Tag: นิทานสร้างแรงบันดาลใจ

นานมาแล้ว ในช่วงปีแรก ๆ ที่ผมเริ่มเขียนนิทานให้นิตยสารขวัญเรือน ผมจำได้ว่า ตอนที่เขียนนิทานเรื่อง “สกปรกที่สุดในโลก” ได้สักพัก ผมก็รู้สึกเสียดายตัวละครเด็กผู้หญิงในนิทานเรื่องนั้น และแอบฝันว่าหากเป็นไปได้ จะพยายามเขียนนิทานตอนต่อของ “สกปรกที่สุดในโลก” เผื่อว่าสักวันจะนำนิทานเหล่านั้นมารวมเป็นเล่มได้แบบหนังสือเรื่อง “ปิ๊ปปี้ถุงเท้ายาว” ของประเทศสวีเดน (ผมฝันไปไกลเลย)

เมื่อเวลาผ่านมาอีกนานพอสมควร ผมจึงแต่งนิทานเรื่อง “อสุรกายมอมแมม” เป็นนิทานภาคต่อของนิทานเรื่อง “สกปรกที่สุดในโลก” แถมยังนำตัวละครจากนิทานอีกสองเรื่องมาร่วมแสดงในนิทานเรื่องนี้ด้วย

หากมีใครสงสัยว่า นิทานเรื่อง อสุรกายมอมแมม นอกจากจะให้ความเพลิดเพลินแล้ว มันมีประโยชน์อะไรอีกบ้าง คำตอบก็คือ นิทานเรื่องนี้เป็นเสมือนบทเรียนเล็ก ๆ ที่ชวนให้เด็ก ๆ เห็นคุณค่าของการอาบน้ำและการดูแลความสะอาดของตนเอง ผ่านการผจญภัยที่เต็มไปด้วยมิตรภาพ ความอบอุ่น และความสุขที่เกิดขึ้นเมื่อเราเรียนรู้ที่จะรักและยอมรับกัน หวังว่าคุณผู้อ่านจะมีความสุขกับการอ่านนิทานเรื่องนี้นะครับ

มาอ่านนิทานเรื่อง “อสุรกายมอมแมม” ด้วยกันนะครับ

มอมแมมเป็นอสูรกายที่เกิดในกองขยะ  บ้านของมอมแมมเป็นภูเขาขยะขนาดมหึมา   มอมแมมชอบบ้านกองขยะของมันมาก  มันชอบคุ้ยหาข้าวของในกองขยะแล้วนำมันมาสร้างเป็นของเล่นแปลก ๆ ใหม่ ๆ อยู่เสมอ  มอมแมมสร้างของเล่นเอาไว้มากมายเต็มไปหมด  ความฝันอันยิ่งใหญ่ของมอมแมมก็คือ มันอยากจะสร้างของเล่นเพื่อทำให้เด็ก ๆ ทุกคนมีความสุข

แม้มอมแมมจะสร้างของเล่นแสนสนุกเอาไว้สารพัดอย่าง  แต่ด้วยเนื้อตัวที่แสนสกปรกของมอมแมม  เด็ก ๆ จึงไม่ยอมเฉียดกายเข้าใกล้มอมแมมเลยแม้แต่นิดเดียว  มอมแมมทั้งเหงาทั้งเศร้า  มันอยากจะเป็นเพื่อนกับเด็ก ๆ มากจริง ๆ   แต่จนแล้วจนรอด  มอมแมมก็ไม่รู้ว่ามันควรจะทำอย่างไรดี

วันหนึ่ง  มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านกองขยะของมอมแมม   แต่เดิม…เด็กผู้หญิงคนนี้เคยได้ชื่อว่าเป็น “เด็กผู้หญิงที่สกปรกที่สุดในโลก”  (เธอสกปรกถึงขนาดที่มีกลิ่นเหม็นตุ ๆ ลอยคลุ้งออกมาจากตัวเลยทีเดียว)  แต่หลังจากที่เธอชวนแมวเหมียวเพื่อนรักที่สกปรกไม่แพ้กันไปเล่นเป่าฟองสบู่กลางสายฝน  เมื่อสายฝนรวมเข้ากับฟองสบู่  เด็กผู้หญิงที่เคยมีกลิ่นเหม็นตุ ๆ ก็กลับกลายมาเป็นเด็กผู้หญิงที่มีกลิ่นสบู่หอมสะอาดราวกับเป็นคนละคน

เมื่อเด็กผู้หญิงที่หอมกลิ่นสบู่เห็นเจ้าอสูรกายมอมแมมนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่ภูเขากองขยะ เด็กหญิงใจดีจึงเอ่ยปากถามเจ้าอสูรกายว่าเกิดอะไรขึ้น? 

มอมแมมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เด็กน้อยที่มีกลิ่นสบู่หอมฟุ้งฟัง  และเมื่อเด็กหญิงได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด  เธอจึงรับอาสาช่วยทำให้มอมแมมกลายเป็นอสูรกายที่หอมสะอาดเหมือนกับตัวของเธอ 

จริง ๆ แล้ว การทำให้มอมแมมหอมสะอาดคงจะไม่วุ่นวายสักเท่าไหร่…ถ้าหากมอมแมมเป็นอสูรกายตัวเล็ก ๆ เหมือนกับเด็ก ๆ   แต่ด้วยร่างกายของมอมแมมที่ใหญ่โตเกือบเท่าช้าง เด็กหญิงผู้ใจดีจึงจำเป็นต้องไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนของเธอในการทำให้มอมแมมหอมสะอาด

เจ้าชายสายลมกับคุณฟันนักทำฟองเป็นคนที่เด็กหญิงขอร้องให้มาช่วยเหลือ  เด็กหญิงขอให้เจ้าชายสายลมใช้พลังบังคับให้ฝนมาตกตรงที่บ้านกองขยะของมอมแมม  จากนั้น เธอก็ขอให้คุณฟันนักทำฟองช่วยปีนขึ้นไปยืนบนยอดของภูเขาขยะ แล้วเป่าฟองสบู่ให้ล่องลอยออกมาเคล้ากับสายฝน

แน่นอน…เมื่อสายฝนรวมเข้ากับฟองสบู่ ความสะอาดเอี่ยมอ่องจึงเกิดขึ้น  แต่เพราะคุณฟันเพลินกับการทำฟองมากไปหน่อย  ดังนั้น  แทนที่มอมแมมจะกลายเป็นอสูรกายแสนสะอาดที่มีกลิ่นหอมของสบู่ลอยฟุ้งออกมาจากตัวแต่เพียงผู้เดียว  ฟองสบู่กับสายฝนยังช่วยทำให้ของเล่นและภูเขาขยะขนาดมหึมากลับกลายเป็นดินแดนที่หอมฟุ้งไปกลิ่นสบู่หอมสะอาด

หลังฝนตก  เจ้าชายสายลมใช้สายลมเป่าขนสีขาว ๆ ของมอมแมมให้ฟูนุ่มดูน่ารัก  ส่วนเด็กหญิงกับคุณฟันก็ช่วยกันจัดทรงผมและผูกโบว์ที่ขนของมอมแมมจนไม่เหลือเค้าของอสูรกายให้เด็ก ๆ กลัวอีกต่อไป  

เมื่อมอมแมมกลายเป็นอสูรกายแสนน่ารักที่มีกลิ่นหอมสะอาดลอยฟุ้งออกมาจากตัว  เด็ก ๆ ที่เคยรังเกียจไม่อยากเข้าใกล้มอมแมมก็พากันเปลี่ยนใจแย่งกันเข้ามากอดมอมแมมจนมอมแมมแทบตั้งตัวไม่ติด  เด็ก ๆ มีความสุขมากที่ได้เล่นของเล่นแสนสนุกที่มอมมอมสร้างขึ้น   ส่วนมอมแมมเองก็มีความสุขที่เด็ก ๆ ชอบของเล่นของมัน

มอมแมมขอบคุณเด็กหญิงใจดี เจ้าชายสายลมและคุณฟันนักทำฟองที่ช่วยทำให้มันเป็นที่รักของเด็ก ๆ  และแล้ว เรื่องวุ่น ๆ ของมอมแมมก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

นิทานเรื่อง “สกปรกที่สุดในโลก” ถือเป็นหนึ่งในนิทานเรื่องแรก ๆ ที่ผมได้มีโอกาสเขียนลงในนิตยสาร ขวัญเรือน (ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเป็นเรื่องที่สอง) ตอนนั้นผมยังเป็นนักเขียนนิทานมือใหม่ ทุกคำ ทุกประโยคที่เขียนลงไปเต็มไปด้วยความยากและความท้าทาย ผมค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ เลือกคำ เหมือนกำลังต่อจิ๊กซอว์ทีละชิ้น ๆ จนกลายเป็นภาพที่สมบูรณ์ แม้นิทานเรื่องนี้จะเป็นเพียงนิทานสั้น ๆ แต่ผมใช้เวลานานมากในการสร้างมันขึ้นมา

