น้องคือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้

ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) มีน้องคนเดียว เป็นน้องชาย  ผมยังจำวันแรกที่พ่อกับแม่พา “ตัวประหลาดตัวเล็ก ๆ” กลับมาที่บ้านได้  ตัวประหลาดที่ว่านี้ มีผิวหนังยู่ยี่สีแดง ๆ เขานอนหลับปุ๋ยบนเตียงของแม่ แม่บอกผมว่า “นี่คือน้องนะ”   ผมกับพี่ ๆ สนุกกับการตั้งชื่อให้น้อง เหมือนเวลาเราตั้งชื่อให้ลูกหมาตัวใหม่  ยิ่งน้องโต ผมก็ยิ่งสนุก  เพราะได้เพื่อนเล่นเพิ่มมาอีกคน   น้องผมเรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง แต่เป็นคนดีมีน้ำใจ  น้องจึงเป็นที่รักของเพื่อน  ๆ   แต่ก่อน..ผมไม่รู้ว่าแม่มีน้องมาให้ผมทำไม  จนเมื่อผมโตขึ้น และต้องพบเจอเรื่องราวต่าง ๆ มากมายในชีวิต  ผมจึงได้รู้ว่า “น้องคือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้พี่อย่างผม”  วันนี้เป็นวันที่ 19 สิงหาคม ซึ่งตรงกับวันคล้ายวันเกิดของน้อง  ผมจึงขอนำนิทานที่แต่งให้น้องชายมาให้อ่านกัน (นิทานเรื่องนี้ ผมนำความรู้สึกที่มี มาแต่งเป็นนิทานเด็ก ซึ่งไม่มีเรื่องราวใด ๆ เกี่ยวกับน้องชายผมเลย) ขอให้มีความสุขมาก ๆ 

นิทานพี่น้องรักกันเรื่อง น้องคือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเด็กชายอายุ 10 ขวบคนหนึ่งชื่อว่า “ไลเคน”  ไลเคนอาศัยอยู่กับคุณแม่ในบ้านหลังเล็ก ๆ พร้อมกับน้องอีก 4 คน  พ่อของไลเคนด่วนจากพวกเขาขึ้นสวรรค์ไปนานแล้ว  คุณแม่จึงต้องทำงานหาเงินเลี้ยงลูก ๆ ทั้งหมด โดยมีไลเคนทำหน้าที่ดูแลน้อง ๆ แทนคุณแม่

อยู่มาวันหนึ่ง คุณแม่ของไลเคนล้มป่วยและจากลูก ๆ ไปอย่างที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน  พี่น้องทั้งห้าต่างพากันร้องไห้  ชาวบ้านหลายคนรู้สึกสงสารไลเคนมาก เพราะนับจากนี้ เขาจะต้องมีภาระในการหาเงินเลี้ยงดูน้อง ๆ แทนแม่  ไลเคนรู้ดีว่า หน้าที่ที่เขาต้องทำต่อจากแม่เป็นเรื่องที่ยากลำบาก แต่เขากลับยิ้ม, ปาดน้ำตา แล้วบอกกับตัวเองว่า “น้อง ๆ ไม่ใช่ภาระหรอก น้อง ๆ คือกำลังใจที่ทำให้เราไม่โดดเดี่ยวอ้างว้าง น้อง ๆ คือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้”

หลังจากนั้นไม่นาน  ไลเคนก็เริ่มออกหางานทำ แต่เนื่องจากน้อง ๆ ยังเล็กกันอยู่ ไม่ว่าไลเคนจะไปที่ไหน เขาก็ต้องพาน้อง ๆ ติดตามไปด้วย  เมื่อผู้ว่าจ้างเห็นไลเคนมาขอทำงานโดยมีเด็กตัวเล็ก ๆ ติดตามมาอีกถึง 4 คน ผู้ว่าจ้างก็ได้แต่ส่ายหน้า ชาวบ้านหลายคนมองไลเคนด้วยความเวทนา  พวกเขาคิดว่าเด็กน้อยช่างมีภาระที่หนักหนาเกินตัวเสียจริง ๆ   แต่ไลเคนกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น  เพราะน้อง ๆ คือพลังที่ทำให้เขาพร้อมจะสู้ชีวิตต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง  ไลเคนจึงมักพูดกับทุก ๆ คนเสมอว่า “น้องไม่ใช่ภาระหรอกครับ  แต่น้อง ๆ คือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้”

