นิทานสอนใจ – Page 3 – นิทานนำบุญ

เบลล์นั่งสนทนาอย่างอบอุ่นกับอสูรในห้องปราสาท ภาพประกอบนิทาน Beauty and the Beast ฉบับมาดามโบมง

นิทาน โฉมงามกับอสูร | Beauty and the Beast นิทานก่อนนอนสุดคลาสสิก

Posted on 29/08/202529/08/2025 by nambun13

โฉมงามกับอสูร (Beauty and the Beast) เป็นนิทานคลาสสิกจากฝรั่งเศสที่ได้รับความนิยมทั่วโลก ด้วยเนื้อหาที่สื่อถึงความรักแท้ ความเมตตา และการมองเห็นคุณค่าภายในมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก นิทานเรื่องนี้ปรากฏครั้งแรกในรูปแบบลายลักษณ์อักษรเมื่อปี ค.ศ. 1740 โดย มาดามกาเบรียล-ซูซาน เดอ วิลล์เนิฟ (Gabrielle-Suzanne de Villeneuve) ซึ่งเขียนเป็นนิยายแฟนตาซีขนาดยาว มีโครงเรื่องซับซ้อนและแฝงด้วยรายละเอียดทางเวทมนตร์และการเมือง

ต่อมาในปี ค.ศ. 1756 มาดามฌานน์-มารี เลอแปรงซ์ เดอ โบมง (Jeanne-Marie Leprince de Beaumont) ได้เรียบเรียงและย่อเรื่องให้เหมาะกับเด็ก โดยตัดทอนส่วนที่ซับซ้อนออกไป และเน้นคุณธรรม ความเสียสละ และการเรียนรู้ผ่านความสัมพันธ์ระหว่างเบลล์กับอสูร ฉบับของโบมงจึงกลายเป็นเวอร์ชันที่แพร่หลายที่สุด และเป็นต้นแบบของการดัดแปลงในสื่อร่วมสมัยหลายรูปแบบ

นักวิชาการด้านวรรณกรรมมองว่า Beauty and the Beast เป็นนิทานที่สะท้อนการเปลี่ยนผ่านจากยุคสมัยที่ผู้หญิงถูกจำกัดบทบาท ไปสู่การยอมรับความกล้าหาญและความคิดของผู้หญิงผ่านตัวละครเบลล์ นักวิจารณ์ร่วมสมัยยังชื่นชมการที่นิทานเรื่องนี้เปิดพื้นที่ให้ “ความรักที่ไม่ขึ้นกับรูปลักษณ์” และเป็นหนึ่งในนิทานไม่กี่เรื่องที่ตัวเอกหญิงมีอำนาจในการเลือกอย่างแท้จริง

เวอร์ชันที่คนทั่วโลกคุ้นเคยมากที่สุดคือฉบับแอนิเมชันของดิสนีย์ (1991) ซึ่งตีความอสูรให้มีรูปลักษณ์คล้ายสัตว์ผสม เช่น มีเขา ขน และกรงเล็บ เพื่อเน้นความแตกต่างจากมนุษย์อย่างชัดเจน ภาพประกอบในสื่อร่วมสมัยจึงมักสะท้อนความน่ากลัวทางกายภาพของอสูร และความงามแบบเจ้าหญิงของเบลล์

นิทาน โฉมงามกับอสูร ในเวอร์ชัน “นิทานนำบุญ” ยังคงยึดโครงเรื่องตามฉบับของ มาดามโบมง อย่างเคร่งครัด โดยรักษาเจตนารมณ์ของผู้เรียบเรียงไว้ครบถ้วน ทั้งในด้านเนื้อหา อารมณ์ และบทเรียนชีวิต แต่สิ่งที่ตีความแตกต่างออกไปคือ รูปลักษณ์ของตัวละคร ซึ่งตั้งใจออกแบบให้สื่อถึง “ความแตกต่างที่เข้าใจได้” มากกว่าความน่ากลัวแบบสัตว์ประหลาด

ในเวอร์ชันนี้ อสูรถูกตีความใหม่ให้เป็น ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี แต่ถูกสาปให้มี ผิวด่างขาว ซึ่งทำให้ดูผิดปกติในสายตาคนทั่วไป โดยเฉพาะในยุคที่ความรู้เกี่ยวกับโรคนี้ยังมีน้อย เขาอาจถูกมองว่าเป็น “สัตว์ประหลาด” และต้องเผชิญกับการถูกปฏิเสธจากสังคม จนเลือกที่จะเก็บตัวและใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว

การตีความนี้ไม่ได้มีเจตนาเปลี่ยนแปลงเนื้อหาของผู้แต่ง แต่เป็นความพยายามในการ สร้างภาพประกอบที่สื่ออารมณ์ร่วมสมัย และเปิดพื้นที่ให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้ว่า “ความแตกต่างไม่ใช่ความอัปลักษณ์” หากการตีความนี้ไม่ตรงกับความรู้สึกของผู้อ่านบางท่าน ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยความเคารพ

ภาพเหมือนชายหนุ่มผู้มีผิวด่างขาว สวมเสื้อคลุมสีเข้ม ใช้เป็นภาพประกอบตัวละครอสูรในนิทานโฉมงามกับอสูร เวอร์ชันนิทานนำบุญ — ภาพเหมือนของชายหนุ่มผู้มี vitiligo สื่อถึงการตีความใหม่ของตัวละครอสูรในนิทาน “โฉมงามกับอสูร” โดยนิทานนำบุญ

มาอ่านนิทานเรื่อง “โฉมงามกับอสูร” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพ่อค้าผู้มั่งคั่งคนหนึ่งอาศัยอยู่กับลูกสาวสามคนในเมืองใหญ่ ลูกสาวสองคนแรกมีนิสัยหยิ่งยโส รักความหรูหราและชอบเข้าสังคม ส่วนลูกสาวคนเล็กชื่อว่า “เบลล์” เป็นหญิงสาวผู้เรียบร้อย อ่อนโยน และรักการอ่าน เธอไม่สนใจเครื่องประดับหรือการแต่งตัว แต่กลับหลงใหลในหนังสือและความรู้

เมื่อกิจการของพ่อค้าประสบภัยทางทะเล เขาสูญเสียทรัพย์สินทั้งหมด ครอบครัวจึงต้องย้ายไปอยู่ในชนบทอันเงียบสงบ ลูกสาวสองคนแรกบ่นไม่หยุด แต่เบลล์กลับปรับตัวได้ดี เธอช่วยงานบ้าน ทำอาหาร และดูแลพ่อด้วยความรักอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

วันหนึ่ง พ่อค้าได้รับข่าวว่าเรือของเขาอาจรอดจากภัย เขาจึงเดินทางกลับเมืองด้วยความหวัง ก่อนออกเดินทาง เขาถามลูกสาวว่าอยากได้อะไรเป็นของฝาก ลูกสาวสองคนขอเสื้อผ้าและเครื่องประดับ ส่วนเบลล์ขอเพียง “ดอกกุหลาบ” เพราะไม่มีดอกไม้ใดในชนบทที่งามเท่ากุหลาบในเมือง

เมื่อพ่อค้าไปถึงเมือง เขาพบว่าเรือของเขาถูกยึดไปแล้ว เขาจึงเดินทางกลับด้วยความเศร้า ระหว่างทาง เขาหลงเข้าไปในป่ามืดและพบปราสาทลึกลับที่มีสวนงามและอาหารจัดเตรียมไว้ เขาเข้าไปพักโดยไม่พบเจ้าของ

ก่อนออกจากปราสาท เขาเห็นดอกกุหลาบงามสะพรั่ง จึงเด็ดดอกหนึ่งเพื่อมอบให้เบลล์ ทันใดนั้น อสูรเจ้าของปราสาทปรากฏตัวขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าขโมยสิ่งที่ข้าเฝ้าดูแล เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” พ่อค้าร้องขอความเมตตาและเล่าเรื่องลูกสาว อสูรจึงเสนอทางเลือก “หากลูกสาวเจ้ามาอยู่ที่นี่แทนเจ้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”

พ่อค้ากลับบ้านด้วยความเศร้า เมื่อเบลล์รู้เรื่อง เธอไม่ลังเลที่จะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยพ่อ “พ่อไม่ผิดเลยค่ะ หนูจะไปอยู่กับอสูรเอง” เธอออกเดินทางพร้อมพ่อ และเมื่อถึงปราสาท อสูรต้อนรับเธอด้วยความสุภาพเกินคาด

เบลล์พบว่าปราสาทนั้นงดงามและเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก ห้องของเธอถูกตกแต่งอย่างวิจิตร มีหนังสือ ดนตรี และภาพวาดให้เลือกตามใจ ทุกเย็น อสูรจะมานั่งพูดคุยกับเธอ แม้รูปลักษณ์ของเขาจะน่ากลัว แต่เขากลับมีน้ำใจและอ่อนโยน

อสูรไม่เคยบังคับหรือแสดงความโกรธ เขาเพียงถามเบลล์ทุกคืนว่า “เจ้าจะยอมแต่งงานกับข้าหรือไม่?” และทุกครั้งเบลล์จะตอบว่า “ข้ายังไม่พร้อม” อสูรจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ขอให้เจ้ามีความสุข”

วันเวลาผ่านไป เบลล์เริ่มเห็นความดีของอสูร เธอเห็นว่าเขาใส่ใจในความสุขของเธออย่างแท้จริง เขาไม่เคยขัดใจเธอ ไม่เคยทำให้เธอหวาดกลัว และมักฟังเธอเล่าเรื่องด้วยความตั้งใจ เธอเริ่มรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้เขา แม้จะยังไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นดีนัก

วันหนึ่ง เบลล์ขออนุญาตกลับไปเยี่ยมพ่อ อสูรยอมให้ไปโดยมีเงื่อนไขว่าเธอต้องกลับภายในเจ็ดวัน เขามอบแหวนวิเศษให้เธอใช้เดินทางกลับ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า “หากเจ้าไม่กลับมา ข้าจะตายด้วยหัวใจที่แตกสลาย”

เบลล์กลับบ้านและได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น พ่อของเธอดีใจที่ได้เห็นลูกสาวปลอดภัย ส่วนพี่สาวสองคนกลับอิจฉาเมื่อเห็นว่าเบลล์มีชีวิตที่ดีขึ้น พวกเธอวางแผนให้เบลล์อยู่เกินกำหนด โดยแสร้งทำเป็นเศร้าและป่วย เพื่อให้เบลล์สงสารและอยู่ดูแล

เบลล์หลงเชื่อและอยู่ต่ออีกสองวัน เมื่อเธอรู้ตัวว่าเลยกำหนด เธอรีบใช้แหวนวิเศษกลับไปยังปราสาททันที แต่เมื่อมาถึง เธอพบว่าอสูรนอนแน่นิ่งอยู่ในสวน ดอกไม้รอบตัวเขาเหี่ยวเฉา และอากาศเย็นเฉียบ

เธอร้องไห้และกล่าวว่า “ข้ารักท่าน ได้โปรดอย่าตายไป” น้ำตาของเธอหยดลงบนใบหน้าของอสูร และทันใดนั้น แสงวิเศษก็ส่องรอบตัวเขา

อสูรกลับกลายเป็นเจ้าชายรูปงาม เขาเล่าว่าเขาถูกสาปให้มีรูปลักษณ์อัปลักษณ์จนกว่าจะมีหญิงสาวรักเขาโดยไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก และเบลล์คือผู้ปลดปล่อยคำสาปนั้น

ทั้งสองแต่งงานกันอย่างมีความสุข และเบลล์ได้ใช้ชีวิตในปราสาทที่เต็มไปด้วยความรัก ความเมตตา และความเข้าใจที่แท้จริง

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

อย่าตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก
ความเมตตาและความเสียสละนำไปสู่ความรักแท้
ความรักแท้เกิดจากการเข้าใจและยอมรับกัน

หญิงสาวนั่งข้างวงล้อปั่นด้าย มองภูตตัวเล็กที่แต่งกายสีสดใสซึ่งกำลังเสนอความช่วยเหลือในนิทานเรื่องภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง

นิทานกริมม์, นิทานคลาสสิก, นิทานสอนใจ

ภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง (Rumpelstiltskin): นิทานกริมส์ฉบับเรียบเรียงใหม่

