นิทานความรัก : ปาฏิหาริย์กระต่ายผีเสื้อ

นิทานก่อนนอนเรื่อง ปาฏิหาริย์กระต่ายผีเสื้อ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่งเป็นกระต่ายที่ชอบอ่านหนังสือมากเป็นพิเศษ  เจ้ากระต่ายน้อยมักจะหอบหนังสือไปนอนอ่านเล่นในทุ่งดอกไม้ทุก ๆ วัน   กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาตามสายลม  ทำให้ช่วงเวลาในการอ่านหนังสือของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความสดชื่น

วันหนึ่ง  ในขณะที่เจ้ากระต่ายตัวน้อยกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่เพลิน ๆ  มีผีเสื้อแปลกหน้าบินตรงเข้ามาเกาะที่หน้าผากของเจ้ากระต่ายน้อย ราวกับว่ามันอยากจะขออ่านหนังสือด้วย  แม้กระต่ายน้อยขนปุยจะเพิ่งเคยพบกับผีเสื้อตัวนี้เป็นครั้งแรก   แต่เธอกลับรู้สึกผูกพันกับเจ้าผีเสื้ออย่างประหลาด 

เมื่อเวลาผ่านไป  เจ้าผีเสื้อกับกระต่ายก็ค่อย ๆ คุ้นเคยกันมากขึ้นเรื่อย ๆ   ในยามที่กระต่ายน้อยน้ำตาคลอเพราะอ่านหนังสือแสนเศร้า  เจ้าผีเสื้อก็จะคอยขยับปีกเพื่อสร้างสายลมเบา ๆ พัดเป่าให้น้ำตาแห้ง   กระต่ายน้อยจะมาอ่านหนังสือที่เดิมทุก ๆ วัน   ส่วนเจ้าผีเสื้อก็จะคอยบินมาเกาะที่หูหรือหน้าผากของกระต่ายน้อยไม่เคยเว้น      กระต่ายน้อยอยากคุยกับเพื่อนปีกสวยของเธอมาก  แต่ผีเสื้อกับกระต่ายใช้ภาษาแตกต่างกัน  ด้วยเหตุนี้  กระต่ายน้อยจึงทำได้แค่เพียงใช้นิ้วเล็ก ๆ ของเธอ ลูบปีกแสนสวยของเจ้าผีเสื้ออย่างแผ่วเบา เพื่อสื่อความรู้สึกภายในใจว่าเธอห่วงใยเจ้าผีเสื้อมากเพียงไหน

แต่แล้ววันหนึ่ง   เจ้ากระต่ายก็ได้ค้นพบกับความจริงที่น่าตระหนก!

วันนั้น  กระต่ายน้อยมารอเจ้าผีเสื้อที่ทุ่งดอกไม้เช่นเดิม   ผีเสื้อมาช้ากว่าที่เคย  เจ้ากระต่ายจึงอ่านหนังสือที่เตรียมไว้รอไปพลาง ๆ ก่อน   กระต่ายน้อยหยิบหนังสือชื่อ ‘ผีเสื้อ’ ออกมาอ่าน  เธออยากรู้จักเจ้าผีเสื้อมากขึ้น   ดังนั้น เธอจึงไปยืมหนังสือเล่มนี้มาจากห้องสมุด  กระต่ายน้อยพลิกหนังสืออ่านทีละหน้า ๆ อย่างตั้งใจ  และแล้ว…เธอก็ได้เรียนรู้ว่า ผีเสื้อเป็นแมลงปีกสวยที่มีอายุแสนสั้น   หลังจากที่ผีเสื้อออกมาทำหน้าที่ของมันได้ไม่นานนัก   มันก็จะต้องลาจากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ

กระต่ายน้อยฉุกคิดถึงเพื่อนของเธอขึ้นมาทันที   เจ้าผีเสื้อไปอยู่เสียที่ไหน  ทำไมจึงยังไม่มาหาเธอนะ?   กระต่ายน้อยนึกกังวลจนทำอะไรไม่ถูก   เจ้าผีเสื้อมีความสำคัญต่อเธอมาก   กระต่ายน้อยไม่อยากให้เจ้าผีเสื้อจากเธอไปชั่วนิรันดร์

