Tag: นิทานเกี่ยวกับอาหาร

“เย็นตาโฟปังปัง” เป็นนิทานเกี่ยวกับอาหาร เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่ง หลังจากที่แต่งนิทานเกี่ยวกับอาหารมาแล้วหลายเรื่อง ดังนั้น การคิดนิทานเรื่องนี้จึงไม่ง่ายนัก อย่างไรก็ตาม ด้วยพื้นฐานที่ผมเป็นคนชอบกินเย็นตาโฟมาตั้งแต่ยังเด็ก ประกอบกับ ความรู้จากการเรียนด้านการตลาด เกี่ยวกับการสร้างความโดดเด่นให้สินค้าด้วยการทำให้สินค้ามีจุดเด่นแตกต่างจากคู่แข่ง ผมจึงนำความชอบและความรู้มาแต่งเป็นนิทานเกี่ยวกับการทำอาหารเรื่องนี้ โดยผมหวังไว้ลึก ๆ ในใจว่า สักวัน ก๋วยเตี๋ยวหรืออาหารจานเดียวในเมืองไทย จะมีการพัฒนาสูตรใหม่ ๆ ออกมา เพื่อเป็นทางเลือกสำหรับผู้คนมากขึ้น

นิทานเรื่อง เย็นตาโฟปังปัง

กาลครั้งหนึ่ง  มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งชื่อว่าปังปัง ปังปังเป็นเด็กที่กำพร้าพ่อ คุณแม่ของปังปังทำอาชีพขายเย็นตาโฟในร้านที่คุณพ่อทิ้งสูตรเด็ดไว้ให้ก่อนที่ท่านจะจากไปสู่สรวงสวรรค์ ปังปังชอบเย็นตาโฟฝีมือคุณแม่มาก เพราะนอกจากรสชาติของน้ำซุปที่ทำจากหัวผักกาดและผลไม้จะหวานหอมไม่เหมือนใครแล้ว  การได้กินเย็นตาโฟฝีมือคุณแม่ก็ทำให้ปังปังรู้สึกเหมือนได้กลับไปอยู่ใกล้ ๆ กับคุณพ่ออีกครั้ง

ร้านเย็นตาโฟของคุณแม่ขายดิบขายดีและได้รับคำชื่นชมจากผู้คนที่ได้ชิมติดต่อกันนานหลายปี จนกระทั่งมีร้านอาหารจานด่วนจากต่างประเทศที่ดูทันสมัยมาเปิดใกล้ ๆ ทำให้ผู้คนหันไปนิยมอาหารเหล่านั้น จนร้านเย็นตาโฟของคุณแม่แทบจะไม่มีลูกค้าเหลืออยู่เลย

เมื่อลูกค้าร่อยหรอลงอย่างน่าใจหาย คุณแม่จึงเริ่มหวั่นใจว่า บางที…คุณแม่อาจรักษาร้านเย็นตาโฟของคุณพ่อเอาไว้ไม่ได้ คุณแม่กังวลจนปังปังสังเกตเห็น  ปังปังจึงคิดว่า เธอควรทำอะไรสักอย่างเพื่อกู้สถานการณ์ของร้านและทำให้คุณแม่ไม่ต้องกลุ้มใจอย่างที่เป็นอยู่

การต่อสู้กับร้านอาหารจากต่างประเทศเป็นเรื่องที่ยากยิ่งสำหรับเด็กผู้หญิงอย่างปังปัง ในสถานการณ์เช่นนี้  ปังปังนึกถึงคำสอนของคุณพ่อได้คำหนึ่งที่ว่า “สติมาปัญญาเกิด  สติเตลิดปัญญาหาย”  ปังปังจึงเริ่มแก้ปัญญาด้วยการตั้งสติ  แล้วจึงค่อยลงมือค้นคว้าข้อมูลเกี่ยวกับร้านคู่แข่ง เพื่อหาจุดอ่อน ที่พอจะใช้เป็นช่องว่างในการรักษาร้านเย็นตาโฟให้ยืนหยัดต่อไปได้

