คู่หูคู่บ๊วย

นิทานสั้นพร้อมข้อคิด เรื่อง “คู่หูคู่บ๊วย” เรื่องนี้ เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นผู้แต่ง โดยตั้งใจแต่งให้เด็ก ๆ ที่อาจเรียนหนังสือไม่เก่งนัก ทั้ง ๆ ที่พยายามแล้ว ซึ่งประสบการณ์นี้เคยเกิดขึ้นกับผมสมัยเรียนชั้นมัธยม 4 และ 5 ที่โรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา กล่าวคือ ผมเป็นคนที่ชอบวิชาคณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ แต่เนื้อหาวิชาคณิตศาสตร์ ม.4 และฟิสิกส์ ม.5 ยากมากสำหรับผม อย่างไรก็ตาม ด้วยความชอบ ผมจึงตั้งใจเรียนและฝึกหัดทำโจทย์ที่บ้านอย่างเต็มที่ (หนังสือรวมโจทย์หนามาก ๆ) เมื่อผลการสอบออกมา ปรากฏว่า ผมทำคะแนนทั้งสองวิชาได้ไม่ดีนัก (ส่วนวิชาอื่น ๆ ดีมาก) แม้จะพยายามมากขึ้น ๆ แต่คะแนนที่ได้ก็ไม่ดีขึ้นตามไปด้วย บทเรียนจากชีวิตจริงนี้ ทำให้ผมอยากแต่งนิทานเรื่อง “คู่หูคู่บ๊วย” เพื่อให้กำลังใจเด็ก ๆ ที่พยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังทำบางสิ่งบางอย่างไม่สำเร็จ หวังว่าคุณพ่อคุณแม่และเด็ก ๆ จะได้ข้อคิดบางอย่างและชอบนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง คู่หูคู่บ๊วย

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ โรงเรียนลูกสัตว์กลางป่าใหญ่ซึ่งเป็นโรงเรียนที่ลูกสัตว์ต่าง ๆ เรียนหนังสือเก่งมาก  ยังมีลูกหมีขาวกับลูกฮิปโปตัวน้อยคู่หนึ่งเพิ่งเข้ามาเป็นนักเรียนใหม่ของโรงเรียนได้ไม่นาน 

ลูกหมีขาวกับลูกฮิปโปเรียนหนังสืออยู่ในห้องเดียวกัน  ทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกัน  แถมยังตั้งใจเรียนทุก ๆ วิชาอย่างเต็มกำลังเหมือน ๆ กัน นับวัน…เพื่อนรักทั้งสองจึงยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อย ๆ

ครั้นเมื่อถึงช่วงเวลาของการสอบ ลูกหมีขาวกับลูกฮิปโปตั้งใจอ่านหนังสือและทบทวนตำรับตำราอย่างเต็มที่ พวกมันขยันจนไม่สามารถจะขยันมากกว่านี้ไปได้ แต่เมื่อคุณครูประกาศผลสอบ  ลูกหมีขาวกลับได้คะแนนเป็นที่รองสุดท้ายของห้อง โดยมีลูกฮิปโปได้คะแนนเป็นที่สุดท้าย

วันต่อมา  คุณครูจัดให้นักเรียนวิ่งแข่งเก็บคะแนนในวิชาพละศึกษา  จริง ๆ แล้ว  ทั้งลูกหมีขาวและลูกฮิปโปเตรียมตัวและซ้อมวิ่งอย่างเต็มที่มาตั้งแต่เริ่มเปิดเทอม  พวกมันพยายามซ้อมอย่างสุดกำลังจนไม่สามารถจะขยันซ้อมมากกว่านี้ไปได้ แต่อนิจจา…เมื่อลูกหมีขาวกับลูกฮิปโปลงสนามแข่งวิ่งกับเพื่อน ๆ ในห้อง  พวกมันกลับเข้าเส้นชัยเป็นที่สุดท้ายด้วยกันทั้งคู่  ลูกหมีขาวเสียใจมาก แต่มันก็แอบเป็นห่วงความรู้สึกของลูกฮิปโปด้วยเช่นกัน

