Tag: นิทานเด็ก

นิทานก่อนนอนเรื่อง “ลูกกระต่ายยอดนักประดิษฐ์” พาเด็ก ๆ ไปพบกับสามพี่น้องกระต่ายที่ต้องสร้างหุ่นยนต์สุดล้ำ เพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึม! เรื่องราวสนุก ตลก และแฝงข้อคิดที่เด็ก ๆ จะจดจำได้ไม่มีวันลืม

มาเริ่มอ่านนิทานเรื่อง “ลูกกระต่ายยอดนักประดิษฐ์” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกกระต่ายสามตัวเป็นพี่น้องกัน พวกมันอาศัยอยู่ด้วยกันบนดาวเล็ก ๆ ดวงหนึ่งที่มีชื่อว่า “ดาวแคร์รอต” ซึ่งเป็นดาวของเหล่านักประดิษฐ์ผู้รักในเครื่องจักรกลและการประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ

วันหนึ่ง เมื่อกระต่ายทั้งสามโตพอสมควร พวกมันได้ทราบข่าวที่น่าตกใจว่า สัตว์ประหลาดจอมเกเรจากดาวอึมครึม กำลังจะบุกมาทำลายบ้านเมืองของพวกมัน

ชาวเมืองต่างแตกตื่นและพากันเตรียมหนีไปยังดาวดวงอื่น แต่ลูกกระต่ายน้อยทั้งสามตัดสินใจที่จะสู้ พวกมันจึงแยกย้ายกันไปสร้างหุ่นยนต์ของตัวเอง เพื่อปกป้องดวงดาวบ้านเกิดที่พวกมันรักแสนรัก

กระต่ายพี่ใหญ่ ชื่อว่า “ตุ้มตุ้ย” เป็นกระต่ายที่มักง่ายและค่อนข้างขี้เกียจ มันเลือกสร้างหุ่นยนต์จากเศษเหล็กเก่า ๆ ที่หาได้ใกล้ตัว แล้วสร้างหุ่นยนต์อย่างลวก ๆ เพื่อเอาเวลาที่เหลือไปนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ กับกินขนมกรุบกรอบแบบที่มันชอบ หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยจึงเสร็จเร็วที่สุด แต่ข้อต่อของหุ่นยนต์และวงจรไฟฟ้าต่าง ๆ จะไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไรนัก

กระต่ายตัวที่สอง ชื่อว่า “ฟรุ้งฟริ้ง” เป็นกระต่ายผู้หญิงที่ไม่ขี้เกียจแบบตุ้มตุ้ยผู้เป็นพี่ แต่มันติดนิสัยชอบเน้นความสวยงามน่ารักมากกว่าเรื่องประโยชน์ใช้สอย หุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจึงดูสวยงาม ทำจากวัสดุใหม่เอี่ยมแวววับ มีไฟตกแต่งตามจุดต่าง ๆ แถมมีเส้นผมยาวสลวยสวยเก๋ หุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจึงดูสวยงามมาก แต่ระบบกลไกภายในและเรื่องความปลอดภัยในการใช้งานอาจจะค่อนข้างด้อยไปสักนิด

ส่วนกระต่ายตัวสุดท้องน้องสุดท้าย ชื่อว่า “ดึ๋งดึ๋ง” เป็นกระต่ายที่เฉลียวฉลาด ขยัน อดทน และมองการณ์ไกล แทนที่ดึ๋งดึ๋งจะเลือกสร้างหุ่นยนต์ง่าย ๆ แบบตุ้มตุ้ย หรือเน้นแต่ความสวยงามแบบฟรุ้งฟริ้ง ดึ๋งดึ๋งกลับเลือกใช้วัสดุที่เน้นเรื่องความแข็งแรงทนทานเป็นพิเศษ แถมหุ้มด้วยฉนวนกันไฟไว้ทั้งหมด และเสริมระบบกันกระแทกเครื่องยนต์ภายในอย่างแน่นหนา นอกจากนี้ ดึ๋งดึ๋งยังติดตั้งระบบโซลาร์เซลล์ไว้ที่หุ่นยนต์ของเขาด้วย เพื่อให้มันสามารถชาร์จพลังงานได้ในระหว่างการต่อสู้

