นิทานแก้โมโห : ความพยายามของเพลิง

นิทานเรื่อง “ความพยายามของเพลิง” เป็นหนึ่งในนิทานปรับพฤติกรรมของเด็กที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งไว้นานแล้วและจำเนื้อเรื่องแทบไม่ได้เลย (เพราะช่วงที่พิมพในนิตยสารขวัญเรือน ผมต้องแต่งนิทานทุก 2 สัปดาห์ ติดต่อกัน 17 ปี พอส่งนิทานเรื่องหนึ่ง ก็ต้องคิดนิทานเรื่องใหม่ต่อทันที นิทานที่แต่งเสร็จแล้วจึงมักหายไปจากสมองโดยอัตโนมัติ) เมื่อผมทำเว็บนิทานนำบุญได้ราว 3 ปี ผมได้นำนิทานก่อนนอนเรื่อง “ความพยายามของเพลิง” มาลงในเพจนิทานนำบุญก่อนที่จะนำมาลงในเว็บไซต์ ปรากฏว่า นิทานเรื่องนี้ได้รับคำชื่นชมจากผู้อ่านมาก ผมจึงนำนิทานมาลงในเว็บ และคิดว่าคุณผู้อ่านก็น่าจะชอบนิทานเรื่องนี้เช่นกันครับ ลองอ่านดูนะครับ

นิทานก่อนนอนเรื่อง ความพยายามของเพลิง

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีภูตน้อยตนหนึ่งชื่อว่า “เพลิง”   พ่อของเพลิงเป็นภูตแห่งไฟที่มีนิสัย   ขี้โมโห ทุกครั้งที่มีสิ่งใดทำให้พ่อของเพลิงรู้สึกขัดใจ  พ่อของเพลิงก็จะใช้พลังไฟจัดการกับสิ่งที่รบกวนจิตใจให้ลุกไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน  แม่ของเพลิงซึ่งเป็นลูกครึ่งนางฟ้ากับมนุษย์ไม่ชอบนิสัยขี้โมโหของพ่อเลย  ที่สำคัญ แม่ไม่อยากให้ลูกชายวัย 5 ขวบเลียนแบบนิสัยของพ่อด้วย  ดังนั้น แม่ของเพลิงจึงมักสอนให้เพลิงรู้จักการควบคุมอารมณ์ ซึ่งเป็นคุณสมบัติสำคัญที่ดีต่อตัวเองและการอยู่ร่วมกับผู้อื่น

แม้เพลิงจะพยายามทำตามที่แม่สอน แต่ด้วยสัญชาตญาณที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากพ่อ เพลิงจึงมักโมโหโทโสต่อสิ่งต่าง ๆ และมักเผลอใช้พลังไฟทำให้ใครต่อใครเจ็บเนื้อเจ็บตัวอยู่เสมอ

เพลิงเสียใจทุกครั้งที่ตัวเองเผลอทำให้ใครต่อใครบาดเจ็บ  แต่สิ่งที่ทำให้เพลิงเสียใจมากกว่านั้นคือการได้เห็นสีหน้าผิดหวังของแม่ที่เขารักยิ่งชีวิต

แม่ของเพลิงเข้าใจสาเหตุที่ทำให้เพลิงควบคุมความโมโหของตัวเองไม่ได้ แม่จึงคอยให้กำลังใจเพลิง และแนะนำลูกชายว่า  “ถ้าลูกโกรธเมื่อไหร่ อย่าลืมคิดถึงแม่แล้วตั้งสติให้ดีนะจ๊ะ  ถ้าลูกฝึกบ่อย ๆ    แม่เชื่อว่าสักวันลูกจะต้องควบคุมอารมณ์ของลูกได้แน่ ๆ”

นับตั้งแต่วันนั้น เพลิงก็พยายามฝึกหัดควบคุมอารมณ์ฉุนเฉียวของตัวเอง ด้วยการคิดถึงหน้าของแม่แล้วตั้งสติทุกครั้งที่มีเรื่องขัดอกขัดใจเกิดขึ้น ซึ่งความพยายามของเพลิง ทำให้เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้นมากจนทำให้พ่อเกิดความสนใจอยากฝึกควบคุมอารมณ์ของตนเองด้วย

แต่แล้ววันหนึ่ง เหตุการณ์วัดใจก็เกิดขึ้น  ในวันนั้น เพลิงตั้งใจเดินไปซื้อขนมชนิดใหม่ที่ชื่อว่า “หิมะทอดฟรุ้งฟริ้ง” ซึ่งกำลังเป็นที่นิยมกันทั่วบ้านทั่วเมืองมาให้แม่เป็นของขวัญวันเกิด  แต่เนื่องจากชื่อเสียงอันโด่งดังของขนมหิมะทอดฟรุ้งฟริ้ง  เพลิงจึงต้องยืนต่อแถวรอคิวซื้อขนมที่ทอดกันสด ๆ ท่ามกลางเปลวแดดที่ร้อนจัดในฤดูร้อน โดยมีคนเข้าแถวก่อนหน้าเด็กน้อยอย่างเขามากถึง 200 คน