หากสังเกตการใช้ภาษาในเรื่อง จะเห็นการเล่นคำซ้ำ ๆ ที่ซ่อนอยู่ในแต่ละย่อหน้า ซึ่งเป็นความตั้งใจเพื่อสร้างจังหวะและความรู้สึกพิเศษให้กับผู้อ่าน ตัวละครเองก็มีความแปลกอยู่นิด ๆ เพราะทุกตัวละครมีกลิ่นตุ ๆ ติดตัว นั่นคือความพยายามของผมที่จะสร้างตัวละครที่แตกต่างจากนิทานเด็กทั่วไปในยุคนั้น รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ และการแก้ปมปัญหาที่ดูเหมือนง่าย แต่จริง ๆ แล้วซ่อนความคิดที่ดึงเอาสิ่งที่เด็ก ๆ ชอบมาเป็นฉากสำคัญของเรื่อง

แรงบันดาลใจที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง คือ การอยากให้นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่เล่าก่อนชวนเด็ก ๆ ไปอาบน้ำ เพราะมีภาพของสายฝนและฟองสบู่ที่เชื่อมโยงกับความสะอาดและความสนุก แต่หากจะอ่านก่อนนอนก็ไม่ว่ากัน เพราะนิทานเรื่องนี้ยังคงอบอุ่นและน่าจะสร้างรอยยิ้มได้เสมอ ไม่ว่าจะอ่านในเวลาใดก็ตาม

มาอ่านนิทานเรื่อง “สกปรกที่สุดในโลก” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแมวอยู่ตัวหนึ่งเป็นแมวที่สกปรกที่สุดในโลก ไม่มีใครอยาก เข้าใกล้แมวน้อยตัวนี้เลย เพราะเพียงแค่เดินผ่าน กลิ่นเหม็นตุๆ ก็ลอยคลุ้งออกมาจากตัวของเจ้าแมวน้อยเสียแล้ว แต่เจ้าแมวน้อยก็ไม่เคยสนใจ เพราะเจ้าของของมัน ก็มีกลิ่นเหม็นตุๆ ลอยคลุ้งออกมาจากตัวเหมือนกัน

เจ้าของของแมวน้อยเป็นเด็กผู้หญิงที่ตัวสกปรกที่สุดในโลก เธอเคยอาบน้ำบ้างเหมือนกัน แต่เธอจำไม่ได้แล้วว่าเธออาบน้ำครั้งสุดท้ายตั้งแต่เมื่อไร ถึงเธอจะมีกลิ่นเหม็นตุๆ ลอยคลุ้งออก มาจากตัวเหมือนกับแมวของเธอ แต่เธอก็ไม่เคยสนใจ เพราะที่อยู่ของเธอเองก็มีกลิ่นเหม็นตุๆ ลอยคลุ้งออกมาเหมือนกัน

ที่อยู่ของเด็กผู้หญิงคนนี้ เป็นบ้านที่สกปรกที่สุดในโลก แต่เดิมบ้านหลังนี้เคยเป็นบ้านหลังเล็กๆ ที่น่าอยู่มาก จนกระทั่งเจ้าของบ้าน ซึ่งก็คือคุณพ่อและคุณแม่ของเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ ด่วนขึ้นสวรรค์ไปเสียก่อน บ้านจึงไม่มีใครดูแล เด็กผู้หญิงจึงไม่มีใครดูแล และแมวน้อยจึงไม่มีใครดูแล ดังนั้น พวกเค้าจึงมีกลิ่นเหม็นตุๆ ลอยคลุ้งออกมาจากตัวเหมือนๆ กัน

วันหนึ่งในฤดูฝน ฝนตกลงมาดังเปาะแปะ เปาะแปะ แมวน้อยนึกสนุกจึงวิ่งออกไปเล่นน้ำฝน เด็กผู้หญิงนึกสนุกบ้าง จึงเอากระป๋องกับสบู่ ไปเล่นเป่าลูกโป่งกลางสายฝน ส่วนบ้านหลังน้อยไม่ต้องวิ่งไปไหน เพราะฝนตกทีไร บ้านหลังน้อยได้ยืนเล่นน้ำฝนทุกที

สนุกกับสายฝนกันอยู่นาน ลูกโป่งฟองสบู่ก็เลยล่องลอยไปติดตามเนื้อตามตัวของทุกๆ คน สายฝนรวมเข้ากับฟองสบู่ ก็เลยกลายเป็นความสะอาดเอี่ยมอ่อง

ถึงตอนนี้ แมวที่เคยสกปรกที่สุดในโลก ก็กลายเป็นแมวน้อยตัวสะอาดที่มีกลิ่นสบู่ติดอยู่ด้วย เด็กผู้หญิงที่เคยตัวสกปรกที่สุดในโลกก็กลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวสะอาดที่มีกลิ่นสบู่ติดตัวอยู่ด้วยเหมือนกัน ส่วนบ้านที่เคยสกปรกที่สุดในโลก ก็กลับกลายเป็นบ้านหลังเล็กแสนสะอาดที่มีกลิ่นสบู่หอมฟุ้งอยู่ทั้งหลัง

นับจากนั้นเป็นต้นมา ก็ไม่มีใครเคยเห็นแมวน้อย, เด็กผู้หญิงและบ้านที่สกปรกที่สุดในโลกอีกเลย.

#นิทานนำบุญ

นิทานความรักคือหนึ่งในรูปแบบนิทานที่งดงามและเป็นอมตะที่สุดในโลกวรรณกรรม จาก “เจ้าชายกบ” ถึง “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” นิทานความรักได้ถ่ายทอดคุณค่าของความเสียสละ ความกล้าหาญ และความรักแท้ที่ไม่ขึ้นอยู่กับรูปลักษณ์ภายนอก นิทานเหล่านี้ไม่เพียงสร้างแรงบันดาลใจให้กับเด็ก ๆ แต่ยังปลอบโยนหัวใจของผู้ใหญ่ที่เคยผ่านความรักและการสูญเสียมาแล้ว นิทานความรักจึงเป็นสะพานเชื่อมระหว่างวัย และเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังในการปลูกฝังความเมตตาและความเข้าใจในมนุษย์

แต่การแต่งนิทานความรักเรื่องใหม่ให้มีคุณค่าเทียบเท่านิทานอมตะนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้แต่งต้องสร้างเรื่องราวที่ทั้งสนุก ชวนติดตาม และซาบซึ้งใจ โดยไม่ซ้ำกับนิทานคลาสสิกที่ผู้คนคุ้นเคย การออกแบบตัวละครต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และเนื้อเรื่องต้องมีจังหวะที่พาให้ผู้อ่านอยากรู้ว่า “ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น” โดยเฉพาะเมื่อต้องแต่งนิทานที่เหมาะกับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ความสมดุลระหว่างความเรียบง่ายกับความลึกซึ้งคือสิ่งที่ท้าทายที่สุดสำหรับนักเล่าเรื่อง

นิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” คือหนึ่งในนิทานความรักร่วมสมัยที่กล้าฉีกกรอบเดิมอย่างน่าทึ่ง ตัวเอกฝ่ายชายไม่ใช่เจ้าชายรูปงาม แต่เป็นตุ๊กตาหมีที่ถักจากไหมพรม ส่วนเจ้าหญิงก็ไม่ใช่หญิงสาวเรียบร้อยอ่อนหวานตามแบบฉบับนิทานคลาสสิก แต่เป็นเจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดที่กล้าทดสอบหัวใจของผู้ชายทุกคน เรื่องราวเต็มไปด้วยความตื่นเต้น การเสียสละ และความรักที่งดงามเหนือรูปลักษณ์ภายนอก ตอนจบของนิทานนี้ชวนให้ประทับใจอย่างลึกซึ้ง และองค์ประกอบทั้งหมดนี้ทำให้นิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” กลายเป็นนิทานแฟนตาซีอบอุ่นที่เหมาะสำหรับทุกวัย และควรค่าแก่การจดจำ

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” ด้วยกันนะครับ

นานมาแล้ว มีเจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดองค์หนึ่ง ทรงวางแผนเพื่อค้นหาเจ้าชายที่รักพระองค์ยิ่งชีวิตมาเป็นคู่ครอง เจ้าหญิงขอร้องให้พระบิดาเชื้อเชิญเจ้าชายผู้กล้าหาญเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ของพระองค์ และในขณะเดียวกัน เจ้าหญิงก็ทรงขอร้องให้พ่อมดหลวงกับเทพธิดาตัวจิ๋ว ร่วมมือกับพระองค์ในการเฟ้นหาเจ้าชายผู้มีจิตใจมั่นในรัก

