สมัยที่ผู้เขียนยังเขียนนิทานส่งนิตยสารขวัญเรือน ทุกปี เมื่อถึงวันแห่งความรัก ผู้เขียนจะต้องแต่งนิทานเกี่ยวกับความรักเพื่อให้เข้ากับเทศกาลวันวาเลนไทน์ นิทานก่อนนอนเรื่อง “หญิงสาวผู้หลงรักภูเขา” เป็นนิทานความรักสั้นๆ ที่ผู้เขียนแต่งในช่วงปีท้าย ๆ ของการเขียนนิทาน ซึ่งหมายความว่า ก่อนหน้านั้น ผู้เขียนได้แต่งนิทานความรักมาแล้วนับสิบเรื่อง!
การแต่งนิทานความรักในแต่ละปี ทำให้การแต่งนิทานเรื่องใหม่ให้แตกต่างจากเดิมเป็นเรื่องยากที่ท้าทายมาก ๆ นิทานความรักเกือบทั้งหมดที่เคยแต่ง มักเป็นนิทานความรักที่จบลงอย่างมีความสุข แต่ในปีที่เขียนนิทานเรื่องนี้ ผู้เขียนเบื่อการเขียนนิทานความรักแบบเก่า ๆ จึงเริ่มคิดนิทานความรักที่แตกต่างไปจากที่เคยเขียน โดยกำหนดให้พระเอกของเรื่องเป็น “ภูเขา” ส่วนนางเอกที่เป็นมนุษย์ก็ดันไปหลงรักพระเอกที่ไม่ใช่มนุษย์ แค่เริ่มคิด ผู้เขียนก็รู้สึกสนุกที่จะแต่งเรื่องราวต่อให้จบ ซึ่งแม้ว่านิทานเรื่องนี้มีแนวโน้มว่าจะเป็นนิทานความรักที่ไม่สมหวัง และค่อนข้างจะเป็นนิทานที่เหมาะกับผู้ใหญ่มากกว่าเด็ก (เด็กอาจจะชอบในความแปลกของตัวละคร แต่ผู้ใหญ่น่าจะเข้าใจสาระที่ซ่อนอยู่ในเรื่องราวได้ลึกซึ้งกว่า) แต่ผู้เขียนหวังว่า นิทานความรักเรื่องนี้จะเป็นนิทานอีกเรื่องที่ทำให้ผู้อ่านประทับใจ ซึ่งเรื่องราวจะเป็นอย่างไรคงต้องลองอ่านกันดูครับ
นิทานเรื่อง หญิงสาวผู้หลงรักภูเขา
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวคนหนึ่งฝันอยากมีคู่ครองเป็นใครสักคนที่มีแผ่นหลังกว้างใหญ่และอบอุ่นเหมือนกับพ่อของเธอ
วันหนึ่ง หญิงสาวมองผ่านหน้าต่างและเห็นภาพของภูเขาที่อยู่ไกลออกไปสุดสายตา ภูเขาดูยิ่งใหญ่และอบอุ่นคล้ายกับบางสิ่งบางอย่างที่หญิงสาวเฝ้าตามหา หญิงสาวครุ่นคิดอยู่สักพัก และแล้ว…หัวใจของเธอก็เต้นตึกตัก เธอหน้าแดง, ขวยเขินและค้นพบว่า เธอได้ตกหลุมรักภูเขาเข้าให้เสียแล้ว!
