นิทานธรรมะ : ผลพระจันทร์

นิทานธรรมะเรื่องนี้ แต่งขึ้นในช่วงชีวิตที่ผู้เขียนเข้าวัดปฏิบัติธรรม  ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผู้เขียนต้องเผชิญกับทุกข์ในหลาย ๆ ลักษณะ แต่หลังจากเจริญสติผ่านจุดหนึ่งไปแล้ว จึงได้พบความจริงว่า ความทุกข์ที่เกิดขึ้น ส่วนหนึ่งมาจากความอยากให้สิ่งต่าง ๆ เป็นไปตามใจเรา (หรือพูดง่าย ๆ คือเป็นไปตามกิเลสของเรา)  ยิ่งอยากก็ยิ่งทุกข์   หยุดอยากก็หยุดทุกข์   นิทานเรื่องนี้จึงเกิดขึ้น   ผู้เขียนจึงขอมอบนิทานเรื่องนี้ไว้เป็นนิทานสอนใจแก่ทุก ๆ คนนะครับ 

นิทานเรื่อง ผลพระจันทร์ 

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกระต่ายน้อยตัวหนึ่งได้ยินได้ฟังเรื่องเล่าเก่าแก่เกี่ยวกับ “ผลพระจันทร์” ที่มีรสชาติหวานฉ่ำชื่นใจและออกผลเพียงแค่ร้อยปีต่อครั้งเท่านั้น  กระต่ายน้อยอยากชิมผลไม้ลูกสีเหลืองสุกสว่างในตำนานมากเหลือเกิน  มันจึงเดินทางเข้าไปในป่า แล้วนั่งรอเวลาให้ต้นพระจันทร์ที่สูงเสียดฟ้าออกผลด้วยหัวใจที่กระวนกระวายไร้ความสุข

ยิ่งนานวัน กระต่ายน้อยก็ยิ่งอยากชิมผลพระจันทร์มากขึ้นเรื่อย ๆ  มันคิดและฝันเรื่องผลพระจันทร์จนใจไม่เหลือที่ว่างไว้ใส่ความสุข  กระต่ายน้อยรอคอยวันที่ต้นพระจันทร์จะออกผลด้วยความกลัดกลุ้ม จนกระทั่งวันหนึ่ง ต้นพระจันทร์ก็ใจดียอมออกผลพระจันทร์ผลน้อย ๆ ที่ปลายยอดของมันเพื่อให้กระต่ายน้อยคลายความร้อนลนลงไปบ้าง

วันต่อมา เมื่อกระต่ายน้อยตื่นนอนและเห็นผลพระจันทร์ลูกเล็ก ๆ ที่ปลายยอดของต้นพระจันทร์ กระต่ายน้อยกลับยิ่งตื่นเต้นและคิดว่ามันควรรีบหาวิธีจองผลพระจันทร์ก่อนที่จะมีใครมาแย่งผลไม้หายากนี้ไป  กระต่ายน้อยคิด ๆ ๆ แล้วตัดสินใจจะเอากระดาษไปห่อผลพระจันทร์พร้อมกับเขียนชื่อจับจองเอาไว้ก่อน

กระต่ายน้อยเริ่มทำตามสิ่งที่คิดด้วยการปีนขึ้นไปที่ยอดของต้นพระจันทร์ แต่เนื่องจากต้นพระจันทร์เป็นต้นไม้โบราณที่สูงเสียดฟ้า  กระต่ายน้อยปีนขึ้นไปได้ไม่เท่าไหร่ แขนขาของมันก็หมดแรง ท้ายที่สุด มันจึงต้องยอมปีนกลับลงมาที่พื้น

เมื่อการปีนต้นไม้ไม่ได้ผล  กระต่ายน้อยจึงทำที่สอยผลพระจันทร์ซึ่งมีหน้าตาคล้าย ๆ กับที่สอยมะม่วงเผื่อไว้ใช้สอยผลพระจันทร์ตอนที่มันโตได้ที่  กระต่ายน้อยใช้เวลาทำที่สอยอยู่นาน 5 วันจนเจ็บมือไปหมด แต่อนิจจา! เมื่อกระต่ายน้อยลองถือที่สอยดูปรากฏว่ามันยาวและหนักเกินกว่าที่กระต่ายน้อยตัวเล็ก ๆ จะถือไหว  ด้วยเหตุนี้ กระต่ายน้อยจึงต้องคิดวิธีใหม่