Posted on 27/08/202528/08/2025 by nambun13

Rumpelstiltskin หรือที่เรียบเรียงใหม่ในชื่อ “ภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง” เป็นนิทานพื้นบ้านยุโรปที่มีต้นกำเนิดเก่าแก่ย้อนไปถึงศตวรรษที่ 16 โดยมีรูปแบบเรื่องเล่าคล้ายกันในหลายวัฒนธรรม เช่น Tom Tit Tot ในอังกฤษ, Whuppity Stoorie ในสกอตแลนด์ และ Gilitrutt ในไอซ์แลนด์ ก่อนจะถูกพี่น้องกริมส์รวบรวมและตีพิมพ์ในปี ค.ศ. 1812 ในนิทานชุด Grimm’s Fairy Tales ซึ่งกลายเป็นฉบับที่ได้รับความนิยมสูงสุดทั่วโลก

ชื่อ “Rumpelstiltskin” มาจากคำภาษาเยอรมันโบราณ หมายถึง “ภูตขาไม้เสียงดัง” หรือ “สิ่งมีชีวิตที่ชอบทำเสียงรบกวน” ซึ่งสะท้อนถึงตัวละครลึกลับที่มีพฤติกรรมแปลกประหลาดและชอบเล่นเกมกับมนุษย์ โดยเฉพาะการแลกเปลี่ยนสิ่งของมีค่าเพื่อช่วยเหลือในสถานการณ์คับขัน

แก่นเรื่องของนิทานนี้คือการต่อรองกับสิ่งลึกลับเพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่เป็นไปไม่ได้ โดยมีตัวละครหญิงสาวเป็นศูนย์กลางของความขัดแย้ง เธอถูกพระราชาสั่งให้ปั่นฟางให้กลายเป็นทอง และเมื่อทำไม่ได้ ก็มีภูตลึกลับปรากฏตัวเพื่อช่วยเหลือ แลกกับสิ่งของมีค่า และในที่สุดคือ “ลูกคนแรก” ของเธอ

ในฉบับดั้งเดิม ตัวละครหญิงสาวแก้ปัญหาได้สำเร็จโดยการทายชื่อของภูต ซึ่งทำให้เธอรอดพ้นจากคำสัญญา แม้จะเป็นการ “ผิดสัญญา” ก็ตาม ซึ่งในมุมมองของนิทานเด็กสมัยใหม่ การกระทำเช่นนี้อาจไม่ใช่สิ่งที่ควรยกย่องโดยไม่ตั้งคำถาม แต่เมื่อพิจารณาบริบทของสังคมในยุคนั้น นิทานเรื่องนี้สะท้อนให้เห็นถึง โครงสร้างอำนาจชายเป็นใหญ่ อย่างชัดเจน เช่น พระราชาเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด พ่อของหญิงสาวเป็นผู้โยนปัญหาให้ลูกแก้ และหญิงสาวผู้ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธคำสั่งใด ๆ

นิทานนำบุญจึงเรียบเรียงเรื่องนี้ใหม่ด้วยความเคารพต่อฉบับดั้งเดิม โดยไม่เปลี่ยนแปลงโครงเรื่อง แต่ เน้นบทบาทของหญิงสาวให้ชัดเจนขึ้น กล่าวคือ เธอไม่ได้เป็นเพียงผู้ถูกกระทำ แต่เป็นผู้ที่ใช้สติปัญญา ความกล้าหาญ และหัวใจของแม่ในการต่อสู้เพื่อสิ่งที่รัก แม้จะต้องท้าทายอำนาจของผู้ชายก็ตาม

นอกจากนี้ ในการเรียบเรียงใหม่ ยังมีการแปลคำว่า “Rumpelstiltskin” ให้เข้ากับบริบทไทย เป็น “ภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง” เพื่อให้เด็กไทยเข้าถึงได้ง่ายขึ้น (คำว่า Rumpelstilskin ออกเสียงยากมากสำหรับคนไทย) และมีการปรับวิธีการทายชื่อให้ ดูเป็นเหตุเป็นผลและกลมกล่อมมากขึ้น โดยยังคงรักษาเสน่ห์ของนิทานคลาสสิกไว้ครบถ้วน (พยายามไม่ปรับมากจนเกินไป)

มาอ่านนิทานเรื่อง “ภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่ง มีช่างปั่นด้ายผู้ยากจนคนหนึ่ง เขาไม่มีทรัพย์สินใดนอกจากลูกสาวที่งดงามและฉลาดเฉลียว วันหนึ่งเขาเดินทางเข้าเมืองเพื่อหางาน และด้วยความอยากอวด เขาโกหกต่อพระราชาว่า “ลูกสาวของข้าสามารถปั่นฟางให้กลายเป็นทองได้”

พระราชาผู้โลภและหลงอำนาจหัวเราะเยาะ แต่ก็สั่งให้ทหารพาหญิงสาวมายังปราสาท “ถ้าลูกสาวเจ้าทำได้จริง ข้าจะให้รางวัลใหญ่ แต่ถ้าโกหก…ข้าจะลงโทษอย่างสาสม” พระราชาตรัสด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หญิงสาวถูกนำตัวเข้าไปในห้องที่เต็มไปด้วยฟาง และมีวงล้อปั่นด้ายวางอยู่ตรงกลาง “เจ้ามีเวลาถึงรุ่งเช้า ถ้าไม่สามารถเปลี่ยนฟางให้เป็นทองได้ เจ้าจะไม่มีวันได้เห็นแสงอาทิตย์อีก” พระราชาทิ้งท้ายก่อนปิดประตู

หญิงสาวนั่งลงอย่างสิ้นหวัง เธอไม่รู้จะทำอย่างไร น้ำตาไหลอาบแก้ม เธอไม่ได้มีเวทมนตร์ ไม่ได้มีอำนาจ มีเพียงความกลัวที่กัดกินหัวใจ

ทันใดนั้น มีเสียงเดิน “ตึงตัง ตึงตัง” ดังขึ้นจากมุมห้อง เสียงนั้นเป็นเสียงของภูตหน้าตายียวน ซึ่งมีขาทั้งสองข้างเป็นไม้ เดินลงส้นเท้าเข้ามาหาหญิงสาวอย่างอวดดี “ข้าได้ยินเสียงร้องไห้ เจ้าต้องการความช่วยเหลือใช่ไหม?”

หญิงสาวตกใจ แต่ก็พยักหน้า “ถ้าข้าปั่นฟางให้เป็นทองไม่ได้…ข้าจะต้องตายแน่ ๆ” ภูตยิ้มเยาะ “ข้าจะช่วยเจ้าปั่นฟางให้เป็นทอง แต่เจ้าต้องให้สิ่งตอบแทน” หญิงสาวจึงรีบถอดสร้อยคอส่งให้เขา

เมื่อได้สร้อยคอ ภูตก็เริ่มปั่นฟาง เสียงวงล้อหมุนดัง “ครืด ครืด” ฟางค่อย ๆ กลายเป็นเส้นทองคำระยิบระยับ หญิงสาวมองด้วยความตกตะลึงและโล่งใจ

รุ่งเช้า พระราชาเข้ามาเห็นทองเต็มห้อง เขายิ้มกว้าง แต่ยังไม่ได้ปล่อยเธอไป “คืนนี้เจ้าต้องปั่นฟางเป็นทองอีก ในห้องที่ใหญ่กว่าเดิม และฟางมากกว่าเดิม” พระราชาสั่งโดยไม่ฟังเสียงใคร

คืนนั้น หญิงสาวถูกขังอีกครั้ง เธอเริ่มเข้าใจว่าอำนาจของผู้ชายในโลกช่างยิ่งใหญ่เหลือล้น เธอร้องไห้ไม่หยุด แล้วเสียงเดิน “ตึงตัง” ก็ดังขึ้นอีก

ภูตขาไม้ปรากฏตัว “เจ้าร้องไห้อีกแล้ว? ข้าจะช่วยอีกครั้ง แต่ครั้งนี้…ข้าต้องการแหวนของเจ้า” หญิงสาวลังเล แต่ก็ยอมถอดแหวนให้ เพราะไม่มีทางเลือก

เมื่อได้รับแหวน ภูตก็จัดการเปลี่ยนฟางทั้งห้องให้กลายเป็นทอง รุ่งเช้า เมื่อพระราชาเห็น พระราชาก็ยิ่งโลภ แล้วสั่งให้เธอทำฟางให้เป็นทองอีกเป็นคืนที่สาม “ถ้าเจ้าทำได้ ข้าจะรับเจ้าเป็นราชินี” คำพูดนั้นไม่ใช่คำปลอบใจ แต่เป็นคำสั่งที่เต็มไปด้วยอำนาจ

คืนสุดท้าย ภูตขาไม้ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ หญิงสาวไม่มีอะไรจะให้อีกแล้ว ภูตจึงเสนอว่า “ครั้งนี้ ข้าขอสิ่งที่เจ้าจะมีในอนาคต นั่นคือลูกคนแรกของเจ้า” หญิงสาวตกใจ แต่จำใจต้องยอม เพราะเธอไม่มีทางเลือก

และแล้ว ฟางทั้งหมดก็กลายเป็นทอง และพระราชาก็ทำตามสัญญา พระองค์แต่งงานกับหญิงสาว แล้วเธอก็ได้กลายเป็นราชินี แต่ในใจของเธอรู้ดีว่า…เธอไม่ได้เลือกชีวิตนี้เอง

เมื่อเวลาผ่านไป ราชินีได้ให้กำเนิดลูกชายตัวน้อย เธอรักลูกด้วยอย่างหมดหัวใจ และหวังว่าภูตขาไม้จะลืมคำสัญญา

แต่แล้ววันหนึ่ง เสียง “ตึงตัง” ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ถึงเวลาแล้ว ข้าจะเอาลูกของเจ้าไปล่ะนะ” ภูตขาไม้กล่าวด้วยรอยยิ้มเย็นชา

ราชินีร้องไห้ “ข้าขออ้อนวอนท่าน อย่าเอาลูกของข้าไปเลย”

ภูตเห็นโอกาสในการเล่นสนุก จึงท้าทายว่า “ภายในสามวันนี้ ถ้าเจ้าทายชื่อของข้าซึ่งเป็นความลับได้ถูกต้อง ข้าจะยกเลิกสัญญา และไม่เอาลูกเจ้าไป”

ราชินีตาโตอย่างมีความหวัง “ถ้าข้าทายชื่อท่านถูก ท่านจะปล่อยลูกของข้าไปใช่ไหม?”

ภูตขาไม้หัวเราะ “ใช่สิ แต่เจ้าจะไม่มีวันรู้ชื่อข้าหรอก” เมื่อพูดจบ ภูตก็หายตัวไป

หลังจากภูตขาไม้หายตัวไปแล้ว ราชินีก็รีบส่งคนออกไปทั่วอาณาจักรเพื่อรวบรวมชื่อแปลก ๆ ทุกชื่อที่เป็นไปได้

คืนแรก ราชินีทายชื่อเป็นพัน ๆ ชื่อ แต่ก็ผิดหมด “ฟริตซ์? ฮันส์? โยฮัน?” ภูตหัวเราะ “ไม่ใช่!”

คืนที่สอง ราชินีเลือกทานชื่อที่แปลกกว่าเดิม แต่ผลก็ไม่เปลี่ยนแปลง “ครูมป์? สติลท์? ซิกฟริด?” ภูตหัวเราะเสียงดัง “ไม่ใช่!”

