“แก๊งลูกหมู” เป็นนิทานภาคสอง ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งต่อจากนิทานก่อนนอนเรื่องลูกหมูสามตัว ที่เด็ก ๆ ทั่วโลกชื่นชอบและนับว่าเป็นนิทานนานาชาติเรื่องสั้น ๆ ที่เข้าขั้นความเป็นนิทานคลาสสิก
เมื่อพิจารณานิทานเรื่องลูกหมูสามตัวฉบับดั้งเดิมจะพบว่า นอกจากความสนุกของนิทานแล้ว นิทานก่อนนอนสั้น ๆ เรื่องลูกหมูสามตัว ยังเป็นนิทานสอนใจที่ให้ข้อคิดเกี่ยวกับผลร้ายของความมักง่ายและความขี้เกียจ (การขี้เกียจสร้างบ้านให้แข็งแรง) ซึ่งเมื่อผมคิดจะแต่งนิทานภาคต่อของนิทานเรื่องลูกหมูสามตัว ผมจึงตั้งใจว่า ต้องแต่งนิทานเรื่องใหม่ให้สนุกสนานไม่แพ้นิทานเรื่องเดิม และต้องเติมข้อคิดสอนใจบางอย่าง เพื่อทำให้นิทานเรื่องใหม่มีคุณค่าไม่แพ้นิทานอมตะเรื่องลูกหมูสามตัวที่ทุกคนชื่นชอบ
ถ้าเด็ก ๆ ที่ได้อ่านนิทานเรื่อง “แก๊งลูกหมู” รู้สึกว่านิทานเรื่องนี้สนุกไม่แพ้นิทานเรื่องดั้งเดิม ช่วยเขียนความคิดเห็นและส่งกำลังใจมาด้วยนะครับ อยากรู้จริง ๆ ว่าเด็ก ๆ จะชอบนิทานเรื่องนี้กันหรือเปล่า
แก๊งลูกหมู (ลูกหมูสามตัว ภาค 2)
กาลครั้งหนึ่ง มีลูกหมูสามตัวอาศัยอยู่กับพ่อ ในบ้านที่ทำจากปูนและอิฐ ลูกหมูทั้งสามจึงรู้สึกปลอดภัยที่ได้อยู่ในบ้าน ซึ่งสร้างอย่างแข็งแรงที่สุดหลังนี้
วันหนึ่ง พ่อหมูต้องไปเยี่ยมพี่ ๆ ที่อยู่ในหมู่บ้านอีกแห่ง เมื่อพ่อหมูออกเดินทางไปแล้ว เหล่าลูกหมูจึงตั้งตัวเป็นแก๊งลูกหมู โดยนำผลไม้มาซุ่มอยู่ข้างหน้าต่าง และตั้งใจจะขว้างผลไม้ใส่หมาป่าที่ผ่านไปมา เพื่อแก้แค้นหมาป่าที่เคยรังแกพ่อของพวกมัน
แก๊งลูกหมู เฝ้ารอหมาป่าอยู่นานสองนาน จนกระทั่ง เหยื่อปรากฏตัวขึ้น เหยื่อของแก๊งลูกหมูเป็นลูกหมาป่า 3 ตัวที่เดินกลับบ้าน เมื่อหมาป่าเดินผ่านบ้านของลูกหมู เหล่าลูกหมูก็กระหน่ำขว้างผลไม้ไปยังลูกหมาป่า แถมหัวเราะเยาะและท้าทายหมาป่าให้เป่าบ้านที่ทำจากปูนและอิฐให้พัง เพราะพวกมันมั่นใจว่า ลูกหมาป่าไม่มีทางเป่าบ้านให้พังได้แน่ ๆ
หมาป่าทุกตัวโกรธแก๊งลูกหมูมาก เพราะแม้ว่าญาติของมันจะเคยรังแกพ่อหมู แต่หลังจากวันนั้น ทั้งหมาป่าและหมูต่างก็รักใคร่กันดี ลูกหมาป่าไม่อยากให้ความเกเรของลูกหมู ทำให้พ่อแม่ของมันต้องผิดใจกันอีก ดังนั้น ลูกหมาป่าจึงสุมหัวกันคิด เพื่อหาวิธีมอบบทเรียนให้แก่เจ้าลูกหมูทั้งสามตัว
หลังจากที่หมาป่าหารือกันอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด พวกมันก็ค้นพบจุดอ่อนของบ้าน กล่าวคือ แม้ว่าบ้านที่ทำจากอิฐและปูน จะเป็นบ้านที่แข็งแรงมาก แต่ประตูบ้านที่ทำจากไม้ แข็งแรงน้อยกว่าตัวบ้านหลายเท่า ลูกหมาป่าจึงพร้อมใจกันเป่าลมไปที่ประตู
ไม่นานนัก ประตูก็โยกและพังครืนลงมา จากนั้น หมาป่าก็พาจับแก๊งลูกหมูคนละตัว แล้วตีก้นลูกหมูจนก้นแดงไปหมด
ลูกหมูร้องไห้ด้วยความสำนึกผิด และหลังจากนั้นไม่นาน หมาป่าตัวน้อยก็หยุดตีก้นลูกหมู แล้วบอกกับลูกหมูทั้งสามว่า “เรื่องการรังแกกันถือว่าหายกันนะ พวกเราอย่าแค้นเคืองกันอีกเลย มาเป็นเพื่อนกันดีกว่า“
ลูกหมูทุกตัวเห็นด้วยกับหมาป่า ลูกหมูจึงขอทำซุปผักและอาหารเย็นสำหรับเลี้ยงเพื่อนใหม่เพื่อเป็นการขอโทษ ซึ่งในระหว่างที่รอนั้น ฝ่ายหมาป่าก็อาสาซ่อมประตูบ้านให้กับเพื่อนใหม่ เพื่อปกปิดไม่ให้พ่อหมู รู้ถึงความซนของลูก ๆ
ในที่สุด เรื่องราวก็จบลงพร้อม ๆ กับมิตรภาพที่เริ่มต้นขึ้นท่ามกลางความเอร็ดอร่อยของอาหาร ที่ทุกคนกินจนพุงกางไปตาม ๆ กัน
………………………………………………………………….
หมายเหตุ : ถ้าเด็ก ๆ อยากอ่านนิทานก่อนนอนเรื่อง ลูกหมูสามตัว ฉบับดั้งเดิม (ที่เขียนใหม่ด้วยสำนวนของพี่นำบุญ) ลองกดไปที่ลิงค์ใต้ภาพนี้นะครับ รับรองว่าสนุกแน่นอนครับ
นิทานก่อนนอนเรื่อง : ลูกหมูสามตัว
#นิทานนำบุญ
………………
นิทานนำบุญ 