ในขณะนั้นเอง  กระต่ายน้อยก็เหลือบไปเห็นเจ้าผีเสื้อเพื่อนของเธอค่อย ๆ บินตรงเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางที่ดูอ่อนแรงจนน่าสงสาร   แม้ว่าเจ้าผีเสื้อจะรู้ดีว่าวาระสุดท้ายของตนเองกำลังจะย่างกรายมาถึง   แต่มันก็พยายามรวบรวมพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ เพื่อที่จะกลับมาพบกับกระต่ายน้อยอีกสักครั้ง

เจ้าผีเสื้อค่อย ๆ โรยตัวลงเกาะที่หนังสือซึ่งอยู่ตรงหน้าของเจ้ากระต่ายน้อย  มันมองตาของเจ้ากระต่ายเหมือนจะบอกลา  จากนั้น มันก็ค่อย ๆ หลับตาลงด้วยความอ่อนระโหยโรยแรง

กระต่ายน้อยรู้ดีว่า วันนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้พบกับเจ้าผีเสื้อ  กระต่ายน้อยเศร้าใจมาก   และก่อนที่เจ้าผีเสื้อจะจากเธอไป   กระต่ายน้อยก็ตัดสินใจก้มลงจูบที่ปีกของเจ้าผีเสื้อด้วยความอาลัยรัก

ทันทีที่ริมฝีปากของกระต่ายน้อยสัมผัสกับปีกของเจ้าผีเสื้อ   แสงสว่างจ้าหลากสีก็เปล่งประกายออกมาจนเจ้ากระต่ายรู้สึกแสบตาไปหมด   และเมื่อกระต่ายน้อยลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง  เธอก็มองเห็นเจ้าผีเสื้อค่อย ๆ กลายร่างเป็นกระต่ายหนุ่มที่มีขนสีเทาแลดูสง่างามที่สุดเท่าที่เธอเคยพบ

กระต่ายหนุ่มส่งยิ้มหวานให้เจ้ากระต่ายสาวตัวน้อยทันที   จากนั้น  กระต่ายหนุ่มก็เล่าให้กระต่ายน้อยฟังว่า  จริง ๆ แล้ว  เขาเป็นเพียงกระต่ายตัวหนึ่งที่เผลอไปกินแครอทในสวนหลังบ้านของแม่มดใจร้ายเข้า   ด้วยเหตุนี้  เขาจึงถูกแม่มดสาปให้กลายเป็นผีเสื้อ ซึ่งวิธีเดียวที่จะทำให้เขาพ้นจากคำสาปได้ก็คือ เขาจะต้องได้รับการจุมพิตจากสุภาพสตรีที่รักเขาจากส่วนลึกของหัวใจ

กระต่ายน้อยหน้าแดงกล่ำเหมือนลูกตำลึงสุก  เธอรู้สึกเขินอายที่กระต่ายหนุ่มล่วงรู้ว่าเธอรักเขามากเพียงไหน  เมื่อกระต่ายหนุ่มพ้นคำสาปจากการเป็นผีเสื้อ  เขาก็พร้อมที่จะเอ่ยความในใจให้กระต่ายสาวตัวน้อยได้รับรู้ 

กระต่ายหนุ่มสารภาพว่า เขาหลงรักกระต่ายสาวตั้งแต่แรกพบ  ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้าไปใกล้ชิดกับกระต่ายสาวทันทีที่ได้เห็น   กระต่ายหนุ่มคุกเข่าลงเพื่อขอแต่งงานกับกระต่ายสาว  ซึ่งมันก็ไม่มีเหตุผลใดที่กระต่ายสาวจะกล่าวคำปฏิเสธ   และหลังจากนั้นไม่นาน  ครอบครัวของเจ้ากระต่ายทั้งสองก็อุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยลูกกระต่ายตัวน้อย ๆ นับร้อย ๆ ตัว

#นิทานนำบุญ

………………………………………

หมายเหตุ : ตามปกติแล้ว เมื่อเขียนนิทานเกี่ยวกับสัตว์  เราจะใช้สรรพนามแทนสัตว์ว่า “มัน”  แต่ในเรื่องนี้  ผมขออนุญาตใช้สรรพนามว่า “เขา” กับ “เธอ”  เพื่อให้เด็ก ๆ เข้าใจเพศของตัวละครได้ง่ายขึ้น  จึงขอชี้แจงมา ณ ที่นี้ครับ