นิทานก่อนนอน : ความรักของคนดูแลสวน

นิทานก่อนนอนเรื่อง ความรักของคนดูแลสวน เป็นนิทานคู่รักเรื่องแรก ๆ ที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) แต่งลงในนิตยสารขวัญเรือน  เรื่องราวของนิทานเรื่องนี้ มีโครงเรื่องตามแบบฉบับของนิทานความรักคลาสสิกที่หลาย ๆ คนคงคุ้นเคย  แต่เรื่องราวที่ดูธรรมดาไม่โลดโผนจนเกินไป มักเป็นที่ชื่นชอบของเด็ก ๆ และเหมาะจะใช้เป็นนิทานก่อนนอนสำหรับการอ่านให้แฟนฟัง   ลองอ่านกันดูนะครับ

นิทานเรื่อง ความรักของคนดูแลสวน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีชายหนุ่มอยู่คนหนึ่ง เป็นคนดูแลสวนของพระราชา ชายหนุ่มคนนี้รักงานดูแลสวนมาก เพราะงานดูสวนให้พระราชานั้น เป็นงานที่ครอบครัวของเขาทำสืบต่อกันมาหลายชั่วรุ่น ด้วยเหตุนี้ ตลอดเวลาที่เขาได้เข้าไปทำงานในสวน เขาก็จะมีความรู้สึกเหมือนกับว่า เขากำลังเจริญรอยตามสิ่งดีๆ ที่พ่อของปู่ของพ่อของปู่ของพ่อของเขาได้เคยทำเอาไว้  ซึ่งนั่นก็ทำให้ชายหนุ่มคนนี้มีความสุขมาก

นอกจากที่ชายหนุ่มจะมีความสุขแล้ว เหล่าบรรดาต้นไม้ที่อยู่ในสวนเอง ต่างก็มีความสุขไม่แพ้ชายหนุ่มด้วยเหมือนกัน เพราะนอกจากที่ชายหนุ่ม จะคอยรดน้ำพรวนดินให้แก่พวกมันอย่างเอาใจใส่ พวกมันยังรู้สึกอบอุ่นใจทุกๆ ครั้ง เวลาที่ชายหนุ่มเดินมาลูบตามเปลือกลำต้น เพื่อปลุกให้พวกมันตื่นขึ้นมารับแสงแดดในยามเช้า  นอกจากนี้ พวกมันยังหลับได้อย่างสบายใจ เพราะชายหนุ่มมักจะมานั่งร้องเพลงกล่อมและอยู่เป็นเพื่อนพวกมันจนดึกดื่นค่อนคืน

อยู่มาวันหนึ่ง มีหญิงสาวคนหนึ่ง ถูกน้ำพัดพามาติดอยู่ที่ชายฝั่งของทะเลสาบกลางสวน  ชายหนุ่มมาพบกับหญิงสาวที่นอนหมดสติอยู่โดยบังเอิญ  เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้เป็นใคร แต่เขานึกในใจว่าหากปล่อยไว้เช่นนี้ หญิงสาวคงต้องตายแน่ๆ  ด้วยเหตุนี้ ชายหนุ่มจึงอุ้มหญิงสาว กลับไปรักษาตัวที่บ้านของเขา

อาการของหญิงสาวไม่สู้ดีนัก เธอตัวร้อนจัด แถมยังมีอาการหนาวสั่นอยู่เกือบตลอดเวลา ชายหนุ่มจำเป็นต้องดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ตั้งแต่เช้าจรดค่ำและตั้งแต่ค่ำจรดเช้า จนกระทั่งอาการของหญิงสาวค่อยๆ ทุเลาลง

ตลอดเวลาของความป่วยไข้ หญิงสาวได้เห็นถึงความดีของชายหนุ่มที่เฝ้าดูแลตน ส่วนชายหนุ่มเองก็รู้สึกผูกพันกับหญิงสาวที่ตนดูแลมากขึ้นเรื่อยๆ  ในที่สุด ทั้งคู่ก็รักกัน