คืนสุดท้าย ทหารกลับมารายงานว่าเห็นภูตเต้นอยู่ในป่า แถมร้องเพลงวนไปวนมา ไม่ได้สาระว่า “ไม่มีใครรู้ชื่อข้า ไม่มีใครรู้ชื่อข้า แต่ข้าจะได้ลูกของราชินี ภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง ลั้นลา สั้นลา ไม่มีใครรู้ชื่อข้า”

ราชินีฟังคำรายงานของทหาร ก็รู้สึกแปลกใจ “เรามัวแต่คิดถึงชื่อแบบคนทั่วไป แต่บางที ชื่อของใครก็อาจเหมือนลักษณะของคน ๆ นั้น”

เมื่อภูตปรากฏตัวอีกครั้ง ราชินีจึงจ้องหน้าภูตอย่างแน่วแน่ พลางคิดในใจว่า “บางที ชื่อของใครก็อาจเหมือนลักษณะของคน ๆ นั้น” จากนั้น ราชินีก็พูดว่า “ภูตขาไม้เสียงเดินตึงตัง นี่คือชื่อจริง ๆ ของท่านใช่ไหม” ราชินีพูดชื่อจริงของภูตขาไม้ออกมากล้าหาญ ซึ่งเมื่อภูตได้ฟัง ภูตก็ตกใจสุดขีด พร้อมกับร้องว่า “เจ้ารู้ชื่อของข้าได้อย่างไร” จากนั้น ภูตกรีดร้องแล้วก็หายตัวไปทันที

ราชินีโอบลูกเอาไว้แน่น น้ำตาไหลด้วยความโล่งใจ เธอรู้แล้วว่า แม้จะอยู่ในโลกที่ผู้ชายมีอำนาจเหนือกว่า แต่ผู้หญิงก็สามารถใช้สติปัญญา และความกล้าหาญ รวมทั้งหัวใจที่ยิ่งใหญ่ เพื่อปกป้องตัวเองและบุคคลที่รักได้

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

การโกหกเพื่ออวดอาจนำไปสู่ผลลัพธ์ที่เกินควบคุมและอันตราย
อำนาจที่ไร้เมตตาสามารถกดขี่ผู้ไม่มีทางเลือกได้อย่างโหดร้าย
สติปัญญาและความกล้าหาญคือเครื่องมือสำคัญในการเอาตัวรอดจากสถานการณ์ที่สิ้นหวัง
ความรักของแม่สามารถเอาชนะคำสัญญาอันโหดร้ายและปกป้องสิ่งที่มีค่าที่สุดได้

ภาพประกอบนิทานชุดใหม่ของพระราชา แสดงพระราชาเดินขบวนในชุดชั้นในลายหัวใจ พร้อมประชาชนและทหารในฉากเมืองยุโรปโบราณ

นิทานก่อนนอน, นิทานคลาสสิก, นิทานสอนใจ, นิทานสอนใจเด็ก

ชุดใหม่ของพระราชา: นิทานคลาสสิกสอนใจที่ทั้งเสียดสีและขบขัน

Posted on 26/08/2025 by nambun13

“ชุดใหม่ของพระราชา” หรือ The Emperor’s New Clothes เป็นนิทานคลาสสิกที่แต่งโดย ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซน นักเขียนชาวเดนมาร์กในปี ค.ศ. 1837 นิทานเรื่องนี้ได้รับการแปลและเล่าขานไปทั่วโลก ด้วยเนื้อหาที่เรียบง่ายแต่แฝงด้วยบทเรียนลึกซึ้งเกี่ยวกับความหลงตัวเอง การหลอกลวง และความกล้าหาญในการพูดความจริง

นักวรรณกรรมและนักวิจารณ์ต่างยกย่อง “ชุดใหม่ของพระราชา” ว่าเป็นนิทานที่ทรงพลังในการสะท้อนสังคมและจิตวิทยามนุษย์ ด้วยโครงเรื่องเรียบง่ายแต่แฝงด้วยการวิพากษ์อำนาจ ความกลัวการถูกตัดสิน และการยอมจำนนต่อกระแสกลุ่ม นักจิตวิทยาเด็กชี้ให้เห็นว่า ตัวละครเด็กชายผู้กล้าพูดความจริงคือสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์และความกล้าหาญทางจริยธรรม ขณะที่นักการศึกษาใช้เรื่องนี้เป็นเครื่องมือในการสอนเรื่องการคิดเชิงวิพากษ์และการยืนหยัดในความถูกต้อง แม้จะขัดแย้งกับเสียงส่วนใหญ่ นิทานเรื่องนี้จึงยังคงร่วมสมัยและมีคุณค่าทางวัฒนธรรมอย่างยิ่งในทุกยุคสมัย

นิทานนี้ถูกนำไปดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ ละครเวที หนังสือเด็ก และใช้เป็นบทเรียนในห้องเรียนทั่วโลก

เรามาอ่านนิทานเรื่อง “ชุดใหม่ของพระราชา” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชาองค์หนึ่งที่ทรงโปรดปรานการแต่งกายเป็นอย่างยิ่ง พระองค์มิได้ใส่ใจเรื่องการปกครองบ้านเมืองเท่าใดนัก หากแต่ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเลือกชุดใหม่ ๆ เพื่อสวมใส่ในแต่ละวัน

ทุกเช้า พระราชาจะเปลี่ยนชุดก่อนเสด็จออกจากห้อง และทุกเย็นก็จะเปลี่ยนอีกชุดก่อนเสด็จเข้านอน พระองค์มีชุดมากมายจนตู้เสื้อผ้าแน่นขนัด และยังไม่เคยหยุดแสวงหาชุดใหม่ที่งดงามกว่าเดิม

วันหนึ่ง มีชายแปลกหน้าสองคนเดินทางมาถึงเมือง พวกเขาอ้างตนว่าเป็นช่างทอผ้าผู้มีฝีมือวิเศษ และสามารถทอผ้าที่งดงามที่สุดในโลกได้

“ผ้าของเรามีคุณสมบัติพิเศษ” ชายคนหนึ่งกล่าว “ผู้ที่โง่เขลา หรือไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่ จะมองไม่เห็นผ้าของเราเลย”

เมื่อพระราชาได้ยินเช่นนั้น พระองค์ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง “หากข้าได้ชุดที่ตัดจากผ้าวิเศษมาครอบครอง ข้าจะรู้ได้ทันทีว่าใครในราชสำนักไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่” ด้วยเหตุนี้เอง พระองค์จึงสั่งให้ช่างทอผ้าทั้งสองเริ่มงานทันที

ช่างทอผ้าได้รับเส้นไหมทองคำมากมายเพื่อใช้ในห้องทำงานที่พระราชาจัดไว้ให้ แต่แทนที่ช่างจะทอผ้าจริง ๆ พวกเขากลับนั่งเฉย ๆ แล้วแกล้งทำเป็นกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น

พระราชาอยากรู้ว่าผ้าสวยแค่ไหน แต่ก็กลัวว่าตนเองอาจจะมองไม่เห็นผ้า (ซึ่งหมายถึงพระองค์อาจไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่) พระราชาจึงส่งขุนนางคนหนึ่งไปดูแทน

เมื่อขุนนางเดินเข้าไปในห้องทอผ้า เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลย หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น เขาคิดในใจว่า “หรือข้าจะไม่เหมาะกับตำแหน่งหน้าที่?” แต่ด้วยความกลัว ขุนนางจึงกล่าวออกมา ทั้ง ๆ ที่มองไม่เห็นผ้าว่า “งดงามเหลือเกิน ลวดลายละเอียด สีสันสดใสจริง ๆ”

เมื่อขุนนางกลับมารายงาน พระราชาทรงดีใจและตื่นเต้น “ยอดเยี่ยม! ข้าต้องไปดูด้วยตาตัวเอง” พระองค์จึงเสด็จไปเยี่ยมช่างทอผ้าในวันถัดมา

เมื่อพระราชาเสด็จมาที่ห้องทอผ้า พระองค์ทรงมองไปยังกี่ทอผ้า แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย พระองค์รู้สึกตกใจ แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะกลัวจะถูกมองว่าไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่

พระราชาจึงแสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “งดงามจริง ๆ ข้าชอบลายนี้มาก” ช่างทอผ้ายิ้มอย่างพอใจ แล้วกล่าวว่า “เราจะตัดชุดให้พระองค์ใส่ในขบวนพาเหรดพรุ่งนี้”

วันรุ่งขึ้น ช่างทอผ้านำชุดที่มองไม่เห็นมาให้พระราชา พระองค์ทรงถอดเสื้อผ้าเดิมออก และแกล้งทำเป็นสวมชุดใหม่อย่างภาคภูมิใจ

ข้าราชบริพารทุกคนต่างชมว่า “ชุดใหม่ของพระราชางดงามจริง ๆ” แม้จะไม่มีใครเห็นชุดเลยสักคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดความจริงเลย

เมื่อพระราชาออกเดินขบวนไปทั่วเมือง ประชาชนต่างพากันชมชุดใหม่ของพระองค์ แม้ในใจจะสงสัยว่าทำไมพระราชาดูเหมือนไม่ใส่อะไรเลย

ทันใดนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาว่า “พระราชาใส่แต่งกางเกงในกับผ้าคลุม พระองค์ไม่ได้ใส่ชุดอะไรเลย”

เสียงของเด็กชายทำให้ผู้คนเริ่มตาสว่างและพากันหัวเราะ พร้อมกับพูดว่า “จริงด้วย พระราชาไม่ได้ใส่ชุดใหม่อะไรเลยนี่นา”

พระราชารู้สึกอายมาก แต่ก็ยังคงเดินต่อไปอย่างสง่างาม เพราะพระองค์ไม่อยากยอมรับความจริงว่าถูกหลอก และนี่คือบทเรียนสำคัญที่ทุกคนในเมืองไม่มีวันลืม

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

การหลงตัวเองอาจทำให้มองไม่เห็นความผิดพลาดของตน
การตามกระแสโดยไม่ใช้วิจารณญาณอาจนำไปสู่ความงมงาย
การกล้าพูดความจริงคือความกล้าหาญที่แท้จริง
ความจริงมีพลังเหนือการหลอกลวง

หญิงสาวหน้าม้าในชุดไทยโบราณ เอนกายกลางธรรมชาติ สื่อถึงตัวละครแก้วหน้าม้าในนิทานพื้นบ้านไทย

นิทานก่อนนอน, นิทานสอนใจ, วรรณกรรมไทย

แก้วหน้าม้า: นิทานพื้นบ้านไทยที่กล้าท้าทายความงามและโชคชะตา

Posted on 23/08/2025 by nambun13

นิทานพื้นบ้านไทยเป็นมากกว่าความบันเทิงสำหรับเด็ก เพราะมันคือกระจกสะท้อนค่านิยม ความเชื่อ และบทเรียนชีวิตที่สืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน เรื่องราวเหล่านี้มักแฝงด้วยความหวัง ความกล้าหาญ และการยอมรับในความแตกต่างของมนุษย์ เช่นเดียวกับนิทานเรื่อง “แก้วหน้าม้า” ที่แม้จะมีฉากหลังเป็นโลกแฟนตาซี แต่กลับพูดถึงประเด็นร่วมสมัยอย่างการไม่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ และการต่อสู้เพื่อสิทธิของตนเองอย่างทรงพลัง

“แก้วหน้าม้า” เป็นนิทานพื้นบ้านที่มีต้นกำเนิดจากภาคกลางของไทยในสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้น โดยมีทั้งฉบับร้อยกรองและบทละครนอกที่พระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมหลวงภูวเนตรนรินทรฤทธิ์ ทรงนิพนธ์ไว้ ตัวละครเอกคือหญิงสาวผู้มีใบหน้าเหมือนม้า แต่มีสติปัญญาและความกล้าหาญเหนือใคร เธอใช้ไหวพริบและความสามารถในการต่อสู้เพื่อพิสูจน์คุณค่าของตนเอง แม้จะถูกดูหมิ่นจากรูปลักษณ์ภายนอกก็ตาม นิทานเรื่องนี้ได้รับความนิยมอย่างต่อเนื่อง ทั้งในรูปแบบละครโทรทัศน์ การ์ตูน และหนังสือสำหรับเด็ก

มาอ่านนิทานเรื่อง “แก้วหน้าม้า” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองปางทองอันสงบสุข มีพระราชาผู้ทรงธรรม และพระมเหสีผู้เปี่ยมเมตตา ทั้งสองมีพระโอรสองค์เดียวชื่อ “พระปิ่นทอง” เป็นชายหนุ่มรูปงาม ฉลาดหลักแหลม และมีจิตใจแน่วแน่

เมื่อพระปิ่นทองเจริญวัย พระองค์ขอออกเดินทางไปเรียนรู้โลกกว้าง พระราชาและพระมเหสีจึงทรงอนุญาต พร้อมส่งข้าราชบริพารติดตามไปด้วย

พระปิ่นทองเดินทางไกล ผ่านเมือง ผ่านป่า ผ่านภูเขา จนมาถึงป่าลึกแห่งหนึ่ง ที่มีฤๅษีผู้ทรงฤทธิ์อาศัยอยู่ ฤๅษีเห็นพระปิ่นทองเป็นชายหนุ่มมีบุญบารมี จึงต้อนรับด้วยความเมตตา

