ลูกเป็ดกับพรวิเศษเจ็ดประการ

นิทานก่อนนอนเรื่อง “ลูกเป็ดกับพรวิเศษเจ็ดประการ” เป็นนิทานสั้นพร้อมข้อคิดที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นผู้แต่ง และเคยตีพิมพ์ในนิตยสารขวัญเรือน รวมทั้งเคยพิมพ์เป็นหนังสือภาพสำหรับเด็กกับสำนักพิมพ์สถาพรบุ๊กส์ นิทานเรื่องนี้มีเนื้อหาที่ชวนติดตาม และสามารถนำไปใช้ทำกิจกรรมศิลปะเพิ่มเติม เช่น การจีัดกิจกรรมระบายสีให้ลูกเป็ดเปลี่ยนสีไปตามเรื่องราวในนิทาน หวังว่าคุณผู้อ่านจะชอบนิทานเรื่องนี้นะครับ

นิทานเรื่อง ลูกเป็ดกับพรวิเศษเจ็ดประการ

          กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเป็ดน้อยตัวหนึ่งเป็นลูกเป็ดที่มีขนสีขะมุกขะมอมแลดูไม่น่ารัก  เจ้าเป็ดน้อยไม่ชอบสีสันของตัวเองเลย  มันอยากจะเป็นลูกเป็ดที่ดูงามสง่ามากกว่าเป็ดตัวไหน ๆ      

          อยู่มาวันหนึ่ง  มีนางฟ้าตัวจิ๋วถูกสายลมพัดปลิวมาตกที่กลางบึงบ้านของเป็ดน้อย  เมื่อลูกเป็ดเห็นนางฟ้ากำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบาก  มันจึงรีบว่ายน้ำเข้าไปช่วยนางฟ้าตัวจิ๋วทันที

          เมื่อนางฟ้าตัวจิ๋วรอดพ้นจากอันตราย  เธอจึงนึกอยากขอบคุณเป็ดน้อยที่มีน้ำใจให้ความช่วยเหลือ  นางฟ้ามอบพรวิเศษเจ็ดประการให้เจ้าเป็ดเป็นของขวัญ ซึ่งเป็ดน้อยเองก็มีความสุขมากที่มันได้รับโอกาสดี ๆ เช่นนี้

          แน่นอน..สิ่งที่ลูกเป็ดปรารถนาก็คือการมีขนที่งดงามกว่าเป็ดตัวอื่น ๆ  ดังนั้น  เป็ดน้อยจึงอธิษฐานขอให้ขนของมันกลายเป็นสีขาวที่ดูแวววาวราวกับไข่มุก

          เมื่อสิ้นคำอธิษฐาน  ลูกเป็ดก็กลายสภาพเป็นเป็ดขาวตัวน้อยที่ดูน่ารักขึ้นมาอย่างผิดหูผิดตา  เจ้าเป็ดมองเงาของตัวเองในน้ำด้วยความภาคภูมิใจ  มันมีความสุขเหลือเกินที่ความฝันของมันเป็นจริงขึ้นมาได้

          ในขณะนั้นเอง  เจ้าลูกเป็ดเกิดนึกสนุกอยากมีลวดลายเฉพาะตัวที่ดูพิเศษมากขึ้นไปอีก  ด้วยเหตุนี้  เป็ดน้อยจึงใช้พรวิเศษที่เหลืออยู่ลองแต่งแต้มลวดลายให้ตัวเองดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น

          ลูกเป็ดใช้พรข้อที่สองเนรมิตให้มันมีจุดสีดำกระจายอยู่ตามลำตัวคล้ายกับลายของสุนัขดัลเมเชี่ยน  แต่เมื่อแปลงกายเสร็จ  มันกลับไม่ชอบใจจุดสีดำเหล่านั้นนัก

          “จุดสีดำดูสกปรกจังเลย  ถ้าเปลี่ยนเป็นสีที่อ่อนหวานก็คงจะดีกว่านี้นะ”

          เจ้าเป็ดใช้พรข้อที่สามเนรมิตจุดสีดำให้กลายเป็นลายดอกไม้แสนสวย   แม้ลายดอกไม้จะน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม  แต่สำหรับเจ้าเป็ดน้อยตัวผู้  มันก็ดูออกจะหวานแหววเกินไปสักหน่อย

