นิทานเกี่ยวกับทะเล : บทเรียนของโมฮา

นิทานเกี่ยวกับทะเล เรื่อง “บทเรียนของโมฮา” เป็นนิทานสั้น พร้อมข้อคิด ที่ผมเป็นผู้แต่งเอง เนื้อหาของนิทานเรื่องนี้ เหมาะที่จะใช้เป็นนิทานสอนใจเด็กและสอนใจวัยรุ่น โดยเฉพาะการสอนเด็กที่เก่งกว่าเพื่อน ๆ ให้เข้าใจถึงความสำคัญของการให้เกียรติกันและกัน และความสำคัญของการทำงานเป็นกลุ่ม   ผมมองว่านิทานที่ให้ข้อคิดแก่เด็กเก่งมีอยู่น้อย ดังนั้น ผมจึงหวังว่านิทานสั้น พร้อมข้อคิดเรื่องนี้ จะเป็นประโยชน์กับเด็ก ๆ ทุกคน และน่าจะเป็นบทเรียนที่ทำให้เขาเติบโตไปเป็นคนที่อยู่ร่วมกับผู้อื่นได้อย่างมีความสุขครับ

นิทานก่อนนอนเรื่อง บทเรียนของโมฮา

ณ หมู่บ้านบนเกาะกลางทะเลในอาณาจักรคาราคาซอนที่กว้างใหญ่ ยังมีชายหนุ่มผู้หนึ่งเป็นคนที่ว่ายน้ำได้คล่องแคล่วเหมือนปลาและดำน้ำได้ทนราวกับเขาสามารถหายใจใต้น้ำได้  ชาวทะเลทั่วทุกสารทิศจึงพากันเรียกเขาอย่างชื่นชมว่า “โมฮา…ราชาแห่งห้วงสมุทร”

อยู่มาวันหนึ่ง  พระราชาผู้ปกครองอาณาจักรคาราคาซอนทรงประกาศให้หัวหน้าหมู่บ้านบนเกาะต่าง ๆ คัดเลือกตัวแทนหมู่บ้าน หมู่บ้านละห้าคนเพื่อเข้าร่วมการแข่งขันงมลูกปัดใต้ทะเล ซึ่งหากตัวแทนของหมู่บ้านใดงมลูกปัดรวมกันได้มากที่สุด  พระองค์ก็จะมอบรางวัลใหญ่ให้แก่หมู่บ้านนั้น ๆ 

ในความเป็นจริง หากพระราชากำหนดกติกาให้แข่งขันกันเป็นรายบุคคล รางวัลชนะเลิศคงต้องตกเป็นของโมฮาเป็นแน่  แต่เมื่อพระราชาจะตัดสินผลแพ้ชนะด้วยจำนวนรวมของลูกปัดที่ตัวแทนหมู่บ้านทั้งห้าคนเก็บมาได้  โอกาสที่โมฮาจะชนะจึงมีน้อยลง  ด้วยเหตุนี้  โมฮาจึงอารมณ์เสียแล้วพาลกล่าวหาว่าเพื่อน ๆ เป็นตัวฉุดรั้งชัยชนะของเขา!

เมื่อเพื่อน ๆ ที่ได้รับการคัดเลือกให้เป็นตัวแทนของหมู่บ้านถูกโมฮาดูหมิ่น  พวกเขาซึ่งไม่อยากเป็นตัวถ่วงจึงพยายามฝึกซ้อมว่ายน้ำและดำน้ำอย่างสุดกำลัง  โมฮามองเพื่อนทั้งหลายด้วยสายตาเหยียดหยาม  เพราะแม้ว่าเพื่อนร่วมเกาะจะใช้ความพยายามสักเพียงไร  พวกเขาก็ยังคงว่ายน้ำและดำน้ำสู้ราชาแห่งห้วงสมุทรอย่างโมฮาไม่ได้เลยสักนิด

เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันแข่งขัน  หัวหน้าหมู่บ้านนำตัวแทนของเกาะทั้งห้าคนพายเรือไปยังชายหาดที่ใช้ในการชิงชัยตั้งแต่เช้าตรู่   ระหว่างที่ทุกคนเฝ้ารอพระราชาเสด็จมาเป็นประธานในการแข่งขัน  ตัวแทนหมู่บ้านทุกคนต่างพยายามยืดเส้นยืดสายเพื่อให้ตนเองมีความพร้อมมากที่สุดในการดำน้ำหาลูกปัด  มีแค่โมฮาเพียงคนเดียว…ที่เขาเอาแต่มองเพื่อน ๆ พร้อมกับทำหน้าอิดหนาระอาใจราวกับว่าเพื่อนของเขากำลังทำสิ่งที่ไร้สาระ