วันหนึ่ง ในขณะที่ไลเคนเดินหางานโดยมีน้อง ๆ เดินตามเป็นพรวน  จู่ ๆ ไลเคนก็เห็นประกาศของพระราชวังที่เชิญชวนให้ประชาชนแข่งขันทำเครื่องประดับเพื่อมอบเป็นของขวัญวันเกิดให้เจ้าหญิงองค์น้อย  ซึ่งถ้าเจ้าหญิงทรงชอบเครื่องประดับของใคร  คน ๆ นั้นก็จะถือว่าเป็นผู้ชนะและจะขออะไรเป็นรางวัลก็ได้ตามใจปรารถนา  ไลเคนฝันอยากให้น้อง ๆ มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น  เขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมประกวดด้วยทั้ง ๆ ที่ไม่มีความรู้ในการทำเครื่องประดับเลย

ไลเคนพยายามหาความรู้ในการทำเครื่องประดับด้วยการไปด้อม ๆ มอง ๆ ดูวิธีการทำเครื่องประดับของช่างทั้งหลาย  แต่เนื่องจากวัสดุที่ใช้ทำเครื่องประดับมีราคาสูงและการดัดวัสดุเหล่านั้นให้เป็นรูปร่างต่าง ๆ ทำได้ยากเกินความสามารถของเด็ก  ท้ายที่สุด  ไลเคนจึงได้แต่เดินคอตกกลับบ้านอย่างสิ้นหวัง

เมื่อน้อง ๆ เห็นสีหน้าของพี่ชายที่พวกเขารัก คืนนั้น…เด็กน้อยทั้งสี่จึงแอบปรึกษาหารือกัน แล้วรีบตื่นนอนตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อทำบางสิ่งบางอย่างที่ไลเคนคาดไม่ถึง

สิ่งที่น้อง ๆ ทำก็คือการไปเก็บหญ้าแห้งมาพันเป็นแหวน จากนั้น ก็ตกแต่งมันด้วยดอกไม้สีสวย ซึ่งเป็นการทำแหวนดอกไม้ตามแบบที่คุณพ่อคุณแม่เคยทำให้พวกเขาเล่น

ครั้นเมื่อไลเคนตื่นขึ้นมาแล้วเห็นแหวนดอกไม้วางอยู่ที่หัวเตียงโดยมีน้อง ๆ นั่งรอให้เขาตื่น  ไลเคนก็รู้สึกตื่นเต้น, แปลกใจพลางเปรยออกมาเบา ๆ ว่า “น้อง ๆ คือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้จริง ๆ “

ไลเคนไม่รีรอที่จะนำแหวนดอกไม้ฝีมือน้อง ๆ ส่งเข้าประกวด แต่เขาไม่ได้ส่งเฉพาะแหวนเท่านั้น เขายังทำกำไลดอกไม้และเครื่องประดับจากดอกไม้ส่งเข้าประกวดเป็นชุดเดียวกันด้วย

เมื่อเจ้าหญิงองค์น้อยทรงเดินดูเครื่องประดับที่ทำจากเพชรนิลจินดาต่าง ๆ ซึ่งเปล่งประกายวิบวับเหมือน ๆ กันหมด จนพระองค์มาเห็นชุดเครื่องประดับที่ทำจากดอกไม้ ซึ่งดูสบายตาสบายใจ แถมยังมีกลิ่นหอม เจ้าหญิงจึงตกลงใจเลือกผลงานของไลเคนกับน้องทั้งสี่ให้เป็นผู้ชนะ

ไลเคนดีใจมากที่เจ้าหญิงทรงเลือกเครื่องประดับของพวกเขา  ไลเคนขอรางวัลเป็นโอกาสให้ตัวเขาและน้อง ๆ ได้กินอิ่มนอนหลับและได้เรียนหนังสือ  พ่อแม่ของเจ้าหญิงซึ่งก็คือพระราชากับพระราชินีจึงให้ไลเคนกับน้อง ๆ เข้ามาอยู่ในวังและให้เด็กทั้งหมดเป็นเพื่อนเล่นเพื่อนเรียนของเจ้าหญิงที่แสนน่ารัก

ไลเคนดีใจที่เขากับน้อง ๆ ได้รับรางวัลอันแสนพิเศษเช่นนี้  ไลเคนมองน้อง ๆ ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขพลางคิดในใจว่า “น้อง ๆ คือของขวัญที่พ่อกับแม่มอบให้จริง ๆ”

#นิทานนำบุญ