นอกจากเด็ก ๆ และคุณพ่อคุณแม่ที่เข้ามาอ่านนิทานในเว็บไซต์นี้ ยังมีกลุ่มผู้อ่านอีกกลุ่ม เป็นคนหนุ่มคนสาวที่เข้ามาหานิทานก่อนนอนเพื่ออ่านให้แฟนฟัง วันนี้ ผม(นำบุญ นามเป็นบุญ)เลยเลือกนิทานเกี่ยวกับความรักมาฝาก ซึ่งนิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่เด็กก็อ่านได้ ผู้ใหญ่ก็อ่านดี หรือใครอยากอ่านนิทานเรื่องนี้ให้แฟนฟังก็ไม่ผิดกติกา ขอแค่ให้คนฟังและคนอ่านมีความสุข เท่านี้ คนแต่งนิทานก็ดีใจแล้วครับ Continue reading “นิทานความรัก สวนสวยของหญิงสาว”
ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) มีน้องชายคนเดียว ก็เลยมีน้องสะใภ้คนเดียว น้องชายและน้องสะใภ้เป็นพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินของการบินไทย ทั้งคู่รักงาน รักการบริการ ช่วงนี้เป็นช่วง “พักร้อน” แบบยาว “หน่อย” น้องสะใภ้เลยนำความฝันมาปัดฝุ่น ด้วยการทำร้านขายไอศกรีมชื่อ “พักร้อน” ซึ่งขายของหลายอย่าง แต่ที่โดดเด่นคือ ไอศกรีมกะทิ ที่อร่อย สะอาด และไม่แพง!
วันก่อน ผมได้คุยกับน้องสะใภ้ ปรากฏว่า เรามีความคิดเหมือนกัน คือ เวลาจะค้าขายอะไร เราไม่อยากให้คนซื้อลำบาก หรือต้องเสียเงินเยอะเกินไป เราอยากขายของคุณภาพดี ในราคาไม่แพง (เหมือนทำหนังสือนิทานเล่มเล็ก เอากำไรเล่มละบาท บางโครงการก็ขาดทุน ซึ่งก็เต็มใจ หรืออย่างทำเว็บไซต์ ก็พยายามหาทุนมาจ่ายค่าโฮสต์เองปีละ 3000 กว่าบาท) “ความรักผู้อื่น” ทำให้สังคมของเราอยู่ร่วมกันได้อย่างมีความสุขมากขึ้น พวกเราเชื่อแบบนั้น วันนี้ ผมเลยนำนิทานพักร้อน เรื่อง เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อย มาให้อานกัน…..ด้วยความรักครับ Continue reading “นิทานพักร้อน : เจ้าน้ำแข็งก้อนน้อย”
สวัสดีครับ ถ้าจำกันได้ ก่อนหน้านี้ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เคยนำคลิปนิทานเรื่อง ฮันนูกับคุณปู่ มาลงให้ดูกัน ฮันนูกับคุณปู่ เป็นนิทานสระอู ที่คำสุดท้ายของทุกประโยคจะลงท้ายด้วยสระอู ตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่อง หลังจากที่แต่งนิทานลงในขวัญเรือนและนำคลิปมาลงในเว็บไซต์นี้ มีคนอยากดูนิทานสระเรื่องอื่น ๆ อีก ผมจึงขออนุญาต นำคลิปที่เคยทำกับเพื่อน ในช่องยูทูบ นิทานนำบุญ มาลงให้ดูในเว็บนี้อีกช่องทางนึงนะครับ นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานสระอุ ที่มีชื่อเรื่องว่า “เรื่องเล่าจากเกาะทะลุ” Continue reading “คลิปนิทาน : เรื่องเล่าจากเกาะทะลุ”
ความพยายามที่จะพัฒนาตัวเองเป็นสิ่งที่สำคัญมาก ไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร แค่เรามีความตั้งใจที่จะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้น แล้วลงมือทำ นั่นก็เป็นสิ่งที่วิเศษที่สุดแล้ว”
