ความรักคงเป็นแบบนี้

การล้วงครั้งนี้เป็นการล้วงครั้งแรกในชีวิต ผมกล้า ๆ กลัว ๆ แต่ก็กัดฟันล้วง

เมื่อล้วงเข้าไป  อึอาม่าหนืดเหนียวคาอยู่ใน “ช่องนั้น” เต็มไปหมด  ความหนืดของอึอาม่าเหมือนดินปั้นงานศิลปะชั้นดี   แต่น่าจะปั้นง่ายกว่า (ควรแพ็คใส่ถุงขายเป็นอย่างยิ่ง)

ผมใช้นิ้วแยง-ไช-ควัก-เขี่ย-จก-ครูด-ควง-ล้วง-ชอน-ย้อนแย้ง  แต่ได้อึออกมาไม่มากนัก  บางทีจับได้แต่ดึงออกมาไม่ได้   ใช้เวลานานจนกลัวอาม่าช็อค

ผมมีการพักยกเป็นระยะ คนล้วงยังแทบแย่   อาม่าวัย 91 ก็คงแทบขาดใจ  สุดท้าย ผมตัดสินใจเบรคยาว  พาอาม่าออกมาพักนอกส้วม   เอารังนกให้กินสองช้อนพอให้น้ำตาลไม่ตก

อาม่าเริ่มมีแรงพูด ประโยคแรกที่อาม่าพูดกับผมคือ “ถ้าลื้อหิวก็ไปหาอะไรกินนะ”  เอ่อ…อาม่าหมายถึงให้ผมกินอึอาม่าที่ควักออกมารึเปล่าครับ!

สรุป  วันนั้น ผมหมดแรงนอนแผ่อยู่ที่พื้น   การล้วงอึให้อาม่าไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับผม  ผมกลัว  แล้วมันก็ยากมาก ๆ เพราะการสื่อสารกับอาม่าไม่ง่ายเลย  แต่เมื่อได้ทำให้ (แม้จะไม่สำเร็จ) ก็รู้สึกว่า อย่างน้อยเราก็ได้พยายามดูแลคนที่เรารักอย่างเต็มกำลังจริง ๆ

“ความรักคงเป็นแบบนี้”

วันนั้น จึงเป็นวันที่พิเศษมาก ๆ อีกวันหนึ่งเมื่อระลึกถึง