แต่แล้วก็มีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น เพราะในเช้าวันหนึ่ง มีกองทหารหลายร้อยนายเดินทางมายังบ้านของชายหนุ่ม  หัวหน้าของเหล่าทหารแจ้งให้ชายหนุ่มทราบว่า หญิงสาวที่ชายหนุ่มช่วยไว้นั้น แท้จริงแล้วก็คือเจ้าหญิงซึ่งเป็นพระธิดาสุดที่รักขององค์พระราชา ชายหนุ่มทั้งตกใจและเสียใจมาก เพราะด้วยฐานะที่ต่ำต้อยของเขา  มันคงเป็นไปไม่ได้แน่ ๆ ที่เขาจะมีโอกาสได้แต่งงานกับเจ้าหญิงผู้สูงศักดิ์

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มยังมีโอกาสสุดท้าย เพราะพระราชาได้ประกาศเอาไว้ว่า “ผู้ใดที่ช่วยเจ้าหญิงไว้ หากปรารถนาสิ่งใด พระองค์ก็จะมอบสิ่งนั้นให้”  ด้วยเหตุนี้เอง ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเอ่ยปาก ขอแต่งงานกับเจ้าหญิง

พระราชาทรงโกรธมากเมื่อได้ฟังคำขอของชายหนุ่ม แต่ด้วยความที่พระองค์เป็นพระราชา  เมื่อได้ให้สัญญาเอาไว้แล้ว พระองค์จึงมิอาจที่จะกลับคำได้   พระราชาจึงคิดวางแผนเรียกสินสอดทองหมั้นเป็นดาวทองที่อยู่บนท้องฟ้า

เมื่อชายหนุ่มได้ฟังสิ่งที่พระราชาร้องขอ  เขาก็เสียใจมาก เพราะดวงดาวเป็นสิ่งที่อยู่ไกลแสนไกล  ตัวเขาจึงไม่น่าจะมีโอกาสได้แต่งงานกับเจ้าหญิงเป็นแน่

ชายหนุ่มเดินคอตกกลับมาที่สวน แล้วขึ้นไปนั่งร้องไห้บนต้นไม้ตามลำพัง  ชายหนุ่มคงไม่รู้หรอกว่า ในเวลาที่เขากำลังเศร้าโศกอยู่นั้น เหล่าบรรดาต้นไม้ที่อยู่ในสวนก็พลอยโศกเศร้าตามเขาไปด้วย 

เมื่อน้ำตาแห่งรักแท้ที่ชายหนุ่มมีต่อเจ้าหญิง หยดลงไปสัมผัสกับกิ่งของต้นไม้  ต้นไม้ทุกต้นในสวนก็พากัน ส่งพลังผ่านผืนดินมายังต้นไม้ต้นนั้น เพื่อให้มันโอบกิ่งกอดรอบตัวของชายหนุ่ม แล้วยืดลำต้นให้สูงขึ้น ๆ เพื่อพาชายหนุ่มขึ้นไปสู่ฟากฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

ใช่แล้ว! ต้นไม้ทั้งหมดต้องการช่วยชายหนุ่มเพื่อนของพวกมันให้สมหวังในความรัก

ในที่สุด  ชายหนุ่มก็ได้ขึ้นไปยังฟากฟ้าอันแสนไกล และเขาก็นำดาวทองกลับลงมาเพื่อถวายแด่พระราชาได้สำเร็จ  พระราชาทรงแปลกใจมาก  แต่คราวนี้ พระองค์ไม่อาจที่จะบ่ายเบี่ยงต่อไปได้  ดังนั้น ชายหนุ่มจึงได้แต่งงานกับเจ้าหญิงดังที่เขาตั้งใจเอาไว้

และแล้ว เจ้าหญิงกับชายหนุ่มก็ได้แต่งงานกัน  แล้วทั้งคู่ก็สร้างปราสาทหลังเล็ก ๆ อยู่ด้วยกันในสวน โดยมีเหล่าต้นไม้เป็นพยานแห่งความรักของพวกเขาทั้งสอง 

#นิทานนำบุญ

……………