Tag: นิทานสอนใจคน

ในยุคปัจจุบัน กระแสต่อต้านการกลั่นแกล้งกัน เหยียดหยามกัน หรือบูลลี่กัน มีมากขึ้นเรื่อย ๆ นิทานเรื่องนี้ ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งลงในนิตยสารขวัญเรือนนานมาก ๆ แล้ว แต่ก็ยังคงเป็นนิทานที่ไม่ล้าสมัย ผมหวังว่าข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ จะสร้างภูมิคุ้มใจให้เด็ก ๆ ได้บ้าง ขอให้มีความสุขในการอ่านนิทานนะครับ

นิทานเรื่อง ฟูฟูกับเด็กเกเร

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่า “ฟูฟู” 

ฟูฟูเป็นเด็กตุ้ยนุ้ย  ผิวคล้ำ  แถมยังมีผมหยิกหยองฟูฟ่องสมชื่อ  ตลอดเวลา  ฟูฟูไม่เคยรู้สึกผิดแปลกกับรูปร่างของตัวเองเลย  เพราะฟูฟูถอดแบบมาจากคุณพ่อคุณแม่จนคนที่เห็นมักพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า “ไม่บอกก็รู้ว่าหนูลูกใคร”

อยู่มาวันหนึ่ง  ฟูฟูต้องย้ายไปเรียนในโรงเรียนแห่งใหม่  เพื่อน ๆ ในโรงเรียนแห่งนี้มีทั้งเด็กดีและเด็กเกเร  หลังจากฟูฟูเข้าเรียนได้ไม่นาน  ฟูฟูก็ถูกกลุ่มเด็กผู้ชายจอมเกเรล้อเลียนว่า “ฟูฟูหัวเหมือนรังนก  สุดแสนสกปรกมีรังนกอยู่บนหัว ฮ่าฮ่าฮ่า”

ฟูฟูเสียใจทุกครั้งที่ถูกเพื่อนล้อ  แม้ฟูฟูจะพยายามเดินหนี  แต่กลุ่มเด็กเกเรก็มักจะตามไปส่งเสียงล้อเลียนฟูฟูอยู่เสมอ  ยิ่งได้ฟัง…ฟูฟูก็ยิ่งรู้สึกว่าผมของเธอคงเหมือนรังนกจริง ๆ แถมมันยังดูสกปรกรกรุงรังขึ้นเรื่อย ๆ  ในที่สุด  ฟูฟูจึงไปปรึกษาคุณแม่ว่า เธอควรทำอย่างไรดี

คุณแม่ของฟูฟูเคยเปิดร้านเสริมสวย  เมื่อฟูฟูมาปรึกษา คุณแม่จึงค้นเครื่องมือที่เก็บไว้ แล้วยืดผมให้ฟูฟูจนเส้นผมตรงสลวยสวยเก๋

ฟูฟูดีใจที่เธอมีผมตรงสวยเหมือนเด็กผู้หญิงคนอื่น ๆ  ซึ่งเด็กผู้ชายคงล้อเลียนเธอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่กลุ่มเด็กเกเรปล่อยให้ฟูฟูสบายใจได้ไม่กี่วัน  มานานหลังจากนั้น  เด็กผู้ชายกลุ่มเดิมก็ส่งเสียงแกล้งฟูฟูว่า “ฟูฟูตัวดำเหมือนถ่าน  มองผ่าน ๆ นึกว่าถ่านเดินได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”

เสียงล้อเลียนของเด็กเกเรทำให้ฟูฟูเสียใจมาก  ยิ่งได้ฟัง…ฟูฟูก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวของเธอดำขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุด  ฟูฟุจึงไปปรึกษาคุณแม่อีกครั้งว่า เธอควรทำอย่างไรดี

คุณแม่สงสารลูกสาวที่ถูกพวกเด็กผู้ชายรังแก  คุณแม่จึงนำสมุนไพรที่เคยใช้บำรุงผิวให้ลูกค้าในร้านเสริมสวยมาทาตัวให้ฟูฟู  ซึ่งหลังจากอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณแล้ว  เนื้อตัวของฟูฟูก็ดูผุดผ่องเป็นยองใยจนเจ้าตัวอดยิ้มออกมาไม่ได้