เมื่อปังปังค้นคว้าข้อมูลอย่างจริงจัง เธอก็พบว่า การที่ผู้คนนิยมร้านอาหารจากต่างประเทศเป็นเพราะบรรยากาศการตกแต่งร้านที่ดูทันสมัยและรสชาติอันเข้มข้นของอาหารที่ซ่อนความเค็มจัดและมันจัด ซึ่งทำให้ผู้คนติดใจในรสชาติได้ง่าย  

การเอาชนะร้านอาหารจากต่างประเทศที่มีทุนสูงลิบลิ่วจึงเป็นเรื่องยาก จนทำให้ปังปังรู้สึกหวั่นไหว  แต่เพื่อแม่และเพื่อร้านของพ่อ  ปังปังจึงตั้งสติและศึกษาข้อมูลต่อไปเรื่อย ๆ อย่างไม่ย่อท้อ  จนในที่สุด เธอก็พบว่าอาหารที่ซ่อนความเค็มจัดและมันจัดคือจุดอ่อนอันเลวร้ายของอาหารจานด่วนจากร้านต่างประเทศ เพราะมันเป็นอาหารที่ทำให้อ้วนและทำลายสุขภาพในระยะยาว

เมื่อปังปังค้นพบจุดอ่อนของอาหารเหล่านั้น  ปังปังจึงรีบไปปรึกษาคุณแม่และชวนให้คุณแม่คิดเย็นตาโฟสูตรใหม่เพื่อใช้ต่อสู้กับอาหารของร้านคู่แข่ง 

ทันทีที่คุณแม่ได้ฟังข้อมูลจากปังปัง  คุณแม่ก็ตั้งสติแล้วค่อย ๆ คิดหาวิธีพัฒนาเย็นตาโฟสูตรใหม่  โดยคุณแม่คิดว่า รสชาติน้ำซุปที่ทำจากหัวผักกาดและผลไม้ที่คุณพ่อคิดค้นขึ้นเป็นรสชาติที่ดีอยู่แล้ว แถมยังทำมาจากผักและผลไม้ที่ดีต่อสุขภาพด้วย จึงควรรักษาเอาไว้ แต่อาจเพิ่มผักหรือสาหร่ายให้เย็นตาโฟมีกากใยมากขึ้น และอาจเปลี่ยนส่วนประกอบจำพวกเนื้อสัตว์ให้เป็นเต้าหู้ซึ่งเป็นโปรตีนที่ดีต่อสุขภาพ ส่วนเส้นก๋วยเตี๋ยวอาจเพิ่มทางเลือกให้ลูกค้าที่ต้องการลดน้ำหนักโดยการใช้เส้นบุกที่ไม่ทำให้อ้วนมาเป็นจุดขาย

ปังปังทึ่งกับแนวความคิดของคุณแม่มาก  ปังปังจึงชวนคุณแม่ทดลองทำเย็นตาโฟสูตรใหม่แล้วขอให้ลูกค้าที่ยังคงกลับมากินอาหารที่ร้านช่วยกันชิมและแสดงความคิดเห็น

หลังจากที่สองแม่ลูกช่วยกันทำเย็นตาโฟสุขภาพและเก็บข้อมูลจากลูกค้าได้ราว 3 เดือน  ทั้งคู่ก็พบว่า ลูกค้าชอบเย็นตาโฟที่ใช้เส้นบุกและเต้าหู้เป็นส่วนประกอบมาก  ซึ่งในช่วง 3 เดือนที่ทดลอง ลูกค้าที่ชอบกินอาหารสุขภาพ, อาหารมังสวิรัติ และอาหารเพื่อการลดน้ำหนัก ต่างบอกกันปากต่อปากและพากันมากินเย็นตาโฟสูตรใหม่มากขึ้นเรื่อย ๆ

ครั้นเมื่อปังปังกับคุณแม่เปิดขายเย็นตาโฟสูตรใหม่ที่เรียกว่า “เย็นตาโฟปังปัง” อย่างเป็นทางการ ผู้คนที่เริ่มเบื่อกับรสชาติอาหารเค็มจัดและมันจัดก็ค่อย ๆ กลับมาเป็นลูกค้าของร้านเย็นตาโฟอีกครั้ง ที่สำคัญ  ร้านเย็นตาโฟแห่งนี้กลายเป็นร้านที่เต็มไปด้วยคนหุ่นดีและมีสุขภาพดี ซึ่งช่วยสร้างบรรยากาศให้ผู้คนอยากเข้ามานั่งในร้านมากขึ้น ๆ

