Tag: นิทานศิลปะ

นิทานความรักคือหนึ่งในรูปแบบนิทานที่งดงามและเป็นอมตะที่สุดในโลกวรรณกรรม จาก “เจ้าชายกบ” ถึง “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” นิทานความรักได้ถ่ายทอดคุณค่าของความเสียสละ ความกล้าหาญ และความรักแท้ที่ไม่ขึ้นอยู่กับรูปลักษณ์ภายนอก นิทานเหล่านี้ไม่เพียงสร้างแรงบันดาลใจให้กับเด็ก ๆ แต่ยังปลอบโยนหัวใจของผู้ใหญ่ที่เคยผ่านความรักและการสูญเสียมาแล้ว นิทานความรักจึงเป็นสะพานเชื่อมระหว่างวัย และเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังในการปลูกฝังความเมตตาและความเข้าใจในมนุษย์

แต่การแต่งนิทานความรักเรื่องใหม่ให้มีคุณค่าเทียบเท่านิทานอมตะนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้แต่งต้องสร้างเรื่องราวที่ทั้งสนุก ชวนติดตาม และซาบซึ้งใจ โดยไม่ซ้ำกับนิทานคลาสสิกที่ผู้คนคุ้นเคย การออกแบบตัวละครต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และเนื้อเรื่องต้องมีจังหวะที่พาให้ผู้อ่านอยากรู้ว่า “ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น” โดยเฉพาะเมื่อต้องแต่งนิทานที่เหมาะกับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ความสมดุลระหว่างความเรียบง่ายกับความลึกซึ้งคือสิ่งที่ท้าทายที่สุดสำหรับนักเล่าเรื่อง

นิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” คือหนึ่งในนิทานความรักร่วมสมัยที่กล้าฉีกกรอบเดิมอย่างน่าทึ่ง ตัวเอกฝ่ายชายไม่ใช่เจ้าชายรูปงาม แต่เป็นตุ๊กตาหมีที่ถักจากไหมพรม ส่วนเจ้าหญิงก็ไม่ใช่หญิงสาวเรียบร้อยอ่อนหวานตามแบบฉบับนิทานคลาสสิก แต่เป็นเจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดที่กล้าทดสอบหัวใจของผู้ชายทุกคน เรื่องราวเต็มไปด้วยความตื่นเต้น การเสียสละ และความรักที่งดงามเหนือรูปลักษณ์ภายนอก ตอนจบของนิทานนี้ชวนให้ประทับใจอย่างลึกซึ้ง และองค์ประกอบทั้งหมดนี้ทำให้นิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” กลายเป็นนิทานแฟนตาซีอบอุ่นที่เหมาะสำหรับทุกวัย และควรค่าแก่การจดจำ

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” ด้วยกันนะครับ

นานมาแล้ว มีเจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดองค์หนึ่ง ทรงวางแผนเพื่อค้นหาเจ้าชายที่รักพระองค์ยิ่งชีวิตมาเป็นคู่ครอง เจ้าหญิงขอร้องให้พระบิดาเชื้อเชิญเจ้าชายผู้กล้าหาญเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ของพระองค์ และในขณะเดียวกัน เจ้าหญิงก็ทรงขอร้องให้พ่อมดหลวงกับเทพธิดาตัวจิ๋ว ร่วมมือกับพระองค์ในการเฟ้นหาเจ้าชายผู้มีจิตใจมั่นในรัก

เจ้าชายหมีถักแห่งอาณาจักรไหมพรมเป็นเจ้าชายอีกองค์หนึ่งที่ตัดสินใจเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ จริง ๆ แล้ว เจ้าชายหมีถักไม่เคยคิดที่จะเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ใดใดมาก่อนเลย ( เพราะเจ้าชายหมีถักทรงคิดอยู่ตลอดเวลาว่า คงไม่มีเจ้าหญิงองค์ใดอยากแต่งงานกับเจ้าชายที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนตุ๊กตาหมีอย่างพระองค์เป็นแน่) แต่ด้วยความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่ดลใจเจ้าชายจนมิอาจอยู่เฉยได้ เจ้าชายจึงตัดสินใจกระโดดขึ้นขี่ม้าแกลบคู่ชีพ แล้วควบม้าตรงไปยังงานเลือกคู่ของเจ้าหญิง…ทันในวินาทีสุดท้ายก่อนที่พิธีจะเริ่มขึ้น

ทันทีที่เจ้าหญิงปรากฏกายให้เจ้าชายทุก ๆ องค์ได้ยลโฉม เจ้าชายต่างก็ถึงกับตกตะลึงในความงามของเจ้าหญิงจนเกือบจะลืมหายใจไปตาม ๆ กัน เจ้าชายหมีถักเองก็ไม่แตกต่างไปจากเจ้าชายองค์อื่น ๆ พระองค์ทรงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หัวใจของเจ้าชายหมีถักเต้นตูมตามอยู่ภายในร่างไหมพรมที่แสนอ่อนนุ่ม เจ้าชายหมีถักทรงบอกกับตัวเองว่า พระองค์ทรงตกหลุมรักเจ้าหญิงองค์นี้เข้าให้เสียแล้ว

เจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดทรงกล่าวทักทายเจ้าชายทุก ๆ พระองค์ที่ให้เกียรติมาร่วมในพิธีเลือกคู่ จากนั้น เจ้าหญิงก็ประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า เจ้าชายที่พระองค์ต้องการจะเลือกเป็นคู่ครองนั้น ไม่จำเป็นจะต้องเก่งกาจฉลาดเฉลียวหรือมีบุคลิกที่สง่างามแต่อย่างใด พระองค์ทรงปรารถนาที่จะแต่งงานกับเจ้าชายธรรมดา ๆ ที่รักพระองค์อย่างสุดหัวใจ…ก็เพียงเท่านั้น

ไม่ทันที่เจ้าชายแต่ละพระองค์จะมีโอกาสพรรณนาถึงความรักที่ตนเองมีต่อเจ้าหญิง จู่ ๆ พ่อมดหลวงซึ่งแปลงร่างเป็นมังกรยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น และจัดการคาบเจ้าหญิงบินตรงไปยังหุบเหวมังกร แล้วปล่อยเจ้าหญิงให้ร่วงลงไปในเหวลึกตามแผนที่เจ้าหญิงทรงวางเอาไว้

เจ้าชายหมีถักทรงตกใจมากจึงรีบกระโดดขึ้นขี่ม้า แล้วตามไปช่วยเจ้าหญิงเป็นคนแรก แต่ด้วยความที่พระองค์ตัวเล็กกว่าเจ้าชายองค์อื่น ๆ ดังนั้น กว่าที่เจ้าชายหมีถักจะเดินทางไปถึงหุบเหวมังกร เจ้าชายองค์อื่น ๆ ก็สามารถไล่มังกรยักษ์ซึ่งเฝ้าปากเหวให้บินหนีไปได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไม่มีเจ้าชายองค์ใดรู้เลยว่า ที่ด้านล่างของหุบเหวมังกร มีเทพธิดาตัวจิ๋วแอบเตรียมฟูกหนา ๆ เอาไว้รองรับตัวของเจ้าหญิงตามแผนที่เจ้าหญิงได้เตรียมการเอาไว้ เมื่อเจ้าหญิงรู้ว่ามีเจ้าชายติดตามมาช่วยพระองค์เป็น    จำนวนมาก เจ้าหญิงจึงดำเนินการตามแผนขั้นสุดท้ายเพื่อวัดใจเจ้าชายผู้มีรักแท้

เจ้าหญิงทรงแกล้งร้องไห้โอดครวญให้เจ้าชายที่อยู่บนปากเหวลงมาช่วยพระองค์โดยเร็วที่สุด แน่นอน…เจ้าชายทั้งหลายทรงอยากช่วยเจ้าหญิงด้วยกันทั้งนั้น แต่เมื่อเจ้าชายทั้งหลายก้มลงไปมองในเหวลึกที่มืดมิดราวกับว่ามันเป็นหุบเหวไร้ก้น เจ้าชายแต่ละองค์ต่างก็จนใจและไม่มีใครคิดที่จะเสี่ยงปีนลงไปเพื่อช่วยเจ้าหญิงเลยแม้แต่คนเดียว

ในขณะที่เจ้าชายทั้งหลายยอมพ่ายแพ้ เจ้าชายหมีถักกลับตัดสินใจปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่ยื่นกิ่งอยู่เหนือกึ่งกลางของปากเหว จากนั้น พระองค์ก็ใช้มือซ้ายกำกิ่งไม้ไว้แน่น พลางใช้มือขวาแก้ปมไหมที่ส่วนเท้าของตนเอง แล้วค่อย ๆ ปลดเส้นไหมพรมจากร่างของพระองค์ เพื่อหย่อนลงไปช่วยเจ้าหญิงที่พระองค์ทรงรักยิ่งชีวิต

เจ้าหญิงไม่รู้เลยว่า เส้นไหมพรมที่พระองค์ทรงใช้ไต่ขึ้นมาที่ปากเหวคือชีวิตของเจ้าชายผู้มีหัวใจเปี่ยมด้วยรัก

ทันทีที่เจ้าหญิงโผล่ขึ้นมายังพื้นดิน สิ่งที่เจ้าหญิงเห็นก็คือภาพของมือไหมพรมน้อย ๆ ที่เกาะกิ่งไม้เอาไว้แน่น…อย่างไม่มีวันปล่อย

เจ้าหญิงทรงร้องไห้และกอดเส้นไหมพรมเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความเสียใจอย่างที่สุด พระองค์ทรงเชื่อแล้วว่าเจ้าชายองค์นี้รักพระองค์ด้วยความจริงใจ แต่เจ้าหญิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า แผนการของพระองค์จะทำให้เกิดเรื่องที่เลวร้ายได้ถึงเพียงนี้ เจ้าหญิงเสียใจมากและคิดที่จะไม่ยอมให้อภัยตัวเองไปตลอดชั่วชีวิต

