Tag: นิทานเด็กกำพร้า

“โทรศัพท์ข้ามมิติ” เป็นนิทานก่อนนอนที่ผมแต่งขึ้นอย่างเรียบง่าย แต่เมื่อนำมาทำเป็น เพลงเล่านิทาน กลับกลายเป็นผลงานที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้งและน่าประทับใจ เพลงนี้เล่าเรื่องของเด็กกำพร้าผู้มีจินตนาการและความคิดถึงอันลึกซึ้ง เขาประดิษฐ์โทรศัพท์จากของเล่นธรรมดา เพื่อสื่อสารกับคนที่เขารักที่สุด แม้จะอยู่ไกลแสนไกล

ผมเลือกเพลงเล่านิทานเรื่องนี้มาเผยแพร่ในเว็บไซต์ นิทานนำบุญ เพราะเชื่อว่าเสียงเพลงและเรื่องราวในนิทานจะช่วยปลอบโยนหัวใจของผู้ฟังทุกวัย โดยเฉพาะในวันที่รู้สึกเหงา เพลงนี้อาจเป็นสายใยเล็ก ๆ ที่เชื่อมโยงความรัก ความคิดถึง และความหวังไว้ด้วยกัน

เมื่อฟังเพลงนี้ไปแล้ว หากใครจำเนื้อเรื่องไม่ได้ ผมเรียบเรียงเนื้อเรื่องแบบย่อไว้ให้ทบทวนความทรงจำด้วยครับ

นิทานเรื่อง : โทรศัพท์ข้ามมิติ (ฉบับย่อ)

เด็กกำพร้าช่างคิดคนหนึ่งมีความฝันอยากสร้างโทรศัพท์ที่ไม่เหมือนใคร เขาจึงประดิษฐ์ “โทรศัพท์ข้ามมิติ” จากถ้วยพลาสติก ด้าย และปากกา แม้จะดูเหมือนโทรศัพท์กระป๋องธรรมดา แต่เขาเชื่อว่ามันสามารถเชื่อมต่อหัวใจถึงคนที่อยู่ไกลได้

เมื่อเพื่อนถามว่าเขาจะโทรหาใคร เด็กน้อยจึงพูดผ่านสายว่า “พ่อจ๋า แม่จ๋า หนูคิดถึงพ่อกับแม่สุดหัวใจ…” แล้วเงียบฟังด้วยความหวัง

แม้จะมีเพียงเสียงลมและใบไม้ แต่ในเสี้ยววินาทีหนึ่ง เสียงอ่อนโยนก็ดังขึ้นว่า “ได้ยินแล้วนะ คิดถึงเหมือนกันนะ…”

ฝนโปรยลงมาเบา ๆ ทั้งสองเด็กกำพร้ากอดกันแน่น พร้อมถือโทรศัพท์ข้ามมิตินั้นกลับบ้าน เผื่อวันใดที่หัวใจเหงา พวกเขาจะได้ใช้มันพูดคุยกับคนที่รัก…แม้จะอยู่ไกลแสนไกล แต่ไม่ไกลเกินใจจะคิดถึง.

ถ้าใครอยากอ่านนิทานก่อนนอนเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ ในเวอร์ชั่นที่ผมเรียบเรียงไว้แบบเต็มเรื่อง (มีรายละเอียดมากกว่าฉบับย่อ) สามารถอ่านได้ตามลิงค์ที่ด้านล่างนี้

นิทานก่อนนอนเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ เป็นนิทานซึ้ง ๆ ที่บางคนอ่านแล้วบอกว่า “เกือบน้ำตาไหล” นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งใจแต่งให้เป็นนิทานเพื่อให้กำลังใจเด็กกำพร้า (เหมือนนิทานเรื่อง นกน้อยปริศนา) แต่เด็กคนอื่น ๆ (รวมทั้งผู้ใหญ่) ก็อ่านได้ ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกเศร้า ๆ ก็ลองกอดคนใกล้ ๆ เพื่อให้กำลังใจกันและกันนะครับ

นิทานเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ

กาลครั้งหนึ่ง ยังมีเด็กกำพร้าคนหนึ่งเป็นคนช่างคิดและชอบประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ

