นิทานธรรมะ : คุณตาฮิฮิ

ข่าวเรื่องไวรัสโคโรนา หรือ ไวรัสอู่ฮั่น ที่สื่อไทยตีข่าวแบบจริงบ้างเท็จบ้าง ทำให้คนหลาย ๆ คนตื่นกลัว รวมทั้งก่นด่าหน่วยงานที่เกี่ยวข้องแบบสาดเสียเทเสีย  ถ้ามองย้อนกลับไปให้ดี  เราเคยมีบทเรียนจากข่าวที่สร้างความตื่นกลัวมาหลายครั้ง  ทั้งเรื่องโลกจะแตกตอนปี 2000 (จำได้ไหม)  หรือพุทธทำนายเรื่องนั้นเรื่องนี้ (ที่หลายคนเชื่อตามที่ดูคลิปในยูทูบ แต่แล้วก็เป็นแค่เรื่องโกหกเพราะคนทำหิวยอดวิว)  ข้อคิดจากบทเรียนต่าง ๆ น่าจะทำให้เรากลับมา “ตั้งสติ”   แล้วค่อยหาวิธี “ดูแลตัวเองตามสมควร” คือ “ดูแลกายจากการติดเชื้อ หากมีความเสี่ยง”  และควรมา “ดูแลใจไม่ให้ตื่นกลัวจนเกินกว่าเหตุ”  ส่วนคนที่มีหน้าที่ดูแลควบคุมโรค เขาก็ทำงานตามหน้าที่ของตัวเองอยู่  ทำในส่วนที่เราทำได้จะดีที่สุดครับ

เมื่อเกิดเหตุการตื่นกลัวจากภัยพิบัติหรือโรคระบาดแบบนี้  พี่นำบุญจึงนึกถึงนิทานเรื่องหนึ่งที่แต่งไว้นานแล้ว  นิทานเรื่องนี้แต่งในช่วงที่มีการลือกันว่าโลกจะแตก ช่วงนั้นผู้คนตื่นกลัวกันมาก  พี่นำบุญคิดว่า ถ้าเราเปลี่ยนการ “ตื่นกลัว” มาเป็นการ “ตื่นตัว” ในการดูแลรักษาโลกของเรา  เช่น การปลูกต้นไม้ การลดใช้ถุงพลาสติกและการลดใช้พลังงานฟอสซิลเพื่อเยียวยาโลกให้ค่อย ๆ ดีขึ้น  บางที ผลที่ได้อาจจะดีกว่าการตื่นกลัวแต่ยังทำตัวเหมือนเดิมนะครับ

นิทานเรื่อง คุณตาฮิฮิ

กาลครั้งหนึ่ง ณ เมืองฮือฮา มีคุณตาคนหนึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวมานานจนมีอายุย่างเข้า 80 ปี     ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณตาก็มักมองหาแง่มุมดี ๆ ของสิ่งต่าง ๆ ได้เสมอ ที่สำคัญ…คุณตาไม่ชอบอยู่เฉย  เวลามีเรื่องร้าย ๆ คุณตาจะหัวเราะฮิฮิ พร้อมกับลงมือทำสิ่งไม่คาดฝัน จนผู้คนที่พบเห็นลืมความกังวลไปได้เป็นปลิดทิ้ง ใครต่อใครต่างรักคุณตามาก เพราะคุณตานำมาแต่ความสุข ทุกคนจึงพร้อมใจเรียกคุณตาตามเสียงหัวเราะของคุณตาว่า “คุณตาฮิฮิ”

วันหนึ่งในฤดูฝน  เกิดเหตุลมหนาวพัดมาผิดเวลา  ชาวเมืองพากันตกใจเพราะข่าวเกี่ยวกับโลกแตกกำลังดัง หนำซ้ำยังมีพายุลูกเห็บที่เย็นและแข็งเหมือนก้อนน้ำแข็งตกลงมาไม่ยอมหยุด  ในขณะที่ผู้คนกลัวลมหนาวและลูกเห็บ  คุณตากลับเอากาละมังไปรองลูกเห็บที่สนามหญ้า  ซึ่งเมื่อได้ลูกเห็บพอสมควร  คุณตาก็ผสมน้ำแดงใส่เหยือก แล้วนำลูกเห็บเย็นเจี๊ยบใส่ตามลงไปพร้อมกับหัวเราะฮิฮิอย่างสุขใจ เพราะนาน ๆ ทีจะได้ดื่มน้ำแดงใส่ลูกเห็บเย็น ๆ สักครั้ง

เมื่อชาวเมืองเห็น  ทุกคนก็หากาละมังมาใส่ลูกเห็บเพื่อทำ “น้ำแดงลูกเห็บ” ดื่มตามคุณตา แถมยังกินคู่กับขนมเค้กอย่างเอร็ดอร่อย คุณตากับชาวเมืองส่งยิ้มให้กัน พร้อมกับหัวเราะฮิฮิ แล้วลืมเรื่องโลกแตกไปจนหมด