หลังจากที่ลูกกระต่ายสร้างหุ่นยนต์เสร็จได้ไม่กี่วัน สัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึมก็บุกมาถึง “ดาวแคร์รอต” สัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึมมีร่างกายใหญ่โต มีขนรุงรังสีเทาหม่น และมีดวงตาแดงก่ำเหมือนถ่านไฟร้อน ๆ เจ้าสัตว์ประหลาดคำรามเสียงดังลั่นว่า “แฮ่” แล้วก็เดินดุ่ม ๆ ตรงมายังที่อยู่ของพวกกระต่าย ซึ่งบ้านหลังแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด ก็คือบ้านของตุ้มตุ้ยนั่นเอง

เมื่อตุ้มตุ้ยเห็นสัตว์ประหลาดเดินเข้ามาหา ตุ้มตุ้ยจึงบังคับหุ่นยนต์ตัวแรกให้เดินออกจากโรงเก็บหุ่นเพื่อไปต่อสู้

หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยเดินออกไปพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดดูไม่ค่อยแข็งแรงนัก ข้อต่อของหุ่นยนต์สั่นไหวตามสายลมที่พัดเข้ามาปะทะ เมื่อสัตว์ประหลาดฟาดแขนเข้าใส่เพียงครั้งเดียว หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยก็ล้มลงจนชิ้นส่วนต่าง ๆ กระเด็นกระดอนไปทั่ว และวงจรไฟฟ้าภายในก็พังจนไม่สามารถจะใช้งานได้อีก

ตุ้มตุ้ยตกใจมาก มันรีบวิ่งหนีแต่วิ่งไม่ค่อยไหว จึงกลิ้งหนีไปหาฟรุ้งฟริ้งที่มีหุ่นยนต์ที่ดูแข็งแรงกว่า ตุ้มตุ้ยหวังว่าหุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจะช่วยจัดการกับเจ้าสัตว์ประหลาดได้

เมื่อสัตว์ประหลาดเห็นตุ้มตุ้ยกลิ้งหนี มันจึงก้าวเดินตามไปเรื่อย ๆ จนพบว่าตุ้มตุ้ยกลิ้งไปยังบ้านของกระต่ายฟรุ้งฟริ้งที่แสนน่ารัก

สัตว์ประหลาดมองฟรุ้งฟริ้งที่ยืนรออยู่ และมองหุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งที่สวยงามเหมือนรถสปอร์ต มันเป็นหุ่นยนต์ที่สวยมาก แถมออกแบบเหมือนมีเส้นผมพริ้วไหว ดูแล้วน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด สัตว์ประหลาดจึงเปิดศึกด้วยการอ้าปากกว้าง แล้วพ่นไฟเข้าใส่เสียงดัง “ฟู่วววว”

แม้เปลวไฟจะร้อนแรงเพียงใด แต่มันกลับทำอะไรร่างกายของหุ่นยนต์ที่สร้างจากวัสดุชั้นดีไม่ได้เลย ยกเว้นก็แต่เส้นผมของหุ่นยนต์ที่ทำให้หุ่นยนต์ดูสวย แต่กลับเป็นวัสดุที่ติดไฟได้ ด้วยเหตุนี้ ไฟจึงลามตามเส้นผมเข้าไปยังกล่องวงจรไฟฟ้าภายใน ทำให้เกิดประกายไฟ แล้วหุ่นยนต์แสนสวยของฟรุ้งฟริ้งก็ระเบิดตูม จนเกิดควันดำลอยคลุ้งไปทั่ว

ฟรุ้งฟริ้งตกใจมาก แต่เมื่อตั้งสติได้ มันก็รีบพาตุ้มตุ้ยขึ้นนั่งบนจักรยานยนต์ลอยฟ้า (ที่แน่นอนว่าตกแต่งอย่างน่ารัก) แล้วขับยานหนีจากสัตว์ประหลาด เพื่อไปหาดึ๋งดึ๋งที่บ้านทันที