เจ้าชายหมีถักแห่งอาณาจักรไหมพรมเป็นเจ้าชายอีกองค์หนึ่งที่ตัดสินใจเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ จริง ๆ แล้ว เจ้าชายหมีถักไม่เคยคิดที่จะเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ใดใดมาก่อนเลย ( เพราะเจ้าชายหมีถักทรงคิดอยู่ตลอดเวลาว่า คงไม่มีเจ้าหญิงองค์ใดอยากแต่งงานกับเจ้าชายที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนตุ๊กตาหมีอย่างพระองค์เป็นแน่) แต่ด้วยความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่ดลใจเจ้าชายจนมิอาจอยู่เฉยได้ เจ้าชายจึงตัดสินใจกระโดดขึ้นขี่ม้าแกลบคู่ชีพ แล้วควบม้าตรงไปยังงานเลือกคู่ของเจ้าหญิง…ทันในวินาทีสุดท้ายก่อนที่พิธีจะเริ่มขึ้น

ทันทีที่เจ้าหญิงปรากฏกายให้เจ้าชายทุก ๆ องค์ได้ยลโฉม เจ้าชายต่างก็ถึงกับตกตะลึงในความงามของเจ้าหญิงจนเกือบจะลืมหายใจไปตาม ๆ กัน เจ้าชายหมีถักเองก็ไม่แตกต่างไปจากเจ้าชายองค์อื่น ๆ พระองค์ทรงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หัวใจของเจ้าชายหมีถักเต้นตูมตามอยู่ภายในร่างไหมพรมที่แสนอ่อนนุ่ม เจ้าชายหมีถักทรงบอกกับตัวเองว่า พระองค์ทรงตกหลุมรักเจ้าหญิงองค์นี้เข้าให้เสียแล้ว

เจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดทรงกล่าวทักทายเจ้าชายทุก ๆ พระองค์ที่ให้เกียรติมาร่วมในพิธีเลือกคู่ จากนั้น เจ้าหญิงก็ประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า เจ้าชายที่พระองค์ต้องการจะเลือกเป็นคู่ครองนั้น ไม่จำเป็นจะต้องเก่งกาจฉลาดเฉลียวหรือมีบุคลิกที่สง่างามแต่อย่างใด พระองค์ทรงปรารถนาที่จะแต่งงานกับเจ้าชายธรรมดา ๆ ที่รักพระองค์อย่างสุดหัวใจ…ก็เพียงเท่านั้น

ไม่ทันที่เจ้าชายแต่ละพระองค์จะมีโอกาสพรรณนาถึงความรักที่ตนเองมีต่อเจ้าหญิง จู่ ๆ พ่อมดหลวงซึ่งแปลงร่างเป็นมังกรยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น และจัดการคาบเจ้าหญิงบินตรงไปยังหุบเหวมังกร แล้วปล่อยเจ้าหญิงให้ร่วงลงไปในเหวลึกตามแผนที่เจ้าหญิงทรงวางเอาไว้

เจ้าชายหมีถักทรงตกใจมากจึงรีบกระโดดขึ้นขี่ม้า แล้วตามไปช่วยเจ้าหญิงเป็นคนแรก แต่ด้วยความที่พระองค์ตัวเล็กกว่าเจ้าชายองค์อื่น ๆ ดังนั้น กว่าที่เจ้าชายหมีถักจะเดินทางไปถึงหุบเหวมังกร เจ้าชายองค์อื่น ๆ ก็สามารถไล่มังกรยักษ์ซึ่งเฝ้าปากเหวให้บินหนีไปได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไม่มีเจ้าชายองค์ใดรู้เลยว่า ที่ด้านล่างของหุบเหวมังกร มีเทพธิดาตัวจิ๋วแอบเตรียมฟูกหนา ๆ เอาไว้รองรับตัวของเจ้าหญิงตามแผนที่เจ้าหญิงได้เตรียมการเอาไว้ เมื่อเจ้าหญิงรู้ว่ามีเจ้าชายติดตามมาช่วยพระองค์เป็น    จำนวนมาก เจ้าหญิงจึงดำเนินการตามแผนขั้นสุดท้ายเพื่อวัดใจเจ้าชายผู้มีรักแท้

เจ้าหญิงทรงแกล้งร้องไห้โอดครวญให้เจ้าชายที่อยู่บนปากเหวลงมาช่วยพระองค์โดยเร็วที่สุด แน่นอน…เจ้าชายทั้งหลายทรงอยากช่วยเจ้าหญิงด้วยกันทั้งนั้น แต่เมื่อเจ้าชายทั้งหลายก้มลงไปมองในเหวลึกที่มืดมิดราวกับว่ามันเป็นหุบเหวไร้ก้น เจ้าชายแต่ละองค์ต่างก็จนใจและไม่มีใครคิดที่จะเสี่ยงปีนลงไปเพื่อช่วยเจ้าหญิงเลยแม้แต่คนเดียว

ในขณะที่เจ้าชายทั้งหลายยอมพ่ายแพ้ เจ้าชายหมีถักกลับตัดสินใจปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่ยื่นกิ่งอยู่เหนือกึ่งกลางของปากเหว จากนั้น พระองค์ก็ใช้มือซ้ายกำกิ่งไม้ไว้แน่น พลางใช้มือขวาแก้ปมไหมที่ส่วนเท้าของตนเอง แล้วค่อย ๆ ปลดเส้นไหมพรมจากร่างของพระองค์ เพื่อหย่อนลงไปช่วยเจ้าหญิงที่พระองค์ทรงรักยิ่งชีวิต

เจ้าหญิงไม่รู้เลยว่า เส้นไหมพรมที่พระองค์ทรงใช้ไต่ขึ้นมาที่ปากเหวคือชีวิตของเจ้าชายผู้มีหัวใจเปี่ยมด้วยรัก

ทันทีที่เจ้าหญิงโผล่ขึ้นมายังพื้นดิน สิ่งที่เจ้าหญิงเห็นก็คือภาพของมือไหมพรมน้อย ๆ ที่เกาะกิ่งไม้เอาไว้แน่น…อย่างไม่มีวันปล่อย

เจ้าหญิงทรงร้องไห้และกอดเส้นไหมพรมเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความเสียใจอย่างที่สุด พระองค์ทรงเชื่อแล้วว่าเจ้าชายองค์นี้รักพระองค์ด้วยความจริงใจ แต่เจ้าหญิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า แผนการของพระองค์จะทำให้เกิดเรื่องที่เลวร้ายได้ถึงเพียงนี้ เจ้าหญิงเสียใจมากและคิดที่จะไม่ยอมให้อภัยตัวเองไปตลอดชั่วชีวิต

เรื่องราวทั้งหมดเกือบจะจบลงด้วยความโศกเศร้า แต่โชคยังดี…เพราะเมื่อน้ำตาของเจ้าหญิงสัมผัสกับเส้นไหมพรมสีน้ำตาลของเจ้าชายหมีถัก ปาฏิหาริย์แห่งความรักที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น! เส้นไหมพรมทั้งหมดค่อย ๆ รวมตัวกันอีกครั้ง โดยมีแสงสว่างวูบวาบตลอดเวลาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ และหลังจากที่เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เจ้าชายหมีถักก็กลับฟื้นคืนชีวิตขึ้นมา แต่คราวนี้ พระองค์ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเดิมอีกแล้ว เจ้าชายหมีถักกลายสภาพเป็นเจ้าชายรูปงามด้วยอานุภาพแห่งความรักที่แท้จริง

เจ้าหญิงทรงกล่าวคำขอโทษเจ้าชายด้วยความรู้สึกผิดที่ติดค้างอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน เจ้าชายกลับไม่คิดติดใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายทรงให้อภัยเจ้าหญิงทุก ๆ อย่าง และหลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหญิงและเจ้าชายก็ได้แต่งงานอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

หมายเหตุ : ถ้าชอบนิทานเรื่องนี้ ช่วยกดแบนเนอร์โฆษณาต่าง ๆ ที่ขึ้นมาให้เห็น เพื่อทำให้เว็บไซต์นิทานนำบุญมีรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

เด็ก ๆ รู้จักมายากลไหม? เด็ก ๆ เคยดูการแสดงกลที่ทำให้เราตื่นตาตื่นใจบ้างหรือเปล่า? บางคนอาจจำได้ว่ามีการหยิบสิ่งของออกมาจากหมวก หรือทำให้สิ่งของหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ การแสดงกลเหล่านี้มักทำให้หัวใจของเด็ก ๆ เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความสนุกสนาน

แล้วถ้าพูดถึง “นิทานเกี่ยวกับมายากล” ล่ะ… มีใครเคยอ่านนิทานที่เล่าเรื่องมายากลจริง ๆ บ้าง? เรามักพบว่านิทานส่วนใหญ่พูดถึงเจ้าหญิง เจ้าชาย เวทมนตร์ หรือการผจญภัย แต่เรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับมายากลกลับมีน้อยมาก ทั้งที่มายากลเป็นสิ่งที่เด็ก ๆ ชื่นชอบและอยากรู้จักมากขึ้น

ด้วยเหตุนี้เอง พี่นำบุญจึงอยากแต่งนิทานที่เกี่ยวข้องกับการแสดงมายากล ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องง่าย และยิ่งยากขึ้นไปอีก เมื่ออยากแต่งนิทานให้ออกมาสนุกและอบอุ่นหัวใจ แต่พี่นำบุญเชื่อว่า ไม่มีอะไรยากเกินความพยายาม และนิทานเรื่องนี้จึงเกิดขึ้น

มาอ่านนิทานเรื่อง “ลูกเสือกับกระต่ายมายากล” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกเสือตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ กลางป่าตามลำพัง ลูกเสือไม่มีเพื่อนเลย มันเหงามาก มันอยากมีใครสักคนเป็นเพื่อน

วันหนึ่ง ลูกเสือออกไปเดินเล่นในป่า มันบังเอิญพบกระเป๋าใส่อุปกรณ์เล่นกลและหมวกของนักมายากลตกอยู่แถว ๆ พุ่มไม้ ลูกเสือเหลียวซ้ายแลขวา…แต่มันก็หาเจ้าของไม่เจอ มันจึงนำกระเป๋าและหมวกที่พบกลับบ้านโดยตั้งใจที่จะออกตามหาเจ้าของในวันรุ่งขึ้น

คืนวันนั้น ในขณะที่ลูกเสือดูโทรทัศน์ มันนึกสนุกจึงอยากแสดงกลเลียนแบบรายการที่มันดู ลูกเสือเอาผ้าปูโต๊ะมาผูกแทนเสื้อคลุม จากนั้น มันก็ทำทีเป็นหยิบของในหมวกตามอย่างนักมายากลมืออาชีพ

ทันใดนั้นเอง มือของลูกเสือก็สัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่างที่นุ่มนิ่มน่ารัก เมื่อลูกเสือหยิบของสิ่งนั้นออกมาดู สิ่งที่มันเห็นก็คือกระต่ายน้อยขนปุยที่กำลังร้องไห้ฮือ ๆ เพราะคิดถึงนักมายากลผู้เป็นเจ้าของหมวกและอุปกรณ์ทั้งหมด

ลูกเสือมองกระต่ายน้อยด้วยความสงสาร มันไม่อยากเห็นเจ้ากระต่ายน้อยร้องไห้เลย ดังนั้น มันจึงลูบเนื้อตัวของกระต่ายน้อยเบา ๆ พร้อมกับสัญญาว่ามันจะช่วยตามหานักมายากลจนสุดความสามารถ

วันรุ่งขึ้น ลูกเสือใส่หมวก หิ้วกระเป๋าและอุ้มกระต่ายน้อยออกตามหานักมายากลตั้งแต่เช้าตรู่ และหลังจากที่ลูกเสือดั้นด้นค้นหานักมายากลจนปวดขาไปหมด ในที่สุด มันก็พบนักมายากลที่มันเที่ยวตามหา

จริง ๆ แล้ว นักมายากลเจ้าของกระเป๋าอุปกรณ์และหมวกมายากลเป็นชายชราที่ตั้งใจเลิกอาชีพแสดงกลและอยากใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข แต่ตอนที่เขานำของทั้งหมดไปทิ้ง เขาดันเผลอลืมนำกระต่ายออกจากหมวกจนทำให้เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น

เมื่อนักมายากลได้พูดคุยกับลูกเสือและรู้ว่าลูกเสือผู้มีจิตใจดีอยากมีเพื่อน นักมายากลจึงคิดว่าเขาควรทำอะไรสักอย่างที่จะเป็นประโยชน์ทั้งกับลูกเสือและเจ้ากระต่ายน้อยที่เขารัก

นักมายากลคิดว่า แม้เขาจะเลี้ยงกระต่ายน้อยเอาไว้ แต่เจ้ากระต่ายก็คงจะไม่มีความสุขมากนัก เพราะมันคงไม่มีโอกาสได้ร่วมแสดงกลกับเขาอีก ดังนั้น เขาจึงเสนอตัวขอถ่ายทอดเคล็ดลับการแสดงมายากลทั้งหมดให้แก่ลูกเสือ โดยขอให้ลูกเสือพากระต่ายน้อยไปแสดงกลด้วยทุก ๆ ครั้งและห้ามทอดทิ้งกระต่ายน้อยอย่างเด็ดขาด

ลูกเสือดีใจมากที่มันจะได้แสดงมายากลโดยมีกระต่ายน้อยติดตามไปเป็นเพื่อน ส่วนเจ้ากระต่ายน้อยเองก็ดีใจที่มันจะได้แสดงกลต่อไปอีก

ลูกเสือตั้งใจฝึกฝนการแสดงมายากลจนคล่องแคล่ว หลังจากนั้น มันก็พากระต่ายน้อยตระเวนแสดงกลให้ผู้คนและสัตว์ทั้งหลายได้รับความสุขกันโดยถ้วนหน้า

เสน่ห์จากการแสดงมายากลของเพื่อนรักทั้งสองทำให้พวกมันได้รู้จักเพื่อนใหม่ ๆ อีกมากมายนับไม่ถ้วน และแล้ว ลูกเสือก็ไม่เคยเหงาอีกเลย…นับจากนั้น

#นิทานนำบุญ

หมายเหตุ : ถ้าชอบนิทานเรื่องนี้ ช่วยกดดูแบนเนอร์โฆษณาสักนิด เว็บจะได้มีรายได้ครับ ขอบคุณครับ

นิทานเรื่อง “ก้าวก้าวก้าว” เป็นนิทานแนว “การเดินทางผจญภัย” ที่เล่าถึงการออกเดินทางของเด็กชายตัวน้อยผู้มีหัวใจกล้าหาญ เพื่อไปตามหาสิ่งสำคัญบางอย่างมาช่วยเหลือคนที่เขารักที่สุดในชีวิต นิทานแนวนี้มักมีโครงเรื่องคล้ายกัน คือการฝ่าฟันอุปสรรค บุกตะลุยผ่านด่านต่าง ๆ จนสุดท้ายก็ประสบความสำเร็จ แต่ “ก้าวก้าวก้าว” เป็นนิทานที่ต่างออกไป… ต่างอย่างไรนั้น คงต้องลองอ่านดู

นิทานเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อลงในนิตยสาร “ขวัญเรือน” ฉบับที่ 999 ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) จึงตั้งใจใช้เลข 999 เป็นโจทย์ในการคิดนิทาน จนสุดท้ายมาลงตัวที่คำว่า “ก้าวก้าวก้าว” ซึ่งมีเสียงคล้ายกับ “เก้าเก้าเก้า” (999)

จุดหนึ่งที่อยากชวนให้ผู้อ่านสังเกต คือ “เทคนิคการคลี่คลายเรื่องในช่วงท้าย ๆ ของนิทาน” ซึ่งเป็นเอกลักษณ์บางอย่างของนิทานนำบุญที่ต่างจากนิทานแนวเดียวกันของที่อื่น หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการอ่านนิทานเรื่อง “ก้าวก้าวก้าว” นะครับ

มาอ่านนิทานเรื่อง “ก้าวก้าวก้าว” กันเถอะ

“มรรค” เป็นเด็กผู้ชายตัวน้อยที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ กับคุณพ่อคุณแม่ที่เขารัก 

วันหนึ่ง ในช่วงที่คุณพ่อต้องเข้าไปทำงานในเมืองติดต่อกันนานหลายเดือน  คุณแม่ของมรรคเกิดล้มป่วย ซึ่งสิ่งที่จะใช้ปรุงยารักษาคุณแม่ได้มีเพียง “ผลไม้ดวงดาว” เท่านั้น

ผลไม้ดวงดาวเป็นผลไม้ที่ขึ้นอยู่ในป่าลึก ต้องเดินขึ้นภูเขา, เผชิญหน้ากับสัตว์ป่า และอาจต้องพบกับภูตผู้พิทักษ์ที่คอยปกป้องผลไม้ดวงดาวไม่ให้ผู้คนแอบมาเก็บเอาไปขาย

