พระราชาผู้มองโลกในแง่ร้าย

“การคิดบวก” หรือการมองโลกในแง่ดีทำให้เราเป็นคนน่ารักน่าเข้าใกล้ นิทานเรื่องนี้จึงแต่งขึ้น เพื่อเตือนใจให้คนที่ชอบเผลอมองโลกในแง่ร้ายได้ข้อคิด  จะได้ปรับปรุงตัวและเป็นที่รักของทุก ๆ คน

นิทานเรื่อง พระราชาผู้มองโลกในแง่ร้าย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชาองค์หนึ่งทรงเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย  พระองค์คิดว่าไม่มีใครรักพระองค์เลย  ดังนั้น  พระองค์จึงเที่ยวเกรี้ยวกราดใส่คนโน้นคนนี้…จนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้

รอบ ๆ ปราสาทของพระราชาแวดล้อมไปด้วยสวนผลไม้ที่กว้างไกลจนสุดลูกหูลูกตา  แม้พระราชาจะไม่เคยเก็บผลไม้หรือใช้ประโยชน์ใด ๆ จากร่มเงาของต้นไม้ในสวน  แต่ด้วยความที่พระองค์เชื่อว่า  ใคร ๆ ต่างก็คงคิดร้ายกับพระองค์  พระราชาจึงสั่งให้ทหารกั้นรั้วลวดหนามสูงลิบ  ขุดหลุมลึกชันและทำหุ่นไล่กาที่มีหน้าตาน่ากลัว เพื่อป้องกันไม่ให้ประชาชนและสัตว์ทั้งหลายกล้ำกรายเขามาในสวนของพระองค์

คืนวันหนึ่ง พระราชาทรงนอนไม่หลับ  พระองค์อยากหาคนคุยด้วย แต่ก็กลัวว่าจะถูกลอบทำร้าย  พระราชาจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นตามลำพังโดยไม่บอกให้ใครรู้   ในขณะที่พระราชาผู้มองโลกในแง่ร้ายเดินลึกเข้าไปในสวน  จู่ ๆ พระองค์ก็ก้าวพลาดตกลงไปในหลุมที่พระองค์สั่งให้ทหารขุดเอาไว้  หลุมดักสัตว์ของพระราชาเป็นหลุมที่ลึกมาก  ไม่ว่าพระองค์จะใช้ความพยายามสักเพียงใด  พระองค์ก็ไม่สามารถที่จะปีนออกมาจากหลุมได้

พระราชาทั้งโมโหทั้งเสียขวัญ  พระองค์ก่นด่าว่าทหารจงใจจะแกล้งพระองค์  แต่เพราะพระองค์ไม่อยากอยู่ในหลุมที่ทั้งมืดทั้งแคบจนถึงรุ่งเช้า  พระราชาจึงจำเป็นต้องตะโกนเรียกทหารให้มาช่วย

แต่อนิจจา! ในช่วงเวลาดังกล่าว  เหล่าทหารทั้งหมดต่างยืนยามกันอยู่ที่รอบปราสาท  ดังนั้น ไม่ว่าพระราชาจะส่งเสียงร้องดังสักเพียงไร  พวกทหารก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของพระองค์เลยแม้แต่คนเดียว

ในขณะนั้นเอง  มีนกน้อยตัวหนึ่งได้ยินเสียงร้องให้ช่วยดังมาจากในสวนของพระราชา  นกน้อยนึกสงสัย  มันจึงบินข้ามรั้วลวดหนามที่สูงลิบเพื่อเข้ามาสังเกตสิ่งที่เกิดขึ้น

เมื่อพระราชาเห็นนกน้อย  พระราชาจึงตะโกนสั่งนกน้อยให้บินไปตามทหารมาหาพระองค์

แต่แทนที่นกน้อยจะทำตามที่พระราชาสั่ง  มันกลับส่งเสียงจิ๊บ ๆ  แล้วบินหายไปอย่างเร็วจี๋

พระราชาทรงขุ่นเคืองมากที่นกไม่ยอมทำตามคำสั่ง  พระองค์คิดว่า ขนาดนกก็ยังไม่รักและเชื่อฟังพระองค์เลย !

