Tag: นิทานแอนเดอร์เซน

นิทานเรื่อง เงือกน้อย (The Little Mermaid) ไม่ใช่นิทานพื้นบ้านที่สืบทอดกันมาโดยปากเปล่า หากแต่เป็นผลงานที่แต่งขึ้นโดยตรงจากปลายปากกาของ Hans Christian Andersen นักเขียนชาวเดนมาร์กผู้มีชื่อเสียงระดับโลกในศตวรรษที่ 19 นิทานเรื่องนี้ตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1837 และกลายเป็นหนึ่งในผลงานที่โดดเด่นที่สุดของเขา ด้วยโครงเรื่องที่ลึกซึ้งและการเล่าเรื่องที่ผสมผสานความงาม ความเศร้า และความเสียสละอย่างงดงาม

ในโลกวรรณกรรมสำหรับเด็ก นักเขียนนิทานที่สร้างเรื่องขึ้นใหม่โดยไม่อิงนิทานพื้นบ้านมีจำนวนไม่มากนักเมื่อเทียบกับนักรวบรวม เช่น Jacob และ Wilhelm Grimm หรือ Charles Perrault ที่นำเรื่องเล่าพื้นบ้านมาดัดแปลงและเรียบเรียงใหม่ Andersen จึงโดดเด่นในฐานะนักเล่าเรื่องที่สร้างโลกนิทานของตนเองขึ้นมา โดยไม่พึ่งพาตำนานเก่า เขาเขียนนิทานกว่า 150 เรื่อง ซึ่งหลายเรื่องกลายเป็นวรรณกรรมคลาสสิกที่ยังคงมีอิทธิพลมาจนถึงปัจจุบัน

ต้นฉบับของ เงือกน้อย มีความยาวประมาณ 12–15 หน้า ขึ้นอยู่กับการจัดรูปแบบและการแปล แม้จะไม่ใช่นิทานสั้นแบบที่เล่าให้เด็กฟังก่อนนอน แต่ก็ได้รับความนิยมอย่างรวดเร็วในยุโรปช่วงศตวรรษที่ 19 ด้วยเนื้อหาที่สะท้อนความเจ็บปวดของการเติบโต การเสียสละ และความรักที่ไม่สมหวัง ผู้อ่านในยุคนั้นมองว่าเป็นนิทานที่ “เศร้าเกินไปสำหรับเด็ก” แต่ก็ยอมรับว่าเป็นงานเขียนที่งดงามและลึกซึ้ง

เงือกน้อย กลายเป็นนิทานเกี่ยวกับเงือกที่โด่งดังที่สุดในโลก และเป็นแรงบันดาลใจให้กับงานศิลปะ ภาพยนตร์ และวรรณกรรมอีกมากมาย แม้จะมีนิทานเกี่ยวกับเงือกในวัฒนธรรมอื่น เช่น “Rusalka” ในยุโรปตะวันออก หรือ “Jiaoren” ในจีน แต่ไม่มีเรื่องใดที่ได้รับการตีความและเผยแพร่ในระดับสากลเท่ากับ The Little Mermaid โดยเฉพาะเมื่อดิสนีย์นำมาสร้างเป็นภาพยนตร์ในปี 1989 ก็ยิ่งทำให้เรื่องนี้กลายเป็นสัญลักษณ์ของเงือกในวัฒนธรรมร่วมสมัย

นักวิชาการด้านวรรณกรรมเด็กมองว่า เงือกน้อย เป็นนิทานที่สะท้อนความขัดแย้งระหว่างความปรารถนาและข้อจำกัดของชีวิต โดยเฉพาะในบริบทของเพศหญิงและการเติบโต นักวิจารณ์บางคนตีความว่าเป็นเรื่องของการเสียสละตัวตนเพื่อความรัก ในขณะที่บางคนมองว่าเป็นการแสดงออกถึงความกล้าหาญและความงามภายใน แม้จะมีการถกเถียงกันในเชิงสัญลักษณ์ แต่ทุกฝ่ายต่างยอมรับว่า นิทานเรื่องนี้มีพลังทางอารมณ์และความงามทางภาษาอย่างลึกซึ้ง

เรามาอ่านนิทานเรื่อง “เงือกน้อย” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ใต้ท้องทะเลลึก มีวังแก้วที่แสนงดงามซ่อนอยู่ วังแห่งนั้นคือบ้านของราชาแห่งท้องทะเล และลูกสาวทั้งหกของพระองค์ ซึ่งหนึ่งในลูกสาวคือเจ้าหญิงเงือกน้อย ผู้มีเสียงร้องเพลงไพเราะที่สุดในบรรดาพี่น้อง

