“นกน้อยปริศนา” เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ ที่แฝงความอบอุ่นและความลึกลับไว้ในเรื่องเดียวกัน เล่าเรื่องเด็กกำพร้าผู้ว้าเหว่ ที่ใช้การเขียนจดหมายเป็นสะพานสื่อถึงพ่อแม่ผู้ล่วงลับผ่านนกน้อยสีขาวปีกสีฟ้าชมพูตัวหนึ่ง
วันหนึ่ง…สิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เมื่อจดหมายที่ดูเหมือนเขียนไปโดยไม่มีคนรับ กลับทำให้พระราชากับพระราชินีมาปรากฏตัวตรงหน้าเด็กน้อย พร้อมเปลี่ยนชะตาชีวิตของเขาไปตลอดกาล
นิทานเรื่องนี้อ่านง่าย อ่อนโยน และเหมาะสำหรับการอ่านก่อนนอน ทั้งเด็กและผู้ใหญ่

มาอ่านนิทานก่อนนอนสั้น ๆ เรื่อง “นกน้อยปริศนา” ด้วยกันนะ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้ชายหัวฟู้ฟูคนหนึ่งเป็นเด็กกำพร้า นับตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่จากเขาไป เขาก็จำต้องย้ายมาอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าที่แออัดยัดเยียด เด็กน้อยไม่ชอบที่ ๆ มีคนเยอะ ๆ แบบนี้เลย ดังนั้น เขาจึงมักจะปลีกตัวออกไปนั่งเล่นในทุ่งดอกไม้อยู่เสมอ ๆ

เวลาที่เด็กน้อยอยู่ตามลำพังในทุ่งดอกไม้ สิ่งที่เขาชอบทำก็คือ การโรยเมล็ดพืชบนหัวฟู ๆ ของเขาเพื่อเรียกให้นกบินมากินอาหารและนอนเล่นในรังเส้นผมที่แสนอ่อนนุ่ม เด็กน้อยชอบฟังเสียงนกร้องเพลง เพราะมันช่วยกล่อมให้เขาคลายความว้าเหว่ลงได้บ้าง

วันหนึ่ง ในขณะที่เด็กน้อยกำลังนั่งคิดถึงพ่อกับแม่ จู่ ๆ เด็กน้อยก็เห็นนกสีขาวที่ปีกข้างขวามีจุดสีฟ้าและปีกข้างซ้ายมีจุดสีชมพูบินลงมาเกาะที่ตักของเขาพร้อมกับร้องจิ๊บ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่น่ารักเป็นที่สุด เด็กน้อยจำได้ว่าคุณพ่อของเขาชอบสีฟ้า ส่วนคุณแม่ก็โปรดปรานสีชมพูมากเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้ เด็กน้อยจึงอดที่จะคิดไม่ได้ว่า เจ้านกสีขาวอาจจะเป็นนกที่พ่อกับแม่ส่งมาทักทายเขาจากสรวงสวรรค์เบื้องบน

เมื่อเด็กน้อยผู้ว้าเหว่คิดเข้าข้างตัวเองเช่นนั้นแล้ว เขาจึงตัดสินใจเขียนจดหมายให้นกน้อยนำกลับไปมอบให้แก่นายของมันอย่างไม่รอช้า แม้เด็กน้อยจะไม่แน่ใจนักว่านกสีขาวจะนำข้อความไปส่งให้เขาจริงหรือไม่ แต่ทุก ๆ ครั้งที่เจ้านกกระจิริดบินกลับมานอนบนผมฟู ๆ ของเขา เด็กน้อยก็ไม่เคยพบจดหมายฉบับเก่า ๆ ที่เขาฝากไปกับมันเลยแม้สักครั้ง

