นิทานเรื่องนี้ เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งใจแต่งมาก ๆ เพื่อมอบให้คุณพ่อ คุณแม่ และเด็ก ๆ (รวมทั้งผู้อ่านที่ชอบอ่านนิทานนำบุญให้คนที่รักฟัง) ผมเขียนสิ่งที่อยากมอบให้ไว้ในนิทานเรื่องนี้หมดแล้ว หวังว่าจะชอบนิทานเรื่องนี้กันนะครับ

นิทานเรื่อง ทำไมคุณพ่อคุณแม่ถึงทนอ่านนิทานให้พวกเราฟังได้ทุกคืนนะ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีครอบครัวกระต่ายครอบครัวหนึ่ง มีสมาชิกประกอบไปด้วย คุณพ่อกระต่าย คุณแม่กระต่าย และลูกกระต่ายอีก 4 ตัว  ลูกกระต่ายตัวพี่มีชื่อว่า “ข้าวปั้น” ลูกกระต่ายตัวที่สองมีชื่อว่า “ ข้าวปุ้น”  ลูกกระต่ายตัวที่สามมีชื่อว่า “ข้าวเปียก”  และลูกกระต่ายตัวสุดท้องน้องสุดท้ายมีชื่อว่า “ข้าวแฉะ” 

ทุก ๆ คืน คุณพ่อกระต่ายและคุณแม่กระต่ายจะผลัดกันอ่านนิทานให้ลูก ๆ ฟังคืนละ 3 – 4 เรื่อง แล้วจึงค่อยบอกให้ลูก ๆ เข้านอนอย่างมีความสุข

อยู่มาวันหนึ่ง คุณพ่อกระต่ายกับคุณแม่กระต่ายติดธุระสำคัญพร้อม ๆ กัน  คุณพ่อกระต่ายกับคุณแม่กระต่ายจึงขอให้ข้าวปั้นซึ่งเป็นลูกคนโตช่วยอ่านนิทานให้น้อง ๆ ฟัง และส่งน้อง ๆ เข้านอนแทนคุณพ่อกับคุณแม่

ข้าวปั้นรู้สึกว่าการอ่านนิทานไม่ใช่เรื่องยาก  มันจึงรับปากทำตามที่คุณพ่อคุณแม่มอบหมาย

เมื่อถึงเวลาก่อนนอน  ข้าวปั้นชวนน้อง ๆ ให้มารวมกันที่ห้องนอนเหมือนทุกวัน  จากนั้น  มันก็ทำท่าเลียนแบบคุณพ่อคุณแม่ แล้วเริ่มอ่านนิทานให้น้อง ๆ ฟัง

ในการอ่านนิทานเรื่องแรก  ข้าวปั้นเริ่มต้นอ่านนิทานด้วยเสียงที่สดใส แต่พออ่านไปได้สักพัก มันก็เริ่มระคายคอ  อ่านตะกุกตะกัก งึกงึกงักงัก เสียงแหบเสียงแห้ง เรี่ยวแรงร่อยหรอ  คันคอยิบยิบ ข้าวปั้นเพิ่งรู้ว่า การอ่านนิทานไม่ได้ง่ายอย่างที่มันคิด เมื่อข้าวปั้นอ่านนิทานเรื่องแรกจบ มันจึงบอกน้อง ๆ ว่า “ไม่ไหวแล้ว อ่านนิทานเรื่องต่อไปไม่ไหวแล้ว ข้าวปุ้นมาอ่านนิทานแทนพี่ได้ไหม”

เมื่อข้าวปุ้นได้ฟังคำของพี่  ข้าวปุ้นจึงรับช่วงอ่านนิทานเรื่องที่สองอย่างไม่อิดออด 

ในการอ่านนิทานเรื่องที่สอง ข้าวปุ้นเริ่มต้นอ่านนิทานด้วยเสียงที่สดใส  แต่พออ่านไปได้สักพัก มันก็เริ่มระคายคอ  อ่านตะกุกตะกัก งึกงึกงักงัก เสียงแหบเสียงแห้ง เรี่ยวแรงร่อยหรอ  คันคอยิบยิบ ข้าวปุ้นเพิ่งรู้ว่า การอ่านนิทานไม่ได้ง่ายอย่างที่มันคิด  เมื่อข้าวปุ้นอ่านนิทานจบ มันจึงบอกน้อง ๆ ว่า “ไม่ไหวแล้ว อ่านนิทานเรื่องต่อไปไม่ไหวแล้ว  ข้าวเปียกมาอ่านนิทานแทนพี่จะได้ไหม”

เมื่อข้าวเปียกได้ฟังคำของพี่  ข้าวเปียกจึงรับช่วงอ่านนิทานเรื่องที่สามอย่างไม่อิดออด  ในการอ่านนิทานเรื่องที่สาม ข้าวเปียกเริ่มต้นอ่านนิทานด้วยเสียงที่สดใส แต่พออ่านไปได้สักพัก มันก็เริ่มระคายคอ  อ่านตะกุกตะกัก งึกงึกงักงัก เสียงแหบเสียงแห้ง เรี่ยวแรงร่อยหรอ  คันคอยิบยิบ  ข้าวเปียกเพิ่งรู้ว่า การอ่านนิทานไม่ได้ง่ายอย่างที่มันคิด เมื่อข้าวเปียกอ่านนิทานจบ มันจึงบอกว่า “ไม่ไหวแล้ว อ่านนิทานเรื่องต่อไปไม่ไหวแล้ว  ข้าวแฉะมาอ่านนิทานแทนพี่จะได้ไหม”

แทนที่ข้าวแฉะจะรับช่วงอ่านนิทานต่อจากพี่  ข้าวแฉะกลับทำหน้าสงสัย แล้วพูดกับพี่ ๆ ว่า “หนูแปลกใจจัง ทำไมพี่ ๆ อ่านนิทานกันแค่คนละเรื่อง แล้วกลับบอกว่าอ่านนิทานต่อไปไม่ไหว  หนูเห็นคุณพ่อกับคุณแม่อ่านนิทานคืนนึงตั้ง 3-4 เรื่อง ทำไมท่านถึงไม่หยุดอ่านเลยล่ะ”

ข้อสงสัยของข้าวเปียกทำให้ลูกกระต่ายทุกตัวพากันครุ่นคิด

ข้าวปั้นบอกว่า “คงเป็นเพราะคุณพ่อกับคุณแม่ชอบฟังนิทานเหมือนเด็ก ๆ  แต่เพราะท่านโตแล้ว (ดูริ้วรอยที่หางตาคุณแม่สิ)  พอไม่มีใครอ่านนิทานให้ฟัง ก็เลยต้องอ่านเองยังไงล่ะ แต่ทำเป็นมาอ่านให้พวกเราฟัง จะได้ไม่เขิน”

ข้าวปุ้นบอกว่า “ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ ฉันว่าคุณพ่อกับคุณแม่คงอยากโชว์ให้พวกเราเห็นว่าท่านอ่านหนังสือเก่ง  ท่านเลยอ่านโชว์คืนละหลาย ๆ เรื่อง เหมือนที่คุณแม่ชอบเอฟของแบรนด์เนมในเน็ต แล้วโชว์ให้เพื่อน ๆ เห็นว่าตัวเองมีของเด็ด ๆ ยังไงล่ะ”

ข้าวเปียกบอกว่า “ไม่น่าจะเป็นแบบนั้นนะ ฉันว่าคุณพ่อกับคุณแม่คงขี้เกียจอาบน้ำ  แต่ถ้าจะพูดว่าเดี๋ยวก่อน ๆ  พวกเราก็จะทำตาม  คุณพ่อกับคุณแม่เลยชวนพวกเรามาฟังนิทาน  ท่านจะได้อาบน้ำช้าอีกหน่อยยังไงล่ะ”

ข้าวแฉะฟังคำตอบของพี่ ๆ ด้วยสีหน้าระอาใจ  แม้ข้าวแฉะจะเป็นกระต่ายตัวสุดท้องน้องสุดท้าย แต่มันเป็นกระต่ายน้อยช่างคิดที่มีหัวใจละเอียดอ่อนมาก  ๆ  เมื่อข้าวแฉะเห็นว่าพี่ ๆ คิดอะไรไม่เข้าท่า  มันจึงพูดกับพี่ ๆ ว่า “การที่ใครสักคนจะยอมทำอะไรเพื่อคนอื่นได้  แม้มันจะเหนื่อยหรือลำบากสักเพียงไร  เหตุผลเดียวที่หนูคิดได้ ก็คงเป็นเพราะความรักที่มีให้แบบมากมายมหาศาล”

ข้าวแฉะนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดต่อไปว่า  “คุณพ่อคุณแม่ต้องรักพวกเรามาก ๆ  ท่านจึงยอมเหนื่อยทำงาน ยอมเหนื่อยดูแลบ้าน  ยอมเหนื่อยหาอาหารให้พวกเรา  แถมยังยอมเหนื่อยเล่านิทานให้พวกเราฟัง  พวกเราเองต่างหาก ที่ปากบอกว่ารักคุณพ่อคุณแม่ แต่พวกเราเคยยอมเหนื่อยทำอะไรเพื่อท่านบ้างไหมนะ”

คำพูดของข้าวแฉะ ทำให้ข้าวปั้น ข้าวปุ้น ข้าวเปียก ถึงกับสลด “คำว่ารัก….พูดกันง่าย  แต่ความรักจริง ๆ ทำได้ไม่ง่ายหรอก”  ลูกกระต่ายทุกตัวคิด

……..

………….

………………..

เช้าวันต่อมา  คุณพ่อกับคุณแม่ตื่นขึ้นมาในตอนเช้าเหมือนทุกวัน  แต่วันนี้ คุณพ่อกระต่ายกับคุณแม่กระต่ายต่างประหลาดใจมาก ๆ  เพราะลูกกระต่ายทั้งสี่ตัวตื่นขึ้นมาก่อนคุณพ่อคุณแม่ 

ข้าวปั้น ข้าวปุ้น ข้าวเปียกและข้าวแฉะ ช่วยกันทำความสะอาดบ้านจนบ้านดูเรียบร้อยอย่างเห็นได้ชัด มิหนำซ้ำ ลูกกระต่ายทั้งสี่ตัวยังผลัดกันอาบน้ำแต่งตัวจนพวกมันพร้อมไปโรงเรียนโดยที่ไม่ต้องให้คุณพ่อคุณแม่เหนื่อย 

ลูกกระต่ายทั้งสี่ตั้งใจจะทำหน้าที่ของลูกที่ดี และช่วยทำงานบ้านต่าง ๆ เท่าที่จะทำได้ เพื่อให้คุณพ่อคุณแม่ที่พวกมันรัก เหนื่อยน้อยลงอีกนิด  เพราะพวกมันรู้ว่า “แม้ความรักจริง ๆ จะทำได้ไม่ง่าย แต่มันเป็นเรื่องที่ทำได้ ถ้าเรารักใครสักคนมากพอ” 

พ่อกระต่ายกับแม่กระต่ายสัมผัสได้ถึงความพยายามและความรักที่ลูก ๆ มีให้  คุณพ่อกับคุณแม่จึงเรียกลูก ๆ มาใกล้ ๆ  จากนั้น คุณพ่อกับคุณแม่ก็ “กอดและจุ๊บเหม่ง” ลูก ๆ ทั้งสี่ด้วยความรัก

ข้าวปั้น ข้าวปุ้น ข้าวเปียก ข้าวแฉะ มีความสุขมากที่พวกมันทำให้คุณพ่อกับคุณแม่มีความสุข  พวกมันพากันกอดและหอมแก้มคุณพ่อคุณแม่ทั้งแก้มซ้ายและแก้มขวาเพื่อบอกให้ท่านทั้งสองรู้ว่า “รักนะ จุ๊บจ๊บ”  

ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็กระซิบถามลูก ๆ ด้วยความรักว่า “วันนี้วันหยุด ลูก ๆ อาบน้ำแล้วแต่งชุดนักเรียนแบบนี้ ลูก ๆ จะไปไหนกันเหรอจ๊ะ ฮิฮิ”

ลูกกระต่ายเพิ่งรู้ตัวว่าพวกมันแต่งตัวผิดวัน พวกมันพากันหัวเราะด้วยอาการขวยเขิน และแล้ว เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

………………………………………………………………………………………………………….

