Tag: นิทานร่วมสมัย

สัตว์ทุกตัวมีชีวิต มีหัวใจ และมีความรู้สึกไม่ต่างจากมนุษย์ พวกมันรู้จักความเจ็บปวด ความคิดถึง ความหวัง และความรัก การปลูกฝังให้เด็ก ๆ ตระหนักถึงความรู้สึกของสัตว์จึงเป็นสิ่งสำคัญ เพราะจะช่วยหล่อหลอมให้พวกเขาเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่มีเมตตาและเคารพในชีวิตของผู้อื่น

นิทานเรื่อง “ชะนีน้อยกลอยใจ” เป็นนิทานก่อนนอนที่อบอุ่นและเปี่ยมด้วยคุณธรรม ถ่ายทอดผ่านเรื่องราวของสัตว์ตัวหนึ่งที่เผชิญเหตุการณ์ไม่คาดฝัน และเลือกใช้ความสุภาพ ความอดทน และความกตัญญูเป็นเข็มทิศนำทางชีวิต

ภายในนิทานแฝงข้อคิดสำคัญหลายประการ ทั้งเรื่องการไม่เบียดเบียนผู้อื่น การมีมารยาทที่ช่วยคุ้มครองตัวเอง ความเมตตาระหว่างคนกับสัตว์ และความกตัญญูที่งดงาม นอกจากนี้ยังมีแง่มุมสร้างสรรค์ที่เชื่อมโยงกับทักษะในศตวรรษที่ 21 เช่น การสร้างแบรนด์ การคิดเชิงอาชีพ และการใช้จินตนาการอย่างมีคุณค่า

หลังจากอ่านนิทานจบ คุณพ่อคุณแม่หรือคุณครูสามารถชวนเด็ก ๆ ทำกิจกรรมต่อยอด เช่น ออกแบบยี่ห้อสินค้า วาดโลโก้ หรือระบายสีถุงใส่ผลไม้แปรรูป เพื่อเสริมทักษะอาชีพและจิตใจที่งดงามไปพร้อมกัน

มาอ่านนิทานเรื่อง “ชะนีน้อยกลอยใจ” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกชะนีตัวหนึ่งหนีตายจากเหตุการณ์ไฟไหม้ป่าครั้งใหญ่ จนหลงทางเข้าไปในหมู่บ้านของมนุษย์   เจ้าชะนีน้อยคิดถึงแม่และพี่น้องของมันมาก  มันทั้งเสียขวัญและเหนื่อยอ่อน  แต่ลูกชะนียังมีโชคอยู่บ้าง  เพราะหมู่บ้านที่มันพลัดหลงเข้าไปนั้นมีบ้านหลายหลังที่แวดล้อมไปด้วยสวนผลไม้

แม้เจ้าชะนีน้อยจะหิวโซ  แต่แม่ของมันเคยสอนว่าการขโมยของของผู้อื่นเป็นสิ่งที่น่าละอาย   ด้วยเหตุนี้เอง  เจ้าชะนีน้อยจึงเดินไปเคาะประตูบ้านหลังหนึ่งเพื่อขออนุญาตเก็บผลไม้กินประทังชีวิต

เจ้าของบ้านหลังนั้นคือตากับยายที่อาศัยอยู่กันตามลำพังเพราะลูกหลานย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่จนหมด  เมื่อตากับยายเห็นเจ้าชะนีน้อยที่มีมารยาทดีงาม  ตากับยาย (ซึ่งจริง ๆ แล้ว ไม่ค่อยมีแรงเก็บผลไม้ในสวนของตัวเองกินสักเท่าไร) จึงอนุญาตให้ลูกชะนีเก็บผลไม้ได้ตามใจชอบ   เจ้าชะนีน้อยขอบพระคุณตากับยายผู้มีเมตตา  จากนั้น  มันก็ปีนไปเก็บผลไม้ในสวนกินอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อลูกชะนีมีเรี่ยวแรงกลับคืนมาอีกครั้ง  สิ่งที่มันคิดว่าควรทำก่อนการเดินทางตามหาแม่ก็คือการตอบแทนความกรุณาของตากับยายผู้มีพระคุณ

วันต่อมา  เจ้าชะนีน้อยจึงรีบตื่นตั้งแต่เช้าตรู่  แล้วลงมือเก็บผลไม้ในสวนเพื่อนำไปขายหาเงินให้ตากับยายที่มีฐานะไม่สู้ดีนัก   ส่วนผลไม้ที่ขายไม่หมด  เจ้าชะนีน้อยก็ฉลาดพอที่จะนำมันมาตากหรือกวนจนกลายเป็นผลไม้แปรรูปจำนวนมหาศาลที่ตากับยายสามารถเก็บไว้กินหรือขายได้อีก