ทุก ๆ วัน เด็กน้อยจะนั่งเขียนจดหมายเพื่อส่งไปหาพ่อกับแม่ของเขาอย่างไม่รู้เบื่อ บางครั้ง..เขาจะเขียนเล่าถึงสิ่งดี ๆ ที่ได้พบ บางครั้ง..เขาก็เผลอบรรยายความรู้สึกที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง และมีบ่อยครั้งที่เขานึกสนุกเขียนนิทานส่งไปให้พ่อกับแม่อ่านเล่นบนสรวงสวรรค์ เด็กน้อยมีความสุขมากที่เขาได้เขียนจดหมายหาพ่อกับแม่

จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เด็กน้อยเกิดล้มป่วยลงจนไม่มีแรงพอที่จะออกไปยังทุ่งดอกไม้ หรือแม้แต่จะลงมือเขียนจดหมายสักฉบับ นกสีขาวได้แต่แอบบินเข้ามาเฝ้าไข้อยู่ที่หัวเตียง แต่ด้วยความแออัดของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น อาการของเด็กน้อยจึงค่อย ๆ ทรุดลงจนน่าเป็นห่วง

ในขณะที่เด็กน้อยกำลังป่วยหนัก จู่ ๆ ทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้รับแจ้งว่า พระราชากับพระราชินีจะเสด็จมาเยี่ยมชมสถานเลี้ยงเด็กเป็นกรณีพิเศษ ไม่มีใครทราบว่าทั้งสองพระองค์มีพระประสงค์เช่นไร แต่ข่าวที่ได้รับทำให้เจ้าหน้าที่ต้องวุ่นวายกับการทำความสะอาดและจัดระเบียบสถานเลี้ยงเด็กกันยกใหญ่

เมื่อพระราชากับพระราชินีเดินทางมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แทนที่ทั้งสองพระองค์จะพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ผู้ดูแล ล้นเกล้าทั้งสองกลับมองไปรอบ ๆ ห้องคล้ายกับต้องการหาอะไรบางอย่าง ซึ่งเมื่อหาพบ ทั้งคู่ก็รีบเดินตรงไปยังเตียงนอนของเด็กน้อยซึ่งมีนกสีขาวเกาะอยู่ทันที

พระราชากับพระราชินีทรงมองเด็กน้อยด้วยความเวทนา จากนั้น ทั้งสองพระองค์ก็ทรงโน้มตัวลงแล้วพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนว่า “ที่แท้…เจ้าของจดหมายทั้งหมดก็คือเธอนี่เอง เจ้านกแปลกหน้าตัวนี้นำจดหมายของเธอมาให้เราอ่านทุก ๆ วัน ยิ่งอ่าน…เราก็ยิ่งอยากพบหน้า จนเมื่อเธอหยุดส่งจดหมายไปเสียเฉย ๆ เราจึงรู้ว่าเธอสำคัญกับเรามากเพียงใดพวกเราไม่มีลูก หากเธอไม่รังเกียจ เธอพอจะมาเป็นลูกของเราได้ไหมจ๊ะ”

เด็กน้อยทั้งแปลกใจและตื้นตันใจที่ได้ฟังถ้อยคำอันแสนอบอุ่นของพระราชากับพระราชินีผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความกรุณา เด็กน้อยนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด เขาก็หลั่งน้ำตาแล้วโผเข้ากอดพ่อกับแม่คนใหม่ของเขาด้วยความปลื้มปีติ

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา พระราชากับพระราชินีผู้อิ่มเอมไปด้วยความสุขก็ทรงปรับปรุงสถานเลี้ยงเด็กให้ดีขึ้น ทั้งยังชวนเด็กกำพร้าคนอื่น ๆ พร้อมกับผู้คนที่อยากมีลูกให้มาทำความรู้จักกันท่ามกลางแสงแดดอุ่น ๆ และสายลมอ่อน ๆ ในสวนของพระองค์อยู่เสมอ ๆ

เจ้านกสีขาวที่ปีกข้างขวามีจุดสีฟ้าและปีกข้างซ้ายมีจุดสีชมพูดีใจที่เห็นทุก ๆ คนมีความสุขเช่นนั้น และแล้ว…นกน้อยก็บินจากทุก ๆ คนไปสู่ฟากฟ้าเบื้องบนโดยปล่อยให้ที่มาของมันยังคงเป็นปริศนาตราบชั่วนิจนิรันดร์

