คูมูโจ้กับนีจิ

นิทานความรักแต่งไม่ยาก แต่ถ้าต้องแต่งทุกปี มันก็กลายเป็นงานหิน นิทานเรื่อง “คูมูโจ้กับนีจิ” เป็นนิทานความรักที่พี่นำบุญแต่งในช่วงปีท้าย ๆ ของการทำงาน  ตัวละครไปไกลกว่าจินตนาการทั่ว ๆ ไปมาก คือเป็นตัวละครสมมติจากดาวดวงใดดวงหนึ่งในจักรวาลนิทาน  เนื้อหามีความเป็นธรรมะและปรัชญาแอบแฝงอยู่ มองเป็นนิทานความรักก็ได้ นิทานสอนใจเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนก็ได้  นี่เป็นนิทานที่ “น้อยแต่มาก” เรื่องหนึ่ง  ขอลงเป็นคลิปวิดีโอให้ชม และลงเนื้อหานิทานจากต้นฉบับให้อ่านกันนะครับ

นิทานเรื่อง คูมูโจ้กับนีจิ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว  ณ ดาวดวงน้อยซึ่งเป็นถิ่นที่อยู่ของคูมูโจ้และนีจิ  สิ่งมีชีวิตชายหญิงที่น่ารักที่สุดในจักรวาล  ยังมีคูมูโจ้ตัวหนึ่งอาศัยอยู่บนกิ่งของต้นไม้ต้นที่ใหญ่ที่สุดในดาวดวงนั้น

คูมูโจ้แอบปลื้มนีจิที่อาศัยอยู่บนกิ่งไม้ฝั่งตรงกันข้าม แต่คูมูโจ้ไม่รู้ว่าจะบอกความในใจกับเธออย่างไร  มันจึงได้แต่แอบมองนีจิอยู่เงียบ ๆ

ทุกวัน  คูมูโจ้ได้แต่เฝ้าครุ่นคิดถึงวิธีบอกความในใจให้นีจิได้รับรู้

คูมูโจ้คิดว่า การบอกรักด้วยการร้องเพลงอาจเป็นวิธีที่ไม่ยากเกินไปนัก  มันจึงฝึกร้องเพลงยอดนิยมทุกวันด้วยเสียงสั่น ๆ ที่เกิดจากความเขินอายว่า  “จำได้ไหม  ตายายยังจำได้ไหม  ปูย่าจำได้ใช่ไหม  สอนหนูอยู่แทบทุกปี…” แต่หลังจากซ้อมร้องเพลงไป ซ้อมร้องเพลงมา  คูมูโจ้ก็รู้สึกว่า เสียงร้องของมันฟังไม่ค่อยเข้าท่า  แถมยังสั่นจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง  มันจึงตัดสินใจคิดหาวิธีอื่นที่ดีกว่า

คูมูโจ้เลือกใช้วิธีเขียนจดหมายเพื่อบอกความในใจแทนการพูดหรือร้องเพลง  แต่เมื่อคูมูโจ้ลงมือเขียนจดหมาย  มือของมันก็สั่นจนลายมือหยุกหยิกคล้ายตัวหนอนดูน่าเกลียด  คูมูโจ้จึงต้องคิดวิธีอื่นอีก

คูมูโจ้คิดว่า การส่งข้อความด้วยรหัสแบบโบราณที่เรียกว่ารหัสมอร์ส น่าจะช่วยให้มันหายเขินอายได้บ้าง และถ้ามันส่งด้วยวิธีที่ไม่ใช่การเขียนหนังสือ  ก็อาจแก้ปัญหาเรื่องลายมือของมันได้  คูมูโจ้จึงคิดจะตำส้มตำเป็นจังหวะสั้นยาวแบบรหัสมอร์สเพื่อบอกรัก  แต่เมื่อคิด ๆ ดูแล้ว  มันก็ไม่ค่อยแน่ใจว่า  นีจิจะเข้าใจความหมายของรหัสลับที่มันต้องการจะบอกหรือไม่

