โฉมงามกับอสูร (Beauty and the Beast) เป็นนิทานคลาสสิกจากฝรั่งเศสที่ได้รับความนิยมทั่วโลก ด้วยเนื้อหาที่สื่อถึงความรักแท้ ความเมตตา และการมองเห็นคุณค่าภายในมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก นิทานเรื่องนี้ปรากฏครั้งแรกในรูปแบบลายลักษณ์อักษรเมื่อปี ค.ศ. 1740 โดย มาดามกาเบรียล-ซูซาน เดอ วิลล์เนิฟ (Gabrielle-Suzanne de Villeneuve) ซึ่งเขียนเป็นนิยายแฟนตาซีขนาดยาว มีโครงเรื่องซับซ้อนและแฝงด้วยรายละเอียดทางเวทมนตร์และการเมือง
ต่อมาในปี ค.ศ. 1756 มาดามฌานน์-มารี เลอแปรงซ์ เดอ โบมง (Jeanne-Marie Leprince de Beaumont) ได้เรียบเรียงและย่อเรื่องให้เหมาะกับเด็ก โดยตัดทอนส่วนที่ซับซ้อนออกไป และเน้นคุณธรรม ความเสียสละ และการเรียนรู้ผ่านความสัมพันธ์ระหว่างเบลล์กับอสูร ฉบับของโบมงจึงกลายเป็นเวอร์ชันที่แพร่หลายที่สุด และเป็นต้นแบบของการดัดแปลงในสื่อร่วมสมัยหลายรูปแบบ
นักวิชาการด้านวรรณกรรมมองว่า Beauty and the Beast เป็นนิทานที่สะท้อนการเปลี่ยนผ่านจากยุคสมัยที่ผู้หญิงถูกจำกัดบทบาท ไปสู่การยอมรับความกล้าหาญและความคิดของผู้หญิงผ่านตัวละครเบลล์ นักวิจารณ์ร่วมสมัยยังชื่นชมการที่นิทานเรื่องนี้เปิดพื้นที่ให้ “ความรักที่ไม่ขึ้นกับรูปลักษณ์” และเป็นหนึ่งในนิทานไม่กี่เรื่องที่ตัวเอกหญิงมีอำนาจในการเลือกอย่างแท้จริง
เวอร์ชันที่คนทั่วโลกคุ้นเคยมากที่สุดคือฉบับแอนิเมชันของดิสนีย์ (1991) ซึ่งตีความอสูรให้มีรูปลักษณ์คล้ายสัตว์ผสม เช่น มีเขา ขน และกรงเล็บ เพื่อเน้นความแตกต่างจากมนุษย์อย่างชัดเจน ภาพประกอบในสื่อร่วมสมัยจึงมักสะท้อนความน่ากลัวทางกายภาพของอสูร และความงามแบบเจ้าหญิงของเบลล์
นิทาน โฉมงามกับอสูร ในเวอร์ชัน “นิทานนำบุญ” ยังคงยึดโครงเรื่องตามฉบับของ มาดามโบมง อย่างเคร่งครัด โดยรักษาเจตนารมณ์ของผู้เรียบเรียงไว้ครบถ้วน ทั้งในด้านเนื้อหา อารมณ์ และบทเรียนชีวิต แต่สิ่งที่ตีความแตกต่างออกไปคือ รูปลักษณ์ของตัวละคร ซึ่งตั้งใจออกแบบให้สื่อถึง “ความแตกต่างที่เข้าใจได้” มากกว่าความน่ากลัวแบบสัตว์ประหลาด
ในเวอร์ชันนี้ อสูรถูกตีความใหม่ให้เป็น ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี แต่ถูกสาปให้มี ผิวด่างขาว ซึ่งทำให้ดูผิดปกติในสายตาคนทั่วไป โดยเฉพาะในยุคที่ความรู้เกี่ยวกับโรคนี้ยังมีน้อย เขาอาจถูกมองว่าเป็น “สัตว์ประหลาด” และต้องเผชิญกับการถูกปฏิเสธจากสังคม จนเลือกที่จะเก็บตัวและใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว
การตีความนี้ไม่ได้มีเจตนาเปลี่ยนแปลงเนื้อหาของผู้แต่ง แต่เป็นความพยายามในการ สร้างภาพประกอบที่สื่ออารมณ์ร่วมสมัย และเปิดพื้นที่ให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้ว่า “ความแตกต่างไม่ใช่ความอัปลักษณ์” หากการตีความนี้ไม่ตรงกับความรู้สึกของผู้อ่านบางท่าน ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยความเคารพ
มาอ่านนิทานเรื่อง “โฉมงามกับอสูร” ด้วยกันนะครับ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพ่อค้าผู้มั่งคั่งคนหนึ่งอาศัยอยู่กับลูกสาวสามคนในเมืองใหญ่ ลูกสาวสองคนแรกมีนิสัยหยิ่งยโส รักความหรูหราและชอบเข้าสังคม ส่วนลูกสาวคนเล็กชื่อว่า “เบลล์” เป็นหญิงสาวผู้เรียบร้อย อ่อนโยน และรักการอ่าน เธอไม่สนใจเครื่องประดับหรือการแต่งตัว แต่กลับหลงใหลในหนังสือและความรู้
เมื่อกิจการของพ่อค้าประสบภัยทางทะเล เขาสูญเสียทรัพย์สินทั้งหมด ครอบครัวจึงต้องย้ายไปอยู่ในชนบทอันเงียบสงบ ลูกสาวสองคนแรกบ่นไม่หยุด แต่เบลล์กลับปรับตัวได้ดี เธอช่วยงานบ้าน ทำอาหาร และดูแลพ่อด้วยความรักอย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