มรรคอยากให้คุณแม่หายป่วย เขาจึงรวบรวมความกล้า แล้วตัดสินใจเดินทางเข้าป่าโดยบอกกับตัวเองว่า “ถึงจะลำบากแค่ไหน ยังไงก็ต้องก้าว…ก้าว…ก้าว”

เมื่อมรรคเริ่มเดินทางเข้าป่าไปได้ไม่นาน  หนทางในป่าก็ค่อย ๆ ลาดชันขึ้น ๆ  ยิ่งนานเด็กน้อยก็ยิ่งอ่อนล้า แต่เมื่อมรรคคิดถึงแม่ เขาจึงกัดฟันสู้แล้วบอกกับตัวเองว่า “ถึงจะเหนื่อยแค่ไหน ยังไงก็ต้องก้าว…ก้าว….ก้าว”

มรรคเดินทางขึ้นเขาไปเรื่อย ๆ จนเข้าเขตป่าที่ทั้งมืดและวังเวง มรรคกลัวสัตว์ร้ายและภูตผีปิศาจ แต่เมื่อมรรคคิดถึงแม่ เขาจึงกัดฟันสู้แล้วบอกกับตัวเองว่า “ถึงจะกลัวแค่ไหน ยังไงก็ต้องก้าว…ก้าว….ก้าว”

มรรคก้าวต่อไปเรื่อย ๆ จนมองเห็นต้นไม้ใหญ่ซึ่งน่าจะเป็นต้นของผลไม้ดวงดาว  เด็กน้อยรีบมุ่งหน้าไปยังต้นไม้ต้นนั้น แต่แล้วเขากลับพบว่าเส้นทางเบื้องหน้าเต็มไปด้วยไม้หนามที่ขึ้นกั้นขวางทำให้เขาเดินทางต่อไปไม่ได้

โชคดีที่มรรคเห็นถ้ำเล็ก ๆ ถ้ำหนึ่ง แม้ถ้ำจะดูลึกลับน่ากลัว แต่มรรคเชื่อว่ามันน่าจะมีทางทะลุไปยังต้นไม้ดวงดาวได้ เขาจึงเดินตรงไปที่ถ้ำแล้วบอกตัวเองว่า “ถึงจะเสี่ยงแค่ไหน ยังไงก็ต้องก้าว…ก้าว….ก้าว”

หลังจากที่มรรคเดินเข้าไปในถ้ำได้สักพัก  เขาก็พบประตูหินและภูตผู้พิทักษ์ยืนขวางทางไม่ให้เขาไปต่อ  มรรครีบทำความเคารพภูตผู้พิทักษ์แล้วเล่าให้ภูตฟังว่า เขาตั้งใจมาเก็บผลไม้ดวงดาวไปรักษาแม่

ภูตผู้พิทักษ์ฟังคำของมรรคก็เห็นใจ เพราะการที่เด็กสักคนจะดั้นด้นเข้าป่าและขึ้นมายังภูเขาที่เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย  แต่การจะมอบผลไม้ดวงดาวให้เด็กน้อยในทันทีก็คงไม่เหมาะ  ภูตผู้พิทักษ์จึงให้มรรคเลือกเลข 3 ตัวเพื่อไขรหัสที่ประตูหิน ถ้ามรรคเลือกตัวเลขได้ถูกต้อง ประตูก็จะเปิดออก และเขาก็จะมีโอกาสเก็บผลไม้ดวงดาวได้ตามที่ปรารถนา แต่ถ้ามรรคเลือกเลขผิด เขาจะต้องออกจากถ้ำแล้วกลับบ้านในทันที

มรรคขอบคุณภูตผู้พิทักษ์ แล้วเริ่มคิดถึงตัวเลข 3 ตัวที่น่าจะเป็นไปได้ เขาใช้ความคิดอยู่นาน แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่กล้าเอ่ยปากเดาตัวเลขใด ๆ ออกมาเลย

โอกาสที่มีเพียงครั้งเดียว ถ้าเดาถูก คุณแม่ก็น่าจะหายป่วย แต่ถ้าเดาผิด เขาก็คงช่วยคุณแม่ให้หายป่วยไม่ได้  มรรคคิดกลับไปกลับมาจนเริ่มท้อ  แต่เมื่อมรรคคิดถึงแม่ เขาจึงกัดฟันสู้ แล้วพูดกับตัวเองเบา ๆ ว่า  “ถึงโอกาสจะน้อยแค่ไหน ยังไงก็ต้องก้าว…ก้าว….ก้าว”

ทันใดนั้นเอง ประตูหินก็เปิดออกทั้ง ๆ ที่มรรคยังไม่ได้เลือกตัวเลขใด ๆ เลย!

มรรคงงจนพูดอะไรไม่ถูก  ส่วนภูตผู้พิทักษ์ซึ่งเป็นผู้ดูแลการเปิดปิดประตูหินก็ส่งยิ้มให้มรรคพลางกล่าวแสดงความยินดีว่า  “ดีใจด้วยนะ เก้าเก้าเก้าคือรหัสในการเปิดประตูบานนี้  เจ้าจงไปเก็บผลไม้ดวงดาวแล้วนำไปรักษาแม่เถิด”

ภูตผู้พิทักษ์รีบดันหลังให้มรรคเดินผ่านประตูไปยังต้นไม้ แล้วให้เวลาเด็กน้อยเก็บผลไม้ดวงดาวอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้น ภูตผู้พิทักษ์ก็เสกให้มรรคเดินทางข้ามมิติมาปรากฏตัวที่ชายป่าโดยไม่ต้องเสียเวลาเดินย้อนกลับทางเก่าอีก

มรรคไม่รู้เลยว่าภูตผู้พิทักษ์ฟังคำว่า “ก้าวก้าวก้าว” ที่เขาพูดออกมาแล้วเข้าใจผิดคิดว่าเป็นตัวเลข “เก้าเก้าเก้า” หรือภูตผู้พิทักษ์จงใจฟังผิดเพื่อหาทางช่วยเขาให้ได้ผลไม้ดวงดาวมารักษาคุณแม่ 

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม มรรคก็รู้สึกขอบคุณภูตผู้พิทักษ์และดีใจที่เขาเก็บผลไม้ดวงดาวมาได้สมดังที่ตั้งใจเอาไว้  หลังจากนั้น  มรรคก็รีบนำผลไม้ดวงดาวมุ่งหน้ากลับบ้านด้วยการ “ก้าว…ก้าว…ก้าว”

#นิทานนำบุญ

นิทานเรื่องนี้เกิดขึ้นจากประสบการณ์ส่วนตัวของผู้เขียนในช่วงที่กำลังเรียนปริญญาโท ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ได้พบว่าเพื่อนหลายคนมีความกลัวภาษาอังกฤษอย่างฝังใจ บางคนถึงขั้นมองว่าการเรียนภาษาอังกฤษเป็นฝันร้าย และเมื่อถึงเวลาเรียน สมองก็จะปิดรับทันทีโดยอัตโนมัติ

ความรู้สึกเหล่านี้ทำให้ผู้เขียนเริ่มตั้งคำถามว่า…ถ้าเด็ก ๆ ก็รู้สึกแบบเดียวกัน เราจะช่วยให้พวกเขาเปิดใจเรียนภาษาอังกฤษได้อย่างไร โดยไม่ต้องใช้ความกดดันหรือความกลัวเป็นตัวขับเคลื่อน

จากคำถามนั้น จึงเกิดเป็นแรงบันดาลใจในการแต่งนิทานเรื่องนี้ขึ้นมา นิทานที่มีเรื่องราวเกี่ยวกับการเรียนภาษาอังกฤษในรูปแบบที่แตกต่างจากเดิม โดยใช้จินตนาการและความสนุกเป็นเครื่องมือหลักในการเรียนรู้

“คุณครูดอกไม้กับวิชานักสืบ” จึงไม่เพียงแค่เป็นนิทานสำหรับเด็ก แต่ยังเป็นข้อความที่อยากส่งถึงครู ผู้ปกครอง และผู้ใหญ่ทุกคน เพื่อชวนให้ลองมองการเรียนภาษาอังกฤษผ่านมุมใหม่ มุมที่เต็มไปด้วยความสุข ความท้าทาย และแรงบันดาลใจ

ผู้เขียนหวังว่าเด็ก ๆ จะสนุกกับเรื่องราวในนิทาน และได้รับแรงบันดาลใจเล็ก ๆ ในการเรียนภาษาอังกฤษ ส่วนผู้ใหญ่อาจได้แนวทางในการจัดการเรียนรู้ที่ช่วยให้เด็ก ๆ เปิดใจและเรียนรู้อย่างมีความสุขมากขึ้น

