Category: นิทานสอนใจ

นิทานก่อนนอนเรื่องนี้ เป็นเรื่องราวโรแมนติกสุดอบอุ่นของเจ้าชายผู้มีรูปลักษณ์ประหลาดกับเจ้าหญิงผู้สวยแต่ไร้ปัญญา ความรักของทั้งคู่ค่อย ๆ ก่อตัวจากความเข้าใจและความเมตตา จนกลายเป็นความรักแท้ที่งดงาม นิทานเรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า รูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด แต่ความรัก ความเข้าใจ และความจริงใจต่างหากที่มีคุณค่าที่แท้จริง เหมาะสำหรับใช้เป็นนิทานก่อนนอน นิทานสอนใจ หรืออ่านเล่นเพื่อเติมแรงบันดาลใจ

นิทานเรื่อง “ความรักของตัวประหลาด” เรียบเรียงจากนิทานคลาสสิกเรื่อง Riquet with the Tuft ซึ่งเป็นนิทานที่มีเนื้อหาน่าสนใจมาก แต่ฉบับดั้งเดิมนั้นเขียนด้วยภาษาที่ยุ่งยากต่อการอ่านในปัจจุบัน

ผู้เรียบเรียงจึงพยายามถ่ายทอดเรื่องราวให้อ่านง่ายขึ้น โดยคงไว้ซึ่งสาระสำคัญ และจิตวิญญาณของนิทานต้นฉบับ มีการตัดตัวละครรองที่ไม่จำเป็น เปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ให้สื่อความหมายชัดเจนขึ้น และเรียบเรียงเนื้อหาให้เข้าใจได้ง่ายและร่วมสมัย

หวังเป็นอย่างยิ่งว่า ผู้อ่านจะได้รับทั้งความสนุก ความประทับใจ และแง่คิดดี ๆ จากนิทานเรื่องนี้ และหากมีโอกาส อยากขอชวนให้ลองหาอ่านนิทานฉบับดั้งเดิม เพื่อเปรียบเทียบและค้นพบเสน่ห์ของต้นฉบับด้วยตนเอง

มาอ่านนิทานเรื่อง “ความรักของตัวประหลาด” กันเถอะ

กาลครั้งหนึ่ง มีราชินีองค์หนึ่งทรงให้กำเนิดพระโอรสชื่อ “เจ้าชายริเกต์” ซึ่งมีรูปร่างหน้าตาแปลกประหลาด

เจ้าชายเกิดมาพร้อมจมูกโตสีแดงระเรื่อ แถมมีกระจุกผมที่กลางศีรษะ ดูคล้ายลูกลิงมากกว่าลูกคน พระราชินีทรงเป็นห่วงเจ้าชายว่าจะถูกผู้คนรังเกียจ และต้องทนทุกข์กับรูปลักษณ์ที่แปลกประหลาดของตนเอง นางฟ้าจึงปลอบพระราชินีว่า “เจ้าชายจะไม่เป็นไร เพราะเจ้าชายมีสติปัญญาที่ชาญฉลาด ทั้งยังมีพรวิเศษที่สามารถมอบสติปัญญาให้คนที่พระองค์รักได้ สติปัญญานี้เองที่จะช่วยคลี่คลายปัญหาทุกอย่าง” พระราชินีไม่เข้าใจว่าสติปัญญาจะช่วยเจ้าชายได้อย่างไร พระองค์จึงได้แต่หวังว่า คำพูดของนางฟ้าจะเป็นความจริง

เจ็ดปีต่อมา พระราชินีแห่งอาณาจักรข้างเคียงได้ให้กำเนิดพระธิดาที่มีหน้าตางดงามราวกับนางฟ้า พระราชินีทรงเป็นห่วงว่า ความงามอาจทำให้เจ้าหญิงต้องวุ่นวายในการเลือกเจ้าชายรูปงามที่แย่งกันมาเป็นคู่ครอง นางฟ้าจึงปลอบพระราชินีว่า “เจ้าหญิงจะไม่เป็นไร เพราะเจ้าหญิงเกิดมาสวยแต่เซ่อ แค่คุยกับเจ้าชายไม่กี่คำ เจ้าชายทั้งหลายก็คงเบื่อและหนีหายไปหมด”

พระราชินีมีสีหน้าไม่พอใจ นางฟ้าจึงพูดแก้เก้อไปว่า “แต่เพื่อให้ท่านไม่ต้องกังวลใจ ข้าขอมอบพรวิเศษให้เจ้าหญิงเนรมิตบุคคลที่เจ้าหญิงรัก ให้มีหน้าตาดีขนาดไหนก็ได้ ยังไงเจ้าหญิงก็จะมีคู่ครองที่คู่ควร” เมื่อพูดจบ นางฟ้าก็รีบลาจากไป

เมื่อเจ้าหญิงเติบโตขึ้น ความงามของเจ้าหญิงก็เลื่องลือไปทั่ว แต่เมื่อเจ้าชายทั้งหลายได้มาพบและพูดคุยกับเจ้าหญิง ความซื่อบื้อของเจ้าหญิงที่สวนทางกับความสวย ก็ทำให้เจ้าชายทุกพระองค์พากันมองเจ้าหญิงเหมือนตัวประหลาด แล้วค่อย ๆ ตีตัวออกห่างไปทีละคน

แม้เจ้าหญิงจะสมองช้าและเบาปัญญากว่าคนทั่วไป แต่พระองค์ทรงมีจิตใจและมีความรู้สึก เจ้าหญิงอยากมีความฉลาดเพิ่มขึ้นสักนิด อย่างน้อย…พระองค์ก็คงไม่ถูกมองเหมือนเป็นตัวประหลาดอยู่เช่นนี้

คืนหนึ่ง เจ้าหญิงผู้น่าสงสารได้แอบเข้าไปในป่าเพื่อหาที่นั่งร้องไห้ เจ้าหญิงโดดเดี่ยวและรู้สึกว่าตนเองไร้ค่า

ในช่วงเวลานั้นเอง มีชายแปลกหน้าผูกผมจุกคนหนึ่งได้เดินออกมาจากพุ่มไม้ ซึ่งเขาก็คือ เจ้าชายริเกต์ นั่นเอง เจ้าชายริเกต์เคยเห็นเจ้าหญิงแสนสวยจากภาพวาด ซึ่งพระองค์ก็ทรงหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่แรกเห็น

“ท่านร้องไห้ทำไม?” เจ้าชายริเกต์เอ่ยถามเจ้าหญิงด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เจ้าหญิงเช็ดน้ำตา แล้วตอบอย่างขมขื่นว่า “ข้าเป็นคนสวยแต่เซ่อ ข้าจึงถูกคนอื่นมองเหมือนเป็นตัวประหลาด ข้าอยากมีสติปัญญาแบบคนอื่นบ้าง ท่านเข้าใจข้าไหม?”

เจ้าชายริเกต์ยิ้มอย่างอบอุ่น แล้วตอบว่า “ข้าเข้าใจดี ข้าถูกมองว่าแปลกประหลาดมาตลอดชีวิต แต่ข้าไม่ยอมปล่อยให้ความคิดของผู้อื่น มากำหนดคุณค่าของตัวข้าหรอกนะ”

เจ้าหญิงเงยหน้าขึ้น แล้วตั้งใจฟังคำพูดของเจ้าชายแปลกหน้า โดยที่พระองค์ก็ไม่เข้าใจความหมายสักเท่าไหร่ แต่สิ่งหนึ่งที่เจ้าหญิงรู้สึกได้ก็คือ เจ้าหญิงรู้สึกถึงความเข้าอกเข้าใจที่เจ้าชายมีให้ ซึ่งเจ้าหญิงไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน

เจ้าชายริเกต์กล่าวต่อไปว่า “สติปัญญาเป็นสิ่งสำคัญ มันทำให้เราเห็นคุณค่าของตัวเอง และทำให้เรารู้วิธีปฏิบัติตัวให้ผู้อื่นเห็นถึงคุณค่าที่แท้จริงของตัวเรา” เจ้าชายริเกต์หยุดพูดไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดต่อไปว่า “จริง ๆ แล้ว ข้ามีพรวิเศษที่สามารถมอบสติปัญญาให้คนที่ข้ารักได้ ถ้าเจ้าหญิงต้องการพรข้อนี้ ข้ายินดีมอบให้นะ แต่ท่านต้องตกลงว่าจะแต่งงานกับข้า”