วันหนึ่ง เด็กน้อยเกิดความคิด อยากสร้างโทรศัพท์ที่ไม่เคยมีมาก่อนในโลก

“โทรศัพท์แบบไร้สายก็เชยเกินไปแล้ว   โทรศัพท์มือถือทั่วไปก็ตกยุค   สมาร์ทโฟนก็ล้นตลาด

ฉันจะสร้างโทรศัพท์ข้ามมิติที่ยังไม่เคยมีใครสร้างมาก่อน”

เมื่อคิดเช่นนั้น  เด็กน้อยจึงนำอุปกรณ์เท่าที่หาได้ คือถ้วยพลาสติกเหลือใช้, ด้าย, ปากกา ฯลฯ แล้วเอาอุปกรณ์เท่าที่มีมาทำเป็นโทรศัพท์ข้ามมิติซึ่งมีหน้าตาคล้ายกับโทรศัพท์กระป๋องที่เป็นของเล่นของเด็ก ๆ

เมื่อเพื่อนของเด็กน้อยเห็น  เพื่อนของเขาก็พูดว่า  “นี่มันโทรศัพท์กระป๋องนี่นา ไม่เห็นจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่แปลกใหม่ตรงไหน”

เด็กน้อยส่งยิ้มให้เพื่อน  จากนั้น เขาก็บอกกับเพื่อนว่า  “ฉันทำเต็มกำลังเท่าที่เด็กอย่างพวกเราจะทำได้ แต่มันก็เป็นโทรศัพท์ข้ามมิติจริง ๆ นะ”

เพื่อนของเด็กน้อยทำท่าไม่เชื่อ  เพื่อนจึงถามว่า  “ถ้ามันเป็นโทรศัพท์ข้ามมิติจริง  เธอจะใช้มันโทรไปหาใคร”

เด็กน้อยยิ้มซื่อ ๆ   เขาส่งปลายสายของโทรศัพท์ให้เพื่อนยกแนบหู  แล้วเขาก็พูดที่ปลายสายอีกข้างหนึ่งว่า

“ฮัลโหล ๆ  พ่อจ๋า แม่จ๋า   พ่อกับแม่คิดถึงหนูไหม   หนูคิดถึงพ่อกับแม่สุดหัวใจ   ตอบหนูหน่อยได้ไหม…ถ้าพ่อกับแม่ได้ยิน”

เด็กน้อยหลับตาและเงี่ยหูฟังอย่างมีความหวัง   ลมพัดโชยผ่าน   ใบไม้ร่วงลงมาจากกิ่งตกลงสู่พื้น     แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมบริเวณนั้น   นานเสียจนไม่มีใครรู้ว่านานสักแค่ไหน

………

………

……….

……….

และในเสี้ยววินาทีหนึ่ง  หลังจากที่เด็กน้อยรอคอยจนเกือบสิ้นหวัง   เด็กน้อยก็ได้ยินเสียงเบา ๆ ดังผ่านมาตามสายว่า

“ได้ยินแล้วนะ  ได้ยินแล้ว  คิดถึงเหมือนกันนะ  คิดถึงที่สุดเลย” 

ละอองฝนโปรยลงมาจากก้อนเมฆ  แก้มของเด็กทั้งสองเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำที่ทำให้พวกเขาต้องละมือจากโทรศัพท์ข้ามมิติที่ถือคุยกันอยู่

เด็กกำพร้าทั้งสองมองหน้ากัน ปาดน้ำที่เปื้อนแก้ม   จากนั้น  ทั้งคู่ก็กอดคอพากันเดินกลับบ้านพัก โดยถือโทรศัพท์ข้ามมิติติดตัวกลับไปด้วย

เผื่อว่าวันไหนที่หัวใจเปลี่ยวเหงา พวกเขาจะได้ใช้โทรศัพท์ข้ามมิติพูดคุยกับคนที่พวกเขารัก….ซึ่งอยู่ไกลแสนไกล….