สองตายายซาบซึ้งในความกตัญญูของลูกชะนีมาก แม้ทั้งคู่อยากให้เจ้าชะนีน้อยอยู่เป็นเพื่อนที่บ้าน  แต่ตากับยายก็รู้ดีว่าการได้กลับคืนสู่อ้อมอกแม่นั้นเป็นสิ่งที่ลูกชะนีต้องการมากที่สุด  เพราะเหตุนี้  ตากับยายจึงได้แต่อวยพรให้ลูกชะนีพบแม่ของมันโดยเร็ว 

หลังจากที่ลูกชะนีลาตากับยายไปแล้ว  ด้วยความระลึกถึงที่สองตายายมีต่อเจ้าชะนีน้อย  ตากับยายจึงนำผลไม้แปรรูปออกขายโดยตั้งชื่อยี่ห้อว่าชะนีน้อยและวาดภาพของลูกชะนีที่แสนน่ารักติดเอาไว้ด้วย  

ไม่ช้าไม่นานนัก  ผลไม้แปรรูปตราชะนีน้อยก็แพร่หลายไปจนทั่ว  รสชาติของผลไม้แปรรูปที่ลูกชะนีบรรจงทำให้ตากับยายอร่อยจนใครต่อใครติดอกติดใจไปตาม ๆ กัน   และเมื่อลูกค้าทั้งหลายได้ทราบถึงที่มาของผลไม้แสนอร่อย รวมทั้งเรื่องราวของลูกชะนีกตัญญูที่พลัดพรากจากแม่ ทุก ๆ คนจึงคิดที่จะหาทางช่วยเหลือ

หนึ่งเดือนผ่านไป   ลูกชะนียังคงหาแม่ของมันไม่พบ  มันเริ่มท้อและอยากหาที่เติมพลังใจให้กับตัวเองสักนิด  ด้วยเหตุนี้  ลูกชะนีจึงออกจากป่าแล้วมุ่งหน้าไปเยี่ยมตากับยายผู้เป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ของมัน

เมื่อชะนีน้อยเดินทางมาถึงบ้านของตากับยาย มันรู้สึกอบอุ่นใจและคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อมันเคาะประตูและประตูเปิดออก สิ่งที่มันไม่คาดฝันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า!

ทันทีที่ประตูเปิด   แทนที่เจ้าชะนีน้อยจะเห็นเพียงตากับยายออกมาต้อนรับ  มันกลับพบว่าที่ไหล่และเอวของตากับยายมีแม่ชะนีตัวหนึ่งและลูกชะนีอีกหลายต่อหลายตัวเกาะอยู่

เจ้าชะนีน้อยยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก  เพราะเหล่าชะนีที่มันเห็นก็คือแม่และญาติพี่น้องของมันทั้งนั้น  เจ้าชะนีน้อยร้องไห้โฮด้วยความตื้นตันใจ  ส่วนแม่ชะนีก็รีบโผเข้ากอดลูกด้วยความคิดถึง

ชะนีแม่ลูกกอดกันอยู่นานสองนาน   ตากับยายดีใจที่พวกเขาวาดภาพและตั้งชื่อยี่ห้อผลไม้แปรรูปว่าชะนีน้อย  เพราะหลังจากที่ผู้คนทราบว่าลูกชะนีพยายามตามหาแม่  ใครต่อใครจึงช่วยกันนำรูปของเจ้าชะนีน้อยที่ตากับยายวาดไปสอบถามนายพรานและสัตว์ต่าง ๆ จนในที่สุดก็ทำให้พบกับแม่ชะนีที่กำลังตามหาลูกอยู่เช่นเดียวกัน

เจ้าชะนีน้อยกับครอบครัวของมันขอบพระคุณตากับยายที่ช่วยทำให้พวกมันได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง   และเมื่อตากับยายชวนให้เหล่าชะนีมาอาศัยอยู่ในสวนแทนที่จะกลับไปอยู่ในป่า  ชะนีทั้งหมดจึงตัดสินใจอยู่กับตายายเพื่อช่วยตากับยายเก็บผลไม้และทำให้ชีวิตบั้นปลายของท่านไม่เปลี่ยวเหงา

