นอกจากเด็ก ๆ และคุณพ่อคุณแม่ที่เข้ามาอ่านนิทานในเว็บไซต์นี้ ยังมีกลุ่มผู้อ่านอีกกลุ่ม เป็นคนหนุ่มคนสาวที่เข้ามาหานิทานก่อนนอนเกี่ยวกับความรักเพื่ออ่านให้แฟนฟัง วันนี้ ผม(นำบุญ นามเป็นบุญ)เลยเลือกนิทานเกี่ยวกับความรักมาฝาก ซึ่งนิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่เด็กก็อ่านได้ ผู้ใหญ่ก็อ่านดี หรือใครอยากอ่านนิทานเรื่องนี้ให้แฟนฟังก็ไม่ผิดกติกา ขอแค่ให้คนฟังและคนอ่านมีความสุข เท่านี้ คนแต่งนิทานก็ดีใจแล้วครับ Continue reading “นิทานความรัก สวนสวยของหญิงสาว”
นี่คือเจ้าน้ำแข็งก้อนน้อย มันตกค้างอยู่ในตู้เย็นนานเสียจนมีเกล็ดน้ำแข็งฟู ๆ มาเกาะอยู่เต็มไปหมด หลังจากที่เวลาผ่านไปนานแสนนาน ความเย็นในช่องแช่แข็งก็ค่อย ๆ สะสมและส่งผ่านพลังไปปลุกให้เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยเริ่มรู้สึกตัวขึ้น และแล้ว…เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยก็กลายเป็นก้อนน้ำแข็งที่มีชีวิต
เมื่อเจ้าก้อนน้ำแข็งลืมตาตื่นขึ้นมา มันก็เหยียดแขนเหยียดขาพลางสะบัดตัวบิดขี้เกียจจนเกล็ดน้ำแข็งกระจายไปทั่ว เจ้าน้ำแข็งก้อนใสมองดูโลกสี่เหลี่ยมสีขาวโพลนด้วยหัวใจที่แสนว้าเหว่ มันอยากมีเพื่อนหรือมีใครสักคนที่พอจะทำให้หัวใจที่เหน็บหนาวของมันอบอุ่นขึ้นมาได้บ้าง ดังนั้น มันจึงตัดสินใจไถลตัวพุ่งเข้าชนประตูตู้แช่ แล้วกระโดดออกจากช่องแช่แข็งทันทีที่ประตูเปิดออก
แสงแดดอุ่น ๆ ทำให้เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาอย่างประหลาด เจ้า-ก้อนน้ำแข็งมองไปรอบ ๆ ตัวด้วยความตื่นเต้น ฉับพลัน..เด็กหญิงตัวน้อยที่อาศัยอยู่ในเรือนไม้เก่าทาสีฟ้าขาวแบบบ้านพักริมชายหาดหลังนั้นก็ก้มลงทักทายเจ้าก้อนน้ำแข็งด้วยสุ้มเสียงที่แสนน่ารักว่า “เชิญค่ะ จะรับอะไรดีคะ”
ที่นี่คงเป็นร้านอาหารริมทะเลนั่นเอง เจ้าก้อนน้ำแข็งมองแววตาที่อ่อนหวานและเปี่ยมไปด้วยมิตรไมตรีของเด็กน้อยเจ้าของเสียง มันส่งตาหวานตอบ แล้วกล่าวถ้อยคำที่แสนซื่อว่า “ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่ลูกค้าหรอก ฉันเป็นก้อนน้ำแข็งที่มีชีวิต ฉันเกิดจากตู้เย็นในบ้านของเธอนี่แหละ” เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยชี้ประตูช่องแช่แข็งที่เปิดค้างอยู่ให้เด็กน้อยดูเพื่อคลายความฉงน เด็กน้อยยิ้มพลางประคองเจ้าก้อนน้ำแข็งเอาไว้ในอุ้งมือเล็ก ๆ ของเธอ เธอกล่าวคำต้อนรับสมาชิกใหม่ของบ้าน จากนั้น เด็กน้อยก็พาเจ้าก้อนน้ำแข็งไปแนะนำให้คุณตาคุณยายกับพี่ชายของเธอได้รู้จัก
