นิทานก่อนนอนสั้น ๆ : เพื่อนรักสัตว์เลี้ยง

นิทานสั้นพร้อมข้อคิดเรื่อง “เพื่อนรักสัตว์เลี้ยง” เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นผู้แต่ง โดยพิมพ์ในนิตยสารขวัญเรือนเมื่อหลายปีก่อน (หลังจากนั้น มีบางเว็บไซต์นำไปลงในเว็บโดยไม่ได้ขออนุญาต) นิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเกี่ยวกับเพื่อน ซึ่งผมแต่งหลังจากแบกเป้ไปเที่ยวที่ “ดอนเดต” แขวงปากเซ ประเทศลาว โดยได้แรงบันดาลใจมาจาก เด็กน้อยชื่อ “ไซม่อน” ลูกชายเจ้าของเรือนพักแห่งหนึ่งที่นั่น เรื่องราวของนิทานเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งทั้งหมด แต่บรรยากาศในนิทานผมนำมาจากภาพบรรยากาศแสนสุขที่ได้พบเห็นในดอนเดต  เกาะหนึ่งใน 4000 เกาะในแม่น้ำโขง ซึ่งผู้คนมีชีวิตเรียบง่าย  มีสัตว์เลี้ยงทั้งเป็ด ทั้งหมู และสัตว์อีกหลายชนิด อยู่ภายในบริเวณบ้าน  ผมรักบรรยากาศแบบนั้น จึงขออนุญาตนำความรู้สึกดี ๆ เหล่านั้นมาเขียนเป็นนิทานเรื่องนี้

นิทานก่อนนอนเรื่อง เพื่อนรักสัตว์เลี้ยง

กาลครั้งหนึ่ง  มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่า “เขมราช”  เขมราชอยากมีสัตว์เลี้ยงสักตัวเป็นเพื่อน  เขาจึงตรงไปที่ชายป่า โดยหวังจะชวนสัตว์ที่ยังไม่มีเจ้าของให้มาอยู่ที่บ้านเป็นเพื่อนกับเขา

เมื่อเขมราชเดินหาไปสักพัก เขาก็พบลูกหมูตัวหนึ่งกับลูกเป็ดอีกตัวหนึ่งซึ่งเป็นเพื่อนรักกัน     เขมราชชอบทั้งลูกหมูและลูกเป็ด เขาจึงลังเลใจว่าเขาควรพาสัตว์ตัวไหนกลับไปเลี้ยงที่บ้านดี

ครั้นเมื่อเขมราชบอกลูกหมูกับลูกเป็ดว่า “ฉันอยากมีสัตว์เป็นเพื่อนรักสักตัว พวกเธอน่ารักด้วยกันทั้งคู่  พวกเธอคิดว่าฉันควรเลือกลูกหมูหรือลูกเป็ดไปอยู่ที่บ้านกับฉันมากกว่ากันนะ”

ลูกเป็ดรู้ว่าการได้ไปอยู่บ้านของเด็กน้อยที่อยากมีสัตว์สักตัวเป็นเพื่อนจะทำให้ชีวิตสุขสบายกว่าที่เป็นอยู่ มันจึงรีบชิงตอบไปว่า “เลือกเลี้ยงลูกหมูเพื่อนฉันสิจ๊ะ  ลูกหมูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ฉันอบอุ่นใจทุกครั้งที่มีลูกหมูอยู่ใกล้ ๆ เลยนะ”

ฝ่ายลูกหมูก็บอกเขมราชว่า “เลือกลูกเป็ดน่าจะดีกว่านะจ๊ะ  ลูกเป็ดเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน เวลาที่มองลูกเป็ดว่ายน้ำ ฉันจะมีความสุขจนเผลอยิ้มออกมาได้เสมอ ๆ เลยล่ะ”

เมื่อได้ฟังเช่นนั้น ลูกเป็ดก็รีบชมลูกหมูกลับไปว่า “ลูกหมูน่ารักและเป็นเพื่อนที่ดีกว่าฉันจริง ๆ นะ”

ส่วนลูกหมูก็รีบชมลูกเป็ดเช่นกันว่า “ลูกเป็ดต่างหากที่น่ารักและเป็นเพื่อนที่ดียิ่งกว่าฉัน”

ลูกเป็ดกับลูกหมูชมกันไปชมกันมา แล้วก็ชมกันมาชมกันไป  จนเขมราชถึงกับอมยิ้มและค่อย ๆ นั่งลงพร้อมกับมองพวกมันชมเพื่อนรักของตัวเองด้วยความเอ็นดู  

เพื่อนที่ดีคือเพื่อนที่คิดดีต่อกัน  พูดดีต่อกันและทำดีต่อกันเสมอ

ครั้นเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เขมราชจึงเอ่ยปากว่า “เอาล่ะ ๆ เธอทั้งสองเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันจริง ๆ  เพราะทั้งคู่อยากให้เพื่อนมีความสุขและมีแต่เรื่องดี ๆ พูดถึงกันอย่างไม่รู้จบ” 

เขมราชส่งยิ้มให้ลูกหมูกับลูกเป็ดอีกครั้งแล้วจึงพูดต่อไปว่า  “ถ้าพวกเธอทั้งคู่ยอมไปอยู่ที่บ้านของฉันและให้เกียรติเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันคงโชคดีมาก ๆ ไปอยู่ที่บ้านของฉันด้วยกันเถอะนะ”

ลูกหมูกับลูกเป็ดคาดไม่ถึงว่าเขมราชจะชวนพวกมันทั้งคู่ไปอยู่ที่บ้าน  อย่างไรก็ตาม ลูกหมูกับลูกเป็ดต่างก็ดีใจที่พวกมันจะไม่ต้องแยกจากกัน แถมยังจะได้เพื่อนใหม่และมีบ้านเป็นที่พักอาศัยจริง ๆ จัง ๆ โดยไม่ต้องตกระกำลำบากอยู่ในป่าอีกต่อไป

ในที่สุด เขมราชก็ได้สัตว์เลี้ยงมาเป็นเพื่อนถึงสองตัว และลูกสัตว์เพื่อนรักทั้งคู่ที่มีแต่ความปรารถนาดีให้แก่เพื่อนก็เป็นเพื่อนที่แสนดีของเขมราชจนใคร ๆ ต่างพากันอิจฉา

#นิทานนำบุญ

…………………………