บันทึกท้ายนิทาน :

ขอเขียนบันทึกเกี่ยวกับนิทานเรื่องนี้ไว้สักนิดนะครับ ตอนที่ผมคิดนิทานเรื่องนี้ได้ เป็นตอนที่ผมกำลังล้างและเช็ดรถอยู่ที่บ้าน คือจู่ ๆ นิทานก็แว่บเข้ามาในหัว ตอนนั้นรู้สึกว่าเนื้อเรื่องน่ารักดี และคุณพ่อคุณแม่ รวมถึงคนที่ชอบอ่านนิทานให้คนที่รักฟังตอนก่อนนอน น่าจะมีนิทานสักเรื่องที่บอกให้คนฟังได้รู้ว่า “คนเล่าเหนื่อยนะ แต่ก็ยินดีอ่านนิทานให้ฟัง เพราะรักคนฟังมาก ๆ”

ในตอนที่ผมพิมพ์นิทานเรื่องนี้เพื่อนำมาโพสต์ในเว็บนิทานนำบุญ ผมนึกถึงตอนที่ผมเป็นเด็ก ตอนนั้น…ผมรู้ว่าผมรักพ่อ รักแม่ รักอาม่า ผมรู้ว่าแม่กับอาม่าทำอะไรต่อมิอะไรให้ผมสารพัด เวลามีของกินอร่อย ๆ ก็ให้ผมกินหมด (ตัวเองไม่ยอมกิน) ยอมเหนื่อยทำนู่นทำนี่ให้ผมตลอด ผมซึ่งไม่รู้จักคิด ก็เห็นการกระทำเหล่านั้นเป็นเรื่องปกติ! ไม่เคยรู้สึกว่า “คนทำเขาก็เหนื่อยนะ และที่เขาเหนื่อยก็เพราะรักเรานะ”

แน่นอนว่า ตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมไม่เคยคิดช่วยแบ่งเบาภาระอะไรของแม่หรืออาม่าเลย ถ้าไม่ถูกเรียกให้ทำ ก็ไม่เคยคิดจะทำ

“แปลกจัง แม้ใจของเราจะรู้ว่ารัก ปากเราที่กล้าพูดว่ารัก แต่ทำไมการกระทำของเรา ไม่ได้แสดงถึงความรักที่มีต่อคนที่เรารักเลยนะ”

ความไร้เดียงสาที่ยาวนานของผม ทำให้ผมรู้สึกว่า ผมควรนำประเด็นนี้มาใส่ในนิทานเรื่องนี้ ผมไม่ได้ตั้งใจสอนให้เด็ก ๆ ทำงานบ้านหรือแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ แต่ผมอยากให้เด็ก ๆ ได้รู้สึกถึงสิ่งที่สำคัญกว่านั้น นั่นก็คือ “เมื่อเรารู้สึกว่าเรารักใคร อย่าลืมดูแลคนที่เรารักให้ดี อย่าปล่อยให้เขาเหนื่อยอยู่ฝ่ายเดียว”

ทีนี้ หากคุณผู้อ่านสังเกตเนื้อเรื่องของนิทาน ที่จะพบการสอดแทรกฉากตลก ๆ เอาไว้ (ไม่รู้ว่าผู้อ่านจะรู้สึกไหม) เช่น ตอนที่กระต่ายบอกว่าคุณพ่อคุณแม่อ่านนิทานเพราะตัวเองชอบฟังนิทานแต่โตแล้ว หรือ อ่านเพราะขี้อวด หรือ อ่านเพราะอยากประวิงเวลาในการอาบน้ำ รวมถึงการหักมุมในตอนท้ายเรื่องที่ลูกกระต่ายแต่งชุดนักเรียนผิดวัน สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้เป็นความพยายามของผมในการตกแต่งนิทานให้เหมาะกับเด็กมากขึ้น เหมือนการห่อของขวัญที่มีคุณค่า (แก่นเรื่อง) ด้วยกระดาษห่อของขวัญที่สวยงาม (มุกที่แทรกในเรื่อง) ทั้งหมดนี้คือความตั้งใจของผมที่อยากเขียนนิทานเรื่องนี้ให้ดีที่สุด (แม้จะไม่ใช่งานที่ส่งตีพิมพ์ในนิตยสารก็ตาม)

ผมหวังว่า นิทานเรื่องนี้จะให้แง่มุมที่เป็นประโยชน์และสร้างความสุขให้คุณผู้อ่านได้บ้างนะครับ แต่สำหรับผมเอง ผมตั้งใจและดีใจที่ได้แต่งนิทานเรื่องนี้ออกมา 🙂

นิทานเรื่อง “เจ้าหญิงสายลมกับเจ้าชายทั้งสาม” แต่งเสร็จในวันที่ 1 ตุลาคม 2566 นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานเรื่องใหม่ ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ทดลองแต่ง โดยการเล่นกับ A.I. (ปัญญาประดิษฐ์)

ความสนุกในการใช้ A.I.ที่ผมพบ คือ A.I.มักมีจุดบกพร่องในการคิดเยอะ คือ เวลาเราพิมพ์อะไรให้ A.I.สังเคราะห์คำตอบ A.I.มักเกริ่นด้วยคำพูดเท่ ๆ ที่ดูน่าเชื่อถือ แต่เนื้อหาที่ตอบ ไม่ค่อยน่าเชื่อถือมากนัก (บางครั้ง มีการให้ข้อมูลเป็นชื่อและนามสกุลของคน ที่จริง ๆ แล้วไม่มีตัวตน! พอไล่ต้อน A.I.ก็จะแกล้งแฮงค์ แล้วปิดระบบหนีไป)

การเล่นหรือแกล้ง A.I. ครั้งนี้ั ผมเริ่มจากการค้นหนังสือนิทานเก่า ๆ (ซึ่งหมดลิขสิทธิ์ไปแล้ว) จากเว็บ https://www.gutenberg.org/ แล้วเลือกนิทานอมตะ 1 เรื่องมาให้ A.I. ของ Bing สรุปเนื้อหาให้ ซึ่ง A.I. ก็พยามยามสรุปนิทานเป็นเรื่องย่อ แต่ด้วยความเพี้ยนของ A.I. เรื่องย่อจึงค่อนข้างแปลกอยู่สักหน่อย

ผมจึงนำเรื่องย่อมาขัดเกลา เพิ่มลดรายละเอียด ปรับให้เรื่องสมเหตุสมผลมากขึ้น (แบบพิมพ์ไว ๆ ) แล้วให้ A.I. เรียบเรียงเป็นนิทานที่เขียนแบบสมบูรณ์ขึ้น

แน่นอนว่า A.I.ยังคงทำงานเพี้ยนเหมือนเดิม ประโยคแรก ๆ อาจดูดี แต่พอสังเคราะห์ข้อความต่อ ทำให้เรื่องราวเริ่มออกทะเล

แต่การที่ A.I. ทำงานเพี้ยนในครั้งนี้ จู่ ๆ A.I.ก็สังเคราะห์ข้อความในช่วงท้ายของนิทานที่ทำให้ผมทึ่ง! เพราะเนื้อหาของนิทานที่ A.I. พิมพ์ออกมาในช่วงท้าย เป็นแง่มุมที่แทบไม่เคยเห็นมาก่อนในนิทานสำหรับเด็ก

ในมุมมองของผม สิ่งที่ A.I.สังเคราะห์คำตอบออกมา เป็นสิ่งที่น่านำมาเขียนเป็นนิทานเรื่องใหม่ที่มีแง่มุมต่างไปจากนิทานที่ผมเคยแต่งได้ ผมจึงนำประเด็นนั้นมาเรียบเรียงใหม่ แล้วแต่งเป็นนิทานที่ชื่อว่า เจ้าหญิงสายลมกับเจ้าชายทั้งสาม

ก่อนไปอ่านนิทาน ผมอยากบอกว่า จริง ๆ แล้วนิทานเรื่องนี้สามารถเขียนให้เป็นนิทานที่มีตัวละครหรือเรื่องราวได้อีกหลายรูปแบบ ทั้งยังสามารถเพิ่มรายละเอียดให้สนุกสนานตื่นเต้นได้มากกว่าที่เป็นอยู่ แต่ผมตั้งใจแต่งนิทานเรื่องนี้ให้กระชับ และคงสิ่งที่ A.I. สังเคราะห์เอาไว้เท่าที่ควรจะมี เพื่อเป็นที่ระลึกว่า “A.I.เพี้ยน ๆ ก็ทำให้นักแต่งนิทานทึ่งได้เหมือนกันนะ”

นิทานเรื่อง เจ้าหญิงสายลมกับเจ้าชายทั้งสาม

กาลครั้งหนึ่ง มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งชื่อว่า “เจ้าหญิงสายลม”  

เจ้าหญิงสายลมเป็นเจ้าหญิงแสนสวย ที่มีนิสัยน่ารัก ทั้งยังมีจิตใจดีงาม จนทุกคนที่ได้พบมักหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่แรกเห็น  ซึ่งรวมไปถึง เจ้าชายสามพระองค์ที่หญิงสาวจากทั่วทุกสารทิศต่างหมายปอง

เจ้าชายองค์แรกมีชื่อว่า “เจ้าชายแสงจันทร์”   พระองค์เป็นเจ้าชายรูปงาม ที่มีพลังแสงจันทร์ ซึ่งช่วยเปลี่ยนบรรยากาศที่เอะอะอื้ออึงให้กลายเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบได้ 

เจ้าชายองค์ที่สองมีชื่อว่า “เจ้าชายแสงอาทิตย์”  พระองค์เป็นเจ้าชายรูปหล่อ ที่มีพลังแสงอาทิตย์ ซึ่งสามารถสร้างได้ทั้งความอบอุ่นและพลังความร้อนเพื่อใช้ทำลายล้าง

เจ้าชายองค์ที่สามมีชื่อว่า “เจ้าชายแสงดาว” พระองค์เป็นเจ้าชายสายแบ๊ว  ที่มีพลังแสงดาว ซึ่งสามารถสร้างแสงแห่งความหวัง ที่ให้สติและปลุกให้คนที่สิ้นหวัง เริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าชายทั้งสามพระองค์ต่างหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่แรกเห็น  เจ้าชายทั้งสามจึงรอเวลาที่พระราชาจะจัดงานเลือกคู่แบบที่เคยฟังในนิทานเรื่องต่าง ๆ

แม้เจ้าหญิงจะรู้ว่าเจ้าชายทั้งสามและผู้คนอีกมากมายมาแอบชอบพระองค์อยู่  แต่เจ้าหญิงทรงรู้สึกว่าตนเองยังอายุน้อย  จึงอยากใช้ชีวิตอย่างอิสระ  เพื่อเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง มากกว่าการรีบมีคู่ครอง

วันหนึ่ง เกิดเหตุร้ายที่ไม่มีใครคาดคิด เพราะมีแม่มดใจร้ายตนหนึ่ง อยากได้เจ้าหญิงแสนสวยไปแต่งงานกับพ่อมดซึ่งเป็นลูกชายของตน    แม่มดจึงลักพาตัวเจ้าหญิงไปจากพระราชวัง  โดยตั้งใจจะบังคับให้เจ้าหญิงมาเป็นลูกสะใภ้ของตนให้จงได้

