นิทานก่อนนอนเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ เป็นนิทานซึ้ง ๆ ที่บางคนอ่านแล้วบอกว่า “เกือบน้ำตาไหล” นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานที่ผม (นำบุญ นามเป็นบุญ) ตั้งใจแต่งให้เป็นนิทานเพื่อให้กำลังใจเด็กกำพร้า (เหมือนนิทานเรื่อง นกน้อยปริศนา) แต่เด็กคนอื่น ๆ (รวมทั้งผู้ใหญ่) ก็อ่านได้ ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกเศร้า ๆ ก็ลองกอดคนใกล้ ๆ เพื่อให้กำลังใจกันและกันนะครับ
นิทานเรื่อง โทรศัพท์ข้ามมิติ
กาลครั้งหนึ่ง ยังมีเด็กกำพร้าคนหนึ่งเป็นคนช่างคิดและชอบประดิษฐ์สิ่งของต่าง ๆ
วันหนึ่ง เด็กน้อยเกิดความคิด อยากสร้างโทรศัพท์ที่ไม่เคยมีมาก่อนในโลก
“โทรศัพท์แบบไร้สายก็เชยเกินไปแล้ว โทรศัพท์มือถือทั่วไปก็ตกยุค สมาร์ทโฟนก็ล้นตลาด
ฉันจะสร้างโทรศัพท์ข้ามมิติที่ยังไม่เคยมีใครสร้างมาก่อน”
เมื่อคิดเช่นนั้น เด็กน้อยจึงนำอุปกรณ์เท่าที่หาได้ คือถ้วยพลาสติกเหลือใช้, ด้าย, ปากกา ฯลฯ แล้วเอาอุปกรณ์เท่าที่มีมาทำเป็นโทรศัพท์ข้ามมิติซึ่งมีหน้าตาคล้ายกับโทรศัพท์กระป๋องที่เป็นของเล่นของเด็ก ๆ
เมื่อเพื่อนของเด็กน้อยเห็น เพื่อนของเขาก็พูดว่า “นี่มันโทรศัพท์กระป๋องนี่นา ไม่เห็นจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่แปลกใหม่ตรงไหน”
เด็กน้อยส่งยิ้มให้เพื่อน จากนั้น เขาก็บอกกับเพื่อนว่า “ฉันทำเต็มกำลังเท่าที่เด็กอย่างพวกเราจะทำได้ แต่มันก็เป็นโทรศัพท์ข้ามมิติจริง ๆ นะ”
เพื่อนของเด็กน้อยทำท่าไม่เชื่อ เพื่อนจึงถามว่า “ถ้ามันเป็นโทรศัพท์ข้ามมิติจริง เธอจะใช้มันโทรไปหาใคร”
เด็กน้อยยิ้มซื่อ ๆ เขาส่งปลายสายของโทรศัพท์ให้เพื่อนยกแนบหู แล้วเขาก็พูดที่ปลายสายอีกข้างหนึ่งว่า
“ฮัลโหล ๆ พ่อจ๋า แม่จ๋า พ่อกับแม่คิดถึงหนูไหม หนูคิดถึงพ่อกับแม่สุดหัวใจ ตอบหนูหน่อยได้ไหม…ถ้าพ่อกับแม่ได้ยิน”
เด็กน้อยหลับตาและเงี่ยหูฟังอย่างมีความหวัง ลมพัดโชยผ่าน ใบไม้ร่วงลงมาจากกิ่งตกลงสู่พื้น แล้วความเงียบก็เข้าปกคลุมบริเวณนั้น นานเสียจนไม่มีใครรู้ว่านานสักแค่ไหน
………
………
……….
……….
และในเสี้ยววินาทีหนึ่ง หลังจากที่เด็กน้อยรอคอยจนเกือบสิ้นหวัง เด็กน้อยก็ได้ยินเสียงเบา ๆ ดังผ่านมาตามสายว่า
“ได้ยินแล้วนะ ได้ยินแล้ว คิดถึงเหมือนกันนะ คิดถึงที่สุดเลย”
ละอองฝนโปรยลงมาจากก้อนเมฆ แก้มของเด็กทั้งสองเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำที่ทำให้พวกเขาต้องละมือจากโทรศัพท์ข้ามมิติที่ถือคุยกันอยู่
เด็กกำพร้าทั้งสองมองหน้ากัน ปาดน้ำที่เปื้อนแก้ม จากนั้น ทั้งคู่ก็กอดคอพากันเดินกลับบ้านพัก โดยถือโทรศัพท์ข้ามมิติติดตัวกลับไปด้วย
เผื่อว่าวันไหนที่หัวใจเปลี่ยวเหงา พวกเขาจะได้ใช้โทรศัพท์ข้ามมิติพูดคุยกับคนที่พวกเขารัก….ซึ่งอยู่ไกลแสนไกล….
……แต่ไม่ไกลเกินหัวใจของพวกเขาจะคิดถึง
#นิทานนำบุญ
…………………
นิทานนำบุญ 