เช้าวันต่อมา  พวกเด็กผู้ชายพากันตกใจที่ผิวพรรณของฟูฟุดูผุดผ่องขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ครั้นจะล้อฟูฟูแบบเก่าก็คงไม่เข้าท่า  แต่จะเลิกล้อเลิกแกล้งเด็กผู้หยิงอย่างฟูฟูก็คงหมดเรื่องสนุก  กลุ่มเด็กผู้ชายจึงคิดใหม่ทำใหม่โดยส่งเสียงล้อเลียนฟูฟูไปว่า  “ฟูฟูหุ่นเหมือนหมูหรือเจ้าหมูหุ่นเหมือนฟูฟูนะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

ฟูฟูเสียใจที่กลุ่มเด็กผู้ชายยังคงหาเรื่องล้อเลียนเธออีก  แถมยิ่งฟัง…ฟูฟูก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวของเธออ้วนขึ้นเรื่อย ๆ  ฟูฟูอึดอัดมากจึงไปปรึกษาคุณแม่อีกครั้งว่า เธอควรทำอย่างไรดี

จริง ๆ แล้ว  ถ้าฟูฟูอยากผอมกว่านี้  เธอควรออกกำลังกายและเลือกกินอาหารให้ครบ 5 หมู่ในปริมาณที่เหมาะสม  แต่คุณแม่เห็นว่าฟูฟูเป็นแค่เด็กท้วม ๆ ไม่ใช่เด็กอ้วน  เรื่องอาหารการกินและการออกกำลังกาย ฟูฟูก็ทำได้อย่างเหมาะสมอยู่แล้ว  คุณแม่จึงทบทวนเหตุการณ์ทั้งหมด แล้วแนะนำลูกสาวว่า

“แก้อะไรไปคนอื่นก็หาเรื่องล้อลูกได้อยู่ดี  เรามาแก้ที่ใจของตัวเองดีกว่าไหม  แก้ที่ใจ…ไม่ให้หวั่นไหวกับคำพูดของคนอื่น  ทำหัวใจให้นิ่ง ๆ กลาง ๆ  คนล้อก็ไม่สนุก  ตัวเราก็ไม่เป็นทุกข์  สุดท้าย  เขาก็จะเลิกล้อเลิกแกล้งเราไปเอง”

เมื่อฟูฟูได้ฟังคำของคุณแม่  ฟูฟูก็ได้คิด

ในความเป็นจริง  ฟูฟูชอบที่ตัวเองมีผมหยิกฟูเหมือนคุณพ่อคุณแม่  ชอบที่ตัวเองมีผิวสีน้ำผึ้งไม่ต่างจากคุณพ่อคุณแม่  และชอบที่ตัวเองมีรูปร่างตุ้ยนุ้ยคล้าย ๆ กับคุณพ่อคุณแม่  ฟูฟูชอบทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณพ่อคุณแม่ให้เธอมาตั้งแต่เกิด  แล้วเธอจะไปเดือดร้อนกับคำพูดคำล้อเลียนของคนอื่นเพื่ออะไร?

เมื่อเด็กหญิงตัวน้อยเข้าใจตัวเองอย่างกระจ่างชัด  เธอจึงยิ้มให้คุณแม่และพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับกลุ่มเด็กผู้ชายจอมเกเรอย่างไม่หวาดหวั่น

ในวันต่อมา  เมื่อเด็กเกเรล้อเลียนฟูฟูอีก  ฟูฟูจึงทำใจนิ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่ยินดียินร้าย  ท้ายที่สุด  พวกเด็กเกเรก็เบื่อ แล้วหันไปแกล้งกันเองแทนที่จะแกล้งคนอื่น

การแก้ที่ใจทำได้ง่าย ๆ และช่วยให้หัวใจไม่เป็นทุกข์

ในที่สุด  เด็กผู้หญิงรูปร่างตุ้ยนุ้ย ผิวคล้ำ แถมยังมีผมหยิกหยองฟูฟ่องก็กลับมาร่าเริงสดใส โดยไม่มีความคิดหรือถ้อยคำของใครมาทำร้ายจิตใจของเธอได้อีก.