หลายวันต่อมา  คุณครูศิลปะมอบหมายให้นักเรียนวาดรูปเพื่อเก็บเป็นคะแนนสอบ  ลูกหมีขาวเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่จะเรียกความมั่นใจกลับคืนมา มันจึงชวนลูกฮิปโปให้ตั้งใจวาดรูปอย่างเต็มที่  ด้วยเหตุนี้ ลูกหมีขาวและลูกฮิปโปจึงใช้ทักษะความสามารถด้านศิลปะที่มีอยู่ทั้งหมด แล้วทุ่มเทวาดรูปอย่างสุดกำลังความสามารถเพื่อสร้างผลงานให้ออกมาดีที่สุด แต่เมื่อคุณครูประกาศคะแนน  ลูกหมีขาวและลูกฮิปโปกลับทำคะแนนอยู่ในกลุ่มท้าย ๆ เพราะเพื่อน ๆ มีความสามารถเหนือชั้นกว่าคู่หูทั้งสองหลายเท่านัก  ลูกหมีขาวเสียใจมาก แต่ในขณะเดียวกัน มันก็อดห่วงความรู้สึกของลูกฮิปโปเพื่อนรักไม่ได้

เย็นวันนั้น  ลูกหมีขาวเดินตามหาลูกฮิปโปไปทั่วทั้งโรงเรียน  จนในที่สุด ลูกหมีขาวก็พบลูกฮิปโปหลบไปนั่งอยู่ที่สะพานข้ามลำธารซึ่งอยู่บริเวณหลังโรงเรียนตามลำพัง   ลูกหมีขาวคิดว่าลูกฮิปโปคงเสียใจมากจึงแอบหลบมาร้องไห้อยู่คนเดียว  ลูกหมีขาวสงสารเพื่อนจับใจ  มันจึงเดินตรงไปหาและตั้งใจจะปลอบให้เพื่อนรักของมันคลายความทุกข์ลงไปบ้าง

แต่เมื่อลูกหมีขาวไปถึงที่สะพานและได้เห็นสีหน้าของลูกฮิปโป  ลูกหมีขาวกลับพบว่าลูกฮิปโปกำลังนั่งเล่นกังหันลมที่ทำจากกระดาษด้วยสีหน้าสบาย  ๆ ไม่ทุกข์ร้อนอย่างที่มันคิด  ลูกหมีขาวแปลกใจมาก  มันจึงถามเพื่อนรักว่า  “เธอไม่เสียใจเลยเหรอที่ทำคะแนนสอบสู้เพื่อนคนอื่น ๆ ไม่ได้”

เมื่อลูกฮิปโปได้ยินคำถามจากเพื่อนรัก  มันก็ส่งยิ้มให้ลูกหมีขาว  พลางบอกกับเพื่อนของมันว่า “ตอนแรกฉันก็ผิดหวังนะ แต่พอย้อนกลับมาคิดว่าตัวเองขยันและพยายามอย่างสุดกำลังจนทำอะไรมากกว่านี้ไปไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร  มันก็เป็นผลที่ดีที่สุดของการสอบครั้งนี้ ซึ่งคงต้องยอมรับและพยายามให้มากขึ้นในครั้งต่อ ๆ ไปน่ะ”

จริงอย่างที่ลูกฮิปโปพูด ถ้าทำเต็มที่เต็มกำลังจนทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร สิ่งเดียวที่ทำได้ก็คือต้องยอมรับ

ลูกหมีขาวถอนหายใจแล้วยิ้มกว้างอย่างโล่งอก  “คราวหน้ายังมี ๆ”  ลูกหมีขาวคิด  จากนั้น มันก็บอกกับลูกฮิปโปเพื่อนรักว่า  “ขอบใจมากนะสำหรับแง่คิดดี ๆ ของเธอ  งั้นวันนี้เรามาพักสมองกัน  แล้วพรุ่งนี้เรามาเริ่มต้นขยันกันใหม่  ฉันเชื่อว่าถ้าเราพยายามอย่างเต็มที่เต็มกำลังทุกครั้ง สักวัน…เราจะต้องเก่งทันเพื่อน ๆ ได้แน่ ๆ”

ลูกฮิปโปพยักหน้าเห็นด้วยกับลูกหมีขาว  จากนั้น คู่หูคู่บ๊วยทั้งสองก็เล่นกังหันลมกันอย่างมีความสุขและพร้อมที่จะเริ่มต้นพยายามกันอีกครั้งสำหรับการสอบในคราวต่อ ๆ ไป

#นิทานนำบุญ

………………………..