เมื่อกระต่ายทั้งสองไปถึงบ้านของดึ๋งดึ๋ง พวกมันพบว่าดึ๋งดึ๋งบังคับหุ่นยนต์ออกมาจากห้องปฏิบัติการ และยืนรอรับมือกับสัตว์ประหลาดอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อสัตว์ประหลาดตามมาถึงบ้านของดึ๋งดึ๋ง มันก็จ้องมองหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า พลางคิดในใจว่า “ถ้าจัดการหุ่นยนต์ตัวนี้เสร็จ ข้าจะจับพวกเจ้าทั้งสามตัวกินให้พุงกางไปเลย”

สัตว์ประหลาดกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะมั่นใจว่ามันต้องเอาชนะหุ่นยนต์ของกระต่ายดึ๋งดึ๋งได้แน่ แต่อนิจจา! สัตว์ประหลาดไม่รู้เลยว่า หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งทำจากโลหะชนิดพิเศษที่แข็งแกร่งที่สุด แถมมีเกราะหนาหลายชั้นหุ้มอยู่ด้านนอก และมีฉนวนกันไฟห่อหุ้มวงจรภายใน นอกจากนี้ ยังมีแผงโซลาร์เซลล์เพื่อชาร์จพลังงานจากแสงอาทิตย์

เมื่อสัตว์ประหลาดอ้าปากกว้าง แล้วพ่นไฟออกมาเสียงดัง “ฟู่วววววววววว” เปลวไฟของสัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้าใส่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งกลับไม่สามารถเผาไหม้เกราะที่หุ้มอยู่ด้านนอกได้เลย หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งยังคงยืนตระหง่าน ไม่สะทกสะท้าน ซึ่งมันทำให้สัตว์ประหลาดโมโหมาก สัตว์ประหลาดจึงพุ่งเข้าชนหุ่นยนต์ที่อยู่ตรงหน้า แต่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งมีการเสริมระบบกันกระแทกอย่างแน่นหนา แรงกระแทกจึงสะท้อนกลับ ทำให้สัตว์ประหลาดเซจนเกือบล้ม

สัตว์ประหลาดไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ สัตว์ประหลาดยังคงเข้าปะทะ พ่นไฟ บุกเข้าใส่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งสัตว์ประหลาดเริ่มหมดแรงเอง

ในขณะที่สัตว์ประหลาดอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ แต่หุ่นยนต์ยังคงมีพลังงานอย่างเต็มที่ เพราะมีแผงโซลาร์เซลล์ที่คอยชาร์จพลังงานจากแสงแดดอยู่ตลอดเวลา

ในที่สุด เมื่อการต่อสู้ยืดเยื้ออยู่หลายชั่วโมง และสัตว์ประหลาดเหลือแรงเพียงเฮือกสุดท้ายเท่านั้น มันจึงตัดสินใจใช้ท่าไม้ตาย คือการสูดลมหายใจเพื่อพ่นไฟที่แรงที่สุดใส่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งอีกครั้ง

แต่อนิจจา…ทันทีที่สัตว์ประหลาดหายใจเข้า มันกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ท้องเหมือนอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น!

ในวินาทีนั้น สัตว์ประหลาดเพิ่งรู้ตัวว่า มันอั้นอึไว้นานเกินไปแล้ว เพราะมันไม่ได้ปลดทุกข์ในห้องน้ำมาตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งตอนนี้ “ข้าศึก” ภายในตัวกำลังจะบุกออกมาอย่างยากที่จะควบคุมได้

สัตว์ประหลาดจึงตะโกนออกมาว่า “ข้าไม่ไหวแล้ว ข้ายอมพวกเจ้าแล้ว” เมื่อพูดจบ สัตว์ประหลาดก็รีบเผ่นออกจากดาวแคร์รอต และไม่เคยคิดกลับมาที่นี่อีกเลย

ในที่สุด ดาวแคร์รอตก็กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง ชาวเมืองต่างพากันดีใจที่สัตว์ประหลาดหนีกลับไป และชาวเมืองต่างก็ยกย่องดึ๋งดึ๋งว่าเป็นฮีโร่ตัวจริง ที่ช่วยปกป้องบ้านเกิดของทุกคนเอาไว้ได้

