ในชีวิตการแต่งนิทานของผม ตัวเอกของนิทานที่แปลกที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาก็คือ พระเอกของนิทานเรื่องนี้ “ปุ๋งปุ๋ง” ปุ๋งปุ๋งเป็น “ก้อนอึน้อยๆ” ที่ตามหาความรัก สาเหตุที่ตัวเอกต้องเป็นก้อนอึ เพราะในสายตาของทุกคน ก้อนอึเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ซึ่งเมื่อก้อนอึต้องการตามหาความรัก โอกาสที่มันจะได้พบกับความรัก จึงเป็นเรื่องที่ยากเย็นเหลือเกิน อย่างไรก็ตาม นิทานเรื่อง “การเดินทางของปุ๋งปุ๋ง” เป็นนิทานความรักที่อ่านก่อนนอนได้อย่างมีความสุข ไม่ว่าจะอ่านให้ลูกหรือแฟนฟังก็คงทำให้คนฟังยิ้มได้ทั้งคู่ เพราะเนื้อหาของนิทานทำให้คนอ่านได้รู้ว่า “คนทุกคนเกิดมาอย่างมีคุณค่า มีความหมาย และ เกิดมาเพื่อใครสักคนทั้งนั้น” ลองอ่านกันดูนะครับ
นิทานเรื่อง การเดินทางของปุ๋งปุ๋ง
‘ปุ๋งปุ๋ง’ เป็นก้อนอึน้อยๆ ที่น่าสงสาร นับตั้งแต่มันลืมตาออกมาดูโลก ผู้ที่ให้กำเนิดก็ทอดทิ้งมันไปอย่างไม่แยแส ปุ๋งปุ๋งเสียใจมากจึงร้องไห้ไม่ยอมหยุด เมื่อนางฟ้าแห่งสายลมได้ยินเข้า นางฟ้าจึงปรากฏตัวและปลอบใจปุ๋งปุ๋งว่า “อย่าร้องไห้เสียใจไปเลย ทุกสิ่งในโลกล้วนเกิดมาอย่างมีค่า มีความหมายด้วยกันทั้งนั้น เธอเองก็เช่นกัน สักวัน…เธอจะได้พบกับผู้ที่เห็นคุณค่า และต้องการเธอจริง ๆ นะ”
ปุ๋งปุ๋งมีกำลังใจเมื่อได้ฟังคำของนางฟ้า มันอยากมีคุณค่าและเป็นที่ต้องการ เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ ด้วยเหตุนี้เอง ปุ๋งปุ๋งจึงตัดสินใจออกเดินทาง เพื่อตามหาคนที่เห็นคุณค่าในตัวมัน
ปุ๋งปุ๋งย่างเท้าไปจนเจอหญิงสาวกลุ่มหนึ่ง มันคิดว่าคงดีแน่ ๆ ถ้ามันเกิดมาเพื่อหญิงสาวเหล่านี้ แต่อนิจจา เมื่อปุ๋งปุ๋งร้องทักทาย แทนที่พวกเธอจะยิ้มตอบ สาวงามทั้งหมดต่างส่งเสียงร้องวี้ดว้าย แล้วถอยห่างไปด้วยความรังเกียจ
ปุ๋งปุ๋งเดินทางต่อจนมาพบกับเหล่าวัยรุ่นที่มันคิดว่าคงไม่เลวเลย ถ้ามันพอจะมีประโยชน์ต่อวัยรุ่นบ้าง แต่ทันทีที่พวกวัยรุ่นเห็นปุ๋งปุ๋ง แทนที่พวกเขาจะฟังคำทักทาย พวกเขากลับแกล้งผลักกัน เพื่อให้ใครสักคนในกลุ่มพลาดเหยียบปุ๋งปุ๋งจนแบนแต๊ดแต๋
ปุ๋งปุ๋งเดินทางต่อจนได้พบกับเด็ก ๆ แก้มใส มันคิดว่า คงดีแน่ ๆ ถ้ามันเกิดมาเพื่อเด็ก ๆ เหล่านี้ เมื่อปุ๋งปุ๋งร้องทักทายเด็ก ๆ แม้เด็กเล็กบางคนจะยิ้มตอบ แต่เด็กส่วนใหญ่กลับทำท่าขยะแขยง แล้วบอกเด็กเล็กว่าอย่าไปยุ่ง เพราะตัวของปุ๋งปุ๋งเต็มไปด้วยเชื้อโรค!
ปุ๋งปุ๋งเสียใจมาก ที่แม้แต่เด็ก ๆ ก็ยังรังเกียจมัน มันอยากเป็นเพื่อนกับเด็ก ๆ แต่มันก็รู้ดีว่า ก้อนอึที่มีเชื้อโรคติดตัวมาตั้งแต่เกิด ไม่มีทางทำตัวเอง ให้สะอาดได้มากกว่าที่เป็นอยู่
ปุ๋งปุ๋งหมดกำลังใจ จึงเดินคอตกไปนั่งร้องไห้ อยู่กลางท้องทุ่งตามลำพัง ในขณะที่ปุ๋งปุ๋งนั่งกอดเข่าร้องไห้และกล่าวโทษโชคชะตาอยู่นั้นจู่ ๆ เจ้าอึก้อนน้อยก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ ที่เบาแสนเบาแว่วมาจากที่ไหนสักแห่ง
“เธอคืออึน้อยใช่ไหม” เสียงปริศนาถาม “ฉันเป็นเมล็ดพืชที่อยู่ใต้พื้นดินตรงที่เธอนั่งอยู่ ฉันรอเธอมานานแล้ว เธอจะรังเกียจไหม ถ้าเมล็ดพืชที่ต้อยต่ำอย่างฉัน อยากจะชวนเธอมาช่วยกันสร้าง ดอกไม้แสนสวยให้แก่โลกใบนี้”
เจ้าอึน้อยปุ๋งปุ๋งดีใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่มีเหตุผลใดเลยที่ปุ่งปุ๋งจะปฏิเสธ มันเช็ดน้ำตาพลางนึกขอบคุณนางฟ้า ที่ให้ข้อคิดอันแสนวิเศษ “ทุกสิ่งเกิดมาอย่างมีความหมายด้วยกันทั้งนั้น”
ปุ๋งปุ๋งยิ้มละไมเมื่อคิดถึงคำของนางฟ้า หลังจากนั้น มันก็ค่อย ๆ แทรกตัวลงไปในพื้นดิน เพื่อทักทายกับเมล็ดพืชกระจิ๋วหลิว ผู้เห็นคุณค่าและต้องการมันจริง ๆ
ไม่ช้าไม่นานนัก ท้องทุ่งที่เคยว่างเปล่า ก็เต็มไปด้วยดอกไม้แสนสวย ที่เกิดจากการร่วมมือร่วมใจของปุ๋งปุ๋ง กับเมล็ดพืชกระจิ๋วหลิวที่เกิดมาเพื่อกันและกัน
ในที่สุด ปุ๋งปุ๋งก็ค้นพบว่า มันก็มีคุณค่าไม่แพ้สิ่งใด ๆ ในโลกเลย
#นิทานนำบุญ
…………………………………………………
นิทานนำบุญ 