คุณตากับคุณยายเอ็นดูเจ้าก้อนน้ำแข็งมาก ส่วนหลานทั้งสองต่างก็ยินดีที่เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยกลายมาเป็นสมาชิกใหม่ในครอบครัวของพวกเขา เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยเพิ่งได้รู้ว่า คุณตากับคุณยายเปิดบ้านเป็นร้านอาหารเล็ก ๆ ริมทะเลเพื่อหาเลี้ยงหลาน ๆ ที่กำพร้าพ่อแม่ ส่วนหลานทั้งสองซึ่งแม้จะยังเล็กอยู่ แต่ทั้งคู่ก็พยายามช่วยงานคุณตาคุณยายอย่างเต็มความสามารถ กิจการร้านอาหารริมหาดแห่งนี้ไม่สู้ดีนัก และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ไม่มีใครเปิดช่องแช่แข็งของตู้เย็นนานเสียจนน้ำแข็งธรรมดากลายเป็นก้อนน้ำแข็งที่มีชีวิต คุณตากับคุณยายต้องเปิดร้านจนดึกดื่นแทบทุกคืน เพียงเพื่อให้พอมีกำไรจุนเจือชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น เมื่อเจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยทราบถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันจึงบอกกับตัวเองว่า มันจะต้องหาวิธีทำให้ครอบครัวน้อย ๆ ครอบครัวนี้มีความสุขมากขึ้นกว่านี้ให้จงได้
วันรุ่งขึ้น เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยออกไปจ่ายตลาดตั้งแต่เช้าตรู่ เมื่อคุณตาคุณยายกับเด็ก ๆ ตื่นขึ้นมา ทุก ๆ คนก็เห็นเจ้าก้อนน้ำแข็งกำลังง่วนอยู่ในห้องครัวโดยมีกล่องนม เปลือกไข่ ผลไม้ บัวลอย ทุเรียน พิซซ่าปาท่องโก๋และอาหารอีกหลายชนิดกระจัดกระจายอยู่เต็มโต๊ะไปหมด ทุก ๆ คนต่างพากันสงสัยว่าเจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยกำลังทำอะไรอยู่ และหลังจากที่ทุก ๆ คนเฝ้ามองพฤติกรรมของเจ้าก้อนน้ำแข็งอยู่พักใหญ่ ในที่สุด ความลับที่ซ่อนเร้นของเจ้าก้อนน้ำแข็งก็ได้รับการเปิดเผย!
สิ่งที่เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยตั้งอกตั้งใจทำก็คือไอศกรีมสูตรพิเศษนับร้อย ๆ ชนิด เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยนำของอร่อยต่าง ๆ มาผสมผสานกัน โดยใช้พลังแห่งความเย็นทำให้ส่วนผสมทั้งหมดแข็งตัวและกลายเป็นไอศกรีม รสวิเศษที่ไม่ซ้ำกับใครในโลก คุณตาชอบไอศกรีมกะทิบัวลอย คุณยายชอบไอศกรีมน้อยหน่าผสมพิซซ่าส่วนเด็ก ๆ ชอบไอศกรีมเยลลี่สอดไส้ไก่ย่าง ที่มีรสชาติพิลึกจนยากที่จะบรรยายได้ แต่ไม่ว่าใครจะชอบไอศกรีม รสใดก็ตาม ไอศกรีมทุก ๆ รสของเจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยก็มีรสชาติชวนให้ลิ้มลองด้วยกันทั้งนั้น
ข่าวคราวความอร่อยแบบแปลก ๆ ของไอศกรีมสูตรพิเศษ ทำให้ใครต่อใครหลั่งไหลกันมาชิมไอศกรีมจนแน่นร้านไปหมด คุณตากับคุณยายช่วยกันตักไอศกรีมคนละไม้คนละมือ โดยปล่อยให้หลาน ๆ ทำหน้าที่ต้อนรับแขกทั้งหลายที่มาอุดหนุนไอศกรีมแสนอร่อย ไอศกรีม ทุกรสหมดเกลี้ยงทุกวันหลังจากที่เปิดร้านขายได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง คุณตากับคุณยายเหนื่อยน้อยลง และในขณะเดียวกัน ครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวนี้ก็ค่อย ๆ มีความสุขเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ
เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อยดีใจที่มันสามารถทำให้เรื่องราวทั้งหมดคลี่คลายไปในทางที่ดีได้ มันคิดในใจว่ามันโชคดีเหลือเกินที่ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวแสนสุขครอบครัวนี้ และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ครอบครัวน้อย ๆ ครอบครัวนี้ก็ช่วยกันขายไอศกรีมจนมีชื่อเสียงขจรขจายไปทั่วโลก
#นิทานนำบุญ
สวัสดีครับ ถ้าจำกันได้ ก่อนหน้านี้ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เคยนำคลิปนิทานเรื่อง ฮันนูกับคุณปู่ มาลงให้ดูกัน ฮันนูกับคุณปู่ เป็นนิทานสระอู ที่คำสุดท้ายของทุกประโยคจะลงท้ายด้วยสระอู ตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่อง หลังจากที่แต่งนิทานลงในขวัญเรือนและนำคลิปมาลงในเว็บไซต์นี้ มีคนอยากดูนิทานสระเรื่องอื่น ๆ อีก ผมจึงขออนุญาต นำคลิปที่เคยทำกับเพื่อน ในช่องยูทูบ นิทานนำบุญ มาลงให้ดูในเว็บนี้อีกช่องทางนึงนะครับ นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานสระอุ ที่มีชื่อเรื่องว่า “เรื่องเล่าจากเกาะทะลุ” Continue reading “คลิปนิทาน : เรื่องเล่าจากเกาะทะลุ”
ความพยายามที่จะพัฒนาตัวเองเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร แค่เรามีความตั้งใจที่จะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แล้วลงมือทำ นั่นก็เป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดแล้ว”
ตอนที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นนักแต่งนิทาน วันหนึ่ง ผมนึกอยากแต่งนิทานเกี่ยวกับสัตว์ที่ตัวเองไม่เคยนำมาใช้เป็นตัวละคร คิดไปคิดมา ชื่อของเสือชีต้าร์ก็แว่บขึ้นมาในใจ ตอนนั้น ผมยังไม่เคยแต่งนิทานเกี่ยวกับเสือชีต้าร์เลย แต่ถ้าจะแต่งนิทานเกี่ยวกับเสือชีต้าร์ ผมควรจะหาตัวละครอีกสักตัวมาเป็นตัวละครในนิทานด้วย เสือควรคู่กับตัวอะไร? จู่ ๆ คำว่า “หมูชีต้าร์” ก็ขึ้นเกิดขึ้นโดยที่ยังไม่มีเนื้อเรื่องใด ๆ เลย หมูเป็นสัตว์ตัวอ้วนอุ้ยอ้าย ส่วนเสือชีตาร์เป็นสัตว์ที่วิ่งเร็วว่องไว ผมว่าชื่อนี้เท่ดี ไม่เหมือนใคร พอได้ชื่อนิทานว่า “หมูชีต้าร์” ผมจึงคิดเนื้อเรื่องต่อ จนได้เรื่องออกมา ดังนิทานต่อไปนี้ ลองไปอ่านกันดูนะครับ Continue reading “นิทานสอนใจสั้น ๆ : หมูชีต้าร์”
สมัยที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ได้เข้าวัดครั้งแรก ๆ ผมเห็นป้ายเขียนที่หน้าวัดว่า “อย่าเห็นแก่ตัว” ตอนนั้น ผมยอมรับว่า “ไม่เข้าใจความหมายมากนัก” คิดแค่ว่า คงเป็นคำเตือนใจว่ามาอยู่วัด “อย่าเห็นแก่ตัว ให้ช่วยเหลืองานคนอื่น ๆ ด้วย” แต่หลังจากที่ผมได้ฝึกเจริญสติอยู่นานพอสมควร (เป็นปี) ความเข้าใจในความหมายของคำว่า “อย่าเห็นแก่ตัว” ก็ชัดเจนขึ้น เพราะเมื่อเรามองเห็นกิเลสในใจของเราเอง ซึ่งมีทั้งความโลภ ความโกรธ ความหลง เราจึงเข้าใจว่า กิเลสเหล่านี้แหละ ที่เราต้องมีสติรู้เท่าทัน และ “อย่าเห็นแก่ตัว” ทำทุกอย่างตามใจกิเลสของเรา หลังจากเข้าใจในเรื่องดังกล่าว ผมจึงแต่งนิทานธรรมะก่อนนอน เรื่อง “พรเทวดา” เพื่อเตือนจิตสะกิดใจทุกๆคนครับ Continue reading “นิทานธรรมะก่อนนอน : พรเทวดา”
