ในยุคดิจิทัลที่เต็มไปด้วยสื่อออนไลน์และข้อมูลมากมาย นิทานก่อนนอนยังคงเป็นสื่อที่ทรงพลังในการสอนใจเด็กและผู้ใหญ่ นิทานเรื่อง “เจ้าหญิงกับกระจกวิเศษ” ไม่ได้เป็นเพียงนิทานเด็กที่เล่าเพื่อความสนุก แต่เป็นนิทานสอนใจที่ช่วยให้ผู้อ่านทุกวัยตระหนักถึงความสำคัญของการรู้เท่าทันสื่อ และการใช้วิจารณญาณก่อนเชื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ได้ยินหรือเห็นในโลกออนไลน์

หลายครั้งเราพบโฆษณาขายของที่บรรยายสรรพคุณอย่างน่าเชื่อถือ หรือข้อความที่ชวนให้ทำตามโดยอ้างเหตุผลที่ดูสมจริง แต่หากตรวจสอบลึกลงไป อาจพบว่าเป็นข้อมูลที่บิดเบือนหรือมีเจตนาแอบแฝง นิทานเรื่องนี้จึงถูกสร้างขึ้นเพื่อสะท้อนความจริงในสังคมปัจจุบัน ผ่านการเล่าเรื่องที่สนุกสนานและเข้าถึงง่าย เหมาะสำหรับใช้เป็นนิทานก่อนนอน นิทานเด็กดี และนิทานสอนใจที่ช่วยให้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ได้เรียนรู้ไปพร้อมกัน

คุณค่าของนิทาน เจ้าหญิงกับกระจกวิเศษ อยู่ที่การสอนให้เด็กกล้าใช้วิจารณญาณ กล้าที่จะปฏิเสธสิ่งที่ไม่ถูกต้อง และรู้จักปรึกษาพ่อแม่เมื่อพบสิ่งที่น่าสงสัย ขณะเดียวกันก็เตือนผู้ใหญ่ให้รู้บทบาทของตนเองในการเป็นที่พึ่งที่ลูกไว้ใจได้ นิทานเรื่องนี้จึงไม่ใช่เพียงนิทานแฟนตาซี แต่เป็นนิทานอมตะที่เหมาะกับทุกวัย และควรค่าแก่การอ่านและแบ่งปันต่อ เพื่อสร้างภูมิคุ้มกันทางความคิดให้กับสังคมในยุคดิจิทัล

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าหญิงกับกระจกวิเศษ” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่ง  มีเจ้าหญิงองค์หนึ่ง  เป็นเจ้าหญิงที่ทั้งสวย ทั้งฉลาด และเชื่อฟังพ่อแม่เป็นที่สุด 

วันหนึ่ง  มีแม่มดสาวตนหนึ่ง ค้นพบกระจกวิเศษประจำตระกูล  นางจึงถามกระจกวิเศษว่า   “กระจกวิเศษบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี”    เมื่อกระจกวิเศษตอบว่า   “ก็ต้องเป็นเจ้าหญิงน่ะสิ ทั่วทั้งปฐพี ไม่มีใครดีและงามเกิน”

ทันทีที่ได้ฟัง  แม่มดก็โกรธจัด  เพราะนางคิดว่าตนสวยที่สุด   เมื่อกระจกวิเศษเห็นเช่นนั้น   แทนที่มันจะปรามให้สงบ  กระจกวิเศษกลับยุให้แม่มด  หาทางจัดการกับเจ้าหญิงเสีย

แม่มดสาวคิดอยู่สักพัก  ในที่สุด   นางจึงวางแผนส่งกระจกวิเศษไปเป็นของขวัญให้เจ้าหญิงเพื่อให้กระจกยุให้เจ้าหญิงทำสิ่งที่ไม่ดีไม่งามต่าง ๆ  เพื่อให้เจ้าหญิงกลายเป็นคนไม่ดี

เมื่อถึงวันเกิดของเจ้าหญิง  แม่มดก็ทำตามแผนโดยแกล้งทำทีเป็นมีไมตรีจิต  แล้วมอบกระจกให้เจ้าหญิงโดยบอกว่า กระจกที่มอบให้  เป็นกระจกวิเศษที่ตอบคำถามได้ทุกอย่าง  (ราวกับอินเตอร์เน็ตหรือเอไอในสมัยนี้)

เจ้าหญิงตื่นเต้นและพอใจมาก  จึงนำกระจกวิเศษไปไว้ที่ห้อง  ครั้นเมื่อกระจกวิเศษ ได้อยู่กับเจ้าหญิงตามลำพัง กระจกก็เริ่มยุให้เจ้าหญิงทดลองทำสิ่งไม่ดีไม่งาม  โดยอ้างว่า เรามีสิทธิ์ที่จะทำอะไรก็ได้ เพราะมันเป็นชีวิตของเรา!

กระจกแนะให้เจ้าหญิงนอนดึก  ๆ  หรือหนีออกไปเที่ยวเล่นนอกวังในตอนกลางคืน  รวมทั้งชักชวนให้สูบบุหรี่ ดื่มเหล้า เล่นการพนัน ตามแบบที่วัยรุ่นชอบทำกัน

คำแนะนำของกระจกวิเศษ ทำให้เจ้าหญิงรู้สึกแปลก ๆ  เพราะคำพูดของกระจกวิเศษต่างจากคำสอนของพ่อกับแม่โดยสิ้นเชิง

เจ้าหญิงคิดว่ากระจกวิเศษ น่าจะมีเจตนาร้ายแอบแฝงอยู่ แต่เพื่อความแน่ใจ  เจ้าหญิงจึงแกล้งถามว่า “กระจกวิเศษจ๋า ถ้าหญิงทำตามที่พี่กระจกบอก แล้วเสด็จพ่อกับเสด็จแม่จับได้ หญิงควรทำอย่างไรดีล่ะจ๊ะ”

เมื่อกระจกวิเศษได้ฟัง  มันจึงแกล้งตอบว่า  “ถ้าพระราชากับพระราชินีจับได้  เจ้าหญิงก็แค่แต่งเรื่องโกหกเพื่อเอาตัวรอด  เดี๋ยวท่านก็หลงเชื่อเองแหละ”

การโกหกพ่อแม่เป็นเรื่องที่ไม่ดี  เจ้าหญิงจึงมั่นใจว่า กระจกวิเศษ  ต้องคิดร้ายกับพระองค์แน่ ๆ  (รวมทั้งแม่มดที่นำกระจกมาให้ก็คงมีแผนการร้ายซ่อนอยู่) ด้วยเหตุนี้ เจ้าหญิงจึงนำเรื่องทั้งหมดไปเล่าให้พ่อกับแม่ฟัง ซึ่งเมื่อทั้งสองพระองค์ได้ฟัง  ทั้งสองก็นำกระจกมาสอบสวน  จากนั้น ก็จัดการทำลายกระจกตัวร้ายเพื่อไม่ให้มันไปเสี้ยมสอนใคร ๆ ให้ทำเรื่องเลวร้ายได้อีก  นอกจากนี้  พระราชากับพระราชินีก็ให้พ่อมดหลวง ไปจับแม่มดมาขังไว้  เพื่อรอการลงโทษ

โชคดีเหลือเกินที่เจ้าหญิง ไม่ได้มีหน้าตาที่งดงามเท่านั้น  แต่พระองค์ยังเฉลียวฉลาด  และรู้จักนำเรื่องที่ได้พบได้ฟัง ไปปรึกษาหารือพ่อกับแม่  เพื่อให้ท่านช่วยคิด   คุณสมบัติต่าง ๆ นี้เองที่ทำให้เจ้าหญิงรอดจากผู้ประสงค์ร้าย

ในที่สุด  กระจกวิเศษของตระกูลแม่มดก็หมดโอกาสไปสร้างความเดือดร้อนให้แก่ใคร ๆ อีก   ส่วนแม่มดที่มีจิตใจชั่วร้าย ก็ต้องรับโทษอยู่ในคุกเวทมนตร์ และได้ใช้เวลาสำนึกผิดอยู่ในคุกไปอีกนานแสนนาน

#นิทานนำบุญ

หมายเหตุ : หากชอบนิทานเรื่องนี้ รบกวนคลิกชมแบนเนอร์โฆษณาสักนิด เพื่อสนับสนุนให้เว็บไซต์นิทานนำบุญมีรายได้นะครับ ขอบคุณมากครับ 💛

นิทานความรักคือหนึ่งในรูปแบบนิทานที่งดงามและเป็นอมตะที่สุดในโลกวรรณกรรม จาก “เจ้าชายกบ” ถึง “โฉมงามกับเจ้าชายอสูร” นิทานความรักได้ถ่ายทอดคุณค่าของความเสียสละ ความกล้าหาญ และความรักแท้ที่ไม่ขึ้นอยู่กับรูปลักษณ์ภายนอก นิทานเหล่านี้ไม่เพียงสร้างแรงบันดาลใจให้กับเด็ก ๆ แต่ยังปลอบโยนหัวใจของผู้ใหญ่ที่เคยผ่านความรักและการสูญเสียมาแล้ว นิทานความรักจึงเป็นสะพานเชื่อมระหว่างวัย และเป็นเครื่องมือที่ทรงพลังในการปลูกฝังความเมตตาและความเข้าใจในมนุษย์

แต่การแต่งนิทานความรักเรื่องใหม่ให้มีคุณค่าเทียบเท่านิทานอมตะนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ผู้แต่งต้องสร้างเรื่องราวที่ทั้งสนุก ชวนติดตาม และซาบซึ้งใจ โดยไม่ซ้ำกับนิทานคลาสสิกที่ผู้คนคุ้นเคย การออกแบบตัวละครต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และเนื้อเรื่องต้องมีจังหวะที่พาให้ผู้อ่านอยากรู้ว่า “ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น” โดยเฉพาะเมื่อต้องแต่งนิทานที่เหมาะกับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ความสมดุลระหว่างความเรียบง่ายกับความลึกซึ้งคือสิ่งที่ท้าทายที่สุดสำหรับนักเล่าเรื่อง

นิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” คือหนึ่งในนิทานความรักร่วมสมัยที่กล้าฉีกกรอบเดิมอย่างน่าทึ่ง ตัวเอกฝ่ายชายไม่ใช่เจ้าชายรูปงาม แต่เป็นตุ๊กตาหมีที่ถักจากไหมพรม ส่วนเจ้าหญิงก็ไม่ใช่หญิงสาวเรียบร้อยอ่อนหวานตามแบบฉบับนิทานคลาสสิก แต่เป็นเจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดที่กล้าทดสอบหัวใจของผู้ชายทุกคน เรื่องราวเต็มไปด้วยความตื่นเต้น การเสียสละ และความรักที่งดงามเหนือรูปลักษณ์ภายนอก ตอนจบของนิทานนี้ชวนให้ประทับใจอย่างลึกซึ้ง และองค์ประกอบทั้งหมดนี้ทำให้นิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” กลายเป็นนิทานแฟนตาซีอบอุ่นที่เหมาะสำหรับทุกวัย และควรค่าแก่การจดจำ

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าชายหมีถัก” ด้วยกันนะครับ

นานมาแล้ว มีเจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดองค์หนึ่ง ทรงวางแผนเพื่อค้นหาเจ้าชายที่รักพระองค์ยิ่งชีวิตมาเป็นคู่ครอง เจ้าหญิงขอร้องให้พระบิดาเชื้อเชิญเจ้าชายผู้กล้าหาญเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ของพระองค์ และในขณะเดียวกัน เจ้าหญิงก็ทรงขอร้องให้พ่อมดหลวงกับเทพธิดาตัวจิ๋ว ร่วมมือกับพระองค์ในการเฟ้นหาเจ้าชายผู้มีจิตใจมั่นในรัก

เจ้าชายหมีถักแห่งอาณาจักรไหมพรมเป็นเจ้าชายอีกองค์หนึ่งที่ตัดสินใจเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ จริง ๆ แล้ว เจ้าชายหมีถักไม่เคยคิดที่จะเข้าร่วมในพิธีเลือกคู่ใดใดมาก่อนเลย ( เพราะเจ้าชายหมีถักทรงคิดอยู่ตลอดเวลาว่า คงไม่มีเจ้าหญิงองค์ใดอยากแต่งงานกับเจ้าชายที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนตุ๊กตาหมีอย่างพระองค์เป็นแน่) แต่ด้วยความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่ดลใจเจ้าชายจนมิอาจอยู่เฉยได้ เจ้าชายจึงตัดสินใจกระโดดขึ้นขี่ม้าแกลบคู่ชีพ แล้วควบม้าตรงไปยังงานเลือกคู่ของเจ้าหญิง…ทันในวินาทีสุดท้ายก่อนที่พิธีจะเริ่มขึ้น

ทันทีที่เจ้าหญิงปรากฏกายให้เจ้าชายทุก ๆ องค์ได้ยลโฉม เจ้าชายต่างก็ถึงกับตกตะลึงในความงามของเจ้าหญิงจนเกือบจะลืมหายใจไปตาม ๆ กัน เจ้าชายหมีถักเองก็ไม่แตกต่างไปจากเจ้าชายองค์อื่น ๆ พระองค์ทรงรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัว อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หัวใจของเจ้าชายหมีถักเต้นตูมตามอยู่ภายในร่างไหมพรมที่แสนอ่อนนุ่ม เจ้าชายหมีถักทรงบอกกับตัวเองว่า พระองค์ทรงตกหลุมรักเจ้าหญิงองค์นี้เข้าให้เสียแล้ว

เจ้าหญิงผู้ชาญฉลาดทรงกล่าวทักทายเจ้าชายทุก ๆ พระองค์ที่ให้เกียรติมาร่วมในพิธีเลือกคู่ จากนั้น เจ้าหญิงก็ประกาศอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า เจ้าชายที่พระองค์ต้องการจะเลือกเป็นคู่ครองนั้น ไม่จำเป็นจะต้องเก่งกาจฉลาดเฉลียวหรือมีบุคลิกที่สง่างามแต่อย่างใด พระองค์ทรงปรารถนาที่จะแต่งงานกับเจ้าชายธรรมดา ๆ ที่รักพระองค์อย่างสุดหัวใจ…ก็เพียงเท่านั้น

ไม่ทันที่เจ้าชายแต่ละพระองค์จะมีโอกาสพรรณนาถึงความรักที่ตนเองมีต่อเจ้าหญิง จู่ ๆ พ่อมดหลวงซึ่งแปลงร่างเป็นมังกรยักษ์ก็ปรากฏตัวขึ้น และจัดการคาบเจ้าหญิงบินตรงไปยังหุบเหวมังกร แล้วปล่อยเจ้าหญิงให้ร่วงลงไปในเหวลึกตามแผนที่เจ้าหญิงทรงวางเอาไว้

เจ้าชายหมีถักทรงตกใจมากจึงรีบกระโดดขึ้นขี่ม้า แล้วตามไปช่วยเจ้าหญิงเป็นคนแรก แต่ด้วยความที่พระองค์ตัวเล็กกว่าเจ้าชายองค์อื่น ๆ ดังนั้น กว่าที่เจ้าชายหมีถักจะเดินทางไปถึงหุบเหวมังกร เจ้าชายองค์อื่น ๆ ก็สามารถไล่มังกรยักษ์ซึ่งเฝ้าปากเหวให้บินหนีไปได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ไม่มีเจ้าชายองค์ใดรู้เลยว่า ที่ด้านล่างของหุบเหวมังกร มีเทพธิดาตัวจิ๋วแอบเตรียมฟูกหนา ๆ เอาไว้รองรับตัวของเจ้าหญิงตามแผนที่เจ้าหญิงได้เตรียมการเอาไว้ เมื่อเจ้าหญิงรู้ว่ามีเจ้าชายติดตามมาช่วยพระองค์เป็น    จำนวนมาก เจ้าหญิงจึงดำเนินการตามแผนขั้นสุดท้ายเพื่อวัดใจเจ้าชายผู้มีรักแท้

เจ้าหญิงทรงแกล้งร้องไห้โอดครวญให้เจ้าชายที่อยู่บนปากเหวลงมาช่วยพระองค์โดยเร็วที่สุด แน่นอน…เจ้าชายทั้งหลายทรงอยากช่วยเจ้าหญิงด้วยกันทั้งนั้น แต่เมื่อเจ้าชายทั้งหลายก้มลงไปมองในเหวลึกที่มืดมิดราวกับว่ามันเป็นหุบเหวไร้ก้น เจ้าชายแต่ละองค์ต่างก็จนใจและไม่มีใครคิดที่จะเสี่ยงปีนลงไปเพื่อช่วยเจ้าหญิงเลยแม้แต่คนเดียว

ในขณะที่เจ้าชายทั้งหลายยอมพ่ายแพ้ เจ้าชายหมีถักกลับตัดสินใจปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่ยื่นกิ่งอยู่เหนือกึ่งกลางของปากเหว จากนั้น พระองค์ก็ใช้มือซ้ายกำกิ่งไม้ไว้แน่น พลางใช้มือขวาแก้ปมไหมที่ส่วนเท้าของตนเอง แล้วค่อย ๆ ปลดเส้นไหมพรมจากร่างของพระองค์ เพื่อหย่อนลงไปช่วยเจ้าหญิงที่พระองค์ทรงรักยิ่งชีวิต

เจ้าหญิงไม่รู้เลยว่า เส้นไหมพรมที่พระองค์ทรงใช้ไต่ขึ้นมาที่ปากเหวคือชีวิตของเจ้าชายผู้มีหัวใจเปี่ยมด้วยรัก

ทันทีที่เจ้าหญิงโผล่ขึ้นมายังพื้นดิน สิ่งที่เจ้าหญิงเห็นก็คือภาพของมือไหมพรมน้อย ๆ ที่เกาะกิ่งไม้เอาไว้แน่น…อย่างไม่มีวันปล่อย

เจ้าหญิงทรงร้องไห้และกอดเส้นไหมพรมเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความเสียใจอย่างที่สุด พระองค์ทรงเชื่อแล้วว่าเจ้าชายองค์นี้รักพระองค์ด้วยความจริงใจ แต่เจ้าหญิงไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า แผนการของพระองค์จะทำให้เกิดเรื่องที่เลวร้ายได้ถึงเพียงนี้ เจ้าหญิงเสียใจมากและคิดที่จะไม่ยอมให้อภัยตัวเองไปตลอดชั่วชีวิต

เรื่องราวทั้งหมดเกือบจะจบลงด้วยความโศกเศร้า แต่โชคยังดี…เพราะเมื่อน้ำตาของเจ้าหญิงสัมผัสกับเส้นไหมพรมสีน้ำตาลของเจ้าชายหมีถัก ปาฏิหาริย์แห่งความรักที่ไม่มีใครคาดฝันก็เกิดขึ้น! เส้นไหมพรมทั้งหมดค่อย ๆ รวมตัวกันอีกครั้ง โดยมีแสงสว่างวูบวาบตลอดเวลาอย่างน่าอัศจรรย์ใจ และหลังจากที่เวลาผ่านไปเพียงครู่เดียว เจ้าชายหมีถักก็กลับฟื้นคืนชีวิตขึ้นมา แต่คราวนี้ พระองค์ไม่ได้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนเดิมอีกแล้ว เจ้าชายหมีถักกลายสภาพเป็นเจ้าชายรูปงามด้วยอานุภาพแห่งความรักที่แท้จริง

เจ้าหญิงทรงกล่าวคำขอโทษเจ้าชายด้วยความรู้สึกผิดที่ติดค้างอยู่ในใจ แต่ในขณะเดียวกัน เจ้าชายกลับไม่คิดติดใจต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย เจ้าชายทรงให้อภัยเจ้าหญิงทุก ๆ อย่าง และหลังจากนั้นไม่นาน เจ้าหญิงและเจ้าชายก็ได้แต่งงานอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

หมายเหตุ : ถ้าชอบนิทานเรื่องนี้ ช่วยกดแบนเนอร์โฆษณาต่าง ๆ ที่ขึ้นมาให้เห็น เพื่อทำให้เว็บไซต์นิทานนำบุญมีรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ด้วยนะครับ ขอบคุณครับ