พอเข้าฤดูหนาว  จู่ ๆ ลมร้อนก็ชวนดวงอาทิตย์ให้มาพักร้อนที่เมืองฮือฮา อากาศจึงร้อนจัดจนชาวเมืองตกใจกันไปหมด  หนำซ้ำ เมื่อลมร้อนลาไปที่อื่น ปล่อยให้ดวงอาทิตย์ย่างเมืองอยู่เพียงลำพัง เมืองทั้งเมืองจึงยิ่งร้อน โดยร้อนแบบนิ่ง ๆ ไม่มีลมพัดให้ใบไม้ไหวติง  ชาวเมืองต่างแตกตื่นเพราะกลัวโลกจะแตก  แต่คุณตาฮิฮิกลับทำในสิ่งที่ผู้คนไม่คาดคิด  นั่นคือการลากสระน้ำเป่าลมขนาดใหญ่ไปไว้ที่กลางเมือง แล้วจัดการสูบลมพร้อมกับเติมน้ำจนเต็ม  จากนั้น คุณตาก็นำปืนฉีดน้ำมาเติมน้ำที่สระ แล้วเริ่มยิงปืนฉีดน้ำใส่ชาวเมืองเหมือนเล่นสงกรานต์นอกฤดู พร้อมกับหัวเราะฮิฮิอย่างน่ารักน่าชัง

เมื่อชาวเมืองถูกน้ำเย็น ๆ ฉีดใส่จนเปียกปอน  ชาวเมืองก็หายร้อนและนึกสนุก  ทุกคนจึงพากันค้นปืนฉีดน้ำเอามาเล่นสงกรานต์พร้อมกับหัวเราะฮิฮิให้กัน โดยลืมเรื่องโลกแตกไปจนหมด

พอเข้าฤดูร้อน  สายลมจอมซนก็พัดเอาเมฆฝนจากมหาสมุทรมาที่เมืองของคุณตาฮิฮิ ในตอนแรก ชาวเมืองไม่ตกใจเท่าไร เพราะสายฝนช่วยทำให้ความร้อนคลายไปบ้าง แต่เมื่อฝนตกหนักติดต่อกันหลายวันไม่ยอมหยุด ชาวเมืองก็พากันขวัญหนีดีฝ่อเพราะกลัวโลกจะแตก  หนำซ้ำ เมื่อน้ำเริ่มท่วม ผู้คนก็รีบเก็บข้าวของเตรียมหนีไปอยู่ที่อื่น  ในขณะที่ผู้คนตื่นกลัวกับสายฝนและน้ำที่ท่วมขัง คุณตากลับเอาเรือยาง, ห่วงยางเป่าลม, เรือของเล่นป๊อกแป๊ก รวมทั้งเบ็ดตกปลา ออกไปล่องน้ำเล่น  คุณตาตกปลาเก่งมากคือตกปลาได้ทุก 5 นาทีทำให้ชาวเมืองถึงกับอ้าปากค้าง ครั้นเมื่อคุณตาตกปลาจนเบื่อ คุณตาก็ลงไปเล่นเรือป๊อกแป๊กในน้ำพร้อมกับหัวเราะฮิฮิอย่างน่าอิจฉา

เมื่อชาวเมืองเห็นคุณตาอยู่กับสายฝนและน้ำท่วมได้อย่างสบายใจไร้ปัญหา ชาวเมืองจึงเอาเรือยาง, ห่วงยาง, ลูกบอลเป่าลม, เบ็ดตกปลา รวมทั้งของเล่นที่ใช้เล่นในน้ำออกมาเล่นกันทั้งเมือง  ครั้นเมื่อความสุขกลับคืนมา ชาวเมืองก็พากันหัวเราะฮิฮิ แล้วลืมเรื่องโลกแตกไปจนหมด

หลายปีผ่านไป เมื่อชาวเมืองพบเจอความเปลี่ยนแปลงของธรรมชาติอยู่บ่อยครั้งและเห็นวิธีรับมือกับความเปลี่ยนแปลงของโลกอย่างมีความสุขตามแบบของคุณตาฮิฮิ ชาวเมืองจึงได้เรียนรู้ว่าความเปลี่ยน แปลงเป็นเรื่องธรรมดา แค่มีสติ, รู้จักมองหาแง่มุมดี ๆ แล้วหัวเราะฮิฮิให้กับทุกเหตุการณ์  ความสุขก็จะเกิดขึ้นในหัวใจของทุกคนได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

แต่ในขณะเดียวกัน คุณตาฮิฮิได้แนะนำชาวเมืองเพิ่มเติมว่า  หากต้องการมีความสุขที่ยั่งยืนขึ้น ก็เพียงแค่ใช้ปัญญาในการแก้ปัญหาที่ต้นเหตุ เมื่อโลกเจ็บป่วยเพราะฝีมือมนุษย์ มนุษย์ก็ควรปรับเปลี่ยนตัวเอง แล้วมาเยียวยาโลกให้ฟื้นกลับมาเป็นบ้านที่น่าอยู่ของทุก ๆ ชีวิตอีกครั้ง

ชาวเมืองดีใจที่พวกเขามีผู้ใหญ่ช่วยชี้ทางให้ทุกคนเข้าใจถึงวิถีแห่งการมีชีวิตอย่างมีความสุข  ส่วนคุณตาฮิฮิก็มีความสุขที่ลูก ๆ หลาน ๆ ชาวเมืองได้เรียนรู้สิ่งสำคัญจากการกระทำและเสียงหัวเราะฮิฮิของเขา

#นิทานนำบุญ