เจ้าหญิงนิ่งคิดอยู่นาน นานจนเจ้าชายอมยิ้ม จากนั้น เจ้าชายก็พูดกับเจ้าหญิงอย่างเอ็นดูว่า “หากท่านยังไม่แน่ใจ ข้าจะให้เวลาท่านคิด 1 ปี ระหว่างนี้ ข้าจะมอบพรวิเศษให้ท่านนำไปใช้ก่อน ท่านจะได้คลายทุกข์ลงบ้าง”

คำพูดของเจ้าชายริเกต์อบอุ่นมาก เจ้าหญิงจึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล

หลังจากคืนนั้น เจ้าหญิงที่สวยแต่เซ่อ ได้กลายเป็นเจ้าหญิงผู้มีสติปัญญาเฉียบแหลม พระองค์สามารถพูดจาโต้ตอบได้อย่างน่าฟัง และมีความรอบรู้ในทุก ๆ เรื่อง จนพระราชาผู้เป็นพระบิดายังขอความคิดเห็นจากเจ้าหญิงเกี่ยวกับกิจการบ้านเมืองต่าง ๆ ซึ่งคำแนะนำของเจ้าหญิงล้วนมีประโยชน์และใช้แก้ปัญหาได้จริงชนิดที่ทุกคนพากันทึ่ง

ไม่นานนัก ข่าวเรื่องเจ้าหญิงแสนงามในเวอร์ชั่นใหม่ที่เจิดจรัสด้านสติปัญญาก็แพร่สะพัดจนเจ้าชายรูปงามทั้งหลายพากันมาขอพบเพื่อผูกสัมพันธ์ด้วย

แต่เจ้าหญิงผู้มีสติปัญญาไม่ได้สนใจเจ้าชายเหล่านั้นเลย เพราะพระองค์มัวแต่กังวลใจ เกี่ยวกับข้อตกลงที่พระองค์มีกับเจ้าชายริเกต์”

ในวันที่เจ้าหญิงยังสวยแต่เซ่อ เจ้าหญิงยังงง ๆ กับข้อตกลงดังกล่าว แต่ในเวลานี้ เจ้าหญิงเพิ่งตระหนักว่า ข้อตกลงเรื่องแต่งงานนั้นไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เพราะการแต่งงานต้องเกิดขึ้นจากความรัก ไม่ใช่การแลกเปลี่ยน แต่ตอนนี้…พระองค์ไม่แน่ใจตัวเองว่า พระองค์รักเจ้าชายริเกต์บ้างหรือไม่?

เมื่อเวลาผ่านไปครบ 1 ปี เจ้าหญิงได้เดินทางเข้าป่าเพื่อพบกับเจ้าชายริเกต์อีกครั้ง ในเวลานี้ ภายในใจของเจ้าหญิงยังคงวนเวียนอยู่กับคำถามที่พระองค์ยังหาคำตอบไม่ได้

เมื่อเจ้าหญิงไปถึงสถานที่นัดพบ เจ้าชายริเกต์ได้ปรากฎตัวในชุดเจ้าบ่าว พร้อมกับกล่าวทักทายเจ้าหญิงอย่างอบอุ่นว่า “เจ้าหญิงตกลงจะแต่งงานกับข้าแล้วใช่ไหม?”

เจ้าหญิงทรงมองตาเจ้าชายริเกต์ แล้วตอบอย่างลังเลว่า “ณ วันนี้ ข้ามีปัญหาที่ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่า ข้ารักท่านหรือไม่ ซึ่งหากข้าไม่ได้รักท่าน ข้าก็ไม่ควรตอบตกลงแต่งงานกับท่านนะ”

เจ้าชายริเกต์มองเจ้าหญิงอย่างใจดี แล้วพระองค์ก็พูดกับเจ้าหญิงว่า “ความฉลาดอาจทำให้เราต้องคิดอะไรมากหน่อย แต่มันไม่ควรทำให้เราทุกข์ใจมากขึ้นนะ”

เจ้าชายริเกต์ส่งยิ้มอันอบอุ่นให้เจ้าหญิง แล้วพูดต่อไปว่า “ให้ข้าช่วยท่านนะ เจ้าหญิงลองคิดแล้วตอบข้าหน่อยว่า มีสิ่งใดในตัวข้าที่ท่านรังเกียจหรือรู้สึกแปลกประหลาดบ้างไหม?”

เจ้าหญิงมองเจ้าชายริเกต์ แล้วตอบเจ้าชายอย่างตรงไปตรงมาว่า “ไม่มีเลย ข้าชื่นชมทุกสิ่งที่เป็นตัวท่าน ท่านมีความสุภาพ รับฟังความทุกข์ของข้า ให้คำแนะนำข้า ช่วยเหลือข้า ไม่เคยมองข้าเป็นตัวประหลาด!”

“แล้วเรื่องรูปกายภายนอกล่ะ” เจ้าชายริเกต์ถาม

“รูปกายของท่านเป็นอย่างไรหรือ? ท่านอ่อนโยน ไว้ผมจุกสุดเท่ ท่าเดินก็ดูมีเสน่ห์ จมูกสีแดงก็ดูขี้อายน่ารัก หนังตาที่กระตุกในบางครั้งก็ดูขี้เล่นอย่างบอกไม่ถูก”

เจ้าชายริเกต์ยิ้มเขิน ๆ จากนั้น พระองค์ก็บอกเจ้าหญิงว่า “เจ้าหญิงรู้ไหม ในวันที่เจ้าหญิงเกิด นางฟ้าได้มอบพรวิเศษให้เจ้าหญิงสามารถเนรมิตบุคคลที่เจ้าหญิงรักให้มีหน้าตาดีขนาดไหนก็ได้” เจ้าชายริเกต์มองตาเจ้าหญิงอย่างมีลึกซึ้ง แล้วพูดต่อไปว่า “ถ้าเจ้าหญิงเห็นว่า ตัวประหลาด อย่างข้ามีหน้าตาดีตามที่กล่าวไว้จริง ๆ นั่นก็หมายความว่า…..”

เจ้าหญิงผู้งดงามและชาญฉลาดเติมคำในช่องว่างทันทีว่า “หมายความว่า….ท่านคือบุคคลที่ข้ารัก”

เจ้าหญิงตกหลุมรักเจ้าชายริเกต์ไปตั้งแต่เมื่อไรไม่มีใครทราบได้ แต่ที่แน่ ๆ คือ เจ้าชายริเกต์รักเจ้าหญิงมานานแล้ว ส่วนเจ้าหญิงก็รักเจ้าชายเช่นกัน

ในที่สุด เจ้าหญิงก็ได้รู้ว่า พระองค์ควรตอบตกลงแต่งงานกับเจ้าชายริเกต์หรือไม่

และแล้ว …เรื่องราวความรักของบุคคลที่ถูกมองว่าเป็น “ตัวประหลาด” ก็จบลงอย่างมีความสุข.