นิทานเรื่อง ถุงเก็บแดด เป็นหนึ่งในนิทานที่ผม นำบุญ นามเป็นบุญ มักนำมาเล่าให้ทุกคนได้อ่านกันในช่วงฤดูหนาว เพราะมันเป็นนิทานที่ผมแต่งเองและรักมาก ทั้งในแง่ของเรื่องราว อารมณ์ความรู้สึก และที่มาของแรงบันดาลใจ นิทานเรื่องนี้ไม่เพียงแต่เป็นนิทานก่อนนอนที่อบอุ่นหัวใจ แต่ยังสะท้อนคุณค่าของความรักในครอบครัวและความหมายของแสงแดดที่ช่วยให้เรามีความหวังท่ามกลางความหนาวเหน็บ

ตอนที่ผมแต่งนิทานเรื่องนี้ ผมจำได้ว่าเป็นช่วงที่อยากเขียนนิทานเกี่ยวกับความรักของพ่อ แต่ในตอนแรกสมองกลับว่างเปล่า ไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหน จนกระทั่งผมอยากท้าทายตัวเองด้วยการสร้างฉากในดินแดนที่หนาวเย็นมาก ๆ ผมใช้ประสบการณ์ที่เคยไปอยู่ประเทศสวีเดน 1 ปี ซึ่งความหนาวที่นั่นรุนแรงจนพื้นรองเท้าหลุด และกลางวันสั้นเสียจนแสงแดดยามเช้ากลายเป็นสิ่งล้ำค่า ความทรงจำเหล่านี้ทำให้ผมคิดเล่น ๆ ว่า หากมี “ถุง” ที่สามารถ “เก็บแดด” ได้ เรื่องราวจะเป็นอย่างไร ภาพชายผู้แบกถุงยักษ์ที่เต็มไปด้วยแสงแดดอุ่น ๆ จึงเกิดขึ้นในหัว และกลายเป็นนิทานแฟนตาซีที่อบอุ่นท่ามกลางฉากหนาวเหน็บ

แม้ผมจะชอบนิทานเรื่องนี้มาก และเคยเผยแพร่ในเว็บไซต์และเพจหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่ค่อยมีใครพูดถึงหรือให้เสียงตอบรับมากนัก ผมจึงลองทำภาพปกและภาพประกอบใหม่ เพื่อให้คนที่ยังไม่เคยอ่านได้ลองเข้ามาสัมผัสนิทานเรื่อง ถุงเก็บแดด ที่อาจช่วยให้ทุกคนรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นอีกนิดในวันที่หนาวเหน็บ และหวังว่าจะเป็นนิทานก่อนนอนที่มอบความสุข ความรัก และความหวังให้กับทุกครอบครัว

มาอ่านนิทานเรื่อง “ถุงเก็บแดด” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวหนึ่งอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็ก ๆ ท่ามกลางดินแดนหิมะที่หนาวเหน็บ

โยฮัน แคทย่า และเจ้าหนูเอคินเป็นพ่อแม่ลูกชาวน้ำแข็งที่อาศัยอยู่ในบ้านน้ำแข็งหลังเล็ก ๆ หลังนั้น แม้ว่าผู้คนชาวน้ำแข็งจะคุ้นเคยกับความโหดร้ายของอากาศหนาวในแถบขั้วโลกเป็นอย่างดี แต่สำหรับปีนี้ ทั้งกองไฟกองเล็ก ๆ ที่ให้ความอบอุ่นอยู่ภายในบ้าน เสื้อกันหนาวหนาหนักที่พวกเขากำลังสวมใส่กันอยู่ หรือแม้แต่ผ้าคลุมขนสัตว์ที่พวกเขาใช้ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกาย สิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ล้วนแล้วแต่ไม่อาจต้านทานความหนาวติดลบของอากาศภายนอกบ้านเอาไว้ได้

พายุหิมะที่พัดกระหน่ำทั้งกลางวันกลางคืน ทำให้โยฮันซึ่งเป็นหัวหน้าครอบครัวบอกภรรยาและลูกชายว่า เขาคงจะต้องออกไปนำเอาความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์ที่สองสว่างอยู่ในดินแดนทางตอนใต้ มาใช้ต่อสู้กับความหนาวที่เย้นยะเยือกจากพายุหิมะในครั้งนี้ โยฮันขอให้แคทย่าช่วยเย็บถุงเก็บแดดจากหนังของแมวน้ำที่พวกเขาสะสมกันอาไว้ และเขาบอกกับเจ้าหนูเอคินที่นั่งตาแดงด้วยความเป็นห่วงพ่อว่า เขาจะกลับมาอย่างปลอดภัยพร้อมกับแสงแดดและความอบอุ่น

วันรุ่งขึ้น โยฮันหยิบกิ่งไม้ที่ผูกติดกับถุงเก็บแดดขึ้นพาดบ่า แล้วเริ่มออกเดินทางมุ่งหน้าไปยังดินแดนทางตอนใต้ตังแต่เช้าตรู่ แม้พายุหิมะในขณะนั้นจะสงบนิ่ง แต่เพียงก้าวแรกที่โยฮันย่ำย่างออกจากบ้าน สายลมหนาวบาง ๆ ก็พัดเอาความหนาวเย็นมาปะทะกับตัวเขาจนเขารู้สึกปวดชาไปทั้งตัว โยฮันกัดฟันทนและยึดเอาความรักที่เขามีต่อลูกและภรรยาเป็นพลังในการต่อสู้กับความหนาวเย็นที่อยู่เบื้องหน้า

โยฮันก้าวย่างทีละก้าวด้วยความระมัดระวัง ความลื่นของพื้นหิมะที่เย็นจัดจนกลายเป็นน้ำแข็ง อาจทำให้เขาหกล้มจนเกิดอันตรายได้ตลอดเวลา โยฮันพยายามควบคุมสติของตัวเอง และค่อย ๆ ย่ำเท้าไปอย่างช้า ๆ ทีละก้าว เขาเดินทางโดยไม่มีการหยุดพัก ข้ามเนินเขาหิมะไปทีละลูก และเมื่อเขาเดินทางมาถึงกลางหุบเขาลูกสุดท้าย ปุยหิมะก็ค่อย ๆ โปรยปรายลงมาจากฟ้าแลดูคล้ายกับขนนกบางเบาที่ปลิดปลิวลงมาพร้อมกับความหนาวเย็น

ทันใดนั้นเอง สายลมวูบใหญ่ก็พัดเข้ามาปะทะกับร่างของโยฮันจนเขารู้สึกปวดไปถึงขั้วกระดูก มันป็นความหนาวเหน็บที่เสียดแทงไปทุกรูขุมขน โยฮันรู้ในทันทีว่า นี่ไม่ใช่ความหนาวเย็นของสายลมหนาวธรรมดา ๆ แต่มันเป็นความเย็นยะเยือกที่มาพร้อมกับปิศาจในตำนานที่ชาวน้ำแข็งทุกคนรู้จักกันดี และก่อนทีโยฮันจะทันตั้งตัว ราชินีหิมะก็ปรากฏกายขึ้น

โยฮันรู้สึกว่าเลือดในตัวของเขากำลังจะกลายเป็นน้ำแข็ง ความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของราชินีหิมะทำให้ร่างกายทุก ๆ ส่วนของโยฮันสั่นสะท้านจนเกินกว่าที่จะควบคุมเอาไว้ได้ โยฮันนึกถึงเจ้าหนูเอคินที่กำลังตั้งตารอเขาอยู่ด้วยความหวัง ดังนั้น โยฮันจึงรวบรวมพลังครั้งสุดท้ายและพูดกับราชินีหิมะอย่างหนักแน่นด้วยแววตาของคนที่เป็นพ่อว่า เขาจะตายไม่ได้!

ราชินีหิมะรู้สึกพิศวงต่อความมุ่งมั่นในการมีชีวิตอยู่ของชายผู้เป็นพ่อ เมื่อเธอทราบว่า โยฮันกำลังจะเดินทางไปยังดินแดนทางตอนใต้เพื่อเก็บแดดกลับมาฝากลูกชายตัวน้อย นางจึงขอให้โยฮันปันแสงแดดส่วนหนึ่งที่เก็บมาได้ เพื่อแลกเปลี่ยนกับการไว้ชีวิตในครั้งนี้ โยฮันสัญญาว่าเขาจะกลับมาพร้อมกับแสงแดดเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับการมีชีวิตอยู่ และแล้ว ร่างของราชินีหิมะก็ค่อย ๆ เลือนหายไป

โยฮันทรุดตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยอ่อน เพียงข้ามหุบเขานี้ไป เขาก็จะเดินทางไปถึงสุดเขตดินแดนน้ำแข็งซึ่งติดต่อกับมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ โยฮันพยายามที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเดินทางต่อไป แต่ด้วยความอ่อนล้าของร่างกายและความหนาวเย็นของอากาศ ร่างกายของโยฮันจึงถึงขีดสุด เขาไม่อาจที่จะเดินทางต่อไปได้อีกแล้ว

โชคดีที่ในหุบเขาแห่งนั้นเป็นที่พำนักของหมีขั้วโลกพ่อแม่ลูก พ่อหมีเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่โยฮันประกาศว่าเขาจะตายไม่ได้ ด้วยหัวอกของผู้ที่เป็นพ่อเหมือน ๆ กัน พ่อหมีจึงออกมาจากที่จำศีล และรับอาสาพาโยฮันไปส่งที่สุดเขตของดินแดนน้ำแข็ง โดยพ่อหมีมีข้อแม้เพียงอย่างเดียวคือมันอยากขอปันแสงแดดสักส่วนหนึ่ง เพื่อให้ลูกของมันได้ใช้คลายหนาวลงไปบ้าง ซึ่งแน่นอนว่า โยฮันยินดีที่จะทำเช่นนั้น

เมื่อโยฮันขี่หลังพ่อหมีมาถึงสุดเขตของดินแดนน้ำแข็ง อุปสรรคอย่างสุดท้ายที่โยฮันต้องฝ่าฟันไปให้ได้ก็คือการเดินทางข้ามมหาสมุทรไปยังดินแดนทางตอนใต้ พ่อหมีช่วยโยฮันคิดหาวิธีข้ามฝั่ง โดยมันบอกให้โยฮันขึ้นไปนั่งบนก้อนน้ำแข็งขนาดยักษ์ที่ลอยอยู่ใกล้ ๆ กับชายฝั่ง จากนั้น มันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อนกเพนกวินทั้งหลายฟัง และขอร้องให้พ่อนกเหล่านั้นช่วยกันว่ายน้ำและผลักก้อนน้ำแข็งไปยังดินแดนทางตอนใต้ แน่นอน…ข้อแม้เพียงอย่างเดียวที่พ่อนกทั้งหลายต้องการก็คือ พวกมันอยากให้โยฮันปันแสงแดดที่เก็บมาได้ให้กับลูก ๆ ของพวกมันบ้าง และโยฮันก็รับปากที่จะทำเช่นนั้น