ไม่นานหลังจากนั้น เย็นตาโฟปังปังก็กลายเป็นอาหารประจำใจของคนรักสุขภาพทุก ๆ คน  

ปังปังภูมิใจมากกับ “เย็นตาโฟปังปัง” ซึ่งเป็นเย็นตาโฟที่ใช้น้ำซุปสูตรของคุณพ่อและส่วนประกอบตามความคิดของคุณแม่ เพราะมันเป็นเสมือนส่วนผสมของความรักระหว่างคุณพ่อกับคุณแม่ที่มีต่อเธอ นอกจากนี้ ปังปังยังดีใจที่สุดที่เธอกับคุณแม่ใช้ “สติ” ตามคำสอนของพ่อ จนสามารถรักษาร้านเย็นตาโฟแสนรักเอาไว้ได้สำเร็จ

#นิทานนำบุญ

……………………………..

นิทานก่อนนอนเรื่อง “สองพี่น้องคาวหวาน” เป็นนิทานเกี่ยวกับอาหารอีกเรื่องที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นคนแต่ง แต่นิทานเรื่องนี้ แต่งในช่วงปีท้าย ๆ ของการแต่งนิทานลงในนิตยสารขวัญเรือน การผูกเรื่องจึงมีความท้าทายมากกว่าตอนแต่งนิทานเกี่ยวกับอาหารเรื่องแรก ๆ (เพราะอยากแต่งนิทานเรื่องใหม่ให้สนุกขึ้นและไม่ซ้ำกับนิทานเกี่ยวกับอาหารเรื่องก่อน ๆ ) ซึ่งหลังจากพยายาม ผมก็ได้นิทานก่อนนอนเกี่ยวกับอาหารที่ผสมผสานนิทานแนวผจญภัย ซึ่งมีทั้งพ่อมดแม่มด และสัตว์อีกมากมาย เป็นตัวละครอยู่ในนิทานเรื่องนี้ ผมเชื่อว่าเด็ก ๆ จะชอบนิทานเรื่องนี้ และนิทานก่อนนอนเรื่องนี้น่าจะทำให้เด็ก ๆ นอนหลับฝันดีครับ

นิทานเรื่อง สองพี่น้องคาวหวาน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงคู่หนึ่งเป็นพี่น้องกัน  เด็กผู้ชายผู้เป็นพี่ชื่อว่า “ต้นข้าว”  ส่วนเด็กหญิงผู้เป็นน้องชื่อว่า “ขนม” พ่อกับแม่ของพวกเขามีฝีมือในการทำอาหารมาก  ยามว่าง…เด็ก ๆ จึงมักเข้าครัวแล้วขอให้คุณพ่อคุณแม่สอนทำอาหาร โดยต้นข้าวชอบเรียนทำอาหารคาว ส่วนขนมชอบฝึกทำอาหารหวาน 

ในช่วงสัปดาห์ที่คุณพ่อคุณแม่ไม่อยู่บ้าน  ต้นข้าวจะคอยทำอาหารให้น้องสาวกินเสมอ  ต้นข้าวเป็นเด็กที่มีฝีมือในการทำอาหาร   ทุกครั้งที่เขาทำครัว  กลิ่นหอมของอาหารจะดึงดูดให้สัตว์ต่าง ๆ มาแอบซุ่มสูดกลิ่นหอม ๆ อยู่นอกรั้วเต็มไปหมด

วันหนึ่ง  หลังจากต้นข้าวเพิ่งทำอาหารเช้าเสร็จ จู่ ๆ ก็มีพ่อมดกับแม่มดตัวน้อยขี่ไม้กวาดบุกเข้ามาในครัว   พ่อมดและแม่มดพูดคุยกับต้นข้าวสักพัก  แล้วจัดการจับต้นข้าวผูกกับไม้กวาดวิเศษ  จากนั้น  พวกเขาก็พาต้นข้าวเหินฟ้ามุ่งหน้าไปยังเกาะเวทมนตร์ที่อยู่กลางทะเลทันที