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• อย่าวัดคุณค่าคนจากรูปลักษณ์ภายนอก ความสวยงามหรือความแปลกประหลาดของร่างกาย ไม่ได้สะท้อนคุณภาพจิตใจ หรือความสามารถที่แท้จริงของใครเลย
• ความเข้าใจคือรากฐานของความรัก ความรักของเจ้าชายริเกต์และเจ้าหญิงเติบโตจากการเข้าใจซึ่งกันและกัน ไม่ใช่แค่ความดึงดูดทางกายภาพ
• สติปัญญาทำให้เรารู้คุณค่าของตัวเอง เมื่อเจ้าหญิงได้รับพรแห่งปัญญา พระองค์ไม่เพียงพูดเก่งขึ้น แต่ยังตระหนักถึงความเป็นตัวเอง จนสามารถแนะนำเรื่องสำคัญของบ้านเมืองได้
• รักแท้ไม่เกิดจากการแลกเปลี่ยน แต่เกิดจากใจจริง เจ้าหญิงไม่ตอบตกลงแต่งงานทันที เพราะพระองค์ต้องมั่นใจว่า สิ่งนั้นคือ “ความรัก” ไม่ใช่การตอบแทนสิ่งดี ๆ ที่ได้รับมา
• คนที่เคยถูกมองเป็นตัวประหลาด อาจเป็นคนที่มีค่ามากที่สุด เจ้าชายริเกต์แสดงให้เห็นว่าความแปลกไม่ใช่ข้อด้อย หากแต่เป็นเอกลักษณ์ที่มีคุณค่า เมื่อประกอบกับหัวใจที่ดีงาม

นิทานอีสปเรื่องหมาจิ้งจอกกับพวงองุ่น เป็นนิทานก่อนนอนยอดนิยมที่เล่าขานกันมายาวนานทั่วโลก นิทานสั้น ๆ เรื่องนี้ไม่เพียงสนุกและเข้าใจง่าย แต่ยังแฝงข้อคิดสอนใจลึกซึ้งให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้เกี่ยวกับการยอมรับความจริง และการไม่หลอกตัวเองเมื่อผิดหวัง เหมาะสำหรับพ่อแม่ที่กำลังมองหา นิทานสอนใจสำหรับเด็ก เพื่ออ่านให้ลูกฟังก่อนนอน หรือใช้ประกอบการเรียนรู้ในห้องเรียน นิทานเรื่องนี้จึงเป็นอีกหนึ่งนิทานที่ไม่ควรพลาดในคลังนิทานของคุณ

มาอ่านนิทานอีสปเรื่อง “หมาจิ้งจอกกับพวงองุ่น” ด้วยกันนะ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ ป่าแห่งหนึ่ง ในวันที่มีแสงแดดแผดเผา มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งเดินหาของกินเหมือนเช่นทุกวัน หมาจิ้งจอกเดินวนไปเวียนมาอยู่หลายชั่วโมง แต่มันก็ยังไม่พบอะไรที่สามารถกินได้เลย หมาจิ้งจอกหิวยิ่งกว่าหิว แถมมันยังกระหายน้ำจนแทบจะหมดแรงไปกองอยู่กับพื้น

แต่แล้วจู่ ๆ หมาจิ้งจอกก็มองเห็นต้นองุ่น ที่มีพวงองุ่นห้อยลงมาจากเถาไม้ใหญ่ พวงองุ่นสีม่วงเข้มที่สุกงอม เปล่งประกายเหมือนอัญมณีที่แวววาวภายใต้แสงแดด

“โอ้… นั่นมันองุ่นม่วงแสนหวานนี่นา!” สุนัขจิ้งจอกคิดในใจ มันจ้องมองพวงองุ่น แล้วตัดสินใจทันทีว่า “วันนี้ฉันจะได้กินองุ่นอร่อย ๆ สักที!”

เมื่อคิดเช่นนั้น มันจึงรีบสาวเท้าไปที่ต้นองุ่น แล้วกระโดดขึ้นไปงับองุ่นอย่างสุดแรงเกิด แต่เนื่องจากพวงองุ่นอยู่สูงและแกว่งไกวไปมา หมาจิ้งจอกจึงงับองุ่นไม่สำเร็จ

หมาจิ้งจอกพยายามกระโดดงับอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง มันพยายามกระโดดให้สูงขึ้น สูงขึ้น และสูงขึ้น แต่จนแล้วจนรอด มันก็ยังงับองุ่นไม่ได้สักที

“อีกนิดเดียว… แค่กระโดดให้สูงขึ้นอีกนิดเดียว!” สุนัขจิ้งจอกพูดกับตัวเอง

แม้หมาจิ้งจอกจะเริ่มขาสั่นเพราะหมดแรง แถมยังหอบแฮ่ก ๆ ด้วยความเหนื่อย แต่มันก็ยังไม่ยอมแพ้ มันกระโดดอีกครั้งและอีกครั้งและอีกครั้ง แต่มันก็ยังงับองุ่นไม่ได้

หลังจากที่หมาจิ้งจอกพยายามกระโดดงับองุ่นรวมเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าครั้ง หมาจิ้งจอกก็เริ่มหายใจเสียงดังแฮ่กแฮ่กแฮ่ก หมาจิ้งจอกเหนื่อยมาก ขาของมันสั่นเหมือนจะหลุดออกจากกัน ในที่สุด หมาจิ้งจอกก็ล้มตัวลงนอนหอบอยู่ใต้ต้นองุ่น พร้อมกับอ้าปากหายใจเพราะหายใจไม่ทันจริง ๆ

“สุดยอดไปเลย!” หมาจิ้งจอกหายใจหอบแฮ่กแฮ่ก “ทำไมองุ่นถึงได้อยู่สูงขนาดนี้กันนะ…แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก แต่… ฉันยังมีแรงกระโดดได้อยู่นะ แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”

หมาจิ้งจอกพยายามวางมาดเท่ แต่จริง ๆ แล้ว มันเหนื่อยและกระหายน้ำจนแทบจะขาดใจอยู่แล้ว

หมาจิ้งจอกนอนหอบ แล้วพูดต่อไปว่า “แต่องุ่นพวงนี้ ดู ๆ ไปแล้วก็คงไม่อร่อยหรอกนะ!” หมาจิ้งจอกพูดไป ขาสั่นไป “องุ่นสีม่วงแบบนี้….คงเปรี้ยวและฝาดเกินไปแหละ….ไม่เห็นจะน่ากินตรงไหน…..ฉันไม่อยากกินองุ่นแบบนี้หรอก!”

หมาจิ้งจอกเบือนหน้าจากองุ่น แล้วพยายามชันตัวลุกขึ้นจากพื้น หมาจิ้งจอกพยายามยืนให้ตัวเองดูเท่ แต่พอยืนได้ ขาของมันกลับสั่นพั่บ ๆ จนมันเกือบล้มลงไปอีก

หมาจิ้งจอกพยายามทรงตัวยืนให้อยู่เพื่อรักษาความเท่ แล้วมันก็ยืดคอและพูดว่า “ใช่แล้ว! องุ่นม่วงไม่หวานหรอก แหยะ! ไม่เห็นน่ากินตรงไหนเลย”

เมื่อพูดจบ หมาจิ้งจอกก็เดินจากไป พร้อมกับอาการขาสั่น ๆ และเสียงหายหายใจหอบที่ค่อย ๆ จางหายไปในป่า.

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้:

เมื่อเราทำสิ่งใดไม่สำเร็จ บางครั้งเราก็อาจพยายามลดคุณค่าของสิ่งนั้น เพื่อปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ลึก ๆ แล้ว เรายังอยากได้มันอยู่ จงกล้ายอมรับความจริงและกล้ายอมรับความล้มเหลว ไม่ควรกล่าวโทษสิ่งรอบข้างหรือแกล้งทำเป็นไม่อยากได้สิ่งนั้น

ในโลกของนิทานอีสปที่เปี่ยมด้วยข้อคิดและคติสอนใจ มีเรื่องราวมากมายที่เล่าให้เด็ก ๆ ฟังก่อนนอนเพื่อปลูกฝังคุณธรรม เรื่อง “คนเลี้ยงแกะกับทะเล” ก็เป็นอีกหนึ่งนิทานที่สอนเราเกี่ยวกับความโลภและความพอเพียงได้อย่างลึกซึ้ง นิทานเรื่องนี้เล่าถึงชายเลี้ยงแกะผู้มีความฝันอยากรวยจากทะเล แต่เมื่อความโลภเข้าครอบงำ เขากลับต้องพบกับบทเรียนครั้งใหญ่

มาอ่านนิทานอีสปเรื่อง “คนเลี้ยงกับทะเล” ด้วยกันนะ

กาลครั้งหนึ่ง ณ เชิงเขาอันเขียวขจี มีชายเลี้ยงแกะคนหนึ่ง ชื่อว่า “ไคลอส” ไคลอสใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย พออยู่พอกิน โดยเขามีฝูงแกะเล็ก ๆ ซึ่งเป็นทั้งเพื่อนและทรัพย์สินอันมีค่า ไคลอสรักงานของเขา แม้ว่าบางครั้ง…เขาจะรู้สึกโดดเดี่ยวและเหน็ดเหนื่อยมากก็ตาม

