นิทานเรื่อง “เจ้าหญิงสโนว์ไวต์” เป็นเทพนิยายที่มีชื่อเสียงในยุโรป (บางแห่งระบุว่าเป็น นิทานพื้นบ้านเยอรมัน) นับเป็นนิทานพื้นบ้านอมตะ ซึ่งต่อมาถูกรวบรวมและพิมพ์เป็นเล่มโดยพี่น้องตระกูลกริมส์ หลังจากนั้น สโนว์ไวต์ ถูกนำมาสร้างเป็นภาพยนตร์การ์ตูนโดยบริษัทวอลต์ดีสนีย์ ในชื่อ “สโนไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ด” โดยฉายครั้งแรกในปี 1937 และประสบความสำเร็จไปทั่วโลก
ในฐานะที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) เป็นนักแต่งนิทานและได้จัดทำหมวดนิทานนานาชาติ เอาไว้ในเว็บไซต์นิทานนำบุญ ผมจึงอยากนำนิทานเรื่องสโนว์ไวต์ มาเขียนเล่าด้วยสำนวนของผม โดยคงเรื่องดั้งเดิมเอาไว้ด้วยความเคารพ หวังว่าผู้อ่านจะชอบนิทานเรื่องสโนว์ไวต์ที่ผมเขียนให้อ่านกันนะครับ
นิทานเรื่อง เจ้าหญิงสโนว์ไวต์
กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีเจ้าหญิงองค์หนึ่งชื่อว่า “สโนว์ไวต์” สโนว์ไวต์เป็นเจ้าหญิงที่สวยมาก ๆ สวยกว่าผู้หญิงคนใด ๆ ในปฐพี แต่นอกจากความสวยของหน้าตา สโนว์ไวต์ยังมีนิสัยและจิตใจที่งดงามด้วย ดังนั้น ไม่ว่าใครได้พบกับสโนว์ไวต์ ก็มักจะหลงรักสโนว์ไวต์ตั้งแต่แรกเห็น
อยู่มาวันหนึ่ง มีแม่มดใจร้ายตนหนึ่ง อยากที่จะครองอาณาจักรของพระราชา ผู้เป็นพ่อของสโนว์ไวต์ แม่มดจึงใช้ยาพิษกำจัดพระราชินี แล้วใช้ยาเสน่ห์ทำให้พระราชาหลงรักจนกระทั่งมาขอแต่งงานด้วย
เมื่อแม่มดได้กลายเป็นพระราชินีองค์ใหม่ เธอก็ผสมยาพิษอีกครั้ง โดยให้พระราชากินวันละเล็กวันละน้อย จนพระองค์ล้มป่วยและสิ้นพระชนม์
หลังจากพระราชาสิ้นพระชนม์ แม่มดใจร้ายในคราบของราชินีองค์ใหม่ จึงได้เป็นผู้ปกครองอาณาจักรอันยิ่งใหญ่สมดังที่ใจหวัง
ทันทีที่พระราชินีใจร้ายได้ครองอาณาจักร นางก็นำเงินจากท้องพระคลังไปใช้จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่าย เพื่อบำรุงปรุงโฉมของตัวเอง ให้สวยงามกว่าใคร ๆ ในปฐพี
ครั้นเมื่อพระราชินีใจร้ายรู้สึกว่าตัวเองสวยได้ที่แล้ว นางจึงถามกระจกวิเศษประจำตระกูลของแม่มดว่า “กระจกวิเศษบอกข้าเถิด ว่าใครงามเลิศในปฐพี”
เมื่อกระจกวิเศษได้ฟัง กระจกวิเศษก็ตอบว่า “อ๋อใช่ ก็เจ้าหญิงสโนว์ไวท์น่ะสิ ทั่วทั้งปฐพี ไม่มีใครงามเกิน”