ในเสี้ยววินาทีที่พ่อมด แม่มด และต้นข้าวทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า  ขนมซึ่งเพิ่งกลับมาจากตลาดก็มองเห็นพี่ชายถูกจับไปต่อหน้าต่อตา  ขนมตกใจมาก  เธออยากช่วยพี่ชายสุดที่รัก  ขนมจึงหยิบข้าวของเครื่องใช้ รวมทั้งอาหารต่าง ๆ ใส่ถุง  แล้วออกเดินทางเข้าไปในป่า โดยตั้งใจจะช่วยพี่ชายกลับมาให้จงได้

ขนมเดินทางและหลงอยู่ในป่านานหลายชั่วโมง  ตั้งแต่เช้า…ขนมยังไม่ได้กินอะไรเลย  ขนมทั้งเหนื่อยทั้งหิว  เธอจึงหาที่นั่งพัก  แล้วลงมือทำอาหารกินเติมพลังก่อนอกเดินทางต่อไป

เมื่อขนมลงมือทำอาหารโดยนำตะแกรงมาตั้งไฟ แล้วย่าง “ขนมแก้มตุ่ย”  กลิ่นของขนมก็ลอยคลุ้งฟุ้งไปทั่ว  ทำให้สัตว์ต่างๆ  น้ำลายไหลและแอบซุ่มอยู่หลังพุ่มไม้เต็มไปหมด

ขนมเป็นเด็กใจดี  พอเธอเห็นว่ามีสัตว์มาแอบดูเธอทำขนม  แถมสัตว์ทั้งหลายยังมีทีท่าว่าอยากกินขนม  เด็กน้อยจึงจัดแจงแจกขนมแก้มตุ่ยให้สัตว์เหล่านั้นได้ลองชิม  ซึ่งหลังจากที่สัตว์ต่าง ๆ ได้ชิมขนมแก้มตุ่ยแล้ว   พวกมันก็ยิ้มแก้มตุ่ยกันโดยถ้วนหน้า

ครั้นเมื่อสัตว์ทั้งหลายรู้ว่าขนมตั้งใจจะเดินทางไปช่วยพี่ชาย  ราชสีห์เจ้าป่าจึงบอกให้ขนมขึ้นขี่หลังของมัน  แล้วมันก็พาเด็กหญิงตัวน้อยเดินฝ่าป่าดงไปส่งยังชายหาดซึ่งอยู่ใกล้กับเกาะเวทมนตร์มากที่สุด

เมื่อขนมไปถึงชายหาด ขนมก็ขอบคุณราชสีห์ที่มาส่งและขอให้ราชสีห์นั่งรอสักพัก  เพราะเธออยากทำ “ขนมซู่ซ่า” ตอบแทนราชสีห์ผู้มีน้ำใจ

เด็กหญิงผู้เชี่ยวชาญการทำขนมหวานใช้เวลาทำขนมซู่ซ่าไม่นานนัก  ครั้นเมื่อเธอทำขนมใกล้จะเสร็จ  กลิ่นหอมของขนมก็ดึงดูดสัตว์ที่อยู่แถว ๆ นั้น  เช่น ปู ปลา เต่า และนก ให้มารวมตัวกันโดยไม่ได้นัดหมาย

แน่นอนว่า…เมื่อเด็กหญิงผู้ใจดีเห็นสัตว์ต่าง ๆ ทำท่าอยากกินขนมที่เธอทำ  เธอก็อดใจแบ่งขนมซู่ซ่าให้สัตว์เหล่านั้นไม่ได้  และหลังจากที่สัตว์ต่าง ๆ ชิมขนมแสนอร่อยแล้ว  ฝูงนกก็อาสาพาขนมไปส่งยังเกาะเวทมนตร์เพื่อตอบแทนน้ำใจของเด็กน้อย

ขนมดีใจมากที่ฝูงนกอาสาพาเธอไปที่เกาะ  เมื่อเธอพร้อม ฝูงนกก็บินเข้ามาเกาะที่เสื้อผ้าของขนม  แล้วขยับปีกพาขนมบินขึ้นสู่ท้องฟ้า