เย็นวันหนึ่ง หลังจากไคลอสต้อนแกะกลับคอก เขานั่งพักใต้ต้นโอ๊กใหญ่ แล้วมองไปยังทะเลกว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ท้องฟ้ายามอาทิตย์ตกสะท้อนแสงสีทองส่องประกายอยู่บนผิวน้ำ ทะเลช่างงดงามและลึกลับเสียเหลือเกิน

ทันใดนั้น ไคลอสก็สังเกตเห็นเรือสินค้าลำหนึ่งล่องผ่านไป เรือลำนั้นบรรทุกของมีค่าเอาไว้มากมาย พ่อค้าและลูกเรือดูร่ำรวยและมีความสุขสนุกสนาน เสียงหัวเราะและเสียงร้องเพลงของพวกเขาดังแว่วมาถึงชายฝั่ง

“ชีวิตของพวกเขาช่างน่าตื่นเต้นและอู้ฟู่เหลือเกิน” ไคลอสคิด “ต่างจากข้าที่มีแต่ฝูงแกะกับชีวิตจำเจ หากข้ามีเรือ ข้าอาจได้ผจญภัยและพบโชคลาภเช่นนั้นบ้างก็ได้”

ด้วยความฝันที่อยากเปลี่ยนแปลงชีวิต ไคลอสจึงตัดสินใจขายฝูงแกะทั้งหมดของเขา แล้วซื้อเรือขนาดเล็ก ที่แม้มันจะเก่าคร่ำคร่า แต่มันก็เป็นเรือที่ยังใช้งานได้

วันแรกที่ไคลอสออกเดินทาง ท้องทะเลดูสงบ สายลมอุ่น ๆ พัดมาเบา ๆ เสียงคลื่นลูบไล้เรือราวกับเชื้อเชิญให้คนช่างฝันเกิดความฮึกเหิมในการเดินทางครั้งใหม่ของชีวิต

แต่เมื่อเวลาผ่านไป ท้องฟ้ากลับมืดครึ้ม เมฆฝนก่อตัว พายุใหญ่พัดกระหน่ำ น้ำซัดกระแทกเรือให้โคลงเคลง จนในที่สุด เรือก็ล่ม ไคลอสจมลงทะเล ส่วนเรือที่เขาคิดว่าจะนำความร่ำรวยมาให้ก็จมหายไปในพริบตา

แต่โชคยังดี ไคลอสพาตัวเองขึ้นฝั่งได้สำเร็จ เนื้อตัวของเปียกปอนและไร้ทรัพย์สินใด ๆ คนเลี้ยงแกะที่เคยมีฝูงแกะเล็ก ๆ เป็นทรัพย์สินอันมีค่า กลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว

ไคลอสมองทะเลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความขมขื่นแล้วรำพึงว่า “เจ้าช่างงดงามและยั่วยวน แต่เจ้าแสนหลอกลวงและกลืนกินทุกสิ่ง”

ไคลอสกลับไปที่บ้านบนภูเขา แม้ไคลอสจะไม่มีฝูงแกะอีกแล้ว แต่บทเรียนครั้งนี้ทำให้เขารู้คุณค่าของสิ่งที่เขาเคยมี

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

“ความโลภมักทำให้เรามองข้ามสิ่งที่มีอยู่แล้ว จนสูญเสียทุกอย่างไปในที่สุด”

นิทานเรื่อง ซาวิตรีและสัตยาวัน ไม่ได้เป็นเพียงนิทานความรักที่เล่าขานกันในอินเดียเท่านั้น หากแต่เป็นหนึ่งในเรื่องย่อยอันทรงคุณค่า ซึ่งปรากฏอยู่ใน มหากาพย์มหาภารตะ — วรรณกรรมศักดิ์สิทธิ์ที่ยาวที่สุดในโลก และเป็นเสาหลักของวัฒนธรรมฮินดู มหากาพย์นี้มีความลึกซึ้งทั้งในด้านศาสนา ปรัชญา และจริยธรรม โดยเรื่องของซาวิตรีถูกบรรจุไว้ใน “วนบรรพ” หรือ “บรรพแห่งป่า” ซึ่งเป็นช่วงที่ตัวละครหลักของมหากาพย์ถูกเนรเทศและได้เรียนรู้ธรรมะผ่านเรื่องเล่าจากฤๅษีผู้ทรงภูมิ

แม้จะเป็นเพียงเรื่องย่อยในมหากาพย์ แต่ ซาวิตรีและสัตยาวัน กลับได้รับการยกย่องจากนักวิชาการว่าเป็นหนึ่งในนิทานที่สะท้อน “ธรรมะในชีวิตจริง” ได้อย่างงดงามที่สุด ตัวละครหญิงในเรื่องไม่ได้เป็นเพียงเจ้าหญิงผู้เลอโฉม แต่เป็นสัญลักษณ์ของความรักที่ประกอบด้วยสติปัญญา ความกตัญญู และความกล้าหาญในการเผชิญหน้ากับโชคชะตา นิทานเรื่องนี้จึงถูกนำไปตีความและดัดแปลงในหลายวัฒนธรรมทั่วโลก รวมถึงในไทย

สำหรับคนไทย นิทานเรื่องนี้อาจมีบริบทบางอย่างที่แตกต่างจากค่านิยมไทย เช่น การเลือกคู่ครองด้วยตนเอง หรือการสนทนากับเทพแห่งความตาย แต่เมื่อเข้าใจพื้นฐานของมหากาพย์มหาภารตะและวัฒนธรรมอินเดียแล้ว จะพบว่าเรื่องนี้มีคุณค่าอันเป็นสากลและเข้าถึงใจของคนทุกเชื้อชาติ นิทานเรื่องนี้จึงไม่ใช่แค่เรื่องเล่า แต่เป็นบทเรียนชีวิตที่สอนให้เราเข้าใจความรัก ความเสียสละ และพลังของปัญญาในการเปลี่ยนแปลงโชคชะตา

มาอ่านนิทานเรื่อง “ซาวิตรีและสัตยาวัน” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ อาณาจักรอัศวปตี ที่รุ่งเรืองและอุดมสมบูรณ์ มีพระราชาผู้เปี่ยมด้วยเมตตาพระองค์หนึ่ง ทรงพระนามว่า “พระราชาอัศวปตี” พระองค์ทรงมีทุกสิ่งครบถ้วน ยกเว้นเพียงสิ่งเดียว นั่นคือบุตรหรือธิดาที่จะสืบราชบัลลังก์ต่อจากพระองค์

ทุกค่ำคืน พระราชาอัศวปะตีจะทรงสวดมนต์ภาวนาและบำเพ็ญตบะ ด้วยความหวังอันแรงกล้าที่จะได้ทายาทผู้เปี่ยมด้วยปัญญามาสืบทอดวงศ์ตระกูล

จนกระทั่งวันหนึ่ง พระแม่แห่งปัญญาได้เสด็จมาในความฝันของพระราชาอัศวปตี แล้วตรัสว่า “เจ้าจะได้ธิดา ผู้เปล่งประกายดุจจันทรา แต่จงรู้ไว้เถิด…นางมีโชคชะตาอันท้าทายรอคอยอยู่”

ในเวลาต่อมา พระราชาอัศวปตีก็ได้พระธิดาสมดังใจ พระธิดาผู้เลอโฉมพระองค์นั้นมีนามว่า “ซาวิตรี” นางงดงามเหนือหญิงใดโลกหล้า ทั้งยังเฉลียวฉลาด กตัญญู ซื่อตรง และเปี่ยมไปด้วยความเมตตา ผู้คนทั่วทั้งอาณาจักรจึงพากันรักใคร่ชื่นชมพระองค์มาก

ครัันเมื่อเจ้าหญิงซาวิตรีเติบโตถึงวัยอันสมควร พระราชาได้ตรัสกับพระธิดาว่า “เจ้าผู้เปี่ยมไปด้วยปัญญา หากไม่มีผู้ใดกล้าเอื้อมถึงดวงจันทร์อย่างเจ้า เจ้าจงออกเดินทางเถิด แล้วเลือกชายผู้คู่ควร ด้วยหัวใจของเจ้าเอง”