เรื่องราวทั้งหมดเกือบจะจบลงด้วยความโศกเศร้า แต่โชคยังดี…เพราะเมื่อน้ำตาของเจ้าหญิงสัมผัสกับเส้นไหมพรมสีน้ำตาลของเจ้าชายหมีถัก ปาฏิหาริย์แห่งความรักที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น! เส้นไหมพรมทั้งหมดค่อย ๆ รวมตัวกันอีกครั้ง โดยมีแสงสว่างวูบวาบตลอดเวลาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ และหลังจากที่เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เจ้าชายหมีถักก็กลับฟื้นคืนชีวิตขึ้นมา แต่คราวนี้ พระองค์ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเดิมอีกแล้ว เจ้าชายหมีถักกลายสภาพเป็นเจ้าชายรูปงามด้วยอานุภาพแห่งความรักที่แท้จริง

เจ้าหญิงทรงกล่าวคำขอโทษเจ้าชายด้วยความรู้สึกผิดที่ติดค้างอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน เจ้าชายกลับไม่คิดติดใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายทรงให้อภัยเจ้าหญิงทุก ๆ อย่าง และหลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหญิงและเจ้าชายก็ได้แต่งงานอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

หมายเหตุ : ถ้าชอบนิทานเรื่องนี้ ช่วยกดแบนเนอร์โฆษณาต่าง ๆ ที่ขึ้นมาให้เห็น เพื่อทำให้เว็บไซต์นิทานนำบุญมีรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

นิทานเรื่อง “เจ้าหนูนักวาดแมว” (The Boy Who Drew Cats) เป็นนิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นที่ถูกเรียบเรียงโดย Lafcadio Hearn และตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1898 โดยสำนักพิมพ์ Hasegawa Takejirō ซึ่งเป็นผู้บุกเบิกการเผยแพร่นิทานญี่ปุ่นในรูปแบบภาพพิมพ์ไม้สำหรับชาวต่างชาติ

นิทานพื้นบ้านจากญี่ปุ่นเรื่องนี้ เล่าเรื่องของเด็กชายตัวเล็กผู้มีความสุขกับการวาดแมว แม้จะถูกมองว่าไร้สาระ แต่สิ่งที่เขาทำกลับกลายเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราวที่ทั้งสนุก ลึกลับ และชวนให้ขบคิด

สำหรับเด็ก เรื่องนี้คือการผจญภัยที่เต็มไปด้วยจินตนาการ แต่สำหรับผู้ใหญ่ มันคือบทเรียนเงียบ ๆ ที่เตือนให้เราหยุดและทบทวนว่า…บางครั้ง สิ่งที่ดูไม่มีค่าในสายตาเรา อาจเป็นสิ่งที่มีพลังในโลกของเด็ก

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าหนูนักวาดแมว” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่น มีเด็กชายคนหนึ่งอาศัยอยู่ในครอบครัวที่ยากจน เขาเป็นเด็กขยันและมีน้ำใจ แต่เขาตัวเล็กจึงไม่ถนัดทำงานในไร่นาเหมือนกับพี่ ๆ วันทั้งวัน…เด็กชายจะเอาแต่นั่งวาดรูปแมว…แมว…แล้วก็แมว เขาวาดรูปแมวบนเศษกระดาษ เศษไม้ หรือแม้แต่บนกำแพงบ้าน เด็กชายวาดรูปแมวได้ทั้งวันแบบไม่รู้เบื่อ

วันหนึ่ง พ่อกับแม่ของเด็กชายเห็นว่าเขาไม่ถนัดทำงานในไร่ในนา พ่อกับแม่จึงพาเขาไปฝากไว้ที่วัดใกล้ ๆ กับหมู่บ้าน โดยหวังให้เขาได้เป็นเณรน้อยช่วยงานที่วัด

ณ วัดแห่งนั้น…เด็กชายตั้งใจจะเป็นเณรที่ดี แต่แล้ววันหนึ่ง เขากลับเผลอวาดรูปแมวจนเต็มกำแพงวัด เมื่อพระอาจารย์เห็นเข้า พระอาจารย์ก็ส่ายหน้า พร้อมกับบอกเด็กชายว่า “เจ้าหนูเอ๋ย… ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่เหมาะกับเจ้านักนะ”

เมื่อพระอาจารย์พูดเช่นนั้น เด็กชายจึงเก็บข้าวของ แล้วเดินออกจากวัดด้วยความรู้สึกผิด แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังคงรักการวาดรูปแมวอยู่ดี

ระหว่างทาง เด็กชายเดินมาจนถึงวัดร้างที่อยู่ไม่ไกลจากวัดของพระอาจารย์นัก วัดแห่งนี้ดูเงียบสงัดและเหมือนไม่มีผู้คนอาศัยอยู่ ชาวบ้านบอกเด็กชายว่า วัดแห่งนี้ไม่มีคนกล้ามาอยู่เพราะกลัวปิศาจหนู เด็กชายคิดในใจว่า “ปิศาจหนูคงไม่น่ากลัวเท่ากับ..การเป็นคนที่ไม่มีใครต้องการหรอกนะ” เด็กชายรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง แต่เขาไม่อยากกลุ้มใจนานนัก เขาจึงตัดสินใจพักค้างคืนในวัดร้างแห่งนั้น