ฤๅษีเล่าเรื่องของหญิงสาวผู้หนึ่งให้พระปิ่นทองฟัง หญิงสาวคนนั้นชื่อ “แก้วหน้าม้า” นางมีใบหน้าคล้ายม้า ดูแปลก ดูอัปลักษณ์ แต่ฤๅษีบอกว่า นางมีจิตใจดีงาม ฉลาดหลักแหลม และมีความสามารถพิเศษในการแปลงกาย

เมื่อพระปิ่นทองได้พบแก้วหน้าม้า พระองค์ตกใจในรูปลักษณ์ของนาง แต่เมื่อได้พูดคุย ได้ฟัง ได้เห็นความสามารถ พระองค์ก็เริ่มชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและความกล้าหาญของนาง

แล้ววันหนึ่ง…เกิดเหตุร้าย พระปิ่นทองถูกโจรจับตัวไปขังไว้ในถ้ำลึกกลางป่า ข้าราชบริพารต่างพากันหนีด้วยความกลัว เหลือเพียงแก้วหน้าม้าเท่านั้นที่ไม่ยอมทิ้งพระองค์

แก้วหน้าม้าออกตามหา ใช้ความรู้จากฤๅษี ใช้ไหวพริบ ใช้ความกล้า นางปลอมตัวเป็นหญิงชราเร่ร่อน เดินทางไปยังหมู่บ้านใกล้ถ้ำ แกล้งทำเป็นคนขายสมุนไพรเพื่อสืบข่าว

เมื่อรู้ตำแหน่งถ้ำแล้ว นางก็วางแผนอย่างแยบยล นางแกล้งทำเป็นหญิงแก่ป่วยหนัก ขอให้โจรช่วยพาไปพักในถ้ำ แล้วใช้ยาสลบที่เตรียมไว้ผสมในอาหารให้โจรกิน โจรหลับหมด! นางรีบปลดโซ่ตรวนพระปิ่นทอง และพาหนีออกมาอย่างปลอดภัย

พระปิ่นทองซาบซึ้งในน้ำใจและความกล้าหาญของแก้วหน้าม้า พระองค์กล่าวว่า “แม้เจ้าจะมีหน้าตาไม่งาม แต่ใจเจ้ากลับงามยิ่งกว่าหญิงใดในแผ่นดิน” พระองค์จึงรับนางเป็นชายา แม้ข้าราชบริพารจะคัดค้านก็ตาม

เมื่อกลับถึงเมืองปางทอง พระราชาและพระมเหสีเห็นชายาของพระโอรสมีหน้าตาอัปลักษณ์ก็รู้สึกผิดหวัง และไม่ยอมรับนางในฐานะสะใภ้ พระปิ่นทองจึงพานางไปอยู่ในตำหนักส่วนตัวอย่างเงียบ ๆ

แก้วหน้าม้าแม้จะถูกดูหมิ่นจากผู้คน แต่ก็ไม่เคยโกรธเคือง นางยังคงทำหน้าที่ภรรยาอย่างดี คอยดูแลพระปิ่นทองด้วยความรักและซื่อสัตย์

วันหนึ่ง พระปิ่นทองต้องออกศึกกับเมืองข้างเคียง ซึ่งมีแม่ทัพผู้เก่งกล้าและใช้เวทมนตร์ในการรบ แก้วหน้าม้าจึงอาสาแปลงกายเป็นหญิงงามชื่อ “มณี” โดยใช้เวทมนตร์จากฤๅษี

นางปลอมตัวเป็นหญิงผู้มีความรู้ด้านการทูต เดินทางไปยังเมืองศัตรูเพื่อเจรจา ใช้วาทศิลป์และไหวพริบหลอกให้แม่ทัพศัตรูหลงรัก และยอมเปิดเผยแผนการรบทั้งหมด

เมื่อได้ข้อมูลสำคัญ นางมณีก็รีบกลับมาบอกพระปิ่นทอง พระองค์จึงวางแผนรับมืออย่างรอบคอบ และสามารถเอาชนะศึกได้อย่างงดงาม

พระราชาและพระมเหสีเห็นหญิงงามผู้นี้ก็เกิดความรักใคร่ และอยากให้เป็นสะใภ้ โดยไม่รู้ว่านางคือแก้วหน้าม้าในร่างใหม่

พระปิ่นทองรู้ความจริง แต่ไม่กล้าบอกผู้ใด จนกระทั่งวันหนึ่ง พระองค์เผลอพูดออกมา ทำให้พระราชาและพระมเหสีตกใจ และรู้สึกละอายใจ

พระราชาทรงขอขมาแก้วหน้าม้า และยอมรับนางเป็นสะใภ้อย่างเป็นทางการ พร้อมจัดพิธีเฉลิมฉลองอย่างยิ่งใหญ่

แก้วหน้าม้าในร่างมณีจึงเปิดเผยตัวตน และกล่าวว่า “ข้าพเจ้าไม่เคยโกรธเคืองผู้ใด เพราะข้ารู้ดีว่า ความดีจะปรากฏเมื่อถึงเวลา”

นับแต่นั้นมา นางแก้วหน้าม้าก็ได้รับความเคารพจากทุกคนในเมืองปางทอง นางใช้ความสามารถช่วยเหลือบ้านเมืองในหลายด้าน ทั้งการปกครอง การวางแผน และการดูแลประชาชน

พระปิ่นทองก็รักและเคารพนางมากขึ้นทุกวัน และเมื่อวันหนึ่ง นางขออนุญาตกลับไปเยี่ยมฤๅษีผู้เลี้ยงดู นางก็ได้รับพรและของวิเศษจากฤๅษี เพื่อใช้ในการช่วยเหลือบ้านเมืองต่อไป

และนับจากวันนั้น…เมืองปางทองก็สงบสุขยิ่งกว่าเดิม เพราะมีหญิงผู้หนึ่ง ที่แม้จะมีหน้าตาไม่งาม แต่มีหัวใจที่งดงามที่สุดในแผ่นดิน

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

แม้รูปลักษณ์จะไม่งดงาม แต่หัวใจที่ดีงามจะเปล่งประกายเมื่อถึงเวลา
อย่าตัดสินคุณค่าของใครจากรูปลักษณ์ภายนอก เพราะสิ่งงดงามที่สุดอาจซ่อนอยู่ในสิ่งที่คนมองข้าม
ความเมตตาและการให้อภัยคือหนทางสู่การยอมรับและความสงบสุข

ภาพประกอบนิทานแสดงพระราชาในชุดแดงทองกำลังสนทนากับนักบวชสูงวัยในชุดเทา ฉากหลังเป็นทุ่งหญ้า ต้นเบิร์ช และบ้านไม้แบบรัสเซีย วาดด้วยสไตล์ศิลปะพื้นบ้านรัสเซีย

นิทานจากทั่วโลก, นิทานยุโรป, นิทานสอนใจ

พระราชากับปริศนาสามประการ : นิทาน ลีโอ ตอลสตอย (Leo Tolstoy)

Posted on 15/08/202518/08/2025 by nambun13

ลีโอ ตอลสตอย (Leo Tolstoy) นักเขียนชาวรัสเซียผู้ยิ่งใหญ่ เกิดในปี พ.ศ. 2371 (ค.ศ. 1828) ซึ่งตรงกับปลายรัชกาลที่ 3 ของไทย และเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2453 (ค.ศ. 1910) ช่วงปลายรัชกาลที่ 5 เขาเป็นผู้เขียนวรรณกรรมระดับโลกอย่าง สงครามและสันติภาพ (War and Peace) และ อันนา คาเรนินา (Anna Karenina) ไม่เพียงแค่เขียนนวนิยายระดับโลก แต่เขายังสร้างสรรค์นิทานสั้นที่เรียบง่ายและลึกซึ้ง โดยเฉพาะในช่วงบั้นปลายชีวิตที่เขาหันมาเน้นเรื่องศีลธรรม ความเมตตา และการเข้าใจชีวิตอย่างแท้จริง

นิทานเรื่อง พระราชากับปริศนาสามประการ (Three Questions) เป็นหนึ่งในผลงานที่โดดเด่นที่สุดของเขา ซึ่งเป็นเรื่องราวของพระราชาผู้แสวงหาคำตอบของชีวิต นิทานในฉบับเรียงเรียงเป็นภาษาไทยใช้ภาษาที่อ่านเข้าใจได้ง่าย แต่แฝงด้วยปรัชญาอันลึกซึ้ง เหมาะสำหรับเด็ก เยาวชน และผู้ใหญ่ที่กำลังค้นหาความหมายของการมีชีวิตอยู่

มาอ่านนิทานเรื่อง ” พระราชากับปริศนาสามประการ” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่ง มีพระราชาองค์หนึ่งปกครองอาณาจักรด้วยความยุติธรรมและเมตตา พระองค์ปรารถนาจะเป็นกษัตริย์ที่ไม่เคยทำผิดพลาด พระองค์จึงตั้งคำถามขึ้นสามข้อ คือ ข้อแรก เวลาใดคือเวลาที่สำคัญที่สุด ข้อที่สอง ใครคือบุคคลที่สำคัญที่สุด และข้อสุดท้าย สิ่งสำคัญที่สุดที่เราควรทำคืออะไร

พระราชาเชื่อว่า หากรู้คำตอบของคำถามเหล่านี้ พระองค์จะสามารถตัดสินใจได้ถูกต้องเสมอ และจะนำพาอาณาจักรไปสู่ความสงบสุข

พระราชาส่งข่าวไปทั่วแผ่นดิน ขอให้ผู้รู้มาช่วยตอบคำถาม บางคนกล่าวว่า “เวลาสำคัญที่สุดคือยามรุ่งเช้า” บางคนตอบว่า “คนสำคัญที่สุดคือพระเจ้า” หรือ “คือแม่ของท่าน” และบางคนตอบว่า “สิ่งสำคัญที่สุดคือการวางแผนล่วงหน้า”

คำตอบต่าง ๆ ไม่ทำให้พระราชาพอใจ พระองค์จึงตัดสินใจเดินทางไปหานักบวชผู้ปลีกตัวจากสังคมเพื่อแสวงหาความสงบและปัญญา นักบวชอาศัยอยู่ในป่าลึก เขาเป็นคนพูดน้อย แต่เต็มไปด้วยความเข้าใจในชีวิต

พระราชาเดินทางเข้าไปในป่าโดยไม่บอกว่าเป็นกษัตริย์ เมื่อมาถึงกระท่อมเล็ก ๆ กลางป่า พระองค์เห็นนักบวชกำลังขุดดินอยู่ใต้ร่มไม้ใหญ่

“ข้าพเจ้ามีคำถามสามข้อ” พระราชาตรัส “ได้โปรดช่วยตอบให้ข้าพเจ้าด้วยเถิด”

นักบวชไม่ตอบอะไร เขายื่นจอบให้พระราชา พระองค์จึงช่วยขุดดินอย่างเงียบ ๆ จนเหงื่อไหลเต็มใบหน้า

ไม่นานนัก มีชายคนหนึ่งวิ่งออกมาจากพุ่มไม้ มือกุมท้องที่มีเลือดไหลไม่หยุด พระราชารีบช่วยปฐมพยาบาล ใช้ผ้าพันแผลและดูแลจนชายคนนั้นหลับไปด้วยความอ่อนแรง

รุ่งเช้า ชายคนนั้นตื่นขึ้นและพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ข้าเคยเป็นศัตรูของพระองค์ ข้าตั้งใจจะลอบทำร้าย แต่เมื่อพระองค์ช่วยชีวิตข้า ข้าสำนึกผิดแล้ว ขอให้ข้าได้เป็นข้ารับใช้ของพระองค์เถิด”

พระราชานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วตรัสด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ข้าให้อภัยเจ้า แต่เจ้าจงไปจากที่นี่เสียเถิด”

เมื่อชายคนนั้นจากไป พระราชาก็หันไปถามนักบวชอีกครั้ง “ตอนนี้ท่านจะตอบคำถามของข้าได้หรือยัง?”

