เรายังเป็นที่รักของใครบางคน

ในช่วงชีวิตของคนเรา ต้องพบเจอกับเรื่องต่าง ๆ มากมาย  ในบางช่วงเวลา สิ่งที่บางคนต้องพบอาจทำให้เขาหรือเธอต้องจมอยู่ในความทุกข์  ไม่สบายกาย ไม่สบายใจ  และบางคนทุกข์จนถึงกับเป็นโรคซึมเศร้า ซึ่งในช่วงเวลาที่แย่ที่สุดเหล่านั้น  กำลังใจหรือความห่วงใยจากใครบางคน อาจเป็นสิ่งที่มีค่าสุด ที่จะช่วยทำให้เขาหรือเธอคนนั้น ยังคงยืนหยัดต่อไปได้  นิทานก่อนนอนเรื่องนี้  เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ทุ่มหัวใจแต่ง เพื่อขอเป็นส่วนหนึ่งในการส่งกำลังใจเพื่อให้คนที่กำลังทุกข์ใจรู้ว่า “เรายังเป็นที่รักของใครบางคน” และถ้าวันไหนที่รู้สึกแย่ ๆ ลองยิ้มให้กับตัวเองดูบ้าง  หรือใช้มือขวาลูบแขนซ้ายของตัวเองเบา ๆ ด้วยความรัก  แล้วใช้มือซ้ายลูบแขนขวาเบา ๆ เหมือนอยากบอกว่า “ฉันก็รักเธอเหมือนกัน”  นอกจากนี้  อาจลองหาตุ๊กตานุ่ม ๆ มากอดและมอบความรักให้เขา  ไม่นาน เจ้าตุ๊กตาก็น่าจะใจอ่อนแล้วส่งความรักกลับคืนมาให้เรา  ยิ่งเรารักและเมตตาตัวเองมากเท่าไหร่  เราก็จะสัมผัสได้ถึงความรักมากขึ้นเท่านั้น  ขอให้ทุกคนผ่านช่วงเวลาแย่ ๆ ไปให้ได้ และอย่าลืมโดยเด็ดขาดว่า  “เรายังเป็นที่รักของใครบางคน” อยู่จริง ๆ   

นิทานเรื่อง เรายังเป็นที่รักของใครบางคน

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีแผงขายตุ๊กตามือสองแบกะดินแผงหนึ่ง เต็มไปด้วยตุ๊กตาเก่า ๆ ที่ถูกเจ้าของเดิมทอดทิ้ง ตุ๊กตาแต่ละตัวดูมอมแมม, ปุปะ แต่ก็ยังเหลือเค้าความน่ารักอยู่

วันหนึ่ง  มีตุ๊กตาตัวหนึ่งมีหูเพียงข้างเดียว มันถูกเจ้าของร้านนำมารวมกับตุ๊กตาตัวอื่น ๆ ในแผง  เจ้าหูเดียวเพิ่งถูกทิ้งมาหมาด ๆ  มันจึงเสียใจมากและร้องไห้ตลอดเวลาอย่างน่าสงสาร

คืนนั้น มีคนเดินผ่านแผงตุ๊กตาเต็มไปหมด แต่ไม่มีใครสนใจตุ๊กตาเก่า ๆ, ตุ๊กตามือสองหรือตุ๊กตาชำรุดเลยแม้แต่คนเดียว

ครั้นพอเจ้าของร้านเก็บร้าน  บรรยากาศก็ค่อย ๆ  เงียบลง ๆ เหลือเพียงแค่เสียงของเจ้าหูเดียวเท่านั้นที่ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

“ทำไมต้องทิ้งฉันด้วยนะ ทั้ง ๆ  ที่ก่อนหน้านี้เคยบอกว่ารักกัน พอฉันเก่าก็ไม่มีค่าแล้วเหรอ” เจ้าหูเดียวรำพึงรำพัน “ฉันยังอยากเป็นที่รักของใครสักคนอยู่นะ”

