นิทานแฟนตาซีเป็นหนึ่งในแนวเรื่องที่ครองใจเด็ก ๆ และผู้ใหญ่ทั่วโลก ด้วยการเปิดประตูสู่โลกมหัศจรรย์ที่เต็มไปด้วยเวทมนตร์ สัตว์วิเศษ และการผจญภัยเหนือจินตนาการ นิทานแนวนี้มักพาผู้อ่านหลีกหนีจากความจริงชั่วคราว เพื่อสัมผัสกับความหวัง ความกล้าหาญ และมิตรภาพในรูปแบบที่งดงามและเหนือธรรมชาติ
แต่สำหรับนิทานเรื่อง “พลังวิเศษของกูรูบูจู้” นิทานแฟนตาซีเรื่องใหม่จากผู้แต่งนำบุญ นามเป็นบุญ ความแฟนตาซีในเรื่องนี้กลับมีความอบอุ่นที่ต่างออกไป นิทานนำบุญไม่เพียงแค่พาผู้อ่านเข้าสู่โลกเวทมนตร์ แต่ยังแฝงความละมุนละไมความอบอุ่น และความซนแบบมีเสน่ห์ ที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของผู้เขียน ทำให้นิทานเรื่องนี้เป็นนิทานแฟนตาซีที่มีหัวใจ และมีความหมายลึกซึ้งเกินกว่าการผจญภัยทั่วไป
นิทานเรื่อง “พลังวิเศษของกูรูบูจู้” เป็นนิทานก่อนนอนเรื่องใหม่ ที่พี่นำบุญแต่งขึ้นในวันที่ 24 สิงหาคม 2566 ถือเป็นนิทานเรื่องใหม่เรื่องที่ 4 หลังจากหยุดแต่งนิทานมาตั้งแต่ตอนที่นิตยสารขวัญเรือนปิดตัวลง นิทานเรื่องนี้แต่งขึ้นที่จังหวัดนครพนม ในช่วงที่มีการประกวดนางงามจักรวาล ซึ่งแอนโทเนียได้ตำแหน่งรองชนะเลิศ ด้วยความซนของผู้แต่ง จึงนำชื่อของเธอมาตั้งเป็นชื่อตัวละคร และยังมีอะไรซน ๆ ซ่อนอยู่ในนิทานเรื่องนี้อีกหลายจุด ที่รอดักรอยยิ้มของผู้อ่านอยู่เป็นระยะ ๆ
มาอ่านนิทานเรื่อง “พลังวิเศษของกูรูบูจู้” นะครับ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในป่าที่ห่างไกล มีสัตว์ตัวหนึ่ง มีร่างกายเหมือนม้า แต่มีปีกคล้ายนก และมีเขาอยู่ที่หน้าผาก มันเป็นสัตว์ที่ผู้พบเห็นในสมัยนั้นเรียกว่า “กูรูบูจู้” แต่ในยุคปัจจุบัน คนคุ้นชินชื่อของมันในชื่ออื่น
กูรูบูจู้เป็นสัตว์ที่เป็นมิตรและชอบเล่นกับสัตว์ป่าอื่น ๆ มาก แต่กูรูบูจู้ไม่ใช่สัตว์ที่เกิดตามธรรมชาติมันเป็นผลงานการเนรมิตของนักเวทย์ที่ชื่อว่า “แอนโทเนีย”
แอนโทเนียเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถในการใช้เวทย์มนต์ และเธอก็ชอบสัตว์ต่าง ๆ มาก ดังนั้น เธอจึงมักใช้เวทย์มนต์สร้างสัตว์ชนิดใหม่ที่ไม่เคยมีในโลกมาก่อน ซึ่งกูรูบูจู้เป็นหนึ่งในผลงานของเธอ
แม้กูรูบูจู้จะเป็นสัตว์ที่เกิดขึ้นจากเวทมนตร์ แต่กูรูบูจู้มีความแตกต่างจากสัตว์เนรมิตของนักเวทย์คนอื่น ๆ นั่นก็คือ มันเป็นสัตว์เนรมิตที่ “มีหัวใจ” และรู้จักการส่งมอบความรัก
แอนโทเนีย เป็นนักเวทย์ที่มีจิตใจดี เธอจึงไม่ได้เนรมิตสัตว์เพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการทำเรื่องร้าย ๆ เธอหวังว่าสัตว์เนรมิตของเธอจะช่วยทำให้โลกนี้น่าอยู่มากขึ้น
