นิทานก่อนนอนเรื่อง กระต่ายน้อยหนีเที่ยว

นิทานก่อนนอนเรื่องนี้เป็นนิทานเพียงเรื่องเดียวที่ผมไม่ได้แต่งเอง! แต่เจ้าของเรื่อง คือ น้องชายแท้ ๆ ของผม  (น้องมักถูกพี่แย่งของดี ๆ มาเสมอ มันเป็นกฏ อิอิ)  นิทานเรื่อง “กระต่ายน้อยหนีเที่ยว” เป็นนิทานแนวตำนานดวงจันทร์ ที่นิทานจะมีกระต่ายและดวงจันทร์อยู่ในเรื่อง  ซึ่งนิทานเรื่องนี้แถมตากับยายเข้ามาด้วย เพราะในสมัยก่อน เวลาเรามองดูดวงจันทร์ เรามักคิดว่า ที่ดวงจันทร์มีกระต่ายหรือไม่ก็มีตากับยายอยู่บนนั้น  นิทานเรื่องนี้มีเนื้อเรื่องสนุกสนาน มีคติสอนใจ เหมาะกับเด็ก ๆ มาก  ความดีของนิทานเรื่องนี้ขอมอบให้แก่น้องชายของผมนะครับ

นิทานเรื่อง กระต่ายน้อยหนีเที่ยว

กาลครั้งหนึ่ง มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่งอาศัยอยู่บนดวงจันทร์กับคุณตาคุณยายที่แสนใจดี  แม้คุณตาคุณยายจะมีอายุมากแล้ว แต่ด้วยความที่ท่านรักกระต่ายน้อยปานดวงใจ  คุณตากับคุณยายจึงช่วยกันตำข้าวอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย เพื่อเอาข้าวสารมาหุงเป็นอาหารสำหรับกระต่ายน้อยที่ท่านรัก

กระต่ายน้อยชอบนั่งมองท้องฟ้าในตอนกลางคืน เขามักถามตัวเองว่าบนท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ จะมีดาวดวงไหนน่าอยู่มากกว่าดวงจันทร์บ้างไหมหนอ ด้วยความสงสัยที่ค้างคาอยู่ในใจ เจ้ากระต่ายน้อยจอมซนจึงถือโอกาสตอนที่คุณตากับคุณยายกำลังนอนหลับปุ๋ย ค่อยๆ ย่องไปที่โรงเก็บจรวดของคุณตา แล้วแอบขับจรวดรูปแครอท ทะยานตัวมุ่งหน้าขึ้นสู่ห้วงอวกาศอันลี้ลับ

กระต่ายน้อยตั้งใจที่จะเดินทางไปหาดาวสักดวงที่มีเรื่องสนุกๆ ให้เขาได้เล่นซุกซน จุดหมายปลายทางที่กระต่ายน้อยอยากไป ก็คือดาวลูกไก่ที่มีลูกไก่อยู่ถึง ๗ ตัว  กระต่ายน้อยขับ จรวดผ่านดาวพฤหัส ยูเรนัส และพลูโต จนไปถึงดาวลูกไก่ที่อยู่ไกลตรงปลายฟ้า  เมื่อกระต่ายน้อยเห็นลูกไก่ทั้ง ๗ ตัวกำลังส่งเสียงจิ๊บๆ เป็นเสียงเพลงที่แสนไพเราะ  กระต่ายน้อยจึงเอ่ยปาก ถามลูกไก่ทั้ง ๗ ตัวว่า “ขออยู่บนดาวลูกไก่ด้วยคนได้ไหม“  ลูกไก่ทั้งหมดรีบส่งเสียงตอบพร้อมๆ กันว่า “ไม่ได้หรอก ดาวของพวกเราเล็กจะตายไป ถ้ามีเธอเพิ่มมาอีกคน พวกเราคงไม่มีที่ให้ยืนแน่ๆ  เธออยากไปไหนก็ไปเถอะไป๊“

แม้กระต่ายน้อยจะรู้สึกเสียใจ แต่เขาก็ยังไม่สิ้นความหวัง  กระต่ายน้อยคิดว่า ถ้าเขาเดินทางไปยังดวงดาวที่ใหญ่ขึ้นอีกสักนิด มันก็คงจะมีที่เหลือพอให้เขาได้เล่นสนุกบ้าง เมื่อคิดได้ดังนี้แล้ว…กระต่ายน้อยจึงบังคับจรวดแครอทให้มุ่งหน้าไปยังดาวหมีเล็กที่อยู่อีกฟากหนึ่งของจักรวาล