ในขณะที่เจ้าหูเดียวร้องไห้คร่ำครวญ จู่ ๆ ก็มีเสียงเล็ก ๆ ดังแว่วมาว่า “เธอจ๊ะเธอจ๋า หันมามองทางนี้หน่อย” เมื่อเจ้าหูเดียวหันไปมอง มันก็เห็นตุ๊กตาตัวหนึ่งส่งตาหวานและยิ้มให้มัน  “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อว่าตาหวาน ฉันเองก็ถูกทิ้งมาเหมือนกัน อย่าร้องไห้ไปเลย เธอยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่นะ”

ไม่ทันที่เจ้าหูเดียวจะหายแปลกใจ  จู่ ๆ ก็มีเสียง ๆ หนึ่งดังมาจากที่ใกล้ ๆ  “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อปากจู๋”  พูดเสร็จ ตุ๊กตาที่ชื่อปากจู๋ก็หอมจุ๊บเข้าที่แก้มของเจ้าหูเดียว  “ยินดีต้อนรับนะ อย่าร้องไห้ไปเลย เธอยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่นะ”  พอฟังจบ เจ้าหูเดียวก็ยิ้มพร้อมกับรู้สึกว่าหน้าของมันอุ่น ๆ อย่างประหลาด

แต่ก่อนที่เจ้าหูเดียวจะตั้งตัวได้  จู่ ๆ ก็มีใครบางคนพูดเสียงทุ้ม ๆ ว่า  “สวัสดีจ้ะ ฉันชื่อฮักนะ”  พูดจบ เจ้าฮักซึ่งเป็นตุ๊กตาตัวใหญ่ขนปุกปุย (แต่ออกจะดูมอมแมมไปสักหน่อย) ก็รวบตัวเจ้าหูเดียวเข้ามาในอ้อมอก พร้อมกับกอดเจ้าหูเดียวอย่างแนบแน่นด้วยความรัก  ฮักบอกว่า “อย่าร้องไห้ไปเลย ยิ้ม ๆ เข้าไว้ เพราะเธอยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่นะ”

นอกจากตุ๊กตาทั้งสามตัวแล้ว  ตุ๊กตาตัวอื่น ๆ ก็ต้อนรับเจ้าหูเดียวเหมือนกัน  บางตัวก็ลูบเนื้อลูบตัวเจ้าหูเดียวเบา ๆ, บางตัวแอบหอมเจ้าหูเดียวดังจุ๊บ, บางตัวร้องเพลงให้เจ้าหูเดียวฟัง, บางตัวก็ชวนคุยให้หายเหงา, บางตัวเลือกที่จะเอาหัวอิงใกล้ ๆ แม้จะไม่ได้พูดอะไรเลยสักคำ แต่ทั้งหมดทำให้เจ้าหูเดียวรู้สึกได้ว่า มันยังคงมีเพื่อนและยังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่

การรู้สึกว่าตัวเองยังเป็นที่รักของใครบางคนเป็นเรื่องที่สำคัญมาก  การสัมผัส, ส่งยิ้ม,โอบกอดหรือพูดคุยด้วย เป็นวิธีง่าย ๆ ที่ทำให้คนอื่นรู้ว่าเรารู้สึกอย่างไรต่อเขาและเขายังเป็นที่รักของใครบางคนอยู่

เมื่อเจ้าหูเดียวได้สติ มันก็น้ำตาไหลด้วยความซาบซึ้งและรู้สึกขอบคุณเพื่อนตุ๊กตาที่มอบมิตรภาพอันแสนวิเศษให้มัน

                     

ณ เวลานี้  เจ้าหูเดียวรู้แน่ชัดแล้วว่าการเป็นที่รักของใครสักคนสำคัญมากเพียงไร มันจึงตั้งใจจะเข้มแข็งและทำหน้าที่มอบความรักให้แก่คนที่ต้องการบ้าง

เพราะการได้รู้ว่า เรายังเป็นที่รักของใครบางคน…เป็นสิ่งที่มีค่า…มากเหลือเกิน

#นิทานนำบุญ

………………………………….