แต่เมื่อเจ้าหญิงไปถึงหอคอยของแม่มด  เจ้าหญิงทรงขัดขืนไม่ยอมแต่งงานกับลูกชายแม่มด  แม่มดโมโหมากจึงจับเจ้าหญิงไปขังไว้ที่ยอดหอคอยเพื่อรอเวลาให้เจ้าหญิงเปลี่ยนใจ

เมื่อพระราชาทราบว่าเจ้าหญิงถูกแม่มดลักพาตัวไป  พระราชาจึงประกาศขอความช่วยเหลือจากผู้คนทั้งหลายอย่างไม่รอช้า

ครั้นเมื่อเจ้าชายทั้งสามได้ฟังประกาศของพระราชา  เจ้าชายทั้งสามจึงพากันเดินทางไปช่วยเจ้าหญิง โดยที่เจ้าชายแต่ละพระองค์ต่างหวังว่า  หากพวกเขาช่วยเจ้าหญิงได้สำเร็จ  เจ้าหญิงอาจเลือกแต่งงานกับใครสักคนที่ฝ่าอันตรายเข้าไปช่วยพระองค์ออกมา

เมื่อเจ้าชายทั้งสามไปถึงหอคอยของแม่มด   เจ้าชายแสงจันทร์ใช้พลังสร้างความเงียบสงบ ทำให้ทุกคนเข้าไปในหอคอยได้ โดยที่แม่มดและลูกชายไม่ได้ยินเสียงผู้บุกรุกเลยแม้สักนิด    

ครั้นเมื่อไปถึงยอดหอคอย   เจ้าชายแสงอาทิตย์ใช้พลังแสงอาทิตย์หลอมกุญแจประตูเหล็กที่ขังเจ้าหญิงอยู่  จากนั้น  เจ้าชายทั้งหมดก็พาเจ้าหญิงหนีออกมาได้สำเร็จ

เมื่อเจ้าหญิงปลอดภัย เจ้าชายต่างคาดหวังว่าเจ้าหญิงอาจเลือกแต่งงานกับเจ้าชายสักพระองค์ เพื่อให้เรื่องราวของนิทานจบลงอย่างมีความสุข

แต่ความสุขของเจ้าหญิงไม่ใช่การรีบมีคู่ครองแบบในนิทานเรื่องต่าง ๆ  เจ้าหญิงยังคงเป็นเจ้าหญิงที่รักอิสระ และอยากใช้ชีวิตเพื่อเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง   เจ้าหญิงจึงบอกกับเจ้าชายทั้งสามพระองค์ตรง ๆ ว่า พระองค์ยังไม่อยากแต่งงานกับใครเลยในตอนนี้  แต่พระองค์ขอบคุณและยินดีจะเป็นเพื่อนกับเจ้าชายทั้งสามที่เสี่ยงอันตรายไปช่วยพระองค์ด้วยใจบริสุทธิ์

เจ้าชายแสงจันทร์ เจ้าชายแสงอาทิตย์ และเจ้าชายแสงดาว ต่างรู้สึกผิดหวัง เพราะเจ้าชายทุกพระองค์คาดหวังว่าตนเองอาจได้แต่งงานกับเจ้าหญิง 

แต่เจ้าชายแสงดาวเป็นเจ้าชายผู้มีสติและปัญญาดีกว่าเจ้าชายองค์อื่น ๆ  พระองค์จึงตั้งสติแล้วใช้ปัญญาใคร่ครวญ จนเข้าใจความรู้สึกของเจ้าหญิงได้ก่อนใคร  เมื่อพระองค์เข้าใจเจ้าหญิงแล้ว  เจ้าชายแสงดาวจึงใช้พลังแสงดาวที่มีอยู่ สาดแสงเข้าไปในใจของเจ้าชายทุกพระองค์ (รวมถึงตนเองด้วย) เพื่อสร้างความหวังและกำลังใจให้เกิดขึ้น

เมื่อเจ้าชายทุกพระองค์ได้รับพลังแสงดาว  เจ้าชายผู้ผิดหวังก็ตระหนักได้ว่า  จริงๆ  แล้ว  มิตรภาพระหว่างเพื่อนที่เจ้าหญิงมอบให้ มีคุณค่าไม่แพ้การได้แต่งงานกับเจ้าหญิงที่ตนหลงรัก  เพราะความเป็นเพื่อน คือการที่บุคคลมีความปรารถนาดีต่อกัน การสนับสนุนซึ่งกันและกัน  การคอยตักเตือนกัน  และการให้เพื่อนมีอิสระในการใช้ชีวิต   

ความรักที่แท้จริงจึงไม่ใช่การผูกมัดเป็นเจ้าของ แต่ความรักคือการให้อิสระและความปรารถนาดีต่อกัน

แม้ในวันนี้เจ้าหญิงจะยังไม่เลือกแต่งงานกับใคร  แต่เมื่อวันหนึ่งที่เจ้าหญิงเติบโตเพียงพอและพร้อมที่จะมีครอบครัว  เจ้าหญิงก็อาจเลือกแต่งงานกับใครสักคน  เพื่อให้พระองค์มีเพื่อนคู่คิดในวันที่พระองค์มีความพร้อมจริง ๆ   มิใช่การรีบมีคู่ครองแบบตอนจบของนิทานเรื่องต่าง ๆ

เมื่อพลังแสงดาวช่วยทำให้เจ้าชายทุกพระองค์ได้สติและเกิดความเข้าใจ    เจ้าชายทั้งสามจึงยินดีเป็นเพื่อนกับเจ้าหญิง โดยพร้อมที่จะเติบโตไปด้วยกัน  พัฒนาตนเองไปด้วยกัน และใช้ความรู้ความสามารถในการช่วยเหลือผู้คนที่ลำบากเดือดร้อนไปด้วยกัน 

 เจ้าหญิงดีใจที่พระองค์ได้เพื่อนที่ดีเพิ่มขึ้นถึงสามคน  และแล้ว มิตรภาพที่งดงามก็เริ่มต้น…นับจากนั้น

#นิทานนำบุญ

นิทานเรื่อง “ฉันชอบเธออย่างที่เธอเป็นมากที่สุด” เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งค้างเอาไว้ตั้งแต่สมัยที่เขียนนิทานส่งให้นิตยสารขวัญเรือน แต่นิทานเรื่องนี่้เป็นนิทานที่ผมแต่งแล้วไม่ชอบมากนัก จึงแต่งนิทานเรื่องใหม่ส่งไปตีพิมพ์ ส่วนเรื่องนี่เก็บไว้ในฮาร์ดดีส วันก่อน ผมค้นหาเอกสารในฮาร์ดดีส ทำให้พบนิทานเรื่องนี้ ผมเห็นว่าเนื้อเรื่อง “เบา ๆ” ดี ความยาวราว ๆ 1 หน้า เป็นนิทานขนาดสั้นที่คุณพ่อคุณแม่อ่านให้ลูกฟังได้แบบไม่เหนื่อยมาก ผมจึงนำมาปรับรายละเอียด เพื่อให้เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ ที่น่าจะเรียกรอยยิ้มของเด็ก ๆ ได้บ้าง ขอให้มีความสุขกับนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง ฉันชอบเธออย่างที่เธอเป็นมากที่สุด

คุณแม่คนหนึ่ง มีลูกสาวฝาแฝดสี่คน ที่มีหน้าตาและนิสัยไม่เหมือนกันเลย ลูกสาวคนที่หนึ่งมีชื่อว่า “แอบเปิ้ล” ลูกสาวคนที่สองมีชื่อว่า “มะละกอ” ลูกสาวคนที่สามมีชื่อว่า “กล้วย” ลูกสาวคนที่สี่มีชื่อว่า “ส้ม” เวลาคุณแม่เรียกลูก ๆ คุณแม่มักร้องเป็นเพลงว่า

“แอปเปิ้ล แอปเปิ้ล แอปเปิ้ล มะละกอ มะละกอ มะละกอ

กล้วย กล้วย กล้วย ส้ม ส้ม ส้ม

แอปเปิ้ล มะละกอ กล้วย ส้ม”

แม้ลูกสาวทั้งสี่คนของคุณแม่จะมีหน้าตาและนิสัยไม่เหมือนกันเลย แต่ลูกสาวทุกคนของคุณแม่เป็นเด็กที่น่ารักมาก ๆ

แอปเปิ้ลเป็นเด็กที่ชอบทำกิจกรรมกลางแจ้ง ยิ่งถ้าวันไหนได้ปลูกผักในสวน แอปเปิ้ลจะอยู่ในสวนได้ทั้งวัน

ส่วนมะละกอเป็นเด็กที่มีนิสัยอ่อนหวาน ถ้าได้นั่งเย็บปักถักร้อย จัดดอกไม้ตกแต่งบ้าน มะละกอจะมีความสุขที่สุด

กล้วยเป็นเด็กที่ชอบศึกษาหาความรู้ ถ้าวันไหนกล้วยได้อยู่บ้านอ่านหนังสือหรือได้ไปห้องสมุด กล้วยจะมีความรู้สึกเหมือนได้ท่องเที่ยวไปในโลกกว้าง

ส่วนส้มเป็นเด็กที่พูดน้อย หน้านิ่ง ๆ ชอบคิด ชอบทำ ชอบสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ถ้าส้มเห็นเศษวัสดุเหลือใช้ที่บ้าน ส้มจะรู้สึกเหมือนได้เห็นของเล่นอันมีค่าที่เธอจะสร้างให้มันเป็นอะไรก็ได้ที่ทุกคนคาดไม่ถึง

เมื่อถึงวันเกิดของลูก ๆ คุณแม่เห็นว่าลูก ๆ เป็นเด็กที่น่ารัก ไม่ดื้อไม่ซน และใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์เสมอ คุณแม่จึงซื้อของขวัญเป็นตุ๊กตามาฝากลูกสาวคนละหนึ่งตัว

แอปเปิ้ลได้ตุ๊กตาหมีแต่งชุดเป็นคนสวน ดูเท่น่าดู

มะละกอได้ตุ๊กตาหมีที่มีชุดเป็นลายดอกไม้แสนอ่อนหวาน

กล้วยได้ตุ๊กตาหมีใส่ชุดสุดเท่ แถมใส่แว่น ท่าทางเหมือนคนที่ชอบอ่านหนังสือหรือเด็กคงแก่เรียน

ส่วนส้มไม่ได้ตุ๊กตาหมีเหมือนพี่ ๆ แต่เธอได้ตุ๊กตาเด็กไม่ใส่เสื้อแถมมีหัวจุก ซึ่งพี่ ๆ พากันร้องเพลงว่า “จ่อกกวิก กวิก กวิก กวิก กวิก กวิก กวิก กวิก กวิก จ่อก จ่อก กวิก กูลิติแกว็ด” กันอย่างสนุกสนาน

ส้มไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรเมื่อได้รับตุ๊กตาจากคุณแม่ รวมทั้งไม่ได้รู้สึกอะไรกับเสียงเพลงของพี่ ๆ ส่วนแอปเปิ้ล มะละกอ และกล้วย ก็ไม่ได้รู้สึกอะไร แค่ได้หยอกน้องเล็กนิดหน่อย จากนั้น ทุกคนก็แยกย้ายไปเล่นกับตุ๊กตาของตัวเอง

ในเวลาต่อมา เมื่อคุณแม่ไม่อยู่ มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิด

ตุ๊กตาหมีของแอปเปิ้ลแอบส่งยิ้มให้แอปเปิ้ล พอแอปเปิ้ลเห็น เธอก็ประหลาดใจ แต่ก็ยิ้มตอบ

ในขณะเดียวกัน ตุ๊กตาหมีของมะละกอก็ส่งยิ้มให้มะละกอ พอมะละกอเห็น เธอก็ตาโตด้วยความประหลาดใจ แต่เธอก็ยิ้มตอบด้วยความดีใจ ที่จะได้มีเพื่อนเล่น

ฝ่ายตุ๊กตาหมีของกล้วยก็แอบส่งยิ้มให้กล้วย พอกล้วยเห็น เธอก็ยิ้มแล้วพาตุ๊กตาหมีมาอ่านหนังสือด้วย

ส่วนตุ๊กตาเด็กหัวจุกที่ดูคล้ายกุมารทองของส้มนั้น มันรู้สึกว่าตัวของมันไม่น่ารักเหมือนตุ๊กตาตัวอื่น ๆ แถมมันยังไม่มีเสื้อใส่เสียด้วย เมื่อสบโอกาส เจ้าตุ๊กตาก็พยายามส่งยิ้มให้ส้มอย่างเจียมตัว แต่เมื่อส้มมองมาที่มัน ส้มกลับมีสีหน้านิ่งเฉย!

