นิทานก่อนนอนเกี่ยวกับนางฟ้าเรื่อง “นางฟ้าแห่งเสียงเพลง” เป็นนิทานนางฟ้าใจดีที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งในช่วงที่รายการประกวดร้องเพลงชื่อ “อะคาเดมี่ แฟนทาเชีย” กำลังดัง นิทานนางฟ้าสั้น ๆ เรื่องนี้ มีลูกเล่นอยู่ที่เวทมนตร์ที่ออกจะแปลก ๆ อยู่สักหน่อย แต่เชื่อว่าเป็นเวทมนตร์ที่น่ารักและอาจทำให้เด็ก ๆ ได้อะไร ๆ ที่เป็นประโยชน์และอาจสร้างแรงบันดาลใจบางอย่างให้แก่เด็ก ๆ ได้บ้าง ลองอ่านกันดูนะครับ
นิทานเรื่อง นางฟ้าแห่งเสียงเพลง
กาลครั้งหนึ่งนานนิดหน่อย มีนางฟ้าฝึกหัดองค์หนึ่งเป็นนางฟ้าองค์น้อยซึ่งมีชื่อว่า“ลันลา”
ลันลารักเสียงเพลงมาก เธอร้องเพลงได้ทั้งวันไม่เคยเบื่อ เพื่อน ๆ จึงมักล้อลันลาว่า ถ้าลันลาไม่ ได้เข้ามาเรียนที่โรงเรียนนางฟ้า เธอคงสมัครเป็นนักล่าฝันในรายการอะคาเดมี่แฟนเทเชียไปแล้ว!
สำหรับการเรียนในโรงเรียนนางฟ้า นางฟ้าฝึกหัดทุกองค์ต้องคิดค้นเวทมนตร์ใหม่ ๆ เพื่อใช้สอบเลื่อนขั้นเป็นนางฟ้าตัวจริงก่อนที่จะจบการศึกษา เวทมนตร์ของใครมีประโยชน์มาก โอกาสสอบผ่านก็จะมีมาก นางฟ้าฝึกหัดทั้งหลายจึงทุ่มเทคิดค้นเวทมนตร์ของตัวเองกันอย่างเต็มที่
ในขณะที่นางฟ้าฝึกหัดส่วนใหญ่พยายามคิดเวทมนตร์เสกเงินทองหรือเนรมิตข้าวของที่มนุษย์ต้องการ แต่นางฟ้าฝึกหัดผู้รักเสียงเพลงอย่างลันลากลับคิดเวทมนตร์ที่ทั้งแปลกและแหวกแนว นั่นคือ…การคิดเวทมนตร์เสกให้ผู้คนร้องเพลง!
ในความเป็นจริง การร้องเพลงเป็นเรื่องที่แสนธรรมดา ใคร ๆ ก็ร้องเพลงได้กันอยู่แล้ว เมื่อเพื่อน ๆ รู้ว่าลันลาคิดเวทมนตร์เช่นนี้ เพื่อน ๆ จึงพากันหัวเราะขบขัน
ฝ่ายคุณครูนางฟ้าที่ดูแลลันลานั้น คุณครูทั้งหลายต่างเป็นห่วงลันลามาก เพราะเวท-มนตร์เนรมิตเงินทองดูเหมือนจะมีประโยชน์มากกว่าการเสกให้ผู้คนร้องเพลงเป็นไหน ๆ ดังนั้น โอกาสที่ลันลาจะสอบตกจึงมีความเป็นไปได้มากกว่านางฟ้าฝึกหัดองค์อื่น ๆ
แม้คุณครูนางฟ้าจะพยายามเตือนลันลาหลายต่อหลายครั้ง แต่ลันลาก็ยังคงยิ้มและยืนยันที่จะคิดเวทมนตร์แปลก ๆ ของเธอต่อไปไม่แปรเปลี่ยน ด้วยเหตุนี้ เมื่อถึงเวลาทดสอบการใช้เวท-มนตร์ คุณครูนางฟ้าทั้งหลายจึงแอบตามไปดูการใช้เวทมนตร์ของลันลาด้วยความเป็นห่วง
สถานที่แรกที่ลันลานำเวทมนตร์ไปใช้คือบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าซึ่งมีเสียงเด็ก ๆ ร้องไห้ดังกระจองอแงไปหมด ลันลาเห็นว่าเด็กกำพร้าเป็นเด็กที่น่าสงสาร เพราะพวกเขาไม่มีทั้งพ่อและแม่ เมื่อเด็กกำพร้าคนหนึ่งร้องไห้ เด็กกำพร้าคนอื่น ๆ ก็จะเศร้าและร้องไห้ตามไปด้วย ลันลาอยากให้เด็กกำพร้ารู้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว และโลกใบนี้ยังมีสิ่งดีงามรอพวกเขาอยู่อีกมาก ลันลาจึงเสกให้เด็ก ๆ ร้องไห้ออกมาเป็นเสียงเพลง ซึ่งเมื่อเด็ก ๆ ร้องไห้ออกมาเป็นเพลงพร้อม ๆ กัน เสียงร้องของเด็ก ๆ จึงกลายเป็นเพลงประสานเสียงที่แสนอบอุ่นและทำให้ความรู้สึกอ้างว้างเดียวดายในใจของเด็ก ๆ ค่อย ๆ สลายไปทีละน้อย
