นิทานก่อนนอนเรื่อง “รอยเท้าของแมวน้อย” เป็นนิทานก่อนนอนที่พิมพ์ในนิตยสารขวัญเรือนเมื่อนานมาแล้ว โดยผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นผู้แต่ง นิทานเรื่องนี้ เป็นนิทานที่ส่งเสริมเรื่องศิลปะและความคิดสร้างสรรค์ รวมถึงการปลูกฝังให้เด็ก ๆ มีจิตใจเมตตากรุณาต่อสัตว์เลี้ยง และมีความกตัญญูต่อผู้มีพระคุณ นิทานเรื่องนี้เคยนำไปพิมพ์เป็นหนังสือภาพกับสำนักพิมพ์ สถาพรบุ้คส์ ในชื่อ “รอยเท้าของลูกแมว” นับว่าเป็นนิทานและหนังสือภาพที่น่าสนใจมากครับ
นิทานเรื่อง รอยเท้าของแมวน้อย
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้ชายกับเด็กผู้หญิงคู่หนึ่งเป็นพี่น้องกันวันหนึ่ง พวกเขาพบลูกแมวตัวหนึ่งถูกทิ้งอยู่ในกล่องกระดาษ สองพี่น้องสงสารจึงช่วยกันนำแมวน้อยกลับไปที่บ้าน
เมื่อคุณแม่ของเด็ก ๆ เห็นลูก ๆ นำลูกแมวมาที่บ้าน แม้คุณแม่จะยากจน แต่คุณแม่ก็เป็นคนใจดี ดังนั้น คุณแม่จึงยอมให้ลูก ๆ เลี้ยงแมวน้อยได้
เมื่อแมวน้อยแข็งแรงขึ้น มันก็เริ่มซุกซน แต่ไม่ดื้อรั้น เวลาเด็ก ๆ ไปช่วยคุณแม่ขายของที่ตลาดนัด แมวน้อยก็มักจะใช้หางกวาดฝุ่นภายในบ้าน เพื่อแบ่งเบาภาระของทุก ๆ คน (บางวันเจ้าแมวน้อยถึงกับคาบผ้าเปียก ๆ มาช่วยถูบ้านด้วย ทั้งนี้เพราะมันอยากตอบแทนบุญคุณที่ทุกคนดีต่อมัน)
อยู่มาวันหนึ่ง คุณแม่ป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาลกะทันหัน เมื่อคุณแม่ถึงมือหมอ สองพี่น้องก็ดูเงินที่มีอยู่ในบ้าน เด็ก ๆ พบว่าครอบครัวของพวกเขามีเงินไม่พอจ่ายค่ารักษาแน่ ๆ สองพี่น้องจึงตัดสินใจซื้อกระดาษวาดเขียนมาทำส.ค.ส. โดยช่วยกันตัดกระดาษให้ได้ขนาดตามต้องการ แล้วลงมือวาดภาพทำส.ค.ส.อย่างสุดฝีมือ หลังจากนั้น พวกเขาก็นำส.ค.ส.ไปขายที่ตลาดนัด
แต่อนิจจา! ไม่มีใครสนใจส.ค.ส.ที่พวกเขาวาดเลย เด็กทั้งสองคนผิดหวังมาก พวกเขาจึงเดินคอตกกลับมาที่บ้าน เมื่อเจ้าแมวน้อยเห็นเจ้านายของมันกำลังเศร้า แมวน้อยจึงอยากเข้าไปคลอเคลียเพื่อปลอบใจ แต่เมื่อแมวน้อยเดินตรงไปหาเด็ก ๆ แมวน้อยกลับเหยียบถาดผสมสีที่สียังไม่แห้งดี แล้วก้าวย่ำไปบนกระดาษเปล่าที่เด็ก ๆ ตัดเอาไว้ ทำให้กระดาษมีรอยเท้าแมวติดอยู่เกือบทุกแผ่น
แมวน้อยตกใจมากเพราะมันรู้ดีว่าเด็ก ๆ มีเงินซื้อกระดาษมาใช้เพียงเท่านี้ การทำให้กระดาษเป็นรอยจึงเป็นเรื่องใหญ่มาก แมวน้อยรู้สึกผิด มันจึงร้องไห้เสียงดัง “เมี๊ยว ๆ ๆ ๆ” ไม่ยอมหยุด
เมื่อเด็ก ๆ หันมาเห็นแมวน้อยร้องไห้ พวกเขาก็โกรธแมวน้อยไม่ลง สองพี่น้องจึงบอกแมวน้อยว่า “ปัญหามีไว้แก้ ไม่ใช่มีไว้กลุ้ม เรามาช่วยกันคิดหาทางแก้ปัญหาดีกว่านะ”
หลังจากนั้น เด็ก ๆ ก็ช่วยกันคิดหาวิธีแก้ปัญหา พวกเขาคิด…คิด…แล้วก็คิด ในที่สุด สองพี่น้องก็คิดว่า ถ้าพวกเขาเอากระดาษที่เปื้อนรอยเท้าแมวมาต่อเติมให้เป็นภาพ มันก็น่าจะยังคงใช้เป็นส.ค.ส.ได้ แถมเป็น ส.ค.ส. ที่มีจุดเด่น คือเป็นภาพที่เกิดจากคนกับแมวมาร่วมมือกัน
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เด็ก ๆ จึงลงมือต่อเติมรอยเท้าแมวน้อยให้กลายเป็นภาพ แล้วนำส.ค.ส.ที่แต่งเติมเสร็จไปวางขายที่แผงของพวกเขา
ครั้นเมื่อนักท่องเที่ยวมาเห็นภาพวาดและป้ายที่มีข้อความว่า ‘เชิญซื้อส.ค.ส.ฝีมือคนกับแมว’ ผู้คนก็ให้ความสนใจกันยกใหญ่ บางคนขอให้เด็ก ๆ สาธิตการวาดภาพระหว่างคนกับแมวให้ดู บางคนดูแล้วก็ให้เงินเป็นค่าตอบแทน บางคนก็ซื้อส.ค.ส.ไปเป็นที่ระลึก
เพียงคืนเดียว สองพี่น้องกับเจ้าแมวน้อยก็หาเงินได้ถึงหนึ่งพันบาท ซึ่งพอที่จะใช้เป็นค่ารักษาคุณแม่ได้
เมื่อคุณแม่หายดีแล้ว เด็ก ๆ ก็ให้คุณแม่พักผ่อน ส่วนพวกเขากับเจ้าแมวน้อยก็ช่วยกันทำส.ค.ส.ฝีมือคนกับแมวออกมาขายอีก
ในที่สุด ส.ค.ส.ฝีมือคนกับแมวก็กลายเป็นของที่ระลึกที่นักท่องเที่ยวทุกคนอยากได้มาครอบครอง ส่งผลให้ชีวิตความเป็นอยู่ของคุณแม่และลูก ๆ ผู้มีจิตใจเมตตา (รวมทั้งเจ้าแมวน้อย) ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ
#นิทานนำบุญ
…………………………………………………
นิทานนำบุญ 