ก่อนค่ำ เด็กชายมองไปรอบ ๆ เห็นผนังโบสถ์ดูโล่ง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบพู่กันขึ้นมาวาดแมวอีกครั้ง การวาดรูปคือความสุขของเขา คราวนี้เขาวาดรูปแมวอย่างสนุก เขาวาด….วาด….แล้วก็วาด เด็กชายวาดรูปแมวจนเต็มผนัง รูปแมวที่เขาวาดมีทั้งแมวตัวใหญ่ แมวตัวเล็ก บางตัวยิ้ม บางตัวยิงฟัน บางตัวกล้ามใหญ่ บางตัวเล็บยาว บางตัวทำท่าเหยียดขา และบางตัวนอนหลับปุ๋ยดูน่ารักมาก

ในคืนนั้น หลังจากที่เด็กชายวาดรูปแมวจนง่วง เขาก็หาที่นอนตรงมุมหนึ่งของโบสถ์ แล้วหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

แต่ในขณะที่เด็กชายหลับอยู่ท่ามกลางความมืด จู่ ๆ เขาก็ได้เสียงฝีเท้าดังสนั่นหวั่นไหวเหมือนเสียงของสัตว์ร้ายที่มุ่งหน้าเข้ามาเพื่อล่าเหยื่อ

สัตว์ร้ายดังกล่าว คือ ปิศาจหนูตัวมหึมาที่ไล่ล่าผู้คน จนไม่มีใครกล้าอยู่ที่วัดแห่งนี้ ปิศาจหนูเดินเข้ามาในโบสถ์อย่างน่าสะพรึงกลัว มันใช้จมูกดมกลิ่นมนุษย์ พลางกวาดตามองหาเหยื่อด้วยสายตาที่หิวโหย

ทันใดนั้นเอง…เด็กชายที่นอนตัวสั่นด้วยความกลัว ก็ได้ยินเสียงขู่ที่น่ากลัว ซึ่งในตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเสียงของปิศาจหนู แต่เมื่อฟังให้ดี เขากลับพบว่าเสียงขู่นั้นดังมาจากรอบทิศ ตามด้วยเสียงข่วนผนังแกรก ๆ และเสียงร้องของแมวนับร้อย ๆ ตัวที่ดังขึ้นพร้อม ๆ กัน

เสียงของแมวเหล่านั้น คือ เสียงจากแมวที่เด็กชายวาดไว้บนกำแพง ที่จู่ ๆ พวกมันก็เริ่มเคลื่อนไหว แล้วแยกเขี้ยวกระโจนเข้าใส่ปิศาจหนูจากทุกทิศทุกทาง

ปิศาจหนูร้องเจี๊ยก เหมือนลิงจ๋อ แล้วร้องเอ๋ง ๆ เหมือนหมาที่เจอเจ้าถิ่น มันรีบวิ่งหนีสุดชีวิต แต่พวกแมวก็ไม่ยอมให้มันหนีไปได้ง่าย ๆ การต่อสู้ที่ดุเดือดจึงเกิดขึ้น และสุดท้ายก็จบลงที่ ปิศาจหนูสะบักสะบอมถึงขั้นต้องร้องขอชีวิต และสัญญาว่าจะไม่กลับมารบกวนมนุษย์ที่วัดแห่งนี้อีก

ในที่สุด พวกแมวก็ยอมปล่อยปิศาจหนูไป เด็กชายที่มองดูเหตุการณ์อยู่จึงค่อย ๆ คลายความตระหนก แล้วเขาก็ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จากนั้น เด็กชายก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า

เช้าวันต่อมา…พระอาจารย์ได้ทราบจากชาวบ้านว่า เด็กชายได้ไปพักอยู่ที่วัดร้างซึ่งมีปิศาจหนูคอยทำร้ายผู้คน และเมื่อคืน….เกิดเหตุเสียงดังเอะอะดูน่ากลัว พระอาจารย์รู้สึกผิดที่ให้เด็กชายออกจากวัด พระอาจารย์จึงรีบไปหาเด็กชายด้วยความเป็นห่วง

เมื่อพระอาจารย์มาถึง พระอาจารย์พบว่าเด็กชายกำลังหลับอยู่ในวัดร้างแห่งนั้นตามลำพัง และพบว่าเด็กชายวาดรูปแมวเอาไว้ที่ผนังโบสถ์เต็มไปหมด

เมื่อเด็กชายตื่นนอนและเห็นพระอาจารย์ เด็กชายจึงเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้พระอาจารย์ฟัง

เมื่อพระอาจารย์ได้ฟังจนจบ พระอาจารย์ก็ลูบหัวเด็กชายเบา ๆ พลางกล่าวว่า “บางที การวาดแมวของเจ้าก็มีค่ามากกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีกนะ”

หลังจากวันนั้น พระอาจารย์ก็ให้เด็กชายกลับไปอยู่ที่วัด โดยท่านอนุญาตให้เด็กชายผู้รักการวาดแมว วาดแมวได้ แต่ต้องวาดในเศษกระดาษ ไม่ใช่วาดไปทั่ว