          “แบบนี้คงต้องโดนล้อแน่ ๆ  เปลี่ยนเป็นลายเท่ ๆ คงจะดีกว่านี้นะ”

          เป็ดน้อยใช้พรข้อที่สี่เนรมิตให้ตัวเองมีขนสีเหลืองสลับกับลายจุดสีน้ำตาลคล้ายกับผิวของยีราฟ  แต่ทันทีที่แปลงกายเสร็จ  เป็ดน้อยกลับรู้สึกว่ามันดูแย่กว่าเดิมเสียอีก 

          “ลวดลายของสัตว์สี่ขาคงไม่เข้ากับเราสักเท่าไหร่  ลองใช้ลายของพวกเดียวกันคงจะดีกว่านี้นะ”

          เจ้าเป็ดใช้พรข้อที่ห้าเนรมิตให้ตัวเองมีขนสีเขียวแซมด้วยลวดลายคล้ายกับหางนกยูงแสนสวย  แม้สีสันของหางนกยูงจะงดงามยิ่งนัก  แต่มันกลับดูไม่เข้าท่าเมื่อมาอยู่บนตัวของเจ้าเป็ดน้อย

          “สีแบบนี้ดูแก่จังเลย  เปลี่ยนเป็นสีที่ดูสดใสอีกนิดก็คงจะดีกว่านี้นะ”

          เป็ดน้อยใช้พรข้อที่หกเนรมิตให้ตัวเองกลายเป็นเป็ดเจ็ดสีเลียนแบบสีของรุ้งกินน้ำ  ลูกเป็ดสายรุ้งดูสวยสะดุดตาชนิดที่หาเป็ดตัวใดเทียบเทียมได้ยาก  ซึ่งเจ้าเป็ดน้อยเองก็ชื่นชอบสีขนและลวดลายของมันในตอนนี้มากที่สุด

          ในขณะที่ลูกเป็ดกำลังชื่นชมกับขนสีรุ้งของตัวเองอยู่นั้น  จู่ ๆ เจ้าเป็ดน้อยก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้คนและฝูงสุนัขวิ่งตรงมายังบึงซึ่งเป็นบ้านของมันเพื่อที่จะจับลูกเป็ดแสนสวยเอาไว้ในครอบครองให้จงได้

          ลูกเป็ดตกใจมากเมื่อเห็นปืนยาวและเขี้ยวขาว ๆ ที่ดาหน้ากันเข้ามา  มันจึงรีบดำผุดดำว่ายเพื่อหาที่หลบภัยอย่างไม่คิดชีวิต

          อนิจจา! แม้เป็ดน้อยจะพยายามหาที่ซ่อนตัวตามดงอ้อกอหญ้าสักเท่าไร  แต่ด้วยสีสันที่แสนสดใสของมันก็ทำให้การซ่อนตัวนั้นไม่อาจที่จะอำพรางตัวมันได้   ในที่สุด  เจ้าเป็ดน้อยก็ค้นพบคุณค่าของขนขะมุกขะมอมที่มันเคยรังเกียจ  

          เจ้าเป็ดน้อยตัดสินใจเป็นครั้งสุดท้ายด้วยการใช้พรข้อที่เจ็ดเนรมิตให้ตัวเองกลับกลาย เป็นลูกเป็ดขี้เหร่ดังเดิม  จากนั้น  มันก็รีบว่ายน้ำเข้าไปซ่อนในกอกกที่รกทึบ  แล้วซุ่มตัวพรางตนจนกลมกลืนกับดินเลนแถว ๆ นั้นจนแยกกันแทบไม่ออก

          โชคดีเหลือเกินที่ไม่มีใครสังเกตเห็นเจ้าลูกเป็ดซึ่งหวาดกลัวจนตัวสั่น  และเมื่อผู้บุกรุกทั้งหลายจากไป   เจ้าเป็ดน้อยก็ค่อย ๆ ออกมาจากที่ซ่อนของมันด้วยความระแวดระวังเป็นที่สุด

          และแล้ว…ลูกเป็ดตัวน้อยก็อยู่รอดปลอดภัยด้วยขนที่แสนขะมุกขะมอมของมันนั่นเอง

#นิทานนำบุญ

……………………………..