นิทานเรื่อง หมู่บ้านย้อนเวลา

นิทานเรื่อง หมู่บ้านย้อนเวลา

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งเป็นหมู่บ้านที่ไม่ค่อยอุดมสมบูรณ์, ไม่มีแหล่งท่องเที่ยวสำคัญ  ทั้งยังอยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านอื่น ๆ มาก  ด้วยเหตุนี้  ผู้คนในหมู่บ้านจึงมีฐานะยากจนและมีชีวิตที่ค่อนข้างลำบากกว่าผู้คนในหมู่บ้านอื่น ๆ 

วันหนึ่ง ลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านซึ่งเป็นชายหนุ่มที่มีความเชื่อมั่นในตัวเองสูงรู้สึกเบื่อหน่ายบ้านเกิดของเขาจนทนไม่ไหว  ชายหนุ่มจึงชักชวนให้หนุ่มสาวในหมู่บ้านทิ้งบ้านเรือนไปทำงานในเมืองใหญ่  

แม้หัวหน้าหมู่บ้านซึ่งเป็นพ่อของชายหนุ่มจะพยายามทัดทานอย่างเต็มที่  แต่ชายหนุ่มกลับไม่สนใจฟัง  หนำซ้ำ…เขายังพูดกับพ่อว่า “หมู่บ้านแย่ ๆ แบบนี้ อยู่ไปก็มีแต่จะแย่ลงเท่านั้น  ต่อให้พยายามยังไง เราก็ไม่มีทางทำให้มันดีขึ้นได้หรอก  พ่อควรยอมรับความจริงว่าหมู่บ้านแห่งนี้…มันไม่มีอนาคตเหลืออยู่แล้ว”

คำพูดของลูกชายทำให้ชายชราผู้เป็นหัวหน้าหมู่บ้านเสียใจมาก เพราะลูกชายของเขาเอาแต่บ่นว่าหมู่บ้านแย่อย่างนั้นแย่อย่างนี้ แล้วเลือกที่จะหนีปัญหาโดยย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่  แทนที่จะทุ่มเทแรงกายแรงใจแก้ไขสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นความแย่ของหมู่บ้านให้ดีขึ้น  หัวหน้าหมู่บ้านผิดหวังในตัวลูกชายมาก  เขาอยากให้ลูกชายรักบ้านเกิดและรู้จักสู้ปัญหามากกว่าที่เป็นอยู่

เมื่อหนุ่มสาวออกไปจากหมู่บ้านจนหมด  ทั้งหมู่บ้านจึงเหลือแต่คนแก่  คนแก่ที่ไม่มีลูกหลานใกล้ชิดต่างก็มีชีวิตซังกะตายไร้ความสุข  ชายชราจึงคิดว่าเขาควรทำอะไรสักอย่าง เพื่อให้บทเรียนแก่ลูกชายและนำความสุขกลับคืนสู่หมู่บ้านที่เขารัก

ชายชราเดินครุ่นคิดไปทั่วหมู่บ้านพร้อมกับมองเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่อยู่โยงเฝ้าบ้านอย่างเงียบเหงา  คนแก่บางคนฆ่าเวลาด้วยการทำขนม, บางคนนำเครื่องดนตรีโบราณมาบรรเลง, บางคนเก็บดอกไม้มานั่งจัด  แต่ละคนพยายามหาอะไรทำเพื่อให้คลายความว้าเหว่ไปได้บ้าง

คืนวันนั้น ชายชรานอนคิดหาวิธีนำความสุขมาสู่หมู่บ้านอย่างสุดความสามารถ  เขาคิด…คิด…แล้วก็คิด  ในที่สุด  ชายชราก็เกิดความคิดบางอย่างที่อาจทำให้หมู่บ้านของเขาเปลี่ยนแปลงไปอย่างที่ใคร ๆ ก็คาดไม่ถึง!

วันรุ่งขึ้น  ชายชรารีบจัดประชุมคนเฒ่าคนแก่ทั้งหมดแล้วขอร้องให้เพื่อน ๆ ทุกคนช่วยกันย้อนเวลาของหมู่บ้านให้กลับไปมีสภาพเหมือนในอดีต!