#นิทานนำบุญ

………………………………

ในสมัยที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ทำหนังสือรวมนิทานเล่มแรกเพื่อจำหน่ายในชื่อหนังสือ “นิทานเจ้าชาย นิยายเจ้าหญิง” นิทานก่อนนอนเรื่อง เจ้าชายใฝ่ทำดี เป็นนิทานก่อนนอนเรื่องสั้น ๆ เรื่องแรก ที่ผมเลือกนำมาพิมพ์ โดยจัดเรียงให้อยู่เป็นนิทานเรื่องที่หนึ่งของหนังสือเล่มนั้น ทำไมนิทานเรื่องนี้จึงได้รับเลือกให้เป็นนิทานในเล่มและเป็นนิทานเรื่องแรก คำตอบก็คือ นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่มีข้อคิดสอนใจที่ดีสำหรับเด็กทุกคน ทั้งที่เรียนเก่งและเรียนไม่เก่ง ส่วนเนื้อเรื่องถือว่ามีความสนุกพอที่จะใช้เป็นนิทานเรื่องแรกของเล่ม และเข้าใจเรื่องราวได้ง่ายคล้ายเป็นนิทานอุ่นเครื่องก่อนที่จะอ่านนิทานเรื่องอื่น ๆ ต่อไป ผมหวังว่านิทานเรื่องนี้จะเป็นนิทานอีกเรื่องที่ถูกใจทุก ๆ คนนะครับ

นิทานเรื่อง  เจ้าชายใฝ่ทำดี

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่แห่งหนึ่งชื่อว่า “อาณาจักรเชฟ”   พระราชาผู้ครองนครแห่งนี้ทรงเป็นพระราชาผู้เก่งกาจ  ส่วนพระราชินีก็เป็นพระราชินีที่เปี่ยมไปด้วยความเมตตา   ด้วยเหตุนี้  ผู้คนชาวเชฟจึงมีชีวิตความเป็นอยู่ที่พรั่งพร้อมไปด้วยความสุข

เมื่อพระราชินีทรงให้กำเนิดพระโอรส  ไพร่ฟ้าประชาชนจึงพากันคาดหวังว่า  เจ้าชายองค์น้อยจะเติบโตขึ้นเป็นเจ้าชายผู้ชาญฉลาดและมีความสามารถไม่แพ้พระบิดา   แต่หลังจากที่เจ้าชายเข้าโรงเรียนได้ไม่นาน   ความหวังของประชาชนก็ค่อย ๆ ริบหรี่ลง  เพราะเจ้าชายทรงไม่แตกฉานในด้านการศึกษา  โดยพระองค์มักจะสอบได้เป็นที่สุดท้ายของห้องอยู่เสมอ ๆ

 ข่าวคราวความไม่เอาถ่านของเจ้าชายทำให้พระราชาแห่งเมืองต่าง ๆ ที่เคยพ่ายแพ้ต่อพระราชาแห่งอาณาจักรเชฟเริ่มมีความหวัง  พระราชาแห่งเมืองต่าง ๆ พากันสะสมกำลังพลและเฝ้ารอวันที่เจ้าชายจะขึ้นครองราชย์สืบต่อจากพระบิดา  โดยพระราชาที่คิดร้ายเหล่านั้นต่างมีความเห็นคล้าย ๆ กันว่า  การเอาชนะเจ้าชายผู้โง่เขลาคงทำได้ง่ายกว่าการเอาชนะพระบิดาซึ่งเป็นพระราชาที่ทรงปรีชาสามารถ

ชาวเมืองเชฟพากันหวาดหวั่นเมื่อทราบข่าวการสะสมกำลังพลของฝ่ายศัตรู   ส่วนตัวเจ้าชายเองก็ทรงตระหนักดีถึงภาระที่พระองค์ต้องแบกรับเอาไว้   การเป็นเจ้าชายที่ดีนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย และมันก็ยิ่งเป็นสิ่งที่ยากขึ้นไปอีก  เมื่อทุก ๆ คนต่างคาดหวังให้เจ้าชายดีเลิศเช่นเดียวกับพระบิดาของพระองค์   เจ้าชายทรงกลุ้มพระทัยมาก  ดังนั้น   พระองค์จึงนำเรื่องไปปรึกษาพระมารดาที่พระองค์รักแสนรัก