นักบวชยิ้มแล้วกล่าวว่า “คำตอบทั้งหมดอยู่ในสิ่งที่ท่านเพิ่งทำ”

“เวลาใดคือเวลาที่สำคัญที่สุด? คำตอบก็คือ ‘ตอนนี้’ เพราะเป็นเวลาที่เราสามารถทำสิ่งดี ๆ ได้

ใครคือบุคคลที่สำคัญที่สุด? คำตอบก็คือ ‘คนที่อยู่ตรงหน้าเรา’ เพราะเขาคือผู้ที่เราดูแลได้

สิ่งสำคัญที่สุดที่เราควรทำอะไร? คำตอบก็คือ ‘การช่วยเหลือผู้อื่น’ เพราะนั่นคือหน้าที่ของมนุษย์ทุกคน”

พระราชานิ่งฟังอย่างสงบ คำตอบที่ได้ช่วยไขปริศนาในใจทั้ง 3 ข้อได้อย่างกระจ่างแจ้ง เหตุการณ์จริงที่เกิดขึ้นช่วยย้ำความจริงที่หาไม่ได้จากตำรา พระองค์ทรงเข้าใจคำตอบด้วยใจของพระองค์อย่างแท้จริง

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

เวลาที่สำคัญที่สุดคือ “ตอนนี้” เพราะเป็นช่วงที่เราสามารถลงมือทำสิ่งดีได้
คนที่สำคัญที่สุดคือ “ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเรา” เพราะเขาคือผู้ที่เราต้องดูแล
สิ่งสำคัญที่สุดที่ควรทำคือ “การช่วยเหลือผู้อื่น” เพราะนั่นคือหน้าที่ของมนุษย์ทุกคน

ชายผู้เสียสละเดินฝ่าฝนเพื่อเพื่อน - ภาพประกอบนิทาน The Devoted Friend โดย Oscar Wilde

นิทานก่อนนอน, นิทานสอนใจ, นิทานสำหรับผู้ใหญ่

นิทานสอนใจ: ฮันส์กับเจ้าของโรงสี – มิตรภาพที่ไม่เท่ากัน

Posted on 06/08/2025 by nambun13

นิทานเรื่องนี้แต่งขึ้นโดยนักเขียนชื่อก้องโลก ออสการ์ ไวลด์ (Oscar Wilde) ผู้เปี่ยมด้วยสายตาเสียดสี และสำนวนที่ลึกซึ้งจนหลายคนเข้าใจผิดว่า “แค่เรื่องเด็ก”… แท้จริงแล้ว นิทานของเขา โดยเฉพาะ The Devoted Friend ที่เขียนขึ้นเมื่อปี 1888 คือบทเรียนแห่งชีวิต และคำถามที่สะเทือนใจคนอ่านทุกวัย

Wilde เริ่มเรื่องนี้ด้วยวิธีที่ไม่ธรรมดา เขาให้สัตว์สามตัวในสวน ได้แก่ นกกระเรียน เม่น และหนูน้ำ (Water-rat) สนทนาถกเถียงกันเรื่อง “คุณธรรม” และ “มิตรภาพที่แท้จริง” ก่อนจะเล่าเรื่องราวของชายชื่อ “ฮันส์” กับเจ้าของโรงสีที่พูดจาอ่อนหวาน แต่เต็มไปด้วยผลประโยชน์ในหัวใจ

คุณจะเห็นว่า ทุกฉาก ทุกคำพูด ไม่ใช่เพียงการเล่าเรื่อง แต่คือการตั้งคำถามถึง ความสัมพันธ์ที่ไม่เท่ากัน ความดีที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือ ความอ่อนโยนที่กลายเป็นจุดอ่อน และมิตรภาพ…ที่ไม่มีความยุติธรรม

นิทานเรื่องนี้แต่งมาแล้วกว่า 135 ปี แต่ประเด็นยังคงสดใหม่ราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน อ่านจบแล้ว คุณอาจอดไม่ได้ที่จะถามตัวเองว่า เราเป็นเหมือนฮันส์ไหม หรือเราเป็นเจ้าของโรงสีที่อ้างคำว่าเพื่อนเพื่อใช้คนอื่นให้คุ้ม หรือแย่กว่านั้น…เราเคยเป็น “หนูน้ำ” ที่ตัดสินทุกอย่างจากความเชื่อของตัวเอง โดยไม่เข้าใจความจริงเลยสักนิด?

หวังว่าเรื่องเล่าก่อนนอนเรื่องนี้จะทำให้คุณ ๆ ได้แง่คิดดี ๆ นะครับ

ไปอ่านนิทานเรื่อง “ฮันส์กับเจ้าของโรงสี” ด้วยกันนะครับ

วันหนึ่ง ในช่วงเย็นที่สระน้ำใหญ่ นกกระเรียนผู้เงียบขรึมเดินเข้ามาที่ริมสระ เม่นขดตัวอยู่บนดินพลางมองโลกผ่านหนามของตน หนูน้ำ (Water-rat) ออกมาเดินข้ามท่อนซุงด้วยท่าทีทะนง เมื่อหนูน้ำเห็นนกกระเรียนและเม่น มันจึงนั่งลงอย่างลำพอง

“ฉันคิดว่าคนดีควรเสียสละอย่างเต็มใจเพื่อเพื่อน” หนูน้ำเอ่ยขึ้น “เพื่อนที่ดีไม่ควรถามว่าจะได้อะไรตอบแทนจากความดี นั่นคือมิตรภาพที่แท้จริง”

นกกระเรียนไม่ได้ตอบอะไรในทันที มันได้แต่มองหนูน้ำด้วยสายตาเรียบเฉย แล้วกล่าวว่า “เรื่องหนึ่งที่ฉันเคยฟัง อาจช่วยให้เธอเข้าใจ ‘ความดี’ และ ‘มิตรภาพ’ ได้ชัดเจนขึ้น”

หนูน้ำตกลงให้เล่าเรื่อง และเรื่องนั้นก็คือ “ฮันส์กับเจ้าของโรงสี”

……..

เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาเยือน โลกช่างงดงามเหลือเกิน ดอกไม้แย้มบานทั่วแปลงสวนเล็กของลิตเติลฮันส์ ชูสีชมพู แดง และขาวเหมือนผ้าปักอันละเอียด เสียงนกขับขานจากพุ่มไม้ และผีเสื้อบินวนจากดอกหนึ่งสู่อีกดอกหนึ่ง

เจ้าของโรงสีผู้มั่งคั่งมาที่บ้านของฮันส์พร้อมตะกร้าใบใหญ่

“ฮันส์เพื่อนรัก” เขากล่าว “ดูสิว่าดอกไม้ของนายสวยเพียงใดในฤดูนี้ ขอดอกไม้สักช่อได้ไหม? ฉันอยากนำไปตกแต่งโต๊ะให้ภรรยาของฉันมีความสุข”

“ได้สิครับคุณฮิวจ์” ฮันส์ตอบ “ผมดีใจที่ดอกไม้เล็ก ๆ ของผมจะได้ทำให้คุณนายมีรอยยิ้ม”

เมื่อเวลาผ่านไป เจ้าของโรงสีได้มายืมสิ่งต่าง ๆ จากฮันส์เป็นระยะ ทั้งกระถาง ปุ๋ย พลั่ว พร้อมกับคำว่า “เพื่อนแท้ย่อมช่วยเหลือกันได้เสมอ”

บางครั้ง เจ้าของโรงสีจะมาเยี่ยมฮันส์ พร้อมกับข้อเสนอใหม่ ๆ

“ฉันจะมอบล้อเกวียนเก่าของฉันให้เธอ เผื่อเธอจะเอาไปสร้างรถไว้ขนผลผลิต แต่ในฐานะเพื่อนที่ดี เธอช่วยฉันก่อนนะ ช่วยเอากระถาง 50 ใบใส่รถเข็น แล้วลากไปส่งที่โรงสีของฉันก่อน”

ฮันส์รับปาก แม้เขาจะต้องใช้เวลาทั้งวันในการนำกระถางไปส่ง แต่เขาก็ยินดีทำให้

ฮันส์ทำงานหนักเพื่อช่วยเหลือเจ้าของโรงสีทุกวัน จนไม่ได้วางแปลงสวนใหม่อย่างที่หวัง แต่เขาก็ยิ้มอยู่เสมอ ด้วยความเชื่อว่า “ความดีคือสิ่งมีคุณค่า”

คืนหนึ่งฝนตกหนัก ลมพัดแรง และท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆสีเข้ม เจ้าของโรงสีนึกถึงล้อเกวียนที่เขาเคยให้ฮันส์ไว้เมื่อหลายเดือนก่อน แต่เขาต้องใช้ล้อเกวียนเพื่อขนของไปตลาดในวันพรุ่งนี้ เขาจึงเดินไปบ้านของฮันส์ แล้วเคาะประตูด้วยความรีบร้อน

“ฮันส์!” เขาตะโกน “ฉันมีเรื่องด่วน พรุ่งนี้ฉันต้องใช้ล้อเกวียนของฉัน อยากให้นายเอามันข้ามภูเขาไปไว้ที่โรงสีของฉันคืนนี้เลย”

“คืนนี้หรือครับ?” ฮันส์ถาม ขณะที่เปิดประตูและเห็นสายฝนเทอย่างต่อเนื่อง “ขอโทษนะครับคุณฮิวจ์ ฝนตกหนักมาก และทางก็ลื่น มันอันตรายนะครับ”

“เหลวไหล” เจ้าของโรงสีตะโกนกลับ “นายลืมไปหรือว่านายตกลงจะคืนมันแก่ฉันเมื่อฉันต้องการเพื่อนแท้ย่อมไม่ลังเลเมื่ออีกฝ่ายขอความช่วยเหลือนะ”

ฮันส์ก้มหน้าเงียบ ไม่กล้าเถียง เขาสวมเสื้อกันฝนเก่า ๆ แล้วก้าวออกไปในความมืด พร้อมนำล้อเกวียนขึ้นรถลาก

กลางทาง มีลมกรรโชก ฮันส์เดินฝ่าความมืดอย่างมุ่งมั่น แต่ถนนเฉอะแฉะ น้ำท่วมขัง แล้วเขาก็ลื่นเสียหลัก

ล้อเกวียนหล่นจากรถลาก กระแทกหิน แล้วร่างของฮันส์ก็จมหายไปในกระแสน้ำเชี่ยว

ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยินเสียงร้อง และฝนยังก็ยังคงตกต่อไป

เช้าวันถัดมา เจ้าของโรงสีจิบกาแฟอย่างสบายใจ เขาเล่าเรื่องการเสียสละของฮันส์ให้ภรรยาฟังด้วยน้ำเสียงที่แฝงความภาคภูมิ

“เขาคือเพื่อนแท้ ยอมฝ่าฝนเพื่อนำล้อไปให้ฉัน แม้สุดท้ายเขาจะจมน้ำตาย…แต่ก็เป็นเพราะเขาทำหน้าที่ของคนดีอย่างสมบูรณ์”

ภรรยาไม่ได้กล่าวอะไร เธอแค่มองสามี ด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึกใด ๆ

……….