การที่ต้องยืนต่อแถวอันยาวเหยียดกลางฤดูร้อนที่แสนหฤโหด และการได้เห็นพ่อครัวทอดขนมด้วยเตาเล็ก ๆ ทีละเตาอย่างเชื่องช้าทำให้ความอดทนของเพลิงค่อย ๆ ลดน้อยถอยลงพร้อม ๆ กับความโมโหโทโสที่ค่อย ๆ เพิ่มสูงขึ้น

เพลิงรู้สึกว่า ถ้าเขาใช้พลังไฟจัดการกับคนที่เข้าแถวอยู่ก่อนหน้าเขาทั้ง 200 คนให้หายวับไปเป็น เถ้าถ่าน  เขาก็คงไม่ต้องมายืนตากแดดและรอคอยการทำขนมอันเชื่องช้าอย่างที่เป็นอยู่  แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่ง สติก็เตือนให้เพลิงคิดถึงแม่และคำสอนของแม่  ถ้าเขาควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วใช้พลังไฟทำร้ายใครก็ตาม  คนที่จะเสียใจมากที่สุดก็คงเป็นแม่ของเขา   แต่พลังไฟแห่งความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในตัวของเพลิง ยังคงลุกไหม้อยู่ในใจจนเกินจะหักห้ามเอาไว้ได้   ความรักที่มีต่อแม่กับความร้อนที่มาจากไฟในใจปะทะกันอยู่นาน   จนในที่สุด  เพลิงก็ทนไม่ไหว  เขาจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

สิ่งที่เพลิงทำ คือ การวิ่งออกจากแถวแล้วมุ่งตรงไปหาพ่อครัวที่ทำขนมอยู่   จากนั้น  เขาก็บอกกับพ่อครัวว่า  “คุณอาครับ คุณอามีแค่เตาเล็ก ๆ ในการทำขนม ถ้าทำแบบนี้ต่อไป คนท้ายแถวคงต้องรออีกนาน กว่าจะได้ซื้อขนมของคุณอา   เอาอย่างนี้ดีไหมครับ  ผมมีพลังไฟอยู่ในตัวที่ร้อนกว่าไฟในเตาหลายเท่า ให้ผมช่วยคุณอาทำขนมดีไหม  รับรองว่าผมจะควบคุมพลังไฟให้ดี และจะไม่ทำให้ขนมไหม้โดยเด็ดขาด”

ข้อเสนอของเพลิงทำให้พ่อครัวที่เหนื่อยล้าจากการทำขนมด้วยเตาเล็ก ๆ และผู้คนที่ยืนเข้าแถวอยู่ท่ามกลางความร้อน ส่งเสริมโห่ร้องด้วยความดีใจ ซึ่งหลังจากที่เพลิงช่วยพ่อครัวทำขนมได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง     ทุก ๆ คนก็ได้ซื้อขนมและนำกลับบ้านไปกินดับความร้อนอย่างมีความสุขกันโดยถ้วนหน้า

แต่อนิจจา พ่อครัวกับเพลิงทำขนมเพลินจนลืมสังเกตว่า ส่วนผสมในการทำขนมมีเหลืออยู่ไม่มากพอ ที่จะใช้ทำขนมให้เพลิงนำไปฝากแม่   เพลิงเสียใจแต่ไม่ได้โกรธพ่อครัวแต่อย่างใด  เพราะเขารู้ว่าพ่อครัวไม่ได้ตั้งใจทำให้เขาผิดหวัง  ด้วยเหตุนี้  เพลิงจึงได้แต่เดินคอตกกลับบ้านโดยไม่มีของขวัญใด ๆ ไปมอบให้แม่ในวันคล้ายวันเกิด

เมื่อเพลิงกลับถึงบ้าน  เขารีบเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้แม่ฟังและขอโทษแม่ที่เขาไม่มีของขวัญมาให้ เมื่อแม่ได้ฟัง แม่ก็สวมกอดลูกชายแล้วยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับพูดว่า “อย่ากังวลไปเลย  ลูกให้ของขวัญแม่เรียบร้อยแล้วนะจ๊ะ  รู้ตัวรึเปล่า”  เพลิงทำหน้างุนงงเล็กน้อย  ก่อนที่จะยิ้มเพราะเพิ่งเข้าใจความหมายของแม่   ส่วนพ่อของเพลิงก็มองลูกชายด้วยความชื่นชมและตั้งใจว่า เขาจะพยายามฝึกควบคุมอารมณ์ของตัวเองบ้าง  เพื่อมอบเป็นของขวัญให้แก่ภรรยาสุดที่รัก

#นิทานนำบุญ

…………………………………………………