เมืองแมวดำ

แมวดำเป็นสัตว์ที่น่าสงสาร เพราะหลายคนมักรู้สึกว่า แมวดำเป็นแมวที่ไม่น่ารัก แถมยังจะนำพาโชคร้ายมาให้  เมื่อผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) นึกถึงเรื่องนี้ ผมจึงอดใจไม่ได้ที่จะแต่งนิทานเพื่อให้เด็ก ๆ รวมถึงผู้ใหญ่  รู้สึกดีต่อแมวดำมากขึ้นอีกสักนิด  เพราะในความจริง แมวดำก็คือแมวเหมือนกับแมวสีอื่น ๆ  มันมีหัวจิตหัวใจและต้องการความรักไม่ต่างจากแมวตัวไหน ๆ  ดังนั้น เรามาแบ่งหัวใจให้แมวดำกันบ้างนะครับ  รักแมวดำไม่ต้องเยอะ แต่ขอให้รักนาน ๆ นะครับ

นิทานเรื่อง เมืองแมวดำ!

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเมืองเล็ก ๆ แห่งหนึ่งเป็นเมืองที่ผู้คนยึดมั่นในความเชื่อโบราณที่ว่า  แมวดำเป็นสัญลักษณ์ของความโชคร้าย   ด้วยเหตุนี้เอง  ผู้คนจึงมักจะนำลูกแมวดำไปปล่อยให้กลายเป็นแมวข้างถนน  จนมีแมวดำไร้เจ้าของกระจัดกระจายอยู่ในที่ต่าง ๆ ทั่วทั้งเมือง

 “อะตอม” เป็นลูกแมวดำตัวเล็ก ๆ ที่ถูกทิ้งขว้างเช่นเดียวกับแมวดำตัวอื่น ๆ   แม้มันอยากจะมีคนเลี้ยง…คอยรักคอยดูแล    แต่สำหรับแมวดำอย่างมันแล้ว  โอกาสเช่นนั้นดูเหมือนว่าจะเป็นได้แค่เพียงความฝัน   อะตอมทั้งว้าเหว่และหดหู่   มันไม่อยากให้แมวดำเป็นสัตว์ที่ใคร ๆ ต่างก็พากันรังเกียจ  ดังนั้น อะตอมจึงชวนเพื่อน ๆ ให้ร่วมเดินทางไปขอความช่วยเหลือจาก ‘แม่มดจอมคาถา’ ซึ่งเธอมีชื่อว่า ‘คุณป้าแพรี่’

จริง ๆ แล้ว   คุณป้าแพรี่ไม่ได้เป็นแม่มดอย่างที่หลาย ๆ คนคิด   แต่ด้วยเหตุที่คุณป้าแพรี่เป็นหญิงสูงวัยที่มีหน้าตาและลักษณะการแต่งกายคล้ายกับแม่มดในนิทาน   มิหนำซ้ำ  เธอยังชอบปรุงยาโน่น…ผสมยานี่   จนชาวเมืองต่างพากันหวาดระแวงถึงกับต้องร่วมมือกันผลักไสให้คุณป้าย้ายบ้านไปอยู่ในป่าที่ห่างไกลจากชาวเมืองคนอื่น ๆ

แม้คุณป้าแพรี่จะไม่มีเวทมนตร์ดังเช่นที่อะตอมหวังเอาไว้  แต่คุณป้าแพรี่เป็นหญิงชราผู้มีจิตใจเมตตา   ดังนั้น  เมื่อคุณป้าแพรี่ได้ฟังคำขอร้องของเจ้าแมวน้อย  คุณป้าผู้อารีจึงสัญญากับเหล่าแมว-เหมียวว่า เธอจะพยายามคิดหาวิธีช่วยเหลือแมวน้อยทั้งหลายอย่างสุดความสามารถ

อยู่มาวันหนึ่ง  มีโจรต่างถิ่นส่งจดหมายแจ้งให้ชาวเมืองรู้ตัวว่าพวกเขากำลังจะมาปล้น  ซึ่งหากชาวเมืองคนใดขัดขืน  พวกโจรก็ขู่ว่าจะจัดการกับคน ๆ นั้นอย่างไม่มีการปราณีปราศรัยใดใดทั้งสิ้น

