หมาป่าจอมดื้อด้าน

หนูน้อยหมวกแดงภาค 2 (หรืออีกชื่อคือ หมาป่าจอมดื้อด้าน) เป็นนิทานที่พี่นำบุญแต่งต่อจากนิทานเรื่อง “หนูน้อยหมวกแดง” ที่ทุกคนรู้จักดี  นิทานเรื่องนี้แต่งตามยุคสมัย ที่เน้นการหักมุมและแฝงความขมุกขมัวเข้าไปในเรื่อง  (คล้าย ๆ กับตอนจบของหนูน้อยหมวกแดงแบบดั้งเดิมที่ค่อนข้างน่ากลัว)  ดังนั้น คุณพ่อคุณแม่ควรพิจารณาก่อนเล่าให้ลูก ๆ ฟังครับ

นิทานเรื่อง หมาป่าจอมดื้อด้าน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีลูกหมาป่าตัวหนึ่งอาศัยอยู่กับแม่และพี่น้องของมันในบ้านหลังเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่กลางป่า   ทุกคืน…แม่หมาป่าจะเล่านิทานให้ลูก ๆ ฟัง  โดยนิทานที่แม่หมาป่าชอบเล่ามากที่สุดคือนิทานเรื่องหนูน้อยหมวกแดง  ซึ่งเป็นเรื่องของหมาป่าที่คิดจะจับเด็กกินเป็นอาหาร  แต่สุดท้าย มันกลับถูกนายพรานจัดการจนถึงแก่ชีวิต  แม่หมาป่าอยากให้ลูก ๆ ของมันปลอดภัย มันจึงเล่านิทานสอนใจและเตือนไม่ให้ลูก ๆ เข้าใกล้หรือไปยุ่งเกี่ยวกับพวกมนุษย์

บราวนี่, เอแคร์, แยมโรว์และมัฟฟิ่นต่างเชื่อฟังสิ่งที่แม่ของพวกมันตักเตือน  ส่วนเจ้าพุดดิ้ง ลูกหมาป่าตัวสุดท้องกลับคิดว่าแม่ของมันคงวางแผนจะเก็บเนื้อมนุษย์สุดอร่อยเอาไว้กินแต่เพียงผู้เดียว  ด้วยเหตุนี้  นอกจากมันจะไม่เชื่อฟังคำเตือนของแม่แล้ว  มันยังฝันที่จะหม่ำเนื้อมนุษย์ให้ได้ไม่วันใดก็วันหนึ่ง

เมื่อเจ้าพุดดิ้งเติบโตเป็นหมาป่าหนุ่ม   มันจึงพยายามหาโอกาสจับผู้คนที่เดินทางผ่านป่ากินเป็นอาหาร   แต่เนื่องจากเจ้าพุดดิ้งยังอ่อนหัดนัก  เมื่อมันจะกระโจนเข้ากัดผู้คนทั้งหลาย ผู้คนเหล่านั้นซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นผู้ใหญ่ที่มีร่างกายกำยำก็ใช้ไม้หรืออาวุธที่ติดตัวมาฟาดเจ้าหมาป่าพุดดิ้งจนมันต้องวิ่งหนีหางจุกก้นไปเสียทุกครั้ง 

หลังจากที่หมาป่าหนุ่มไม่สามารถจัดการกับมนุษย์ที่เป็นผู้ใหญ่ได้เลยแม้แต่คนเดียว  มันจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่เด็ก ๆ ซึ่งทั้งตัวเล็กและยังไม่ประสีประสา

ทันทีที่แม่หมาป่าทราบเรื่อง  แม่หมาป่าซึ่งกลัวว่าลูกจะเป็นเหมือนหมาป่าในนิทานจึงรีบ เตือนลูกชายด้วยความห่วงใยอีกครั้ง แต่เนื่องจากเจ้าพุดดิ้งมีนิสัยดื้อด้านไม่น่ารัก มันจึงเดินทางเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาเหยื่อคนแรกกิน โดยไม่สนใจเสียงห้ามปรามของแม่หมาป่าเลยแม้แต่น้อย

เจ้าพุดดิ้งเดินทางเข้าป่าไปเรื่อย ๆ จนพบบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีเสียงเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงดังแว่วออกมา   เมื่อเจ้าหมาป่าผู้ใฝ่ฝันอยากกินเนื้อมนุษย์ได้ยินเสียงดังกล่าว  มันก็ถึงกับแสยะยิ้มพลางคิดว่าตัวของมันช่างโชคดีเสียเหลือเกินที่จะได้กินเด็กทีเดียวถึงสองคน