เงือกน้อยเป็นเด็กเงียบขรึม ชอบฟังเรื่องราวจากโลกมนุษย์ที่ย่าของเธอเล่าให้ฟัง ย่าบอกว่า บนผิวน้ำมีท้องฟ้าสีฟ้า ดอกไม้หลากสี และมนุษย์ที่เดินด้วยขาแทนหางปลา เงือกน้อยฟังด้วยดวงตาเป็นประกาย และหัวใจที่เต็มไปด้วยความใฝ่ฝัน

ตามธรรมเนียมของวังใต้ทะเล ลูกสาวของราชาจะได้รับอนุญาตให้ขึ้นสู่ผิวน้ำเมื่ออายุครบสิบหกปี เงือกน้อยเฝ้ารอวันนั้นด้วยใจเต้นระรัว ทุกวันเธอว่ายน้ำขึ้นไปใกล้ผิวน้ำมากขึ้น ฝันถึงโลกที่เธอยังไม่เคยเห็น

เมื่อถึงวันเกิดปีที่สิบหก เงือกน้อยได้ขึ้นสู่ผิวน้ำเป็นครั้งแรก ท้องฟ้าสีครามทอดยาวเหนือหัว คลื่นลมอ่อนโยนพัดผ่านผิวทะเล เธอรู้สึกเหมือนหัวใจลอยขึ้นไปพร้อมกับฟองคลื่น

ในคืนนั้น เธอเห็นเรือลำหนึ่งแล่นผ่าน มีเจ้าชายหนุ่มผู้สง่างามยืนอยู่บนดาดฟ้า เรือประดับด้วยธงและแสงไฟระยิบระยับ เป็นงานฉลองวันเกิดของเจ้าชาย เงือกน้อยหลบอยู่หลังโขดหิน มองเขาด้วยความหลงใหล

ทันใดนั้น พายุใหญ่ก็พัดมา เรือแตกกระจายกลางคลื่น เงือกน้อยรีบว่ายเข้าไปช่วยเจ้าชายที่หมดสติ เธอพาเขาขึ้นฝั่งอย่างอ่อนโยน แล้ววางเขาไว้ใกล้โบสถ์ ก่อนจะหลบซ่อนเมื่อมีหญิงสาวจากเมืองมาเจอเขาเข้า

เจ้าชายไม่รู้ว่าใครช่วยชีวิตเขา เงือกน้อยกลับลงสู่ทะเลด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึง เธอไม่อาจลืมใบหน้าและรอยยิ้มของเขาได้เลย

จากวันนั้น เธอเงียบลง ไม่ร้องเพลง ไม่เล่นกับพี่น้องเหมือนเคย เธอเอาแต่คิดถึงโลกมนุษย์และเจ้าชายผู้ไม่รู้จักเธอ ย่าของเธอพยายามปลอบ แต่เงือกน้อยยังคงเฝ้าฝันถึงการได้อยู่เคียงข้างเขา

ในที่สุด เธอตัดสินใจไปหาแม่มดแห่งท้องทะเล เพื่อขอให้แม่มดช่วยเปลี่ยนเธอให้กลายเป็นมนุษย์ แม่มดเตือนว่า หากเจ้าชายไม่รักเธอและแต่งงานกับหญิงอื่น หัวใจของเธอจะแตกสลาย และเธอจะกลายเป็นฟองคลื่น

เงือกน้อยยอมแลกเสียงอันไพเราะของเธอกับขาคู่งาม เธอดื่มน้ำยาวิเศษ และรู้สึกเจ็บปวดราวกับมีดกรีดหางของเธอ เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็กลายเป็นมนุษย์จริงๆ

เจ้าชายพบเธอบนชายหาด และประหลาดใจในความงามของเธอ แม้เธอจะพูดไม่ได้ แต่เจ้าชายก็พาเธอไปอยู่ในวังด้วยความเมตตา เธอเดินอย่างเจ็บปวดทุกครั้งที่ก้าว แต่เธอยิ้มเสมอเมื่ออยู่ใกล้เขา

เงือกน้อยเต้นรำอย่างงดงามในงานเลี้ยงของวัง แม้จะไม่มีเสียงร้อง แต่ทุกคนก็หลงใหลในท่วงท่าของเธอ เจ้าชายชื่นชมเธอมาก แต่ยังคงคิดถึงหญิงสาวที่เขาเชื่อว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตเขา

วันหนึ่ง เจ้าชายได้รับคำเชิญให้ไปเยี่ยมเจ้าหญิงจากอาณาจักรใกล้เคียง เมื่อเขาได้พบเธอ เขากลับเชื่อว่าเธอคือหญิงสาวที่ช่วยชีวิตเขา และตัดสินใจแต่งงานกับเธอ

เงือกน้อยหัวใจสลาย เธอไม่อาจพูดออกไปว่าเธอคือผู้ช่วยชีวิตเขา เธอเฝ้ามองเขาแต่งงานกับหญิงอื่นด้วยรอยยิ้มเศร้า และรู้ดีว่าเธอกำลังจะกลายเป็นฟองคลื่นในรุ่งเช้า

ในคืนนั้น พี่สาวของเธอว่ายน้ำขึ้นมาหาเธอ พร้อมกับมีดวิเศษที่แม่มดให้มา พวกเธอขอร้องให้เงือกน้อยใช้มีดแทงเจ้าชาย เพื่อให้เลือดของเขาหยดลงบนเท้าเธอ แล้วเธอจะกลับกลายเป็นเงือกอีกครั้ง

เงือกน้อยรับมีดไว้ในมือ แต่เมื่อเธอเห็นเจ้าชายนอนหลับเคียงข้างเจ้าหญิง เธอก็ไม่อาจทำร้ายเขาได้ เธอโยนมีดลงทะเล แล้วกระโดดลงไปตามด้วยน้ำตา

แสงอรุณแรกของวันสาดส่องลงมา เธอรู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลังสลายไป แต่แทนที่จะกลายเป็นฟองคลื่น เธอกลับลอยขึ้นไปในอากาศเบาๆ เหมือนสายลม

เธอได้กลายเป็นหนึ่งใน “ธิดาแห่งอากาศ” วิญญาณที่ช่วยเหลือมนุษย์ด้วยความเมตตา หากเธอทำความดีต่อเนื่อง เธอจะได้มีวิญญาณเป็นของตนเอง และได้ขึ้นสู่สวรรค์ในที่สุด

ธิดาแห่งอากาศเหล่านี้ไม่มีร่างกาย แต่สามารถปลอบโยนผู้คนที่เศร้าโศก และช่วยเหลือเด็กๆ ที่หลงทาง พวกเธอคือสายลมอ่อนโยนที่โอบกอดโลกด้วยความรัก

เงือกน้อยไม่เสียใจที่ไม่ได้อยู่กับเจ้าชาย เธอรู้ว่าเธอได้เลือกทางที่งดงามที่สุด—ทางแห่งความเสียสละและความรักแท้

แม้เธอจะไม่มีเสียง ไม่มีร่างกาย และไม่มีชื่อในโลกมนุษย์ แต่เธอก็มีหัวใจที่เปี่ยมด้วยความหวัง และความปรารถนาดีต่อทุกชีวิต

และเมื่อสายลมพัดผ่านแก้มของเด็กน้อยที่หลับใหล เงือกน้อยก็อยู่ตรงนั้น—ในสายลม ในความฝัน และในนิทานที่ไม่มีวันจางหาย

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• ความรักแท้คือการเสียสละโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

“ชุดใหม่ของพระราชา” หรือ The Emperor’s New Clothes เป็นนิทานคลาสสิกที่แต่งโดย ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซน นักเขียนชาวเดนมาร์กในปี ค.ศ. 1837 นิทานเรื่องนี้ได้รับการแปลและเล่าขานไปทั่วโลก ด้วยเนื้อหาที่เรียบง่ายแต่แฝงด้วยบทเรียนลึกซึ้งเกี่ยวกับความหลงตัวเอง การหลอกลวง และความกล้าหาญในการพูดความจริง