เมื่อนกกระเรียนเล่าเรื่องจบ หนูน้ำเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วกล่าวว่า:

“ฮันส์โง่เอง ไม่ใช่ความผิดของเพื่อนเขาหรอก ถ้าฮันส์ใช้สมองมากกว่านี้ เขาก็คงไม่มีต้องจมน้ำตาย ฉันไม่เห็นว่าจะได้บทเรียนอะไรจากเรื่องนี้เลย” หนูน้ำกล่าว แล้วเดินจากไป

นกกระเรียนไม่พูดอะไร เม่นพลิกตัวและกลับสู่ความเงียบ เหลือเพียงเสียงน้ำกระเซ็นเบา ๆ และดอกไม้แห้งหนึ่งดอกที่ร่วงลงจากท้องฟ้า

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

ความดีที่ไม่มีขอบเขต อาจทำร้ายตัวเอง
มิตรภาพที่แท้จริงต้องมีความเกื้อกูลกันทั้งสองฝ่าย
การกระทำสำคัญกว่าคำพูดหวาน ๆ

ภาพวาดแบบคลาสสิก แสดงนกเหงาในกรงซึ่งมีดอกเดซี่ปลูกอยู่ภายใน ฉากหลังเป็นทุ่งหญ้าเขียวสดใสพร้อมเด็กวิ่งเล่น 2–3 คน

นิทานก่อนนอน, นิทานสอนใจ, นิทานแอนเดอร์เซน

เจ้าดอกเดซี่น้อย | นิทานจากแอนเดอร์เซนที่สะท้อนคุณค่าของชีวิตและอิสรภาพ

Posted on 05/08/202506/08/2025 by nambun13

นิทานเรื่อง “เจ้าดอกเดซี่น้อย” (The Daisy) เป็นผลงานของ ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซน (Hans Christian Andersen) นักเล่านิทานชาวเดนมาร์ก ซึ่งเขียนขึ้นครั้งแรกในปี 1838

ในช่วงเวลานั้น ยุโรปกำลังอยู่ท่ามกลางการเปลี่ยนผ่านของยุคอุตสาหกรรม ความเจริญทางเทคโนโลยีและเมืองเริ่มกลืนกินวิถีชีวิตเรียบง่ายของธรรมชาติ ผู้คนจำนวนมากมุ่งสู่เมืองใหญ่ และ “ชีวิตเล็ก ๆ” ที่อยู่นอกสายตา มักถูกมองข้าม

แอนเดอร์เซน ซึ่งเติบโตมาอย่างยากจนและเปราะบางทางจิตใจ มักถ่ายทอด “เสียงของผู้ถูกมองข้าม” ผ่านเรื่องเล่าของเขาเสมอ
ไม่ว่าจะเป็น ลูกเป็ดขี้เหร่ ที่ไม่เป็นที่ต้องการ, หญิงสาวกับไม้ขีดไฟ ที่ไร้ที่พึ่ง, หรือแม้แต่ เงือกน้อย ที่มอบทุกอย่างให้ความรักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

ในนิทานเรื่อง “เจ้าดอกเดซี่น้อย” เขาเลือกใช้ ดอกไม้ริมทาง และ นกเสียงไพเราะ เป็นตัวละครหลัก สะท้อนมุมมองของผู้ที่ไม่มีเสียงในสังคม

แม้นิทานเรื่องนี้จะดูเรียบง่าย ไม่มีพล็อตหักมุมหรือฉากแฟนตาซีอลังการ แต่กลับแฝงไว้ด้วยความสะเทือนใจและคำถามลึกซึ้งถึง คุณค่าของชีวิต, อิสรภาพ, และ ความเมตตาที่มนุษย์มักหลงลืม

สำหรับผู้อ่านในปัจจุบัน โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่เติบโตในยุคแห่งความเร่งรีบ นิทานเรื่องนี้จะช่วยเปิดพื้นที่ให้หยุดคิด ทบทวน และฝึก “มองเห็นสิ่งเล็ก ๆ” ที่อาจมีความหมายมากกว่าที่เราคิด

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าดอกเดซี่น้อย” ด้วยกันนะครับ

นานมาแล้ว มีดอกเดซี่ดอกเล็ก ๆ เติบโตอยู่ในทุ่งหญ้าอย่างมีความสุข และพอใจในชีวิตที่แสนธรรมดาของมัน แม้ดอกเดซี่จะไม่ได้งดงามเหมือนดอกไม้สวย ๆ ที่ปลูกในสวน แต่มันก็รู้สึกขอบคุณดวงอาทิตย์และธรรมชาติอยู่เสมอ

วันหนึ่ง มี “นกลาร์ค” (หรือที่เมืองไทยเรียกว่า นกจาบฝน) ได้บินผ่านมา พร้อมกับส่งเสียงร้องอันแสนไพเราะดังกังวานไปทั่วท้องทุ่ง

เจ้านกบินลงมาร้องเพลงใกล้ ๆ กับดอกเดซี่ ดอกเดซี่รู้สึกเป็นเกียรติและมีความสุขอย่างล้นเหลือที่ได้เป็นเพื่อนกับนกลาร์ค ดอกเดซี่ชื่นชมในอิสระและความสดใสของเจ้านกมาก มิตรภาพของ ดอกเดซี่ที่ต้อยต่ำกับนกลาร์คที่สูงส่งจึงเริ่มต้นขึ้น

ในเวลาต่อมา มีเด็กชาวบ้านดักจับนกลาร์คไปขังไว้ในกรง แม้ในกรงจะมีการตกแต่อย่างสวยงามแต่เจ้านกกลับรู้สึกทุกข์ทรมานที่สูญเสียอิสรภาพไป

วันหนึ่ง เด็กชาวบ้านได้ขุดดอกเดซี่ไปตกแต่งในกรงของนกให้ดูสวยขึ้น แต่เจ้านกก็ยังทุกข์ทรมานอยู่ดี

ณ ที่แห่งนั้น ดอกเดซี่ได้เห็นความทุกข์ของนกผู้เป็นเพื่อนรักอย่างชัดเจน ดอกเดซี่เจ็บปวดใจที่ไม่สามารถช่วยเหลือเพื่อนได้

ไม่กี่วันหลังจากนั้น เด็ก ๆ ก็เบื่อนกในกรงที่ดูเศร้าซึมตลอดเวลา เด็ก ๆ พากันไปเล่นอย่างอื่น และลืมไปเลยว่า นกเป็นสิ่งมีชีวิต ดอกไม้ก็เป็นสิ่งมีชีวิต แม้พวกมันจะต้อยต่ำ แต่พวกมันต้องการการดูแลเอาใจใส่ ไม่นานนัก นกลาร์คก็หมดแรง เพราะขาดน้ำดื่ม!

ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต นกลาร์คอยากร้องเพลงอำลาให้เพื่อนรักของมันฟัง

ดอกเดซี่ทุกข์ใจมาก แต่มันก็พยายามกลั้นอารมณ์ทุกข์ แล้วตั้งใจฟังเสียงเพลงจากเพื่อน จนกระทั่งเพื่อนรักได้จากมันไป…ชั่วนิรันดร์

ไม่กี่วันต่อมา ดอกเดซี่ที่เคยมีความสุขกับชีวิตเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ เหี่ยวเฉา

สุดท้าย มันก็ถูกโยนทิ้งไป เมื่อเด็ก ๆ อยากใช้กรงเพื่อการเล่นสนุกครั้งใหม่ !

และแล้ว….นิทานก็จบลง

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับชนชั้นหรือรูปลักษณ์ภายนอก
อย่ามองข้ามสิ่งเล็ก ๆ รอบตัว เพราะสิ่งเหล่านั้นอาจมีคุณค่ามากกว่าที่เห็น
อิสรภาพคือของขวัญล้ำค่าที่เรามักมองข้าม จนกระทั่งมันถูกพรากไป
ความเมตตาและการเห็นอกเห็นใจผู้อื่น คือหัวใจสำคัญของความเป็นมนุษย์

An illustration of a Thai fisherman holding a golden fish beside the sea, inspired by the Brothers Grimm fairy tale “The Fisherman and His Wife.”

นิทานนานาชาติ, นิทานยุโรป, นิทานสอนใจ, Grimm's Fairy Tales

ชาวประมง ภรรยา และปลาวิเศษ : นิทานก่อนนอนจากยุโรปที่ให้ข้อคิดล้ำค่า

Posted on 04/08/202504/08/2025 by nambun13

นิทานเรื่อง “ชาวประมง ภรรยา และปลาวิเศษ” เป็นหนึ่งในเรื่องเล่าคลาสสิกจากนิทานกริมส์ (Grimm’s Fairy Tales) ที่ถ่ายทอดเรื่องราวแห่งความปรารถนาและผลลัพธ์ที่ตามมาได้อย่างแยบยล จุดเด่นของเรื่องนี้อยู่ที่การใช้สัญลักษณ์เรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ถ่ายทอดผ่านตัวละครอย่าง “ชาวประมง” และ “ปลาวิเศษ” ที่มีบทบาทมากกว่าการสร้างความอัศจรรย์

แม้จะมีที่มาจากยุโรปในช่วงศตวรรษที่ 19 แต่เนื้อเรื่องยังคงความร่วมสมัย และสามารถตีความในหลากหลายมุม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการใช้ชีวิต การตัดสินใจ หรือการสะท้อนความคิดของผู้คนในสังคม นิทานกริมส์ต้นฉบับนั้นเป็นการรวบรวมเรื่องเล่าชาวบ้านโดยสองพี่น้องชาวเยอรมัน คือ ยาค็อบ และวิลเฮล์ม กริมส์ ซึ่งตั้งใจเก็บรวบรวมเพื่ออนุรักษ์วัฒนธรรมท้องถิ่นและแฝงข้อคิดเชิงศีลธรรมในแต่ละเรื่อง

การเรียบเรียงในฉบับนี้มีการปรับภาษาให้น่าอ่านสำหรับคนรุ่นใหม่ เสริมจินตนาการด้วยภาพประกอบที่สวยงาม และคงไว้ซึ่งสาระสำคัญของนิทานต้นฉบับ โดยไม่เปิดเผยเรื่องราวทั้งหมด จึงเหมาะสำหรับการเล่าให้เด็กฟังก่อนนอน หรือใช้เป็นสื่อสร้างแรงบันดาลใจในชั้นเรียน

มาอ่านนิทานเรื่อง “ชาวประมง ภรรยา และปลาวิเศษ” ด้วยกันนะครับ

ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ ริมชายฝั่งทะเล มีชาวประมงยากจนคนหนึ่ง ชื่อว่า “อันเซิล” อันเซิลใช้ชีวิตอยู่กับ “เกรธ่า” ผู้เป็นภรรยาในกระท่อมไม้เก่า ๆ ที่ผุพังจากลมทะเล อันเซิลเป็นคนที่พอใจในสิ่งที่ตนมี เขายินดีแม้จะต้องกินขนมปังแห้ง ๆ และปลาตัวเล็ก ๆ ที่จับได้ในแต่ละวัน แต่เกรธ่าไม่ได้มีความคิดเหมือนกับสามีเลย

ทุกเช้า เกรธ่ามักนั่งอยู่ที่หน้าต่างเล็ก ๆ ของกระท่อม แล้วมองออกไปยังทะเลอันกว้างใหญ่ พร้อมกับถอนหายใจ “ชีวิตแบบนี้มันน่าเบื่อเกินไป! ถ้าเรามีบ้านที่สวยงามกว่านี้ ฉันจะไม่บ่นอีกเลย” เกรธ่าพูดซ้ำ ๆ อยู่เช่นนี้ทุกวัน จนกลายเป็นถ้อยคำที่อันเซิลฟังจนชินชา

วันหนึ่ง ในขณะที่อันเซิลออกไปหาปลาเหมือนเช่นเคย ทะเลในยามเช้าดูสงบ สายลมอ่อน ๆ พัดเย็นสบาย อันเซิลรู้สึกว่ามันอาจเป็นวันที่โชคดีอีกวันหนึ่งของเขา

หลังจากอันเซิลเฝ้ารอสัญญาณว่าปลากินเหยื่ออยู่นาน ในที่สุด แหก็เริ่มกระตุก อันเซิลรีบดึงมันขึ้นมา “วันนี้ ข้าต้องได้ปลาตัวใหญ่แน่ ๆ” อันเซิลรำพึงอย่างมีความหวัง แต่เมื่อแหพ้นน้ำ สิ่งที่ติดมากับแหกลับเป็นปลาสีทองตัวหนึ่งที่ดูแปลกตาไม่เหมือนปลาตัวไหน ๆ เพราะเกล็ดของมันเป็นประกายระยิบระยับเหมือนทองคำ และที่น่าประหลาดกว่านั้นก็คือ มันเป็นปลาที่พูดได้!

“ข้าขอร้องล่ะ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าไม่ใช่ปลาธรรมดา แต่ข้าเป็นเจ้าชายที่ต้องคำสาป หากเจ้าช่วยข้า ข้าจะตอบแทนเจ้าด้วยการให้พร”

อันเซิลผู้มีจิตใจเมตตารู้สึกว่า ปลาตัวนี้ไม่ควรอยู่ในหม้อของเขา เขาจึงบอกกับปลาว่า “ข้าไม่ต้องการอะไรตอบแทนหรอก ขอให้เจ้าปลอดภัยนะ” จากนั้น อันเซิลก็ปล่อยปลากลับสู่ท้องทะเล

เมื่ออันเซิลกลับถึงบ้าน เขาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เกรธ่าฟัง เมื่อฟังจบ เกรธ่าเบิกตากว้างด้วยความโกรธ “เจ้าบ้า! เจ้ามีโอกาสขออะไรก็ได้ แล้วเจ้ากลับไม่ขออะไรเลย! รีบไปตามหาปลาตัวนั้นให้พบ แล้วขอบ้านใหม่ที่งดงามมาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

อันเซิลพยายามอธิบายว่าเขาไม่ต้องการอะไรจากปลา แต่เกรธ่าไม่ฟัง เธอได้แต่ตะคอกใส่เขาว่า “หุบปาก! จงไปขอบ้านใหม่จากปลามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เมื่ออันเซิลเห็นว่าเกรธ่าโกรธและต้องการให้เขาไปขอพรจากปลาสีทองตัวนั้นจริง ๆ อันเซิลจึงต้องยอมทำตามคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้

อันเซิลกลับไปที่ทะเล ซึ่งท้องทะเลยามเย็นมีสีเทาหม่น ๆ ไม่สดใสเหมือนท้องทะเลในยามเช้า เมื่ออันเซิลพายเรือไปถึงบริเวณที่เขาได้พบและปล่อยปลาไป เขาก็ส่งเสียงพูดกับปลาว่า “เจ้าปลาเอ๋ย! ภรรยาของข้าต้องการบ้านใหม่ที่สวยงาม ข้าจึงจำเป็นต้องกลับมา เจ้าพอจะช่วยให้พรข้อนี้แก่ข้าจะได้ไหม?”