ตุ้มตุ้ยและฟรุ้งฟริ้งขอบใจดึ๋งดึ๋งที่ช่วยให้พวกมันให้รอดพ้นจากอันตรายครั้งใหญ่ ทั้งสองเข้าใจแล้วว่า ความมักง่ายและการใส่ใจแต่ความสวยงาม อาจทำให้เกิดอันตรายที่ไม่คาดคิด

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งตุ้มตุ้ยและฟรุ้งฟริ้งก็เริ่มทำงานอย่างเอาใจใส่ และรอบคอบมากขึ้น

และแล้ว เรื่องราววุ่นวายทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• การมักง่ายอาจทำให้ล้มเหลวในเวลาสำคัญ
• ความขยัน อดทน และการคิดเผื่ออนาคตจะนำไปสู่ความสำเร็จ

#นิทานนำบุญ

“ทอม ธัมบ์” หรือที่รู้จักในชื่อ เจ้าหนูนิ้วโป้ง เป็นนิทานก่อนนอนคลาสสิกที่เล่าขานกันมานานในยุโรป และได้รับความนิยมทั่วโลก นิทานเรื่องนี้ถ่ายทอดเรื่องราวของเด็กชายตัวจิ๋วที่เปี่ยมด้วยความกล้าหาญ ไหวพริบ และจิตใจรักครอบครัว แม้จะตัวเล็กเพียงเท่านิ้วโป้ง แต่เขาก็ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรค และออกเดินทางผจญภัยในโลกกว้าง จนได้เรียนรู้ความสำคัญของ “บ้าน” และ “ความรักของพ่อแม่”

นิทานเรื่องนี้เหมาะอย่างยิ่งสำหรับพ่อแม่ที่ต้องการปลูกฝังความคิดสร้างสรรค์ ความกล้าหาญ และสายใยความรักในครอบครัวให้แก่ลูก ๆ ก่อนนอน

นิทานเรื่อง ทอม ธัมบ์ : เจ้าหนูนิ้วโป้ง

นิทานเรื่อง “เจ้าหญิงสายลมกับเจ้าชายทั้งสาม” เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ ชุดใหม่ล่าสุดจากเว็บไซต์นิทานนำบุญ ที่แต่งขึ้นโดยนักเขียนนิทานอาชีพ ชื่อ นำบุญ นามเป็นบุญ ผู้เคยมีผลงานตีพิมพ์ในนิตยสารขวัญเรือนหลายเรื่อง นิทานเรื่องนี้มีเนื้อหาอบอุ่น สะท้อนแง่มุมของความรัก ความอิสระ และมิตรภาพ ที่ไม่ได้จบตามสูตรสำเร็จอย่างที่นิทานเจ้าหญิงทั่วไปมักเป็น ด้วยจุดเด่นของเนื้อเรื่องที่พลิกแพลงอย่างสร้างสรรค์ ผู้อ่านจะได้เห็นการเติบโตทางความคิดของตัวละคร พร้อมกับการเข้าใจคุณค่าที่แท้จริงของความรักผ่านมุมมองใหม่ เหมาะอย่างยิ่งสำหรับคุณพ่อคุณแม่ที่มองหา “นิทานก่อนนอนสั้น ๆ” ที่มีสาระให้เด็กคิดตามและหลับสบายไปพร้อมกัน

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าหญิงสายลมกับเจ้าชายทั้งสาม” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่ง มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งชื่อว่า “เจ้าหญิงสายลม”  

เจ้าหญิงสายลมเป็นเจ้าหญิงแสนสวย ที่มีนิสัยน่ารัก ทั้งยังมีจิตใจดีงาม จนทุกคนที่ได้พบมักหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่แรกเห็น  ซึ่งรวมไปถึง เจ้าชายสามพระองค์ที่หญิงสาวจากทั่วทุกสารทิศต่างหมายปอง

เจ้าชายองค์แรกมีชื่อว่า “เจ้าชายแสงจันทร์”   พระองค์เป็นเจ้าชายรูปงาม ที่มีพลังแสงจันทร์ ซึ่งช่วยเปลี่ยนบรรยากาศที่เอะอะอื้ออึงให้กลายเป็นบรรยากาศที่เงียบสงบได้ 