คำตอบของกระจกวิเศษ ทำให้ราชินีใจร้ายโมโหมาก ด้วยความริษยา…นางจึงสั่งให้นายพราน พาสโนว์ไวต์เข้าไปในป่า แล้วให้จัดการกับสโนว์ไวต์ เพื่อไม่ให้เธอได้ออกมาจากป่าอีก
เมื่อนายพรานได้พบกับเจ้าหญิงมีหน้าตาสะสวย และมีนิสัยใจคอที่งดงามอย่างสโนว์ไวต์ นายพรานก็รู้สึกผิด เกินกว่าจะปลิดชีวิตของเธอ ด้วยเหตุนี้ นายพรานจึงตัดสินใจพาสโนว์ไวต์ ไปอาศัยอยู่ในบ้านของคนแคระทั้งเจ็ดในป่าลึก แล้วกำชับให้คนแคระทั้งเจ็ดเพื่อนของเขา ดูแลสโนว์ไวต์ให้ดีที่สุด
สโนว์ไวต์อาศัยอยู่ในบ้านของคนแคระทั้งเจ็ดอย่างมีความสุขเป็นเวลานานหลายเดือน จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อพระราชินีใจร้ายถามกระจกวิเศษอีกครั้งหนึ่งว่า “กระจกวิเศษบอกข้าเถิด ว่าใครงามเลิศในปฐพี”
เมื่อกระจกวิเศษตอบว่า “อ๋อใช่ ก็เจ้าหญิงสโนว์ไวต์น่ะสิ ทั่วทั้งปฐพี ไม่มีใครงามเกิน”
คำตอบของกระจกวิเศษนี่เอง ที่ทำให้ราชินีใจร้ายรู้ในทันทีว่า สโนว์ไวต์ยังคงมีชีวิตอยู่
พระราชินีใจร้ายใช้เวลาสืบอยู่สักพักก็รู้ว่า สโนว์ไวต์แอบไปอาศัยอยู่กับคนแคระทั้งเจ็ดในป่าลึก พระราชินีใจร้ายอยากกำจัดสโนว์ต์ นางจึงปรุงยาพิษที่เมื่อใครกินเข้าไปแล้ว ก็จะหลับไหลไปตลอดกาล จนกว่าจะมีใครมาจุมพิตด้วยความรัก จึงจะฟื้นขึ้นมาได้ จากนั้น พระราชินีก็นำเอายาพิษ มาเคลือบไว้ที่ผิวของแอปเปิ้ลสีแดงสด ก่อนที่จะปลอมตัวเป็นหญิงชรา แล้วมุ่งหน้าไปยังบ้านของคนแคระทั้งเจ็ด เพื่อทำตามแผนที่วางเอาไว้
พระราชินีในคราบของหญิงชรา เฝ้ารอจนคนแคระทั้งเจ็ดออกไปทำงานนอกบ้าน จากนั้น นางก็ใช้มารยาเล่นบทน่าสงสาร ทำทีเป็นขอน้ำดื่มเพื่อดับกระหายจากสโนว์ไวต์ ครั้นเมื่อนางได้ดื่มน้ำแล้ว นางก็กล่าวขอบคุณ สโนว์ไวต์ พร้อมกับคะยั้นคะยอให้สโนว์ไวต์กินแอปเปิ้ลที่นางนำติดตัวมาด้วย
“เออ หลานจ๊ะ หลานช่างมีน้ำใจกับยายเหลือเกิน อ่ะนะ ๆ หลานให้ยายกินน้ำ ยายก็จะให้หลานกินแอปเปิ้ลอาบยาพิษ เอ๊ย ไม่ใช่ ๆ ยายก็จะให้หลานกินแอปเปิ้ลจากสวนของยาย มามะ มากินแอปเปิ้ลนะจ๊ะหลานจ๋า”
ในตอนแรก สโนว์ไวต์ไม่กล้ารับแอปเปิ้ลจากหญิงชรา เพราะเธอไม่ได้อยากได้สิ่งใดตอบแทนจากหญิงชราเลย แต่เมื่อหญิงชราคะยั้นคะยอไม่ยอมหยุด สโนว์ไวต์จึงต้องยอมกินแอปเปิ้ลเพื่อให้หญิงชราสบายใจ