และแล้ว  เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

ในโลกที่หมุนเร็วขึ้นทุกวัน สัตว์เลี้ยงยังคงเป็นสิ่งหนึ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนความหมายของคำว่า “รักแท้” สำหรับหลายครอบครัว สัตว์เลี้ยงไม่ใช่แค่เพื่อนเล่น แต่คือสมาชิกในบ้าน ผู้เฝ้ารอ ผู้ฟังเงียบ ๆ และผู้มอบความรักโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน

โดยเฉพาะ “หมา” สัตว์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความภักดีและความเสียสละ มันไม่สนว่าเราจะยุ่งแค่ไหน ไม่สนว่าเราจะเปลี่ยนไปอย่างไร ขอแค่ได้อยู่ใกล้ ๆ ได้เฝ้าดู ได้รอคอย… ก็เพียงพอแล้วสำหรับหัวใจดวงหนึ่งที่เต็มไปด้วยความรัก

สำหรับเด็ก ๆ การมีสัตว์เลี้ยงคือการเรียนรู้เรื่องความรับผิดชอบ ความอ่อนโยน และความผูกพันที่ไม่ต้องใช้คำพูด สัตว์เลี้ยงสอนให้เด็กรู้จักการดูแลผู้อื่น รู้จักความเศร้าเมื่อใครบางคนเจ็บป่วย และรู้จักความสุขจากการได้เห็นใครบางคนฟื้นกลับมา

แต่ในบางครั้ง… เมื่อความสนใจของเด็กเปลี่ยนไป เมื่อของใหม่เข้ามาแทนที่ สัตว์เลี้ยงที่เคยเป็นโลกทั้งใบก็อาจถูกมองข้าม ถูกลืม ถูกปล่อยให้เฝ้ารออยู่เงียบ ๆ โดยไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ความรักจะกลับมา

นิทานเรื่องนี้คือบทบันทึกของ “เพื่อนแท้” ผู้ไม่เคยหายไปจากหัวใจ แม้จะถูกลืมไปจากสายตา…

มาอ่านนิทานเรื่อง “เรื่องเล่าของเจ้าหมูอ้วน” ด้วยกันนะ

ผมชื่อ “หมูอ้วน” ผมเป็นหมาของน้องพี ตอนที่ผมเป็นเด็ก น้องพีคอยดูแลผมไม่เคยห่าง เรากินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกัน และเล่นสนุกด้วยกัน น้องพีรักผมมาก ส่วนผมก็รักน้องพีสุดหัวใจ

เมื่อน้องพีโตขึ้น ผมก็โตขึ้นด้วย ตอนนี้…ผมไม่ใช่ลูกหมาแล้วนะ แต่ผมเป็นหมาหนุ่มที่แข็งแรงไม่ใช่เล่น ผมคอยเฝ้าบ้านให้น้องพีทุก ๆ คืน ส่วนน้องพีก็ยุ่งกับการบ้านจนเราไม่ค่อยได้เล่นกันสักเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม…ผมก็ยังรักน้องพีไม่มีเปลี่ยน

อยู่มาวันหนึ่ง คุณพ่อซื้อหมาหุ่นยนต์มาให้น้องพีเป็นของขวัญวันเกิด น้องพีตื่นเต้นมากเพราะหมาหุ่นยนต์ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวและส่งเสียงโต้ตอบได้ราวกับมันมีชีวิต ผมดีใจที่เห็นน้องพีมีความสุข แต่ในขณะเดียวกัน…ผมก็กลัวว่าน้องพีอาจลืมผมไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง

นับจากวันนั้น น้องพีก็รีบทำการบ้านเพื่อที่จะได้มีเวลาเล่นกับหมาหุ่นยนต์ให้มากที่สุด น้องพีสนุกกับการป้อนข้อมูลให้หมาหุ่นยนต์ทำนู่นทำนี่ เจ้าหมาหุ่นยนต์ชอบหมุนตัวไปรอบ ๆ และเห่าด้วยเสียงประหลาด น้องพีมักจะหัวเราะเมื่อได้เห็น แต่พอผมแกล้งหมุนตัวและเห่าบ้าง น้องพีกลับทำหน้าเบื่อ ๆ แล้วเอาหมาหุ่นยนต์ขึ้นไปเล่นในห้องนอนโดยไม่ให้ผมตามไปด้วย น้องพีหลงเจ้าหมาหุ่นยนต์จนลืมหมาที่มีหัวใจอย่างผมไปเสียแล้ว!

