นิทานเรื่อง “เจ้าชายผู้เปี่ยมสุข” (The Happy Prince) เป็นหนึ่งในวรรณกรรมเยาวชนที่ได้รับการยกย่องทั่วโลกว่าเปี่ยมด้วยคุณค่าทางจิตใจและแฝงแง่คิดลึกซึ้งเกี่ยวกับความเมตตาและการเสียสละ ผู้แต่งคือ Oscar Wilde นักเขียนชาวอังกฤษผู้มีชื่อเสียงในยุควิกตอเรีย ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่สังคมมีความเหลื่อมล้ำสูง นิทานเรื่องนี้จึงสะท้อนภาพชีวิตของผู้คนในยุคนั้นได้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะความแตกต่างระหว่างชนชั้นสูงกับผู้ยากไร้ในเมืองใหญ่
เรื่องราวของเจ้าชายผู้เปี่ยมสุขและนกนางแอ่นตัวน้อย เป็นการเล่าเรื่องผ่านสัญลักษณ์ของความงามภายนอกที่ซ่อนความเจ็บปวดภายใน เจ้าชายที่เคยใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในวัง กลับต้องเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายเมื่อกลายเป็นรูปปั้นที่มองเห็นความทุกข์ของผู้คนจากที่สูง การตัดสินใจเสียสละสิ่งมีค่าของตนเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น โดยมีนกนางแอ่นเป็นผู้ส่งต่อความเมตตา กลายเป็นบทเรียนสำคัญที่สื่อถึงความรักที่บริสุทธิ์และการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
นิทานเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้อ่านทุกช่วงวัย โดยเฉพาะเด็กวัย 7 ปีขึ้นไปที่เริ่มเรียนรู้เรื่องคุณธรรมและความเห็นอกเห็นใจผู้อื่น สำหรับผู้ใหญ่ นิทานนี้สามารถเป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตอย่างมีจิตใจงดงาม และเป็นเครื่องเตือนใจให้เรามองเห็นคุณค่าของการเสียสละและความเมตตาในสังคมที่เต็มไปด้วยการแข่งขัน นิทาน “เจ้าชายผู้เปี่ยมสุข” จึงไม่ใช่แค่เรื่องเล่าสำหรับเด็ก แต่เป็นตำนานแห่งความดีงามที่ควรส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น
มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าชายผู้เปี่ยมสุข” ด้วยกันนะครับ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในเมืองใหญ่แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยอาคารสูงและถนนคดเคี้ยว มีรูปปั้นเจ้าชายองค์หนึ่งตั้งตระหง่านอยู่บนยอดเสาสูงกลางจัตุรัส รูปปั้นนั้นงดงามจนผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ต่างพากันหยุดมองด้วยความชื่นชม เจ้าชายองค์นั้นถูกปิดทองทั่วทั้งร่าง ดวงตาทำจากไพลินสีฟ้า และที่ด้ามดาบมีทับทิมสีแดงสดประดับอยู่ ทุกคนเรียกพระองค์ว่า “เจ้าชายผู้เปี่ยมสุข” เพราะเชื่อว่าพระองค์คงมีชีวิตที่เต็มไปด้วยความสุขสบายและไม่เคยรู้จักความทุกข์เลยแม้แต่น้อย