#นิทานนำบุญ

 

 

 

ในโลกแห่งนิทานที่เต็มไปด้วยเจ้าชายและเจ้าหญิง เรื่องราวของ “เจ้าชายฝุ่น” โดดเด่นด้วยความแปลกใหม่และความลึกซึ้งอย่างน่าประหลาดใจ เจ้าชายองค์นี้ไม่ได้มีรูปลักษณ์สง่างามหรือพลังวิเศษใด ๆ เพราะพระองค์ตัวเล็กเท่าเม็ดฝุ่น แต่หัวใจกลับยิ่งใหญ่กว่าทุกสิ่ง

นิทานเรื่องนี้เริ่มต้นจากความท้าทายในการสร้างตัวละครที่เล็กที่สุดเท่าที่จินตนาการจะพาไปได้ และค่อย ๆ คลี่คลายเป็นเรื่องราวแห่งความรักที่บริสุทธิ์ เจ้าชายฝุ่นแอบรักเจ้าหญิงที่ไม่เคยมองเห็นพระองค์ แต่ความรักของพระองค์กลับมั่นคงและกล้าหาญจนสามารถปกป้องเจ้าหญิงจากยักษ์ร้ายได้

นี่ไม่ใช่เพียงนิทานสำหรับเด็ก แต่เป็นเรื่องราวของความรักแท้ที่ไม่ต้องการการตอบรับ เพียงแค่ได้รักและได้ดูแลก็เพียงพอแล้ว นิทานเรื่องนี้จึงเหมาะสำหรับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่ยังเชื่อในพลังของหัวใจ

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าชายฝุ่น” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายองค์หนึ่งตัวเล็กเท่าเม็ดฝุ่น!

.

แม้เจ้าชายจะตัวเล็กกระจิริดกระจิ๋วหลิวจนใคร ๆ มองแทบไม่เห็น  แต่พระองค์มีตัวตนอยู่จริง  และที่สำคัญ..เจ้าชายมีหัวจิตหัวใจไม่ต่างไปจากเจ้าชายองค์อื่น ๆ

วันหนึ่ง ในขณะที่เจ้าชายฝุ่นเดินทางด้วยการปลิวไปตามสายลมพัด  พระองค์บังเอิญพบเจ้าหญิงองค์หนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนท่ามกลางแสงแดดอุ่นสบาย โดยมีสัตว์น้อยใหญ่ทั้งลูกแมว,กระต่าย, กวางดาวและนกต่าง ๆ ห้อมล้อมอยู่รอบตัวของพระองค์

เจ้าหญิงอ่านหนังสือพร้อมกับป้อนอาหารให้สัตว์ต่าง ๆ ไปด้วย ทำให้สัตว์ทั้งหลายมีความสุขมาก เจ้าชายฝุ่นเองก็มีความสุขมากเช่นกัน เพราะพระองค์เผลอหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น

เมื่อความรักก่อตัวขึ้นในใจ  เจ้าชายฝุ่นจึงเดินทางมาเฝ้ารอเจ้าหญิงทุกวันไม่เคยขาด ไม่ว่าแดดจะร้อน, ฝนจะตกหรืออากาศจะหนาวสักเพียงไร เจ้าชายฝุ่นก็ตั้งใจมารอเจ้าหญิงที่สวนแห่งนั้นด้วยหัวใจที่มั่นคงในความรัก

จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเจ้าชายฝุ่นมั่นใจว่าพระองค์รักเจ้าหญิงยิ่งชีวิต พระองค์จึงตัดสินใจเปิดเผยตัวและบอกความในใจให้เจ้าหญิงได้รู้ 