โยฮันเดินทางไปพร้อมกับก้อนน้ำแข็งจนถึงดินแดนแห่งแสงแดดในเช้าวันรุ่งขึ้น ทันทีที่ดวงอาทิตย์โผล่พ้นจากขอบฟ้า ความอบอุ่นก็ค่อย ๆ ทำให้ร่างกายที่อ่อนล้าของโยฮันมีพลังเพิ่มขึ้นทีละน้อย โยฮันเริ่มต้นเก็บแสงแดดใส่เข้าไปในถุงหนังแมวน้ำ โดยเลือกเฉพาะแสงแดดที่อุ่นสบายเท่านั้น และเมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าในตอนเย็น ถุงเก็บแดดของโยฮันก็อัดแน่นไปด้วยแสงแดดอุ่น ๆ จนถุงมีขนาดพอ ๆ กับลูกบัลลูนเลยทีเดียว

เช้าวันรุ่งขึ้น โยฮันเดินทางกลับมาถึงดินแดนน้ำแข็งอีกครั้ง ลูกนกเพนกวินส่งเสียงร้องกิ๊บกั๊บเมื่อโยฮันนำแสงแดดอุ่น ๆ มาฝากพวกมัน ส่วนครอบครัวหมีก็พากันออกมาจากที่จำศีล เพื่ออาบแสงอาทิตย์อันอบอุ่นที่โยฮันตั้งใจนำมาฝาก สำหรับราชินีหิมะก็ได้แต่ยืนหลับตาพริ้มด้วยความอุ่นสบายเมื่อแสงแดดจากดินแดนทางตอนใต้สัมผัสผิวกายที่ไร้สีเลือดของตัวนาง เมื่อโยฮันทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับทุก ๆ คนแล้ว เขาก็ขอตัวและรีบนำถุงเก็บแดดมุ่งหน้ากลับสู่บ้านของเขาทันที

เจ้าหนูเอคินเฝ้านับวันคืนให้พ่อกลับมาด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของพ่อก้าวเข้ามาใกล้ น้ำตาของลูกผู้ชายชาวน้ำแข็งก็ค่อยๆ เอ่อล้นลงมาที่แก้มสีแดงระเรื่อ เจ้าหนูเอคินโผเข้ากอดพ่อทันที่ที่พ่อก้าวพ้นประตูบ้านเข้ามา ส่วนแคทย่าเองก็ดีใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก โยฮันจูงมือเจ้าหนูเอคินตรงเข้าไปหาแม่ แล้วพ่อแม่ลูกชาวน้ำแข็งก็สวมกอดกันด้วยความรัก

แม้ภายนอกบ้านจะยังคงหนาวเหน็บด้วยเกล็ดหิมะ แต่ภายในบ้านหลังเล็ก ๆ หลังนี้กลับอุ่นสบายไปด้วยแสงแดดและไอรักที่ทุก ๆ คนมีให้แก่กัน และแล้ว….นิทานเรื่องนี้ก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ

นิทานก่อนนอนเรื่อง “ลูกกระต่ายยอดนักประดิษฐ์” พาเด็ก ๆ ไปพบกับสามพี่น้องกระต่ายที่ต้องสร้างหุ่นยนต์สุดล้ำ เพื่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึม! เรื่องราวสนุก ตลก และแฝงข้อคิดที่เด็ก ๆ จะจดจำได้ไม่มีวันลืม

มาเริ่มอ่านนิทานเรื่อง “ลูกกระต่ายยอดนักประดิษฐ์” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีลูกกระต่ายสามตัวเป็นพี่น้องกัน พวกมันอาศัยอยู่ด้วยกันบนดาวเล็ก ๆ ดวงหนึ่งที่มีชื่อว่า “ดาวแคร์รอต” ซึ่งเป็นดาวของเหล่านักประดิษฐ์ผู้รักในเครื่องจักรกลและการประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ

วันหนึ่ง เมื่อกระต่ายทั้งสามโตพอสมควร พวกมันได้ทราบข่าวที่น่าตกใจว่า สัตว์ประหลาดจอมเกเรจากดาวอึมครึม กำลังจะบุกมาทำลายบ้านเมืองของพวกมัน

ชาวเมืองต่างแตกตื่นและพากันเตรียมหนีไปยังดาวดวงอื่น แต่ลูกกระต่ายน้อยทั้งสามตัดสินใจที่จะสู้ พวกมันจึงแยกย้ายกันไปสร้างหุ่นยนต์ของตัวเอง เพื่อปกป้องดวงดาวบ้านเกิดที่พวกมันรักแสนรัก

กระต่ายพี่ใหญ่ ชื่อว่า “ตุ้มตุ้ย” เป็นกระต่ายที่มักง่ายและค่อนข้างขี้เกียจ มันเลือกสร้างหุ่นยนต์จากเศษเหล็กเก่า ๆ ที่หาได้ใกล้ตัว แล้วสร้างหุ่นยนต์อย่างลวก ๆ เพื่อเอาเวลาที่เหลือไปนั่งเล่นโทรศัพท์มือถือ กับกินขนมกรุบกรอบแบบที่มันชอบ หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยจึงเสร็จเร็วที่สุด แต่ข้อต่อของหุ่นยนต์และวงจรไฟฟ้าต่าง ๆ จะไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไรนัก

กระต่ายตัวที่สอง ชื่อว่า “ฟรุ้งฟริ้ง” เป็นกระต่ายผู้หญิงที่ไม่ขี้เกียจแบบตุ้มตุ้ยผู้เป็นพี่ แต่มันติดนิสัยชอบเน้นความสวยงามน่ารักมากกว่าเรื่องประโยชน์ใช้สอย หุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจึงดูสวยงาม ทำจากวัสดุใหม่เอี่ยมแวววับ มีไฟตกแต่งตามจุดต่าง ๆ แถมมีเส้นผมยาวสลวยสวยเก๋ หุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจึงดูสวยงามมาก แต่ระบบกลไกภายในและเรื่องความปลอดภัยในการใช้งานอาจจะค่อนข้างด้อยไปสักนิด

ส่วนกระต่ายตัวสุดท้องน้องสุดท้าย ชื่อว่า “ดึ๋งดึ๋ง” เป็นกระต่ายที่เฉลียวฉลาด ขยัน อดทน และมองการณ์ไกล แทนที่ดึ๋งดึ๋งจะเลือกสร้างหุ่นยนต์ง่าย ๆ แบบตุ้มตุ้ย หรือเน้นแต่ความสวยงามแบบฟรุ้งฟริ้ง ดึ๋งดึ๋งกลับเลือกใช้วัสดุที่เน้นเรื่องความแข็งแรงทนทานเป็นพิเศษ แถมหุ้มด้วยฉนวนกันไฟไว้ทั้งหมด และเสริมระบบกันกระแทกเครื่องยนต์ภายในอย่างแน่นหนา นอกจากนี้ ดึ๋งดึ๋งยังติดตั้งระบบโซลาร์เซลล์ไว้ที่หุ่นยนต์ของเขาด้วย เพื่อให้มันสามารถชาร์จพลังงานได้ในระหว่างการต่อสู้

หลังจากที่ลูกกระต่ายสร้างหุ่นยนต์เสร็จได้ไม่กี่วัน สัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึมก็บุกมาถึง “ดาวแคร์รอต” สัตว์ประหลาดจากดาวอึมครึมมีร่างกายใหญ่โต มีขนรุงรังสีเทาหม่น และมีดวงตาแดงก่ำเหมือนถ่านไฟร้อน ๆ เจ้าสัตว์ประหลาดคำรามเสียงดังลั่นว่า “แฮ่” แล้วก็เดินดุ่ม ๆ ตรงมายังที่อยู่ของพวกกระต่าย ซึ่งบ้านหลังแรกที่อยู่ใกล้ที่สุด ก็คือบ้านของตุ้มตุ้ยนั่นเอง

เมื่อตุ้มตุ้ยเห็นสัตว์ประหลาดเดินเข้ามาหา ตุ้มตุ้ยจึงบังคับหุ่นยนต์ตัวแรกให้เดินออกจากโรงเก็บหุ่นเพื่อไปต่อสู้

หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยเดินออกไปพร้อมกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดดูไม่ค่อยแข็งแรงนัก ข้อต่อของหุ่นยนต์สั่นไหวตามสายลมที่พัดเข้ามาปะทะ เมื่อสัตว์ประหลาดฟาดแขนเข้าใส่เพียงครั้งเดียว หุ่นยนต์ของตุ้มตุ้ยก็ล้มลงจนชิ้นส่วนต่าง ๆ กระเด็นกระดอนไปทั่ว และวงจรไฟฟ้าภายในก็พังจนไม่สามารถจะใช้งานได้อีก

ตุ้มตุ้ยตกใจมาก มันรีบวิ่งหนีแต่วิ่งไม่ค่อยไหว จึงกลิ้งหนีไปหาฟรุ้งฟริ้งที่มีหุ่นยนต์ที่ดูแข็งแรงกว่า ตุ้มตุ้ยหวังว่าหุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งจะช่วยจัดการกับเจ้าสัตว์ประหลาดได้

เมื่อสัตว์ประหลาดเห็นตุ้มตุ้ยกลิ้งหนี มันจึงก้าวเดินตามไปเรื่อย ๆ จนพบว่าตุ้มตุ้ยกลิ้งไปยังบ้านของกระต่ายฟรุ้งฟริ้งที่แสนน่ารัก

สัตว์ประหลาดมองฟรุ้งฟริ้งที่ยืนรออยู่ และมองหุ่นยนต์ของฟรุ้งฟริ้งที่สวยงามเหมือนรถสปอร์ต มันเป็นหุ่นยนต์ที่สวยมาก แถมออกแบบเหมือนมีเส้นผมพริ้วไหว ดูแล้วน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด สัตว์ประหลาดจึงเปิดศึกด้วยการอ้าปากกว้าง แล้วพ่นไฟเข้าใส่เสียงดัง “ฟู่วววว”