ในยามกลางวัน แสงแดดส่องกระทบแผ่นทองบนร่างของเจ้าชายจนเปล่งประกายระยิบระยับ ส่วนในยามค่ำคืน แสงจันทร์ก็ช่วยขับให้รูปปั้นดูสง่างามราวกับเทวดา เด็ก ๆ จากโรงเรียนใกล้เคียงมักจะชี้ชวนกันดูรูปปั้นและพูดว่า “พระองค์ดูเหมือนเทวดาเลยเนอะ” แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมว่า “พระองค์คือความงามของเมืองนี้”
แต่อนิจจา….ไม่มีใครรู้เลยว่า ภายใต้ความงามนั้น เจ้าชายกำลังเฝ้ามองโลกด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้า
คืนหนึ่ง มีนกนางแอ่นตัวหนึ่งบินผ่านเข้ามาในเมือง จริง ๆ แล้ว นกนางแอ่นควรจะบินไปอียิปต์กับเพื่อน ๆ แต่เมื่อมันบินมาถึงเมืองใหญ่แห่งนี้ มันเห็นรูปปั้นเจ้าชายตั้งเด่นอยู่ มันจึงเลือกเกาะใต้เท้าของรูปปั้นเพื่อนอนพักสักนิด
ในขณะที่นกนางแอ่นกำลังจะหลับ นกนางแอ่นรู้สึกถึงหยดน้ำเย็น ๆ ที่ตกใส่ตัวของมัน นกนางแอ่นจึงเงยหน้ามองท้องฟ้า แต่มันก็ไม่เห็นเมฆหรือฝนเลย ครั้นเมื่อมันมองไปยังรูปปั้น มันกลับพบว่าเจ้าชายผู้งามสง่ากำลังร้องไห้
น้ำตาของเจ้าชายไหลลงมาตามแก้มทองคำอย่างช้า ๆ นกนางแอ่นตกใจจึงถามว่า “ทำไมท่านถึงร้องไห้ล่ะ” เจ้าชายตอบด้วยเสียงเศร้าว่า “ตอนที่ฉันมีชีวิต ฉันอยู่ในวังจึงไม่เคยเห็นความทุกข์ของผู้คนเลย ฉันคิดว่าความสุขเป็นเรื่องปกติของทุก ๆ คน แต่ตอนนี้ เมื่อฉันได้เห็นเมืองจากที่สูง ฉันเห็นความเจ็บปวดมากมาย และหัวใจของฉันก็ไม่อาจนิ่งเฉยต่อไปได้อีก”
เจ้าชายเล่าว่า พระองค์เห็นหญิงสาวคนหนึ่งในบ้านหลังเล็ก ๆ เธอกำลังเย็บชุดให้ลูกสาวของขุนนาง แต่เธอไม่มีเงินซื้อยาให้ลูกชายที่ป่วยนอนตัวร้อนอยู่บนเตียง เจ้าชายอยากช่วยหญิงสาวคนนั้น พระองค์จึงขอให้นกนางแอ่นช่วยเอาทับทิมจากดาบของพระองค์ไปให้หญิงสาว
ในตอนแรก นกนางแอ่นลังเล เพราะมันต้องบินไปอียิปต์ แต่นกนางแอ่นรู้สึกสงสารเจ้าชายและหญิงสาวคนนั้น มันจึงตัดสินใจจิกและดึงทับทิมจากดาบของเจ้าชาย แล้วบินไปยังบ้านหลังหญิงสาว จากนั้น มันก็วางทับทิมไว้บนโต๊ะ แล้วบินวนรอบตัวลูกชายที่ป่วย เพื่อให้อากาศไหลเวียน เด็กชายจะได้หลับสบายขึ้น
เมื่อนกนางแอ่นบินกลับมาหาเจ้าชาย เจ้าชายได้ก็ขอให้มันอยู่ต่ออีกคืนหนึ่ง เพราะยังมีคนที่ต้องการความช่วยเหลืออยู่อีก
เจ้าชายเล่าว่า พระองค์เห็นชายหนุ่มนักเขียนที่ทั้งหนาวและอดอยาก เขาไม่มีเงินซื้อทั้งฟืนและอาหาร เจ้าชายจึงขอให้นกนางแอ่นช่วยเอาไพลินจากดวงตาของพระองค์ไปให้ชายหนุ่มคนนั้น
นกตกใจแต่ก็ทำตาม เมื่อนักเขียนหนุ่มได้รับไพลินจากนก เขาก็รู้สึกอบอุ่นใจและมีกำลังใจที่จะสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ ต่อ
