ตอนเด็ก ๆ มีนิทานต่างประเทศเรื่องหนึ่ง เป็นนิทานก่อนนอนที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ประทับใจมาก นิทานเรื่องนั้น เป็นเรื่องของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ที่เดินขึ้นภูเขาท่ามกลางความหนาวเหน็บของหิมะ โดยเธอค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าที่ใส่กันหนาว ให้คนที่เจอระหว่างทาง จนสุดท้าย เธอไม่เหลืออะไรติดตัวเลยแม้สักชิ้น และเสียชีวิตในที่สุด  (เศร้ามาก)  นิทานเรื่องนั้นเป็นนิทานโบราณที่ผมประทับใจมาก วันหนึ่ง ผมจึงอยากท้าทายตัวเอง ด้วยการแต่งนิทานเรื่องใหม่ เพื่อแสดงความเคารพต่อนิทานเรื่องนั้น  โดยนำโครงเรื่องบางส่วนมาใช้ (อย่างตั้งใจ)  แต่แต่งเนื้อเรื่องใหม่่ให้เกิดเป็นนิทานเรื่องใหม่  ซึ่งเป็นนิทานก่อนนอนเกี่ยวกับแม่มดที่ผมชอบมากที่สุด (ในบรรดานิทานแม่มดที่ผมแต่ง)  ผมหวังว่าเด็ก ๆ จะประทับใจนิทานเรื่องนี้นะครับ ลองอ่านกันดูครับ

นิทานก่อนนอนเรื่อง จุดจบของแม่มดน้อย

เมื่อร้อยวันพันปีก่อน  มีแม่มดน้อยตนหนึ่งชื่อว่า “นานา”   นานาเป็นแม่มดน้อยที่น่าสงสาร เธอกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่ยังแบเบาะ โชคดี…ที่มีแม่มดใจร้ายเก็บเธอมาเลี้ยง เธอจึงมีบ้านให้พักอาศัย, ได้ศึกษาวิชาเวทมนตร์ และได้เรียนวิธีทำเรื่องชั่วร้ายต่าง ๆ  แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ต้องทำงานบ้านสารพัดราวกับเธอเป็นคนรับใช้ของนางแม่มด!

ทุกคืนหลังจากทำงานเสร็จ  นานามักนั่งดูดาวผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ๆ ที่อยู่ในห้องใต้หลังคาอันคับแคบของเธอ  นานารำพึงกับแมวดำตัวน้อยว่า เธออายเหลือเกินที่ไม่เคยทำสิ่งใดให้นางแม่มดภูมิใจ แม้เธอจะเรียนวิชาเวทมนตร์ได้ดีพอใช้ แต่เธอกลับสอบตกวิชาทำเรื่องชั่วร้าย  แถมยังมีปากนิดจมูกหน่อยไม่เหมือนกับแม่มดตนอื่นที่มีจมูกโง้งคางงุ้ม  นานารู้สึกเสียใจมาก  เธอหวังว่าสักวันเธอจะทำประโยชน์ให้นางแม่มดได้มากกว่าที่เป็นอยู่ 

วันหนึ่ง  นานาได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับผลไม้อมตะที่ขึ้นอยู่บนยอดของภูเขามายา หลายคนเล่าว่า หากใครได้กินผลไม้อมตะ พลังอำนาจจะเพิ่มขึ้น สุขภาพจะแข็งแรงขึ้น นานาอยากนำผลไม้อมตะมามอบให้แก่นางแม่มดผู้มีพระคุณ  นานาจึงตัดสินใจใส่เสื้อคลุมวิเศษสีดำของตน แล้วอุ้มแมวน้อยขี่ไม้กวาดมุ่งหน้าไปยังภูเขามายาอันหนาวเหน็บอย่างไม่ลังเล

  เมื่อนานาขี่ไม้กวาดมาถึงที่ตีนเขา  เธอสังเกตเห็นเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ตามลำพัง นานานึกเป็นห่วงเด็กน้อย เธอจึงนำไม้กวาดลงจอดแล้วเดินตรงเข้าไปถามไถ่  ครั้นเมื่อนานาทราบว่าเด็กน้อยทำไม้คานที่ใช้หาบข้าวของหัก ทำให้เขานำอาหารและของใช้ต่าง ๆ ไปส่งให้แม่และน้อง ๆ ไม่ได้  นานาสงสาร  เธอจึงมอบไม้กวาดให้เด็กคนนั้นเพื่อให้เขาใช้มันแทนไม้คานในการหาบของกลับบ้าน

หลังจากที่นานามอบไม้กวาดวิเศษให้เด็กน้อยไปแล้ว  เธอจึงต้องเดินเท้าขึ้นภูเขามายาที่ทั้งสูงชันและหนาวเหน็บ  ระหว่างทาง…นานาได้ยินเสียงร้องไห้ดังแว่วมาแต่ไกล เมื่อนานาเดินเข้าไปดู เธอก็พบว่าเสียงร้องไห้ดังกล่าวเป็นเสียงของแม่เสือดำที่สูญเสียลูกไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ นานาและแมวน้อยสงสารแม่เสือดำมาก ฝ่ายแม่เสือที่ร้องไห้อยู่..เมื่อมันได้เห็นแมวน้อยที่มีหน้าตาคล้ายลูกเสือ  มันจึงอ้อนวอนขอแมวน้อยจากนานา  นานาเห็นว่าแมวน้อยไม่ได้รังเกียจแม่เสือดำ หนำซ้ำ หนทางเบื้องหน้ายังหนาวจัดจนอาจเป็นอันตรายต่อแมวน้อยได้  ด้วยเหตุนี้  นานาจึงฝากแมวน้อยให้แม่เสือดำช่วยดูแล