เมื่อฝูงนกพาขนมไปถึงเกาะ  นกทั้งหลายต่างก็ดูอ่อนเพลียจนน่าเป็นห่วง  ขนมรู้สึกผิดที่ทำให้ฝูงนกหมดเรี่ยวแรง  ขนมจึงลงมือทำ “ขนมปึ๋งปั๋ง” ให้นกทั้งฝูงได้กินเสริมพลัง

ครั้นเมื่อเด็กน้อยทำขนมได้สักพัก  กลิ่นของขนมปึ๋งปั๋งก็โชยไปยังบ้านของพ่อมดและแม่มดตัวน้อย  พ่อมดกับแม่มดอยากชิมขนมปึ๋งปั๋งมาก  ทั้งคู่จึงขี่ไม้กวาดตามกลิ่นขนมมาที่ชายหาด

เมื่อขนมเผชิญหน้ากับพ่อมดและแม่มด  ขนมก็จำได้ว่าทั้งคู่เป็นคนจับต้นข้าวพี่ชายของเธอไป  ขนมจึงอ้อนวอนให้พ่อมดกับแม่มดปล่อยตัวพี่ชายที่เธอรัก  ซึ่งหากทั้งคู่อยากกินขนมอะไร เธอก็ยินดีทำให้กินจนพุงกาง

พ่อมดกับแม่มดมองตากันแล้วอธิบายให้ขนมฟังว่า  ในความเป็นจริง  ทั้งคู่ไม่ได้จับตัวต้นข้าวมาแต่อย่างใด  เพียงแต่คืนนี้เป็นวันที่คุณพ่อกับคุณแม่แต่งงานกันครบ 100 ปี  พ่อมดกับแม่มดจึงอยากทำให้คุณพ่อคุณแม่แปลกใจด้วยการจัดงานเลี้ยงแบบลับ ๆ  ทั้งคู่จึงไปขอร้องให้ต้นข้าวมาปรุงอาหารให้  และที่ต้องใช้เชือกมัดต้นข้าวไว้กับไม้กวาดก็เพราะกลัวต้นข้าวจะตกลงมานั่นเอง

ขนมเขินมากที่ตนเองเข้าใจผิด  อาหารมื้อพิเศษสำหรับคุณพ่อคุณแม่เป็นความคิดที่น่ารักเหลือเกิน ขนมขอโทษพ่อมดกับแม่มดที่มองพวกเขาเป็นคนร้าย  จากนั้น  ขนมก็อาสาทำของหวานเพื่อทำให้งานเลี้ยงน่าประทับใจยิ่งขึ้น

แม้เวลาจะมีไม่มาก  แต่ขนมก็ทำขนมรูปหัวใจเพื่อฉลองวันพิเศษได้ทันเวลา   เมื่อคุณพ่อคุณแม่ของพ่อมดกับแม่มดน้อยกลับมาถึงบ้านและได้เห็นสิ่งที่ลูกจัดเตรียมไว้ให้  ทั้งคู่ก็ปลื้มใจจนน้ำตาแทบไหล  ครั้นเมื่อทุกคนได้ชิมอาหาร ทุกคนก็สัมผัสได้ถึงความอร่อยที่ยอดเยี่ยมเสียจนหาอาหารมื้อใดมาเทียบเทียมได้ยาก

หลังจากงานเลี้ยงสิ้นสุดลง  พ่อมดกับแม่มดก็ขอโทษขนมที่ทำให้ตกอกตกใจ  และเมื่อพ่อมดกับแม่มดพาสองพี่น้องมาส่งที่บ้าน  ทั้งคู่ก็มอบไม้กวาดวิเศษให้พี่น้องทั้งสองแทนคำขอบคุณ

ค่ำคืนนั้น  ต้นข้าวกับขนมมีความสุขมากที่ได้ใช้ความสามารถในการทำอาหารทำประโยชน์ให้แก่ผู้อื่น  พรุ่งนี้…ทั้งคู่ตั้งใจจะตื่นแต่เช้า  แต่ไม่ใช่ตื่นมาเพื่อทำอาหารหรือไปจ่ายตลาดเท่านั้น  ทั้งคู่ยังมีแผนที่จะหัดขี่ไม้กวาดวิเศษให้คล่องแคล่วอีกด้วย

#นิทานนำบุญ

……………………..