แม้เปลวไฟจะร้อนแรงเพียงใด แต่มันกลับทำอะไรร่างกายของหุ่นยนต์ที่สร้างจากวัสดุชั้นดีไม่ได้เลย ยกเว้นก็แต่เส้นผมของหุ่นยนต์ที่ทำให้หุ่นยนต์ดูสวย แต่กลับเป็นวัสดุที่ติดไฟได้ ด้วยเหตุนี้ ไฟจึงลามตามเส้นผมเข้าไปยังกล่องวงจรไฟฟ้าภายใน ทำให้เกิดประกายไฟ แล้วหุ่นยนต์แสนสวยของฟรุ้งฟริ้งก็ระเบิดตูม จนเกิดควันดำลอยคลุ้งไปทั่ว

ฟรุ้งฟริ้งตกใจมาก แต่เมื่อตั้งสติได้ มันก็รีบพาตุ้มตุ้ยขึ้นนั่งบนจักรยานยนต์ลอยฟ้า (ที่แน่นอนว่าตกแต่งอย่างน่ารัก) แล้วขับยานหนีจากสัตว์ประหลาด เพื่อไปหาดึ๋งดึ๋งที่บ้านทันที

เมื่อกระต่ายทั้งสองไปถึงบ้านของดึ๋งดึ๋ง พวกมันพบว่าดึ๋งดึ๋งบังคับหุ่นยนต์ออกมาจากห้องปฏิบัติการ และยืนรอรับมือกับสัตว์ประหลาดอยู่ก่อนแล้ว

เมื่อสัตว์ประหลาดตามมาถึงบ้านของดึ๋งดึ๋ง มันก็จ้องมองหุ่นยนต์ตัวสุดท้ายที่ยืนอยู่เบื้องหน้า พลางคิดในใจว่า “ถ้าจัดการหุ่นยนต์ตัวนี้เสร็จ ข้าจะจับพวกเจ้าทั้งสามตัวกินให้พุงกางไปเลย”

สัตว์ประหลาดกระหยิ่มยิ้มย่องเพราะมั่นใจว่ามันต้องเอาชนะหุ่นยนต์ของกระต่ายดึ๋งดึ๋งได้แน่ แต่อนิจจา! สัตว์ประหลาดไม่รู้เลยว่า หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งทำจากโลหะชนิดพิเศษที่แข็งแกร่งที่สุด แถมมีเกราะหนาหลายชั้นหุ้มอยู่ด้านนอก และมีฉนวนกันไฟห่อหุ้มวงจรภายใน นอกจากนี้ ยังมีแผงโซลาร์เซลล์เพื่อชาร์จพลังงานจากแสงอาทิตย์

เมื่อสัตว์ประหลาดอ้าปากกว้าง แล้วพ่นไฟออกมาเสียงดัง “ฟู่วววววววววว” เปลวไฟของสัตว์ประหลาดที่พุ่งเข้าใส่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งกลับไม่สามารถเผาไหม้เกราะที่หุ้มอยู่ด้านนอกได้เลย หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งยังคงยืนตระหง่าน ไม่สะทกสะท้าน ซึ่งมันทำให้สัตว์ประหลาดโมโหมาก สัตว์ประหลาดจึงพุ่งเข้าชนหุ่นยนต์ที่อยู่ตรงหน้า แต่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งมีการเสริมระบบกันกระแทกอย่างแน่นหนา แรงกระแทกจึงสะท้อนกลับ ทำให้สัตว์ประหลาดเซจนเกือบล้ม

สัตว์ประหลาดไม่เคยเจอคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้ แต่มันก็ไม่ยอมแพ้ สัตว์ประหลาดยังคงเข้าปะทะ พ่นไฟ บุกเข้าใส่ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งสัตว์ประหลาดเริ่มหมดแรงเอง

ในขณะที่สัตว์ประหลาดอ่อนแรงลงเรื่อย ๆ แต่หุ่นยนต์ยังคงมีพลังงานอย่างเต็มที่ เพราะมีแผงโซลาร์เซลล์ที่คอยชาร์จพลังงานจากแสงแดดอยู่ตลอดเวลา

ในที่สุด เมื่อการต่อสู้ยืดเยื้ออยู่หลายชั่วโมง และสัตว์ประหลาดเหลือแรงเพียงเฮือกสุดท้ายเท่านั้น มันจึงตัดสินใจใช้ท่าไม้ตาย คือการสูดลมหายใจเพื่อพ่นไฟที่แรงที่สุดใส่หุ่นยนต์ของดึ๋งดึ๋งอีกครั้ง

แต่อนิจจา…ทันทีที่สัตว์ประหลาดหายใจเข้า มันกลับรู้สึกเจ็บจี๊ดที่ท้องเหมือนอะไรบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น!

ในวินาทีนั้น สัตว์ประหลาดเพิ่งรู้ตัวว่า มันอั้นอึไว้นานเกินไปแล้ว เพราะมันไม่ได้ปลดทุกข์ในห้องน้ำมาตั้งแต่เมื่อคืน ซึ่งตอนนี้ “ข้าศึก” ภายในตัวกำลังจะบุกออกมาอย่างยากที่จะควบคุมได้

สัตว์ประหลาดจึงตะโกนออกมาว่า “ข้าไม่ไหวแล้ว ข้ายอมพวกเจ้าแล้ว” เมื่อพูดจบ สัตว์ประหลาดก็รีบเผ่นออกจากดาวแคร์รอต และไม่เคยคิดกลับมาที่นี่อีกเลย

ในที่สุด ดาวแคร์รอตก็กลับคืนสู่ความสงบสุขอีกครั้ง ชาวเมืองต่างพากันดีใจที่สัตว์ประหลาดหนีกลับไป และชาวเมืองต่างก็ยกย่องดึ๋งดึ๋งว่าเป็นฮีโร่ตัวจริง ที่ช่วยปกป้องบ้านเกิดของทุกคนเอาไว้ได้

ตุ้มตุ้ยและฟรุ้งฟริ้งขอบใจดึ๋งดึ๋งที่ช่วยให้พวกมันให้รอดพ้นจากอันตรายครั้งใหญ่ ทั้งสองเข้าใจแล้วว่า ความมักง่ายและการใส่ใจแต่ความสวยงาม อาจทำให้เกิดอันตรายที่ไม่คาดคิด

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทั้งตุ้มตุ้ยและฟรุ้งฟริ้งก็เริ่มทำงานอย่างเอาใจใส่ และรอบคอบมากขึ้น

และแล้ว เรื่องราววุ่นวายทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• การมักง่ายอาจทำให้ล้มเหลวในเวลาสำคัญ
• ความขยัน อดทน และการคิดเผื่ออนาคตจะนำไปสู่ความสำเร็จ

#นิทานนำบุญ

นิทานเรื่อง “การผจญภัยของกิลกาเมช” ถือเป็นหนึ่งในเรื่องเล่าที่เก่าแก่ที่สุดของมนุษยชาติ มีต้นกำเนิดจากอารยธรรมสุเมเรียนในแถบเมโสโปเตเมีย ซึ่งปัจจุบันคือบริเวณประเทศอิรัก นิทานเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของมหากาพย์กิลกาเมช (The Epic of Gilgamesh) ที่นักประวัติศาสตร์และนักวรรณกรรมทั่วโลกยกย่องว่าเป็น “รากฐานของวรรณกรรมโลกตะวันตก”

แม้จะเป็นเรื่องเล่าจากดินแดนโบราณ แต่ กิลกาเมช กลับสะท้อนคุณค่าร่วมสมัยอย่างน่าทึ่ง ทั้งในด้านความเป็นผู้นำ มิตรภาพ การเรียนรู้จากความผิดพลาด และการแสวงหาความหมายของชีวิต นักวิจารณ์หลายท่านมองว่านิทานเรื่องนี้เปรียบได้กับ “การเดินทางของจิตใจ” ที่เด็กและผู้ใหญ่สามารถเข้าถึงได้ในระดับที่ต่างกัน

สำหรับพ่อแม่และคุณครู นิทานเรื่องนี้เหมาะอย่างยิ่งที่จะอ่านให้เด็กฟัง เพราะช่วยเปิดโลกแห่งจินตนาการ พร้อมชวนให้ตั้งคำถามสำคัญเกี่ยวกับคุณธรรม ความรับผิดชอบ และการเติบโตภายในของมนุษย์

“บทเรียนของเจ้าหญิง” คือนิทานแฟนตาซีที่แต่งขึ้นอย่างชาญฉลาด เพื่อสอดแทรกบทเรียนสำคัญเกี่ยวกับการดูแลสุขภาพในช่องปาก โดยไม่ใช้วิธีสั่งสอนตรง ๆ

ในขณะที่เด็ก ๆ จะเพลิดเพลินกับเรื่องราวของเจ้าหญิงผู้รักขนมหวานและนางฟ้าน้ำทิพย์ ผู้ใหญ่อย่างเรา จะเห็นถึงเทคนิคการเล่าเรื่องที่แยบคาย ทั้งเรื่องการควบคุมพฤติกรรมการกินน้ำอัดลม การฝึกนิสัยแปรงฟัน และแม้แต่เรื่องการรักษาสัญญาและความรับผิดชอบในคำพูดของตนเอง

สิ่งเหล่านี้ถูกเล่าออกมาอย่างมีอารมณ์ขัน มีสีสัน และไม่สร้างความกลัว แต่กระตุ้นให้เด็กเกิดการเรียนรู้จาก “ตัวละครในนิทาน” แทนที่จะเป็นคำสั่งของผู้ใหญ่

นิทานเรื่องนี้เหมาะอย่างยิ่งสำหรับการอ่านให้เด็กฟังก่อนนอน หรือใช้เป็นสื่อการสอนในห้องเรียนอนุบาลและประถมต้น เพื่อปลูกฝังแนวคิดเรื่อง “การดูแลตัวเองและการรักษาสัญญา” อย่างนุ่มนวลและได้ผลจริง