อนิจจา สโนว์ไวต์ผู้น่าสงสารไม่รู้เลยว่า แอปเปิ้ลลูกนั้นเป็นแอปเปิ้ลอาบยาพิษ ทันทีที่สโนว์ไวต์กินแอปเปิ้ลเข้าไป เธอก็ค่อย ๆ ง่วงและก็หลับใหลไปที่สุด
เมื่อพระราชินีใจร้ายจัดการกับสโนว์ไวต์ได้สำเร็จ นางก็สบายใจ แล้วรีบหนีกลับพระราชวังไป โดยไม่เคยคิดถึงเรื่องของสโนว์ไวต์อีกเลย
ฝ่ายคนแคระทั้งเจ็ดนั้น เมื่อพวกเขากลับมาถึงบ้าน และพบร่างของสโนไวต์นอนอยู่ที่พื้น พวกเขาก็พยายามช่วยกันเรียกให้สโนว์ไวต์ตื่น แต่ไม่ว่าคนแคระทั้งเจ็ดจะทำอย่างไร สโนว์ไวต์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมาได้เลย คนแคระเสียใจมาก พวกเขาคิดว่าสโนว์ไวต์มีสภาพแทบจะไม่ต่างจากคนตาย แต่พวกเขาเห็นว่า พวกเขาไม่ควรฝังสโนว์ไวต์ไว้ใต้ดิน เพราะเธอยังคงหายใจอยู่ ด้วยเหตุนี้ คนแคระจึงช่วยกันสร้างโลงแก้ว แล้วบรรจุร่างของสโนว์ไวต์เอาไว้ในนั้น โดยแอบหวังไว้ในใจว่า สักวัน…สโนว์ไวต์อาจฟื้นขึ้นมาและพูดคุยกับพวกเขาได้อีกครั้ง
เวลาผ่านไปนาน นานจนคนแคระเริ่มจะหมดหวัง แต่แล้วในวันหนึ่ง ก็บังเอิญมีเจ้าชายรูปงานพระองค์หนึ่ง ทรงขี่ม้ากุบกับ ๆ ๆ ผ่านมาเห็นโลงแก้วเข้า
เมื่อเจ้าชายลงจากหลังม้า แล้วเดินเข้าไปดูใกล้ ๆ พระองค์ก็ทรงหลงใหลในความงามของเจ้าหญิงที่น่าสงสารผู้นอนอยู่ในโลงแก้วนั้น เจ้าชายเผลอก้มลงจุมพิตเจ้าหญิงองค์นั้นด้วยความรักอันบริสุทธิ์
และทันทีที่เจ้าชายถอยตัวออกมา สโนไวต์ก็ค่อย ๆ ลืมตาตื่น จากนั้น เธอก็ชันตัวขึ้นจากโลงแก้ว ท่ามกลางความแปลกใจของเจ้าชายและเหล่าคนแคระทั้งหลาย
หลังจากที่สโนว์ไวต์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าชายกับคนแคระฟัง ทุกคนก็ลงความเห็นว่า ทั้งหมดคงเป็นแผนของราชินีใจร้าย ที่หมายจะเอาชีวิตของสโนว์ไวท์ด้วยแอปเปิ้ลอาบยาพิษ
เจ้าชายไม่อยากให้สโนว์ไวต์ต้องเผชิญกับเรื่องร้าย ๆ อีกเลย พระองค์จึงขอแต่งงานกับสโนว์ไวต์ และเชิญสโนว์ไวต์ให้ไปอยู่ในอาณาจักรของพระองค์
ในที่สุด สโนไวต์ก็ได้แต่งงานกับเจ้าชายรูปงาม แล้วทั้งคู่ก็ได้ครองรักกันอย่างมีความสุขท่ามกลางความยินดีของคนแคระทั้งหลาย
#นิทานนำบุญ
นิทานนำบุญ 