กูรูบูจู้เป็นสัตว์เนรมิตที่แอนโทเนียรักมากที่สุด ส่วนกูรูบูจู้ก็รักและถือว่าแอนโทเนียเป็นแม่ของมันด้วยเหตุนี้เอง กูรูบูจี้จึงตั้งใจที่จะเป็นสัตว์เนรมิตที่ดี และต้องการปกป้องแอนโทเนียให้ปลอดภัยจากผู้ที่ไม่หวังดีทั้งหลาย
เมื่อนักเวทย์คนอื่น ๆ เห็นว่า กูรูบูจู้เป็นสัตว์เนรมิตที่มีความพิเศษมากกว่าสัตว์เนรมิตตัวอื่น ๆ พวกเขาจึงต้องการจับมัน เพื่อนำมาศึกษา
แต่การจับกูรูบูจู้ไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะกูรูบูจู้มีอาวุธเป็นเขา แถมยังบินได้ ที่สำคัญ มันมีความผูกพันกับแอนโทเนียมาก จึงมักอยู่ใกล้ ๆ เธอเสมอ หากใครคิดจะไปลักพาตัวหรือจับกูรูบูจู้ แอนโทเนียก็คงปกป้องกูรูบูจู้ด้วยเวทมนตร์ของเธออย่างเต็มที่
แต่แล้ววันหนึ่ง แอนโทเนียบังเอิญล้มป่วยลงจนแทบจะลุกยืนไม่ไหว เมื่อเหล่านักเวทย์ทราบข่าว พวกเขาจึงเห็นโอกาสที่จะลักพาตัวกูรูบูจู้ไปจากแอนโทเนีย
วันนั้น นักเวทย์คนหนึ่งได้ปลอมตัวมาหลอกกูรูบูจู้ว่า ในป่าเวทมนตร์มีสมุนไพรที่สามารถรักษาแอนโทเนียให้หายป่วยได้ ส่วนนักเวทย์คนอื่น ๆ ก็ซ่อนตัวอยู่ในป่าเวทมนตร์ เพื่อรอเวลาในการจับตัวกูรูบูจู้มาศึกษา
กูรูบูจู้เชื่อในคำพูดของนักเวทย์ที่แกล้งปลอมตัวมา มันรีบบินเข้าไปในป่าเวทมนตร์โดยหวังว่าจะหาสมุนไพรที่จะช่วยแอนโทเนียให้หายป่วยได้
แต่เมื่อมันไปถึงที่หมาย มันกลับพบว่าไม่มีสมุนไพรใด ๆ อยู่ที่นั่น มีก็แต่เหล่านักเวทย์จอมเจ้าเล่ห์ที่ซ่อนตัวอยู่ และทุกคนก็รวมพลังเวทมนตร์ เพื่อสะกดไม่ให้กูรูบูจู้ขยับปีกหรือใช้เขาในการต่อสู้ ในที่สุด กูรูบูจู้ก็ถูกจับนักเวทย์ทั้งหลายต่างพากันกระหยิ่มยิ้มย่องที่จับกูรูบูจู้ได้สำเร็จ
นักเวทย์ทั้งหลายคิดว่า พวกเขายอดเยี่ยม ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร และชาญฉลาด แต่ในความเป็นจริงนักเวทย์ไม่รู้เลยว่า อาวุธสำคัญที่กูรูบูจู้มีอยู่ และมันมีอานุภาพมากการมีปีกหรือเขา คือสิ่งที่เหล่านักเวทย์คาดไม่ถึง
อาวุธสำคัญที่กูรูบูจู้ได้รับจากแอนโทเนียตั้งแต่แรกเกิด คือ การเป็นสัตว์เนรมิตที่มีหัวใจ
เมื่อเหล่านักเวทย์จับกูรูบูจู้ เข้าไปกักขังไว้ในห้องเวทมนตร์ลึกลับ กูรูบูจู้จึงรอเวลาที่นักเวทย์เผลอ แล้วค่อย ๆ ใช้หัวใจอันเป็นมิตร พูดคุยและส่งมอบความรักให้แก่สัตว์ต่าง ๆ ที่นักเวทย์ทั้งหลายเนรมิตขึ้นมา
ครั้นเมื่อสัตว์เหล่านั้นได้สัมผัสกับความอบอุ่น และความจริงใจจากหัวใจของกูรูบูจู้ พวกมันก็เริ่มรู้สึกเหมือนเลือดลมในร่างเนรมิตของพวกมันเริ่มไหลเวียน จนพวกมันเริ่มรู้สึกถึงความมีชีวิตอย่างแท้จริง และพวกมันก็เริ่มตระหนักถึงความสำคัญ ของการส่งมอบความรักให้แก่ผู้อื่น