เชื่อไหมว่า มีช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) รู้สึกว่า ตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง พอมองคนรอบตัว ก็รู้สึกว่าตัวเองช่างแย่เสียจริง ๆ เพราะคนอื่นทำกับข้าวได้ แต่ผมทำไม่ได้ คนอื่นขับรถได้ แต่ผมทำไม่ได้ คนอื่นทำอะไรต่อมิอะไรได้ แต่ผมทำไม่ได้ พอผมคิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ก็เลย “เอาแต่คิด” คิดไปคิดมา ทำให้ได้นิทานสอนใจเรื่องนี้ออกมาครับ นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ อ่านง่าย ๆ แต่ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์มากทีเดียว ลองอ่านกันดูนะครับ Continue reading “นิทานสอนใจ : กระต่ายน้อยเจ้าเอย”
หลายปีก่อน ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) มีโอกาสได้เขียนโครงบทละครเรื่องนึง ชื่อเรื่องว่า”โตขึ้น…ฉันจะเป็นเด็ก” ละครเรื่องนี้เป็นโครงการทำละครประกอบดนตรีจากวงออเคสตร้า ซึ่งหลังจากหานักเขียนบทหลายต่อหลายคน ปรากฏว่าหาคนแต่งเรื่องที่ลงตัวไม่ได้ ตอนนั้น จู่ๆ งานนี้ก็หล่นตุ้บมาที่ผม ซึ่งปกติไม่รับงานใด ๆ เพราะแค่คิดนิทานขวัญเรือนเดือนละ 2 เรื่องก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่พอดีช่วงนั้น ผมสมัครเรียนป.โท การศึกษาปฐมวัย เลยจำเป็นต้องหาเงิน สรุปคือ ผมรับที่จะคิดเรื่องให้ลูกค้า แต่ในใจลึก ๆ ก็กลัวว่าเรื่องจะไม่ผ่าน เพราะปกติส่งงานแค่ที่ขวัญเรือน เลยไม่รู้ว่าถ้าทำงานให้ที่อื่น เขาจะชอบไหม
…..
ผมมีเวลาคิดเรื่องไม่กี่วัน แต่ด้วยความฟิต เลยคิดไปให้เขาเลือกถึง 2 เรื่อง ปรากฏว่า ลูกค้าชอบทั้ง 2 เรื่อง (ตกใจเลย) พอเขาถามราคา ผมบอกว่า “ไม่รู้ เพราะปกติได้เรื่องละ 2 พัน” ตอนนั้น พี่ที่ทำงานนี้บอกว่า “ที่นี่ ให้ค่าเรื่อง 5 หมื่น” ผมตกใจ ไม่เคยคิดว่าแค่คิดจะได้ราคาขนาดนี้ แต่พี่เขาบอกว่า “มันเป็นราคาของงานแบบนี้”
……
หลังจากคิดเรื่องเสร็จ ผมคิดว่าเสร็จงานแล้ว ปรากฏว่า ทางลูกค้าขอให้เขียนโครงบท และ แต่งโครงเพลง เพื่อเตรียมไปทำดนตรี เจี๊ยก! เกิดมาเคยแต่งแต่เพลงจิ้งจก เพลงร้องเล่นตลก ๆ เลยเครียดไปเลย แต่ก็ทำ สุดท้าย ได้เพลงออกแนวแร็พๆมาประมาณนึง ซึ่งต้องลองแสดงให้ทางทีมดู และเขาก็ชอบกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป จู่ ๆ โครงการก็มีความจำเป็นต้องยุบ งดการแสดง เพราะช่วงนั้นเมืองไทยมีกีฬาสีรุนแรง สปอนเซอร์ไม่เข้า คนไม่ซื้อตั๋ว ผลก็คือ เจ้าของโครงการโทรมาแจ้งว่า จำเป็นต้องล้มโครงการ และจำเป็นต้อง งดจ่่ายค่าเรื่อง!