ดาวหมีเล็กเป็นดาวที่ใหญ่กว่าดาวลูกไก่หลายเท่า แถมยังมีลูกหมีตัวเล็กๆ อาศัยอยู่บนดาวดวงนั้นเพียงตัวเดียว  “หมีเล็กคงเหงาและอยากมีเพื่อน“ กระต่ายน้อยคิด  ดังนั้นเมื่อสบโอกาส กระต่ายน้อยจึงรีบร้องถามหมีเล็กว่า “ขออยู่บนดาวหมีเล็กด้วยคนได้ไหม“  หมีเล็กหันมามองกระต่ายและตอบอย่างไม่แยแสว่า “ไม่ได้หรอก ฉันมีเพื่อนเป็นดาวหมีใหญ่อยู่แล้ว ถ้ามีเธอมาเป็นเพื่อนอีกคน เราก็คงต้องแบ่งน้ำผึ้งให้เธอกินอีกน่ะสิ  ไม่เอาดีกว่า อยากไปไหนก็ไปเถอะไป๊“

  กระต่ายน้อยเสียใจมากที่ถูกออกปากไล่เป็นครั้งที่สอง เขาไม่เคยคิดเลยว่า การขอเป็นเพื่อนเล่นกับใครสักคนหนึ่งจะเป็นเรื่องที่ยากเย็นถึงเพียงนี้  และก่อนที่กระต่ายน้อยจะหมดหวัง เขาก็ได้ยินเสียงๆ หนึ่ง ดังมาจากดวงดาวที่อยู่ไม่ไกลนัก    “เธออยากจะมาที่ดาวของฉันมั้ย”   เสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น   “เธออยากจะเป็นเพื่อนกับฉันเหรอ“  กระต่ายน้อยถามด้วยความกระตือรือร้น  “เปล่าหรอก…“ เจ้าของเสียงตอบอย่างขันๆ  “จรเข้อย่างฉันจะเป็นเพื่อนกับเธอได้ยังไง ฉันแค่อยากชวนเธอมาที่ดาวจรเข้เพื่อที่จะงับเธอเป็นอาหาร….ก็เท่านั้น”  กระต่ายน้อยกลัวมาก เขารีบติดเครื่องยนต์ แล้วบังคับจรวดให้บึ่งออกจากบริเวณนั้นทันที

จรวดแครอทพุ่งออกมาได้ไกลพอสมควร  ฉับพลัน..กลุ่มควันสีดำก็ค่อยๆ ลอยคลุ้งออกจากห้องเครื่องยนต์พร้อมกับเสียงเครื่องยนต์ที่สำลักควันดัง”แป้ก! แป้ก!” กระต่ายน้อยพยายาม ควบคุมจรวดอย่างสุดความสามารถ แต่ความเสียหายของจรวดมีมากเกินกว่าที่จะควบคุมเอาไว้ได้  ในที่สุด จรวดแครอทก็ดิ่งลงสู่พื้นผิวของดาวดวงหนึ่งอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่กระต่ายน้อยไม่ได้รับบาดเจ็บ เขาค่อยๆ ประคองตัวคืบคลานออกมาจากช่องหน้าต่างของซากจรวดอย่างทุลักทุเล  กระต่ายน้อยไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน แต่เขาได้ยินใครบางคนกำลังร้องเรียกเขาอยู่   “กลับมาแล้วเหรอลูก…เจ็บตรงไหนบ้างรึเปล่า“ คุณยายร้องถามด้วยความวิตกกังวล   “มาลูกมา…ตาหุงข้าวเอาไว้รอเจ้าแล้ว“ คุณตาร้องเรียกเมื่อเห็นว่ากระต่ายน้อยยังคงปลอดภัยดี

กระต่ายน้อยยืนนิ่งโดยมีน้ำตาอาบนองทั้งสองแก้ม ไม่มีใครรักเขาเท่าคุณตาคุณยายอีกแล้ว และไม่มีที่ไหนน่าอยู่เท่ากับดวงจันทร์อีกแล้ว  กระต่ายน้อยกระโดดลงไปสัมผัสกับพื้นผิวของดวงจันทร์…บ้านของเขา  จากนั้น เขาก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของคุณตาและคุณยาย

ในคืนนั้น ถ้าใครมองดูดวงจันทร์จากโลกใบนี้ ภาพที่เห็น..ก็คงจะไม่ใช่ภาพของกระต่ายหรือภาพของตากับยายที่กำลังตำข้าว แต่มันจะเป็นภาพของตายายและกระต่ายน้อย..ที่กำลังยืนกอดกันอย่างแนบแน่นด้วยความรัก

และแล้ว…นิทานเรื่องนี้ก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

…………………………………..