“เปรี้ยง” เจ้าตุ๊กตาหัวจุกรู้สึกเหมือนมีเสียงฟ้าผ่าดังอยู่ในใจ มันคิดว่าส้มคงไม่ชอบมันแน่ ๆ มันกังวลและอึดอัดมากจนหน้าบูดเบี้ยวเหมือนเด็กที่กำลังจะร้องไห้

ในวินาทีนั้น ส้มเพิ่งได้สติเพราะมัวแต่คิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัว ส้มเพิ่งสังเกตเห็นว่าตุ๊กตาของเธอมีชีวิต และมีสีหน้าแปลก ๆ ด้วยเหตุนี้ ส้มจึงพูดกับตุ๊กตาว่า “เธอเป็นอะไรไปเหรอ ปวดห้องน้ำรึเปล่าจ๊ะ?”

ตุ๊กตาหัวจุกทั้งแปลกใจและดีใจที่ส้มพูดกับมัน มันจึงบอกกับส้มว่า “ฉันไม่ได้ปวดห้องน้ำหรอก ที่ฉันมีสีหน้าแบบที่เห็น เป็นเพราะฉันคิดว่าเธอไม่ชอบตุ๊กตาที่ไม่น่ารักอย่างฉัน จริง ๆ แล้ว ฉันก็อยากน่ารักตะมุตะมิ ครุครุคริคริ เหมือนตุ๊กตาตัวอื่น ๆ เหมือนกันนะ ”

ส้มมองเจ้าตุ๊กตาหัวจุกของเธอด้วยความเอ็นดู จากนั้น ส้มก็บอกกับเจ้าตุ๊กตาหัวจุกว่า

“ขอโทษนะที่ฉันอาจจะหน้านิ่ง ๆ เพราะฉันมัวแต่คิดอะไรบางอย่างอยู่ จริง ๆ แล้ว เธอน่ารักในแบบของเธอนะ และฉันก็ชอบเธออย่างที่เธอเป็นมากที่สุด การที่เธอไม่มีเสื้อ ทำให้ฉันมีโอกาสหาเศษวัสดุมาทำเสื้อให้เธอ การที่เธอมีผมแบบนี้ ทำให้ฉันมีโอกาสคิดทำหมวกหรือหาอะไรมาทำผมเท่ ๆ ให้เธอ การที่เธอเป็นแบบที่เธอเป็น ทำให้ฉันมีค่าพอที่จะเป็นเพื่อนของเธอยังไงล่ะ”

เจ้าตุ๊กตาหัวจุกเขินจนหน้าแดงไปหมด เพราะตลอดเวลา มันไม่เคยรู้สึกว่ามันมีค่าสำหรับใครเลย แต่ในวันนี้ มันรู้สึกว่า ตัวมันมีค่าจริง ๆ เมื่อได้อยู่กับเพื่อนใหม่ที่เห็นคุณค่าของมัน

ส้มส่งยิ้มให้ตุ๊กตาหัวจุกนิดนึง จากนั้น เธอก็นำตุ๊กตามากอดไว้ด้วยความรัก

ครั้นเมื่อคุณแม่กลับมา เด็กทุกคนก็ไม่ลืมที่จะไปหอมแก้มคุณแม่ เพราะนอกจากคุณแม่จะมอบของขวัญแสนพิเศษให้กับลูก ๆ ทุกคนแล้ว คุณแม่ยังรู้ใจลูก ๆ ทุกคนอย่างทะลุปรุโปร่ง

ในที่สุด นิทานเรื่องนี้ก็จบลง แต่เดี๋ยวก่อน ในขณะที่ลูก ๆ ทั้งสี่ในนิทานเรื่องนี้ ผลัดกันหอมแก้มคุณแม่จนคุณแม่แก้มเปียกไปหมด เด็ก ๆ ที่ฟังคุณพ่อคุณแม่เล่านิทานเรื่องนี้อยู่ มีใครคิดจะจัดการหอมแก้มคนเล่านิทานบ้างไหม?

ถ้าใครจะหอม ขอฝากหอมด้วยสักสองสามฟอด จากนั้น ก็ขอให้ทุกคนเข้านอนอย่างมีความสุขนะจ๊ะ

#นิทานนำบุญ

ปี 2566 ผมย้ายบ้านมาอยู่ที่ต่างจังหวัด และตั้งใจจะเริ่มจัดสรรเวลาเพื่อทำสิ่งที่เป็นประโยชน์เท่าที่ตัวผมพอจะทำได้ หนึ่งในเรื่องที่ตั้งใจคือการกลับมาแต่งนิทานอีกครั้ง แต่เป็นการแต่งนิทานที่ไม่มีผู้จ้าง แค่รู้สึกว่ามีผู้อ่านหลายคนรอนิทานเรื่องใหม่ ๆ อยู่ ผมจึงพยายามแต่งนิทานเรื่องใหม่ ๆ ออกมา แต่งแบบไม่กดดันตัวเองให้เร่งรีบ (แต่การไม่เร่งรีบก็ไม่ได้แปลว่าไม่เหนื่อย หรือไม่ตั้งใจนะครับ)

นิทานรื่องนี้ ใช้เวลาแต่งราว 1 สัปดาห์ คือคิดแก่นเรื่องและโครงเรื่องได้แล้ว ก็ลงมือพิมพ์ไปแต่งไป พอพิมพ์จบ อ่านแล้วไม่ชอบ รู้สึกว่าเยิ่นเย้อ ผมก็จัดการแต่งใหม่ แต่งเสร็จก็รู้สึกว่ายังแก้ให้ดีกว่าเดิมได้ ก็แต่งใหม่อีก เหนื่อย แต่ก็คอยพัก ไม่ให้เครียด

ผมเริ่มกลับมาแต่งนิทานเรื่องใหม่ ๆ ได้ 3 เรื่องแล้ว (เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ 3) แต่หลังจากโพสต์เรื่องแรกไป ก็พบว่ามีการละเมิดลิขสิทธิ์เกิดขึ้น ซึ่งทำให้เสียกำลังใจพอสมควร อย่างไรก็ตาม ปีนี้ ผมตั้งใจที่จะดำเนินการตามกฎหมายกับผู้ที่ละเมิดลิขสิทธิ์อย่างเต็มที่ ดังนั้น ขอให้คุณผู้อ่านอ่านนิทานที่ผมแต่งเพื่อความเพลิดเพลินเท่านั้น ขอให้มีความสุขกับนิทานนะครับ

นิทานเรื่อง เจ้าชายสัตว์ป่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายพระองค์หนึ่งทรงสืบเชื้อสายมาจากตระกูลสัตว์ป่า พระองค์จึงใช้ชีวิตอยู่ในอาณาจักรกลางป่า โดยมีต้นไม้ใบหญ้าและสัตว์ทั้งหลายแวดล้อมอยู่ตลอดเวลา  การใช้ชีวิตในอาณาจักรกลางป่า ทำให้เจ้าชายมีร่างกายแข็งแรงปราดเปรียว มีจิตใจที่กล้าหาญแต่อ่อนโยนกว่าใคร ๆ  และมีความเข้าใจในธรรมชาติอย่างถ่องแท้

วันหนึ่ง  ในขณะที่เจ้าชายสัตว์ป่าเดินชมนกชมไม้อยู่เพลินๆ   จู่ ๆ เจ้าชายก็ได้กลิ่นที่ไม่คุ้นเคยลอยมาแตะจมูก   เจ้าชายสัตว์ป่ารู้สึกว่ากลิ่นดังกล่าวหอมอย่างบอกไม่ถูก เจ้าชายจึงแอบย่องไปสังเกตการณ์ว่าใครแอบเข้ามาในป่าของพระองค์  แต่ทันทีที่เจ้าชายเห็นว่า ผู้บุกรุกคือเจ้าหญิงที่แสนน่ารัก พระองค์ก็รู้สึกเหมือนมีพลังบางอย่างทำให้พระองค์หัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน  เมื่อได้สติ เจ้าชายจึงรู้ตัวว่าตนเองคง “ตกหลุมรัก” เจ้าหญิงเข้าให้เสียแล้ว  แต่เพราะเจ้าชายสัตว์ป่าเป็นเจ้าชายที่ไม่ใช่มนุษย์  เจ้าชายจึงรู้ดีว่า การจะไปขอแต่งงานกับเจ้าหญิง เป็นเรื่องที่ยากเสียจนไม่น่าจะเป็นไปได้

แต่แล้ววันหนึ่ง โอกาสของเจ้าชายสัตว์ป่าก็มาถึง  เพราะพระราชาผู้ยิ่งใหญ่ซึ่งเป็นพ่อของเจ้าหญิงที่แสนน่ารัก อยากให้ลูกสาวได้แต่งงานกับเจ้าชายที่เหมาะสม  พระราชาจึงจัดงานเลือกคู่ให้เจ้าหญิง โดยพระองค์ตั้งใจหาคู่ครองให้ลูกสาวและเตรียมหาพระราชาองค์ใหม่ขึ้นครองราชย์เพื่อดูแลประชาชนของพระองค์ให้มีความสุขสืบไป

เมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าทราบข่าว  เจ้าชายสัตว์ป่าก็รู้สึกมีความหวัง แต่เจ้าชายรู้ดีว่าตนเองเป็นเจ้าชายสัตว์ป่าที่แตกต่างจากเจ้าชายอื่น ๆ  พระองค์จึงใช้เวลาคิดอยู่หลายวัน เพราะรู้สึกว่าตนอาจไม่เหมาะสมกับเจ้าหญิง แต่ความรักที่เจ้าชายมีต่อเจ้าหญิงมีอานุภาพมาก ในที่สุด เจ้าชายสัตว์ป่าจึงตัดสินใจไปร่วมงานเลือกคู่

ระหว่างที่เจ้าชายสัตว์ป่าลังเลใจ เจ้าชายองค์อื่น ๆ จากทั่วทุกสารทิศต่างรีบไปร่วมงาน เพราะทุกคนรู้ดีว่า อาณาจักรของพระราชาเป็นอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ มั่งคั่ง และเจ้าหญิงก็เป็นเจ้าหญิงแสนน่ารัก  ดังนั้น หากใครได้แต่งงานกับเจ้าหญิง ก็หมายถึงว่า เขาจะมีโอกาสได้ภรรยาที่ดีและได้ครอบครองเมืองที่มั่งคั่ง

เมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าไปถึงงาน เจ้าชายพบว่าตนเองมาถึงงานเป็นคนสุดท้าย   ครั้นเมื่อถึงเวลา  พระราชาได้แจ้งกติกาในการเลือกคู่ให้เจ้าชายทุกพระองค์ทราบว่า เจ้าชายที่สามารถนำอัญมณีสายรุ้งจากรังนกที่อยู่บนยอดเขาสูงเสียดฟ้ามามอบให้แก่เจ้าหญิงได้  จะมีสิทธิ์ได้พูดคุยทำความรู้จักเพื่อให้เจ้าหญิงตัดสินใจเลือกเป็นคู่ครองต่อไป