มาอ่านนิทานเรื่อง “บทเรียนของเจ้าหญิง” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  มีเจ้าหญิงองค์น้อยพระองค์หนึ่งทรงชอบอมลูกกวาดและกินขนมกรุบกรอบเป็นชีวิตจิตใจ  แม้แม่นมจะคอยตักเตือนให้เจ้าหญิงลดการกินขนมหวานและให้หมั่นแปรงฟันอยู่เสมอ ๆ   แต่เจ้าหญิงก็ไม่เคยใส่ใจ  มิหนำซ้ำ  พระองค์ยังมักจะแอบนำน้ำอัดลม ไปดื่มก่อนนอนอีกด้วย   ไม่ช้าไม่นานนัก…ผลแห่งการไม่เชื่อคำเตือนของผู้ใหญ่ก็ทำให้ฟันของเจ้าหญิงเป็นคราบดำปิ๊ดปี๋ แถมยังมีขี้ฟันหนาเตอะดูน่ารังเกียจเป็นที่สุด

ครั้นเมื่อเจ้าหญิงถึงวัยต้องไปโรงเรียน  เพื่อน ๆ ในห้องก็พากันล้อเลียนเจ้าหญิงด้วยการตั้งสมญาให้พระองค์ เช่น เจ้าหญิงฟันดำ, เจ้าหญิงขี้ฟันหนา, เจ้าหญิงขี้ฟันมหาประลัย ฯลฯ  ซึ่งเจ้าหญิงทรงไม่ชอบสมญาที่เพื่อน ๆ ตั้งให้เอาเสียเลย  ด้วยเหตุนี้  พระองค์จึงไปขอร้องให้นางฟ้าประจำตัวหาหนทางช่วยเหลือ

เมื่อนางฟ้าได้ฟังคำขอร้องของเจ้าหญิง  นางฟ้าจึงเนรมิตน้ำทิพย์ขึ้นมาขวดหนึ่งซึ่งมีฤทธิ์ทำให้ฟันสะอาดสดใสได้อย่างวิเศษ  แต่แทนที่นางฟ้าจะมอบน้ำทิพย์ให้แก่เจ้าหญิงไปเปล่า ๆ  นางฟ้ากลับตั้งเงื่อนไขให้เจ้าหญิงปฏิบัติตามสามข้ออันได้แก่  ข้อแรก…เจ้าหญิงจะต้องกินขนมให้น้อยลง   ข้อสอง…เจ้าหญิงจะต้องแปรงฟันทุกครั้งหลังอาหาร  และข้อสาม…เจ้าหญิงห้ามใช้น้ำทิพย์มากกว่าหนึ่งครั้ง 

 เจ้าหญิงทรงให้สัญญาว่าจะทำตามเงื่อนไขของนางฟ้าแต่โดยดี  และเมื่อเจ้าหญิงทรงบ้วนปากด้วยน้ำทิพย์ที่แสนมหัศจรรย์   ฟันของพระองค์ซึ่งมีคราบสีดำคล้ำแถมมีขี้ฟันหนาเตอะก็กลับกลายเป็นฟันที่ขาวสะอาดสดใสและเปล่งประกายราวกับไข่มุก

เจ้าหญิงทรงมีความสุขมากเหลือเกินที่พระองค์มีฟันขาวสะอาดยิ่งกว่าเพื่อนคนใดในห้อง  เจ้าหญิงทรงยิ้มไม่หุบอยู่หลายวัน  จนกระทั่งวันหนึ่ง  พระองค์ก็รู้สึกอยากกินลูกกวาด, ขนมกรุบ-กรอบและน้ำอัดลมขึ้นมาอีก

แม้เจ้าหญิงจะทรงให้คำมั่นสัญญากับนางฟ้าเอาไว้แล้ว  แต่เมื่อเจ้าหญิงมองดูน้ำทิพย์ที่เหลืออยู่อีกตั้งครึ่งค่อนขวด  พระองค์ก็รู้สึกมั่นใจไร้ปัญหาและพร้อมที่จะกินขนมสะสมขี้ฟันอีกครั้ง 

ไม่นานนัก  เจ้าหญิงก็กลับมามีฟันสีดำคล้ำและมีขี้ฟันหนาเตอะดังเดิมอีก  นอกจากนี้  กลิ่นปากของเจ้าหญิงยังทำให้ผู้คนที่อยู่ใกล้ชิดอยากจะเป็นลมวันละหลาย ๆ หน   เจ้าหญิงทรงสะสมขี้ฟันอยู่นานหลายเดือน   จนเมื่อวันคล้ายวันเกิดของพระองค์มาถึง  เจ้าหญิงจึงคิดที่จะทำฟันให้สะอาดสดใสเพื่อเตรียมไว้ยิ้มต้อนรับเพื่อน ๆ ในงานเฉลิมฉลอง

แต่อนิจจา…สิ่งที่เจ้าหญิงหวังกลับไม่เป็นดังคาด  เพราะเมื่อเจ้าหญิงทรงใช้น้ำทิพย์บ้วนปากเป็นครั้งที่สอง  แทนที่ฟันของพระองค์จะสะอาดสดใสเปล่งประกายเหมือนคราวก่อน  การบ้วนปากครั้งนี้กลับทำให้ฟันทุกซี่ของเจ้าหญิงละลายหายไปในชั่วพริบตา!

เจ้าหญิงทรงตกใจมากต่อสิ่งที่เกิดขึ้น   ผลแห่งการไม่เชื่อข้อห้ามของนางฟ้าและการไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้ทำให้เจ้าหญิงองค์น้อยต้องสูญเสียฟันไปจนหมด  เจ้าหญิงฟันหลอทรงร้องไห้แง ๆ เพราะสำนึกในความผิด  แต่ในขณะเดียวกัน  พระองค์ก็ทรงละอายใจเกินกว่าที่จะไปขอร้องนางฟ้าให้มาช่วยเหลือพระองค์อีก

บทเรียนที่ได้รับในครั้งนี้ทำให้เจ้าหญิงตัดสินใจที่จะเปลี่ยนแปลงนิสัยของพระองค์เสียใหม่  เจ้าหญิงทรงยอมฟันหลอและรอเวลาให้ฟันแท้ขึ้นมาแทนที่  หลังจากนั้น  เจ้าหญิงก็คอยดูแลฟันของพระองค์เป็นอย่างดีพร้อม ๆ กับเปิดใจฟังคำแนะนำของผู้ใหญ่เพื่อใช้ปรับปรุงตัวเองอยู่เสมอ ๆ

ในที่สุด  เจ้าหญิงองค์น้อยก็เติบโตขึ้นเป็นเจ้าหญิงที่มีรอยยิ้มพิมพ์ใจและเป็นที่รักของผู้คนทั้งหลาย  

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• การกินขนมหวานมากเกินไป และไม่แปรงฟัน จะทำให้ฟันผุและมีกลิ่นปาก
• การรักษาคำพูดและสัญญาเป็นเรื่องสำคัญ
• การไม่เชื่อฟังคำเตือนของผู้ใหญ่ อาจนำไปสู่ผลเสียที่เราคาดไม่ถึง
• ถ้าเคยทำผิด ก็ยังมีโอกาสปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นได้เสมอ

#นิทานนำบุญ

เมื่อราว 20 ปีก่อน ผม—นำบุญ นามเป็นบุญ—เริ่มแต่งนิทานเรื่อง เจ้าหนูธนูวิเศษ ด้วยแรงบันดาลใจจากความชอบส่วนตัวที่อยากให้ตัวเอกใช้ “ธนู” เป็นอาวุธ และรู้สึกสนุกกับชื่อที่มีเสียงคล้องจองระหว่างคำว่า “ธนู” กับ “เจ้าหนู” จนกลายเป็นชื่อเรื่องที่ฟังดูเท่ราวกับวรรณกรรมเยาวชนระดับโลก

นิทานเรื่องนี้เริ่มต้นจากชื่อเรื่อง โดยยังไม่มีโครงเรื่องหรือแก่นเรื่องชัดเจน ผมค่อย ๆ ต่อเรื่องราวเหมือนการต่อจิ๊กซอว์ในสมอง—ต่อถูกก็ไปต่อ ต่อผิดก็ดึงออก แล้วคิดใหม่ จนกลายเป็นนิทานที่มีทั้งความอ่อนโยนและฉากตื่นเต้นเล็ก ๆ คล้ายกับนิทานก่อนนอนเรื่องยาวอย่าง กระต่ายแสงจันทร์

ผมหวังว่าเด็ก ๆ จะชอบนิทานเรื่องนี้ และได้รับทั้งความสนุกและแรงบันดาลใจจากการอ่านครับ

หมายเหตุสำคัญ: นิทานเรื่อง เจ้าหนูธนูวิเศษ ถูกละเมิดลิขสิทธิ์บ่อยครั้ง เช่น การนำไปทำคลิปลง YouTube/TikTok หรือจัดทำเป็น e-book บนแพลตฟอร์มต่าง ๆ โดยไม่ได้รับอนุญาต หากตรวจพบการละเมิด จะมีโทษทั้งทางแพ่งและอาญา ผมดำเนินการจริง ฟ้องจริง ขอความกรุณาอย่าทำผิดลิขสิทธิ์ครับ

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าหนูธนูวิเศษ” ด้วยกันนะครับ

“ปันปัน” เป็นหลานของช่างทำธนูฝีมือเยี่ยม  พ่อกับแม่ของปันปันฝากเขาเอาไว้กับคุณปู่ก่อนที่พวกท่านจะลาขึ้นสวรรค์ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ  ปันปันเสียใจที่เขาไม่มีโอกาสได้อยู่กับคุณพ่อคุณแม่  แต่เขาก็ยังรู้สึกดีที่อย่างน้อยเขาก็ยังมีคุณปู่ผู้คอยเฝ้าห่วงใยเขาอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก

ปันปันรักคุณปู่มาก  และแน่นอน…คุณปู่ก็รักปันปันด้วยเช่นกัน  ปันปันมักจะเฝ้ามองคุณปู่ในขณะที่ท่านกำลังลงมือทำธนูด้วยความตั้งอกตั้งใจ  เมื่อปันปันเห็นคุณปู่ทำธนูอยู่บ่อย ๆ ปันปันจึงนึกอยากที่จะทำธนูขึ้นมาบ้าง  ด้วยเหตุนี้  ปันปันจึงเริ่มต้นฝึกทำธนู  โดยเขามักจะขอให้คุณปู่ช่วยชี้แนะวิธีการทำธนูให้กับเขา