นักวรรณกรรมและนักวิจารณ์ต่างยกย่อง “ชุดใหม่ของพระราชา” ว่าเป็นนิทานที่ทรงพลังในการสะท้อนสังคมและจิตวิทยามนุษย์ ด้วยโครงเรื่องเรียบง่ายแต่แฝงด้วยการวิพากษ์อำนาจ ความกลัวการถูกตัดสิน และการยอมจำนนต่อกระแสกลุ่ม นักจิตวิทยาเด็กชี้ให้เห็นว่า ตัวละครเด็กชายผู้กล้าพูดความจริงคือสัญลักษณ์ของความบริสุทธิ์และความกล้าหาญทางจริยธรรม ขณะที่นักการศึกษาใช้เรื่องนี้เป็นเครื่องมือในการสอนเรื่องการคิดเชิงวิพากษ์และการยืนหยัดในความถูกต้อง แม้จะขัดแย้งกับเสียงส่วนใหญ่ นิทานเรื่องนี้จึงยังคงร่วมสมัยและมีคุณค่าทางวัฒนธรรมอย่างยิ่งในทุกยุคสมัย

นิทานนี้ถูกนำไปดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ ละครเวที หนังสือเด็ก และใช้เป็นบทเรียนในห้องเรียนทั่วโลก

เรามาอ่านนิทานเรื่อง “ชุดใหม่ของพระราชา” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพระราชาองค์หนึ่งที่ทรงโปรดปรานการแต่งกายเป็นอย่างยิ่ง พระองค์มิได้ใส่ใจเรื่องการปกครองบ้านเมืองเท่าใดนัก หากแต่ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการเลือกชุดใหม่ ๆ เพื่อสวมใส่ในแต่ละวัน

ทุกเช้า พระราชาจะเปลี่ยนชุดก่อนเสด็จออกจากห้อง และทุกเย็นก็จะเปลี่ยนอีกชุดก่อนเสด็จเข้านอน พระองค์มีชุดมากมายจนตู้เสื้อผ้าแน่นขนัด และยังไม่เคยหยุดแสวงหาชุดใหม่ที่งดงามกว่าเดิม

วันหนึ่ง มีชายแปลกหน้าสองคนเดินทางมาถึงเมือง พวกเขาอ้างตนว่าเป็นช่างทอผ้าผู้มีฝีมือวิเศษ และสามารถทอผ้าที่งดงามที่สุดในโลกได้

“ผ้าของเรามีคุณสมบัติพิเศษ” ชายคนหนึ่งกล่าว “ผู้ที่โง่เขลา หรือไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่ จะมองไม่เห็นผ้าของเราเลย”

เมื่อพระราชาได้ยินเช่นนั้น พระองค์ก็รู้สึกตื่นเต้นอย่างยิ่ง “หากข้าได้ชุดที่ตัดจากผ้าวิเศษมาครอบครอง ข้าจะรู้ได้ทันทีว่าใครในราชสำนักไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่” ด้วยเหตุนี้เอง พระองค์จึงสั่งให้ช่างทอผ้าทั้งสองเริ่มงานทันที

ช่างทอผ้าได้รับเส้นไหมทองคำมากมายเพื่อใช้ในห้องทำงานที่พระราชาจัดไว้ให้ แต่แทนที่ช่างจะทอผ้าจริง ๆ พวกเขากลับนั่งเฉย ๆ แล้วแกล้งทำเป็นกำลังทำงานอย่างขะมักเขม้น

พระราชาอยากรู้ว่าผ้าสวยแค่ไหน แต่ก็กลัวว่าตนเองอาจจะมองไม่เห็นผ้า (ซึ่งหมายถึงพระองค์อาจไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่) พระราชาจึงส่งขุนนางคนหนึ่งไปดูแทน

เมื่อขุนนางเดินเข้าไปในห้องทอผ้า เขามองไปรอบ ๆ แต่ไม่เห็นอะไรเลย หัวใจของเขาเต้นแรงด้วยความหวาดหวั่น เขาคิดในใจว่า “หรือข้าจะไม่เหมาะกับตำแหน่งหน้าที่?” แต่ด้วยความกลัว ขุนนางจึงกล่าวออกมา ทั้ง ๆ ที่มองไม่เห็นผ้าว่า “งดงามเหลือเกิน ลวดลายละเอียด สีสันสดใสจริง ๆ”

เมื่อขุนนางกลับมารายงาน พระราชาทรงดีใจและตื่นเต้น “ยอดเยี่ยม! ข้าต้องไปดูด้วยตาตัวเอง” พระองค์จึงเสด็จไปเยี่ยมช่างทอผ้าในวันถัดมา

เมื่อพระราชาเสด็จมาที่ห้องทอผ้า พระองค์ทรงมองไปยังกี่ทอผ้า แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย พระองค์รู้สึกตกใจ แต่ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เพราะกลัวจะถูกมองว่าไม่เหมาะสมกับตำแหน่งหน้าที่

พระราชาจึงแสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “งดงามจริง ๆ ข้าชอบลายนี้มาก” ช่างทอผ้ายิ้มอย่างพอใจ แล้วกล่าวว่า “เราจะตัดชุดให้พระองค์ใส่ในขบวนพาเหรดพรุ่งนี้”

วันรุ่งขึ้น ช่างทอผ้านำชุดที่มองไม่เห็นมาให้พระราชา พระองค์ทรงถอดเสื้อผ้าเดิมออก และแกล้งทำเป็นสวมชุดใหม่อย่างภาคภูมิใจ

ข้าราชบริพารทุกคนต่างชมว่า “ชุดใหม่ของพระราชางดงามจริง ๆ” แม้จะไม่มีใครเห็นชุดเลยสักคน แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดความจริงเลย

เมื่อพระราชาออกเดินขบวนไปทั่วเมือง ประชาชนต่างพากันชมชุดใหม่ของพระองค์ แม้ในใจจะสงสัยว่าทำไมพระราชาดูเหมือนไม่ใส่อะไรเลย

ทันใดนั้น เด็กชายคนหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาว่า “พระราชาใส่แต่งกางเกงในกับผ้าคลุม พระองค์ไม่ได้ใส่ชุดอะไรเลย”

เสียงของเด็กชายทำให้ผู้คนเริ่มตาสว่างและพากันหัวเราะ พร้อมกับพูดว่า “จริงด้วย พระราชาไม่ได้ใส่ชุดใหม่อะไรเลยนี่นา”

พระราชารู้สึกอายมาก แต่ก็ยังคงเดินต่อไปอย่างสง่างาม เพราะพระองค์ไม่อยากยอมรับความจริงว่าถูกหลอก และนี่คือบทเรียนสำคัญที่ทุกคนในเมืองไม่มีวันลืม

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• การหลงตัวเองอาจทำให้มองไม่เห็นความผิดพลาดของตน
• การตามกระแสโดยไม่ใช้วิจารณญาณอาจนำไปสู่ความงมงาย
• การกล้าพูดความจริงคือความกล้าหาญที่แท้จริง
• ความจริงมีพลังเหนือการหลอกลวง

นิทานเรื่อง “เจ้าดอกเดซี่น้อย” (The Daisy) เป็นผลงานของ ฮันส์ คริสเตียน แอนเดอร์เซน (Hans Christian Andersen) นักเล่านิทานชาวเดนมาร์ก ซึ่งเขียนขึ้นครั้งแรกในปี 1838

ในช่วงเวลานั้น ยุโรปกำลังอยู่ท่ามกลางการเปลี่ยนผ่านของยุคอุตสาหกรรม ความเจริญทางเทคโนโลยีและเมืองเริ่มกลืนกินวิถีชีวิตเรียบง่ายของธรรมชาติ ผู้คนจำนวนมากมุ่งสู่เมืองใหญ่ และ “ชีวิตเล็ก ๆ” ที่อยู่นอกสายตา มักถูกมองข้าม

แอนเดอร์เซน ซึ่งเติบโตมาอย่างยากจนและเปราะบางทางจิตใจ มักถ่ายทอด “เสียงของผู้ถูกมองข้าม” ผ่านเรื่องเล่าของเขาเสมอ
ไม่ว่าจะเป็น ลูกเป็ดขี้เหร่ ที่ไม่เป็นที่ต้องการ, หญิงสาวกับไม้ขีดไฟ ที่ไร้ที่พึ่ง, หรือแม้แต่ เงือกน้อย ที่มอบทุกอย่างให้ความรักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

ในนิทานเรื่อง “เจ้าดอกเดซี่น้อย” เขาเลือกใช้ ดอกไม้ริมทาง และ นกเสียงไพเราะ เป็นตัวละครหลัก สะท้อนมุมมองของผู้ที่ไม่มีเสียงในสังคม

แม้นิทานเรื่องนี้จะดูเรียบง่าย ไม่มีพล็อตหักมุมหรือฉากแฟนตาซีอลังการ แต่กลับแฝงไว้ด้วยความสะเทือนใจและคำถามลึกซึ้งถึง คุณค่าของชีวิต, อิสรภาพ, และ ความเมตตาที่มนุษย์มักหลงลืม