เจ้าปลาสีทองโผล่ขึ้นมาจากน้ำ มันมองอันเซิลด้วยสายตาอบอุ่นและเต็มไปด้วยความเข้าใจ จากนั้น ปลาสีทองก็พูดกับอันเซิลว่า “ตอนนี้ บ้านใหม่ของเจ้า รอเจ้าอยู่แล้วนะ”

เมื่ออันเซิลกลับถึงไปยังชายฝั่ง เขาพบว่ากระท่อมไม้เก่า ๆ ที่เขาอาศัยได้เปลี่ยนเป็นบ้านหินหลังงามที่มีหน้าต่างบานใหญ่ และมีสวนเล็ก ๆ ดูร่มรื่น

ในตอนแรก เกรธ่ามองบ้านหลังใหม่ด้วยความพอใจ แต่ไม่นาน เธอก็เริ่มบ่นว่า “บ้านหลังนี้ยังเล็กไปนะ คนอย่างฉันควรได้อยู่ในคฤหาสน์หรูหรา จงไปขอคฤหาสน์หลังใหญ่จากปลามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!!”

อันเซิลจำใจต้องกลับไปที่ทะเลอีกครั้ง ซึ่งในคราวนี้ ท้องทะเลดูน่ากลัวขึ้น น้ำทะเลกลายเป็นสีดำ และคลื่นก็ซัดแรงกว่าที่เคย อันเซิลรู้สึกหนักใจมาก แต่เขาก็ต้องทำตามคำสั่งของภรรยา เมื่ออันเซิลพายเรือไปถึงบริเวณที่เขาได้พบและปล่อยปลาไป เขาก็ส่งเสียงพูดกับปลาว่า “เจ้าปลาเอ๋ย! ภรรยาของข้าต้องการคฤหาสน์ใหญ่โต ข้าจึงจำเป็นต้องกลับมา เจ้าพอจะช่วยให้พรข้อนี้แก่ข้าจะได้ไหม?”

ปลาสีทองปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดวงตามันดูเศร้า มันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “ข้าสัมผัสได้ถึงความโลภที่เพิ่มขึ้นในใจของภรรยาเจ้า มันเหมือนเงาดำที่ขยายตัว ข้าเกรงว่ามันจะไม่หยุดง่าย ๆ แต่ข้าจะทำตามคำขอ กลับไปเถอะ ตอนนี้ คฤหาสน์ใหม่ของเจ้า รอเจ้าอยู่แล้วนะ”

เมื่ออันเซิลกลับถึงไปยังชายฝั่ง เขาพบว่าบ้านหลังงามได้เปลี่ยนเป็นคฤหาสน์หรูหรา ที่มีห้องหลายสิบห้องและสวนดอกไม้ขนาดใหญ่

ในตอนแรก เกรธ่ามองคฤหาสน์ด้วยความพอใจ แต่ไม่นาน เธอก็เริ่มรู้สึกว่า แม้จะมีคฤหาสน์ เธอก็ยังคงเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา ดังนั้น เธอจึงไม่พอใจแล้วบ่นออกมาว่า “คฤหาสน์แบบนี้ไม่มีความหมายอะไรเลย! สิ่งที่ฉันต้องการจริง ๆ ก็คือ … ฉันต้องการเป็นราชินี!”

“ราชินี?” อันเซิลอุทานด้วยความตกใจ “แต่นี่มันก็ดีมากแล้วนะ!”

“หุบปาก! รีบไปตามหาปลาตัวนั้น แล้วไปบอกมันว่า ฉันต้องการเป็นราชินี!” เกรธ่ากล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว

อันเซิลถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ว่าเขาไม่สามารถห้ามภรรยาได้ เขาจึงต้องกลับไปที่ทะเลอีกครั้ง ซึ่งทะเลในขณะนั้นมีคลื่นสูง ลมแรง และปั่นป่วนจนแทบพยุงตัวเอาไว้ไม่อยู่ เมื่ออันเซิลพายเรือไปถึงบริเวณที่เขาได้พบและปล่อยปลาไป เขาก็ส่งเสียงพูดกับปลาว่า “เจ้าปลาเอ๋ย! ภรรยาข้าต้องการเป็นราชินี เจ้าพอจะช่วยให้พรข้อนี้แก่ข้าจะได้ไหม?”

เจ้าปลาสีทองปรากฏตัวขึ้นจากน้ำ แต่ครั้งนี้แววตามันดูเหนื่อยล้า มันนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนตอบว่า “ข้ารับรู้ถึงความโลภที่กำลังกัดกินภรรยาของเจ้า ข้าจะให้พรแก่เจ้า แต่มันอาจนำพาพวกเจ้าไปสู่จุดจบ”

เมื่ออันเซิลกลับถึงไปยังชายฝั่ง เขาพบว่าคฤหาสน์ได้กลายเป็นพระราชวังที่งดงามมาก ส่วนเกรธ่าได้สวมมงกุฎทองคำและนั่งอยู่บนบัลลังก์ตามที่เธอปรารถนา ในที่สุด เกรธ่าก็ได้เป็นราชินีสมดังใจ

ในตอนแรก เกรธ่าก็มีความสุขที่ได้เป็นราชินี แต่ไม่นาน เธอก็เริ่มรู้สึกว่า แม้จะได้เป็นราชินี แต่ก็ยังมีผู้ที่อยู่เหนือกว่าเธอ ยิ่งใหญ่กว่าเธอ มีคนเคารพมากกว่าเธอ ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่พอใจแล้วบ่นออกมาว่า “การเป็นราชินีไม่มีความหมายอะไรเลย! ถ้ายังมีใครที่เหนือกว่าฉัน สิ่งที่ฉันต้องการจริง ๆ ก็คือ … ฉันต้องการเป็นพระเจ้า!” เกรธ่าหันมาออกคำสั่งกับสามีด้วยสีหน้าและน้ำเสียงที่จริงจังว่า “ไปขอปลาเดี๋ยวนี้ ไปบอกมันว่า ฉันต้องการควบคุมทุกสิ่ง ฉันต้องการเป็นพระเจ้า!”

อันเซิลรู้สึกหมดหนทาง เขารู้ว่าเขาไม่สามารถห้ามภรรยาได้ เขาจึงจำใจกลับไปที่ทะเลอีกครั้ง ซึ่งทะเลในครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป น้ำทะเลสีดำสนิทราวกับหมึก คลื่นซัดโหมกระหน่ำเหมือนอยากจะกลืนกินทุกสิ่ง

เมื่ออันเซิลพายเรือไปถึงบริเวณที่เขาได้พบและปล่อยปลาไป เขาตะโกนเรียกปลาแข่งกับเสียงพายุว่า “เจ้าปลาเอ๋ย! ภรรยาข้าต้องการเป็นพระเจ้า เจ้าพอจะช่วยให้พรข้อนี้แก่ข้าจะได้ไหม?

เจ้าปลาปรากฏขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ มันดูอ่อนแรงและเศร้ายิ่งกว่าเดิม “ข้าให้พรข้อนี้ไม่ได้หรอก เพราะผู้ที่โลภเกินไป มักจบลงด้วยการสูญเสียทุกสิ่ง” ปลามองอันเซิลด้วยความเวทนา “กลับไปเถอะ แล้วเจ้าจะพบกับสิ่งที่เหมาะกับเจ้าและภรรยาอย่างแท้จริง”

เมื่ออันเซิลกลับถึงไปยังชายฝั่ง เขาพบว่าคฤหาสน์ พระราชวัง และสิ่งเนรมิตต่าง ๆ ได้หายไปจนหมด เหลือก็แต่กระท่อมไม้โทรม ๆ ที่พวกเขาเคยอาศัย

เกรธ่านั่งนิ่ง มองท้องทะเลอย่างไร้ความรู้สึก เธอไม่พูดอะไรอีก ส่วนอันเซิลกลับรู้สึกโล่งใจเพราะคิดว่า “บางที นี่อาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว”

ตั้งแต่นั้นมา อันเซิลใช้ชีวิตเรียบง่ายเหมือนเดิม เขาไม่เคยไปรบกวนเจ้าปลาอีก ส่วนเกรธ่าก็ได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญในชีวิต.

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

ความพอใจในสิ่งที่ตนมี นำไปสู่ความสงบในชีวิต
ความโลภที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ทำให้สูญเสียสิ่งดี ๆ ที่เคยมี
อำนาจและฐานะไม่สามารถเติมเต็มหัวใจที่ไม่รู้จักพอ
สิ่งวิเศษไม่มีคุณค่าถ้าใช้อย่างไร้ความหมาย

ภาพประกอบนิทานอีสปเรื่องหมากับรางหญ้า โดยนิทานนำบุญ สอนใจเรื่องความเห็นแก่ตัว

นิทานสอนใจ, นิทานอีสป, นิทานเด็ก

หมากับรางหญ้า: นิทานอีสปสอนใจเกี่ยวกับความเห็นแก่ตัว

Posted on 04/08/202504/08/2025 by nambun13

แม้นิทานเรื่อง “หมากับรางหญ้า” จะไม่เป็นที่รู้จักเท่า “กระต่ายกับเต่า” หรือ “ราชสีห์กับหนู” แต่ข้อคิดในเรื่องกลับเฉียบคมและใกล้เคียงกับสถานการณ์จริงในชีวิตประจำวันอย่างน่าทึ่ง นิทานกล่าวถึงความเห็นแก่ตัว โดยเฉพาะพฤติกรรมที่ขัดขวางไม่ให้ผู้อื่นได้รับประโยชน์ แม้ตัวเองจะไม่ได้ใช้อะไรเลยก็ตาม

นิทานเรื่องนี้จึงเป็นบทเรียนสำหรับทุกวัย ให้รู้จักละวาง และเปิดใจให้ผู้อื่นได้ใช้ทรัพยากรที่มีประโยชน์ร่วมกัน เพื่อสร้างสังคมแห่งการแบ่งปันและเติบโตไปด้วยกัน

มาอ่านนิทานเรื่อง “หมากับรางหญ้า” ฉบับดั้งเดิมด้วยกันนะครับ

Original (Townsend):

A Dog lay in a Manger, filled with hay. An Ox, being hungry, came near and wished to eat of the hay, but the Dog barked and snapped at him. The Ox said, “Selfish creature! You cannot eat the hay yourself, and yet you will not let others eat who can.”