เจ้าชายทุกพระองค์รู้ดีว่า การเดินทางไปยังภูเขาสูงเสียดฟ้าเพื่อนำอัญมณีสายรุ้งมาให้เจ้าหญิงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  เพราะก่อนไปถึงภูเขาสูงเสียดฟ้า เจ้าชายทุกพระองค์จะต้องผ่านป่าอาถรรพ์ที่มีแต่ปิศาจและวิญญาณชั่วร้ายอาศัยอยู่เต็มไปหมด  ผู้ที่จะนำอัญมณีมาได้ จึงต้องแข็งแกร่ง กล้าหาญ และสามารถจัดการกับอุปสรรคต่าง ๆ ได้ดี

ทันทีที่เจ้าชายทั้งหลายได้ฟังเงื่อนไขจากพระราชา  แม้เจ้าชายทุกพระองค์จะรู้ถึงความยากลำบาก  แต่การได้แต่งงานกับเจ้าหญิงและการได้ครอบครองอาณาจักรต่อจากพระราชาเป็นการเดิมพันที่คุ้มค่า  เจ้าชายเกือบทั้งหมดจึงรีบกระโดดขึ้นขี่ม้าแล้วควบม้าฝ่าพายุฝนที่ตกลงมาพอดี  จนในท้องพระโรงเหลือเจ้าชายเพียงพระองค์เดียวเท่านั้นที่ยังไม่ออกเดินทางไปไหน ซึ่งนั่นก็คือ เจ้าชายสัตว์ป่า

เมื่อพระราชาเห็นว่าเจ้าชายสัตว์ป่ายังไม่ออกเดินทางเหมือนเจ้าชายองค์อื่น ๆ  พระราชาจึงถามเจ้าชายว่า   “ทำไมท่านจึงไม่รีบออกเดินทางแบบทุก ๆ คนล่ะ” 

เจ้าชายสัตว์ป่าส่งยิ้มให้พระราชาด้วยความอ่อนน้อม จากนั้น เจ้าชายสัตว์ป่าจึงตอบพระราชาไปว่า “กระหม่อมใช้ชีวิตอยู่ในป่า ในธรรมชาติ  กระหม่อมจึงได้เรียนรู้ว่า  บางครั้งเราต้องเผชิญหน้ากับปัญหาทันที  แต่ในบางกรณี การหยุดรอแทนการเข้าไปปะทะอย่างไรประโยชน์ น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่า  เมื่อกระหม่อมเห็นพายุฝนที่ซัดกระหน่ำลงมา และประเมินถึงภารกิจที่ต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกหลายอย่าง กระหม่อมจึงขอเลือกเก็บแรงไว้ก่อน แล้วใช้เวลานี้วางแผน เตรียมสิ่งที่จำเป็น เพื่อใช้ในการเดินทาง ซึ่งน่าจะดีกว่าการออกไปปะทะกับพายุฝน”

พระราชาฟังคำตอบของเจ้าชายพลางพยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบอะไร  ครั้นเมื่อพายุสงบลง  เจ้าชายสัตว์ป่าจึงเริ่มขี่ม้าออกเดินทางออกจากเมืองมุ่งหน้าไปยังยอดเขาสูงเสียดฟ้าเหมือนเจ้าชายองค์อื่น ๆ

หลังจากที่เจ้าชายสัตว์ป่าเดินทางมาได้ราวครึ่งวัน  จู่ ๆ เจ้าชายก็พบว่ามีเจ้าชายบางพระองค์ที่ออกเดินทางมาก่อน ขี่ม้านำหน้าพระองค์อยู่เพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น   ซึ่งหลังจากที่เจ้าชายสัตว์ป่าควบม้าแซงหน้าเจ้าชายเหล่านั้นไปได้   เจ้าชายจึงคาดเดาว่า เจ้าชายบางพระองค์ที่ขี่ม้าฝ่าพายุฝน คงสะบักสะบอมเพราะพลังของธรรมชาติ ทำให้หมดสภาพที่จะเดินทางต่อไปยังจุดหมาย

เมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าเดินทางไปได้อีกราวครึ่งวัน  เจ้าชายก็เดินทางมาถึงทางเข้าป่าอาถรรพ์ตามที่ตั้งใจเอาไว้

ณ ลานทางเข้าป่าอาถรรพ์ มีเจ้าชายจำนวนมากที่เนื้อตัวมอมแมม (ซึ่งอาจเกิดจากการขี่ม้าฝ่าพายุฝนแล้วคลุกกับฝุ่นตอนขี่ม้ากลางแดด) กำลังครุ่นคิดว่าจะเดินทางผ่านป่าอาถรรพ์เพื่อมุ่งหน้าไปยังภูเขาเสียดฟ้าในทันที  หรือจะหยุดพักค้างแรมที่ลานทางเข้านี้ก่อนสักหนึ่งคืน แล้วค่อยเดินทางต่อในตอนเช้า

แต่ในขณะที่เจ้าชายทั้งหลายกำลังครุ่นคิด มีเจ้าชายผู้กล้าหาญพระองค์หนึ่ง ตัดสินใจกระโดดขึ้นม้า แล้วทะยานตัวมุ่งหน้าเข้าสู่ป่าอาถรรพ์ด้วยพลังอันล้นเหลือ 

เมื่อเจ้าชายองค์อื่น ๆ เห็น “คู่แข่ง” ออกเดินทางไปก่อน  เจ้าชายทั้งหลายจึงเลิกคิดที่จะพัก  แต่กลับพากันกระโดดขึ้นม้าแล้วควบตามเจ้าชายองค์แรกไป จนลานกว้างเหลือเจ้าชายอยู่เพียงพระองค์เดียว คือ เจ้าชายสัตว์ป่า นั่นเอง

การที่เจ้าชายสัตว์ป่าไม่รีบเข้าป่าอาถรรพ์เหมือนดั่งเจ้าชายองค์อื่น ๆ เป็นเพราะพระองค์เห็นว่า การเดินทางเข้าป่าอาถรรพ์ในเวลากลางคืน มีอันตรายมากกว่าเวลากลางวันหลายเท่า ที่สำคัญ  ม้าของเจ้าชายจำเป็นต้องพักผ่อน  การฝืนใช้งานม้าหนักเกินไป ไม่เป็นผลดีต่อทั้งม้าและคนขี่แน่ ๆ ด้วยเหตุนี้เอง  ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจนอนพักเอาแรงที่ลานกว้าง

วันรุ่งขึ้น เจ้าชายสัตว์ป่าควบม้าคู่ใจเข้าไปในป่าอาถรรพ์ตั้งแต่เช้าตรู่  ระหว่างทาง เจ้าชายสัตว์ป่าพบร่องรอยการต่อสู้ระหว่างเจ้าชายทั้งหลายกับเหล่าปิศาจปรากฏให้เห็นอยู่เต็มไปหมด ทั้งการได้เห็นกิ่งไม้หักระเนระนาด  การพบเจ้าชายจำนวนมากได้รับบาดเจ็บ  หรือการได้เห็นม้าหวาดกลัวจนหนีไปซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ ฯลฯ   เมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าขี่ม้าพ้นออกมาจากเขตป่าอาถรรพ์และเดินทางต่อจนถึงตีนเขาสูงเสียดฟ้า  พระองค์ก็พบว่ามีเจ้าชายเพียงพระองค์เดียวที่เอาชนะเหล่าปิศาจได้จนหมด (ทำให้เจ้าชายสัตว์ป่าไม่ต้องสู้กับปิศาจเลย) ซึ่งเจ้าชายพระองค์นั้นกำลังควบม้าขึ้นสู่ยอดเขาสูงเสียดฟ้าเพื่อค้นหาอัญมณีสายรุ้ง

ในตอนแรก เจ้าชายสัตว์ป่าตั้งใจจะเร่งฝีเท้าม้าเพื่อขี่ตามขึ้นเขาไปให้ทัน แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่ง  สติได้เตือนใจเจ้าชายสัตว์ป่าให้รักษาจังหวะการขี่ม้าให้คงที่ เพราะหากเจ้าชายสัตว์ป่าเร่งฝีเท้าม้าจนขึ้นนำ เจ้าชายอีกพระองค์ก็คงเร่งฝีเท้าม้าเพื่อเอาชนะ  ไป ๆ มา ๆ การปะทะกันก็อาจเกิดขึ้น   แต่เป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้ คือการค้นหาอัญมณีสายรุ้งจากรังนกบนยอดเขาสูงเสียดฟ้าเพื่อนำไปมอบให้แก่เจ้าหญิง ซึ่งผู้ที่ขึ้นไปถึงยอดเขาก่อนก็มิได้หมายความว่าจะค้นหาอัญมณีได้ก่อน และผู้ที่หาอัญมณีได้ก่อนก็มิได้หมายความว่าจะเดินทางกลับไปถึงเมืองของเจ้าหญิงได้ก่อน  ที่สำคัญ  เจ้าหญิงมิได้เลือกเจ้าชายที่กลับไปถึงเมืองได้ก่อนเป็นคู่ครอง  แต่ผู้ที่นำอัญมณีกลับไปถึงเมืองได้ทุกคนจะมีโอกาสได้พูดคุยกับเจ้าหญิงเพื่อให้พระองค์ทรงเลือกศึกษาดูใจต่อไปต่างหาก  เมื่อได้สติ เจ้าชายสัตว์ป่าจึงขี่ม้าขึ้นสู่ด้วยยอดเขาสูงเสียดฟ้าโดยไม่เร่งรีบจนเกินไปนัก

ครั้นเมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าเดินทางขึ้นไปถึงยอดเขา เจ้าชายสัตว์ป่าก็พบว่า รังนกจำนวนมากถูกรื้อค้นกระจุยกระจายไปหมด ส่วนลูกนกทั้งหลายต่างก็ส่งเสียงร้องอยู่ที่พื้นอย่างน่าสงสาร เจ้าชายสัตว์ป่ามองเจ้าชายอีกพระองค์ที่รีบเร่งค้นหาอัญมณีจนลืมใส่ใจต่อชีวิตน้อย ๆ ของลูกนกด้วยความรู้สึกสังเวชใจ  บุคคลเช่นนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่ครองของเจ้าหญิงและคงเป็นพระราชาที่ดีไม่ได้แน่ ๆ  

ในขณะที่เจ้าชายสัตว์ป่ากำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จู่ ๆ เจ้าชายสัตว์ป่าก็ได้ยินเจ้าชายอีกพระองค์ส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ  เนื่องจากพระองค์ค้นพบอัญมณีที่มีสีถึง 7 สี คือ สีม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง ชมพู แดง  เจ้าชายผู้เก่งกาจจึงรีบกำอัญมณีเจ็ดสีที่พบ แล้วเดินทางลงจากยอดเขาเพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังเมืองของเจ้าหญิงทันที

แม้เจ้าชายสัตว์ป่าจะเห็นว่าเจ้าชายอีกพระองค์ได้เดินทางนำหน้าไปก่อนแล้ว  แต่แทนที่พระองค์จะรีบค้นหา   อัญมณีสายรุ้งบ้าง เจ้าชายสัตว์ป่ากลับเลือกที่จะสร้างรังพักฉุกเฉิน เพื่อให้ลูกนกที่สูญเสียรังไปได้มีที่อยู่ชั่วคราวก่อน  เมื่อภารกิจสำเร็จ พระองค์จึงเริ่มค้นหาอัญมณีสายรุ้ง…แม้จะเป็นการเริ่มต้นค้นหาที่ช้ากว่าเจ้าชายองค์แรกมากก็ตาม