สำหรับผู้อ่านในปัจจุบัน โดยเฉพาะเด็ก ๆ ที่เติบโตในยุคแห่งความเร่งรีบ นิทานเรื่องนี้จะช่วยเปิดพื้นที่ให้หยุดคิด ทบทวน และฝึก “มองเห็นสิ่งเล็ก ๆ” ที่อาจมีความหมายมากกว่าที่เราคิด

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าดอกเดซี่น้อย” ด้วยกันนะครับ

นานมาแล้ว มีดอกเดซี่ดอกเล็ก ๆ เติบโตอยู่ในทุ่งหญ้าอย่างมีความสุข และพอใจในชีวิตที่แสนธรรมดาของมัน แม้ดอกเดซี่จะไม่ได้งดงามเหมือนดอกไม้สวย ๆ ที่ปลูกในสวน แต่มันก็รู้สึกขอบคุณดวงอาทิตย์และธรรมชาติอยู่เสมอ

วันหนึ่ง มี “นกลาร์ค” (หรือที่เมืองไทยเรียกว่า นกจาบฝน) ได้บินผ่านมา พร้อมกับส่งเสียงร้องอันแสนไพเราะดังกังวานไปทั่วท้องทุ่ง

เจ้านกบินลงมาร้องเพลงใกล้ ๆ กับดอกเดซี่ ดอกเดซี่รู้สึกเป็นเกียรติและมีความสุขอย่างล้นเหลือที่ได้เป็นเพื่อนกับนกลาร์ค ดอกเดซี่ชื่นชมในอิสระและความสดใสของเจ้านกมาก มิตรภาพของ ดอกเดซี่ที่ต้อยต่ำกับนกลาร์คที่สูงส่งจึงเริ่มต้นขึ้น

ในเวลาต่อมา มีเด็กชาวบ้านดักจับนกลาร์คไปขังไว้ในกรง แม้ในกรงจะมีการตกแต่อย่างสวยงามแต่เจ้านกกลับรู้สึกทุกข์ทรมานที่สูญเสียอิสรภาพไป

วันหนึ่ง เด็กชาวบ้านได้ขุดดอกเดซี่ไปตกแต่งในกรงของนกให้ดูสวยขึ้น แต่เจ้านกก็ยังทุกข์ทรมานอยู่ดี

ณ ที่แห่งนั้น ดอกเดซี่ได้เห็นความทุกข์ของนกผู้เป็นเพื่อนรักอย่างชัดเจน ดอกเดซี่เจ็บปวดใจที่ไม่สามารถช่วยเหลือเพื่อนได้

ไม่กี่วันหลังจากนั้น เด็ก ๆ ก็เบื่อนกในกรงที่ดูเศร้าซึมตลอดเวลา เด็ก ๆ พากันไปเล่นอย่างอื่น และลืมไปเลยว่า นกเป็นสิ่งมีชีวิต ดอกไม้ก็เป็นสิ่งมีชีวิต แม้พวกมันจะต้อยต่ำ แต่พวกมันต้องการการดูแลเอาใจใส่ ไม่นานนัก นกลาร์คก็หมดแรง เพราะขาดน้ำดื่ม!

ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต นกลาร์คอยากร้องเพลงอำลาให้เพื่อนรักของมันฟัง

ดอกเดซี่ทุกข์ใจมาก แต่มันก็พยายามกลั้นอารมณ์ทุกข์ แล้วตั้งใจฟังเสียงเพลงจากเพื่อน จนกระทั่งเพื่อนรักได้จากมันไป…ชั่วนิรันดร์

ไม่กี่วันต่อมา ดอกเดซี่ที่เคยมีความสุขกับชีวิตเล็ก ๆ ก็ค่อย ๆ เหี่ยวเฉา

สุดท้าย มันก็ถูกโยนทิ้งไป เมื่อเด็ก ๆ อยากใช้กรงเพื่อการเล่นสนุกครั้งใหม่ !

และแล้ว….นิทานก็จบลง

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• มิตรภาพที่แท้จริง ไม่ได้ขึ้นอยู่กับชนชั้นหรือรูปลักษณ์ภายนอก
• อย่ามองข้ามสิ่งเล็ก ๆ รอบตัว เพราะสิ่งเหล่านั้นอาจมีคุณค่ามากกว่าที่เห็น
• อิสรภาพคือของขวัญล้ำค่าที่เรามักมองข้าม จนกระทั่งมันถูกพรากไป
• ความเมตตาและการเห็นอกเห็นใจผู้อื่น คือหัวใจสำคัญของความเป็นมนุษย์