กระต่ายน้อยร้อนรนกระวนกระวายคิดหาวิธีต่าง ๆ ไม่ยอมหยุด  มันคิดจะทำบันไดเอาไว้พาดกับต้นพระจันทร์ แต่คิดไปคิดมา ถ้าทำบันไดจริง มันคงเป็นบันไดที่สูงมาก ๆ และก็คงทำยากมาก ๆ ด้วย

กระต่ายน้อยเลยคิดวิธีอื่น ทั้งการขี่นกขึ้นไปเก็บผลพระจันทร์, การวิ่งชนต้นพระจันทร์ให้ผลพระจันทร์ร่วงลงมา, การตัดต้นพระจันทร์ทิ้งเพื่อจะได้เก็บผลพระจันทร์ได้ง่าย ๆ แต่เมื่อใคร่ครวญแล้ว ทุกวิธีที่กระต่ายน้อยคิด ดูจะไม่เข้าท่าเอาเสียเลย

“ผลไม้แสนอร่อยที่ชิมแล้วน่าจะทำให้มีความสุข…ทำไมจึงทำให้ฉันทุกข์ใจได้ถึงขนาดนี้นะ”  กระต่ายน้อยรำพึง

ความกระวนกระวายใจทั้งยามหลับยามตื่น, ความพยายามจนเจ็บมือและเหนื่อยล้า, ความปรารถนาที่ไม่เป็นอย่างที่หวัง ทำให้กระต่ายน้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางคิดว่า

“ฉันควรอยู่กับความทุกข์เพื่อรอเวลาลิ้มรสความสุขที่ยังมาไม่ถึงจากการได้ชิมผลพระจันทร์ หรือฉันควรปล่อยวางและยอมรับว่าทุกสิ่งอาจไม่เป็นอย่างที่เราต้องการได้ทั้งหมดหรอก”

กระต่ายน้อยครุ่นคิดอยู่สักพัก  มันเหนื่อยล้า ท้อแท้ และท้ายที่สุดมันก็ตัดสินใจหยุดตะเกียกตะกายไขว่คว้าผลพระจันทร์มาชิมอย่างที่ตั้งใจไว้ตอนแรก

ทันทีที่กระต่ายน้อยตัดสินใจเช่นนั้น ความทุกข์ที่ทับถมอยู่ในใจก็หายวับไปเป็นปลิดทิ้ง!

การยอมรับและเลิกดิ้นรน…ทำให้จิตใจสบายและมีความสุขได้อย่างไม่น่าเชื่อ

กระต่ายน้อยยิ้มด้วยความประหลาดใจ  มันไม่เคยรู้มาก่อนว่าบางทีแค่หยุดความอยาก…ความสงบสุขก็ปรากฏขึ้นมาในใจได้อย่างง่าย ๆ

กระต่ายน้อยยิ้มให้กับความเขลาของตัวเองที่ทุรนทุรายอยู่นาน  มันตัดสินใจนอนพักเก็บแรงเตรียมกลับบ้านโดยไม่หวังอะไรให้ใจเป็นทุกข์อีก

กระต่ายน้อยหลับไปนานเพราะความเหนื่อย และในช่วงที่กระต่ายน้อยหลับอยู่นั้น  ผลไม้พิเศษอย่างผลพระจันทร์ก็ค่อย ๆ สุกพร้อมกับเปล่งประกายสีเหลืองนวลตาออกมา

สายลมพัดผลพระจันทร์ที่สุกจนได้ที่ให้ส่ายไหวไปตามแรงลม  จนเมื่อกระต่ายน้อยตื่น มันก็พบว่าสายลมได้พัดผลพระจันทร์ที่มันเคยปรารถนาให้ตกลงมาที่พื้นใกล้ ๆ กับที่นอนของมันนั่นเอง

การดิ้นรนอยากได้สิ่งต่าง ๆ ทำให้ความสงบสุขในใจหายไป แต่ถ้าปล่อยวางและยอมรับทุกอย่างตามที่ธรรมชาติจัดสรรไว้ให้  บางที…สิ่งดี ๆ ก็อาจเกิดขึ้นกับเราได้โดยที่เราไม่ต้องดิ้นรนขวนขวายเลยด้วยซ้ำ   

และแล้ว…เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข

#นิทานนำบุญ