ในขณะที่เจ้าชายสัตว์ป่าพยายามค้นหาอัญมณีสายรุ้งอยู่นั้น  จู่ ๆ เจ้าชายสัตว์ป่าก็สังเกตได้ว่า มีเงาของบางสิ่งบางอย่างบินอยู่เหนือศีรษะของพระองค์  เมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าเงยหน้าขึ้นดู เจ้าชายก็พบพ่อนกแม่นกหลายตัวที่บินโฉบไปมาเหมือนอยากจะขอบคุณเจ้าชายสัตว์ป่าที่ช่วยสร้างรังให้ลูก ๆ ของพวกมัน  และในขณะที่เจ้าชายมองพวกนกอยู่นั้น  นกตัวหนึ่งได้บินลงมาที่พื้น แล้วเงยหน้ามองเจ้าชาย เหมือนต้องการสื่อสารให้เจ้าชายรู้ว่า มันได้คาบของสำคัญบางอย่างมามอบให้แก่เจ้าชายผู้มีจิตใจอันดีงาม

เมื่อเจ้าชายมองไปที่ปากของนก เจ้าชายก็พบอัญมณีที่มีสีถึง 7 สี คือ สีม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง เจ้าชายแปลกใจ พลางตั้งสติพิจารณาสีของอัญมณีอีกครั้งอย่างรอบคอบ  จนมั่นใจว่าอัญมณีที่นกนำมาให้เป็นอัญมณีสายรุ้งที่พระองค์กำลังค้นหา   เจ้าชายรับอัญมณีมาจากนกด้วยความขอบคุณ  จากนั้น เจ้าชายสัตว์ป่าจึงออกเดินทางลงจากยอดเขาเพื่อมุ่งหน้ากลับไปยังเมืองของเจ้าหญิง

หลังจากที่เจ้าชายสัตว์ป่าขี่ม้ามาได้ราวครึ่งทาง  พระองค์ก็พบกับภาพที่ไม่คาดคิด นั่นก็คือพระองค์ทรงเห็นเจ้าชายผู้เก่งกล้าที่นำอัญมณีเจ็ดสีลงมาจากยอดเขาก่อนพระองค์  กำลังเดินเท้ามุ่งหน้าไปยังเมืองของเจ้าหญิงโดยปราศจากม้าคู่ใจ  เจ้าชายสัตว์ป่าแปลกใจและเป็นห่วง พระองค์จึงควบม้าไปหยุดที่เบื้องหน้าของเจ้าชาย พร้อมกับถามไถ่ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

เจ้าชายผู้เก่งกล้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะพระองค์รู้ดีว่าตนเองคงไปถึงเมืองของเจ้าหญิงช้ากว่าคู่แข่งเป็นแน่  เจ้าชายผู้เก่งกล้าจึงเล่าความจริงให้เจ้าชายสัตว์ป่าฟังว่า “ข้าพเจ้าประมาทเกินไป จึงเอาแต่บุกตะลุยเพื่อหวังจะเอาชนะ จนม้าประจำตัวหมดกำลังไปต่อไม่ไหว  ข้าพเจ้าคงแพ้ในการเลือกคู่ครั้งนี้แล้ว  ท่านไปต่อเถอะ อย่าเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลย”

เมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าได้ฟัง  เจ้าชายสัตว์ป่าก็รู้สึกเห็นใจเจ้าชายที่ทุ่มกำลังฝ่าฟันกับอุปสรรคต่าง ๆ มาอย่างเต็มที่  เจ้าชายสัตว์ป่าเห็นว่าการไปถึงก่อนหรือหลังไม่ใช่เรื่องสำคัญ แต่การปล่อยให้เจ้าชายที่เหนื่อยล้ามาตลอดต้องเดินเท้ากลับไปยังเมืองของเจ้าหญิงเป็นเรื่องที่ไม่ควรปล่อยให้เกิดขึ้น  เจ้าชายสัตว์ป่าจึงเชิญให้เจ้าชายผู้เก่งกล้าขึ้นม้าไปด้วยกัน 

ครั้นเมื่อเจ้าชายสัตว์ป่าและเจ้าชายผู้เก่งกล้าเดินทางไปถึงปราสาทของเจ้าหญิง พระราชาทรงออกมาต้อนรับเจ้าชายทั้งสองด้วยความกระตือรือร้น  เมื่อเจ้าชายทั้งสองได้พบพระราชา ทั้งคู่จึงนำอัญมณีสายรุ้งจากยอดเขาสูงเสียดฟ้ามอบให้พระราชาพิจารณาทันที

เมื่อพระราชาได้รับอัญมณีสายรุ้งจากเจ้าชายทั้งสอง พระองค์ทรงพิจารณาอัญมณีที่ได้จากเจ้าชายสัตว์ป่าก่อน ซึ่งมันเป็นอัญมณีที่มี 7 สี คือ สีม่วง คราม น้ำเงิน เขียว เหลือง แสด แดง ครบถ้วนตามสีรุ้ง   หลังจากนั้น  พระราชาทรงพิจารณาอัญมณีสายรุ้งที่ได้จากเจ้าชายผู้เก่งกล้า พระองค์ทรงสังเกตรายละเอียดอย่างถี่ถ้วน จากนั้น พระราชาได้ประกาศว่า อัญมณีที่เจ้าชายผู้เก่งกล้านำมานั้น มิใช่อัญมณีสายรุ้ง เพราะขาดสีแสด แต่มีสีชมพูแปลกปลอมมา

เจ้าชายผู้เก่งกล้าตกใจและรู้สึกผิดที่ตนเองรีบร้อน ไม่ตรวจสอบความถูกต้องให้ดีเสียก่อน  บางที การใช้แต่พละกำลังบุกตะลุยสู้กับอุปสรรค โดยขาดความรอบคอบ อาจบทเรียนที่พระองค์ควรปรับปรุงแก้ไข  ในขณะเดียวกัน    เจ้าชายผู้เก่งกล้าก็รู้สึกว่า เจ้าชายสัตว์ป่าคือเจ้าชายที่เหมาะสมกับเจ้าหญิงจริง ๆ  ทั้งในเรื่องความสามารถและจิตใจอันดีงาม  ดังนั้น เจ้าชายผู้เก่งกล้าจึงยอมรับคำตัดสินของพระราชาแต่โดยดี

เมื่อมีเจ้าชายที่สามารถนำอัญมณีสายรุ้งกลับมาได้เพียงคนเดียว  เจ้าชายสัตว์ป่าจึงเป็นเจ้าชายเพียงองค์เดียวที่มีโอกาสได้พูดคุยและทำความรู้จักกับเจ้าหญิง 

หลังจากเจ้าชายสัตว์ป่าและเจ้าหญิงได้ทำความรู้จักนิสัยใจคอกัน และเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้กันฟัง  เจ้าหญิงทรงชื่นชมความสามารถของเจ้าชายที่รู้จักบุกเมื่อควรบุก รู้จักหยุดเมื่อควรตั้งรับ  ทั้งยังรักในจิตใจอันดีงามของเจ้าชายที่มีต่อผู้อื่น (ทั้ง ๆ ที่เป็นคู่แข่ง) รวมทั้งความเมตตาที่มีต่อลูกนก ส่วนเจ้าชายสัตว์ป่าก็ทรงมีความสุขเมื่อได้คุยกับเจ้าหญิงที่ตนแอบหลงรัก ทั้งยังสบายใจเมื่อได้รู้ว่า เสด็จแม่ของเจ้าหญิงสืบเชื้อสายมาจากตระกูลนางเงือก  ทำให้เจ้าหญิงมีเลือดผสมที่สามารถอภิเษกสมรสกับเจ้าชายสัตว์ป่าได้

แต่ความรักของเจ้าหญิงและเจ้าชายสัตว์ป่าเพิ่งก่อตัวขึ้น  ไม่มีใครรู้ว่าทั้งคู่จะได้แต่งงานกันหรือไม่ แต่อย่างน้อย สิ่งที่ทุก ๆ คนรู้คือ ทั้งเจ้าหญิงและเจ้าชายต่างมีความรู้สึกทีดีต่อกัน

และแล้ว นิทานก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

คืนหนึ่งในช่วงปลายเดือนกรกฎาคม 2566 ผู้อ่านท่านหนึ่งได้ส่งข้อความมาหาทางเพจนิทานนำบุญ ซึ่งข้อความที่ส่งมา ทำให้ผมตั้งใจที่จะแต่งนิทานสักเรื่อง แทนคำขอบคุณจากใจนักเขียนนิทานเล็ก ๆ คนนี้

ในตอนแรก ผมตั้งใจจะแต่งนิทานที่มีแง่คิดเกี่ยวกับการรักษาความรักความสัมพันธ์ให้ยั่งยืน (เพราะเคยมีผู้อ่านบางท่านส่งข้อความมาเล่าเรื่องเศร้า ในวันที่หญิงสาวคนรักบอกเลิก และเขาไม่มีใครให้เล่านิทานนำบุญให้ฟังอีกต่อไป) แต่ระหว่างที่คิดนิทานเรื่องนั้น จู่ ๆ นิทานเรื่องนี้ก็แว่บขึ้นมาในใจ (ผมแต่งนิทานเรื่องนี้ในวันอาสาฬหบูชา โดยมีจุดเริ่มต้นจากคำว่า โกรธข้ามวัน ติดพันข้ามคืน ซึ่งเป็นข้อคิดเชิงธรรมะ) เมื่อผมผูกเรื่องต่อไปจนจบ ก็ได้นิทานความรักที่น่ารักเรื่องนี้ออกครับ

ก่อนไปอ่านนิทาน ผมขอแจ้งเตือนเรื่องลิขสิทธิ์อีกครั้ง เพราะการละเมิดลิขสิทธิ์ เช่น การนำนิทานไปเผยแพร่ในยูทูบหรือสื่ออื่น ๆ มีความผิดทางกฎหมาย และโทษรุนแรงมาก (ค่าปรับมีอัตราตั้งแต่หลักหมื่นถึงหลักแสน และอาจมีโทษทางอาญาด้วยครับ) จึงขอให้อ่านนิทานด้วยความเพลิดเพลินเท่านั้น

นิทานเรื่อง คู่รักกระต่ายน้อย

กาลครั้งหนึ่ง มีกระต่ายหนุ่มตัวหนึ่งรักกระต่ายสาวอีกตัวหนึ่งมาก กระต่ายหนุ่มมักอ่าน “นิทานนำบุญ” ให้กระต่ายสาวฟังทุกคืน  ส่วนกระต่ายสาวก็อบอุ่นใจทุกครั้งที่กระต่ายหนุ่มอ่านนิทานให้มันฟัง  ครั้นเมื่อเวลาผ่านไป  กระต่ายทั้งคู่ก็ตัดสินใจแต่งงานกัน โดยกระต่ายหนุ่มตั้งใจจะดูแลกระต่ายสาวอย่างดีที่สุด

ก่อนที่จะแต่งงงาน  กระต่ายหนุ่มได้จ้างช่างมาสร้างเรือนหอเป็นบ้านแห่งความรักระหว่างมันกับกระต่ายสาวยอดดวงใจ 

ครั้นเมื่อใกล้ถึงวันแต่งงาน  เรือนหอที่กระต่ายหนุ่มคาดหวังว่าจะเป็นเรือนหอที่งดงามและสมบูรณ์ที่สุด กลับมีร่องรอยการทาสีที่กระดำกระด่างในบางจุด  กระต่ายหนุ่มโกรธช่างทาสีที่ทำงานไม่เรียบร้อย  มันโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน จนกระต่ายสาวอดเป็นเป็นห่วงไม่ได้ 