เด็กชายดีใจและเข้าใจ เขารับปากพระอาจารย์และตามกลับไปอยู่ที่วัดดังเดิม

ในที่สุด เรื่องราวของเด็กชายผู้รักการวาดรูปแมว ก็กลายเป็นนิทานที่เล่าขานสืบต่อกันมาจนถึงปัจจุบัน

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• สิ่งที่ดูไร้สาระในสายตาผู้ใหญ่ อาจมีคุณค่าในโลกของเด็ก
• เด็กบางคนมีแรงขับภายในที่ผู้ใหญ่ควรเข้าใจ มากกว่าควบคุม
• การเปิดใจของผู้ใหญ่สามารถเปลี่ยนชีวิตเด็กได้

นิทานเรื่อง เด็กน้อยกับฝูงนกกระจอก

กาลครั้งหนึ่ง ยังมีเด็กน้อยคนหนึ่งเป็นคนที่มีฐานะยากจน, เรียนหนังสือไม่เก่ง, เล่นกีฬาไม่ดี แถมยังไม่มีความสามารถใด ๆ โดดเด่นเลยสักอย่าง เพื่อน ๆ จึงมักมองเขาอย่างดูถูกดูแคลน ทั้งยังเรียกเขาว่า ‘ไอ้กระจอก’ อีกด้วย

คำว่า ‘ไอ้กระจอก’ เป็นคำพูดที่ไม่น่าฟังเลย เด็กน้อยรู้ดีว่าเขาห้ามปากคนอื่นให้หยุดพูดไม่ได้ แต่เขาห้ามใจตัวเองให้หยุดคิดเสียใจกับคำพูดเหล่านั้นได้ เด็กน้อยจึงวางเฉย แล้วปลีกตัวไปนั่งดูนกกระจอกซึ่งเป็นนกที่เขาชอบมากที่สุดที่ลานกว้างหลังโรงเรียน พร้อมกับนำข้าวไปโปรยให้นกกิน

ยิ่งนานวัน เด็กน้อยก็ยิ่งผูกพันกับนกกระจอกมากขึ้นเรื่อย ๆ  ส่วนนกกระจอกก็รู้สึกสนิทใจเสมือนเด็กน้อยเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของพวกมัน  ทุกครั้งที่เด็กน้อยแวะไปหา พวกมันจึงมีความสุขมาก

วันหนึ่ง เด็กน้อยนึกสนุกอยากลองวาดรูปนกกระจอกทั้ง ๆ ที่เขาไม่มีฝีมือในการวาดรูปเลยแม้สักนิด  เมื่อนกกระจอกเห็นเด็กน้อยนำกระดาษและสีชนิดต่าง ๆ มาลองวาดรูปของพวกมัน นกกระจอกจึงพยายามยืนนิ่ง ๆ เพื่อให้เด็กน้อยวาดรูปได้ง่ายที่สุด แต่ถึงกระนั้น ภาพที่เด็กน้อยวาดออกมาก็เป็นภาพที่ดูกระจอกเสียเหลือเกิน

ในห้องเรียน เมื่อเด็กคนอื่น ๆ เห็นรูปที่เด็กน้อยวาด พวกเขาก็พากันหัวเราะเยาะและดูแคลนว่าเด็กน้อยมีฝีมือกระจอกสมชื่อ

แม้จะโดนเพื่อน ๆ ดูถูก แต่เด็กน้อยก็ไม่ใส่ใจ เขาพยายามวาดรูปนกกระจอกต่อไปทุกวัน จนเวลาผ่านไปเกือบ 3 ปี เขาก็มีรูปนกกระจอกที่วาดเอาไว้มากถึง 1000 รูป 

รูปนกกระจอกรูปแรก ๆ ที่เด็กน้อยวาดอาจดูไม่เหมือนนกกระจอกสักเท่าไร แต่ยิ่งวาดไป ๆ รูปนกกระจอกที่เขาวาดก็ดูสวยขึ้น ๆ จนนกกระจอกทั้งหลายยังแอบหลงใหล

อย่างไรก็ตาม เพื่อน ๆ ที่ชอบดูถูกก็ยังคงหาเรื่องเด็กน้อยได้อีก โดยเด็กเหล่านั้นมักจะนินทาว่า “ไอ้กระจอกก็วาดได้แต่รูปนกกระจอกนั่นแหละ วาดอย่างอื่นก็ไม่เป็น เรียนอะไรก็ไม่เก่ง แถมบ้านยังยากจนด้วย ทำได้แค่นี้ไม่มีวันก้าวหน้าได้หรอก”

เมื่อเด็กน้อยได้ฟังคำพูดของเพื่อนเหล่านั้น เขาก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย  แต่เขาห้ามใจของตัวเองไม่ให้ทุกข์ร้อนกับคำพูดเหล่านั้นได้ เด็กน้อยจึงปล่อยให้คำพูดว่าร้ายลอยเข้าหูซ้ายแล้วผ่านออกไปทางหูขวา จากนั้น เขาก็ตั้งใจวาดรูปนกกระจอกอย่างมีความสุขต่อไป