ในตอนแรก  คนเฒ่าคนแก่ทั้งหลายต่างสงสัยในความคิดของหัวหน้าหมู่บ้าน แต่ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจที่สะสมมานาน  ทุกคนจึงตั้งใจฟังแผนการของชายชราและเต็มใจให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่

เมื่อการประชุมสิ้นสุดลง คนแก่ทุกคนก็ร่วมมือกันทำในสิ่งที่หัวหน้าหมู่บ้านขอร้อง  โดยทุกคนพากันแต่งกายแบบโบราณ พร้อมกับนำเครื่องใช้เก่าเก็บออกมาใช้ใหม่  นอกจากนี้ พวกเขายังกลับมาพูดคุยด้วยภาษาแบบดั้งเดิม, จับกลุ่มทำขนมและอาหารตามสูตรเดิม ๆ , รื้อฟื้นประเพณี ดนตรีและการละเล่นที่แทบจะสูญหาย รวมทั้งดำเนินชีวิตอย่างเรียบง่ายจนดูคล้ายกับว่าเวลาของหมู่บ้านแห่งนี้เดินช้ากว่าเวลาในที่อื่น ๆ บนโลก

หลังจากที่ผู้สูงวัยทั้งหมดช่วยกันย้อนเวลาให้หมู่บ้านของพวกเขา  ข่าวคราวของหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่มีสภาพเหมือนในอดีตก็เริ่มเป็นที่สนใจของผู้คนจากทั่วทุกสารทิศ

ผู้คนต่างเมืองพากันดั้นด้นมาเยี่ยมชมหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่แสนห่างไกลเพื่อขอลองชิมอาหารโบราณรสวิเศษ, ฟังดนตรีที่แสนละเมียดละไม, ทำกิจกรรมแบบโบราณที่หาดูที่ไหนไม่ได้ และลองใช้ชีวิตอย่างสงบสุขแบบในอดีต   ไม่กี่เดือนต่อมา…หมู่บ้านที่แทบไม่มีใครเคยเห็นค่าก็ค่อย ๆ กลายเป็นหมู่บ้านที่มีแต่คนชื่นชม  ส่วนคนแก่ทุกคนในหมู่บ้านก็หายว้าเหว่และเริ่มมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ

ครั้นเมื่อหนุ่มสาวที่ออกไปหางานทำในเมืองใหญ่ได้ทราบข่าว  หนุ่มสาวทุกคนโดยเฉพาะลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้านก็รู้สึกละอายใจที่พวกเขาเคยดูแคลนบ้านเกิดของตนเองว่ามันเป็นหมู่บ้านที่ไม่มีอนาคต  ทุก ๆ คนต่างรู้สึกผิด  ดังนั้น พวกเขาจึงตัดสินใจกลับมายังหมู่บ้านเพื่อขอโทษพ่อแม่และปู่ย่าตายาย

ทันทีที่ผู้สูงวัยได้เห็นลูกหลานกลับมาหา  ทุก ๆ คนก็ยกโทษให้ ซ้ำยังโอบกอด ”เด็กโง่ทั้งหลาย” ด้วยความรักความเมตตาอันเต็มเปี่ยม

หนุ่มสาวทั้งหมดพากันร้องไห้แล้วสัญญาว่า นับจากนี้…พวกเขาจะสู้กับปัญหาทุกอย่างและช่วยกันเรียนรู้วิถีชีวิตแบบโบราณเพื่อดูแลหมู่บ้านให้ดีที่สุดโดยไม่มีวันทอดทิ้งพ่อแม่ปู่ย่าตายายไปไหนอีก 

ในที่สุข  แผนการของหัวหน้าหมู่บ้านก็ประสบผลสำเร็จ เขาได้ให้บทเรียนครั้งสำคัญแก่ลูกชายและเขายังทำให้หมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครเคยสนใจกลายมาเป็นหมู่บ้านที่ผู้คนทั้งหลายใฝ่ฝันอยากมาเยี่ยมเยียนให้ได้สักครั้งในชีวิต

#นิทานนำบุญ

—————————–