ธนูคันแรกของปันปันเสร็จสมบูรณ์ขึ้นในวันที่ปันปันมีอายุ 7 ขวบ  ปันปันภูมิใจในผลงานการทำธนูของเขามาก  และเมื่อปันปันอายุ 12 ขวบ  ปันปันก็กลายเป็นช่างทำธนูที่มีฝีมือในการทำธนูและยิงธนูไม่เป็นสองรองจากใคร

อยู่มาวันหนึ่ง  คุณปู่ของปันปันล้มป่วยลงด้วยอาการที่น่าเป็นห่วง  คุณหมอประจำหมู่บ้านต่างพากันถอนใจ เพราะอาการป่วยของคุณปู่หนักเกินกว่าที่แพทย์ประจำหมู่บ้านอย่างพวกเขาจะช่วยเยียวยาเอาไว้ได้

คุณหมอท่านหนึ่งได้เปรยกับปันปันว่า  หากได้หมอที่เก่งกว่านี้ อย่างเช่นหมอหลวงของพระราชามาช่วยทำการรักษา คุณปู่ก็น่าจะหายป่วยได้ไม่ยากนัก  ปันปันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่เขาคงไม่อาจช่วยให้คุณปู่หายจากอาการป่วยที่แสนทรมานนี้ได้  ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าหมอหลวงคือหมอของพระราชา  ดังนั้น มันจึงเป็นไปไม่ได้ที่หมอหลวงจะมารักษาคุณปู่ให้กับเขา

แต่โชคดีก็ยังเป็นของคุณปู่และปันปัน  เพราะในช่วงเวลานั้น  พระราชาได้จัดการแข่งขันการยิงธนูระยะไกลขึ้น  พระราชาทรงประกาศว่า  ผู้ที่ชนะ สามารถขอรางวัลอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา   ปันปันรู้ดีว่าเขาต้องการจะขออะไรจากพระราชา  ปันปันจึงรีบสมัครเข้าร่วมแข่งขันอย่างไม่ลังเล

เหล่าขุนนางต่างพากันหัวเราะเยาะเมื่อเห็นเด็กน้อยอย่างปันปันแบกธนูไม้คันใหญ่ยักษ์เข้ามาสมัครร่วมแข่งขัน  ด้วยความที่มีผู้สมัครเข้าแข่งขันอยู่ก่อนแล้วเพียง 3 คน คือชายหนุ่มผู้เกิดในตระกูลสูง  นักรบร่อนเร่ผู้หยาบช้า  และอัศวินจากประเทศตะวันตก  ดังนั้น  พวกขุนนางจึงยินยอมให้ปันปันเข้าร่วมการแข่งขันได้  โดยพวกเขาจัดลำดับให้ปันปันยิงธนูเป็นคนสุดท้าย เพื่อให้ปันปันกลายเป็นตัวขบขันและสร้างสีสันให้กับงาน!

เมื่อเวลาของการแข่งขันมาถึง  เหล่าทหารก็พากันผูกด้ายแดงเข้ากับปลายลูกธนูของผู้เข้าแข่งขันทั้ง 4 คน  ผู้เข้าแข่งขันแต่ละคนมีโอกาสในการยิงธนูคนละ 1 ครั้ง ซึ่งหากลูกธนูของใครพาด้ายแดงไปได้ไกลที่สุด  บุคคลนั้นก็จะถือว่าเป็นผู้ชนะของการยิงธนูระยะไกลในครั้งนี้

บุคคลแรกที่ยิงธนูก็คือชายหนุ่มผู้เกิดในตระกูลสูง  ชายหนุ่มคนนี้สามารถยิงธนูไปปักที่ต้นไม้ซึ่งอยู่ห่างออกไปไกลถึง 500 ก้าว   ส่วนนักรบร่อนเร่ผู้หยาบช้านั้น  เขาตั้งใจอวดฝีมือด้วยการยิงธนูทะลุผ่านธนูลูกแรก  แล้วปล่อยให้ลูกธนูทะลวงผ่านต้นไม้ไปตกอยู่ในป่าทึบซึ่งห่างออกไปวัดได้ 1000 ก้าว  แต่ที่น่าอัศจรรย์ที่สุดก็คือฝีมือการยิงธนูขออัศวินจากประเทศตะวันตก  เพราะเขาสามารถยิงธนูข้ามป่าทึบไปตกที่ด้านหลังของภูเขา  ซึ่งเมื่อวัดระยะทางแล้ว  เขาเป็นผู้ที่ยิงธนูได้ไกลที่สุด คือไกลถึง 2000 ก้าวเลยทีเดียว

และแล้ว…โอกาสในการยิงธนูของปันปันก็มาถึง  ผู้คนต่างพากันหัวเราะขบขันเมื่อเห็นเด็กน้อยแบกธนูคันใหญ่ยักษ์เข้ามาตั้งท่าเตรียมพร้อมที่จุดตั้งต้น  และเมื่อทหารให้สัญญาณในการยิงธนู  ปันปันซึ่งตั้งสมาธิและจรดหัวใจไว้ที่ปลายธนูอยู่แล้ว ก็ค่อย ๆ ทำการเหนี่ยวสายธนูอย่างช้า ๆ  จนคันธนูโค้งเกือบเป็นรูปวงกลม  และเมื่อปันปันปล่อยมือจากสายธนู  คันธนูก็ดีดตัวกลับ  ทำให้ลูกธนูพุงฉับตัดอากาศไปว่องไวราวกับสายลม

ผู้คนต่างพากันตกตะลึงจนพูดไม่ออก  ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า  เด็กตัวเล็ก ๆ อย่างปันปันจะสามารถยิงธนูได้แรงถึงเพียงนี้  แต่เมื่อทหารลงมือค้นธนูเพื่อวัดระยะ  สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น   เพราะแทนที่ทหารจะพบลูกธนูตกไกลออกไปอย่างที่หลายคนคาดหวัง  ลูกธนูกลับตกอยู่ในพุ่มไม้ห่างจากจุดตั้งต้นเพียงแค่ 10 ก้าวเท่านั้น!  และนี่คือความจริงที่ปันปันไม่อาจปฏิเสธได้

แต่โชคของปันปันก็ยังคงมีอยู่  เพราะในขณะนั้น  พระราชาผู้ทรงความยุติธรรมได้ชมการแข่งขันมาโดยตลอด  พระราชาทรงสงสัยว่า เพราะเหตุใดลูกธนูของเด็กน้อยจึงพุ่งไปได้ไม่ไกลอย่างที่ควรจะเป็น  ดังนั้น ก่อนที่พระองค์จะทำการประกาศตัวผู้ชนะ  พระองค์จึงสั่งให้ทหารลองวัดความยาวของด้ายสีแดงที่ผูกติดอยู่กับปลายลูกธนูของปันปันให้แน่ใจเสียก่อน

เมื่อทหารลงมือวัดความยาวของด้ายสีแดงโดยเริ่มวัดจากจุดตั้งต้น  ผลที่เกิดขึ้นก็คือ…ทหารต้องเดินวนรอบโลก 1 รอบจนกระทั่งกลับมาที่จุดตั้งต้นอีกครั้ง  แล้วเดินต่อไปอีก 10 ก้าว จึงวัดความยาวทั้งหมดได้ครบถ้วน ซึ่งนั่นก็หมายความว่า ลูกธนูของปันปันพุ่งทะยานไปได้ไกลที่สุด  โดยเดินทางไปรอบโลกภายในเวลาเพียงแค่พริบตาเดียว

ในที่สุด  ปันปันก็ได้เป็นผู้ชนะ และเมื่อพระราชาทรงถามว่า ปันปันต้องการอะไรเป็นรางวัลสำหรับชัยชนะในครั้งนี้  ปันปันจึงรีบตอบพระราชาด้วยความมุ่งมั่นว่า สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือเขาอยากขอยืมตัวหมอหลวงให้ช่วยไปรักษาคุณปู่ผู้เป็นที่รักของเขา

พระราชาทรงชื่นชมในความสามารถและความกตัญญูของปันปัน  ดังนั้น  หลังจากที่หมอหลวงทำการรักษาคุณปู่จนหายป่วยแล้ว  พระราชาจึงรับปันปันกับคุณปู่ให้เข้ามาอยู่ในพระราชวัง โดยมอบหมายให้ปู่หลานทั้งสองคอยฝึกฝนพลธนูของกองทัพให้มีความสามารถมากขึ้นเรื่อย ๆ

และแล้ว..นิทานเรื่องนี้ก็จบลงอย่างมีความสุข

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• ความกตัญญูคือพลังที่ยิ่งใหญ่
• อย่าตัดสินใครจากรูปลักษณ์ภายนอก
• ความพยายามและความตั้งใจสามารถพาเราไปไกลกว่าที่ใครคาดคิด

#นิทานนำบุญ

ในโลกแห่งนิทานที่เต็มไปด้วยเจ้าชายและเจ้าหญิง เรื่องราวของ “เจ้าชายฝุ่น” โดดเด่นด้วยความแปลกใหม่และความลึกซึ้งอย่างน่าประหลาดใจ เจ้าชายองค์นี้ไม่ได้มีรูปลักษณ์สง่างามหรือพลังวิเศษใด ๆ เพราะพระองค์ตัวเล็กเท่าเม็ดฝุ่น แต่หัวใจกลับยิ่งใหญ่กว่าทุกสิ่ง

นิทานเรื่องนี้เริ่มต้นจากความท้าทายในการสร้างตัวละครที่เล็กที่สุดเท่าที่จินตนาการจะพาไปได้ และค่อย ๆ คลี่คลายเป็นเรื่องราวแห่งความรักที่บริสุทธิ์ เจ้าชายฝุ่นแอบรักเจ้าหญิงที่ไม่เคยมองเห็นพระองค์ แต่ความรักของพระองค์กลับมั่นคงและกล้าหาญจนสามารถปกป้องเจ้าหญิงจากยักษ์ร้ายได้

นี่ไม่ใช่เพียงนิทานสำหรับเด็ก แต่เป็นเรื่องราวของความรักแท้ที่ไม่ต้องการการตอบรับ เพียงแค่ได้รักและได้ดูแลก็เพียงพอแล้ว นิทานเรื่องนี้จึงเหมาะสำหรับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ที่ยังเชื่อในพลังของหัวใจ

มาอ่านนิทานเรื่อง “เจ้าชายฝุ่น” ด้วยกันนะครับ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเจ้าชายองค์หนึ่งตัวเล็กเท่าเม็ดฝุ่น!