เจ้าชายองค์ที่สองมีชื่อว่า “เจ้าชายแสงอาทิตย์”  พระองค์เป็นเจ้าชายรูปหล่อ ที่มีพลังแสงอาทิตย์ ซึ่งสามารถสร้างได้ทั้งความอบอุ่นและพลังความร้อนเพื่อใช้ทำลายล้าง

เจ้าชายองค์ที่สามมีชื่อว่า “เจ้าชายแสงดาว” พระองค์เป็นเจ้าชายสายแบ๊ว  ที่มีพลังแสงดาว ซึ่งสามารถสร้างแสงแห่งความหวัง ที่ให้สติและปลุกให้คนที่สิ้นหวัง เริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

เจ้าชายทั้งสามพระองค์ต่างหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่แรกเห็น  เจ้าชายทั้งสามจึงรอเวลาที่พระราชาจะจัดงานเลือกคู่แบบที่เคยฟังในนิทานเรื่องต่าง ๆ

แม้เจ้าหญิงจะรู้ว่าเจ้าชายทั้งสามและผู้คนอีกมากมายมาแอบชอบพระองค์อยู่  แต่เจ้าหญิงทรงรู้สึกว่าตนเองยังอายุน้อย  จึงอยากใช้ชีวิตอย่างอิสระ  เพื่อเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง มากกว่าการรีบมีคู่ครอง

วันหนึ่ง เกิดเหตุร้ายที่ไม่มีใครคาดคิด เพราะมีแม่มดใจร้ายตนหนึ่ง อยากได้เจ้าหญิงแสนสวยไปแต่งงานกับพ่อมดซึ่งเป็นลูกชายของตน    แม่มดจึงลักพาตัวเจ้าหญิงไปจากพระราชวัง  โดยตั้งใจจะบังคับให้เจ้าหญิงมาเป็นลูกสะใภ้ของตนให้จงได้

แต่เมื่อเจ้าหญิงไปถึงหอคอยของแม่มด  เจ้าหญิงทรงขัดขืนไม่ยอมแต่งงานกับลูกชายแม่มด  แม่มดโมโหมากจึงจับเจ้าหญิงไปขังไว้ที่ยอดหอคอยเพื่อรอเวลาให้เจ้าหญิงเปลี่ยนใจ

เมื่อพระราชาทราบว่าเจ้าหญิงถูกแม่มดลักพาตัวไป  พระราชาจึงประกาศขอความช่วยเหลือจากผู้คนทั้งหลายอย่างไม่รอช้า

ครั้นเมื่อเจ้าชายทั้งสามได้ฟังประกาศของพระราชา  เจ้าชายทั้งสามจึงพากันเดินทางไปช่วยเจ้าหญิง โดยที่เจ้าชายแต่ละพระองค์ต่างหวังว่า  หากพวกเขาช่วยเจ้าหญิงได้สำเร็จ  เจ้าหญิงอาจเลือกแต่งงานกับใครสักคนที่ฝ่าอันตรายเข้าไปช่วยพระองค์ออกมา

เมื่อเจ้าชายทั้งสามไปถึงหอคอยของแม่มด   เจ้าชายแสงจันทร์ใช้พลังสร้างความเงียบสงบ ทำให้ทุกคนเข้าไปในหอคอยได้ โดยที่แม่มดและลูกชายไม่ได้ยินเสียงผู้บุกรุกเลยแม้สักนิด    

ครั้นเมื่อไปถึงยอดหอคอย   เจ้าชายแสงอาทิตย์ใช้พลังแสงอาทิตย์หลอมกุญแจประตูเหล็กที่ขังเจ้าหญิงอยู่  จากนั้น  เจ้าชายทั้งหมดก็พาเจ้าหญิงหนีออกมาได้สำเร็จ

เมื่อเจ้าหญิงปลอดภัย เจ้าชายต่างคาดหวังว่าเจ้าหญิงอาจเลือกแต่งงานกับเจ้าชายสักพระองค์ เพื่อให้เรื่องราวของนิทานจบลงอย่างมีความสุข

