ทุกปี พี่นำบุญมักเขียนบทความเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในปีนั้น ๆ และทิศทางในปีต่อไปให้ได้อ่านกัน อย่างน้อยก็ถือว่าเป็นบันทึกส่วนตัวที่ใช้เตือนความจำของตัวเอง
เดือนมกราคม 2568 – คดีละเมิดลิขสิทธิ์นิทาน คดีเดียวที่ฟ้องร้องไว้ – ยุติลงด้วยการไกล่เกลี่ยในชั้นศาล – ผู้ละเมิดต้องเสียเงินมากถึง 750,000 บาท (เจ็ดแสนห้าหมื่นบาท) เพราะมีการนำนิทานนำบุญ 3 เรื่อง ไปใช้ทำคลิปในยูทูบและกระจายไปยังแพลตฟอร์มอื่น ๆ โดยไม่ได้รับอนุญาต
นี่คือความรุนแรงของการการละเมิดลิขสิทธิ์ การเอานิทานนำบุญไปใช้แค่ไม่กี่เรื่อง โดยไม่ได้รับอนุญาต มีโอกาสเสียเงินมากถึงขนาดนี้ ซึ่งหากไม่ไกล่เกลี่ยให้คดียุติ ผู้ละเมิดอาจต้องเผชิญกับโทษทางอาญา (คุก) และถ้าเป็นข้าราชการ อาจต้องออกจากราชการ (ครูในระบบราชการต้องระวังเรื่องนี้ให้ดีนะครับ พี่นำบุญพบเคสครูละเมิดงานเยอะมาก) ส่วนโทษทางแพ่ง (ปรับเงินหรือบังคับคดีเอาทรัพย์สิน) ก็ยังคงมีอยู่ พี่นำบุญจึงพยายามเตือน พยายามทักให้คนละเมิดมาไกล่เกลี่ยกันก่อนจะต้องฟ้องร้อง เพราะโทษของคดีนี้หนักจริง ๆ และเมื่อมีการฟ้องร้อง พี่นำบุญก็จำเป็นต้องปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปตามกฎหมาย
ราวเดือนกุมภา-มีนา พี่นำบุญตัดสินใจ “เตรียมยุติการเผยแพร่นิทานนำบุญประมาณ 200 เรื่อง” เพื่อลดโอกาสการถูกละเมิดลิขสิทธิ์ – แต่ด้วยความที่พี่นำบุญอยากให้มี “สื่อนิทานดี ๆ ให้ทุกคนได้อ่านฟรีทางออนไลน์” – – พี่นำบุญจึงตัดสินใจเขียนโครงการขอทุนทำ “เว็บไซต์รวมนิทาน” ที่ไม่มีลิขสิทธิ์ จากกองทุนสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์ เพื่อเป็นเสมือนห้องสมุดนิทาน ให้ทุกครอบครัวเข้ามาใช้งานได้เหมือนกับเว็บนิทานนำบุญ ก่อนที่ตัวเองจะถอยออกไปจากวงการนี้ (ผลการพิจารณาคือ ไม่ผ่าน)
เดือนกรกฎาคม (ช่วงรอผลการขอทุน) พี่นำบุญไม่อยากเสียเวลา จึงเริ่มเรียบเรียงนิทานระดับโลกที่ไม่มีลิขสิทธิ์ เตรียมไว้เผื่อจะได้ใช้ – – – ในขณะเดียวกัน พี่นำบุญก็เริ่มจัดระเบียบเว็บไซต์นิทานนำบุญใหม่ เปลี่ยนกลุ่มเป้าหมายของเว็บไซต์จากเว็บสำหรับเด็ก – – เป็นเว็บสำหรับบุคคลทั่วไป (ทุกเพศ ทุกวัย) มีการสร้างหมวดหมู่เนื้อหาใหม่ – – – ทำภาพประกอบใหม่ – – และทำ SEO หลังบ้านให้นิทานทุกเรื่อง – – – ผลที่ตามมาคือ ยอดผู้ชมเพิ่มขึ้นอย่างน่าตกใจ
การปรับปรุงเว็บไซต์ ในหลายส่วนถือว่าประสบความสำเร็จ โดยเฉพาะนิทานนำบุญที่มีการปรับปรุงภาพปก และนิทานเรื่องใหม่ที่เรียบเรียงมาจากนิทานระดับโลก – – นิทานเหล่านี้มียอดผู้อ่านสูงมาก – – ส่วนคอนเทนต์ในกลุ่มความรู้ (ซึ่งใช้เวลาทำนาน) – – หรือเพลงเล่านิทาน (ที่พี่นำบุญมีความสุขในการทำมาก) เป็นคอนเทนต์ที่ไม่ประสบความสำเร็จในเรื่องยอดการรับชม