……แต่ไม่ไกลเกินหัวใจของพวกเขาจะคิดถึง

#นิทานนำบุญ

…………………

“นกน้อยปริศนา” เป็นนิทานก่อนนอนสั้น ๆ ที่แฝงความอบอุ่นและความลึกลับไว้ในเรื่องเดียวกัน เล่าเรื่องเด็กกำพร้าผู้ว้าเหว่ ที่ใช้การเขียนจดหมายเป็นสะพานสื่อถึงพ่อแม่ผู้ล่วงลับผ่านนกน้อยสีขาวปีกสีฟ้าชมพูตัวหนึ่ง
วันหนึ่ง…สิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เมื่อจดหมายที่ดูเหมือนเขียนไปโดยไม่มีคนรับ กลับทำให้พระราชากับพระราชินีมาปรากฏตัวตรงหน้าเด็กน้อย พร้อมเปลี่ยนชะตาชีวิตของเขาไปตลอดกาล
นิทานเรื่องนี้อ่านง่าย อ่อนโยน และเหมาะสำหรับการอ่านก่อนนอน ทั้งเด็กและผู้ใหญ่

มาอ่านนิทานก่อนนอนสั้น ๆ เรื่อง “นกน้อยปริศนา” ด้วยกันนะ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กผู้ชายหัวฟู้ฟูคนหนึ่งเป็นเด็กกำพร้า นับตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่จากเขาไป เขาก็จำต้องย้ายมาอยู่ในบ้านเด็กกำพร้าที่แออัดยัดเยียด เด็กน้อยไม่ชอบที่ ๆ มีคนเยอะ ๆ แบบนี้เลย ดังนั้น เขาจึงมักจะปลีกตัวออกไปนั่งเล่นในทุ่งดอกไม้อยู่เสมอ ๆ

เวลาที่เด็กน้อยอยู่ตามลำพังในทุ่งดอกไม้ สิ่งที่เขาชอบทำก็คือ การโรยเมล็ดพืชบนหัวฟู ๆ ของเขาเพื่อเรียกให้นกบินมากินอาหารและนอนเล่นในรังเส้นผมที่แสนอ่อนนุ่ม เด็กน้อยชอบฟังเสียงนกร้องเพลง เพราะมันช่วยกล่อมให้เขาคลายความว้าเหว่ลงได้บ้าง

วันหนึ่ง ในขณะที่เด็กน้อยกำลังนั่งคิดถึงพ่อกับแม่ จู่ ๆ เด็กน้อยก็เห็นนกสีขาวที่ปีกข้างขวามีจุดสีฟ้าและปีกข้างซ้ายมีจุดสีชมพูบินลงมาเกาะที่ตักของเขาพร้อมกับร้องจิ๊บ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่น่ารักเป็นที่สุด เด็กน้อยจำได้ว่าคุณพ่อของเขาชอบสีฟ้า ส่วนคุณแม่ก็โปรดปรานสีชมพูมากเป็นพิเศษ ด้วยเหตุนี้ เด็กน้อยจึงอดที่จะคิดไม่ได้ว่า เจ้านกสีขาวอาจจะเป็นนกที่พ่อกับแม่ส่งมาทักทายเขาจากสรวงสวรรค์เบื้องบน

เมื่อเด็กน้อยผู้ว้าเหว่คิดเข้าข้างตัวเองเช่นนั้นแล้ว เขาจึงตัดสินใจเขียนจดหมายให้นกน้อยนำกลับไปมอบให้แก่นายของมันอย่างไม่รอช้า แม้เด็กน้อยจะไม่แน่ใจนักว่านกสีขาวจะนำข้อความไปส่งให้เขาจริงหรือไม่ แต่ทุก ๆ ครั้งที่เจ้านกกระจิริดบินกลับมานอนบนผมฟู ๆ ของเขา เด็กน้อยก็ไม่เคยพบจดหมายฉบับเก่า ๆ ที่เขาฝากไปกับมันเลยแม้สักครั้ง

ทุก ๆ วัน เด็กน้อยจะนั่งเขียนจดหมายเพื่อส่งไปหาพ่อกับแม่ของเขาอย่างไม่รู้เบื่อ บางครั้ง..เขาจะเขียนเล่าถึงสิ่งดี ๆ ที่ได้พบ บางครั้ง..เขาก็เผลอบรรยายความรู้สึกที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง และมีบ่อยครั้งที่เขานึกสนุกเขียนนิทานส่งไปให้พ่อกับแม่อ่านเล่นบนสรวงสวรรค์ เด็กน้อยมีความสุขมากที่เขาได้เขียนจดหมายหาพ่อกับแม่

จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เด็กน้อยเกิดล้มป่วยลงจนไม่มีแรงพอที่จะออกไปยังทุ่งดอกไม้ หรือแม้แต่จะลงมือเขียนจดหมายสักฉบับ นกสีขาวได้แต่แอบบินเข้ามาเฝ้าไข้อยู่ที่หัวเตียง แต่ด้วยความแออัดของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนั้น อาการของเด็กน้อยจึงค่อย ๆ ทรุดลงจนน่าเป็นห่วง

ในขณะที่เด็กน้อยกำลังป่วยหนัก จู่ ๆ ทางสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ได้รับแจ้งว่า พระราชากับพระราชินีจะเสด็จมาเยี่ยมชมสถานเลี้ยงเด็กเป็นกรณีพิเศษ ไม่มีใครทราบว่าทั้งสองพระองค์มีพระประสงค์เช่นไร แต่ข่าวที่ได้รับทำให้เจ้าหน้าที่ต้องวุ่นวายกับการทำความสะอาดและจัดระเบียบสถานเลี้ยงเด็กกันยกใหญ่

เมื่อพระราชากับพระราชินีเดินทางมาถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า แทนที่ทั้งสองพระองค์จะพูดคุยกับเจ้าหน้าที่ผู้ดูแล ล้นเกล้าทั้งสองกลับมองไปรอบ ๆ ห้องคล้ายกับต้องการหาอะไรบางอย่าง ซึ่งเมื่อหาพบ ทั้งคู่ก็รีบเดินตรงไปยังเตียงนอนของเด็กน้อยซึ่งมีนกสีขาวเกาะอยู่ทันที

พระราชากับพระราชินีทรงมองเด็กน้อยด้วยความเวทนา จากนั้น ทั้งสองพระองค์ก็ทรงโน้มตัวลงแล้วพูดกับเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนว่า “ที่แท้…เจ้าของจดหมายทั้งหมดก็คือเธอนี่เอง เจ้านกแปลกหน้าตัวนี้นำจดหมายของเธอมาให้เราอ่านทุก ๆ วัน ยิ่งอ่าน…เราก็ยิ่งอยากพบหน้า จนเมื่อเธอหยุดส่งจดหมายไปเสียเฉย ๆ เราจึงรู้ว่าเธอสำคัญกับเรามากเพียงใดพวกเราไม่มีลูก หากเธอไม่รังเกียจ เธอพอจะมาเป็นลูกของเราได้ไหมจ๊ะ”

เด็กน้อยทั้งแปลกใจและตื้นตันใจที่ได้ฟังถ้อยคำอันแสนอบอุ่นของพระราชากับพระราชินีผู้เต็มเปี่ยมไปด้วยความกรุณา เด็กน้อยนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุด เขาก็หลั่งน้ำตาแล้วโผเข้ากอดพ่อกับแม่คนใหม่ของเขาด้วยความปลื้มปีติ

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา พระราชากับพระราชินีผู้อิ่มเอมไปด้วยความสุขก็ทรงปรับปรุงสถานเลี้ยงเด็กให้ดีขึ้น ทั้งยังชวนเด็กกำพร้าคนอื่น ๆ พร้อมกับผู้คนที่อยากมีลูกให้มาทำความรู้จักกันท่ามกลางแสงแดดอุ่น ๆ และสายลมอ่อน ๆ ในสวนของพระองค์อยู่เสมอ ๆ

เจ้านกสีขาวที่ปีกข้างขวามีจุดสีฟ้าและปีกข้างซ้ายมีจุดสีชมพูดีใจที่เห็นทุก ๆ คนมีความสุขเช่นนั้น และแล้ว…นกน้อยก็บินจากทุก ๆ คนไปสู่ฟากฟ้าเบื้องบนโดยปล่อยให้ที่มาของมันยังคงเป็นปริศนาตราบชั่วนิจนิรันดร์

#นิทานนำบุญ