มาอ่านนิทานเรื่อง “คุณครูดอกไม้กับวิชานักสืบ” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีโรงเรียนเล็ก ๆ  แห่งหนึ่งตั้งอยู่กลางทุ่งดอกไม้ที่แสนงดงาม  โรงเรียนแห่งนี้มีครูสาวชื่อ  “คุณครูดอกไม้”  คอยดูแลและสอนหนังสืออยู่เพียงลำพัง   แม้เด็ก ๆ จะตั้งใจเรียนมาก   แต่ก็มีบางวิชาที่เด็ก ๆ ไม่ถนัดและรู้สึกเครียดทุกครั้งที่ถึงวิชานี้ ซึ่งวิชาดังกล่าวก็คือวิชาภาษาอังกฤษ  คุณครูดอกไม้จึงคิดว่าเธอควรทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อแก้ปัญหาที่มีอยู่

คุณครูดอกไม้คิด..คิด..แล้วก็คิด  คุณครูดอกไม้ใช้เวลาคิดอยู่หลายวัน  ในที่สุด คุณครูดอกไม้ก็ได้วิธีแก้ปัญหา

วิธีของคุณครูดอกไม้เริ่มจากการยกเลิกวิชาภาษาอังกฤษ แล้วเปลี่ยนชั่วโมงภาษาอังกฤษเป็นวิชานักสืบ!

ทันทีที่เด็ก ๆ ทราบข่าว  เด็ก ๆ ต่างก็ดีใจที่ไม่ต้องทนเรียนวิชาภาษาอังกฤษต่อไปอีก  ส่วนพ่อแม่ของเด็ก ๆ กลับไม่เห็นด้วย พวกเขาคิดว่าคุณครูดอกไม้กำลังหนีปัญหา เพราะการยกเลิกวิชาภาษาอังกฤษเช่นนี้จะทำให้เด็ก ๆ ไม่มีทางเก่งภาษาอังกฤษได้เลยตลอดชั่วชีวิต

หลังจากคุณครูดอกไม้ยืนยันว่าจะยกเลิกวิชาภาษาอังกฤษ  คุณครูดอกไม้ก็ดำเนินการตามแผนขั้นต่อไปด้วยการทำภาพคำศัพท์จำนวน 100 ภาพ โดยวาดภาพและเขียนคำศัพท์ภาษาอังกฤษลงบนกระดาษแข็ง แล้วนำไปติดไว้ตามที่ต่าง ๆ ทั่วทั้งโรงเรียน

เมื่อถึงชั่วโมงนักสืบ  คุณครูดอกไม้ก็ทำตามแผนการขั้นที่สาม ด้วยการชวนเด็ก ๆ เล่นเป็นนักสืบ โดยคุณครูแจกบัตรคำศัพท์ปริศนาซึ่งมีแต่คำศัพท์…ไม่มีภาพ ให้เด็ก ๆ คนละ 1 ใบ เด็ก ๆ มีเวลา 1 ชั่วโมงในการเดินสืบหาคำศัพท์ปริศนาที่ตัวเองถืออยู่ว่ามันตรงกับภาพคำศัพท์ภาพใดในจำนวน 100 ภาพที่คุณครูแปะอยู่ทั่วทั้งโรงเรียน ซึ่งหากเด็ก ๆ ทำได้สำเร็จ คุณครูก็จะมอบรางวัลให้ด้วยการอนุญาตให้เด็ก ๆ ดูการ์ตูนภาษาอังกฤษแสนสนุกเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงเต็ม

เด็ก ๆ ต่างตื่นเต้นและสนุกกับการเป็นนักสืบคำศัพท์กันมาก ๆ  พวกเขาเล่นเกมนักสืบคำศัพท์กันได้ทุกวันโดยไม่รู้เบื่อ  ซึ่งสามเดือนหลังจากนั้น  กระทรวงความรู้ได้ส่งข้อสอบวัดความรู้ภาษาอังกฤษมาที่โรงเรียนของคุณครูดอกไม้  และเมื่อเด็ก ๆ ทำข้อสอบ  เด็ก ๆ แต่ละคนก็ทำคะแนนภาษาอังกฤษได้เกือบเต็มทั้ง ๆ ที่ทางโรงเรียนได้ยกเลิกวิชาภาษาอังกฤษไปแล้ว

ผู้ปกครองหลายคนพากันสงสัยว่าทำไมลูก ๆ จึงทำคะแนนภาษาอังกฤษได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ คุณครูดอกไม้จึงอธิบายให้ทุกคนฟังว่า  “นับตั้งแต่เด็ก ๆ รู้ข่าวว่าโรงเรียนของเราจะยกเลิกวิชาภาษาอังกฤษ สมองที่เคยปิดเพราะความเครียดก็เปิดออก  และเมื่อเด็ก ๆ ได้สวมบทบาทเป็นนักสืบค้นหาคำศัพท์ปริศนารอบโรงเรียน  ความท้าทาย (แต่ไม่กดดัน) นี้ก็ทำให้สมองเปิดรับสิ่งต่าง ๆ ได้ดีขึ้น  ดังนั้น นอกจากคำศัพท์ที่ตัวเองค้นหา เด็ก ๆ ก็ได้ซึมซับคำศัพท์อื่น ๆ ที่มองเห็นผ่านตาไปโดยไม่รู้ตัว  นอกจากนี้ การได้ดูหนังการ์ตูนเป็นรางวัลยังเป็นตัวเสริมแรงให้เด็กอยากค้นหาคำศัพท์ปริศนาและทำให้เด็กคุ้นเคยกับการฟัง รวมทั้งสำเนียงภาษาอังกฤษมากขึ้นด้วย”   

คำอธิบายและวิธีที่คุณครูดอกไม้เลือกใช้ทำให้ทุก ๆ คนหมดข้อกังขา  แม้โรงเรียนแห่งนี้จะไม่มีวิชาภาษาอังกฤษ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เด็ก ๆ จะมีความรู้ภาษาอังกฤษเพิ่มพูนขึ้นไม่ได้

คุณพ่อคุณแม่ทุกคนต่างยกย่องว่าคุณครูดอกไม้เป็นคุณครูที่เก่งมาก ๆ  และทุกคนก็เชื่อมั่นว่าคุณครูสาวตัวเล็ก ๆ คนนี้จะดูแลลูกของพวกเขาให้เฉลียวฉลาดได้ไม่แพ้เด็กนักเรียนในโรงเรียนอื่นแน่ ๆ

ในที่สุด  คุณครูดอกไม้ก็ช่วยเด็ก ๆ ให้เก่งภาษาอังกฤษมากขึ้นได้ตามที่ตั้งใจไว้ ส่วนเด็ก ๆ ก็มีความสุขที่ได้เล่น แถมยังได้ความรู้เพิ่มมากขึ้น จนเด็กทุกคนเริ่มรู้สึกว่าภาษาอังกฤษไม่ได้ยากอย่างที่พวกเขาเคยกลัวเลย

#นิทานนำบุญ

หมายเหตุ : อ่านนิทานจบแล้ว ช่วยกดดูโฆษณาสักนิด จะช่วยให้เว็บมีรายได้ครับ ขอบคุณครับ

สัตว์ทุกตัวมีชีวิต มีหัวใจ และมีความรู้สึกไม่ต่างจากมนุษย์ พวกมันรู้จักความเจ็บปวด ความคิดถึง ความหวัง และความรัก การปลูกฝังให้เด็ก ๆ ตระหนักถึงความรู้สึกของสัตว์จึงเป็นสิ่งสำคัญ เพราะจะช่วยหล่อหลอมให้พวกเขาเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ที่มีเมตตาและเคารพในชีวิตของผู้อื่น

นิทานเรื่อง “ชะนีน้อยกลอยใจ” เป็นนิทานก่อนนอนที่อบอุ่นและเปี่ยมด้วยคุณธรรม ถ่ายทอดผ่านเรื่องราวของสัตว์ตัวหนึ่งที่เผชิญเหตุการณ์ไม่คาดฝัน และเลือกใช้ความสุภาพ ความอดทน และความกตัญญูเป็นเข็มทิศนำทางชีวิต

ภายในนิทานแฝงข้อคิดสำคัญหลายประการ ทั้งเรื่องการไม่เบียดเบียนผู้อื่น การมีมารยาทที่ช่วยคุ้มครองตัวเอง ความเมตตาระหว่างคนกับสัตว์ และความกตัญญูที่งดงาม นอกจากนี้ยังมีแง่มุมสร้างสรรค์ที่เชื่อมโยงกับทักษะในศตวรรษที่ 21 เช่น การสร้างแบรนด์ การคิดเชิงอาชีพ และการใช้จินตนาการอย่างมีคุณค่า