……
เวลาผ่านมาเกือบ 10 ปี โครงบทและนิทานที่ผมเขียนไว้ น่าจะยังไม่มีใครได้อ่าน (นอกจากทีมงานตอนนั้น) เนื่องในวันคล้ายวันเกิดครบรอบอายุ 50 ปีของผม (11 กรกฎา) ผมจึงนำนิทานเรื่องนี้ มาให้อ่านกันครับ นิทานเรื่องนี้น่าจะเป็นนิทานก่อนนอนเรื่องยาว ๆ ที่ยาวที่สุดที่เคยเขียน และผมได้นำท่อนแร๊พที่เขียนในโครงบทละครมาใส่ด้วย ถ้าออกเสียงวรรณยุกต์ได้ถูก เช่น ปู้ดป้าด ปูดปาด ปู๊ดป๊าด (สามคำนี้ออกเสียงไม่เหมือนกัน) การอ่านจะสนุกมาก ขอให้มีความสุขในการอ่านและการกลับไปเป็นเด็กนะครับ
ช่วงโควิด นิตยสารสารคดีมีกิจกรรมให้ผู้อ่านเขียนบทความเกี่ยวกับหนังสือเรื่อง “เจ้าชายน้อย” เพื่อคัดเลือกไปลงในนิตยสารสารคดี ฉบับเจ้าชายน้อย ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นคนหนึ่งที่เคยอ่านหนังสือเรื่องเจ้าชายน้อย และรู้สึกพิเศษกับหนังสือเรื่องนี้ ผมจึงเขียนบทความส่งไปในเพจของนิตยสารสารคดี และได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารในเวลาต่อมา ตอนนี้นิตยสารสารคดีฉบับดังกล่าวได้วางแผงไปหลายเดือนแล้วผมจึงนำบทความนี้มาลงในเว็บไซต์นิทานนำบุญ เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก ถือว่าเป็นบันทึกความรู้สึกนึกคิดของนักแต่งนิทานคนไทยคนนี้ที่มีต่อหนังสือเรื่องเจ้าชายน้อยนะครับ ลองอ่านกันดูครับ
ตอนที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ไปเรียนวิชาการแสดงหุ่นที่ประเทศสวีเดน ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อฮันนู เป็นคนฟินแลนด์ (คือ ในโรงละครแห่งชาติที่ไปเรียน มีคนมาจากประเทศต่าง ๆ หลายประเทศ) พอผมกลับมาเมืองไทย และกลายเป็นนักแต่งนิทาน วันหนึ่ง ผมจึงนำชื่อ “ฮันนู” ซึ่งผมว่าชื่อแปลกดีมาใช้เป็นชื่อตัวละคร (แต่คนฟินแลนด์ถือว่าชื่อนี้เป็นชื่อธรรมดามาก) แล้วแต่งนิทานท้าทายตัวเอง โดยให้ทุกประโยคลงท้ายด้วยสระอู (ในปีที่แต่ง นิทานที่ลงท้ายด้วยสระยังไม่มีนะครับ หรือถ้ามีก็คงน้อยมาก ๆ) การแต่งนิทานสระ เพื่อพิมพ์ในนิตยสารรายปักษ์เป็นความเพี้ยนของผมมาก ๆ (เพราะมันใช้เวลามาก) แต่พอนิทานได้พิมพ์ ก็มีเสียงตอบรับที่ดีจากผู้อ่าน สิบปีผ่านไป