หลังจากนั้นเพียงครู่เดียว  นกน้อยก็บินกลับมาพร้อมกับฝูงนกชนิดต่าง ๆ ที่เป็นเพื่อนของมัน  พระราชาทรงแปลกใจและมองนกทั้งหลายอย่างมีความหวัง  แต่แทนที่ฝูงนกจะบินไปส่งข่าวให้ทหารได้รับทราบ  พวกมันกลับพากันบินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ แล้วใช้ปากจิกคาบผลไม้ของพระราชากันอย่างจ้าละหวั่น

พระราชาโกรธมากที่เห็นพวกนกพากันขโมยผลไม้แทนที่จะไปตามทหารมาช่วยพระองค์  พระราชาทรงนึกแค้นอยู่ในใจและคิดว่าถ้าพระองค์ขึ้นจากหลุมได้เมื่อไร  พระองค์จะหาทางจัดการกับพวกนกให้สิ้นซาก

ในขณะที่พระราชากำลังเดือดดาลอยู่นั้น  จู่ ๆ ฝูงนกก็พากันคาบผลไม้ลูกเล็ก ๆ นับร้อยนับพันลูกมาทิ้งใส่หลุมแบบไม่หยุดหย่อนจนดูคล้ายกับมันเป็นสายฝนผลไม้

พระราชาทรงโมโหจนควันออกหู เพราะนอกจากพวกนกจะมีนิสัยขี้ขโมยแล้ว พวกมันยังตั้งใจที่จะทำร้ายพระองค์ด้วย

เมื่อเวลาผ่านไป  สายฝนผลไม้ก็หยุดตก  และแล้ว…พระราชาก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ของนกน้อยดังมาจากปากหลุมว่า

“ข้าแต่พระราชาที่เคารพ ขอพระองค์ทรงแทรกตัวขึ้นจากกองผลไม้แล้วเหยียบผลไม้เป็นฐานเพื่อปีนขึ้นมายังปากหลุมเถิดขอรับ”

พระราชานิ่งอึ้งและรู้สึกผิดที่ตนคิดว่าพวกนกตั้งใจที่จะทำร้ายพระองค์  เมื่อพระราชาปีนขึ้นมายังปากหลุมได้สำเร็จ  พระองค์ก็ทรงเห็นฝูงนกนับร้อย ๆ ตัวตั้งแถวหมอบเฝ้าพระองค์อยู่ตรงนั้น

พระราชาเพิ่งตระหนักว่า  พระองค์มักจะมองใครต่อใครในแง่ร้ายเสมอ  พระราชากล่าวขอบคุณฝูงนกที่จงรักภักดี  จากนั้น พระองค์ก็ทรงบอกกับตนเองว่า พระองค์จะต้องเลิกมองใคร ๆในแง่ร้ายอย่างที่เป็นอยู่

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา  พระราชาก็ทรงขอให้ทหารช่วยกันทำลายลวดหนาม กลบหลุมดักสัตว์และนำหุ่นไล่กาไปทิ้ง  รวมทั้ง…พระองค์ก็ทรงเลิกเกรี้ยวกาดใส่คนโน้นคนนี้และพยายามทำดีกับทุก ๆ คนมากยิ่งขึ้น

เมื่อพระราชาทรงปรับปรุงตนเองจนกลายเป็นพระราชาผู้แสนดี  ใครต่อใครจึงพากันเข้ามาห้อมล้อมจนหัวใจของพระองค์อบอุ่นไปหมด

ฝูงนกทั้งหมดต่างยินดีที่พระราชาของพวกมันมองโลกในมุมใหม่จนกลายเป็นขวัญใจของทุก ๆ คน  และในทุก ๆ เช้า ฝูงนกทุกตัวก็จะคอยส่งเสียงร้องกล่อมพระราชาผู้เป็นที่รักให้มีอารมณ์ดีอยู่เสมอ

#นิทานนำบุญ

………………………………….