แปลไทยแบบตามเนื้อหา:

สุนัขนอนอยู่ในรางหญ้า ครั้นวัวมาหวังจะกินหญ้า เจ้าสุนัขก็กระโจนเข้าใส่และเห่าใส่อย่างดุร้าย วัวจึงว่า “เจ้าช่างเห็นแก่ตัวนัก ทั้งที่เจ้าก็หาใช่ผู้กินหญ้าไม่ แต่กลับไม่ยอมให้ข้าผู้กินได้กินเสีย”

แปลไทยแบบเข้าใจง่าย:

หมาตัวหนึ่งนอนอยู่ในรางหญ้า พอวัวจะมากินหญ้า มันก็เห่าไล่ วัวจึงพูดว่า “เจ้าหมาเอ๋ย เจ้าก็ไม่ได้กินหญ้าอยู่แล้ว แต่ยังจะหวงไม่ให้ใครกินอีก ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ”

ข้อคิด:

อย่าเป็นคนเห็นแก่ตัวที่ไม่ยอมให้คนอื่นได้ประโยชน์ แม้ตนเองก็ไม่ได้ใช้สิ่งนั้น

ภาพหน้าปกนิทานโมโมทาโร่ เจ้าหนูลูกท้อ เด็กชายในชุดญี่ปุ่นถือลูกท้อ

นิทานก่อนนอน, นิทานจากทั่วโลก, นิทานญี่ปุ่น, นิทานสอนใจ

นิทานก่อนนอนจากญี่ปุ่น เรื่อง โมโมทาโร่ เจ้าหนูลูกท้อ | นิทานสอนใจจากทั่วโลก

Posted on 01/08/2025 by nambun13

โมโมทาโร่ หรือที่แปลว่า “เจ้าหนูลูกท้อ” เป็นหนึ่งในนิทานพื้นบ้านของญี่ปุ่นที่เล่าขานกันมานานหลายร้อยปี เป็นเรื่องราวของเด็กชายที่เกิดจากลูกท้อ และมีจิตใจกล้าหาญ ออกเดินทางไปปราบเหล่าปีศาจด้วยความมุ่งมั่น พร้อมด้วยเพื่อนสัตว์ผู้ซื่อสัตย์ เรื่องนี้ไม่เพียงสนุกและชวนติดตาม แต่ยังแฝงข้อคิดเกี่ยวกับความกล้าหาญ ความเสียสละ และพลังของมิตรภาพ เหมาะสำหรับเล่าเป็นนิทานก่อนนอนให้เด็ก ๆ หรือผู้ใหญ่ที่รักการอ่านนิทานจากทั่วโลก

มาอ่านนิทานเรื่อง “โมโมทาโร่ เจ้าหนูลูกท้อ” ด้วยกันนะ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีตากับยายคู่หนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ณ หมู่บ้านอันห่างไกล ทุกวัน คุณตาจะขึ้นเขาไปเก็บฟืนเพื่อนำไปขาย ส่วนคุณยายจะทำหน้าที่ดูแลงานบ้านต่าง ๆ ให้บ้านเรียบร้อยและน่าอยู่ที่สุด คุณตากับคุณยายรักกันมาก ทั้งคู่ใช้ชีวิตเล็ก ๆ อย่างมีความสุขร่วมกันมาตลอดตั้งแต่แต่งงานกัน สิ่งเดียวที่คุณตากับคุณยายเฝ้ารอแต่ไม่เคยประสบความสำเร็จ คือ การได้มีลูกสักคนเพื่อเป็นพยานแห่งความรัก แต่หลังจากที่เฝ้ารอมานาน ทั้งคู่ก็ได้แต่ทำใจว่าพวกตนคงไม่มีวาสนาที่จะมีลูก

อยู่มาวันหนึ่ง ในขณะที่คุณตาขึ้นเขาไปเก็บฟืน ส่วนคุณยายไปซักผ้าริมลำธารตามปกติ จู่ ๆ คุณยายก็สังเกตเห็นลูกท้อลูกหนึ่งลอยมาตามกระแสน้ำ ลูกท้อมีขนาดใหญ่กว่าปกติและดูน่ากินมาก คุณยายจึงลุยน้ำไปเก็บลูกท้อโดยตั้งใจจะเก็บไว้กินกับคุณตาผู้เป็นที่รัก แต่เมื่อคุณยายลุยน้ำไปเก็บลูกท้อ คุณยายก็พบว่าลูกท้อลูกนั้นหนักกว่าที่คุณยายคาดไว้หลายเท่า

หลังจากเก็บลูกท้อได้แล้ว คุณยายก็หอบลูกท้อกลับบ้าน จากนั้น คุณยายก็จัดโต๊ะอาหาร แล้วรอให้คุณตาลงมาจากภูเขา

ตกบ่าย เมื่อคุณตากลับมาถึงบ้าน คุณยายก็จูงคุณตามาที่โต๊ะอาหาร แล้วชี้ชวนให้คุณตาดูลูกท้อที่เก็บได้ จากนั้น ทั้งคู่ก็ลงมือผ่าลูกท้อ

แต่ทันทีที่คุณตากับคุณยายผ่าลูกท้อจนแยกออกเป็นสองส่วน สิ่งที่คุณตากับคุณยายได้เห็นก็คือ มีเด็กทารกเพศชายคนหนึ่งนอนร้องไห้อยู่ในลูกท้อ คุณตากับคุณยายมองเด็กน้อยที่อยู่ในลูกท้อด้วยความประหลาดใจ คุณตารำพึงว่า “หรือนี่คือลูกที่สวรรค์ส่งมาให้พวกเรานะยาย” คุณยายมองคุณตาแล้วน้ำก็ไหลออกมา จากนั้น คุณยายก็พูดว่า “ต้องใช่แน่ ๆ ต้องใช่แน่ ๆ” เมื่อทั้งคู่เห็นพ้องต้องกัน ความแปลกใจจึงแปรเปลี่ยนเป็นความ ปลื้มปีติ คุณตากับคุณยายอุ้มเด็กทารกตัวน้อยออกมาจากลูกท้อ แล้วขนานนามให้ลูกชายของพวกเขาว่า “โมโมทาโร่” ซึ่งมีความหมายว่า “เด็กชายลูกท้อ” หรือ “เจ้าหนูลูกท้อ” ตามลูกท้อที่คุณยายเก็บมาได้

นับจากวันนั้น คุณตากับคุณยายก็เฝ้าดูแลโมโมทาโร่ด้วยความรัก คุณยายทำข้าวปั้นแสนอร่อยให้โมโมทาโร่กินทุกวัน โมโมทาโร่ก็ชอบกินข้าวปั้นฝีมือคุณยายมาก เมื่อเวลาผ่านไป โมโมทาโร่ค่อย ๆ เติบโตจนกลายเป็นเด็กที่มีจิตใจดีงาม มีร่างกายแข็งแรง และที่สำคัญ เขามีพละกำลังมหาศาลมากกว่าผู้ใหญ่ ซึ่งเท่ากับว่า โมโมทาโร่คือคนที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่บ้าน

อยู่มาวันหนึ่ง โมโมทาโร่ได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับปีศาจแห่งเกาะโอนิงาชิม่า ที่คอยรังควานผู้คนในหมู่บ้านจนทุกคนหวาดกลัวกันไปทั่ว โมโมทาโร่ผู้มีจิตใจดีงามและมีร่างกายแข็งแกร่ง จึงขออนุญาตคุณตาคุณยายเดินทางไปปราบปิศาจ

ในตอนแรก คุณตากับคุณยายเป็นห่วงโมโมทาโร่มาก แต่เมื่อโมโมทาโร่ขอร้องและยกเหตุผลว่า “การช่วยเหลือผู้คนที่กำลังเดือดร้อนเป็นสิ่งที่ควรกระทำมิใช่หรือ” ในที่สุด คุณตากับคุณยายจึงอนุญาต โดยคุณตากำชับให้โมโมทาโร่ระวังตัว ส่วนคุณยายได้ทำข้าวปั้นแสนอร่อยให้โมโมทาโร่นำไปกินระหว่างทางด้วย

เมื่อโมโมทาโร่ออกเดินทาง เขามุ่งหน้าไปยังเกาะโอนิงาชิม่าด้วยจิตใจที่กล้าหาญ แต่ก่อนที่โมโมทาโร่จะเดินพ้นจากหมู่บ้าน จู่ ๆ ก็มีหมาตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นแล้วถามโมโมทาโร่ว่า “ท่านกำลังจะไปไหนน่ะ แล้วท่านพอจะมีของกินติดตัวมาบ้างไหม”

โมโมทาโร่ตอบว่า “ฉันกำลังจะไปปราบปิศาจที่เกาะโอนิงาชิ ส่วนของกินก็มีข้าวปั้นแสนอร่อยที่คุณยายทำไว้ให้ เอาอย่างนี้ไหม ถ้าเธอยินดีไปปราบปิศาจกับฉัน ฉันจะแบ่งข้างปั้นแสนอร่อยให้เธอชิ้นนึง”

เจ้าหมาอยากชิมรสชาติของข้าวปั้นแสนอร่อย และมันก็คิดว่า การไปปราบปิศาจเพื่อช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งที่ดี ดังนั้น เจ้าหมาจึงขอกินข้าวปั้นด้วย แล้วมันก็ร่วมเดินทางไปปราบปิศาจกับโมโมทาโร่

ในเวลาต่อมา โมโมทาโร่ได้พบกับไก่ฟ้าตัวหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับถามเขาว่า “ท่านกำลังจะไปไหนน่ะ แล้วท่านพอจะมีของกินติดตัวมาบ้างไหม”

ไก่ฟ้าอยากชิมรสชาติของข้าวปั้นแสนอร่อย และมันก็คิดว่า การไปปราบปิศาจเพื่อช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งที่ดี ดังนั้น ไก่ฟ้าจึงขอกินข้าวปั้นด้วย แล้วมันก็ร่วมเดินทางไปปราบปิศาจกับโมโมทาโร่และเจ้าหมา

ก่อนถึงเกาะโอนิงาชิ โมโมทาโร่ได้พบกับลิงตัวหนึ่งที่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับถามเขาว่า “ท่านกำลังจะไปไหนน่ะ แล้วท่านพอจะมีของกินให้ติดตัวมาบ้างไหม”

เจ้าลิงอยากชิมรสชาติของข้าวปั้นแสนอร่อย และมันก็คิดว่า การไปปราบปิศาจเพื่อช่วยเหลือผู้คนเป็นสิ่งที่ดี ดังนั้น เจ้าลิงจึงขอกินข้าวปั้นด้วย แล้วมันก็ร่วมเดินทางไปปราบปิศาจกับโมโมทาโร่ เจ้าหมาและไก่ฟ้า

เมื่อโมโมทาโร่กับเพื่อนสัตว์ทั้งสามเดินทางมาถึงเกาะโอนิงาชิม่า พวกเขาก็พบว่ามีประตูบานใหญ่ขวางทางอยู่ แต่โชคดี ที่โมโมทาโร่มีไก่ฟ้ามาด้วย ไก่ฟ้าจึงบินข้ามประตูไปเปิดกลอนจากด้านใน ซึ่งทำให้ทุกคนผ่านประตูไปได้อย่างง่ายดาย

เมื่อทุกคนเดินผ่านประตูมาแล้ว พวกเขาก็พบว่า เหล่าปิศาจกำลังจัดงานฉลองดื่มสุรายาเมาจนคอพับคออ่อน ขาดสติ และไม่มีใครสังเกตเห็นการมาถึงของพวกโมโมทาโร่เลย

เมื่อโมโมทาโร่เห็นว่าปิศาจกำลังอ่อนแอแถมไม่รู้ตัวว่ามีผู้บุกรุก โมโมทาโร่ผู้แข็งแกร่งและเพื่อนสัตว์ทั้งสามก็ตรงเข้าจู่โจมเหล่าปิศาจที่บังอาจสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้าน ด้วยการ….จิกด้วยจะงอย ต่อยด้วยหมัด กัดด้วยเขี้ยวคม ๆ ถล่มด้วยผลไม้ แถมด้วยท่าไม้ตาย ต่อตัวกระโดดเตะแบบควงสว่าน จนเหล่าปิศาจสิ้นฤทธิ์

เด็กน้อยที่เติบโตและมีพละกำลังมหาศาลจากการกินข้าวปั้นแสนอร่อยฝีมือคุณยาย และเหล่าเพื่อนสัตว์ใจสู้ที่พร้อมใจกันสู้ด้วยความสามัคคี ทำให้พวกเขาเอาชนะเหล่าปิศาจไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

ในที่สุด โมโมทาโร่ก็เอาชนะเหล่าปิศาจได้สำเร็จ หัวหน้าของพวกปีศาจยอมรับความพ่ายแพ้แต่โดยดี เพราะมันรู้ดีว่า จริง ๆ แล้ว โมโมทาโร่ยังเหลือพละกำลังอีกมาก ที่สามารถจัดการกับพวกมันได้อย่างสบาย ด้วยเหตุนี้ หัวหน้าปิศาจจึงพูดว่า

“โปรดไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถิด พวกเราจะไม่รังแกผู้คนอีกแล้ว และพวกเราขอมอบสมบัติทั้งหมดที่เรามีให้แก่ท่านอีกด้วย”

เมื่อเหล่าปิศาจให้สัญญาและมอบสมบัติทั้งหมดให้ โมโมทาโร่และสัตว์ทั้งสาวก็นำสมบัติเหล่านั้นเดินทางกลับไปยังหมู่บ้าน

และแล้วเรื่องราวทั้งหมดก็จบลงด้วยดี