วันนั้น เจ้าหญิงเสด็จมาที่สวนเช้ากว่าปกติ แต่เจ้าชายฝุ่นมารอเจ้าหญิงอยู่ก่อนแล้ว ครั้นเมื่อเจ้าหญิงนั่งลงที่พื้นหญ้า วางตะกร้าแล้วหยิบหนังสือออกมาอ่าน  เจ้าชายฝุ่นก็รีบปลิวตามลมไปหยุดยืนตรงเบื้องหน้าของเจ้าหญิง พร้อมกับเอ่ยปากสารภาพรัก

อนิจจา! เจ้าชายฝุ่นตัวเล็กมาก เล็กเสียจนมองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็น  เสียงของเจ้าชายฝุ่นจึงเบาบาง…เบาจนหูของเจ้าหญิงไม่อาจรับฟังเสียงสารภาพรักนั้นได้

เจ้าชายฝุ่นพยายามตะโกนให้เสียงดังขึ้นอีก  แต่มันก็ยังดังไม่พอที่หูของเจ้าหญิงจะได้ยินเสียงนั้น

เจ้าชายฝุ่นเสียใจที่ตนเองตัวเล็กเพียงฝุ่น พระองค์ไม่คู่ควรกับเจ้าหญิงเลยสักนิด  แต่ถึงกระนั้น พระองค์ก็ยังยืนยันที่จะรักเจ้าหญิงจากหัวใจดวงจริงแม้เจ้าหญิงจะมองไม่เห็นพระองค์เลยก็ตาม

หลายเดือนผ่านไป เจ้าชายฝุ่นยังคงแอบมาเฝ้ารอเจ้าหญิงอยู่เช่นเดิม ยิ่งนานวัน พระองค์ก็ยิ่งรักเจ้าหญิงมากขึ้นเรื่อย ๆ  จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เกิดเหตุร้ายมียักษ์ใหญ่จอมเกเรบุกมาที่วังของเจ้าหญิง  ยักษ์ใหญ่ได้ข่าวว่าเจ้าหญิงเป็นคนสะสวย มันจึงอยากจับเจ้าหญิงไปสะสมไว้ในถ้ำคล้ายกับสิ่งของสวยงามต่าง ๆ ที่มันใช้กำลังแย่งชิงมาเก็บเอาไว้จากทั่วทุกมุมโลก

เช้าวันนั้น เมื่อนกน้อยทราบว่ายักษ์เกเรบุกมาถึงวังของเจ้าหญิง นกน้อยก็รีบบินมาแจ้งข่าวให้เพื่อนสัตว์    ต่าง ๆ  ได้รับรู้ 

เมื่อทราบข่าว สัตว์ทั้งหลายรวมทั้งเจ้าชายฝุ่นซึ่งรอเจ้าหญิงอยู่ในสวนต่างก็ตกใจมาก  เจ้าชายฝุ่นอยากปกป้องเจ้าหญิง  พระองค์จึงตะโกนขอให้นกพาพระองค์ไปช่วยเจ้าหญิงโดยด่วน 

โชคดีที่พวกสัตว์มีหูไวกว่ามนุษย์ นกน้อยจึงได้ยินเสียงของเจ้าชาย (รวมทั้งมันยังรู้ว่าเจ้าชายฝุ่นรักเจ้าหญิงมากเพียงไร)  นกน้อยผงกหัวหนึ่งครั้ง  จากนั้น มันก็ให้เจ้าชายขึ้นขี่หลังแล้วกระพือปีกโผบินไปยังด้านหน้าของพระราชวังทันที

เมื่อนกน้อยบินมาถึงหน้าต่างห้องนอนของเจ้าหญิง เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้ายักษ์กำลังยื่นมือเพื่อจับตัวของเจ้าหญิงอยู่พอดี   นกน้อยไม่รู้ว่าเจ้าชายฝุ่นจะหยุดยั้งยักษ์ได้สำเร็จหรือไม่ เจ้าชายเองก็ไม่รู้ว่าพระองค์จะจัดการกับเจ้ายักษ์ได้อย่างไร แต่สิ่งเดียวที่พระองค์รู้ก็คือพระองค์จะต้องปกป้องเจ้าหญิงผู้เป็นที่รักให้จงได้

