เจ้าชายคำเดียว

คำพูดบางคำที่ออกมาจากใจช่วยแก้ปัญหาหลาย ๆ อย่างได้อย่างคาดไม่ถึง  นิทานแนวผจญภัยเพื่อแก้ปัญหาเรื่องนี้ อยากแนะนำให้เด็ก ๆ  รู้จักกับคำที่แสนวิเศษคำนั้น

 

นิทานเรื่อง เจ้าชายคำเดียว

เจ้าชายนูโนเป็นเจ้าชายองค์น้อยที่อ่อนน้อมที่สุดในบรรดาเจ้าชายองค์น้อยทั้งหลายในโลกใบนี้  พระองค์มักจะเดินค้อมตัวทุกครั้งที่ต้องเดินผ่านผู้ใหญ่  พระองค์มักจะใช้ถ้อยคำที่แสนสุภาพเวลาที่ต้องสนทนากับผู้ที่มีอาวุโสสูงกว่า  และพระองค์ไม่เคยที่จะลืมพูดคำลงท้ายว่า “ครับ” ไม่เว้นแม้กระทั่งการพูดคุยกับเด็ก ๆ ที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน และสิ่งเหล่านี้เองที่เป็นคุณสมบัติแสนวิเศษที่ทำให้ใครต่อใครพากันหลงรักเจ้าชายอย่างทุ่มเทชีวิตจิตใจให้

ครั้นเมื่อเจ้าชายมีอายุได้ 12 พรรษา  ข้าราชการ ทหารและประชาชนต่างก็พร้อมใจกันจัดงานเฉลิมฉลองครั้งยิ่งใหญ่ให้แก่เจ้าชายที่พวกเขารัก  กองดุริยางค์ช่วยกันประโคมบรรเลงเพลงเฉลิมฉลอง  ประชาชนพากันโห่ร้องและจุดดอกไม้ไฟกันตลอดทั้งคืน  แสงและเสียงจึงเจิดจรัสและดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วทุกสารทิศ

พ่อมดที่เพิ่งสูญเสียภรรยาผู้เป็นที่รักไปรู้สึกไม่พอใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นอันมาก  ในขณะที่เขากำลังเศร้าโศก  พวกชาวเมืองกลับจัดงานเฉลิมฉลองกันอย่างอึกทึกครึกโครม  พ่อมดอยากแก้แค้นชาวเมือง  

ดังนั้น พ่อมดจึงร่ายคาถาสาปให้บุคคลที่ชาวเมืองรักมากที่สุดกลายเป็นคนที่พูดไม่ได้และไม่สามารถถ่ายทอดความคิดใด ๆ ผ่านการเขียนหนังสือ  ด้วยเหตุนี้  เจ้าชายนูโนจึงกลายเป็นคนรับเคราะห์โดยที่ตัวเองไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลยแม้แต่นิดเดียว

นางฟ้าประจำตัวของเจ้าชายนูโนเป็นนางฟ้าองค์น้อยที่รักเจ้าชายยิ่งชีวิต  ทันทีที่นางฟ้ารู้ว่าเจ้าชายถูกพ่อมดสาป  นางฟ้าองค์น้อยก็เที่ยวบินไปขอความช่วยเหลือจากนางฟ้าองค์อื่น ๆ จนทั่วไปหมด  นางฟ้าองค์น้อยอยากให้เจ้าชายกลับมาพูดได้อีกครั้ง แต่อิทธิฤทธิ์ของนางฟ้าทุก ๆ พระองค์เมื่อนำมารวมกันแล้ว ก็ยังไม่สามารถแก้คำสาปของพ่อมดได้  ดังนั้น พรเพียงประการเดียวที่นางฟ้าพอจะมอบให้แก่เจ้าชายได้ก็คือการทำให้เจ้าชาย แต่เจ้าชายจะพูดได้เพียงแค่คำคำเดียวเท่านั้น ซึ่งเจ้าชายจะต้องคิดและตัดสินใจด้วยตนเอง

และก่อนที่เจ้าชายจะเลือกพูดคำใดคำหนึ่งออกมา  เหตุการณ์คับขันก็เกิดขึ้น  ประเทศเพื่อนบ้านซึ่งต้องทนหนวกหูกับงานเฉลิมฉลองของเจ้าชายนูโน  ต่างพร้อมใจกันยกกองทัพมาปิดล้อมเมืองของเจ้าชายนูโนเอาไว้  พระราชาและเจ้าชายจากเมืองต่าง ๆ ประกาศขอให้เจ้าชายนูโนออกมาเป็นผู้เจรจาและชี้แจงเหตุการณ์ทั้งหมดให้ทุก ๆ คนได้ฟัง  ซึ่งหากเจ้าชายนูโนบ่ายเบี่ยง  กองทัพที่ปิดล้อมอยู่ทั้งหมดก็จะบุกเข้าสู่เมืองของเจ้าชายนูโนทันที