วันหนึ่ง พ่อค้าได้รับข่าวว่าเรือของเขาอาจรอดจากภัย เขาจึงเดินทางกลับเมืองด้วยความหวัง ก่อนออกเดินทาง เขาถามลูกสาวว่าอยากได้อะไรเป็นของฝาก ลูกสาวสองคนขอเสื้อผ้าและเครื่องประดับ ส่วนเบลล์ขอเพียง “ดอกกุหลาบ” เพราะไม่มีดอกไม้ใดในชนบทที่งามเท่ากุหลาบในเมือง
เมื่อพ่อค้าไปถึงเมือง เขาพบว่าเรือของเขาถูกยึดไปแล้ว เขาจึงเดินทางกลับด้วยความเศร้า ระหว่างทาง เขาหลงเข้าไปในป่ามืดและพบปราสาทลึกลับที่มีสวนงามและอาหารจัดเตรียมไว้ เขาเข้าไปพักโดยไม่พบเจ้าของ
ก่อนออกจากปราสาท เขาเห็นดอกกุหลาบงามสะพรั่ง จึงเด็ดดอกหนึ่งเพื่อมอบให้เบลล์ ทันใดนั้น อสูรเจ้าของปราสาทปรากฏตัวขึ้นด้วยความโกรธ “เจ้าขโมยสิ่งที่ข้าเฝ้าดูแล เจ้าต้องชดใช้ด้วยชีวิต!” พ่อค้าร้องขอความเมตตาและเล่าเรื่องลูกสาว อสูรจึงเสนอทางเลือก “หากลูกสาวเจ้ามาอยู่ที่นี่แทนเจ้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า”
พ่อค้ากลับบ้านด้วยความเศร้า เมื่อเบลล์รู้เรื่อง เธอไม่ลังเลที่จะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยพ่อ “พ่อไม่ผิดเลยค่ะ หนูจะไปอยู่กับอสูรเอง” เธอออกเดินทางพร้อมพ่อ และเมื่อถึงปราสาท อสูรต้อนรับเธอด้วยความสุภาพเกินคาด
เบลล์พบว่าปราสาทนั้นงดงามและเต็มไปด้วยสิ่งอำนวยความสะดวก ห้องของเธอถูกตกแต่งอย่างวิจิตร มีหนังสือ ดนตรี และภาพวาดให้เลือกตามใจ ทุกเย็น อสูรจะมานั่งพูดคุยกับเธอ แม้รูปลักษณ์ของเขาจะน่ากลัว แต่เขากลับมีน้ำใจและอ่อนโยน
อสูรไม่เคยบังคับหรือแสดงความโกรธ เขาเพียงถามเบลล์ทุกคืนว่า “เจ้าจะยอมแต่งงานกับข้าหรือไม่?” และทุกครั้งเบลล์จะตอบว่า “ข้ายังไม่พร้อม” อสูรจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ขอให้เจ้ามีความสุข”
วันเวลาผ่านไป เบลล์เริ่มเห็นความดีของอสูร เธอเห็นว่าเขาใส่ใจในความสุขของเธออย่างแท้จริง เขาไม่เคยขัดใจเธอ ไม่เคยทำให้เธอหวาดกลัว และมักฟังเธอเล่าเรื่องด้วยความตั้งใจ เธอเริ่มรู้สึกอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้เขา แม้จะยังไม่เข้าใจความรู้สึกนั้นดีนัก
วันหนึ่ง เบลล์ขออนุญาตกลับไปเยี่ยมพ่อ อสูรยอมให้ไปโดยมีเงื่อนไขว่าเธอต้องกลับภายในเจ็ดวัน เขามอบแหวนวิเศษให้เธอใช้เดินทางกลับ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า “หากเจ้าไม่กลับมา ข้าจะตายด้วยหัวใจที่แตกสลาย”
เบลล์กลับบ้านและได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น พ่อของเธอดีใจที่ได้เห็นลูกสาวปลอดภัย ส่วนพี่สาวสองคนกลับอิจฉาเมื่อเห็นว่าเบลล์มีชีวิตที่ดีขึ้น พวกเธอวางแผนให้เบลล์อยู่เกินกำหนด โดยแสร้งทำเป็นเศร้าและป่วย เพื่อให้เบลล์สงสารและอยู่ดูแล
เบลล์หลงเชื่อและอยู่ต่ออีกสองวัน เมื่อเธอรู้ตัวว่าเลยกำหนด เธอรีบใช้แหวนวิเศษกลับไปยังปราสาททันที แต่เมื่อมาถึง เธอพบว่าอสูรนอนแน่นิ่งอยู่ในสวน ดอกไม้รอบตัวเขาเหี่ยวเฉา และอากาศเย็นเฉียบ
เธอร้องไห้และกล่าวว่า “ข้ารักท่าน ได้โปรดอย่าตายไป” น้ำตาของเธอหยดลงบนใบหน้าของอสูร และทันใดนั้น แสงวิเศษก็ส่องรอบตัวเขา
อสูรกลับกลายเป็นเจ้าชายรูปงาม เขาเล่าว่าเขาถูกสาปให้มีรูปลักษณ์อัปลักษณ์จนกว่าจะมีหญิงสาวรักเขาโดยไม่สนใจรูปลักษณ์ภายนอก และเบลล์คือผู้ปลดปล่อยคำสาปนั้น
ทั้งสองแต่งงานกันอย่างมีความสุข และเบลล์ได้ใช้ชีวิตในปราสาทที่เต็มไปด้วยความรัก ความเมตตา และความเข้าใจที่แท้จริง
ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :
- อย่าตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก
- ความเมตตาและความเสียสละนำไปสู่ความรักแท้
- ความรักแท้เกิดจากการเข้าใจและยอมรับกัน
นิทานนำบุญ 