เมื่อพระบิดาตรัสเช่นนั้น เจ้าหญิงซาวิตรีจึงออกเดินทางพร้อมเหล่าข้าราชบริพาร ท่องไปยังแว่นแคว้นต่าง ๆ และได้พบชายหนุ่มเป็นจำนวนมาก แต่ไม่มีผู้ใดเลยที่ทำให้เจ้าหญิงรู้สึกว่า “คือคนที่ใช่” สำหรับพระองค์

จนกระทั่งวันหนึ่ง…ท่ามกลางป่าลึกที่สงบงาม เจ้าหญิงซาวิตรีได้พบชายหนุ่มผู้หนึ่ง นามว่า “สัตยาวัน” สัตยาวันไม่ได้มีสมบัติใด ๆ ที่เทียบเคียงกับเจ้าหญิงได้ แต่เขามีหัวใจที่อ่อนโยน, มีมือที่ขยันขันแข็ง และมีดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเมตตา

จริง ๆ แล้ว สัตยาวันเป็นโอรสของกษัตริย์ผู้ถูกโค่นอำนาจ เขาจึงต้องมาใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ในป่า และต้องดูแลบิดามารดาผู้ชราภาพด้วยความรักและความกตัญญู เจ้าหญิงซาวิตรีรู้ในทันทีว่า… นี่คือผู้ชายที่หัวใจของพระองค์เฝ้าตามหา

เมื่อเจ้าหญิงซาวิตรีกลับไปกราบทูลพระราชาและขออนุญาตแต่งงานกับสัตยาวัน โหรหลวงประจำราชสำนักได้ทูลว่า “สัตยาวันเป็นบุรุษที่มีบุญ แต่ดวงชะตากำหนดไว้แล้วว่า…เขาจะมีชีวิตอยู่ได้อีกเพียงแค่หนึ่งปีเท่านั้น!”

พระราชาทรงตกใจ และพยายามหว่านล้อมให้เจ้าหญิงซาวิตรีเปลี่ยนใจ แต่เจ้าหญิงกลับกล่าวด้วยสายตาอันมั่นคงว่า “แม้จะมีเพียงหนึ่งปีแห่งความสุขที่แท้จริงกับคนที่หม่อมฉันรัก ก็ยังดีกว่ามีชีวิตทั้งชีวิตกับคนที่หม่อมฉันไม่ได้รัก” ในที่สุด…เจ้าหญิงซาวิตรีก็ตัดสินใจแต่งงานกับสัตยาวัน โดยพระองค์ได้ทิ้งทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง แล้วไปใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในป่าร่วมกับสามีและบิดามารดาของเขาอย่างเต็มใจ

หนึ่งปีผ่านไป วันที่ไม่มีใครอยากให้มาถึง…ได้เวียนมาถึงวาระ วันนั้น สัตยาวันออกไปตัดไม้ในป่าตามปกติ แต่ซาวิตรีรู้สึกใจหายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ซาวิตรีจึงขอตามสามีไปด้วย

ตลอดทั้งวัน…ยังไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ในขณะที่สัตยาวันกำลังแบกฟืนกลับบ้าน เขากลับทรุดลงด้วยอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง

ในวินาทีนั้น “ยมราช” ผู้เป็นเทพแห่งความตาย ได้ปรากฏตัวขึ้น ท่ามกลางลมพัดเย็นยะเยือก

“ถึงเวลาของสัตยาวันแล้ว เจ้าจงถอยไปเถิด” ยมราชพูดกับซาวิตรี พร้อม ๆ กับเตรียมนำวิญญาณของสัตยาวันออกจากร่าง

แต่ซาวิตรีไม่ยอม นางจึงกล่าวกับยมราชว่า “ท่านเป็นเทพแห่งธรรมะและความยุติธรรมมิใช่หรือ? ภรรยาผู้สัตย์ซื่อต้องตามสามีไปทุกแห่ง แม้แต่โลกหลังความตาย ข้าย่อมต้องติดตามเขา”

หัวใจที่มุ่งมั่นและสายตาที่เอาจริงของซาวิตรี ทำให้ยมราชประทับใจในความเด็ดเดี่ยว ยมราชจึงกล่าวว่า “หัวใจของเจ้าช่างประเสริฐ เอาล่ะ…ข้าจะให้พรแก่เจ้า เจ้าจะขอพรอะไรก็ได้ 3 ประการ…ยกเว้นการขอชีวิตของสัตยาวัน”

ซาวิตรีประนมหัตถ์ขอบคุณและกล่าวว่า “ข้าขอให้พระบิดาของข้าได้ทายาทอีกองค์ เพื่อสืบสันตติวงศ์” การที่ซาวิตรีขอพรเช่นนี้ แสดงให้เห็นถึงความกตัญญู

ข้อที่สอง “ข้าขอให้บิดาของสัตยาวันได้อาณาจักรคืน เพื่อฟื้นฟูเกียรติยศของตระกูลเขา” การที่ซาวิตรีขอพรเช่นนี้ แสดงให้เห็นถึงความรักที่มีต่อสามีและครอบครัวของสามี

ข้อสุดท้าย “ข้าขอให้ข้ามีบุตรกับสัตยาวัน”

ยมราชนิ่งอึ้งไปชั่วครู่ เพราะหากยมราชเอาชีวิตของสัตยาวันไป ซาวิตรีก็ย่อมไม่มีโอกาสมีบุตรกับสัตยาวันเป็นแน่

ยมราชไม่ให้ซาวิตรีขอชีวิตของสัตยาวัน นางจึงเลี่ยงการขอชีวิตสามี โดยผูกตรรกะที่ไม่อาจโต้แย้งได้ พระองค์รับรู้ในทันทีว่า ซาวิตรีเป็นสตรีที่มีสติปัญญาสูงส่ง หากยมราชเอาชีวิตของสัตยาวันไป พรข้อสามก็ย่อมเกิดขึ้นไม่ได้!

ยมราชยิ้มอย่างชื่นชม “เจ้าชนะแล้ว ซาวิตรี…ข้าจะคืนชีวิตให้สัตยาวัน”

เมื่อสัตยาวันฟื้นคืนชีวิต ซาวิตรีก็รีบประคองเขาไว้แนบกาย พร้อมกับขอบคุณยมราชที่เมตตา

ครั้นเมื่อซาวิตรีและสัตยาวันเดินทางกลับสู่อาณาจักร บิดาและมารดาของสัตยาวันที่ได้กลับคืนสู่ราชบัลลังก์ ก็รอต้อนรับพวกเขาอยู่ที่นั่น ส่วนบิดาของซาวิตรีได้มีพระโอรสองค์น้อยตามที่ซาวิตรีขอพรเอาไว้

ในที่สุด เรื่องราวความรักของซาวิตรีและสัตยาวันก็จบลงอย่างมีความสุข

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• รักแท้มีค่ากว่าทุกสิ่ง
• รักแท้เอาชนะโชคชะตาได้
• ผู้กตัญญูจะได้รับผลตอบแทนที่ดี
• สติปัญญาเป็นสิ่งสำคัญที่ช่วยแก้ปัญหาต่าง ๆ ได้

#นิทานนำบุญ

“บ้านที่ฟางชี้โด่ชี้เด่” คือ นิทานซึ้งกินใจ ที่เล่าเรื่องของคุณตาผู้จมอยู่กับความเศร้าหลังการสูญเสียคนรัก และการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เกิดจากเหล่านกน้อยตัวจิ๋วผู้ไม่ยอมแพ้ นี่คือนิทานอบอุ่นหัวใจ ที่จะทำให้คุณยิ้มทั้งน้ำตา และมองเห็นความงดงามของความรัก ความทรงจำ และการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

มาอ่านนิทานเรื่อง “บ้านที่ฟางชี้โด่เด่” กันเถอะ…

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีคุณตากับคุณยายคู่หนึ่ง อาศัยอยู่ในบ้านไม้กลางสวนดอกไม้แสนสวย

บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านธรรมดา แต่เป็นบ้านที่ทั้งสองช่วยกันสร้างขึ้นมาด้วยหัวใจ คุณตาเป็นคนเลือกไม้ เลือกสีทาห้อง ส่วนคุณยายเป็นคนปักผ้าม่าน ตัดผ้าปูโต๊ะ จัดดอกไม้ในแจกันข้างหน้าต่าง

“เราจะมีบ้านที่น่าอยู่ที่สุดในโลก” คุณยายเคยพูด พร้อมยิ้มหวาน

และก็เป็นจริงอย่างที่คุณยายว่า บ้านหลังนั้นอบอวลไปด้วยกลิ่นขนมอบใหม่ ๆ ดอกไม้สด และเสียงนกร้องจิ๊บจิ๊บ คุณตามักตื่นแต่เช้า เพื่อออกไปดูแลต้นไม้ดอกไม้ในสวน ส่วนคุณยายก็จะนำขนมและชาอุ่น ๆ มาให้ พร้อมกับเสียงฮัมเพลงเบา ๆ ที่ทำให้ทุกเช้าสดใสและเต็มไปด้วยความสุข

“ยายคือดอกไม้ที่งดงามที่สุดในชีวิตของตา ตาเลยอยากปลูกดอกไม้สวย ๆ เพื่อทำให้ยายยิ้มได้ทุกเช้า”

คุณยายเคยยิ้มให้กับคำพูดนั้น และยังคงยิ้มทุกครั้งที่ได้ยินคุณตาพูด

คุณยายเป็นคนที่ยิ้มแล้วน่ารักมาก ๆ คุณยายมักยิ้มให้คุณตา ยิ้มให้ต้นไม้ ยิ้มให้ชีวิตเรียบง่ายที่มีความสุขเต็มหัวใจ

แต่แล้ว วันหนึ่ง… คุณยายก็ล้มป่วย และจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

บ้านที่เคยสดใส กลายเป็นบ้านที่เงียบงัน คุณตาไม่ออกไปปลูกต้นไม้ดอกไม้ และไม่ทำอะไรอีกเลย วัน ๆ คุณตาเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ในห้อง นึกถึงเสียงฮัมเพลงของคุณยายที่เหมือนยังคงแว่วอยู่ในทุกมุมบ้าน

“เมื่อไม่มียาย… บ้านก็ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป” คุณตาพึมพำเบา ๆ เหมือนเสียงจะหายไปกับสายลม

ดอกไม้ในสวนเริ่มเหี่ยว กระถางต้นไม้หน้าบ้านเริ่มแห้ง หน้าต่างเริ่มเป็นฝ้า และหัวใจของคุณตาก็แห้งแล้งลงเรื่อย ๆ

นกน้อยในสวนเฝ้ามองคุณตาอยู่เงียบ ๆ พวกมันพยายามร้องเพลงที่เพราะที่สุดให้คุณตาฟัง บางครั้ง พวกมันก็พยายามส่งเสียงร้องให้ดังจนน่ารำคาญ แต่คุณตากลับไม่ได้ยิน ไม่ได้ฟัง และไม่แม้แต่จะเงยหน้ามามอง

หัวใจของคุณตาหดเล็กลงทุกวัน…เหมือนลูกโป่งที่ลมค่อย ๆ รั่วออก

วันหนึ่ง เจ้านกกระจอกน้อยตัวหนึ่งบินมาเกาะที่ต้นไม้ แล้วพูดกับเพื่อนนกว่า “เราต้องช่วยคุณตานะ ถ้าเราไม่ช่วย คุณตาต้องแย่แน่ ๆ”

“ถ้าการส่งเสียงร้องไม่ได้ผล เราก็คงต้องเปลี่ยนแผน!” นกตัวหนึ่งเปรย

นกชราตัวหนึ่งครุ่นคิด จากนั้น มันก็บอกนกทุกตัวว่า “เราลองใช้ฟางเพื่อช่วยคุณตากันดีไหม?”

ฝูงนกปรึกษาหารือกันอยู่สักพัก เมื่อนกทุกตัวเข้าใจตรงกันแล้ว พวกมันก็ช่วยกันคาบเศษฟาง เศษหญ้า ใบไม้แห้ง แล้วบินไปเสียบไว้ตามรูร่องต่าง ๆ ของบ้าน

นกบางตัวเอาฟางไปแหย่ตามหน้าต่าง นกบางตัวแอบซุกฟางไว้ในกระถางต้นไม้ นกบางตัวเอาใบไม้ไปวางพาดบนหลังคาให้ดูรุงรัง นกบางตัวเอาหญ้าเสียบเข้าไปในโคมไฟจนชี้โด่ชี้เด่

วันแล้ววันเล่า…บ้านของคุณตาก็เริ่มดู “ประหลาด” ขึ้นเรื่อย ๆ จากบ้านที่ดูสวยงามอ่อนหวาน กลายเป็นบ้านที่ดูเหมือนมีผมยุ่ง ๆ ทิ่มกระจายอยู่เต็มหัว!

แต่คุณตาก็ยังไม่เห็น… ความเศร้าทำให้ใจปิด และทำให้คุณตาลืมมองสิ่งต่าง ๆ รอบตัว

จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่คุณตาเดินเหม่อออกมานอกบ้าน เมื่อแสงแดดอ่อน ๆ กระทบเข้าที่ใบหน้าของคุณตา คุณตาเงยหน้าขึ้น… และแล้ว คุณตาก็สังเกตเห็นบางสิ่งบางอย่างอยู่ที่บนหลังคา

“เอ๊ะ…ทำไมมันมีอะไรชี้ ๆ อยู่ตรงนั้น?” คุณตาหยีตามอง แล้วเดินไปที่โรงรถ

“โอ๊ย! ฟางเต็มไปหมดเลย ใครมาแกล้งอะไรชั้นเนี่ย?” คุณตาบ่นเสียงดัง จากนั้น คุณตาก็เริ่มใช้ไม้กวาดเขี่ยฟางออก

ครั้นเมื่อคุณตาเดินไปดูรอบบ้าน คุณตาก็เห็นฟางถูกเสียบถูกสอดไว้ตรงนั้นตรงนี้อีก ไม่ว่ามองไปที่ไหน ก็มีแต่ฟาง…ฟาง…ฟาง หน้าต่าง ซอกประตู ช่องระบายอากาศ กระถางต้นไม้ โคมไฟ…เต็มไปด้วยหญ้าแห้งและฟาง

“โธ่เอ๊ย บ้านแสนรักของเรา”

คุณตาโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง คุณตาทั้งกวาด ทั้งปัด ทั้งดึง ทั้งเขี่ยฟางออก แต่พอทำเสร็จ ก็ต้องนั่งหอบ เหงื่อไหลเป็นสายน้ำ

แล้ววันรุ่งขึ้น…ฟางใหม่ก็กลับมาอีก! คุณตาก็ต้องกวาด ปัด ดึง เขี่ยอีก แล้ววันต่อมา…ฟางใหม่ก็กลับมาอีก กลับมาอีก….. กลับมาอีก…..