ในขณะที่เด็กน้อยทำใจปล่อยวางจากคำพูดของเพื่อน ๆ ได้แล้ว แต่พวกนกกระจอกกลับคิดว่า การวาดรูปนกกระจอกได้งดงามขนาดนี้ (แม้จะวาดได้เพียงอย่างเดียว) ก็มีโอกาสก้าวหน้าในชีวิตได้ นกกระจอกจึงปรึกษาหารือกัน แล้วตัดสินใจทำสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อน

วันต่อมา ในขณะที่เด็กน้อยกำลังวาดรูปนกกระจอกตัวหนึ่งอยู่ นกกระจอกตัวอื่น ๆ ก็พากันทำตามแผนด้วยการคาบภาพวาดของเด็กน้อยตัวละ 1 ภาพ แล้วบินไปยังที่ต่าง ๆ ทั่วทั้งเมือง

เมื่อผู้คนเห็นนกกระจอกนับพันตัวบินเข้ามาเกาะตามที่ต่าง ๆ  ผู้คนก็พากันแปลกใจ  ครั้นเมื่อพวกเขาเห็นรูปที่นกกระจอกคาบมาด้วย ชาวเมืองรวมทั้งสื่อมวลชนก็รู้สึกทึ่งในความงดงามของภาพเหล่านั้น

เมื่อนกกระจอกเห็นว่ามีผู้คนให้ความสนใจเป็นจำนวนมาก พวกนกจึงส่งสัญญาณให้กัน แล้วบินเรียงแถวกลับไปยังลานกว้างหลังโรงเรียนอย่างเป็นระเบียบ 

เมื่อผู้คนเห็นฝูงนกบินกันเป็นทิวแถว ทุกคนจึงพากันเดินตามฝูงนกด้วยความสงสัยใคร่รู้ และเมื่อพวกเขาเดินเข้าไปในโรงเรียน  ทุกคนก็ได้เห็นว่าภาพนกกระจอกที่งดงามทั้งหลายเกิดขึ้นจากฝีมือของเด็กน้อยที่กำลังวาดภาพนกกระจอกอย่างมีความสุขอยู่นั่นเอง

เมื่อทุกคนเห็นเช่นนั้น  นักข่าวจึงรีบขอทำข่าวของเด็กน้อยนักวาดภาพนกกระจอกเพื่อนำไปออกอากาศ, ชาวเมืองที่ชื่นชอบภาพวาดของเด็กน้อยต่างก็แย่งกันขอซื้อภาพเอากลับไปเป็นที่ระลึก, ส่วนผู้คนที่ได้ชมข่าวและเห็นภาพนกกระจอกที่สวยงามราวกับมีชีวิตต่างก็ติดต่อขอให้เด็กน้อยวาดภาพนกกระจอกให้เป็นจำนวนนับพัน ๆ คน

ในเวลาเพียงไม่กี่วัน  เด็กน้อยก็ขายภาพวาดของเขาได้จนหมดเกลี้ยง แถมเขายังต้องวาดภาพนกกระจอกส่งให้คนที่สั่งซื้ออีกนับพัน ๆ ภาพ (ซึ่งคงต้องใช้เวลาหลายปีกว่าจะวาดได้ครบ) แผนการของนกกระจอกทำให้เด็กน้อยมีรายได้จากการขายภาพมากกว่า 1 ล้านบาท ซึ่งทำให้คนที่เคยดูถูกดูแคลนเขาถึงกับพูดไม่ออก

เด็กน้อยนำเงินที่ได้มอบให้คุณพ่อคุณแม่  ซึ่งคุณพ่อคุณแม่ก็นำเงินไปใช้จ่ายและเก็บไว้เป็นทุนการศึกษาของลูกสุดที่รัก  นอกจากนี้ เด็กน้อยยังขอเงินส่วนหนึ่งไปทำสิ่งสำคัญ นั่นคือการนำเงินมาปรับปรุงลานกว้างหลังโรงเรียนให้เป็นลานเพลินใจของนกกระจอกทั้งหลายที่เป็นเพื่อนของเขา

นกกระจอกมีความสุขมากที่เห็นเด็กน้อยผู้ถนัดวาดรูปนกกระจอกเพียงอย่างเดียวมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น  ส่วนเด็กน้อยก็มีความสุขที่เขาได้วาดรูปนกกระจอกและมีโอกาสทำสิ่งดี ๆ ให้แก่นกกระจอกเพื่อนของเขาบ้าง