ตอนที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นนักแต่งนิทาน วันหนึ่ง ผมนึกอยากแต่งนิทานเกี่ยวกับสัตว์ที่ตัวเองไม่เคยนำมาใช้เป็นตัวละคร คิดไปคิดมา ชื่อของเสือชีต้าร์ก็แว่บขึ้นมาในใจ ตอนนั้น ผมยังไม่เคยแต่งนิทานเกี่ยวกับเสือชีต้าร์เลย แต่ถ้าจะแต่งนิทานเกี่ยวกับเสือชีต้าร์ ผมควรจะหาตัวละครอีกสักตัวมาเป็นตัวละครในนิทานด้วย เสือควรคู่กับตัวอะไร? จู่ ๆ คำว่า “หมูชีต้าร์” ก็ขึ้นเกิดขึ้นโดยที่ยังไม่มีเนื้อเรื่องใด ๆ เลย หมูเป็นสัตว์ตัวอ้วนอุ้ยอ้าย ส่วนเสือชีตาร์เป็นสัตว์ที่วิ่งเร็วว่องไว ผมว่าชื่อนี้เท่ดี ไม่เหมือนใคร พอได้ชื่อนิทานว่า “หมูชีต้าร์” ผมจึงคิดเนื้อเรื่องต่อ จนได้เรื่องออกมา ดังนิทานต่อไปนี้ ลองไปอ่านกันดูนะครับ Continue reading “นิทานสอนใจสั้น ๆ : หมูชีต้าร์”
สมัยที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ได้เข้าวัดครั้งแรก ๆ ผมเห็นป้ายเขียนที่หน้าวัดว่า “อย่าเห็นแก่ตัว” ตอนนั้น ผมยอมรับว่า “ไม่เข้าใจความหมายมากนัก” คิดแค่ว่า คงเป็นคำเตือนใจว่ามาอยู่วัด “อย่าเห็นแก่ตัว ให้ช่วยเหลืองานคนอื่น ๆ ด้วย” แต่หลังจากที่ผมได้ฝึกเจริญสติอยู่นานพอสมควร (เป็นปี) ความเข้าใจในความหมายของคำว่า “อย่าเห็นแก่ตัว” ก็ชัดเจนขึ้น เพราะเมื่อเรามองเห็นกิเลสในใจของเราเอง ซึ่งมีทั้งความโลภ ความโกรธ ความหลง เราจึงเข้าใจว่า กิเลสเหล่านี้แหละ ที่เราต้องมีสติรู้เท่าทัน และ “อย่าเห็นแก่ตัว” ทำทุกอย่างตามใจกิเลสของเรา หลังจากเข้าใจในเรื่องดังกล่าว ผมจึงแต่งนิทานธรรมะก่อนนอน เรื่อง “พรเทวดา” เพื่อเตือนจิตสะกิดใจทุกๆคนครับ Continue reading “นิทานธรรมะก่อนนอน : พรเทวดา”
เชื่อไหมว่า มีช่วงเวลาหนึ่งในชีวิต ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) รู้สึกว่า ตัวเองทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง พอมองคนรอบตัว ก็รู้สึกว่าตัวเองช่างแย่เสียจริง ๆ เพราะคนอื่นทำกับข้าวได้ แต่ผมทำไม่ได้ คนอื่นขับรถได้ แต่ผมทำไม่ได้ คนอื่นทำอะไรต่อมิอะไรได้ แต่ผมทำไม่ได้ พอผมคิดว่าตัวเองไม่ได้เรื่อง ก็เลย “เอาแต่คิด” คิดไปคิดมา ทำให้ได้นิทานสอนใจเรื่องนี้ออกมาครับ นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ อ่านง่าย ๆ แต่ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้น่าจะเป็นประโยชน์มากทีเดียว ลองอ่านกันดูนะครับ Continue reading “นิทานสอนใจ : กระต่ายน้อยเจ้าเอย”
หลายปีก่อน ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) มีโอกาสได้เขียนโครงบทละครเรื่องนึง ชื่อเรื่องว่า”โตขึ้น…ฉันจะเป็นเด็ก” ละครเรื่องนี้เป็นโครงการทำละครประกอบดนตรีจากวงออเคสตร้า ซึ่งหลังจากหานักเขียนบทหลายต่อหลายคน ปรากฏว่าหาคนแต่งเรื่องที่ลงตัวไม่ได้ ตอนนั้น จู่ๆ งานนี้ก็หล่นตุ้บมาที่ผม ซึ่งปกติไม่รับงานใด ๆ เพราะแค่คิดนิทานขวัญเรือนเดือนละ 2 เรื่องก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว แต่พอดีช่วงนั้น ผมสมัครเรียนป.โท การศึกษาปฐมวัย เลยจำเป็นต้องหาเงิน สรุปคือ ผมรับที่จะคิดเรื่องให้ลูกค้า แต่ในใจลึก ๆ ก็กลัวว่าเรื่องจะไม่ผ่าน เพราะปกติส่งงานแค่ที่ขวัญเรือน เลยไม่รู้ว่าถ้าทำงานให้ที่อื่น เขาจะชอบไหม
…..