เมื่อเพื่อนของผม (ชื่อพี่เหน่ง Adison Maipradith) ชวนมาทำสื่อออนไลน์ ผมจึงนำนิทานเรื่องนี้มาปัดฝุ่นอีกครั้ง โดยได้รับความช่วยเหลือในการวาดภาพประกอบจากน้อง Virapong Promarach และนำมาลงในยูทูบช่องนิทานนำบุญ วันนี้ ผมขอนำคลิปมาลงในเว็บไซต์นี้ เผื่อใครไม่สะดวกเข้าไปดูในยูทูบ หวังว่าจะเป็นคลิปนิทานอีกเรื่อง ที่ทำให้เด็กคุ้นเคยกับสระอูและเรียกรอยยิ้มของเด็ก ๆ ได้บ้าง Continue reading “คลิปนิทาน : ฮันนูกับคุณปู่”
(บันทึกหลังจากการส่งต้นฉบับนิทาน) สวัสดีครับ….ในที่สุด ผมก็เขียนนิทานเรื่องนี้จบจนได้! จริง ๆ แล้ว ผมเขียนนิทานเรื่องนี้มาตั้งแต่วันที่ 29 พฤษภาคม 2549 แต่ตอนบ่ายของวันที่ 30 ซึ่งเขียนนิทานไปจนเหลือแค่ 2 ย่อหน้าสุดท้าย คอมพิวเตอร์ยี่ห้อHPของผมก็ส่งเสียงแคร่ก ๆ ๆ และแล้ว…คอมสุดที่รักของผมก็พังไปต่อหน้าต่อตา! ผมรีบตั้งสติแล้วโทรไปที่ศูนย์ซ่อม HP ทันที จากนั้น ผมก็แบกเครื่องขึ้นแท๊กซี่ไปที่ศูนย์เพื่อให้ช่างเค้าช่วยตรวจอาการให้หน่อย ในใจก็ภาวนาว่าคอมเสียไม่เป็นไรแต่ขอให้กู้ข้อมูลและต้นฉบับกลับมาให้ได้เถิด แต่แล้ว…มันก็เหมือนกับผมทำบุญมาไม่พอ เพราะน้องผู้หญิงหน้าโหดแต่ใจดีคนที่ตรวจอาการคอมให้ผมบอกว่า “ฮาร์ดดิสพี่พังค่ะ กู้ข้อมูลไม่ได้ด้วย คงต้องเปลี่ยนฮาร์ดดิสใหม่” โอว…พระเจ้า ทำไมต้องมาพังในวันที่ 30 ด้วย (ผมเซ็งมาก) แต่แล้วก็เหมือนเป็นโชค เพราะน้องผู้หญิงหน้าโหดเค้าก็แอบกระซิบให้ผมอย่าซ่อมคอมที่ HP เพราะแพง, ช้าและอาจได้ของคุณภาพต่ำ จากนั้น เธอก็แนะนำช่างแบบ DELIVERY ที่จะเอาฮาร์ดดิสมาซ่อมให้ที่บ้านพร้อมลงโปรแกรมต่าง ๆ ให้ได้ด้วย ผมตาลุกวาวด้วยความดีใจ ซึ่งหลังจากที่ช่างโทรมาคุยกับผมเรื่องสเปค (คอม) ที่ต้องการเพียงสองวัน ช่างก็วิ่งมาถึงบ้านพร้อมฮาร์ดดิสโนเนมแต่ทนถึก พร้อมกับแบกตัวสำรองไฟที่ผมฝากซื้อมาให้ด้วย ในที่สุด คอมผมก็กลับฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง (ไชโย) ผมมีคอมไว้เขียนต้นฉบับและส่งงานได้ในวันที่ 2 มิถุนายน 2549 และแล้วเรื่องราวก็จบลงอย่างมีความสุข……………………………………ดีใจจริง ๆ ครับ Continue reading “นิทานดีมาก : บทเรียนของเจ้าหญิง”
นิทานนำบุญ 