หลังจากอ่านนิทานจบ คุณพ่อคุณแม่หรือคุณครูสามารถชวนเด็ก ๆ ทำกิจกรรมต่อยอด เช่น ออกแบบยี่ห้อสินค้า วาดโลโก้ หรือระบายสีถุงใส่ผลไม้แปรรูป เพื่อเสริมทักษะอาชีพและจิตใจที่งดงามไปพร้อมกัน

มาอ่านนิทานเรื่อง “ชะนีน้อยกลอยใจ” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกชะนีตัวหนึ่งหนีตายจากเหตุการณ์ไฟไหม้ป่าครั้งใหญ่ จนหลงทางเข้าไปในหมู่บ้านของมนุษย์   เจ้าชะนีน้อยคิดถึงแม่และพี่น้องของมันมาก  มันทั้งเสียขวัญและเหนื่อยอ่อน  แต่ลูกชะนียังมีโชคอยู่บ้าง  เพราะหมู่บ้านที่มันพลัดหลงเข้าไปนั้นมีบ้านหลายหลังที่แวดล้อมไปด้วยสวนผลไม้

แม้เจ้าชะนีน้อยจะหิวโซ  แต่แม่ของมันเคยสอนว่าการขโมยของของผู้อื่นเป็นสิ่งที่น่าละอาย   ด้วยเหตุนี้เอง  เจ้าชะนีน้อยจึงเดินไปเคาะประตูบ้านหลังหนึ่งเพื่อขออนุญาตเก็บผลไม้กินประทังชีวิต

เจ้าของบ้านหลังนั้นคือตากับยายที่อาศัยอยู่กันตามลำพังเพราะลูกหลานย้ายไปอยู่ในเมืองใหญ่จนหมด  เมื่อตากับยายเห็นเจ้าชะนีน้อยที่มีมารยาทดีงาม  ตากับยาย (ซึ่งจริง ๆ แล้ว ไม่ค่อยมีแรงเก็บผลไม้ในสวนของตัวเองกินสักเท่าไร) จึงอนุญาตให้ลูกชะนีเก็บผลไม้ได้ตามใจชอบ   เจ้าชะนีน้อยขอบพระคุณตากับยายผู้มีเมตตา  จากนั้น  มันก็ปีนไปเก็บผลไม้ในสวนกินอย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อลูกชะนีมีเรี่ยวแรงกลับคืนมาอีกครั้ง  สิ่งที่มันคิดว่าควรทำก่อนการเดินทางตามหาแม่ก็คือการตอบแทนความกรุณาของตากับยายผู้มีพระคุณ

วันต่อมา  เจ้าชะนีน้อยจึงรีบตื่นตั้งแต่เช้าตรู่  แล้วลงมือเก็บผลไม้ในสวนเพื่อนำไปขายหาเงินให้ตากับยายที่มีฐานะไม่สู้ดีนัก   ส่วนผลไม้ที่ขายไม่หมด  เจ้าชะนีน้อยก็ฉลาดพอที่จะนำมันมาตากหรือกวนจนกลายเป็นผลไม้แปรรูปจำนวนมหาศาลที่ตากับยายสามารถเก็บไว้กินหรือขายได้อีก

สองตายายซาบซึ้งในความกตัญญูของลูกชะนีมาก แม้ทั้งคู่อยากให้เจ้าชะนีน้อยอยู่เป็นเพื่อนที่บ้าน  แต่ตากับยายก็รู้ดีว่าการได้กลับคืนสู่อ้อมอกแม่นั้นเป็นสิ่งที่ลูกชะนีต้องการมากที่สุด  เพราะเหตุนี้  ตากับยายจึงได้แต่อวยพรให้ลูกชะนีพบแม่ของมันโดยเร็ว 

หลังจากที่ลูกชะนีลาตากับยายไปแล้ว  ด้วยความระลึกถึงที่สองตายายมีต่อเจ้าชะนีน้อย  ตากับยายจึงนำผลไม้แปรรูปออกขายโดยตั้งชื่อยี่ห้อว่าชะนีน้อยและวาดภาพของลูกชะนีที่แสนน่ารักติดเอาไว้ด้วย  

ไม่ช้าไม่นานนัก  ผลไม้แปรรูปตราชะนีน้อยก็แพร่หลายไปจนทั่ว  รสชาติของผลไม้แปรรูปที่ลูกชะนีบรรจงทำให้ตากับยายอร่อยจนใครต่อใครติดอกติดใจไปตาม ๆ กัน   และเมื่อลูกค้าทั้งหลายได้ทราบถึงที่มาของผลไม้แสนอร่อย รวมทั้งเรื่องราวของลูกชะนีกตัญญูที่พลัดพรากจากแม่ ทุก ๆ คนจึงคิดที่จะหาทางช่วยเหลือ

หนึ่งเดือนผ่านไป   ลูกชะนียังคงหาแม่ของมันไม่พบ  มันเริ่มท้อและอยากหาที่เติมพลังใจให้กับตัวเองสักนิด  ด้วยเหตุนี้  ลูกชะนีจึงออกจากป่าแล้วมุ่งหน้าไปเยี่ยมตากับยายผู้เป็นเสมือนญาติผู้ใหญ่ของมัน

เมื่อชะนีน้อยเดินทางมาถึงบ้านของตากับยาย มันรู้สึกอบอุ่นใจและคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อมันเคาะประตูและประตูเปิดออก สิ่งที่มันไม่คาดฝันก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า!

ทันทีที่ประตูเปิด   แทนที่เจ้าชะนีน้อยจะเห็นเพียงตากับยายออกมาต้อนรับ  มันกลับพบว่าที่ไหล่และเอวของตากับยายมีแม่ชะนีตัวหนึ่งและลูกชะนีอีกหลายต่อหลายตัวเกาะอยู่

เจ้าชะนีน้อยยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก  เพราะเหล่าชะนีที่มันเห็นก็คือแม่และญาติพี่น้องของมันทั้งนั้น  เจ้าชะนีน้อยร้องไห้โฮด้วยความตื้นตันใจ  ส่วนแม่ชะนีก็รีบโผเข้ากอดลูกด้วยความคิดถึง

ชะนีแม่ลูกกอดกันอยู่นานสองนาน   ตากับยายดีใจที่พวกเขาวาดภาพและตั้งชื่อยี่ห้อผลไม้แปรรูปว่าชะนีน้อย  เพราะหลังจากที่ผู้คนทราบว่าลูกชะนีพยายามตามหาแม่  ใครต่อใครจึงช่วยกันนำรูปของเจ้าชะนีน้อยที่ตากับยายวาดไปสอบถามนายพรานและสัตว์ต่าง ๆ จนในที่สุดก็ทำให้พบกับแม่ชะนีที่กำลังตามหาลูกอยู่เช่นเดียวกัน

เจ้าชะนีน้อยกับครอบครัวของมันขอบพระคุณตากับยายที่ช่วยทำให้พวกมันได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง   และเมื่อตากับยายชวนให้เหล่าชะนีมาอาศัยอยู่ในสวนแทนที่จะกลับไปอยู่ในป่า  ชะนีทั้งหมดจึงตัดสินใจอยู่กับตายายเพื่อช่วยตากับยายเก็บผลไม้และทำให้ชีวิตบั้นปลายของท่านไม่เปลี่ยวเหงา

และแล้ว  เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

เด็กหลายคนเคยฝันอยากเป็นยอดมนุษย์ ที่มีพลังวิเศษ บินได้ หรือช่วยโลกจากเหล่าร้าย แต่จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเด็กธรรมดาคนหนึ่งไม่มีพลังพิเศษใด ๆ แต่ยังคงเชื่อมั่นในความฝันของตัวเอง

“ความฝันของพู” เป็นนิทานก่อนนอนสำหรับเด็กที่อยากเป็นยอดมนุษย์ นิทานอบอุ่นหัวใจที่สอนให้รู้ว่า พลังที่แท้จริงอาจไม่ใช่พลังเหนือธรรมชาติ แต่คือ “พลังแห่งความคิด” และ “ความตั้งใจจริง”

นิทานเรื่องนี้เหมาะสำหรับเด็กวัยประถม ผู้ปกครอง และครูที่ต้องการปลุกแรงบันดาลใจในใจเด็ก ๆ ผ่านเรื่องเล่าที่เรียบง่ายแต่ทรงพลัง

มาอ่านนิทานเรื่อง “ความฝันของพู” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่ง มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งชื่อว่า ‘พู’

พูเป็นเด็กธรรมดา ๆ ที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักอย่าง เขาเรียนหนังสือไม่เก่ง, เล่นกีฬาก็แค่พอใช้ได้, หน้าตาก็เหมือนเด็กนักเรียนทั่วไป แต่สิ่งที่ทำให้เขาน่าสนใจคือ เขามีความฝันอันยิ่งใหญ่ ความฝันที่อยากจะเป็น “ยอดมนุษย์”