ผมมีเวลาคิดเรื่องไม่กี่วัน แต่ด้วยความฟิต เลยคิดไปให้เขาเลือกถึง 2 เรื่อง ปรากฏว่า ลูกค้าชอบทั้ง 2 เรื่อง (ตกใจเลย) พอเขาถามราคา ผมบอกว่า “ไม่รู้ เพราะปกติได้เรื่องละ 2 พัน” ตอนนั้น พี่ที่ทำงานนี้บอกว่า “ที่นี่ ให้ค่าเรื่อง 5 หมื่น” ผมตกใจ ไม่เคยคิดว่าแค่คิดจะได้ราคาขนาดนี้ แต่พี่เขาบอกว่า “มันเป็นราคาของงานแบบนี้”
……
หลังจากคิดเรื่องเสร็จ ผมคิดว่าเสร็จงานแล้ว ปรากฏว่า ทางลูกค้าขอให้เขียนโครงบท และ แต่งโครงเพลง เพื่อเตรียมไปทำดนตรี เจี๊ยก! เกิดมาเคยแต่งแต่เพลงจิ้งจก เพลงร้องเล่นตลก ๆ เลยเครียดไปเลย แต่ก็ทำ สุดท้าย ได้เพลงออกแนวแร็พๆมาประมาณนึง ซึ่งต้องลองแสดงให้ทางทีมดู และเขาก็ชอบกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป จู่ ๆ โครงการก็มีความจำเป็นต้องยุบ งดการแสดง เพราะช่วงนั้นเมืองไทยมีกีฬาสีรุนแรง สปอนเซอร์ไม่เข้า คนไม่ซื้อตั๋ว ผลก็คือ เจ้าของโครงการโทรมาแจ้งว่า จำเป็นต้องล้มโครงการ และจำเป็นต้อง งดจ่่ายค่าเรื่อง!
……
เวลาผ่านมาเกือบ 10 ปี โครงบทและนิทานที่ผมเขียนไว้ น่าจะยังไม่มีใครได้อ่าน (นอกจากทีมงานตอนนั้น) เนื่องในวันคล้ายวันเกิดครบรอบอายุ 50 ปีของผม (11 กรกฎา) ผมจึงนำนิทานเรื่องนี้ มาให้อ่านกันครับ นิทานเรื่องนี้น่าจะเป็นนิทานก่อนนอนเรื่องยาว ๆ ที่ยาวที่สุดที่เคยเขียน และผมได้นำท่อนแร๊พที่เขียนในโครงบทละครมาใส่ด้วย ถ้าออกเสียงวรรณยุกต์ได้ถูก เช่น ปู้ดป้าด ปูดปาด ปู๊ดป๊าด (สามคำนี้ออกเสียงไม่เหมือนกัน) การอ่านจะสนุกมาก ขอให้มีความสุขในการอ่านและการกลับไปเป็นเด็กนะครับ
ช่วงโควิด นิตยสารสารคดีมีกิจกรรมให้ผู้อ่านเขียนบทความเกี่ยวกับหนังสือเรื่อง “เจ้าชายน้อย” เพื่อคัดเลือกไปลงในนิตยสารสารคดี ฉบับเจ้าชายน้อย ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นคนหนึ่งที่เคยอ่านหนังสือเรื่องเจ้าชายน้อย และรู้สึกพิเศษกับหนังสือเรื่องนี้ ผมจึงเขียนบทความส่งไปในเพจของนิตยสารสารคดี และได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารในเวลาต่อมา ตอนนี้นิตยสารสารคดีฉบับดังกล่าวได้วางแผงไปหลายเดือนแล้วผมจึงนำบทความนี้มาลงในเว็บไซต์นิทานนำบุญ เพื่อเก็บไว้เป็นที่ระลึก ถือว่าเป็นบันทึกความรู้สึกนึกคิดของนักแต่งนิทานคนไทยคนนี้ที่มีต่อหนังสือเรื่องเจ้าชายน้อยนะครับ ลองอ่านกันดูครับ
