นิทานสระเอาะ : ความฝันของเด็กชาวเกาะ

นิทานก่อนนอนเรื่อง “ความฝันของเด็กชาวเกาะ”  เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งใจแต่งโดยกำหนดให้คำสุดท้ายของทุกประโยค ลงท้ายด้วย “สระเอาะ” เพื่อให้เด็ก ๆ ได้รับทั้งความสนุกสนาน และได้ฝึกภาษาไปในเวลาเดียวกัน  นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานอีกเรื่องที่แต่งยาก เพราะคำที่ลงท้ายด้วยสระเอาะ (ที่เข้ากับเรื่อง) มีไม่มาก แต่เมื่อแต่งเสร็จ ผมก็รู้สึกสะใจดี หวังว่านิทานเรื่องนี้จะเป็นนิทานอีกเรื่องที่เด็ก ๆ ชอบ และน่าจะเป็นนิทานที่ใช้ฝึกอ่านออกเสียงที่ดีเรื่องหนึ่งเลยครับ

นิทานเรื่อง ความฝันของเด็กชาวเกาะ

ผมชื่อเด็กชายเสนาะ
บ้านของผมตั้งอยู่บนเกาะ
คุณพ่อเป็นช่างขุดเจาะ
ส่วนคุณแม่ท่านทำสวนเงาะ
……
ตอนที่ผมยังแบเบาะ
ผมร้องไห้ลั่นไปทั้งเกาะ
แต่คนกลับชมกันเปาะ
ว่าเสียงผมช่างแสนไพเราะ
…….
พอผมเข้าวัยกระเตาะ
ผมตั้งใจเป็นมั่นเป็นเหมาะ
สักวันต้องออกจากเกาะ
ไปเดอะว๊อยซ์…แข่งร้องเพลงเพราะ
……..
ผมเตรียมตัวแบบเบาะ ๆ
โดยหัดอ่านทำนองเสนาะ
ออกเสียงควบกล้ำเหมาะเจาะ
ฝึกดีดสีตีเป่าเขย่าเคาะ
…..
ดื่มนมกันกระดูกเปราะ
ตื่นแต่เช้าเพื่อวิ่งเหยาะ ๆ
เปิดเพลงเต้นราวกับเหาะ
คนที่เห็นพากันหัวเราะ
…….
เมื่อถึงเดือนสี่ปีเถาะ
ผมโตเป็นหนุ่มวัยขบเผาะ
พร้อมที่จะออกจากเกาะ
แต่แม่ป่วยเป็นโรคกระเพาะ
……..
ผมจึงยอมหัวใจเดาะ
ทิ้งความฝันเรื่องออกจากเกาะ
ให้แม่นอนพักบนเบาะ
แล้วอาสาไปช่วยขายเงาะ
…….
มีคนบางคนปากเปราะ
บอกลูกชายของช่างขุดเจาะ
อย่าหวังได้ออกจากเกาะ
ฝันสูงไปช่างน่าหัวเราะ
…….
น้ำตาผมร่วงเผาะ ๆ
จนเพื่อนแม่ต้องมาปะเหลาะ
กตัญญูเป็นสิ่งที่เหมาะ
อย่าสนใจใครมาเย้ยเยาะ
……..
ผมจึงเมินพวกปากเปราะ
แล้วร้องเพลงอย่างอร่อยเหาะ
ป้า ๆ เต้นกันสนั่นเกาะ
วาดลวดลายเหมือนสาวเอ๊าะ ๆ
…….
มันแสนพอเหมาะพอเจาะ
โค้ชเดอะว๊อยซ์มาเที่ยวที่เกาะ
ท่านบอกเสียงผมช่างเหมาะ
ควรร้องเพลง “ผู้บ่าวขาเลาะ”
……
แล้วมันช่างประจวบเหมาะ
แม่หายจากล้มหมอนนอนเบาะ
ผมจึงกล้าออกจากเกาะ
ไปแข่งขันร้องเพลงไพเราะ
…….
ผู้คนต่างชมกันเปาะ
ว่าเสียงผมหวานเหมือนตาลเฉาะ
แถมมีความดีเป็นเกราะ
จึงเอ็นดูผมทั้งดาวเคราะห์
……
จบแล้วนิทานสระเอาะ
และเรื่องของชายชื่อเสนาะ
ขอเล่าแค่เพียงเบาะ ๆ
อยากฟังอีก…ต้องมาออเซาะ

#นิทานนำบุญ

………………………………….