แม้เจ้าพุดดิ้งจะอยากชิมเนื้อมนุษย์จนแทบอดใจไม่ไหว  แต่มันก็ฉลาดพอที่จะรอให้พ่อกับแม่ของเด็ก ๆ ออกไปจากบ้านเสียก่อน  เจ้าพุดดิ้งแอบซุ่มอยู่ในพงหญ้านานหลายชั่วโมง  จนในที่สุด พ่อกับแม่ของเด็ก ๆ ก็เดินออกมาจากบ้าน พร้อมกับร้องบอกลูก ๆ ว่า “พ่อกับแม่จะไปเยี่ยมคุณยายสักหน่อย   ถ้าพวกหนูหิวก็หาอะไรกินรองท้องไปก่อนนะ”

เจ้าพุดดิ้งดีใจมากที่รู้ว่าพ่อกับแม่ของเด็ก ๆ จะไม่อยู่บ้านสักพักใหญ่ ๆ  เมื่อมันเห็นว่าพ่อกับแม่ของเด็ก ๆ เดินลับตาไปแล้ว  เจ้าหมาป่าหนุ่มจึงรีบวิ่งไปที่ประตูบ้าน  แล้วดัดเสียงหลอกเด็ก ๆ ให้เปิดประตูให้   “เปิดประตูให้แม่หน่อย แม่ลืมของที่จะเอาไปฝากคุณยาย”

เมื่อเด็ก ๆ ได้ฟังเสียงของเจ้าพุดดิ้งที่ปลอมเป็นแม่  เด็กน้อยทั้งสองจึงรีบเปิดประตูเพื่อต้อนรับ  แต่อนิจจา…แทนที่บุคคลซึ่งอยู่ตรงหน้าประตูจะเป็นแม่ของพวกเขา  มันกลับกลายเป็นหมาป่าหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ที่ยืนแลบลิ้นเลียปากแผล็บ ๆ พร้อมกับตั้งท่าจะกระโดดเข้าขย้ำเด็ก ๆ กินให้สมอยาก 

ในเวลาที่แสนคับขันเช่นนั้น  เด็กน้อยสองพี่น้องกลับไม่มีท่าทีเกรงกลัวเจ้าหมาป่าเลยแม้แต่น้อย  มิหนำซ้ำ  เด็ก ๆ ยังจ้องมองเจ้าพุดดิ้งอย่างมีเลศนัยพร้อมกับแลบลิ้นเลียปากแผล็บ ๆ แล้ววิ่งเข้าจับตัวหมาป่าหนุ่มก่อนที่มันจะกระโจนเข้าหาพวกเขาเสียด้วยซ้ำ

เจ้าพุดดิ้งประหลาดใจมากต่อสิ่งที่เกิดขึ้น  แต่เมื่อเด็กทั้งสองส่งยิ้มและแยกเขี้ยวขาว ๆ ให้มันดู  เจ้าพุดดิ้งจึงรู้ในทันทีว่า  เด็กน้อยไร้เดียงสาทั้งสองคนนั้น แท้จริงแล้วก็คือ “ลูกของยักษ์” ที่อาศัยอยู่ในป่าลึกนั่นเอง

หมาป่าหนุ่มผู้หวังจะลองลิ้มชิมเนื้อเด็กถึงกับหัวใจหล่นไปที่ตาตุ่ม เพราะมันรู้ซึ้งถึงชะตากรรมที่กำลังรอมันอยู่  เจ้าพุดดิ้งเพิ่งสำนึกผิดที่มันไม่เคยสนใจฟังคำเตือนใด ๆ ของแม่เลย  มันร้องไห้พลางคิดว่าหากชาติหน้ามีจริง  มันสัญญาว่าจะเชื่อฟังคำเตือนของแม่ให้มากกว่านี้

ในขณะที่ลูกยักษ์ทั้งสองตน ซึ่งเชื่อฟังคำของแม่ที่บอกให้ “หาอะไรกินรองท้องไปก่อน” กำลังเตรียมตัวจะหม่ำหมาป่าที่พลาดท่าเข้ามาให้กินถึงในบ้าน   พุดดิ้งใช้พลังเฮือกสุดท้าย ถีบตัวกระโจนออกมาจากบ้านของลูกยักษ์ได้สำเร็จ

และแล้ว…เจ้าพุดดิ้งผู้ดื้อด้านก็รอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิด  เมื่อมันปลอดภัย เจ้าพุดดื้งก็หยุดพัก พลางนึกในใจว่า นับแต่นี้ มันจะเชื่อฟังคำของแม่ และไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้ว 

ในที่สุด  เจ้าพุดดิ้งก็รอดชีวิตมาได้อย่างที่มันไม่คาดคิด

#นิทานนำบุญ

………………