แต่ความสุขของเจ้าหญิงไม่ใช่การรีบมีคู่ครองแบบในนิทานเรื่องต่าง ๆ  เจ้าหญิงยังคงเป็นเจ้าหญิงที่รักอิสระ และอยากใช้ชีวิตเพื่อเรียนรู้และพัฒนาตัวเอง   เจ้าหญิงจึงบอกกับเจ้าชายทั้งสามพระองค์ตรง ๆ ว่า พระองค์ยังไม่อยากแต่งงานกับใครเลยในตอนนี้  แต่พระองค์ขอบคุณและยินดีจะเป็นเพื่อนกับเจ้าชายทั้งสามที่เสี่ยงอันตรายไปช่วยพระองค์ด้วยใจบริสุทธิ์

เจ้าชายแสงจันทร์ เจ้าชายแสงอาทิตย์ และเจ้าชายแสงดาว ต่างรู้สึกผิดหวัง เพราะเจ้าชายทุกพระองค์คาดหวังว่าตนเองอาจได้แต่งงานกับเจ้าหญิง 

แต่เจ้าชายแสงดาวเป็นเจ้าชายผู้มีสติและปัญญาดีกว่าเจ้าชายองค์อื่น ๆ  พระองค์จึงตั้งสติแล้วใช้ปัญญาใคร่ครวญ จนเข้าใจความรู้สึกของเจ้าหญิงได้ก่อนใคร  เมื่อพระองค์เข้าใจเจ้าหญิงแล้ว  เจ้าชายแสงดาวจึงใช้พลังแสงดาวที่มีอยู่ สาดแสงเข้าไปในใจของเจ้าชายทุกพระองค์ (รวมถึงตนเองด้วย) เพื่อสร้างความหวังและกำลังใจให้เกิดขึ้น

เมื่อเจ้าชายทุกพระองค์ได้รับพลังแสงดาว  เจ้าชายผู้ผิดหวังก็ตระหนักได้ว่า  จริงๆ  แล้ว  มิตรภาพระหว่างเพื่อนที่เจ้าหญิงมอบให้ มีคุณค่าไม่แพ้การได้แต่งงานกับเจ้าหญิงที่ตนหลงรัก  เพราะความเป็นเพื่อน คือการที่บุคคลมีความปรารถนาดีต่อกัน การสนับสนุนซึ่งกันและกัน  การคอยตักเตือนกัน  และการให้เพื่อนมีอิสระในการใช้ชีวิต   

ความรักที่แท้จริงจึงไม่ใช่การผูกมัดเป็นเจ้าของ แต่ความรักคือการให้อิสระและความปรารถนาดีต่อกัน

แม้ในวันนี้เจ้าหญิงจะยังไม่เลือกแต่งงานกับใคร  แต่เมื่อวันหนึ่งที่เจ้าหญิงเติบโตเพียงพอและพร้อมที่จะมีครอบครัว  เจ้าหญิงก็อาจเลือกแต่งงานกับใครสักคน  เพื่อให้พระองค์มีเพื่อนคู่คิดในวันที่พระองค์มีความพร้อมจริง ๆ   มิใช่การรีบมีคู่ครองแบบตอนจบของนิทานเรื่องต่าง ๆ

เมื่อพลังแสงดาวช่วยทำให้เจ้าชายทุกพระองค์ได้สติและเกิดความเข้าใจ    เจ้าชายทั้งสามจึงยินดีเป็นเพื่อนกับเจ้าหญิง โดยพร้อมที่จะเติบโตไปด้วยกัน  พัฒนาตนเองไปด้วยกัน และใช้ความรู้ความสามารถในการช่วยเหลือผู้คนที่ลำบากเดือดร้อนไปด้วยกัน 

 เจ้าหญิงดีใจที่พระองค์ได้เพื่อนที่ดีเพิ่มขึ้นถึงสามคน  และแล้ว มิตรภาพที่งดงามก็เริ่มต้น…นับจากนั้น

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• มิตรภาพที่แท้จริงมีคุณค่าไม่แพ้ความรักแบบคู่รัก
• การช่วยเหลือควรเกิดจากใจที่บริสุทธิ์ ไม่ใช่การคาดหวังผลตอบแทน
• ความรักที่ดีควรมอบอิสระและความปรารถนาดีให้แก่กัน

