นิทานเรื่อง พลับ…ยอดนักพับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งชื่อว่า “พลับ” พลับเป็นนักพับกระดาษที่มีฝีมือเหนือชั้น ใครต่อใครต่างพากันชมว่า เขาพับอะไรก็ออกมา ก็สวยงาม น่าทึ่ง และดูมีชีวิตชีวาราวกับเนรมิต

เขาพับปลาที่ดูเหมือนกระโดดได้ เขาพับนกที่ปีกดูเหมือนขยับได้ เขาพับช้างที่วางให้เดินบนเส้นด้ายได้อย่างสมดุล เด็ก ๆ มองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย ผู้ใหญ่ต่างพากันยกย่องเขา ไม่นานนัก…พลับก็เริ่มหลงใหลในฝีมือของตนเอง

“ไม่มีใครในโลกนี้ที่ยอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่ เกรียงไกรเกินเราอีกแล้ว!” พลับคิด “ฉันคือสุดยอดแห่งการพับที่ไม่มีใครเทียบได้”

เมื่อพลับหลงในฝีมือตัวเอง เขาจึงชอบเดินอวดตัวไปทั่วเมือง พร้อมกับโชว์ฝีมือการพับกระดาษให้ทุกคนได้เห็น ใครเดินผ่านมา ก็จะได้ยินเสียงของเขาโม้ถึงเรื่องความสามารถของตัวเอง ซึ่งเขาก็เก่งจริงตามที่โม้ทุกประการ

จนกระทั่งวันหนึ่ง พระราชาประกาศจัดการแข่งขันพับกระดาษระดับอาณาจักร ของรางวัลคือ “ตั๋วแลกทองคำ” 1 ใบ ที่นำมาแลกทองคำจริง ๆ ได้ 1 หีบ

แน่นอนว่า…พลับรีบสมัครเข้าร่วม และแน่นอนอีกว่า…เขาชนะขาดลอย

เมื่อพลับชนะ พระราชาจึงมอบตั๋วแลกทองคำให้แก่พลับ พลับรับตั๋วกระดาษอันมีค่านั้นไว้ พลางยิ้มกว้างด้วยความภูมิใจสุดขีด

ครั้นเมื่อพลับกลับถึงบ้าน ความกังวลก็เริ่มคืบคลานเข้ามา “ถ้ามีคนมาขโมยตั๋วแลกทองคำของเราไปล่ะ?” พลับกังวล “ถ้ามันเปียก… ถ้ามันหล่นหาย… แล้วเราจะทำอย่างไร?”

พลับเดินวนไปเวียนมา คิดแล้วคิดอีก คิด ๆ เท่าไร คิดไม่ออกซักที จนในที่สุด…พลับก็ได้ความคิดที่เขาคิดว่า “อัจฉริยะเท่านั้นที่จะคิดได้”

“ฉันจะพับตั๋วใบนี้ให้เล็กที่สุดในโลก พับให้เล็กกระจิริด กระจ้อยร่อย กระจิ๋วหลิว กระจุกกระจิก กระดุกกระดิก กระดุ๊กกระดิ๊ก … (พอเถอะ) เล็กจนไม่มีใครมองเห็น!”

เมื่อคิดเช่นนั้น พลับจึงนั่งลง แล้วพับตั๋วแลกทองด้วยความตั้งใจ พลับพับแล้วก็พับ พับแล้ว…
พับอีก…พับให้เล็กลง เล็กลง…เล็กลงเล็กลงเรื่อย ๆ พลับพับเก่ง เขาพับกระดาษตั๋วแลกทองให้เล็กได้มากกว่าที่ทุก ๆ คนจะจินตนาการได้ จนในที่สุด…

“เอ๊ะ! หายไปไหนแล้ว?”

พลับมองซ้าย มองขวา ควานหาใต้โต๊ะ พลิกหมอน สลัดผ้าห่ม แต่ตั๋วก็ไม่อยู่ตรงไหนเลย “โอ๊ย! ฉันพับเก่งเกินไปจริง ๆ… ตั๋วของฉัน…หายไปแล้ว”

เมื่อหาตั๋วแลกทองคำไม่พบ พลับจึงรีบวิ่งไปหาพระราชา แล้วขอร้องพระองค์ด้วยเสียงสั่นเครือว่า “หม่อมฉันเผลอพับตั๋ว จนตั๋วหายไปแล้ว ขอตั๋วอีกใบเถิดพระเจ้าข้า”

พระราชายิ้มให้พลับ แต่ส่ายหน้าช้า ๆ พลางกล่าวว่า “ข้ามีตั๋วแค่ใบเดียว ทำซ้ำไม่ได้ และเจ้าก็เป็นคนทำหายไปเองนะ พลับ”

พลับยืนนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา เขารู้สึกเหมือนตนเองตกลงมาจากที่สูง ไม่ใช่เพราะทองคำหายไป แต่เพราะเขาเพิ่งรู้ว่า…ความเก่งไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่ง

เขาพบว่า ความเก่งกาจอาจผิดพลาด..เมื่อขาดสติ

วันนั้น พลับเดินกลับบ้านเงียบ ๆ มือว่างเปล่า ใจหนักอึ้ง แต่เรื่องราวของเขาไม่ได้จบลงด้วยความเศร้า

วันต่อมา พลับยังคงพับกระดาษ แต่คราวนี้ เขาพับกระดาษอย่างมีสติ ไม่ใช่การพับกระดาษเพื่ออวดใคร ๆ อย่างที่ผ่านมา

ครั้นเมื่อเวลาผ่านไป เมื่อพลับทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้แล้ว พลับบอกกับตัวเองว่า “บางครั้ง…บทเรียนที่ได้จากความผิดพลาด ก็มีคุณค่าไม่แพ้รางวัลที่สูญเสียไปเลย เพราะในเวลานี้ ฉันได้รู้แล้วว่า สติมีความสำคัญต่อชีวิตมากเพียงใด”

#นิทานนำบุญ