ทันทีที่ชาวเมืองทราบข่าวดังกล่าว  ชาวเมืองขี้กลัวทั้งหลายก็พากันขนเอาทรัพย์สินออกมา กองเอาไว้ที่หน้าบ้าน  แล้วรีบปิดประตูลงกลอนซ่อนตัวอยู่ในบ้านจนเมืองทั้งเมืองดูเงียบเชียบราวกับป่าช้า

เมื่อคุณป้าแพรี่ทราบถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  เธอก็ได้แต่ระอาใจในความขี้ขลาดของชาวเมืองทั้งหลาย   แต่ในขณะเดียวกัน  เธอก็คิดว่ามันเป็นโอกาสอันดีที่จะทำให้พวกแมวดำตัวน้อย ๆ ได้กลายเป็นพระเอกในสายตาของผู้คนที่ไม่เอาไหน

เย็นวันนั้น   คุณป้าแพรี่นัดประชุมแมวดำทั้งหมดที่บ้านของเธอ   แมวดำนับพันตัวนั่งฟังแผนการของคุณป้าแพรี่อย่างตั้งอกตั้งใจเป็นพิเศษ   และเมื่อการประชุมสิ้นสุดลง  กองทัพแมวดำก็กระจายกำลังกันไปเพื่อเตรียมตัวต้อนรับการมาเยือนของเหล่าโจรผู้บุกรุก

ตกดึก  เมื่อโจรใจร้ายเดินทางเข้ามาถึงหมู่บ้าน  อะตอมผู้กล้าหาญก็ส่งเสียงร้องเป็นสัญญาณให้เพื่อน ๆ เตรียมตัวดำเนินการตามแผนที่วางเอาไว้

ทันทีที่กองทัพแมวดำมาพร้อมกันยังตำแหน่งที่อะตอมร้องเรียก   เหล่าแมวดำก็เริ่มแผนด้วยการแกล้งเดินผ่านหน้าพวกโจรทีละตัวสองตัวจนบริเวณดังกล่าวมีแต่แมวดำเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด!

พวกโจรมองแมวดำนับพันตัวที่เดินกันขวักไขว่ไปมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง   โจรทุก ๆ คนเคยได้ยินมาก่อนแล้วว่า  หากแมวดำเดินผ่านหน้าใคร  คน ๆ นั้นก็จะประสบกับความโชคร้ายอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!  แต่นั่นเป็นกรณีที่มีแมวดำเดินผ่านเพียงแค่ตัวเดียว   แล้วหากมีแมวดำเดินผ่านเป็นพัน ๆ ตัวเช่นนี้  โชคร้ายจะหนักหนาสาหัสสักเพียงใดกันหนอ

ในที่สุด   หัวหน้าโจรก็ตัดสินใจล้มเลิกแผนการปล้นในครั้งนี้   มิหนำซ้ำ  พวกโจรยังพากันโจษขานถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจนโจรกลุ่มอื่น ๆ ไม่กล้าเข้ามายุ่มย่ามในเมืองที่มีแต่แมวดำแห่งนี้อีกเลย

นับจากวันนั้น  ชาวเมืองขี้กลัวทั้งหลายก็เริ่มมองเห็นข้อดีของแมวดำที่พวกเขาเคยรังเกียจ   ชาวเมืองหลายคนนึกสงสารแมวดำจึงนำพวกมันไปเลี้ยงเป็นเพื่อน    ไม่ช้าไม่นานนัก  ความเชื่อเรื่องแมวดำกับโชคร้ายก็ค่อย ๆ เลือนหายไปจากใจของผู้คนจนหมดสิ้น

เด็ก ๆ หลายคนอาจจะสงสัยว่า  แล้วแมวน้อยขี้เหงาอย่างเจ้าอะตอมล่ะ…มีใครพามันไปเลี้ยงบ้างหรือเปล่า? 

แน่นอน…มีคนมากมายอยากดูแลเจ้าแมวดำที่แสนน่ารักตัวนี้   แต่เจ้าแมวน้อยกลับตัดสินใจที่จะเลือกนายด้วยตัวของมันเอง   ดังนั้น  เมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดคลี่คลายลง   อะตอมจึงไปขออาศัยอยู่กับสุภาพสตรีที่ช่วยทำให้แมวดำทั้งหลายได้รับการยอมรับจากทุก ๆ คน   ซึ่งเธอก็คือคุณป้าแพรี่นั่นเอง

และแล้ว…เรื่องราวของแมวขี้เหงากับหญิงชราผู้โดดเดี่ยวก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

……………………..