เจ้าชายฝุ่นครุ่นคิดอยู่เพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งแล้วตัดสินใจต่อสู้กับยักษ์เกเรในแบบฝุ่น ๆ  นั่นคือการปล่อยตัวให้ลอยตามลมขึ้นไปในอากาศ จนร่างที่เล็กกระจิ๋วหลิวปลิวเข้าใกล้กับหน้าของยักษ์ เมื่อได้จังหวะ เจ้าชายฝุ่นก็กระโดดไปเกาะที่ขอบตาของยักษ์ แล้วปีนเข้าไปในลูกตาของยักษ์เหมือนฝุ่นที่ปลิวเข้าตาของผู้คนทั้งหลาย

ในตอนแรก เจ้ายักษ์ไม่รู้สึกอะไรเลย  แต่เมื่อเจ้าชายวิ่งชนดวงตาของยักษ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่นานนัก ตาของเจ้ายักษ์ก็เริ่มระคายเคือง  ครั้นเมื่อเจ้ายักษ์ใช้มือขยี้ตา เจ้าชายฝุ่นก็พยายามหลบหลีกไม่ให้ถูกมือของยักษ์บี้จนแบนแต๊ดแต๋  พอยักษ์ถอนมือออก  เจ้าชายก็จะวิ่งชนดวงตาของเจ้ายักษ์อีก ในที่สุด ยักษ์เกเรก็แสบตาถึงขั้นน้ำตาไหลพราก  แถมดวงตายังแดงแจ๊ดแจ๋ เจ้ายักษ์เห็นท่าไม่ดี เพราะมันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับดวงตาที่เป็นอวัยวะสำคัญของมัน มันจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะจับตัวเจ้าหญิง แล้วรีบเดินทางกลับบ้านเพื่อหาทางเยียวยาดวงตาให้กลับคืนสู่สภาพปกติ

เมื่อยักษ์เปลี่ยนใจไม่จับตัวเจ้าหญิง เจ้าชายฝุ่นจึงกระโจนออกมาจากตาของยักษ์แล้วล่องลอยตามสายลมลงมายืนที่หน้าต่างห้องนอนของเจ้าหญิงด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข

ทุกคนรวมทั้งเจ้าหญิงต่างแปลกใจที่เห็นยักษ์เกเรถอยร่นไปโดยไม่มีสาเหตุ  เจ้าหญิงมองยักษ์ที่เดินห่างออกไปอย่างโล่งอก ส่วนเจ้าชายฝุ่นที่ยืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างก็เงยหน้ามองเจ้าหญิงพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วตะโกนด้วยความดีใจว่า “ถึงเธอจะมองไม่เห็นฉันและไม่ได้ยินเสียงฉัน…แต่ฉันมีอยู่จริง  เหมือนความรักของฉัน แม้เธอจะมองไม่เห็น แต่มันมีอยู่จริง ๆ” 

เจ้าชายฝุ่นรู้ดีว่าเจ้าหญิงคงไม่มีทางได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของพระองค์  แต่พระองค์ก็ยินดีที่ได้แอบรักและคอยปกป้องเจ้าหญิงอยู่เช่นนี้     

เจ้าหญิงยิ้มน้อย ๆ อย่างเอียงอาย สักพักแก้มของพระองค์ก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีชมพูเข้มขึ้น ๆ  เพราะเมื่อสักครู่…หัวใจของเจ้าหญิงเพิ่งได้ยินเสียงของใครบางคนสารภาพรัก!