หญิงสาวไม่ปล่อยให้ความประหลาดใจทำลายโอกาสพบเจอคนที่เธอรัก เธอรีบเดินทางออกจากบ้านไปหาภูเขาและแนะนำตัวให้ภูเขารู้จัก แต่ภูเขาก็คือภูเขา แม้ภูเขาจะรู้ว่ามีหญิงสาวมาแอบหลงรัก แต่ภูเขากลับนิ่งเฉย เย็นชา และทำทีเหมือนว่าหญิงสาวเป็นเพียงสายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็คงพัดผ่านไปในไม่ช้า
หญิงสาวรู้ดีว่าการทำให้ภูเขาหันมามองเธอหรือรักเธอนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย แต่หญิงสาวไม่อยากยอมแพ้จนกว่าจะได้พยายามอย่างสุดกำลังเสียก่อน หญิงสาวจึงเดินทางมาหาภูเขาทุกวัน โดยเธอจะคอยกวาดเศษใบไม้และเก็บเศษขยะต่าง ๆ เพื่อให้ภูเขาดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ภูเขารู้สึกสบายตัวทุกครั้งที่หญิงสาวเดินทางมาหา แต่ภูเขาก็ยังคงเป็นภูเขา มันยังคงเฉยชาและไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อหญิงสาวเลยสักนิด
หลายเดือนผ่านไป หญิงสาวเริ่มท้อและคิดว่าบางทีเธออาจสมควรต้องยอมแพ้ แต่ถึงกระนั้น…เธอก็ยังอยากทำทุกอย่างให้สุดกำลังจริง ๆ เสียก่อน หญิงสาวจึงนำพิณติดตัวมาด้วย แล้วร้องเพลงบรรเลงพิณขับกล่อมให้ภูเขาหลับสบายทุกคืน จากนั้น เธอจึงค่อยเดินทางกลับบ้านเพื่อย้อนมายังภูเขาอีกครั้ง…ในทุก ๆ เช้า!
บทเพลงและเสียงพิณทำให้ภูเขาเริ่มคุ้นชินกับหญิงสาวมากขึ้น แต่ภูเขาก็ยังคงเป็นภูเขา มันไม่ยอมเอ่ยปากทักทายหญิงสาวและทำทีเฉยชาอย่างไม่แปรเปลี่ยน
ในเวลาต่อมา หญิงสาวคิดว่าเธออาจทำให้ภูเขามีความสุขได้มากขึ้นอีก เธอจึงตัดสินใจนำดอกไม้มาปลูกที่ภูเขา เพื่อให้ภูเขาได้ดมกลิ่นหอมของดอกไม้ต่าง ๆ
ภูเขาชอบกลิ่นหอมของดอกไม้ที่หญิงสาวนำมาปลูกมาก มันทำให้ภูเขารู้สึกผ่อนคลายและมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก แต่ถึงกระนั้น ภูเขาก็ยังคงเป็นภูเขา มันยังคงนิ่งและเฉยชาต่อเธอเช่นเดิม
หนึ่งปีผ่านไป หญิงสาวคอยดูแลเอาใจใส่ภูเขาและพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุดเท่าที่หญิงสาวตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งจะทำได้ จนกระทั่งวันหนึ่ง หลังจากที่หญิงสาวใคร่ครวญอยู่นาน หญิงสาวก็ตัดสินใจมอบของขวัญแสนพิเศษแด่ภูเขาที่เธอรัก
หนึ่งวันหลังจากนั้น ภูเขาตื่นนอนพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้เหมือนเช่นเคย แต่วันนี้ ภูเขารู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างแตกต่างออกไป
ภูเขาพยายามคิดว่าอะไรหนอที่ทำให้วันนี้ดูต่างจากวันอื่น ๆ
วันนี้ มีกลิ่นดอกไม้หอม…แต่หญิงสาวที่ปลูกดอกไม้ล่ะ?
หญิงสาวที่เดินทางจากบ้านมาดูแลภูเขาทุก ๆ วัน ขับกล่อมมันด้วยเสียงเพลงทุก ๆ คืน เธอหายไปไหน? เธอไม่เคย ไม่มา ที่นี่เลยนะ
เมื่อภูเขารู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น มันจึงค่อย ๆ ชายตาไปยังที่ ๆ หญิงสาวชอบนั่งเล่นพิณและร้องเพลงอยู่เสมอ ๆ บริเวณนั้นเป็นแปลงดอกไม้เล็ก ๆ มีก้อนหินก้อนใหญ่ที่เธอใช้นั่งพัก และบนก้อนหินก็มีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่
จดหมายจากหญิงสาวที่ภูเขาแทบไม่เคยใส่ใจ!