เจ้าชายนูโนจำเป็นต้องไปเผชิญหน้ากับกองทัพของประเทศเพื่อนบ้านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  แต่มันเป็นเรื่องที่น่าหนักใจที่สุด  ที่เจ้าชายซึ่งพูดได้เพียงคำเดียวจำเป็นต้องออกไปอธิบายเรื่องราวต่าง ๆ ให้ทุก ๆ คนเข้าใจ  เจ้าชายนูโนพยายามใช้ความคิดที่จะหาคำพูดที่ดีที่สุด ที่สามารถคลี่คลายเรื่องราวทั้งหมดได้ด้วยคำเพียงคำเดียว  และหลังจากที่เจ้าชายครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง  ในที่สุด  เจ้าชายก็ได้คำพูดที่เหมาะสม

เจ้าชายนูโนยืนรับฟังคำติเตียนของพระราชาและเจ้าชายจากเมืองต่าง ๆอย่างสงบโดยไม่ได้ปริปากแม้แต่นิดเดียว  และเมื่อทุก ๆ คนพูดจบ  เจ้าชายนูโนก็ค่อย ๆ คำนับเหล่าบรรดาพระราชาและเจ้าชายจากเมืองต่าง ๆ อย่างนอบน้อม  จากนั้น  พระองค์จึงค่อย ๆ เอ่ยคำพูดเพียงคำเดียวที่พระองค์ทรงพูดได้ให้ทุก ๆ คนได้ฟัง  คำพูดคำเดียวที่เจ้าชายทรงเลือกที่จะพูดนั้นเป็นคำพูดสั้น ๆ ที่ทำให้ความขุ่นเคืองใจหายไปเป็นปลิดทิ้ง  และแล้ว  เมื่อพระราชาและเจ้าชายจากเมืองต่าง ๆ ได้ฟังคำพูดคำนั้น  ทุก ๆ คนต่างก็พากันยกทัพกลับไป โดยไม่มีความขุ่นข้องหมองใจหลงเหลืออยู่เลย

เมื่อเจ้าชายนูโนค้นพบว่า คำพูดที่แสนมหัศจรรย์ซึ่งพระองค์ทรงพูดได้เพียงคำเดียวนั้น เป็นคำพูดที่สามารถเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นดีได้  พระองค์จึงตัดสินใจที่จะเดินทางไปหาพ่อมดเพื่อขอร้องให้พ่อมดถอนคำสาปให้แก่พระองค์

เจ้าชายนูโนออกเดินทางตามลำพังเข้าในป่าอย่างกล้าหาญ  ท่ามกลางความมืดในป่าทึบ เจ้าชายค่อย ๆ ก้าวอย่างช้า ๆ เพื่อมุ่งหน้าไปยังปราสาทของพ่อมด  และก่อนที่เจ้าชายจะทันรู้ตัว  เจ้าชายก็เดินพลาดไปเหยียบเข้ากับหางของราชสีห์ เจ้าป่าที่กำลังนอนหลับอยู่

ราชสีห์ส่งเสียงคำรามลั่นด้วยความโกรธ  มันกระโจนขึ้นคร่อมตัวของเจ้าชายองค์น้อยและพร้อมที่จะขย้ำเจ้าชายด้วยสัญชาตญาณของสัตว์ป่า  แต่อนที่ราชสีห์จะตะปบกรงเล็บเข้าที่ตัวของเจ้าชายนูโนเพียงชั่วเสี้ยววินาทีเดียว  เจ้าชายนูโนก็เอ่ยคำคำเดียวที่พระองค์ทรงพูดได้ให้ราชสีห์ฟัง  น้ำเสียงที่น่าสงสารประกอบกับถ้อยคำที่แสนมหัศจรรย์ทำให้ความขุ่นเคืองของราชสีห์มลายหายไปจนสิ้น  และแล้ว  ราชสีห์จึงปล่อยให้เจ้าชายเดินทางต่อไปโดยไม่ได้แตะต้องเจ้าชายแม้แต่ปลายเล็บ