เมื่อเริ่มรู้สึกถึงการมีชีวิต และมีหัวใจ สัตว์ต่าง ๆ ที่ได้รับความรักจากกูรูบูจู้ จึงตัดสินใจที่จะช่วยกูรูบูจู้หนีออกจากห้องเวทมนตร์ลึกลับ เพื่อกลับไปหาแอนโทเนีย
พวกสัตว์เนรมิตช่วยกันหาวิธีพากูรูบูจู้หนีออกจากห้องเวทมนตร์ลึกลับอยู่สักพัก ในที่สุด พวกมันก็ทำได้สำเร็จ
หลังจากที่กูรูบูจู้หนีออกจากห้องเวทมนตร์ลึกลับได้ไม่นาน เหล่านักเวทย์ก็เริ่มรู้ตัวว่ากูรูบูจู้หนีออกจากที่กักขังไปแล้ว เหล่านักเวทย์โกรธมาก พวกเขาจึงรีบติดตามกูรูบูจู้ไปทันที ส่วนสัตว์เนรมิตทั้งหลาย ก็รีบพากูรูบูจู้หนีการติดตามอย่างไม่คิดชีวิต
เมื่อกูรูบูจู้หนีการติดตามมาจนเข้าเขตบ้านของแอนโทเนีย แอนโทเนียซึ่งยังคงป่วยอยู่ได้ยินเสียงผิดปกติจึงลุกขึ้นมาดูเหตุการณ์ที่หน้าต่าง
เมื่อแอนโทเนียเห็นกูรูบูจู้และเหล่าสัตว์เนรมิตมุ่งตรงมายังบ้านของเธอ เธอก็รีบออกไปหา แล้วกางอ้อมแขนรอรับกูรูบูจู้ที่หายไปตลอดทั้งคืน
เมื่อกูรูบูจู้เห็นแอนโทเนีย มันก็รีบโผเข้าหาวงแขนอันอบอุ่นนั้น ส่วนแอนโทเนียก็กอดเจ้ากูรูบูจู้สัตว์เนรมิตที่เธอรักเหมือนลูกเอาไว้ในอ้อมอก
ในขณะที่แอนโทเนียกอดกูรูบูจู้ โดยมีสัตว์เนรมิตตัวอื่น ๆ เฝ้ามองความรักความผูกพันของทั้งคู่อยู่ด้วยความซาบซึ้งใจ จู่ ๆ เหล่านักเวทย์ก็ปรากฏตัวขึ้น ซึ่งทุกคนตั้งใจที่จะแย่งชิงกูรูบูจู้กลับไป
แต่ก่อนที่เหล่านักเวทย์จะลงมือ สัตว์เนรมิตทั้งหลายก็ทำเรื่องที่เหล่านักเวทย์คาดไม่ถึง นั่นคือ พวกมันพากันโผเข้ากอดเหล่านักเวทย์ ซึ่งเปรียบเสมือนพ่อแม่ผู้สร้างชีวิตให้แก่มัน
พวกสัตว์เนรมิตต่างกอดและส่งความรักให้เหล่านักเวทย์ โดยหวังว่าเหล่านักเวทย์จะเข้าใจ และหยุดการพรากกูรูบูจู้ออกจากอ้อมอกของแอนโทเนีย
ครั้นเมื่อเหล่านักเวทย์ถูกสัตว์เนรมิตที่ตนเองสร้างโผเข้ากอดและส่งมอบความรักให้ หัวใจอันหยาบกระด้างของพวกเขาก็ค่อย ๆ ละมุนละไมมากขึ้น
นานมากแล้ว ที่เหล่านักเวทย์ไม่เคยได้สัมผัสกับความรักความอบอุ่นแบบนี้ พวกเขาจึงมักใช้เวทมนตร์ทำแต่สิ่งที่ไร้หัวใจ ซึ่งมักตามมาด้วยการทำให้ผู้คนเดือดร้อน แต่การที่เหล่านักเวทย์ได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากการได้รับการส่งมอบความรัก พวกเขาจึงคิดได้ว่า “การส่งมอบความรักให้แก่ผู้อื่น เป็นสิ่งที่มีค่ามากเหลือเกิน” ด้วยเหตุนี้เอง เหล่านักเวทย์จึงกอดสัตว์เนรมิตของตนและส่งมอบความรักกลับไปให้พวกมันอย่างเต็มที่ หลังจากนั้น เหล่านักเวทย์ก็รวมพลังกันเพื่อเนรมิตให้แอนโทเนียหายป่วย
ในที่สุด เรื่องราวท้ั้งหมดก็จบลงอย่างมีความสุข
#นิทานนำบุญ
นิทานนำบุญ 