#นิทานนำบุญ

นิทานก่อนนอนเรื่อง “พรานเฒ่ากับราชสีห์” เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งและพิมพ์ในนิตยสารขวัญเรือนเมื่อนานมาแล้ว นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานเรื่องหนึ่งที่ผมแต่งด้วยความเคารพที่มีต่อนักแต่งนิทานพื้นบ้านในอดีต จึงนำความประทับใจบางอย่างจากนิทานพื้นบ้านที่ชอบ แล้วนำมาสร้างเป็นนิทานเรื่องใหม่ โดยมีเสน่ห์ของนิทานเรื่องดั้งเดิมเจืออยู่จาง ๆ (นิทานในลักษณะนี้อยู่ในหมวด “นิทานชุด จากแรงบันดาลใจ” ในเว็บไซต์นิทานนำบุญ)

ในปี 2566 ผมตั้งใจจะนำนิทานที่เคยเขียนมาลงเพิ่มเติมในเว็บไซต์นิทานนำบุญ รวมทั้งอยากแต่งนิทานเรื่องใหม่ ๆ ให้เด็ก ๆ ได้อ่าน แต่ปีนี้ มีเรื่องการละเมิดลิขสิทธิ์เกิดขึ้นมาก ผมจึงค่อนข้างท้อและเสียเวลาไปกับการดำเนินการตามกฎหมายกับผู้ที่ละเมิดลิขสิทธิ์ ผมหวังว่า หากปัญหานี้คลี่คลายลง ผมคงมีกำลังใจและมีเวลาแต่งนิทานเรื่องใหม่ ๆ ให้ได้อ่านกันอีก

ขอให้มีความสุขกับการอ่านนิมานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง พรานเฒ่ากับราชสีห์

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีพรานเฒ่าคนหนึ่งรอนแรมอยู่ในป่าจนร่างกายอ่อนล้า ทำให้ต้องนั่งพักผ่อนใต้ร่มไม้ เพื่อเก็บเรี่ยวแรงก่อนเดินทางกลับบ้าน 

แต่ในขณะนั้นเอง  มีราชสีห์หิวโซตัวหนึ่งเกิดได้กลิ่นเนื้อมนุษย์  มันจึงย่องเข้ามาหาพรานเฒ่า โดยหมายที่จะขย้ำเหยื่อของมันกินเป็นอาหาร 

เดชะบุญที่พรานเฒ่าได้ยินเสียงฝีเท้าของราชสีห์ เขาจึงรีบคว้าห่อผ้าสัมภาระ แล้วลุกขึ้นยืนเตรียมรับมือกับภัยที่กำลังย่างกรายเข้ามาหา

เมื่อราชสีห์เห็นว่าเหยื่อของตนคือพรานเฒ่าซึ่งมีห่อผ้าคล้ายปืนอยู่ในมือ  ราชสีห์ก็ตกใจจนเกือบกระโจนกลับเข้าป่า  แต่เนื่องจากราชสีห์กลัวนายพรานจะถือโอกาสยิงมันจากด้านหลัง  ราชสีห์จึงจำต้องยืนเผชิญหน้ากับนายพราน โดยทำได้เพียงแค่คำรามขู่เพื่อคุมสถานการณ์เอาไว้เท่านั้น

ฝ่ายพรานเฒ่าเมื่อเห็นราชสีห์ยืนนิ่งไม่จู่โจมเข้าใส่  เขาจึงคาดเดาได้ว่า ราชสีห์คงกลัวของในห่อผ้าจนไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม   จริง ๆ แล้วของในห่อผ้าไม่ใช่ปืนดังเช่นที่ราชสีห์คิด  แต่มันเป็นเพียงกิ่งไม้ที่พรานเฒ่าเก็บมาทำยารักษาโรค   ด้วยเหตุนี้  พรานเฒ่าจึงได้แต่เฝ้ารอจังหวะเพื่อหาโอกาสตีตัวจากราชสีห์ที่จ้องมองเขาอยู่อย่างไม่วางตา       

ในระหว่างที่ราชสีห์กับพรานเฒ่ายืนคุมเชิงกันอยู่นั้น  มีหมาจิ้งจอกตัวหนึ่งบังเอิญเดินผ่านมาเห็นเหตุการณ์เข้า  และด้วยเหตุที่หมาจิ้งจอกเป็นสัตว์จอมเจ้าเล่ห์  ดังนั้น  มันจึงคิดที่จะหาประโยชน์จากสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