พระราชินีทรงเห็นใจพระโอรสมาก  พระองค์ไม่อยากให้เจ้าชายต้องทุกข์ใจอยู่เช่นนี้   พระราชินีจึงปลอบเจ้าชายว่า  “แม้ความรู้จะเป็นสิ่งสำคัญ  แต่ความดีเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า   แม่รู้ว่าลูกของแม่เรียนหนังสือไม่เก่ง  แต่ลูกของแม่ก็มีสิ่งวิเศษติดตัวอยู่  นั่นก็คือ…ลูกเป็นเด็กที่มีจิตใจงดงาม  ซึ่งแม่เชื่อว่า หากลูกยึดมั่นในการทำดีต่อทุก ๆ คนเช่นนี้ต่อไปเรื่อย ๆ   ผลแห่งความดีก็จะทำให้ลูกสามารถดูแลชาวเมืองเชฟให้อยู่เย็นเป็นสุขได้อย่างแน่นอน”

เจ้าชายไม่เข้าใจในคำพูดของพระมารดามากนัก  แต่พระองค์ก็ทรงเชื่อและพร้อมที่จะทำตามคำแนะนำของพระมารดาโดยไม่มีข้อโต้แย้ง  นับจากวันนั้น  เจ้าชายจึงตั้งใจที่จะทำดีต่อคนรอบข้างมากยิ่งขึ้น  พระองค์ทรงเป็นเพื่อนที่ดีของมิตรสหาย  ทรงมีน้ำใจต่อข้าราชบริพาร  รวมทั้งยังคอยเอาใจใส่และช่วยเหลือประชาชนของพระองค์อย่างไม่เห็นแก่เหน็ดแก่เหนื่อย   เจ้าชายทรงทำดีต่อทุก ๆ คนอย่างสม่ำเสมอ (เช่นเดียวกับที่พระองค์ทรงเรียนหนังสือไม่เก่งอย่างสม่ำเสมอนั่นเอง)  และเมื่อถึงวันที่พระองค์ต้องขึ้นครองราชย์ต่อจากพระบิดา  สิ่งที่ทุก ๆ คนคาดการณ์เอาไว้ก็เกิดขึ้น

กองทัพข้าศึกจากเมืองต่าง ๆ บุกตรงมายังอาณาจักรเชฟทันทีที่ทราบข่าวการขึ้นครองราชย์ของเจ้าชาย   กองทัพฝ่ายข้าศึกต่างมั่นใจว่า พวกเขาจะสามารถเอาชนะเจ้าชายที่เรียนหนังสือไม่เก่งพระองค์นี้ได้อย่างไม่มีปัญหา   แต่แล้ว…สิ่งที่เหนือความคาดหมายก็เกิดขึ้น  เพราะความดีที่เจ้าชายทรงกระทำต่อทุก ๆ คน กลับผูกใจให้เพื่อน ๆ ที่เก่งกาจในวิชาต่าง ๆ อาสามาช่วยพระองค์ดูแลประเทศให้เข้มแข็ง  ในขณะเดียวกัน ข้าราชการ ทหารและประชาชนต่างก็ร่วมแรงร่วมใจกันสนับสนุนพระราชาองค์ใหม่ผู้เป็นที่รักของพวกเขา   ด้วยเหตุนี้  เมื่อกองทัพของเหล่าข้าศึกบุกเข้าประชิดเมือง  กองทัพแห่งอาณาจักเชพจึงสามารถต้านทานและปกป้องอาณาจักเชฟเอาไว้ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

ในที่สุด  คำพูดของพระราชินีก็ได้รับการพิสูจน์  แม้ความรู้จะเป็นสิ่งสำคัญ  แต่ความดีกลับเป็นสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า   เจ้าชายทรงประจักษ์ในคำพูดของพระมารดาอย่างชัดแจ้ง   และพระองค์ก็ทรงยึดมั่นในการทำดีต่อทุก ๆ คนสืบมา…ตลอดชั่วรัชกาลอันเปี่ยมสุขของพระองค์

#นิทานนำบุญ

………………………………..