ตอนที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ไปเรียนวิชาการแสดงหุ่นที่ประเทศสวีเดน ผมมีเพื่อนคนหนึ่ง ชื่อฮันนู เป็นคนฟินแลนด์ (คือ ในโรงละครแห่งชาติที่ไปเรียน มีคนมาจากประเทศต่าง ๆ หลายประเทศ) พอผมกลับมาเมืองไทย และกลายเป็นนักแต่งนิทาน วันหนึ่ง ผมจึงนำชื่อ “ฮันนู” ซึ่งผมว่าชื่อแปลกดีมาใช้เป็นชื่อตัวละคร (แต่คนฟินแลนด์ถือว่าชื่อนี้เป็นชื่อธรรมดามาก) แล้วแต่งนิทานท้าทายตัวเอง โดยให้ทุกประโยคลงท้ายด้วยสระอู (ในปีที่แต่ง นิทานที่ลงท้ายด้วยสระยังไม่มีนะครับ หรือถ้ามีก็คงน้อยมาก ๆ) การแต่งนิทานสระ เพื่อพิมพ์ในนิตยสารรายปักษ์เป็นความเพี้ยนของผมมาก ๆ (เพราะมันใช้เวลามาก) แต่พอนิทานได้พิมพ์ ก็มีเสียงตอบรับที่ดีจากผู้อ่าน สิบปีผ่านไป เมื่อเพื่อนของผม (ชื่อพี่เหน่ง Adison Maipradith) ชวนมาทำสื่อออนไลน์ ผมจึงนำนิทานเรื่องนี้มาปัดฝุ่นอีกครั้ง โดยได้รับความช่วยเหลือในการวาดภาพประกอบจากน้อง Virapong Promarach และนำมาลงในยูทูบช่องนิทานนำบุญ วันนี้ ผมขอนำคลิปมาลงในเว็บไซต์นี้ เผื่อใครไม่สะดวกเข้าไปดูในยูทูบ หวังว่าจะเป็นคลิปนิทานอีกเรื่อง ที่ทำให้เด็กคุ้นเคยกับสระอูและเรียกรอยยิ้มของเด็ก ๆ ได้บ้าง Continue reading “คลิปนิทาน : ฮันนูกับคุณปู่”
(บันทึกหลังจากการส่งต้นฉบับนิทาน) สวัสดีครับ….ในที่สุด ผมก็เขียนนิทานเรื่องนี้จบจนได้! จริง ๆ แล้ว ผมเขียนนิทานเรื่องนี้มาตั้งแต่วันที่ 29 พฤษภาคม 2549 แต่ตอนบ่ายของวันที่ 30 ซึ่งเขียนนิทานไปจนเหลือแค่ 2 ย่อหน้าสุดท้าย คอมพิวเตอร์ยี่ห้อHPของผมก็ส่งเสียงแคร่ก ๆ ๆ และแล้ว…คอมสุดที่รักของผมก็พังไปต่อหน้าต่อตา! ผมรีบตั้งสติแล้วโทรไปที่ศูนย์ซ่อม HP ทันที จากนั้น ผมก็แบกเครื่องขึ้นแท๊กซี่ไปที่ศูนย์เพื่อให้ช่างเค้าช่วยตรวจอาการให้หน่อย ในใจก็ภาวนาว่าคอมเสียไม่เป็นไรแต่ขอให้กู้ข้อมูลและต้นฉบับกลับมาให้ได้เถิด แต่แล้ว…มันก็เหมือนกับผมทำบุญมาไม่พอ เพราะน้องผู้หญิงหน้าโหดแต่ใจดีคนที่ตรวจอาการคอมให้ผมบอกว่า “ฮาร์ดดิสพี่พังค่ะ กู้ข้อมูลไม่ได้ด้วย คงต้องเปลี่ยนฮาร์ดดิสใหม่” โอว…พระเจ้า ทำไมต้องมาพังในวันที่ 30 ด้วย (ผมเซ็งมาก) แต่แล้วก็เหมือนเป็นโชค เพราะน้องผู้หญิงหน้าโหดเค้าก็แอบกระซิบให้ผมอย่าซ่อมคอมที่ HP เพราะแพง, ช้าและอาจได้ของคุณภาพต่ำ จากนั้น เธอก็แนะนำช่างแบบ DELIVERY ที่จะเอาฮาร์ดดิสมาซ่อมให้ที่บ้านพร้อมลงโปรแกรมต่าง ๆ ให้ได้ด้วย ผมตาลุกวาวด้วยความดีใจ ซึ่งหลังจากที่ช่างโทรมาคุยกับผมเรื่องสเปค (คอม) ที่ต้องการเพียงสองวัน ช่างก็วิ่งมาถึงบ้านพร้อมฮาร์ดดิสโนเนมแต่ทนถึก พร้อมกับแบกตัวสำรองไฟที่ผมฝากซื้อมาให้ด้วย ในที่สุด คอมผมก็กลับฟื้นคืนชีวิตอีกครั้ง (ไชโย) ผมมีคอมไว้เขียนต้นฉบับและส่งงานได้ในวันที่ 2 มิถุนายน 2549 และแล้วเรื่องราวก็จบลงอย่างมีความสุข……………………………………ดีใจจริง ๆ ครับ Continue reading “นิทานดีมาก : บทเรียนของเจ้าหญิง”