ภูเขามองจดหมายแล้วตั้งใจอ่านข้อความที่เธอเขียนฝากไว้
“สวัสดีจ้ะภูเขา ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะสนใจอ่านจดหมายฉบับนี้หรือเปล่า ฉันเพียงแค่อยากบอกเธอว่า เมื่อฉันรักเธอ ฉันก็ต้องการให้เธอมีความสุข หากการเป็นภูเขาที่ไม่คิดจะปรับตัวเข้าหาใคร คือความสุขของเธอ ฉันก็ยินดีมอบของขวัญให้เธอ ด้วยการลาจากเธอไปตลอดกาล ขอให้เธอมีความสุขกับการเป็นภูเขาอย่างที่เธอเป็นนะ จาก หญิงสาวคนหนึ่ง”
ข้อความในจดหมายทำให้ภูเขาได้แต่นิ่งอึ้ง
หญิงสาวที่ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างตลอดทั้งปีเพื่อภูเขา แต่สิ่งที่ภูเขาตอบแทนเธอกลับมีเพียงความเฉยชาเท่านั้น
ภูเขารู้สึกผิดมากและไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอสิ้นสุดลงเช่นนี้
แม้ภูเขาจะเป็นภูเขา แต่ภูเขาก็คิดว่ามันพอจะปรับเปลี่ยนตัวเองเพื่อรักษามิตรภาพกับหญิงสาวผู้แสนดีได้
แต่ครั้นเมื่อภูเขาคิดได้…มันก็สายไปเสียแล้ว
เพราะนับจากวันนั้น หญิงสาวผู้เคยหลงรักภูเขาก็ไม่ปรากฏตัวให้ภูเขาได้พบเจออีกเลย…ตราบชั่วนิรันดร์
…………………………………………………
หมายเหตุถึงผู้อ่าน :
หลังจากที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ทดลองทำเว็บไซต์มาเป็นเวลา 3 ปี โดยผมเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการเช่า Host และการซื้อ Package ของเว็บไซต์ด้วยตัวเอง ราวปีละ 3000-4000 บาท สิ่งที่ผมเริ่มกังวลคือ หากวันใดวันหนึ่ง….ผมไม่อยู่แล้ว เว็บไซต์นี้และนิทานทั้งหมดก็อาจหายไปด้วย ดังนั้น ผมจึงอยากขออนุญาตนำแนวคิดเรื่องการ “เลี้ยงกาแฟ” ให้แก่ผู้สร้างสรรค์ผลงานมาใช้ กล่าวคือ ถ้าคุณผู้อ่านเห็นว่าเว็บไซต์นิทานนำบุญมีประโยชน์ และไม่ลำบากที่จะสนับสนุนการจัดทำเว็บไซต์นี้ให้อยู่ไปยาว ๆ คุณผู้อ่านสามารถโอนเงินมาเลี้ยงกาแฟผมประมาณ “ปีละ 1 บาท” หรือตามที่เห็นสมควร เพื่อให้เว็บไซต์นิทานนำบุญ สามารถยืนหยัดสร้างความสุขให้เด็ก ๆ จากรุ่นหนึ่งไปสู่อีกรุ่นหนึ่งได้แบบยั่งยืนครับ (แต่ถ้าไม่สะดวกเลี้ยงกาแฟผมก็ไม่ว่ากันนะครับ แค่แวะเข้ามา ผมก็ดีใจมาก ๆ แล้ว)
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงขอแจ้งรายละเอียดบัญชีธนาคารไว้ดังนี้ : บัญชีธนาคารกรุงศรี สาขาสำโรง ชื่อบัญชี นายนำบุญ นามเป็นบุญ บัญชีเลขที่ 063-1-87969-1