ในส่วนของการเปิดโฆษณาอัตโนมัติเพื่อหารายได้ (บางคนเห็น บางคนไม่เห็น) – – หากผู้ชมกดดูโฆษณา จะมีรายได้เข้ามายังเว็บไซต์ (เล็ก ๆ น้อย ๆ) – – – แม้ในปัจจุบัน พี่นำบุญจะยังสมัคร PayPal ไม่สำเร็จ จึงถอนเงินออกมาไม่ได้ – – – แต่ก็พอมองเห็นโอกาสที่เว็บไซต์นี้จะอยู่ได้ แม้ในวันที่ตัวเองไม่อยู่แล้ว – – – (การไม่ได้รับทุนสนับสนุนจากโครงการที่ขอทุนไป จึงไม่ใช่ปัญหา แถมยังทำให้มีอิสระในการทำงานมากกว่า)
……
ช่วงปลายปี พี่นำบุญกลับมาติดตามกรณีละเมิดลิขสิทธิ์ที่พบใหม่ และคดีละเมิดลิขสิทธิ์ที่แจ้งความไปแล้ว โดยพยายาม “จัดการ” ให้ผู้ละเมิดบอบช้ำน้อยทึ่สุด เพราะตอนนี้ พี่นำบุญได้เห็นความจริงว่า ถ้ามีการฟ้องร้อง ผู้ละเมิดจะลำบากมากขนาดไหน ตัวอย่างต่อไปนี้ เป็นตัวอย่างเคสที่น่าเป็นห่วง
เคสเก่า
- เคสช่องนิทานยูทูบ (เจ้าของช่องทำกิจการอาหารทะเลที่เชียงใหม่) : ละเมิดนิทาน 4 เรื่อง 8 คลิป ยอดวิวหลักล้าน – – – พี่นำบุญส่งอีเมลให้มาเจรจาแต่นิ่งเฉย – – – พี่นำบุญแจ้งความไปปีกว่าแต่คดีไม่คืบหน้า – – ปัจจุบัน พี่นำบุญพยายามให้ตำรวจเชิญตัวมาไกล่เกลี่ย จะได้ไม่หนัก – – – แต่หากไม่สำเร็จ ปี 69 พี่นำบุญคงจำเป็นต้องฟ้อง
- เคสช่องนิทานยูทูบ (เจ้าของช่องอยู่อุดรธานี) : ละเมิดนิทาน 4 เรื่อง 4 คลิป – ทักให้มาเจรจา ติดต่อมาแต่โกหกว่าไม่ใช่คนไทย – – – หลังแจ้งความ ตำรวจโทรตามแต่เพิกเฉย – – – พี่นำบุญตามตัวอยู่ 2 ปี จนได้หลักฐานชัดเจนว่าเป็นใคร บ้านอยู่ที่ไหน – – ตอนนี้ ให้ตำรวจเชิญตัวมา หากไม่สำเร็จ ก็จำเป็นต้องฟ้อง
เคสใหม่
- เคสช่องการศึกษาทางไกล : ละเมิดนิทาน 1 เรื่อง ทั้งเนื้อเรื่อง ถ้อยคำ และ ภาพประกอบแบบ 100% ซ้ำยังนำนิทานกับภาพไปทำสื่อให้ผู้ชมดาวน์โหลด เคสนี้…พี่นำบุญแจ้งไปเพื่อขอคิดค่านำนิทานไปใช้ เท่ากับค่าลิขสิทธิ์ (ไม่คิดค่าละเมิด) แต่ผู้ละเมิดและหน่วยงานไม่สะดวกชดใช้ การเจรจามีถึง 3 ครั้ง และผู้กระทำผิดยังติดต่อให้เจ้าหน้าที่ศูนย์ไกล่เกลี่ยเข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยเป็นครั้งที่ 4 พี่นำบุญเห็นว่า….ความใจดีของพี่นำบุญ ไม่ได้ช่วยให้คนกระทำผิดรู้สึกตัวแน่ ๆ เคสนี้จึงตั้งใจที่สุด ที่จะฟ้องร้องให้เป็นกรณีตัวอย่าง
- เคสหน่วยงานด้านสื่อในมหาวิทยาลัยของรัฐ : ละเมิดนิทาน 1 เรื่อง โดยนักศึกษาเป็นผู้ผลิตสื่อ เผยแพร่ในช่องยูทูบและเพจของหน่วยงานนี้ เคสนี้เป็นเคสเล็ก เจ้าหน้าที่ผู้ดูแลยอมรับว่าผิดจริง แต่ไม่มีอำนาจจึงไม่สามารถจ่ายค่าเสียหายหรือลงขอโทษในสื่อของมหาวิทยาลัยได้ ต้องให้ทำจดหมายไปเอง! พี่นำบุญแปลกใจที่ภายในหน่วยงานไม่คุยกันเอง เพราะการให้ผู้ถูกละเมิด “ต้องมีภาระเพิ่ม” คือการปิดโอกาส ที่จะจบคดีได้แบบเบาที่สุด (เจ้าหน้าที่ยืนยันว่า สื่อที่ทำเป็นการทำเพื่อการศึกษา!)
