เหมียวเหมียวกับโฮ่งโฮ่ง

คำว่า “้เดี๋ยวก่อน ๆ” เป็นคำที่คุณพ่อคุณแม่มักได้ยินเด็ก ๆ พูด เวลาที่เรียกให้ทำสิ่งต่าง ๆ  เช่น อาบน้ำได้แล้ว กินข้าวได้แล้ว  ทำการบ้านได้แล้ว ฯลฯ  จริง ๆ การพูดว่าเดี๋ยวก่อน ถ้าเป็นช่วงที่เด็กหรือผู้ใหญ่กำลังทำหน้าที่ค้างคาอยู่ ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้  แต่ถ้าเรามีหน้าที่ที่ต้องทำ แต่ผัดวันประกันพรุ่ง รีรอ ไม่ยอมลงมือทำจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย  แบบนี้ไม่ดีแน่  ด้วยเหตุนี้ ผมจึงแต่งนิทานสอนใจ เป็นนิทานก่อนนอนพร้อมข้อคิด ที่พูดถึงคำว่า “เดี๋ยวก่อน” ในสองแง่มุม   โดยเปรียบเทียบคนที่พูดว่าเดี๋ยวก่อนแบบผัดวันประกันพรุ่ง กับคนที่พูดว่าเดี๋ยวก่อนโดยขอทำหน้าที่ให้เสร็จก่อน ว่าผลที่ได้ต่างกันอย่างไร?   หวังว่านิทานเรื่องนี้จะเป็นประโยชน์กับคุณพ่อ คุณแม่ คุณครู ในการนำไปใช้เตือนใจเด็ก ๆ  นะครับ

นิทานเรื่อง เหมียวเหมียวกับโฮ่งโฮ่ง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีลูกแมวตัวหนึ่งกับลูกหมาอีกตัวหนึ่งเป็นเพื่อนรักกัน  ลูกแมวมีชื่อว่าเหมียวเหมียว  ส่วนลูกหมามีชื่อว่าโฮ่งโฮ่ง   เหมียวเหมียวกับโฮ่งโฮ่งเรียนหนังสือโรงเรียนเดียวกัน ห้องเดียวกัน แถมยังอยู่บ้านใกล้กัน  ทั้งคู่จึงสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ

ช่วงปิดเทอม  คุณครูฮิปโปให้การบ้านนักเรียนมาทำเป็นตั้ง ๆ   เหมียวเหมียวขี้เกียจทำการบ้าน  มันจึงเดินไปชวนโฮ่งโฮ่งให้ออกมาเล่นด้วย   โฮ่งโฮ่งกำลังทำการบ้านอยู่  มันจึงบอกเหมียวเหมียวว่า  “เดี๋ยวก่อน ๆ  ขอทำการบ้านต่ออีกหน่อยนะ”

ไม่นานนัก  เหมียวเหมียวก็ได้เล่นสนุกกับโฮ่งโฮ่ง  แต่เมื่อมันกลับถึงบ้าน  คุณแม่ก็เตือนให้มันรีบทำการบ้านที่คั่งค้างอยู่   เหมียวเหมียววิ่งเล่นมาจนเหนื่อย  มันจึงบ่ายเบี่ยงตอบคุณแม่ว่า  “เดี๋ยวก่อน ๆ เก็บไว้ทำทีหลังแล้วกันนะ”

วันต่อมา  เหมียวเหมียวอยากชวนโฮ่งโฮ่งไปตกปลา  โฮ่งโฮ่งกำลังทำการบ้านอยู่  มันจึงบอกเหมียวเหมียวว่า  “เดี๋ยวก่อน ๆ  ขอทำการบ้านต่ออีกหน่อยนะ”

หนึ่งชั่วโมงต่อมา  เหมียวเหมียวก็ได้ไปตกปลากับโฮ่งโฮ่งเพื่อนรัก  แต่เมื่อมันกลับถึงบ้าน  คุณแม่ก็เตือนให้มันรีบทำการบ้านที่คั่งค้างอยู่  เหมียวเหมียวยังไม่มีอารมณ์ทำการบ้านเลย  มันจึงบ่ายเบี่ยงตอบคุณแม่ว่า  “เดี๋ยวก่อน ๆ  เก็บไว้ทำตอนก่อนเปิดเทอมก็ยังทันนะ”

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก  เหมียวเหมียวชวนโฮ่งโฮ่งให้ออกไปเที่ยวเล่นทุก ๆ วัน  ซึ่งมันก็ต้องนั่งรอโฮ่งโฮ่งทำการบ้านก่อนเสมอ  จนพรุ่งนี้จะถึงวันเปิดเทอมแล้ว  แต่เหมียวเหมียวก็ยังไม่ได้ลงมือทำการบ้านเลยแม้สักนิด   เมื่อคุณแม่เตือนเหมียวเหมียวเป็นครั้งสุดท้าย  เหมียวเหมียวก็ไม่วายบ่ายเบี่ยงตอบคุณแม่ว่า  “เดี๋ยวก่อน ๆ เก็บไว้ทำคืนนี้ก็ยังทันนะ”  หลังจากนั้น  เหมียวเหมียวก็แอบไปชวนโฮ่งโฮ่งให้ออกไปหาของอร่อย ๆ กินด้วยกันอีก

วันนั้น  โฮ่งโฮ่งทำการบ้านวิชาสุดท้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว  มันจึงออกไปหาของอร่อย ๆ กินกับเหมียวเหมียวได้โดยไม่ต้องพูดว่าเดี๋ยว ๆ อีก   

เหมียวเหมียวกับโฮ่งโฮ่งกินขนมจนพุงกาง  เมื่อหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อน  พอทั้งคู่กลับถึงบ้าน  พวกมันก็ง่วง..ง้วง..ง่วง  แล้วก็เผลอหลับปุ๋ยไปจนถึงรุ่งเช้า

ในวันเปิดเทอม   เหมียวเหมียวตาลีตาเหลือกตื่นมาทำการบ้านตั้งแต่เช้าตรู่   แต่การบ้านมีมากเกินกว่าจะทำเสร็จได้ในวันเดียว   ในที่สุด…เหมียวเหมียวจอมขี้เกียจก็ถูกคุณครูตีก้นไปตามระเบียบ 

เหมียวเหมียวสำนึกผิดที่มันชอบพูดเดี๋ยว ๆ โดยไม่สนใจคำเตือนของคุณแม่  เจ้าแมวน้อยสัญญากับตัวเองว่า มันจะเลิกนิสัยชอบผัดวันประกันพรุ่งที่ทำให้ต้องเจ็บก้นแบบนี้เสียที  ซึ่งในการปิดเทอมครั้งต่อมา  เหมียวเหมียวก็ปรับปรุงนิสัยของตัวเองได้สำเร็จ.