นิทานธรรมะก่อนนอน : ธรรมะธรรมแมว

“เห็น…แต่อย่าเข้าไปเป็น”  เป็นถ้อยคำที่พี่นำบุญเคยได้ยินผ่านหู ในช่วงที่เข้าวัดฝึกการเจริญสติภาวนา ช่วงนั้น  พี่นำบุญได้ยินว่า ถ้อยคำนี้เป็นคำพูดของหลวงพ่อคำเขียน สุวัณโณ  แห่งวัดป่าสุคะโต  (พี่นำบุญขอไม่ยืนยันข้อมูลนี้ เพราะไม่ได้ฟังด้วยตนเอง)  พี่นำบุญคิดว่า เป็นถ้อยคำที่น่าสนใจมาก  เพราะในการเจริญสติ เรามีหน้าที่แค่ “รู้เฉยๆ”  ไม่ใช่รู้เห็นอะไรก็เข้าไปเกี่ยวข้องพัวพันจนชีวิตจิตใจวุ่นวายไปหมด  และจากถ้อยคำนี้เอง พี่นำบุญจึงนำมาเขียนเป็นนิทานเรื่องนี้ ซึ่งส่วนตัวมองว่า “น่ารักมาก” อยากให้ได้อ่านกันครับ

นิทานธรรมะก่อนนอน : ธรรมะธรรมแมว

กาลครั้งหนึ่ง มีแมวเหมียวตัวหนึ่งใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ อย่างเงียบ ๆ  เรียบง่ายและไม่วุ่นวายกับใคร

วันทั้งวัน เจ้าแมวมักนอนเล่นอยู่ในบ้านบ้าง, ออกไปหาที่นั่งตากแดดอุ่น ๆ นอกบ้านบ้าง หรือไปเดินเล่นตามท้องทุ่งบ้างตามแต่ใจของมันจะปรารถนา เจ้าแมวเหมียวมีชีวิตอิสระแต่สงบสุข  ผิดกับเจ้านายผู้เลี้ยงมันที่มีเรื่องวุ่นวายรบกวนทั้งกายและใจได้ทุกวันไม่เคยหยุด

เจ้านายของแมวเหมียวเป็นแม่มดสาวโสดวัยสามสิบเศษที่ชอบทำนู่นทำนี่ไม่เคยอยู่นิ่ง  ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นในละแวกบ้าน เจ้านายของแมวเหมียวก็มักจะขี่ไม้กวาดขอเข้าไปมีส่วนร่วมรู้เห็นกับทุกคนเสมอ 

เจ้าแมวเหมียวเคยลุกขึ้นมานั่งมองเหตุการณ์ต่าง ๆ เหล่านั้นอยู่เหมือนกัน  แต่มันได้แต่นั่งดูเฉย ๆ  ไม่เข้าไปร่วมรู้สึกนึกคิดหรือเป็นส่วนหนึ่งส่วนใดกับเหตุการณ์ทั้งหลายเหล่านั้น    ดูเสร็จก็นอนหลับต่อแบบสบายใจไร้ปัญหา

ผิดกับนายของเจ้าแมวเหมียว ที่พอเข้าไปร่วมรู้ร่วมเห็นเหตุการณ์อะไรก็ตาม เธอก็มักจะเก็บกลับมาคิดเป็นตุเป็นตะประหนึ่งว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเธอเองด้วย ทำให้แม่มดวุ่นวายใจและทุกข์ใจจนถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่หลับจนต้องเชิญผู้เชี่ยวชาญมาทำการรักษา

ผู้เชี่ยวชาญคนแรกเป็นคุณหมอยอดเก่ง  คุณหมอตรวจอาการแม่มด วัดไข้ แล้วจ่ายยาที่มีชื่อแปลก ๆ ให้แม่มด  ยาที่คุณหมอออกให้ชื่อว่า “พาราเซตตา-ม่องเท่ง-เจ๋งจุงเบย”  แม่มดเห็นชื่อยาแล้วก็อดคิดทบทวนชื่อยาในใจซ้ำไปซ้ำมาไม่ได้  “พาราเซตตา-ม่องเท่ง-เจ๋งจุงเบย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”  ยิ่งเข้าไปคิดก็ยิ่งปวดหัว  แถมพอแม่มดกินยาเสร็จ อาการปวดหัวก็ยังไม่ยอมหาย  ผิดกับแมวเหมียวที่ฟังชื่อยาผ่าน ๆ แต่ไม่เข้าไปใส่ใจกับชื่อยา  ฟังแล้วก็แล้วไป  มันเลยนอนหลับสบายไม่ปวดหัว  เมื่อแม่มดกินยาแต่ไม่หาย  แม่มดจึงต้องขอให้ผู้เชี่ยวชาญคนที่สองเข้ามาช่วย

ผู้เชี่ยวชาญคนที่สองเป็นพ่อมดจอมเวทมนตร์  พ่อมดตรวจอาการของแม่มด แล้วร่ายคาถาเสกให้แม่มดหายปวดหัว  พอพ่อมดร่ายคาถา “กะยุมกะยัมมะงุมมะงัมอะคิกุอิคิกะกุปัมปัมปัม”  แม่มดฟังแล้วก็อดใจเข้าไปคิดร่ายคาถาตามไม่ได้  “กะยุมกะยัมมะงุมมะงัมอะคิกุอิคิกะกุปัมปัมปัม ๆ ๆ ๆ ๆ ”  ยิ่งร่ายก็ยิ่งปวดหัวยุ่งเหยิงไปหมด  ผิดกับเจ้าแมวเมียวที่ฟังคาถาแต่ไม่เข้าไปมีส่วนร่วม ฟังเสร็จมันก็หลับปุ๋ยไม่มีอาการปวดหัวเลยแม้สักนิด  เมื่อการร่ายคาถาของพ่อมดไม่ช่วยให้แม่มดดีขึ้น  แม่มดจึงต้องหาผู้เชี่ยวชาญคนใหม่มาช่วยรักษา

แม่มดประกาศหาผู้เชี่ยวชาญอยู่นาน แต่ไม่มีใครสามารถช่วยแม่มดได้เลย ท้ายสุด เจ้าแมวเหมียวจึงเปรยขึ้นมาเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ยังนอนหลับตาอยู่ว่า “นายจ๊ะนายจ๋า  เวลามีอะไรเกิดขึ้น นายก็แค่รู้อยู่ห่าง ๆ  รู้ก็สักแต่ว่ารู้ เห็นก็สักแต่ว่าเห็น…แต่อย่าเข้าไปเป็น  เรื่องวุ่นวายมีอยู่ก็ปล่อยให้มันอยู่ตรงนั้น  ไม่ต้องเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งในเรื่องวุ่น ๆ  แค่นี้ก็จะหลับสบายแล้วล่ะจ้ะ”

 “รู้ก็สักแต่ว่ารู้ เห็นก็สักแต่ว่าเห็น…แต่อย่าเข้าไปเป็น”  นี่มันธรรมะแท้ ๆ  แม่มดมองแมวเหมียวอย่างทึ่ง ๆ  หลังจากนั้น  แม่มดจึงลองทำตามเคล็ดลับของเจ้าแมวเหมียว จนกระทั่งหลับไปในที่สุด

นับจากวันที่แม่มดรู้จัก “ธรรมะธรรมแมว”ของเจ้าแมวเหมียวยอดนักหลับ แม่มดก็สบายใจขึ้น  ปลอดโปร่งขึ้น และไม่เคยทุกข์ใจจนนอนไม่หลับอีกเลย 

#นิทานนำบุญ

…………………………