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• ความรักที่แท้จริง คือความปรารถนาดีที่มีให้ ไม่ใช่การได้รับความรักกลับคืน
• แม้ตัวจะเล็ก แต่หัวใจทำให้เราสามารถทำเรื่องยิ่งใหญ่ได้
• การปกป้องคนที่เรารักไม่ต้องการพลังวิเศษ แค่ต้องการความกล้าหาญและสติปัญญา

#นิทานนำบุญ

…………………………………………………

ในช่วงชีวิตของคนเรา มักต้องเผชิญกับเรื่องราวหลากหลาย ทั้งสุข ทุกข์ และความผิดหวัง บางครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นอาจทำให้เรารู้สึกหมดกำลังใจ ไม่สบายกาย ไม่สบายใจ หรือแม้กระทั่งจมอยู่กับความเศร้าจนไม่อยากก้าวเดินต่อไป สำหรับบางคน ความทุกข์นั้นหนักหนาถึงขั้นกลายเป็นโรคซึมเศร้า แต่แม้ในวันที่แย่ที่สุด สิ่งเล็ก ๆ อย่าง กำลังใจ ความห่วงใย และความรักจากใครบางคน ก็สามารถเป็นพลังสำคัญที่ช่วยประคับประคองหัวใจของเราได้

นิทานก่อนนอนเรื่องนี้ เป็น นิทานอบอุ่นหัวใจ ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งใจเขียนขึ้น เพื่อมอบเป็น นิทานให้กำลังใจสำหรับคนท้อแท้หรือรู้สึกไร้ค่า ให้รู้ว่า “เรายังเป็นที่รักของใครบางคน” อยู่เสมอ แม้ในวันที่เราไม่มั่นใจในตัวเอง

หากวันใดรู้สึกเหนื่อยล้า ลองยิ้มให้กับตัวเองเบา ๆ ใช้มือขวาลูบแขนซ้าย และใช้มือซ้ายลูบแขนขวาเหมือนจะบอกกับตัวเองว่า “ฉันก็รักเธอเหมือนกัน” หรือหาตุ๊กตานุ่ม ๆ มากอด แล้วส่งความรักให้เขา คุณจะพบว่า ความรักและความอบอุ่นจะค่อย ๆ ไหลย้อนกลับมาหาคุณเอง ยิ่งเรารู้จักรักและเมตตาตัวเองมากเท่าไร เราก็ยิ่งสัมผัสได้ถึงความรักจากรอบตัวมากขึ้นเท่านั้น

ขอให้ทุกคนที่ได้อ่านนิทานเรื่องนี้ ผ่านช่วงเวลาที่แย่ ๆ ไปให้ได้ และอย่าลืมโดยเด็ดขาดว่า…
“เรายังเป็นที่รักของใครบางคน” อยู่จริง ๆ

เรามาอ่านนิทานเรื่อง “เรายังเป็นที่รักของใครบางคน” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแผงขายตุ๊กตามือสองแบกะดินแผงหนึ่ง เต็มไปด้วยตุ๊กตาเก่า ๆ ที่ถูกเจ้าของเดิมทอดทิ้ง ตุ๊กตาแต่ละตัวดูมอมแมม, ปุปะ แต่ก็ยังเหลือเค้าความน่ารักอยู่

วันหนึ่ง  มีตุ๊กตาตัวหนึ่งมีหูเพียงข้างเดียว มันถูกเจ้าของร้านนำมารวมกับตุ๊กตาตัวอื่น ๆ ในแผง  เจ้าหูเดียวเพิ่งถูกทิ้งมาหมาด ๆ  มันจึงเสียใจมากและร้องไห้ตลอดเวลาอย่างน่าสงสาร

คืนนั้น มีคนเดินผ่านแผงตุ๊กตาเต็มไปหมด แต่ไม่มีใครสนใจตุ๊กตาเก่า ๆ, ตุ๊กตามือสองหรือตุ๊กตาชำรุดเลยแม้แต่คนเดียว

ครั้นพอเจ้าของร้านเก็บร้าน  บรรยากาศก็ค่อย ๆ  เงียบลง ๆ เหลือเพียงแค่เสียงของเจ้าหูเดียวเท่านั้นที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