นานาออกเดินทางขึ้นเขาต่อไปโดยเธอตั้งใจจะนำผลไม้อมตะกลับไปฝากนางแม่มดใจร้ายให้จงได้  แต่ยิ่งนานาปีนเขาสูงขึ้นเท่าไร อากาศก็หนาวมากขึ้นเท่านั้น  โชคดีที่นานามีผ้าคลุมวิเศษคอยให้ความอบอุ่น  เธอจึงพอจะทนต่อสภาพอากาศที่หนาวเย็นรอบตัวได้

ในขณะที่นานาปีนป่ายขึ้นไปจนเกือบถึงยอดเขา  จู่ ๆ นานาก็เห็นครอบครัวกระต่ายครอบครัวหนึ่งกำลังกอดกันกลมด้วยความหนาวเหน็บ   ครอบครัวกระต่ายมีสมาชิกมากถึง 20 ตัว ทุกตัวหนาวจนตัวสั่นงันงก  นานาสงสารกระต่ายเหล่านั้นมาก  เธอจึงถอดผ้าคลุมวิเศษแล้วห่มผ้าสร้างความอบอุ่นให้แก่กระต่ายทั้งหมด

 เมื่อนานาสละผ้าคลุมให้แก่ครอบครัวกระต่าย  เธอก็ กอด อกแล้วรีบมุ่งหน้าขึ้นไปยังยอดเขาทันที แต่อนิจจา..เมื่อแม่มดน้อยเดินทางต่อไปได้อีกไม่นาน ความหนาวก็ค่อย ๆ เสียดแทงผิวกายของนานาจนเธอรู้สึกเจ็บไปหมด  สักพัก ความชาก็เข้ามาแทนที่ ซึ่งก่อนที่นานาจะปีนขึ้นไปถึงยอดเขา ขาของเธอก็ชาจนก้าวไม่ออก ความรู้สึกทั้งหมดค่อย ๆ เลือนลางไป จนสุดท้าย ลมหายใจของแม่มดน้อยก็หยุดลง!

      นี่คือจุดจบของแม่มดน้อย! 

…..

………..

……………….

 

แม่มดน้อยผู้แสนดีกลับต้องมาจบชีวิตทั้ง ๆ ที่ทำความดีมาโดยตลอด  แต่เรื่องราวมิได้สิ้นสุดเพียงเท่านี้  เพราะหลังจากนั้นเพียงแค่อึดใจเดียว  รอบ ๆ ตัวของนานาก็มีแสงสีขาวสว่างวาบขึ้น 

วินาทีต่อมา  เด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่มีสิ่งใดเหมือนกับแม่มดเลยแม้สักนิดก็ค่อย ๆ  สูดลมหายใจเข้าไปในร่างกายอีกครั้ง  จากนั้น เธอก็ฟื้นลืมตาตื่น โดยรอบตัวของเธอแวดล้อมไปด้วยนางฟ้าผู้ใจดีและแมวเหมียวที่เธอฝากไว้กับแม่เสือดำจำแลง (ซึ่งตอนนี้แมวน้อยของเธอได้กลาย เป็นแมวขนฟู ที่มีปีกเหมือนกับนางฟ้าอีกด้วย)

จริง ๆ แล้ว ภูเขามายาเป็นช่องทางเชื่อมต่อระหว่างเมืองแม่มดและดินแดนนางฟ้า  เมื่อหลายปีก่อน  แม่มดใจร้ายแอบลอบเข้ามาลักพาตัวทารกจากดินแดนนางฟ้าไปคนหนึ่งแล้วแกล้งสร้างเรื่องว่าพ่อแม่ของเด็กทารกเป็นพ่อมดแม่มดที่ตายไปแล้ว นางแม่มดตั้งใจเอาลูกของนางฟ้าไปใช้งานเพื่อแก้แค้นและพยายามให้เด็กน้อยเรียนวิชาอันชั่วร้ายเพื่อเปลี่ยนนางฟ้าให้กลายเป็นแม่มดอย่างสมบูรณ์แบบ 

แต่ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลงจิตใจอันดีงามของลูกหลานนางฟ้าได้  เมื่อนางฟ้าทั้งหลายได้ออกอุบายแปลงกายเป็นสิ่งต่าง ๆ เพื่อพิสูจน์ความดีของนานาจนเป็นที่ประจักษ์  ในที่สุด  เหล่านางฟ้าจึงมอบชีวิตใหม่ให้นานาและต้อนรับนางฟ้าองค์น้อยกลับสู่ดินแดนนางฟ้าซึ่งเป็นบ้านเกิดที่แท้จริงของเธอ

นานาดีใจมากที่การทำความดีส่งผลให้เธอได้เป็นนางฟ้าและได้กลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนของเธออย่างไม่คาดคิด 

ในที่สุด อานุภาพของการทำความดีก็คุ้มครองผู้ที่ปฏิบัติดี…อีกครั้ง

#นิทานนำบุญ

…………………..