พูรู้ดีว่า ยอดมนุษย์ต้องมีพลังพิเศษอะไรสักอย่าง พูจึงพยายามค้นหาพลังพิเศษที่อาจหลับไหลอยู่ในตัวของเขา

เวลาว่าง…พูจึงมักทดสอบพลังด้วยการเพ่งมองช้อนกินข้าว เพื่อทำให้ช้อนงอ บางครั้งเขาจะวิ่งแล้วกระโดดพร้อมกับกระพือแขนพึ่บพั่บเผื่อว่าตัวเองจะบินได้ บางคราวเขาถึงกับลองบีบจมูกและอธิษฐานให้ตัวของเขากลายเป็นมนุษย์ล่องหน พูทดสอบตัวเองไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่เด็กน้อยก็ไม่เคยพบว่าตัวของเขามีพลังพิเศษอะไรเลย

อย่างไรก็ตาม แม้ความพยายามค้นหาพลังยอดมนุษย์ของพูจะล้มเหลวมาโดยตลอด แต่เขาก็ยังมุ่งมั่นที่จะเป็นยอดมนุษย์ให้จงได้

วันหนึ่ง เมื่อคุณครูประจำชั้นของพูให้นักเรียนเขียนเรียงความในหัวข้อ “ความฝันของฉัน”

พูจึงตัดสินใจเขียนเล่าความฝันและความพยายามในการค้นหาพลังพิเศษส่งให้คุณครูได้อ่าน

เมื่อคุณครูได้อ่านเรียงความของพู คุณครูก็รู้สึกแปลกใจมาก เพราะในขณะที่เด็กส่วนใหญ่ฝันอยากเป็นคุณหมอ, คุณครู, ทหาร, ตำรวจ วิศวกร, นักธุรกิจหรือดารานักร้อง แต่เด็กนักเรียนตัวผอมกะหร่องอย่างพูกลับฝันอยากเป็นยอดมนุษย์

คุณครูชื่นชมที่พูมีความฝันและมีความมุ่งมั่นไม่ย่อท้อ คุณครูจึงอยากช่วยพูค้นหาพลังยอดมนุษย์ที่ซุกซ่อนอยู่ในตัวของเขา

วันรุ่งขึ้น เมื่อคุณครูนำเรียงความกลับมาที่ชั้นเรียนแล้วให้นักเรียนอ่านเรียงความให้เพื่อนฟัง เมื่อเด็ก ๆ ได้ฟังเรียงความของพู แทนที่เด็ก ๆ จะตื่นเต้นหรือชื่นชม เด็กทั้งชั้นกลับหัวเราะขบขัน เพราะไม่มีใครเชื่อว่าเด็กผู้ชายอย่างพูจะโตขึ้นเป็นยอดมนุษย์ผู้ต่อสู้กับเหล่าร้ายได้เลย

เมื่อคุณครูเห็นท่าไม่ดี คุณครูจึงบอกเด็กทุกคนว่า “ความฝันบางความฝันอาจดูเหมือนเป็นไปได้ยาก แต่หากเราแน่วแน่และตั้งใจ ความฝันทั้งหลายก็มีโอกาสเป็นจริงได้ด้วยกันทั้งนั้น”

คำพูดของคุณครูทำให้พูมีกำลังใจมากขึ้น แต่เพียงครู่เดียว นักเรียนคนหนึ่งก็ยกมือแล้วพูดว่า “ในเมื่อพูไม่มีพลังพิเศษแบบยอดมนุษย์ แล้วเขาจะเอาอะไรไปสู้กับพวกผู้ร้ายล่ะครับ ถึงจะฝึกร่างกายสักแค่ไหน แต่คนธรรมดาก็ไม่มีทางแข็งแรงแบบยอดมนุษย์ได้หรอกครับ ผมว่ายังไงพูก็เป็นยอดมนุษย์ไม่ได้”

“มันก็ไม่แน่เสมอไปหรอกนะจ๊ะ” คุณครูของเด็ก ๆ ยิ้ม จากนั้น คุณครูก็หยิบกระดาษเปล่าขึ้นมาแผ่นหนึ่งพร้อมกับถามเด็ก ๆ ว่า “ครูไม่ใช่ยอดมนุษย์และไม่มีพลังพิเศษ ถ้าครูเอากระดาษแผ่นนี้จุ่มลงไปในอ่างปลาบนโต๊ะ มันมีทางไหมที่กระดาษจะไม่เปียก”

เด็กนักเรียนมองกระดาษเปล่าและอ่างปลาพลางคิดภาพตาม เพียงครู่เดียว เด็ก ๆ ก็พร้อมใจกันตอบคุณครูว่า “ยังไงกระดาษก็ต้องเปียกอยู่แล้ว”

ในขณะที่เด็กทั้งหลายเลิกคิดและมั่นใจว่ากระดาษต้องเปียกแน่ ๆ แต่พูซึ่งยืนอยู่ที่หน้าชั้นกลับไม่ยอมหยุดคิด เขาพยายามคิด…คิด…แล้วก็คิด ในที่สุด พูก็เกิดความคิดที่แตกต่างจากเด็กคนอื่น ๆ

พูค่อย ๆ รวบรวมสิ่งที่คิดได้ แล้วเอ่ยปากบอกคุณครูว่า “คุณครูครับ… ผมคิดว่ามีตั้งหลายวิธีที่จะทำให้กระดาษไม่เปียก ยกตัวอย่างเช่น ถ้าเราเอากระดาษใส่ถุงพลาสติก มัดปากถุงให้แน่น พอจุ่มน้ำ กระดาษก็จะไม่เปียก หรืออีกวิธีนึง ถ้าเราเอาหลักการทางวิทยาศาสตร์มาใช้นิดหน่อย กระดาษก็จะไม่เปียกเหมือนกัน ผมอยากทดลองให้ดู…ไม่ทราบว่าคุณครูจะอนุญาตไหมครับ”

คุณครูยิ้มแทนคำตอบ พูจึงขอกระดาษจากคุณครู แล้วเดินไปหยิบถ้วยพลาสติกที่ใต้โต๊ะของเขา จากนั้น พูก็ขยำกระดาษเป็นก้อน ยัดกระดาษเข้าไปในถ้วย คว่ำถ้วยแล้วกดลงไปในอ่างปลาตรง ๆ เมื่อพูยกถ้วยขึ้นจากน้ำ หยิบกระดาษออกมา เด็กทั้งห้องก็ถึงกับส่งเสียงร้อง “อู้หู” เพราะกระดาษแผ่นนั้นถูกแรงดันอากาศภายในถ้วยปกป้องไว้จนไม่มีร่องรอยว่าเปียกน้ำเลยสักนิด

เด็กทั้งห้องปรบมือให้พูด้วยความชื่นชม ส่วนคุณครูก็ส่งยิ้มให้ศิษย์รักแล้วพูดกับเด็กทั้งชั้นว่า “เห็นไหมจ๊ะ เรื่องบางเรื่องที่เราคิดว่ายากหรือเป็นไปไม่ได้ แต่หากเราไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ มันก็มีโอกาสเป็นไปได้ขึ้นมาเหมือนกัน ถึงเวลานี้ทุกคนคงรู้แล้วนะจ๊ะว่า พูจะเป็นยอดมนุษย์ได้รึเปล่าและพลังพิเศษของพูคือพลังอะไร”

เมื่อเด็กนักเรียนได้ฟังคำพูดของคุณครู เด็กทุกคนก็พยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้เพื่อนนักคิดของพวกเขา พูดีใจมากที่ทุก ๆ คนส่งกำลังใจให้ ในที่สุด พูก็ค้นพบว่า เขามีพลังพิเศษติดตัวมานานแล้ว ซึ่งมันก็คือพลังความคิดและพลังแห่งความตั้งใจจริงนั่นเอง

แม้การเป็นยอดมนุษย์จะไม่ใช่เรื่องง่ายและยังมีเรื่องท้าทายรอพูอีกมาก แต่พูก็เชื่อมั่นในความฝันและพลังที่เขามีอยู่

สิบกว่าปีต่อมา เด็กน้อยผู้ยึดมั่นในความฝันก็ค่อย ๆ เติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ เขาใช้ความคิดสร้างสิ่งประดิษฐ์เพิ่มพลังให้ตัวเองมากมาย ทั้งยังใช้ความคิดแก้ปัญหาได้สารพัด

และแล้ว….พูก็ได้เป็นยอดมนุษย์สมดังที่เขาตั้งใจเอาไว้

#นิทานนำบุญ