#นิทานนำบุญ

ตลอดชีวิตของการแต่งนิทาน มีนิทานหลายเรื่องของผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นนิทานเกี่ยวกับการวาดรูป นิทานเกี่ยวกับการวาดรูปเรื่องแรก ๆ แต่งไม่ยาก แต่พอแต่งนิทานเกี่ยวกับการวาดรูปเรื่องที่สอง ที่สาม ที่สี่ ยิ่งแต่งก็ยิ่งยาก เพราะต้องคิดเนื้อเรื่องให้ต่างจากเรื่องแรก ๆ และต้องมีข้อคิดหรือความสนุกไม่แพ้กัน นิทานก่อนนอนเรื่อง เจ้าหญิงนักวาดรูปเล่น เป็นนิทานเกี่ยวกับการวาดรูปที่ผมแต่งในช่วงปีท้าย ๆ ของการเป็นนักแต่งนิทานในนิตยสารขวัญเรือน ถ้าอ่านตอนต้นเรื่องอาจรู้สึกว่าเป็นนิทานที่ค่อนข้างธรรมดา แต่ถ้าอ่านจนจบรับรองว่า นิทานเรื่องนี้จะเป็นนิทานอีกเรื่องที่คุณผู้อ่านต้องรู้สึกว่า “นี่แหละคือนิทานนำบุญของแท้”

นิทานเรื่อง  เจ้าหญิงนักวาดรูปเล่น

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าหญิงองค์น้อยพระองค์หนึ่งทรงเป็นเจ้าหญิงที่ไม่มีความสามารถพิเศษใด ๆ นอกจากการวาดรูปเล่น  เจ้าหญิงมักใช้เวลาวาดรูปเล่นได้ทั้งวันไม่เคยเบื่อ ซึ่งต่างจากเวลาที่ต้องอ่านหนังสือเรียนหรือทำการบ้าน ที่พระองค์มักรู้สึกเสมอว่า มันช่างยากเย็นราวกับการเข็นครกขึ้นภูเขา

เมื่อพระมารดาของเจ้าหญิงสังเกตเห็นว่าลูกสาวเอาแต่วาดรูปเล่นทั้งวัน  แทนที่พระมารดาจะว่ากล่าว  พระองค์กลับส่งเสริมให้เจ้าหญิงวาดรูปเล่นได้อย่างเต็มที่   โดยพระมารดาจะคอยจัดหาอุปกรณ์มาให้เจ้าหญิงได้วาดเล่นไม่เคยขาด ทั้งยังเชิญศิลปินฝีมือดีมาให้คำแนะนำเจ้าหญิงเกี่ยวกับวิธีวาดรูปให้สนุกมากยิ่งขึ้น  เจ้าหญิงทรงมีความสุขที่ได้วาดรูปเล่นอย่างที่ใจรัก   แต่บรรดาเจ้าชายผู้เป็นพี่ รวมถึงพระราชากลับมองว่า พระราชินีทรงตามใจเจ้าหญิงมากเกินไป ซึ่งอาจทำให้เจ้าหญิงประสบกับปัญหาในอนาคต 

คำสบประมาทของเจ้าชายและพระราชาทำให้เจ้าหญิงรู้สึกหวั่นไหว  แต่พระราชินีมักปลอบเจ้าหญิงว่า “หากลูกรักการวาดรูปเล่น ก็จงวาดรูปเล่นให้เต็มกำลังเถอะนะ ทำสิ่งที่รักในวันนี้ให้ดีที่สุด  ส่วนวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ไม่มีใครกำหนดได้ทั้งนั้น”

คำพูดของพระมารดาทำให้เจ้าหญิงเกิดความมุมานะและมั่นใจในการวาดรูปเล่นมากขึ้นอีก พระองค์จึงฝึกฝนวาดรูปในรูปแบบต่าง ๆ  และคอยขอคำแนะนำจากศิลปินทั้งหลายอย่างไม่เคอะเขิน  ที่สำคัญ  เจ้าหญิงองค์น้อยทรงทดลองวาดรูปเล่นในทุกรูปแบบ ซึ่งการได้ลองผิดลองถูกด้วยตัวเองทำให้การวาดรูปสนุกมากขึ้น และทำให้ฝีมือของพระองค์พัฒนาขึ้นจนศิลปินทั่วทั้งเมืองต่างให้การยอมรับ

แต่แล้ววันหนึ่ง  เมืองเล็ก ๆ ของเจ้าหญิงก็ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่ร้ายแรงที่สุดตั้งแต่มีการก่อตั้งเมืองแห่งนี้มา กล่าวคือ ในเช้าวันหนึ่ง  พระราชาทรงทราบข่าวว่า กลุ่มกองโจรที่ชอบจี้ปล้นเมืองเล็ก ๆ พร้อมกับเผาเมืองจนวอดวาย กำลังเดินทางมายังเมืองของพระองค์  พระราชาทรงเห็นว่า  การต่อสู้กับกองโจรในครั้งนี้ต้องมีการปะทะกันอย่างรุนแรงและมีความสูญเสียอย่างยากจะคาดการณ์ได้  แต่หากไม่วางแผนตั้งรับ  เมืองของพระองค์ก็คงจะย่อยยับเป็นแน่  เมื่อไม่มีทางเลือก  พระราชาจึงจัดประชุม เพื่อเตรียมการปกป้องบ้านเมืองให้รอดพ้นจากอันตรายอันใหญ่หลวงนี้