คุณตาเลยกลายเป็น “คุณตานักเขี่ยฟาง” ประจำบ้านที่เชี่ยวชาญในการกวาด ปัด ดึง เขี่ย จนละเหี่ยใจ

จนกระทั่งวันหนึ่ง คุณตาก็เริ่มรู้สึกว่า “ตั้งแต่ที่เริ่มกวาด ปัด ดึง เขี่ยฟาง เราก็ลืมความทุกข์ ความเศร้า ความเหงาไปเสียสนิท”

คุณตานั่งพักเหนื่อย แล้วมองไปรอบ ๆ บ้าน บ้านที่เคยรกรุงรัง…เริ่มสะอาดขึ้น ดอกไม้ในสวน…เริ่มฟื้นและผลิดอกอีกครั้ง กลิ่นชาในครัวที่ตาชงดื่ม…เริ่มส่งกลิ่นหอมเหมือนตอนที่ยายยังอยู่

คุณตาเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหัวใจก็เหมือนถูกปัดฝุ่น “นกไม่ได้แกล้งเราหรอก” คุณตาพึมพำ “แต่นกพยายามปลุกเราให้ตื่น…ให้ตื่นจากความทุกข์ เพื่อลุกขึ้นอีกครั้ง”

วันต่อมา คุณตาตื่นมาอบขนมและเตรียมอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อแบ่งให้นกเหมือนอย่างที่คุณยายเคยทำ คุณตาปลูกต้นไม้ดอกไม้เพิ่มอีกสองสามต้น แล้วนำดอกไม้มาปักในแจกันข้างหน้าต่าง…จุดเดิมที่เคยวางให้คุณยาย

และทุกเช้า…คุณตาจะยิ้มให้ดอกไม้ ยิ้มให้ท้องฟ้า และยิ้มให้ชีวิตที่ยังคงมีความรักหลงเหลืออยู่

แม้คุณยายจะไม่ได้อยู่ข้าง ๆ คุณตาแล้ว แต่คุณยาย…ยังคงอยู่ในบ้านหลังนี้ อยู่ในกลิ่นขนมที่ลอยออกมาจากครัว อยู่ในเสียงนกร้องที่ข้างหน้าต่าง และอยู่ในหัวใจของคุณตา…ตลอดไป

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• แม้ความเศร้าจะบดบังใจ แต่ความรักสามารถปลุกชีวิตให้ลุกขึ้นอีกครั้งได้
• การใส่ใจเล็ก ๆ จากเพื่อนรอบข้าง อาจเปลี่ยนโลกทั้งใบของใครบางคน
• คนที่จากไป…อาจไม่ได้หายไปไหนเลย หากเรายังรักและระลึกถึงเขาอยู่ในใจ
• การลุกขึ้นแม้ในวันที่ไม่มีแรง คือชัยชนะของหัวใจที่เข้มแข็ง

#นิทานนำบุญ

นิทานก่อนนอนเรื่อง “ลูกกระต่ายยอดนักประดิษฐ์” พาเด็ก ๆ ไปพบกับสามพี่น้องกระต่ายที่ต้องสร้างหุ่นยนต์สุดล้ำ เพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึม! เรื่องราวสนุก ตลก และแฝงข้อคิดที่เด็ก ๆ จะจดจำได้ไม่มีวันลืม

มาเริ่มอ่านนิทานเรื่อง “ลูกกระต่ายยอดนักประดิษฐ์” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกกระต่ายสามตัวเป็นพี่น้องกัน พวกมันอาศัยอยู่ด้วยกันบนดาวเล็ก ๆ ดวงหนึ่งที่มีชื่อว่า “ดาวแคร์รอต” ซึ่งเป็นดาวของเหล่านักประดิษฐ์ผู้รักในเครื่องจักรกลและการประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ

วันหนึ่ง เมื่อกระต่ายทั้งสามโตพอสมควร พวกมันได้ทราบข่าวที่น่าตกใจว่า สัตว์ประหลาดจอมเกเรจากดาวอึมครึม กำลังจะบุกมาทำลายบ้านเมืองของพวกมัน

ชาวเมืองต่างแตกตื่นและพากันเตรียมหนีไปยังดาวดวงอื่น แต่ลูกกระต่ายน้อยทั้งสามตัดสินใจที่จะสู้ พวกมันจึงแยกย้ายกันไปสร้างหุ่นยนต์ของตัวเอง เพื่อปกป้องดวงดาวบ้านเกิดที่พวกมันรักแสนรัก

กระต่ายพี่ใหญ่ ชื่อว่า “ตุ้มตุ้ย” เป็นกระต่ายที่มักง่ายและค่อนข้างขี้เกียจ มันเลือกสร้างหุ่นยนต์จากเศษเหล็กเก่า ๆ ที่หาได้ใกล้ตัว แล้วสร้างหุ่นยนต์อย่างลวก ๆ เพื่อเอาเวลาที่เหลือไปนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ กับกินขนมกรุบกรอบแบบที่มันชอบ หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยจึงเสร็จเร็วที่สุด แต่ข้อต่อของหุ่นยนต์และวงจรไฟฟ้าต่าง ๆ จะไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไรนัก

กระต่ายตัวที่สอง ชื่อว่า “ฟรุ้งฟริ้ง” เป็นกระต่ายผู้หญิงที่ไม่ขี้เกียจแบบตุ้มตุ้ยผู้เป็นพี่ แต่มันติดนิสัยชอบเน้นความสวยงามน่ารักมากกว่าเรื่องประโยชน์ใช้สอย หุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจึงดูสวยงาม ทำจากวัสดุใหม่เอี่ยมแวววับ มีไฟตกแต่งตามจุดต่าง ๆ แถมมีเส้นผมยาวสลวยสวยเก๋ หุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจึงดูสวยงามมาก แต่ระบบกลไกภายในและเรื่องความปลอดภัยในการใช้งานอาจจะค่อนข้างด้อยไปสักนิด

ส่วนกระต่ายตัวสุดท้องน้องสุดท้าย ชื่อว่า “ดึ๋งดึ๋ง” เป็นกระต่ายที่เฉลียวฉลาด ขยัน อดทน และมองการณ์ไกล แทนที่ดึ๋งดึ๋งจะเลือกสร้างหุ่นยนต์ง่าย ๆ แบบตุ้มตุ้ย หรือเน้นแต่ความสวยงามแบบฟรุ้งฟริ้ง ดึ๋งดึ๋งกลับเลือกใช้วัสดุที่เน้นเรื่องความแข็งแรงทนทานเป็นพิเศษ แถมหุ้มด้วยฉนวนกันไฟไว้ทั้งหมด และเสริมระบบกันกระแทกเครื่องยนต์ภายในอย่างแน่นหนา นอกจากนี้ ดึ๋งดึ๋งยังติดตั้งระบบโซลาร์เซลล์ไว้ที่หุ่นยนต์ของเขาด้วย เพื่อให้มันสามารถชาร์จพลังงานได้ในระหว่างการต่อสู้

หลังจากที่ลูกกระต่ายสร้างหุ่นยนต์เสร็จได้ไม่กี่วัน สัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึมก็บุกมาถึง “ดาวแคร์รอต” สัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึมมีร่างกายใหญ่โต มีขนรุงรังสีเทาหม่น และมีดวงตาแดงก่ำเหมือนถ่านไฟร้อน ๆ เจ้าสัตว์ประหลาดคำรามเสียงดังลั่นว่า “แฮ่” แล้วก็เดินดุ่ม ๆ ตรงมายังที่อยู่ของพวกกระต่าย ซึ่งบ้านหลังแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด ก็คือบ้านของตุ้มตุ้ยนั่นเอง

เมื่อตุ้มตุ้ยเห็นสัตว์ประหลาดเดินเข้ามาหา ตุ้มตุ้ยจึงบังคับหุ่นยนต์ตัวแรกให้เดินออกจากโรงเก็บหุ่นเพื่อไปต่อสู้

หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยเดินออกไปพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดดูไม่ค่อยแข็งแรงนัก ข้อต่อของหุ่นยนต์สั่นไหวตามสายลมที่พัดเข้ามาปะทะ เมื่อสัตว์ประหลาดฟาดแขนเข้าใส่เพียงครั้งเดียว หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยก็ล้มลงจนชิ้นส่วนต่าง ๆ กระเด็นกระดอนไปทั่ว และวงจรไฟฟ้าภายในก็พังจนไม่สามารถจะใช้งานได้อีก

ตุ้มตุ้ยตกใจมาก มันรีบวิ่งหนีแต่วิ่งไม่ค่อยไหว จึงกลิ้งหนีไปหาฟรุ้งฟริ้งที่มีหุ่นยนต์ที่ดูแข็งแรงกว่า ตุ้มตุ้ยหวังว่าหุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจะช่วยจัดการกับเจ้าสัตว์ประหลาดได้

เมื่อสัตว์ประหลาดเห็นตุ้มตุ้ยกลิ้งหนี มันจึงก้าวเดินตามไปเรื่อย ๆ จนพบว่าตุ้มตุ้ยกลิ้งไปยังบ้านของกระต่ายฟรุ้งฟริ้งที่แสนน่ารัก