ครั้นเมื่อพระราชาเสด็จมาถึง  ทหารของพระราชาจึงสั่งให้ตัวแทนของเกาะทุกเกาะไปยืนเรียงแถวกันที่ชายหาด  และเมื่อทหารยิงปืนไฟให้สัญญาณ   ตัวแทนของทุกหมู่บ้านก็วิ่งแข่งกันลงไปในทะเลแล้วว่ายน้ำออกไปหาลูกปัดอย่างไม่รอช้า

เพียงไม่กี่นาทีต่อมา  โมฮาก็ว่ายน้ำออกไปได้ไกลจนสุดลูกหูลูกตา  ซึ่งในขณะที่ตัวแทนหมู่บ้านทั้งหลายงมหาลูกปัดโบราณได้เพียงคนละเล็กละน้อย  โมฮากลับเก็บลูกปัดจากใต้ทะเลได้มากถึงเกือบหนึ่งร้อยลูก!  

ระหว่างที่โมฮาดำผุดดำว่ายค้นหาลูกปัดอย่างคล่องแคล่วอยู่นั้น  จู่ ๆ โมฮาก็รู้สึกปวดเกร็งที่ขา  ชายหนุ่มพยายามตะเกียกตะกายว่ายน้ำอย่างสุดชีวิต  แต่ความเจ็บปวดจากการเป็นตะคริวทำให้เขามีทีท่าว่าจะจมน้ำ  โชคดีที่เพื่อน ๆ ของโมฮาสังเกตเห็น  เพื่อนทั้งสี่จึงรีบว่ายน้ำตรงเข้าหาโมฮา แล้วช่วยกันพาโมฮาขึ้นไปที่ชายหาด  

ในขณะที่เพื่อนร่วมเกาะช่วยกันปฐมพยาบาลให้โมฮาอยู่นั้น  คู่แข่งจากหมู่บ้านอื่น ๆ ก็ยังคงดำน้ำเก็บลูกปัดต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง  เพื่อน ๆ ดูแลโมฮาจนเขาค่อยยังชั่วขึ้น  จากนั้น ตัวแทนเกาะทั้งสี่คนก็รีบวิ่งลงน้ำเพื่อหาลูกปัดต่อไปอย่างไม่ท้อถอย

ผลจากการฝึกซ้อมอย่างหนักทำให้เพื่อน ๆ ของโมฮามีแรงดำน้ำเก็บลูกปัดใต้ทะเลได้จนจบการแข่งขัน  แม้การชิงชัยครั้งนี้จะสิ้นสุดลงด้วยความพ่ายแพ้  แต่อย่างน้อย…โมฮาก็ได้บทเรียนครั้งสำคัญที่เขาจะไม่มีวันลืมไปตลอดชั่วชีวิต

โมฮาสำนึกว่า ถ้าเขาไม่มัวดูถูกดูแคลนเพื่อน ๆ แต่ใช้เวลาดังกล่าวฝึกฝนร่างกายร่วมกับเพื่อนทั้งสี่อย่างสม่ำเสมอ และไม่ลืมยืดเส้นยืดสายให้มีความพร้อมก่อนการแข่งขัน  เขาก็คงไม่ต้องเป็นตะคริวและกลายเป็นตัวถ่วงที่ทำให้เพื่อน ๆ ต้องพ่ายแพ้ดังเช่นที่เป็นอยู่นี้

โมฮาเสียใจต่อสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น  เขาขอโทษเพื่อน ๆ  ที่ตัวเขาเป็นสาเหตุทำให้ทุกคนต้องผิดหวัง  แม้เพื่อนทั้งสี่จะไม่ถือสา  แต่โมฮาก็ยังคงรู้สึกผิด  เขาจึงสัญญาว่า เขาจะปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นโดยเร็วที่สุด

หนึ่งปีต่อมา  พระราชาทรงจัดการแข่งขันงมลูกปัดขึ้นอีกครั้ง  ซึ่งเมื่อโมฮาปรับปรุงนิสัยของตัวเองได้สำเร็จ เขาและเพื่อน ๆ จึงรวมพลังกันนำชัยชนะกลับสู่หมู่บ้านของพวกเขาได้สมดังใจหวัง

#นิทานนำบุญ

………………..