คูมูโจ้จึงได้แต่คิด…คิด…แล้วก็คิด  แต่จนแล้วจนรอด  มันก็คิดวิธีบอกความในใจไม่สำเร็จ

เมื่อคุณใบไม้ที่ขึ้นอยู่ตรงปลายกิ่งไม้ฝั่งที่คูมูโจ้เกาะอยู่เห็นคูมูโจ้กลุ้มใจ   มันก็นึกสงสาร  คุณใบไม้จึงถามคูมูโจ้ไปว่า “ความสัมพันธ์ของเธอกับนีจิในตอนนี้เป็นอย่างไรเหรอ?”

“ก็ดีนะ” คูมูโจ้ตอบ  “ฉันรู้สึกมีความสุขที่ได้อยู่บนกิ่งไม้ฝั่งตรงข้ามกับเธอและได้แอบมองเธออยู่เงียบ ๆ แบบนี้”

“ถ้ามันดีแล้ว เธอรักษาความพอดีนั้นเอาไว้ดีไหม”  ใบไม้แนะนำ  “ปล่อยทุกอย่างให้เป็นอย่างที่เคยเป็น  แล้วถ้าวันหนึ่งอะไรจะเกิดขึ้น ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ”

คำแนะนำของใบไม้  ทำให้คูมูโจ้ได้คิด

“ถ้าทุกอย่างดีอยู่แล้ว  จะหาเรื่อง…ให้มันยุ่งไปทำไม  ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติดีกว่านะ”

……….

หลายวันหลังจากนั้น  อากาศค่อนข้างหนาว  คูมูโจ้ตื่นแต่เช้า และสังเกตเห็นว่า ที่ปลายของกิ่งไม้ตรงที่คุณใบไม้เคยอยู่อย่างโดดเดี่ยว บัดนี้ มีใบไม้อีกใบงอกขึ้นมาเคียงข้างตามวิถีของธรรมชาติ

“คุณใบไม้คงไม่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกแล้วนะ” คูมูโจ้รู้ในทันที

แต่สิ่งที่คูมูโจ้ไม่รู้ก็คือ เมื่อมีใบไม้งอกขึ้นมาใหม่  น้ำหนักของใบไม้ที่เพิ่มขึ้น  ทำให้กิ่งไม้ฝั่งที่คูมูโจ้อาศัยอยู่หนักมากกว่ากิ่งไม้ฝั่งตรงข้ามนิดหนึ่ง  ผลที่ตามมาก็คือ  กิ่งไม้ฝั่งของคูมูโจ้ค่อย ๆ เอียงลงและทำให้นีจิเดินตามความลาดเอียงมาทางกิ่งไม้ของฝั่งคูมูโจ้บ่อยขึ้นโดยไม่รู้ตัว

จนกระทั่งวันหนึ่ง  นีจิจึงเริ่มแปลกใจที่เธอมักเดินเข้าหากิ่งไม้ของชายหนุ่มบ่อยอย่างผิดสังเกต  และในเสี้ยววินาทีหนึ่ง  เธอก็เริ่มสงสัยว่า  บางที…มันอาจเกิดขึ้นจากแรงดึงดูดของความรักที่ทำให้เธอเดินเข้าใกล้เขาอยู่เสมอ ๆ

ครั้นเมื่อเวลาผ่านไปจนถึงช่วงเปลี่ยนฤดู นีจิก็ตัดสินใจนำผ้าห่มไปแบ่งให้คูมูโจ้ห่ม  แม้ว่าคูมูโจ้จะเขินมาก  แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ทั้งสองได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น

ไม่นานหลังจากนั้น  ธรรมชาติก็ค่อย ๆ ทำให้คูมูโจ้และนีจิรักกัน  จนในที่สุด  ทั้งคู่ก็ตัดสินใจแต่งงานกัน โดยที่คูมูโจ้ไม่ต้องทำชีวิตให้ยุ่งไปกว่าปกติเลยแม้แต่นิดเดียว

#นิทานนำบุญ

…………………………………………………