เช้าวันต่อมา ในขณะที่กระต่ายหนุ่มยังคงโมโหโทโส  กระต่ายสาวได้จัดการหาสีมาทาแก้ไขจนรอยกระดำกระด่างหายไปจนหมด  เมื่อกระต่ายหนุ่มได้รู้ในภายหลังว่า กระต่ายสาวยอดดวงใจไม่มัวเสียเวลาอยู่กับการโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน ที่ไร้ประโยชน์  แต่กระต่ายสาวกลับใช้เวลาดังกล่าวในการแก้ไขปัญหา จนสามารถแก้ปัญหาได้สำเร็จ  กระต่ายหนุ่มก็รู้สึกชื่นชมกระต่ายสาวและคิดว่ามันเลือกคู่ครองได้ไม่ผิดจริง ๆ

เมื่อใกล้ถึงวันแต่งงานมากขึ้นอีกนิด  เกิดเหตุพายุเข้าจนสวนในบ้านที่กระต่ายหนุ่มจ้างช่างมาจัดสวนเอาไว้อย่างสวยงาม กลายสภาพเป็นสวนที่กระจุยกระจายไปหมด  กระต่ายหนุ่มโกรธฟ้าฝนที่ทำลายสวนในฝันจนเละเทะไม่สมดังใจหวัง   มันโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน จนกระต่ายสาวอดเป็นเป็นห่วงไม่ได้ 

เช้าวันต่อมา ในขณะที่กระต่ายหนุ่มยังคงโมโหโทโส  กระต่ายสาวตัดสินใจเก็บกวาดจัดสวนให้เรียบร้อย แถมยังจัดหาต้นไม้ดอกไม้มาปลูกเพิ่มเติมจนสวนดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง  เมื่อกระต่ายหนุ่มได้รู้ในภายหลังว่า กระต่ายสาวยอดดวงใจไม่มัวเสียเวลาอยู่กับการ “โมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน” ที่ไร้ประโยชน์  แต่กระต่ายสาวกลับใช้เวลาดังกล่าวในการแก้ไขปัญหาจนสามารถแก้ปัญหาได้สำเร็จ  กระต่ายหนุ่มก็รู้สึกชื่นชมกระต่ายสาวและคิดว่ามันเลือกคู่ครองได้ไม่ผิดจริง ๆ

ครั้นเมื่อถึงวันแต่งงาน  ในขณะที่กระต่ายหนุ่มและกระต่ายสาวกำลังจะเข้าพิธี  จู่ ๆ ไฟฟ้าภายในงานก็ดับ และไม่มีทีท่าว่าจะไฟฟ้าจะกลับมาใช้งานได้ตามปกติทันฤกษ์ที่เตรียมเอาไว้   กระต่ายหนุ่มโกรธการไฟฟ้าที่ทำให้วันแต่งงานในฝันขลุกขลักและอาจล่มอย่างไม่เป็นท่า  แต่ก่อนที่กระต่ายหนุ่มจะโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน  กระต่ายสาวได้กุมมือของกระต่ายหนุ่มเพื่อเรียกสติ  จากนั้น กระต่ายสาวก็กระซิบบอกกระต่ายหนุ่มว่า “การโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน ไม่มีประโยชน์หรอกนะที่รัก เรามาช่วยกันแก้ปัญหาดีกว่าไหม”

เมื่อพูดจบ กระต่ายสาวก็ชวนกระต่ายหนุ่มให้ช่วยกันจุดเทียนรอบ ๆ งานแต่ง  จากนั้น  พวกมันก็ชวนให้แขกเข้ามานั่งใกล้ ๆ กันอีกนิด เพราะในงานไม่มีไมโครโฟน   ส่วนเรื่องเพลงหรือดนตรี กระต่ายสาวก็ขอให้กระต่ายหนุ่มและแขกในงานช่วยกันร้องเพลง ซึ่งทั้งหมดให้บรรยากาศภายในงานดูอบอุ่นและทำให้พิธีแต่งงานดำเนินไปได้อย่างน่าประทับใจ

เมื่อเสร็จงาน  กระต่ายหนุ่มนั่งคิดในใจว่า  มันโชคดีเหลือเกินที่ได้กระต่ายสาวมาเป็นคู่ครอง   การโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืน ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยจริง  ๆ  แต่การตั้งสติ ควบคุมอารมณ์ และลงมือแก้ไขสถานการณ์ต่างหาก ที่จะช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้นได้

กระต่ายหนุ่มมองกระต่ายสาวด้วยสายตาที่เหมือนต้องการจะบอกว่า “ขอบคุณนะ”  ส่วนกระต่ายสาวซึ่งหันมาสบตากระต่ายหนุ่มพอดี กลับส่งยิ้มให้แล้วทำหน้าทะเล้นใส่  จากนั้น กระต่ายสาวก็บอกกระต่ายหนุ่มว่า “นับจากวันนี้ ถ้าเจออะไรไม่สมดังใจ ก็อย่างเพิ่งโมโหข้ามวัน ติดพันข้ามคืนนะ  เพราะถึงจะขาดสิ่งนู้น ไม่มีสิ่งนี้ แต่ยังไง..เราก็ยังมีกันและกัน ที่จะช่วยกัน แก้ปัญหาในทุก ๆ เรื่องนะ”

“มีกันและกัน” กระต่ายหนุ่มรำพึงเบา ๆ 

“ใช่แล้ว มีกันและกัน” กระต่ายสาวยิ้มเขิน   จากนั้น กระต่ายสาวก็อ้อนกระต่ายหนุ่มว่า “ว่าแต่คืนนี้ เธอลืมอะไรไปรึเปล่า”

กระต่ายหนุ่มทำหน้าครุ่นคิด  จากนั้น กระต่ายหนุ่มก็ยิ้ม แล้วบอกกระต่ายสาวว่า “จริงสิ ฉันลืมไปเลยจริง ๆ  ฉันสัญญานะว่าฉันจะอ่านนิทานนำบุญให้เธอฟังทุกคืนเหมือนเดิม  และฉันจะอ่านต่อไปให้ลูกของพวกเราฟังด้วยนะ”

กระต่ายหนุ่มยิ้มให้กระต่ายสาวด้วยความรัก  ส่วนกระต่ายสาวก็ยิ้มตอบ พร้อมกับหัวเราะ “แหะ ๆ” ซึ่งไม่มีใครรู้ว่ากระต่ายสาวคิดอะไรอยู่

และแล้ว  นิทานเรื่องนี้ก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

นิทานก่อนนอนเรื่อง “พรานเฒ่ากับราชสีห์” เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งและพิมพ์ในนิตยสารขวัญเรือนเมื่อนานมาแล้ว นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานเรื่องหนึ่งที่ผมแต่งด้วยความเคารพที่มีต่อนักแต่งนิทานพื้นบ้านในอดีต จึงนำความประทับใจบางอย่างจากนิทานพื้นบ้านที่ชอบ แล้วนำมาสร้างเป็นนิทานเรื่องใหม่ โดยมีเสน่ห์ของนิทานเรื่องดั้งเดิมเจืออยู่จาง ๆ (นิทานในลักษณะนี้อยู่ในหมวด “นิทานชุด จากแรงบันดาลใจ” ในเว็บไซต์นิทานนำบุญ)

ในปี 2566 ผมตั้งใจจะนำนิทานที่เคยเขียนมาลงเพิ่มเติมในเว็บไซต์นิทานนำบุญ รวมทั้งอยากแต่งนิทานเรื่องใหม่ ๆ ให้เด็ก ๆ ได้อ่าน แต่ปีนี้ มีเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์เกิดขึ้นมาก ผมจึงค่อนข้างท้อและเสียเวลาไปกับการดำเนินการตามกฎหมายกับผู้ที่ละเมิดลิขสิทธิ์ ผมหวังว่า หากปัญหานี้คลี่คลายลง ผมคงมีกำลังใจและมีเวลาแต่งนิทานเรื่องใหม่ ๆ ให้ได้อ่านกันอีก

ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิมานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง พรานเฒ่ากับราชสีห์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพรานเฒ่าคนหนึ่งรอนแรมอยู่ในป่าจนร่างกายอ่อนล้า ทำให้ต้องนั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้ เพื่อเก็บเรี่ยวแรงก่อนเดินทางกลับบ้าน 

แต่ในขณะนั้นเอง  มีราชสีห์หิวโซตัวหนึ่งเกิดได้กลิ่นเนื้อมนุษย์  มันจึงย่องเข้ามาหาพรานเฒ่า โดยหมายที่จะขย้ำเหยื่อของมันกินเป็นอาหาร 

เดชะบุญที่พรานเฒ่าได้ยินเสียงฝีเท้าของราชสีห์ เขาจึงรีบคว้าห่อผ้าสัมภาระ แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมรับมือกับภัยที่กำลังย่างกรายเข้ามาหา

เมื่อราชสีห์เห็นว่าเหยื่อของตนคือพรานเฒ่าซึ่งมีห่อผ้าคล้ายปืนอยู่ในมือ  ราชสีห์ก็ตกใจจนเกือบกระโจนกลับเข้าป่า  แต่เนื่องจากราชสีห์กลัวนายพรานจะถือโอกาสยิงมันจากด้านหลัง  ราชสีห์จึงจำต้องยืนเผชิญหน้ากับนายพราน โดยทำได้เพียงแค่คำรามขู่เพื่อคุมสถานการณ์เอาไว้เท่านั้น

ฝ่ายพรานเฒ่าเมื่อเห็นราชสีห์ยืนนิ่งไม่จู่โจมเข้าใส่  เขาจึงคาดเดาได้ว่า ราชสีห์คงกลัวของในห่อผ้าจนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม   จริง ๆ แล้วของในห่อผ้าไม่ใช่ปืนดังเช่นที่ราชสีห์คิด  แต่มันเป็นเพียงกิ่งไม้ที่พรานเฒ่าเก็บมาทำยารักษาโรค   ด้วยเหตุนี้  พรานเฒ่าจึงได้แต่เฝ้ารอจังหวะเพื่อหาโอกาสตีตัวจากราชสีห์ที่จ้องมองเขาอยู่อย่างไม่วางตา       

ในระหว่างที่ราชสีห์กับพรานเฒ่ายืนคุมเชิงกันอยู่นั้น  มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งบังเอิญเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้า  และด้วยเหตุที่หมาจิ้งจอกเป็นสัตว์จอมเจ้าเล่ห์  ดังนั้น  มันจึงคิดที่จะหาประโยชน์จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

หลังจากที่หมาจิ้งจอกใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด มันก็เลือกที่จะเข้าไปประจบประแจงราชสีห์ เพราะมันเห็นว่าราชสีห์แข็งแรงกว่าพรานเฒ่า ซึ่งหากมันสามารถยุให้ราชสีห์จัดการกับพรานเฒ่าได้สำเร็จ  ราชสีห์ก็อาจจะแบ่งเนื้อของพรานเฒ่าให้มันกินด้วยก็เป็นได้

เจ้าหมาจิ้งจอกเริ่มแผนด้วยการเดินเข้าไปตีสนิทกับราชสีห์  จากนั้น มันก็พูดกับราชสีห์ว่า “ท่านเจ้าป่าที่เคารพ  ข้าสงสัยเหลือเกินว่าเพราะเหตุใดผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่าน จึงปล่อยให้มนุษย์ยืนหยามท่านอยู่เช่นนั้นได้เล่า  ข้าคิดว่าท่านน่าจะจัดการมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเสีย” 

เมื่อราชสีห์ได้ฟังคำของหมาจิ้งจอกจึงตอบว่า “เจ้าไม่เห็นปืนของพรานผู้นั้นหรอกรึ?  หากข้าผลีผลาม…มีหวังตัวของข้าคงเป็นรูโบ๋ด้วยกระสุนปืนเป็นแน่”           

ทันทีที่หมาจิ้งจอกได้ยินเรื่องปืน  มันจึงเปลี่ยนท่าทีด้วยการพูดจาดูหมิ่นราชสีห์ต่าง ๆ นานา  จากนั้น  มันก็รีบเดินเข้าไปประจบพรานเฒ่า เพราะมันเชื่อว่า พรานเฒ่าน่าจะใช้ปืนจัดการกับราชสีห์ได้ไม่ยาก ซึ่งหากมันสามารถยุให้พรานเฒ่ายิงราชสีห์ได้สำเร็จ  มันก็อาจจะได้เนื้อของราชสีห์เป็นรางวัล

“ท่านพรานที่เคารพ  ท่านจะปล่อยเจ้าสิงโตงี่เง่าตัวนั้นเอาไว้ทำไมเล่า  เอาปืนออกมายิงมันเสียเถิด  สัตว์ป่าทั้งหลายจะได้มีชีวิตที่สงบสุขกันเสียที” 

ราชสีห์โกรธมากที่เห็นความกะล่อนของหมาจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์  ในขณะเดียวกัน พรานเฒ่าก็ค้นพบโอกาสที่เขาจะผละจากสถานการณ์อันคับขัน! 