ในที่ประชุม  เจ้าชายองค์โตทรงอาสาควบคุมกองดาบปราบศึกเพื่อดูแลภายในพระราชวังซึ่งเป็นที่ประทับของพระราชาและพระราชินี  เจ้าชายองค์รองทรงอาสาควบคุมกองทหารม้าฮี้  ๆ  เพื่อปะทะกับกองโจรหากพวกมันบุกเข้ามาถึงบริเวณรอบปราสาท  เจ้าชายองค์ที่สามอาสาควบคุมกองพลดาวกระจาย  ที่จะคอยซุ่มอยู่บนหอคอย  เพื่อจัดการกับกองโจรด้วยอาวุธลับ  ส่วนเจ้าหญิงองค์น้อยทรงอาสาออกไปนอกกำแพงเมืองพร้อมกับเหล่าศิลปิน เพื่อใช้ความสามารถในการวาดรูปเล่นต่อสู้กับกองโจรที่โหดร้าย

หลายคนงุนงงกับการตัดสินใจของเจ้าหญิง  แต่พระราชินีทรงเชื่อมั่นในตัวลูกสาว  พระองค์จึงขออนุญาตพระราชาให้เจ้าหญิงได้ปกป้องบ้านเมืองตามความสามารถที่มีอยู่   ครั้นเมื่อพระราชาทรงอนุญาต  ทั้งเจ้าชายและเจ้าหญิงต่างก็แยกย้ายกันไปดำเนินการตั้งรับการรุกรานของกองโจรอย่างเร่งด่วน

ในส่วนของเจ้าหญิง  พระองค์ทรงเล่าแผนการให้บรรดาศิลปินได้ฟัง  จากนั้น  ทุกคนก็ร่วมแรงร่วมใจกันทำตามแผน  โดยศิลปินกลุ่มหนึ่งช่วยกันระบายสีกำแพงเมืองและตัวเมืองให้กลมกลืนไปกับธรรมชาติจนคนที่มองจากระยะไกลถูกลวงตาว่าบริเวณนั้นเป็นเพียงธรรมชาติที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งเมืองใด ๆ ตั้งอยู่   ส่วนศิลปินอีกกลุ่มช่วยกันระบายสีพื้นหินรอบนอกตัวเมืองให้ดูเหมือนเหวลึก  ซึ่งหากมองในระยะปานกลางจะมองเห็นความลึกที่น่ากลัวและทำให้ไม่อยากเดินทางผ่าน  สำหรับศิลปินกลุ่มสุดท้ายที่ถนัดการใช้สีสะท้อนแสงในความมืด ก็ลงมือแต้มรูปปิศาจและผีร้ายซุกซ่อนไว้ตามมุมต่าง ๆ  ซึ่งภาพเหล่านั้นมองแทบไม่เห็นในเวลากลางวัน แต่จะปรากฏให้เห็นเด่นชัดในเวลากลางคืน

ครั้นเมื่อกองโจรเดินทางตามแผนที่มายังบริเวณเมือง  พวกโจรก็มองเห็นแต่ผืนป่าที่ว่างเปล่าไร้ร่องรอยของเมืองอย่างที่แผนที่บอกเอาไว้  ในขณะเดียวกัน  โจรที่นำทางก็สังเกตเห็นหุบเหวอันน่ากลัว  จึงพากองโจรเดินทางไปในทิศทางตรงกันข้าม  และหลังจากที่พระอาทิตย์ตกดิน  เมื่อพวกโจรหันหลังกลับมา  พวกมันก็เห็นปิศาจและภูตผีอยู่ลิบ ๆ   ซึ่งทำให้พวกโจรดีใจที่ไม่หลงเดินทางตรงไปยังบริเวณที่มีเหวลึกนั้น

แน่นอนว่า พวกโจรตกหลุมพรางที่เจ้าหญิงทรงวางไว้  พวกมันจึงผ่านเมืองของเจ้าหญิงไปโดยไม่เกิดการปะทะกันเลยแม้แต่น้อย  และหลังจากที่พวกโจรเดินทางต่อไปได้ไม่นานนัก  พวกมันก็ต้องเผชิญ หน้ากับเมืองอีกเมืองหนึ่งที่มีความเชี่ยวชาญในด้านการสู้รบ  ซึ่งเพียงแค่พวกโจรหลงเข้าไปในเมืองแห่งนั้น  พวกมันก็ถูกจัดการจนแตกกระเจิงและไม่มีโอกาสได้จี้ปล้นหรือทำร้ายใคร ๆ อีก

เมื่อเหตุร้ายผ่านไป  พระราชา เจ้าชาย และทุก ๆ คนจึงได้ประจักษ์ว่า  แม้เจ้าหญิงจะไม่มีความ สามารถพิเศษใด ๆ นอกจากการวาดรูปเล่น  แต่เมื่อพระราชินีทรงส่งเสริมให้เจ้าหญิงได้ทำในสิ่งที่รักและเจ้าหญิงทรงทุ่มเททำสิ่งที่พระองค์สนใจอย่างเต็มที่  ความถนัดที่ดูเหมือนเป็นเรื่องไร้สาระก็กลับกลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่าและสร้างประโยชน์ให้แก่บ้านเมืองได้จริง…ในที่สุด

#นิทานนำบุญ

………………