สัตว์ประหลาดมองฟรุ้งฟริ้งที่ยืนรออยู่ และมองหุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งที่สวยงามเหมือนรถสปอร์ต มันเป็นหุ่นยนต์ที่สวยมาก แถมออกแบบเหมือนมีเส้นผมพริ้วไหว ดูแล้วน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด สัตว์ประหลาดจึงเปิดศึกด้วยการอ้าปากกว้าง แล้วพ่นไฟเข้าใส่เสียงดัง “ฟู่วววว”

แม้เปลวไฟจะร้อนแรงเพียงใด แต่มันกลับทำอะไรร่างกายของหุ่นยนต์ที่สร้างจากวัสดุชั้นดีไม่ได้เลย ยกเว้นก็แต่เส้นผมของหุ่นยนต์ที่ทำให้หุ่นยนต์ดูสวย แต่กลับเป็นวัสดุที่ติดไฟได้ ด้วยเหตุนี้ ไฟจึงลามตามเส้นผมเข้าไปยังกล่องวงจรไฟฟ้าภายใน ทำให้เกิดประกายไฟ แล้วหุ่นยนต์แสนสวยของฟรุ้งฟริ้งก็ระเบิดตูม จนเกิดควันดำลอยคลุ้งไปทั่ว

ฟรุ้งฟริ้งตกใจมาก แต่เมื่อตั้งสติได้ มันก็รีบพาตุ้มตุ้ยขึ้นนั่งบนจักรยานยนต์ลอยฟ้า (ที่แน่นอนว่าตกแต่งอย่างน่ารัก) แล้วขับยานหนีจากสัตว์ประหลาด เพื่อไปหาดึ๋งดึ๋งที่บ้านทันที

เมื่อกระต่ายทั้งสองไปถึงบ้านของดึ๋งดึ๋ง พวกมันพบว่าดึ๋งดึ๋งบังคับหุ่นยนต์ออกมาจากห้องปฏิบัติการ และยืนรอรับมือกับสัตว์ประหลาดอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อสัตว์ประหลาดตามมาถึงบ้านของดึ๋งดึ๋ง มันก็จ้องมองหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า พลางคิดในใจว่า “ถ้าจัดการหุ่นยนต์ตัวนี้เสร็จ ข้าจะจับพวกเจ้าทั้งสามตัวกินให้พุงกางไปเลย”

สัตว์ประหลาดกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะมั่นใจว่ามันต้องเอาชนะหุ่นยนต์ของกระต่ายดึ๋งดึ๋งได้แน่ แต่อนิจจา! สัตว์ประหลาดไม่รู้เลยว่า หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งทำจากโลหะชนิดพิเศษที่แข็งแกร่งที่สุด แถมมีเกราะหนาหลายชั้นหุ้มอยู่ด้านนอก และมีฉนวนกันไฟห่อหุ้มวงจรภายใน นอกจากนี้ ยังมีแผงโซลาร์เซลล์เพื่อชาร์จพลังงานจากแสงอาทิตย์

เมื่อสัตว์ประหลาดอ้าปากกว้าง แล้วพ่นไฟออกมาเสียงดัง “ฟู่วววววววววว” เปลวไฟของสัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้าใส่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งกลับไม่สามารถเผาไหม้เกราะที่หุ้มอยู่ด้านนอกได้เลย หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งยังคงยืนตระหง่าน ไม่สะทกสะท้าน ซึ่งมันทำให้สัตว์ประหลาดโมโหมาก สัตว์ประหลาดจึงพุ่งเข้าชนหุ่นยนต์ที่อยู่ตรงหน้า แต่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งมีการเสริมระบบกันกระแทกอย่างแน่นหนา แรงกระแทกจึงสะท้อนกลับ ทำให้สัตว์ประหลาดเซจนเกือบล้ม

สัตว์ประหลาดไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ สัตว์ประหลาดยังคงเข้าปะทะ พ่นไฟ บุกเข้าใส่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งสัตว์ประหลาดเริ่มหมดแรงเอง

ในขณะที่สัตว์ประหลาดอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ แต่หุ่นยนต์ยังคงมีพลังงานอย่างเต็มที่ เพราะมีแผงโซลาร์เซลล์ที่คอยชาร์จพลังงานจากแสงแดดอยู่ตลอดเวลา

ในที่สุด เมื่อการต่อสู้ยืดเยื้ออยู่หลายชั่วโมง และสัตว์ประหลาดเหลือแรงเพียงเฮือกสุดท้ายเท่านั้น มันจึงตัดสินใจใช้ท่าไม้ตาย คือการสูดลมหายใจเพื่อพ่นไฟที่แรงที่สุดใส่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งอีกครั้ง

แต่อนิจจา…ทันทีที่สัตว์ประหลาดหายใจเข้า มันกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ท้องเหมือนอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น!

ในวินาทีนั้น สัตว์ประหลาดเพิ่งรู้ตัวว่า มันอั้นอึไว้นานเกินไปแล้ว เพราะมันไม่ได้ปลดทุกข์ในห้องน้ำมาตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งตอนนี้ “ข้าศึก” ภายในตัวกำลังจะบุกออกมาอย่างยากที่จะควบคุมได้

สัตว์ประหลาดจึงตะโกนออกมาว่า “ข้าไม่ไหวแล้ว ข้ายอมพวกเจ้าแล้ว” เมื่อพูดจบ สัตว์ประหลาดก็รีบเผ่นออกจากดาวแคร์รอต และไม่เคยคิดกลับมาที่นี่อีกเลย

ในที่สุด ดาวแคร์รอตก็กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง ชาวเมืองต่างพากันดีใจที่สัตว์ประหลาดหนีกลับไป และชาวเมืองต่างก็ยกย่องดึ๋งดึ๋งว่าเป็นฮีโร่ตัวจริง ที่ช่วยปกป้องบ้านเกิดของทุกคนเอาไว้ได้

ตุ้มตุ้ยและฟรุ้งฟริ้งขอบใจดึ๋งดึ๋งที่ช่วยให้พวกมันให้รอดพ้นจากอันตรายครั้งใหญ่ ทั้งสองเข้าใจแล้วว่า ความมักง่ายและการใส่ใจแต่ความสวยงาม อาจทำให้เกิดอันตรายที่ไม่คาดคิด

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งตุ้มตุ้ยและฟรุ้งฟริ้งก็เริ่มทำงานอย่างเอาใจใส่ และรอบคอบมากขึ้น

และแล้ว เรื่องราววุ่นวายทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• การมักง่ายอาจทำให้ล้มเหลวในเวลาสำคัญ
• ความขยัน อดทน และการคิดเผื่ออนาคตจะนำไปสู่ความสำเร็จ

#นิทานนำบุญ

นิทานเรื่อง “การผจญภัยของกิลกาเมช” ถือเป็นหนึ่งในเรื่องเล่าที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษยชาติ มีต้นกำเนิดจากอารยธรรมสุเมเรียนในแถบเมโสโปเตเมีย ซึ่งปัจจุบันคือบริเวณประเทศอิรัก นิทานเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของมหากาพย์กิลกาเมช (The Epic of Gilgamesh) ที่นักประวัติศาสตร์และนักวรรณกรรมทั่วโลกยกย่องว่าเป็น “รากฐานของวรรณกรรมโลกตะวันตก”

แม้จะเป็นเรื่องเล่าจากดินแดนโบราณ แต่ กิลกาเมช กลับสะท้อนคุณค่าร่วมสมัยอย่างน่าทึ่ง ทั้งในด้านความเป็นผู้นำ มิตรภาพ การเรียนรู้จากความผิดพลาด และการแสวงหาความหมายของชีวิต นักวิจารณ์หลายท่านมองว่านิทานเรื่องนี้เปรียบได้กับ “การเดินทางของจิตใจ” ที่เด็กและผู้ใหญ่สามารถเข้าถึงได้ในระดับที่ต่างกัน

สำหรับพ่อแม่และคุณครู นิทานเรื่องนี้เหมาะอย่างยิ่งที่จะอ่านให้เด็กฟัง เพราะช่วยเปิดโลกแห่งจินตนาการ พร้อมชวนให้ตั้งคำถามสำคัญเกี่ยวกับคุณธรรม ความรับผิดชอบ และการเติบโตภายในของมนุษย์