.

แม้เจ้าชายจะตัวเล็กกระจิริดกระจิ๋วหลิวจนใคร ๆ มองแทบไม่เห็น  แต่พระองค์มีตัวตนอยู่จริง  และที่สำคัญ..เจ้าชายมีหัวจิตหัวใจไม่ต่างไปจากเจ้าชายองค์อื่น ๆ

วันหนึ่ง ในขณะที่เจ้าชายฝุ่นเดินทางด้วยการปลิวไปตามสายลมพัด  พระองค์บังเอิญพบเจ้าหญิงองค์หนึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนท่ามกลางแสงแดดอุ่นสบาย โดยมีสัตว์น้อยใหญ่ทั้งลูกแมว,กระต่าย, กวางดาวและนกต่าง ๆ ห้อมล้อมอยู่รอบตัวของพระองค์

เจ้าหญิงอ่านหนังสือพร้อมกับป้อนอาหารให้สัตว์ต่าง ๆ ไปด้วย ทำให้สัตว์ทั้งหลายมีความสุขมาก เจ้าชายฝุ่นเองก็มีความสุขมากเช่นกัน เพราะพระองค์เผลอหลงรักเจ้าหญิงตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็น

เมื่อความรักก่อตัวขึ้นในใจ  เจ้าชายฝุ่นจึงเดินทางมาเฝ้ารอเจ้าหญิงทุกวันไม่เคยขาด ไม่ว่าแดดจะร้อน, ฝนจะตกหรืออากาศจะหนาวสักเพียงไร เจ้าชายฝุ่นก็ตั้งใจมารอเจ้าหญิงที่สวนแห่งนั้นด้วยหัวใจที่มั่นคงในความรัก

จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อเจ้าชายฝุ่นมั่นใจว่าพระองค์รักเจ้าหญิงยิ่งชีวิต พระองค์จึงตัดสินใจเปิดเผยตัวและบอกความในใจให้เจ้าหญิงได้รู้ 

วันนั้น เจ้าหญิงเสด็จมาที่สวนเช้ากว่าปกติ แต่เจ้าชายฝุ่นมารอเจ้าหญิงอยู่ก่อนแล้ว ครั้นเมื่อเจ้าหญิงนั่งลงที่พื้นหญ้า วางตะกร้าแล้วหยิบหนังสือออกมาอ่าน  เจ้าชายฝุ่นก็รีบปลิวตามลมไปหยุดยืนตรงเบื้องหน้าของเจ้าหญิง พร้อมกับเอ่ยปากสารภาพรัก

อนิจจา! เจ้าชายฝุ่นตัวเล็กมาก เล็กเสียจนมองด้วยตาเปล่าแทบไม่เห็น  เสียงของเจ้าชายฝุ่นจึงเบาบาง…เบาจนหูของเจ้าหญิงไม่อาจรับฟังเสียงสารภาพรักนั้นได้

เจ้าชายฝุ่นพยายามตะโกนให้เสียงดังขึ้นอีก  แต่มันก็ยังดังไม่พอที่หูของเจ้าหญิงจะได้ยินเสียงนั้น

เจ้าชายฝุ่นเสียใจที่ตนเองตัวเล็กเพียงฝุ่น พระองค์ไม่คู่ควรกับเจ้าหญิงเลยสักนิด  แต่ถึงกระนั้น พระองค์ก็ยังยืนยันที่จะรักเจ้าหญิงจากหัวใจดวงจริงแม้เจ้าหญิงจะมองไม่เห็นพระองค์เลยก็ตาม

หลายเดือนผ่านไป เจ้าชายฝุ่นยังคงแอบมาเฝ้ารอเจ้าหญิงอยู่เช่นเดิม ยิ่งนานวัน พระองค์ก็ยิ่งรักเจ้าหญิงมากขึ้นเรื่อย ๆ  จวบจนกระทั่งวันหนึ่ง เกิดเหตุร้ายมียักษ์ใหญ่จอมเกเรบุกมาที่วังของเจ้าหญิง  ยักษ์ใหญ่ได้ข่าวว่าเจ้าหญิงเป็นคนสะสวย มันจึงอยากจับเจ้าหญิงไปสะสมไว้ในถ้ำคล้ายกับสิ่งของสวยงามต่าง ๆ ที่มันใช้กำลังแย่งชิงมาเก็บเอาไว้จากทั่วทุกมุมโลก

เช้าวันนั้น เมื่อนกน้อยทราบว่ายักษ์เกเรบุกมาถึงวังของเจ้าหญิง นกน้อยก็รีบบินมาแจ้งข่าวให้เพื่อนสัตว์    ต่าง ๆ  ได้รับรู้ 

เมื่อทราบข่าว สัตว์ทั้งหลายรวมทั้งเจ้าชายฝุ่นซึ่งรอเจ้าหญิงอยู่ในสวนต่างก็ตกใจมาก  เจ้าชายฝุ่นอยากปกป้องเจ้าหญิง  พระองค์จึงตะโกนขอให้นกพาพระองค์ไปช่วยเจ้าหญิงโดยด่วน 

โชคดีที่พวกสัตว์มีหูไวกว่ามนุษย์ นกน้อยจึงได้ยินเสียงของเจ้าชาย (รวมทั้งมันยังรู้ว่าเจ้าชายฝุ่นรักเจ้าหญิงมากเพียงไร)  นกน้อยผงกหัวหนึ่งครั้ง  จากนั้น มันก็ให้เจ้าชายขึ้นขี่หลังแล้วกระพือปีกโผบินไปยังด้านหน้าของพระราชวังทันที

เมื่อนกน้อยบินมาถึงหน้าต่างห้องนอนของเจ้าหญิง เป็นเวลาเดียวกับที่เจ้ายักษ์กำลังยื่นมือเพื่อจับตัวของเจ้าหญิงอยู่พอดี   นกน้อยไม่รู้ว่าเจ้าชายฝุ่นจะหยุดยั้งยักษ์ได้สำเร็จหรือไม่ เจ้าชายเองก็ไม่รู้ว่าพระองค์จะจัดการกับเจ้ายักษ์ได้อย่างไร แต่สิ่งเดียวที่พระองค์รู้ก็คือพระองค์จะต้องปกป้องเจ้าหญิงผู้เป็นที่รักให้จงได้

เจ้าชายฝุ่นครุ่นคิดอยู่เพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งแล้วตัดสินใจต่อสู้กับยักษ์เกเรในแบบฝุ่น ๆ  นั่นคือการปล่อยตัวให้ลอยตามลมขึ้นไปในอากาศ จนร่างที่เล็กกระจิ๋วหลิวปลิวเข้าใกล้กับหน้าของยักษ์ เมื่อได้จังหวะ เจ้าชายฝุ่นก็กระโดดไปเกาะที่ขอบตาของยักษ์ แล้วปีนเข้าไปในลูกตาของยักษ์เหมือนฝุ่นที่ปลิวเข้าตาของผู้คนทั้งหลาย

ในตอนแรก เจ้ายักษ์ไม่รู้สึกอะไรเลย  แต่เมื่อเจ้าชายวิ่งชนดวงตาของยักษ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่นานนัก ตาของเจ้ายักษ์ก็เริ่มระคายเคือง  ครั้นเมื่อเจ้ายักษ์ใช้มือขยี้ตา เจ้าชายฝุ่นก็พยายามหลบหลีกไม่ให้ถูกมือของยักษ์บี้จนแบนแต๊ดแต๋  พอยักษ์ถอนมือออก  เจ้าชายก็จะวิ่งชนดวงตาของเจ้ายักษ์อีก ในที่สุด ยักษ์เกเรก็แสบตาถึงขั้นน้ำตาไหลพราก  แถมดวงตายังแดงแจ๊ดแจ๋ เจ้ายักษ์เห็นท่าไม่ดี เพราะมันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับดวงตาที่เป็นอวัยวะสำคัญของมัน มันจึงล้มเลิกความตั้งใจที่จะจับตัวเจ้าหญิง แล้วรีบเดินทางกลับบ้านเพื่อหาทางเยียวยาดวงตาให้กลับคืนสู่สภาพปกติ

เมื่อยักษ์เปลี่ยนใจไม่จับตัวเจ้าหญิง เจ้าชายฝุ่นจึงกระโจนออกมาจากตาของยักษ์แล้วล่องลอยตามสายลมลงมายืนที่หน้าต่างห้องนอนของเจ้าหญิงด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข

ทุกคนรวมทั้งเจ้าหญิงต่างแปลกใจที่เห็นยักษ์เกเรถอยร่นไปโดยไม่มีสาเหตุ  เจ้าหญิงมองยักษ์ที่เดินห่างออกไปอย่างโล่งอก ส่วนเจ้าชายฝุ่นที่ยืนอยู่ตรงขอบหน้าต่างก็เงยหน้ามองเจ้าหญิงพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วตะโกนด้วยความดีใจว่า “ถึงเธอจะมองไม่เห็นฉันและไม่ได้ยินเสียงฉัน…แต่ฉันมีอยู่จริง  เหมือนความรักของฉัน แม้เธอจะมองไม่เห็น แต่มันมีอยู่จริง ๆ” 

เจ้าชายฝุ่นรู้ดีว่าเจ้าหญิงคงไม่มีทางได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของพระองค์  แต่พระองค์ก็ยินดีที่ได้แอบรักและคอยปกป้องเจ้าหญิงอยู่เช่นนี้     

เจ้าหญิงยิ้มน้อย ๆ อย่างเอียงอาย สักพักแก้มของพระองค์ก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีชมพูเข้มขึ้น ๆ  เพราะเมื่อสักครู่…หัวใจของเจ้าหญิงเพิ่งได้ยินเสียงของใครบางคนสารภาพรัก!

ข้อคิดจากนิทานเรื่องนี้ :

• ความรักที่แท้จริง คือความปรารถนาดีที่มีให้ ไม่ใช่การได้รับความรักกลับคืน
• แม้ตัวจะเล็ก แต่หัวใจทำให้เราสามารถทำเรื่องยิ่งใหญ่ได้
• การปกป้องคนที่เรารักไม่ต้องการพลังวิเศษ แค่ต้องการความกล้าหาญและสติปัญญา

#นิทานนำบุญ

…………………………………………………