เมื่อเจ้าชายนูโนเดินทางมาถึงปราสาทของพ่อมด  พ่อมดได้อกมายืนรอเจ้าชายพร้อมกับเตรียมคาถาบทใหม่เอาไว้ต้อนรับผู้บุกรุก พ่อมดไม่รู้เลยว่า เด็กน้อยผู้น่าสงสารซึ่งเดินทางมายังปราสาทของเขาคือเจ้าชายนูโนผู้โชคร้ายที่ต้องรับคำสาปของพ่อมดไปทั้ง ๆ ที่ตัวของเขาเองนั้นไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยแม้แต่น้อย 

ทันทีที่เจ้าชายนูโนเห็นพ่อมด  สิ่งแรกที่เจ้าชายทำก็คือการโค้งคำนับคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความนอบน้อม   พ่อมดรู้สึกแปลกใจต่อการกระทำของเจ้าชายเป็นอย่างยิ่ง  และเขาก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก เมื่อเขาได้ยินเจ้าชายเอ่ยถ้อยคำที่แสนมหัศจรรย์ออกมา

นางฟ้าปรากฏตัวขึ้นแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พ่อมดฟัง   พ่อมดรู้สึกผิดมากที่คำสาปของเขาทำให้เจ้าชายที่แสนน่ารักต้องรับเคราะห์ไปโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่  พ่อมดรีบถอนคำสาปให้แก่เจ้าชายทันที  จากนั้น ยักษ์ก็จัดงานเลี้ยงเพื่อปลอบขวัญให้แก่เจ้าชายองค์น้อย

ในเวลาต่อมา  เมื่อเจ้าชายองค์น้อยเดินทางกลับมาถึงเมืองของเขาโดยสวัสดิภาพ   ผู้คนทั้งหลายต่างก็พากันซักถามเจ้าชายว่า คำพูดมหัศจรรย์ที่ช่วยให้เจ้าชายคลี่คลายปัญหาต่าง ๆ ได้นั้นคือคำว่าอะไร

เจ้าชายนูโนได้แต่ยิ้มอย่างถ่อมตัวก่อนที่จะตอบให้ทุก ๆ คนได้รับความกระจ่างว่า คำพูดคำเดียวที่พระองค์ทรงพูดกับทุก ๆ คนนั้นเป็นคำพูดสั้น ๆ ที่ใคร ๆ ก็สามารถพูดได้เหมือน ๆ กัน  และคำพูดมหัศจรรย์ที่ช่วยให้ความขุ่นข้องหมองใจหายไปเป็นปลิดทิ้งก็คือคำว่า “ขอโทษครับ”  ที่เจ้าชายพูดจนติดปาก  และช่วยให้เหตุการณ์ทั้งหมด…จบลงได้ด้วยดี

 

#นิทานนำบุญ

………………

หมายเหตุถึงผู้อ่าน :

หลังจากที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ทดลองทำเว็บไซต์มาเป็นเวลา 3 ปี โดยผมเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการเช่า Host และการซื้อ Package ของเว็บไซต์ด้วยตัวเอง ราวปีละ 3000-4000 บาท  สิ่งที่ผมเริ่มกังวลคือ หากวันใดวันหนึ่ง….ผมไม่อยู่แล้ว เว็บไซต์นี้และนิทานทั้งหมดก็อาจหายไปด้วย ดังนั้น ผมจึงอยากขออนุญาตนำแนวคิดเรื่องการ “เลี้ยงกาแฟ” ให้แก่ผู้สร้างสรรค์ผลงานมาใช้ กล่าวคือ ถ้าคุณผู้อ่านเห็นว่าเว็บไซต์นิทานนำบุญมีประโยชน์ และไม่ลำบากที่จะสนับสนุนการจัดทำเว็บไซต์นี้ให้อยู่ไปยาว ๆ  คุณผู้อ่านสามารถโอนเงินมาเลี้ยงกาแฟผมประมาณ “ปีละ 1 บาท” หรือตามที่เห็นสมควร เพื่อให้เว็บไซต์นิทานนำบุญ สามารถยืนหยัดสร้างความสุขให้เด็ก ๆ จากรุ่นหนึ่งไปสู่อีกรุ่นหนึ่งได้แบบยั่งยืนครับ (แต่ถ้าไม่สะดวกเลี้ยงกาแฟผมก็ไม่ว่ากันนะครับ แค่แวะเข้ามา ผมก็ดีใจมาก ๆ แล้ว)

ด้วยเหตุนี้ ผมจึงขอแจ้งรายละเอียดบัญชีธนาคารไว้ดังนี้ : บัญชีธนาคารกรุงศรี สาขาสำโรง ชื่อบัญชี นายนำบุญ นามเป็นบุญ บัญชีเลขที่ 063-1-87969-1