หลังจากที่หมาจิ้งจอกใคร่ครวญอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด มันก็เลือกที่จะเข้าไปประจบประแจงราชสีห์ เพราะมันเห็นว่าราชสีห์แข็งแรงกว่าพรานเฒ่า ซึ่งหากมันสามารถยุให้ราชสีห์จัดการกับพรานเฒ่าได้สำเร็จ  ราชสีห์ก็อาจจะแบ่งเนื้อของพรานเฒ่าให้มันกินด้วยก็เป็นได้

เจ้าหมาจิ้งจอกเริ่มแผนด้วยการเดินเข้าไปตีสนิทกับราชสีห์  จากนั้น มันก็พูดกับราชสีห์ว่า “ท่านเจ้าป่าที่เคารพ  ข้าสงสัยเหลือเกินว่าเพราะเหตุใดผู้ยิ่งใหญ่อย่างท่าน จึงปล่อยให้มนุษย์ยืนหยามท่านอยู่เช่นนั้นได้เล่า  ข้าคิดว่าท่านน่าจะจัดการมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเสีย” 

เมื่อราชสีห์ได้ฟังคำของหมาจิ้งจอกจึงตอบว่า “เจ้าไม่เห็นปืนของพรานผู้นั้นหรอกรึ?  หากข้าผลีผลาม…มีหวังตัวของข้าคงเป็นรูโบ๋ด้วยกระสุนปืนเป็นแน่”           

ทันทีที่หมาจิ้งจอกได้ยินเรื่องปืน  มันจึงเปลี่ยนท่าทีด้วยการพูดจาดูหมิ่นราชสีห์ต่าง ๆ นานา  จากนั้น  มันก็รีบเดินเข้าไปประจบพรานเฒ่า เพราะมันเชื่อว่า พรานเฒ่าน่าจะใช้ปืนจัดการกับราชสีห์ได้ไม่ยาก ซึ่งหากมันสามารถยุให้พรานเฒ่ายิงราชสีห์ได้สำเร็จ  มันก็อาจจะได้เนื้อของราชสีห์เป็นรางวัล

“ท่านพรานที่เคารพ  ท่านจะปล่อยเจ้าสิงโตงี่เง่าตัวนั้นเอาไว้ทำไมเล่า  เอาปืนออกมายิงมันเสียเถิด  สัตว์ป่าทั้งหลายจะได้มีชีวิตที่สงบสุขกันเสียที” 

ราชสีห์โกรธมากที่เห็นความกะล่อนของหมาจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์  ในขณะเดียวกัน พรานเฒ่าก็ค้นพบโอกาสที่เขาจะผละจากสถานการณ์อันคับขัน! 

เมื่อหมาจิ้งจอกแสดงให้เห็นว่ามันเป็นสัตว์ที่กลิ้งกลอก…คบไม่ได้   พรานเฒ่าจึงแกล้งมองหมาจิ้งจอกด้วยความระอาใจ  จากนั้น  เขาก็เปรยให้ราชสีห์ได้ยินว่า “ข้าไม่อยากยุ่งกับหมาจิ้งจอกที่มีนิสัยน่ารังเกียจเช่นนี้หรอก  เชิญเจ้าจัดการกับมันเอาเองเถิด”  เมื่อนายพรานพูดจบ  เขาก็แกล้งส่ายหน้า แล้วเดินถอยห่างไปเหมือนเบื่อหน่ายอย่างที่สุด

หมาจิ้งจอกได้แต่ยืนงงเพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์จะลงเอยเช่นนี้  และก่อนที่มันจะตั้งสติได้  ราชสีห์หิวโซซึ่งโกรธจัดก็กระโดดเข้าตระครุบตัวของมัน แล้วจัดการกินมันเป็นอาหาร

ในที่สุด  พรานเฒ่าก็รอดพ้นจากคมเขี้ยวของราชสีห์ได้อย่างหวุดหวิด  ส่วนหมาจิ้งจอกผู้ประสงค์ร้ายก็ได้รับผลกรรมไปอย่างที่ตัวมันเองก็คาดไม่ถึง

#นิทานนำบุญ