เมื่อหมาจิ้งจอกแสดงให้เห็นว่ามันเป็นสัตว์ที่กลิ้งกลอก…คบไม่ได้   พรานเฒ่าจึงแกล้งมองหมาจิ้งจอกด้วยความระอาใจ  จากนั้น  เขาก็เปรยให้ราชสีห์ได้ยินว่า “ข้าไม่อยากยุ่งกับหมาจิ้งจอกที่มีนิสัยน่ารังเกียจเช่นนี้หรอก  เชิญเจ้าจัดการกับมันเอาเองเถิด”  เมื่อนายพรานพูดจบ  เขาก็แกล้งส่ายหน้า แล้วเดินถอยห่างไปเหมือนเบื่อหน่ายอย่างที่สุด

หมาจิ้งจอกได้แต่ยืนงงเพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์จะลงเอยเช่นนี้  และก่อนที่มันจะตั้งสติได้  ราชสีห์หิวโซซึ่งโกรธจัดก็กระโดดเข้าตระครุบตัวของมัน แล้วจัดการกินมันเป็นอาหาร

ในที่สุด  พรานเฒ่าก็รอดพ้นจากคมเขี้ยวของราชสีห์ได้อย่างหวุดหวิด  ส่วนหมาจิ้งจอกผู้ประสงค์ร้ายก็ได้รับผลกรรมไปอย่างที่ตัวมันเองก็คาดไม่ถึง

#นิทานนำบุญ

นิทานก่อนนอนไทยพื้นบ้านเรื่องนี้ เป็นนิทานที่ดัดแปลงมาจากนิทานพื้นบ้านเรื่องหนึ่ง ซึ่งพี่นำบุญไม่แน่ใจว่า นิทานดั้งเดิมมาจากประเทศไหน แม้เวลาจะผ่านมาอย่างเนิ่นนาน แต่โครงสร้างของนิทานพื้นบ้านฉบับดั้งเดิมที่เรียบง่ายแต่สนุกสนาน ทำให้การนำมาแต่งเป็นนิทานเรื่องใหม่ ยังคงมีความสนุกไม่แพ้นิทานฉบับดั้งเดิม ภูมิปัญญาในอดีตเป็นสิ่งที่มีคุณค่ามาก การเรียนรู้ภูมิปัญญาของคนรุ่นเก่า จะช่วยให้เราต่อยอดและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ขึ้นมาได้อย่างที่เราอาจไม่เคยนึกถึง ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง พ่ออุ๊ยใจดีกับเศรษฐีใจร้าย

พ่ออุ๊ยขวัญเมืองเป็นผู้เฒ่าใจดีที่ใครต่อใครพากันรักใครนับถือ  แม้พ่ออุ๊ยจะไม่ใช่คนที่ร่ำรวยด้วยทรัพย์สินเงินทอง  แต่ความเอื้ออารีและความใจบุญสุนทานของแกก็เป็นคุณธรรมที่ทำให้ชาวเมืองทุกชั่วรุ่นพยายามที่จะเจริญรอยตามแนวทางที่แกประพฤติปฏิบัติ

อยู่มาวันหนึ่ง  ในขณะที่พ่ออุ๊ยขวัญเมืองกำลังจะเดินทางไปวัดเพื่อฟังธรรมตามปกติ  จู่ ๆ พ่ออุ๊ยก็เหลือบไปเห็นลูกลิงตัวหนึ่งนอนหมดสติอยู่ด้วยอาการบาดเจ็บอย่างน่าสงสารเป็นที่สุด  โดยมิได้ลังเล…พ่ออุ๊ยรีบตรงเข้าไปดูอาการของเจ้าลิงน้อย แล้วพาลิงน้อยกลับบ้านเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บทันที

พ่ออุ๊ยคอยดูแลเจ้าลิงน้อยจนกระทั่งลูกลิงค่อย ๆ มีอาการดีขึ้นเป็นลำดับ และเมื่อลูกลิงหายจากอาการบาดเจ็บ  ลูกลิงก็รีบเผ่นโผนโจนทะยานกลับเข้าป่า และหลังจากนั้นเพียงสามวัน ลูกลิงก็กลับมาหาพ่ออุ๊ยผู้มีพระคุณอีกครั้งโดยคราวนี้มันแบกเอาฟักทองผลใหญ่ติดมือกลับมาด้วย

ลูกลิงตั้งใจที่จะมอบฟักทองผลใหญ่ให้แก่พ่ออุ๊ยแทนคำขอบคุณ  พ่ออุ๊ยดีใจและคิดที่จะนำเอาฟักทองส่วนหนึ่งไปทำแกงบวดเพื่อใส่บาตร แต่แล้วความตั้งใจของพ่ออุ๊ยก็ต้องเปลี่ยนไปเมื่อพ่ออุ๊ยลงมือผ่าฟักทอง และพบว่าเนื้อในของฟักทองผลนั้นแตกต่างจากเนื้อของฟักทองผลอื่น ๆ !

ภายในผลฟักทองที่ลิงน้อยนำมาให้แก่พ่ออุ๊ยอัดแน่นไปด้วยทองคำบริสุทธิ์ที่มีมูลค่าเกินกว่าที่จะประมาณได้  แรกทีเดียว พ่ออุ๊ยตั้งใจที่จะคืนทองคำทั้งหมดให้แก่เจ้าลิงน้อย แต่หลังจากที่ลูกลิงคะยั้นคะยอพ่ออุ๊ยอยู่นาน  ในที่สุด  พ่ออุ๊ยก็ใจอ่อนและยอมเก็บทองคำทั้งหมดเอาไว้กับตัว

อย่างไรก็ตาม  ด้วยอุปนิสัยที่ชอบช่วยเหลือผู้อื่น  ไม่นานนัก  พ่ออุ๊ยแสนดีก็คิดหาวิธีใช้ทองให้เกิดประโยชน์ได้

พ่ออุ๊ยขวัญเมืองเคยได้ยินมาว่า ชาวบ้านที่ยากจนส่วนใหญ่ต้องทำงานกันอย่างหามรุ่งหามค่ำ เพื่อหาเงินไปชำระเป็นดอกเบี้ยให้แก่เศรษฐีหน้าเลือดที่ออกเงินกู้ด้วยอัตราดอกเบี้ยที่สูงลิ่วอย่างน่ารังเกียจ   ชีวิตของคนที่มีหนี้สินเป็นชีวิตของคนที่เต็มไปด้วยความทุกข์  ด้วยเหตุนี้  พ่ออุ๊ยจึงตัดสินใจปันส่วนทองคำที่แกได้มาให้ชาวบ้านนำมันไปใช้หนี้

เศรษฐีหน้าเลือดถึงกับเดือดดาลที่ชาวบ้านสามารถหาเงินมาชำระหนี้ได้จนหมด  เศรษฐีนึกสงสัยว่าชาวบ้านหาเงินมากมายมาจากไหน  และหลังจากที่เศรษฐีพยายามค้นหาความจริง  ในที่สุด  เศรษฐีก็ได้รับรู้ถึงที่มาของเงินและเรื่องราวทั้งหมดของเจ้าลิงตัวน้อยกับฟักทองมหัศจรรย์!

เมื่อการช่วยเหลือลูกลิงที่บาดเจ็บส่งผลให้พ่ออุ๊ยขวัญเมืองได้รับทองคำที่มีมูลค่ามหาศาลเป็นการตอบแทน  เศรษฐีหน้าเลือดจึงคิดแผนการร้ายเพื่อให้ตัวเองได้ทองคำแบบเดียวกับที่พ่ออุ๊ยขวัญเมืองได้รับมาบ้าง

เศรษฐีใจร้ายเริ่มแผนด้วยการพรางตัวและดักซุ่มรอลูกลิงอยู่ในป่าลึก  และหลังจากที่ลูกลิงผู้เคราะห์ร้ายเดินผ่านพุ่มไม้ที่เศรษฐีดักซุ่มรออยู่  เศรษฐีผู้มีใจหยาบช้าก็รีบกระโจนออกจากที่ซ่อนแล้วกระหน่ำตีลูกลิงที่น่าสงสารจนกระทั่งลูกลิงหมดสติไป

เศรษฐีใจร้ายฉุดแขนของลูกลิงที่ยังคงหมดสติอยู่แล้วลากลูกลิงกลับไปรักษาที่บ้านอย่างไม่แยแส  และทันทีที่ลูกลิงฟื้นคืนสติ  เศรษฐีก็เอ่ยปากให้ลูกลิงรีบนำฟักทองมหัศจรรย์มาตอบแทนความดีจอมปลอมของเขา  ลูกลิงรู้สึกงุนงงต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  แต่ด้วยความที่ลูกลิงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดกับคนที่มีจิตใจชั่วร้าย  ดังนั้น ลูกลิงจึงพาร่างกายที่แสนจะบอบช้ำกลับเข้าป่าไปอย่างเงียบ ๆ

สามวันผ่านไป  ลิงน้อยกลับมาหาเศรษฐีใจร้ายพร้อมกับฟักทองผลใหญ่ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าฟักทองที่มันเคยนำมาให้พ่ออุ๊ยถึงสองเท่า  เศรษฐีผู้ละโมบถึงกับตาลุกวาวเมื่อได้เห็นผลฟักทองที่ลิงน้อยนำมาฝาก  และหลังจากที่ลิงน้อยลากลับไปแล้ว  เศรษฐีผู้ไม่เคยละอายและเกรงกลัวต่อบาปก็จัดการผ่าฟักทองออกเป็นสองซีก

แทนที่ภายในผลฟักทองจะเป็นทองคำดังที่เศรษฐีหวังเอาไว้  ผลของฟักทองกลับเป็นที่ซ่อนตัวของเหล่าบรรดาสัตว์ร้ายอสรพิษทั้งหลาย นับตั้งแต่งูเงี้ยวเขี้ยวขอไปจนถึงตะเข็บตะขาบ แมงป่องและฝูงต่อแตนที่แสนจะดุร้าย

แม้เศรษฐีจะรอดชีวิตจากพิษของสัตว์ร้ายได้  แต่กว่าที่เขาจะรู้สึกทุเลาเบาบางจากความเจ็บปวดและทรมานที่เขาได้รับ  เขาก็มีเวลาเพียงพอที่จะไตร่ตรองและสำนึกถึงความร้ายกาจที่เขาได้กระทำลงไป

ในที่สุด  เศรษฐีใจร้ายก็กลับตัวเป็นคนดี และเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ก็ได้รับการเล่าขานสืบต่อกันมาจนถึงปัจจุบัน

#นิทานนำบุญ

………………………….