หลังจากที่ลันลาช่วยทำให้เด็ก ๆ ยิ้มได้ นางฟ้าผู้รักเสียงเพลงจึงเดินทางต่อไปยังโรงพยาบาลที่เต็มไปด้วยคนไข้อาการหนัก คนไข้มากมายต่างหมดกำลังใจที่จะต่อสู้กับโรคร้าย แถมพวกเขายังด่าทอชะตากรรมที่ทำให้พวกเขาต้องเจ็บป่วย ลันลาอยากให้คนไข้มีกำลังใจมากขึ้นและอยากให้พวกเขาเห็นว่าโรคภัยเป็นเพียงอุปสรรคชีวิตที่มีไว้ทดสอบความเข้มแข็งของมนุษย์ ลันลาจึงเสกให้เหล่าคนไข้ระบายความอึดอัดในใจออกมาเป็นเสียงเพลง ซึ่งเมื่อคนไข้ได้ร้องเพลงระบายความทุกข์ พวกเขาก็เริ่มสบายใจ, มีสติคิดทบทวนถึงสิ่งดีงามในการมีชีวิต และมีกำลังใจที่จะต่อสู้กับความเจ็บป่วยที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่
สถานที่อีกแห่งที่ลันลาตั้งใจไปร่ายเวทมนตร์คือลานกว้างซึ่งมีผู้คนสองกลุ่มกำลังโต้เถียงกันอย่างเผ็ดร้อน จริง ๆ แล้ว คนทั้งสองกลุ่มแค่มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเท่านั้น แต่เมื่อพวกเขาตะโกนใส่กันด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย ความโกรธเคืองจึงทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ลันลาอยากให้ทุกสิ่งทุกอย่างดีขึ้น เธอจึงเสกให้เสียงด่าทอกลายเป็นเสียงเพลงที่แสนไพเราะ และเมื่อถ้อยคำหยาบคายกลายเป็นบทเพลงที่น่าฟัง ผู้คนจึงมีใจจดจ่อฟังเนื้อความในบทเพลงของฝ่ายตรงข้าม ไม่นานนัก พวกเขาก็เข้าใจความคิดเห็นของกันและกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ
“การเสกให้ผู้คนร้องเพลงออกมาช่างเป็นเวทมนตร์ที่วิเศษอะไรเช่นนี้” คุณครูนางฟ้าทั้งหลายรำพึงเบา ๆ “เวทมนตร์อื่น ๆ อาจเนรมิตสิ่งของที่มีค่าทางกาย แต่เวทมนตร์แห่งเสียงเพลงช่วยสร้างสิ่งมีค่าทางใจได้อย่างวิเศษ”
และแล้ว คุณครูนางฟ้าทั้งหมดก็เข้าใจว่าเพราะเหตุใดลันลาจึงยืนกรานที่จะคิดค้นเวทมนตร์แปลก ๆ ของเธอโดยไม่ลังเลใจเลยแม้แต่น้อย
ในที่สุด คุณครูนางฟ้าทั้งหมดจึงลงความเห็นให้นางฟ้าฝึกหัดที่ใช้เวทมนตร์สร้างความอบอุ่นใจให้เด็กกำพร้า, สร้างกำลังใจให้คนเจ็บป่วย และสร้างความเข้าใจให้คนที่ทะเลาะเบาแว้งกัน ได้เลื่อนขั้นเป็นนางฟ้าตัวจริงอย่างสมบูรณ์แบบ นอกจากนี้ คุณครูยังแต่งตั้งให้ลันลาเป็นนางฟ้าแห่งเสียงเพลงและขอให้เธอใช้เวทมนตร์ที่คิดขึ้นสร้างความสุขให้ผู้คนทั้งหลายต่อไป…ตราบนานเท่านาน
#นิทานนำบุญ
…………………..
นิทานนำบุญ 