- เคสอาจารย์มหาวิทยาลัยเอกชน : นำนิทานไปทำคลิปยูทูบ 2 เรื่องลงในช่องยูทูบส่วนตัว พี่นำบุญติดต่อให้มาเจรจา โดยคิดค่าเสียหายน้อยมาก แต่อาจารย์อ้างว่าทำเพื่อการศึกษา! เคสนี้จึงจำเป็นต้องแจ้งความและค่าเสียหายก็จะสูงขึ้นตามค่าเสียเวลาและภาระที่เพิ่มขึ้น
- เคสนักศึกษาสาขาภาษาญี่ปุ่น : นำนิทานไปทำคลิปในช่องยูทูบ 1 เรื่อง ยอดวิวหลายหมื่น เมื่อติดต่อให้มาเจรจา นักศึกษาติดต่อกลับมา โดยอ้างว่า ไม่รู้ว่านิทานมีลิขสิทธิ์ และตัวเองมีฐานะยากจน ต้องกู้ยืมเงินเรียน พี่นำบุญสงสารจึงคิดค่าเสียหายในหลักพัน แต่ตกลงกันไม่ได้ ผ่านไปราว 1 เดือน นักศึกษาไลฟ์แจ้งผู้ชมว่า ตัวเองเพิ่งไปเรียนแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น จะอยู่ที่นั่นราว 1 ปี พี่นำบุญคิดในใจว่า ค่าปรับที่เรียกไป…น่าจะอยู่ญี่ปุ่นได้แค่สัปดาห์เดียว การทำผิดกฎหมายอาญากลายเป็นเรื่องที่ “มองข้ามได้” ตั้งแต่เมื่อไหร่?
เคสเหล่านี้เป็นเพียงบางส่วน ที่รบกวนจิตใจ และทำให้พี่นำบุญหมดกำลังใจ ในการทำอาชีพเป็นนักเขียนนิทานต่อไป – – – (ปีนี้เป็นปีที่พี่นำบุญตัดสินใจเลิกการทำงานเด็กและเลิกแต่งนิทาน มันเป็นเรื่องที่เศร้ามาก ๆ ซึ่งพี่นำบุญตั้งใจจะไม่เขียนเล่าความรู้สึกลงในเว็บ)
ความใจดีของพี่นำบุญที่พยายามติดต่อให้ผู้กระทำผิดมาเคลียร์กันเอง (โทษจะได้เบา) กลายเป็นภาระที่ทำให้ต้องเสียเวลาติดตาม – – ต้องเหนื่อยเก็บหลักฐานไปแจ้งความ – – – และต้องทำอะไรสารพัดแบบไม่รู้จบ – – รวมทั้ง บางครั้งยังเหมือนเป็นคนบาป ที่ทำให้ผู้ละเมิดลิขสิทธิ์ต้องลำบาก!
ปี 2569 พี่นำบุญจึงตั้งใจว่า จะเก็บหลักฐานให้แน่นหนา แล้วแจ้งทนายทันที โดยต้องหัดไม่ห่วงใยผู้กระทำผิดอีก – – ส่วนการปรับหรือการฟ้อง ก็ขึ้นกับแต่ละกรณีไป แต่คงหนักมากทุกราย
ทิศทางปี 2569 :
ในส่วนของเว็บไซต์ พี่นำบุญตั้งใจที่จะเรียบเรียงนิทานเรื่องใหม่ ๆ เพิ่มเติมให้ได้อย่างน้อย 50 เรื่อง คือ สัปดาห์ละ 1 เรื่อง เพื่อให้นิทานเหล่านี้ เข้ามาทดแทนนิทานนำบุญที่นำออกไปจากเว็บ เบ็ดเสร็จ เว็บนิทานนำบุญจะได้มีนิทานหลายร้อยเรื่องไว้ให้เลือกอ่านกันเหมือนเดิม (แม้จะมีนิทานที่พี่นำบุญแต่งน้อยลงก็ตาม)
ในเรื่องการขายลิขสิทธิ์ ปี 2569 พี่นำบุญจะตั้งใจขายลิขสิทธิ์ผลงานมากขึ้น ทั้งในไทยและในต่างประเทศ โดยจะมีการแปลนิทานเป็นภาษาอังกฤษด้วย
ส่วนการฟ้องลิขสิทธิ์ คดีที่น่าจะมีการฟ้องร้องน่าจะมีราว 4-5 คดี ซึ่งคงทำให้หมดเวลาไปกับการขึ้นศาลจนแทบไม่เหลือเวลาทำอย่างอื่น
ถ้าพี่นำบุญเหลือเวลา โครงการเล็ก ๆ ที่อยากทำมากที่สุด คือ การแต่งเพลงสำหรับเด็ก แบบที่ตัวเองเคยฟังจากรายการเด็กอย่าง “ผึ้งน้อย” (พี่นำบุญดูโทรทัศน์และร้องตามได้เยอะมาก ตอนนี้ก็ยังร้องได้) นี่คือ…งานที่อยากทำที่สุดในปี 2569
#นิทานนำบุญ
นิทานนำบุญ 