“ทำไมต้องทิ้งฉันด้วยนะ ทั้ง ๆ  ที่ก่อนหน้านี้เคยบอกว่ารักกัน พอฉันเก่าก็ไม่มีค่าแล้วเหรอ” เจ้าหูเดียวรำพึงรำพัน “ฉันยังอยากเป็นที่รักของใครสักคนอยู่นะ”

ในขณะที่เจ้าหูเดียวร้องไห้คร่ำครวญ จู่ ๆ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังแว่วมาว่า “เธอจ๊ะเธอจ๋า หันมามองทางนี้หน่อย” เมื่อเจ้าหูเดียวหันไปมอง มันก็เห็นตุ๊กตาตัวหนึ่งส่งตาหวานและยิ้มให้มัน  “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อว่าตาหวาน ฉันเองก็ถูกทิ้งมาเหมือนกัน อย่าร้องไห้ไปเลย เธอยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่นะ”

ไม่ทันที่เจ้าหูเดียวจะหายแปลกใจ  จู่ ๆ ก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังมาจากที่ใกล้ ๆ  “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อปากจู๋”  พูดเสร็จ ตุ๊กตาที่ชื่อปากจู๋ก็หอมจุ๊บเข้าที่แก้มของเจ้าหูเดียว  “ยินดีต้อนรับนะ อย่าร้องไห้ไปเลย เธอยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่นะ”  พอฟังจบ เจ้าหูเดียวก็ยิ้มพร้อมกับรู้สึกว่าหน้าของมันอุ่น ๆ อย่างประหลาด

แต่ก่อนที่เจ้าหูเดียวจะตั้งตัวได้  จู่ ๆ ก็มีใครบางคนพูดเสียงทุ้ม ๆ ว่า  “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อฮักนะ”  พูดจบ เจ้าฮักซึ่งเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ขนปุกปุย (แต่ออกจะดูมอมแมมไปสักหน่อย) ก็รวบตัวเจ้าหูเดียวเข้ามาในอ้อมอก พร้อมกับกอดเจ้าหูเดียวอย่างแนบแน่นด้วยความรัก  ฮักบอกว่า “อย่าร้องไห้ไปเลย ยิ้ม ๆ เข้าไว้ เพราะเธอยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่นะ”

นอกจากตุ๊กตาทั้งสามตัวแล้ว  ตุ๊กตาตัวอื่น ๆ ก็ต้อนรับเจ้าหูเดียวเหมือนกัน  บางตัวก็ลูบเนื้อลูบตัวเจ้าหูเดียวเบา ๆ, บางตัวแอบหอมเจ้าหูเดียวดังจุ๊บ, บางตัวร้องเพลงให้เจ้าหูเดียวฟัง, บางตัวก็ชวนคุยให้หายเหงา, บางตัวเลือกที่จะเอาหัวอิงใกล้ ๆ แม้จะไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ แต่ทั้งหมดทำให้เจ้าหูเดียวรู้สึกได้ว่า มันยังคงมีเพื่อนและยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่

การรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นที่รักของใครบางคนเป็นเรื่องที่สำคัญมาก  การสัมผัส, ส่งยิ้ม,โอบกอดหรือพูดคุยด้วย เป็นวิธีง่าย ๆ ที่ทำให้คนอื่นรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไรต่อเขาและเขายังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่

เมื่อเจ้าหูเดียวได้สติ มันก็น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งและรู้สึกขอบคุณเพื่อนตุ๊กตาที่มอบมิตรภาพอันแสนวิเศษให้มัน

ณ เวลานี้  เจ้าหูเดียวรู้แน่ชัดแล้วว่าการเป็นที่รักของใครสักคนสำคัญมากเพียงไร มันจึงตั้งใจจะเข้มแข็งและทำหน้าที่มอบความรักให้แก่คนที่ต้องการบ้าง

เพราะการได้รู้ว่า เรายังเป็นที่รักของใครบางคน…เป็นสิ่งที่มีค่า…มากเหลือเกิน

#นิทานนำบุญ

………………………………….