ผมร้องไห้อยู่หลายวันจนไม่มีน้ำตาจะไหล ในที่สุด ผมก็เริ่มทำใจได้และรู้ตัวดีว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมก็ยังคงรักน้องพีไม่มีเปลี่ยน ด้วยเหตุนี้เอง ผมจึงยอมอยู่ห่างจากน้องพีและตั้งใจที่จะเฝ้าบ้านให้ดีที่สุดเพื่อปกป้องน้องพีให้นอนหลับฝันดีทุก ๆ คืน

แต่แล้วคืนหนึ่ง (ซึ่งเป็นคืนที่คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่บ้าน) จู่ ๆ ผมก็ได้ยินเสียงคนแปลกหน้าปีนกำแพงเข้ามาและแอบลอบเข้าไปในตัวบ้าน ผมตกใจมากเพราะไม่เคยเผชิญหน้ากับโจรเช่นนี้มาก่อน แต่ทันทีที่ผมได้ยินเสียงร้องให้ช่วยของน้องพี ผมก็ได้สติและรีบกระโจนเข้าไปในบ้านอย่างเร็วจี๋

เมื่อผมวิ่งขึ้นบันไดไปจนถึงห้องของน้องพี สิ่งที่ผมเห็นก็คือน้องพีกำลังนั่งตัวสั่นอยู่บนเตียงโดยมีเจ้าโจรร้ายยืนขวางประตูพร้อมกับถือมีดเงาวับอยู่ในมือ

เสี้ยววินาทีนั้น…ผมกลัวจนตัวสั่น แต่เพราะผมรักน้องพียิ่งกว่าชีวิต ผมจึงตัดสินใจกระโดดเข้ากัดเจ้าโจรร้ายอย่างสุดแรงเกิด

แม้เจ้าโจรจะเจ็บและทำมีดหลุดมือ แต่มันก็ยังมีพิษสงรอบตัว เจ้าโจรทั้งทุบทั้งถีบผมเพื่อให้ผมปล่อยมันออกจากคมเขี้ยว ผมถูกโจรทำร้ายจนสะบักสะบอมไปหมด แต่เพื่อปกป้องน้องพีที่ผมรัก ผมจึงยอมสู้ตายถวายชีวิต

และแล้ว…โชคดีก็เป็นของผม เพราะก่อนที่ผมจะหมดแรงเฮือกสุดท้าย คุณพ่อกับคุณแม่ของน้องพีก็ขับรถกลับมาถึงบ้าน ซึ่งทำให้เจ้าโจรตกใจและรีบเผ่นหนีไปในทันที

เมื่อคุณพ่อกับคุณแม่เข้ามาเห็นสภาพภายในห้อง ท่านทั้งสองก็รีบโผเข้ากอดน้องพีที่ได้แต่ร้องไห้และชี้มือมาที่พื้น คุณพ่อมองเห็นหมาหุ่นยนต์ที่พังยับเยินอยู่ตรงนั้น ท่านจึงปลอบน้องพีว่าจะซื้อหมาหุ่นยนต์ให้ใหม่ แต่น้องพีไม่เอา น้องพีกลับร้องไห้ฟูมฟายพร้อม ๆ กับร้องเรียกชื่อผมไม่ยอมหยุด!ในตอนนั้น ผมดีใจเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ น้องพียังห่วงผม น้องพียังจำหมาอย่างผมได้ ผมดีใจได้สักพัก แล้วภาพต่าง ๆ ก็ค่อย ๆ มืดหายไปจนหมด

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ผมก็ไม่รู้ เมื่อผมตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผมก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ในร้านหมอโดยมีน้องพีคอยลูบตัวของผมเบา ๆ ด้วยความเป็นห่วง คุณหมอรักษาผมเป็นอย่างดี ท่านยืนยันว่าผมจะต้องหายเป็นปกติได้แน่ ๆ

เมื่อกลับมาถึงบ้าน น้องพีเฝ้าดูแลผมเหมือนตอนที่ผมยังเป็นเด็ก ผมอบอุ่นใจมากเมื่อน้องพีกอดผมเอาไว้ในอ้อมแขน และผมมีความสุขเหลือเกินเมื่อน้องพีบอกผมว่า ขอโทษนะเจ้าหมูอ้วน ฉันจะไม่ลืมเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันอีกแล้ว

ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ฟังถ้อยคำอันแสนวิเศษของน้องพี ผมจะต้องหายให้เร็วที่สุดเพราะผมไม่อยากให้น้องพีต้องเป็นห่วง

หลังจากนั้นไม่นาน…ผมก็ค่อย ๆ หายวันหายคืนจนแข็งแรงเหมือนเก่าไม่มีผิด ส่วนน้องพีก็ไม่เคยลืมเพื่อนสี่ขาที่แสนดีอย่างผมอีกเลย

#นิทานนำบุญ