“นิทานก่อนนอนเรื่องหมู่บ้านแห่งธรรม” เป็นนิทานเรื่องที่ 4 ในชุด “หมู่บ้านย้อนเวลา” ซึ่งการแต่งนิทานเรื่องนี้ เกิดขึ้นหลังจากการแต่งนิทานเรื่องแรกราว 3-4 ปี นิทานเรื่องนี้อาจมีเนื้อเรื่องไม่สวิงสวายมากนัก แต่ก็น่าจะเหมาะสำหรับการเป็นนิทานเรื่องสุดท้ายของนิทานชุดพิเศษชุดนี้ หวังว่าผู้อ่านจะมีความสุขและได้แง่คิดที่เป็นประโยชน์จากนิทานเรื่องนี้นะครับ
นิทานเรื่อง หมู่บ้านแห่งธรรม
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กน้อยคนหนึ่งชื่อว่า “ธรรม” ธรรมอาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ทั้งยากจน, ห่างไกลและไม่มีใครสนใจเลยสักนิด พ่อของธรรมมีอาชีพเป็นช่างแกะสลักไม้ ส่วนแม่ของเขามีหน้าที่ดูแลงานบ้านต่าง ๆ แม้ครอบครัวของธรรมจะมีฐานะไม่สู้ดีนัก แต่ชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาก็ยังดีกว่าชาวบ้านส่วนใหญ่ในหมู่บ้านมาก
วันหนึ่ง แม่ของธรรมเล่านิทานเก่าแก่เรื่องหมู่บ้านย้อนเวลา, เจ้าชายผู้หลงใหลนิทานและเกาะในฝันให้ธรรมฟัง นิทานทั้งสามเรื่องเป็นนิทานที่เล่าถึงการปรับปรุงหมู่บ้าน, อาณาจักรและเกาะธรรมดา ๆ ให้กลายเป็นหมู่บ้านที่มีจุดเด่น, อาณาจักรที่มีเอกลักษณ์และเกาะที่เต็มไปด้วยดอกไม้ในทุกฤดูกาล ซึ่งการปรับปรุงนี้เองทำให้นักท่องเที่ยวพากันหลั่งไหลมาเที่ยวและทำให้ชีวิตของผู้คนในสถานที่เหล่านั้นเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น เมื่อธรรมได้ฟังนิทานทั้งสามเรื่อง เขาจึงครุ่นคิดแล้วตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่เคยทำ
เช้าวันรุ่งขึ้น ธรรมไปไหว้พระขอพรที่วัดประจำหมู่บ้าน จากนั้น เขาก็กลับมาขอเรียนวิชาแกะสลักไม้จากพ่อของเขา พ่อของธรรมแปลกใจที่จู่ ๆ ลูกชายก็มาขอให้สอนวิชาแกะสลักไม้ แต่เมื่อพ่อเห็นลูกชายมุ่งมั่นตั้งใจจริง พ่อจึงสอนวิชาแกะสลักไม้ให้ธรรมอย่างสุดกำลังความสามารถ
ธรรมเรียนวิชาแกะสลักไม้ด้วยความตั้งอกตั้งใจ เริ่มจากการเลือกเนื้อไม้ที่เหมาะสมต่อการแกะสลัก, ทิศทางของลายไม้, การแกะสลักอย่างง่าย ๆ และการแกะสลักไม้เป็นชิ้นงานที่มีรายละเอียดซับซ้อน ธรรมค่อย ๆ ฝึกแกะสลักไม้ไปเรื่อย ๆ อย่างมีสมาธิ ยิ่งฝึกมากเท่าไร…ธรรมก็ยิ่งมีฝีมือเพิ่มพูนมากขึ้นเท่านั้น
หลายปีต่อมา ธรรมเติบโตเป็นหนุ่มผู้มีฝีมือในการแกะสลักไม้ที่หาตัวจับได้ยาก เมื่อถึงเวลาอันควร ธรรมจึงเริ่มแกะสลักไม้เป็นสิ่งที่เขาตั้งใจมาตั้งแต่เด็ก นั่นคือการแกะสลักไม้เป็นพระพุทธรูป
ธรรมแกะสลักไม้เป็นพระพุทธรูปทุก ๆ วันด้วยจิตใจที่มั่นคงในสมาธิ ยิ่งนานวัน พระพุทธรูปไม้แต่ละองค์ที่เขาแกะสลักก็ยิ่งดูสงบงามและน่าเลื่อมใสมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่ธรรมแกะสลักพระพุทธรูปไม้เสร็จ เขาจะนำพระพุทธรูปไปถวายให้วัดประจำหมู่บ้านเสมอ จนเมื่อเวลาผ่านไปราว 10 ปี วัดเล็ก ๆ ประจำหมู่บ้านจึงเต็มไปด้วยพระพุทธรูปไม้นับร้อย ๆ องค์ที่งดงามอย่างยากจะบรรยายได้
วันหนึ่ง ข่าวเรื่องพระพุทธรูปไม้ที่แสนงดงามก็เล่าลือผ่านหมู่บ้านของธรรมไปยังหมู่บ้านข้างเคียง แล้วค่อย ๆ กระจายขยายวงไปทั่วทุกสารทิศ ผู้คนที่ทราบข่าวพากันเดินทางมาชมและได้สัมผัสถึงความสงบงามของพระพุทธรูปจนอดใจบอกต่อไม่ได้
ไม่นานนัก นักเดินทางจากทุกถิ่นที่ก็บุกป่าฝ่าดงมาชมความงามของพระพุทธรูปที่หมู่บ้านของธรรมมากขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ชาวบ้านในหมู่บ้านเริ่มมีรายได้เพิ่มขึ้นและมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นกว่าแต่เก่าก่อน
ในที่สุด ความตั้งใจของธรรมก็ประสบผลสำเร็จ พ่อแม่ของธรรมต่างปลื้มปีติในตัวของลูกชายมาก ส่วนชาวบ้านก็รู้สึกขอบคุณและพร้อมใจกันเปลี่ยนชื่อหมู่บ้านเป็น “หมู่บ้านแห่งธรรม” เพื่อเป็นเกียรติแด่ชายหนุ่มนักแกะสลักไม้ผู้มีความมุ่งมั่นตั้งใจจริงและมีความปรารถนาดีต่อชาวบ้านทุกคนอย่างยากจะหาใครเสมอเหมือน
#นิทานนำบุญ
………………………………
นิทานนำบุญ 