คืนถัดมา เจ้าชายขอให้นกนางแอ่นช่วยอีกครั้ง ในคราวนี้ เจ้าชายขอให้นกเอาไพลินจากตาอีกข้างไปให้เด็กชายที่ขายไม้ขีดไฟซึ่งกำลังร้องไห้เพราะทำไม้ขีดไฟตกลงไปในท่อระบายน้ำ
นกตกใจแต่ก็ทำตาม ซึ่งเมื่อมันบินกลับมา มันก็พบว่า เจ้าชายมองอะไรไม่เห็นแล้ว
อย่างไรก็ตาม แม้จะต้องตาบอด แต่เจ้าชายก็ยังคงยืนอยู่ด้วยหัวใจที่เปี่ยมด้วยความเมตตา ความเสียสละของเจ้าชาย ทำให้นกนางแอ่นครุ่นคิด ในที่สุด นกนางแอ่นก็ตัดสินใจทำเรื่องที่สำคัญมาก ๆ นั่นก็คือ มันตัดสินใจอยู่กับเจ้าชาย โดยไม่คิดที่จะบินไปอียิปต์อย่างที่ควรจะเป็น
ในเวลาต่อมา เมื่ออากาศเริ่มหนาวจัด เจ้าชายทรงขอร้องให้นกนางแอ่นช่วยจิกเอาทองจากตัวของพระองค์ไปแจกจ่ายให้แก่คนยากจน นกนางแอ่นไม่พูดอะไร มันทำตามเจ้าชายอย่างสุดกำลัง และผู้คนที่ได้รับทองคำต่างก็ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในฤดูหนาวนั้น
แต่ความหนาวก็ทำให้นกนางแอ่นอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ จนในที่สุด นกนางแอ่นก็รู้ว่าตัวของมันกำลังจะตาย
ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต นกนางแอ่นบินขึ้นไปหาเจ้าชายที่มันศรัทธา นกนางแอ่นจุมพิตเจ้าชายที่ริมฝีปาก แล้วมันก็ร่วงลงมาตายที่เท้าของรูปปั้นเจ้าชาย พร้อม ๆ กับหัวใจของเจ้าชายที่แตกสลายเพราะความเศร้าและความรักที่มีต่อเจ้านกน้อย
เช้าวันรุ่งขึ้น นายกเทศมนตรีเดินผ่านรูปปั้นเจ้าชาย พร้อมกับสมาชิกสภาเมือง พวกเขามองขึ้นไปที่รูปปั้นแล้วพูดว่า “รูปปั้นเจ้าชายผู้เปี่ยมสุขดูทรุดโทรมเหลือเกิน” พวกเขาจึงสั่งให้รื้อรูปปั้นลง และนำไปหลอมในเตาหลอม แต่เปลวไฟไม่อาจหลอมหัวใจที่แข็งแกร่งของเจ้าชายได้ มันจึงถูกโยนทิ้งไว้กับร่างของนกนางแอ่นที่ตายอยู่ตรงนั้น
ณ สรวงสวรรค์ พระเจ้าตรัสกับเทวดาองค์หนึ่งว่า “จงนำสิ่งล้ำค่าที่สุดจากเมืองนั้นมาให้เรา” เมื่อเทวดากลับมา เทวดาได้นำหัวใจของเจ้าชายและร่างของนกนางแอ่นกลับมาด้วย เมื่อพระเจ้าเห็นเช่นนั้น พระองค์จึงตรัสว่า “เจ้าทำได้ดีมาก นกตัวนี้จะอยู่ในสวนสวรรค์ของเรา และเจ้าชายจะได้อยู่ในนครทองคำของเรา”
และแล้ว เรื่องราวของเจ้าชายผู้เปี่ยมสุขกับนกนางแอ่นผู้เสียสละก็กลายเป็นตำนานแห่งความเมตตาที่ไม่มีวันเลือนหายไปจากใจของผู้คน
ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :
- ความเมตตาและการเสียสละคือสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีคุณค่า
- การเห็นอกเห็นใจผู้อื่นคือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงที่ดีในสังคม
- ความรักที่แท้จริงไม่ต้องการสิ่งตอบแทน แต่เกิดจากหัวใจที่บริสุทธิ์
นิทานนำบุญ 